Παρασκευή 29 Μάη. Ο χρόνος εργασίας λοιπόν, και η τιμή του (μοναδικού στα χαρακτηριστικά του) εμπορεύματος εργατική δύναμη / χρόνος εργασίας: αυτά είναι (και πάλι) τα επίδικα της όξυνσης της εκμετάλλευσης και, επιπλέον, της εμπλοκής της μορφής – κράτους στην γενική διαχείριση της «αγοράς εργασίας» που γίνεται εφικτή (και, ακόμα χειρότερα, επιθυμητή!) χάρη στην επιτυχία των υγιεινιστικών πραξικοπημάτων.
Πάντα έτσι ήταν! Αυτά που κατά περιόδους εδώ και 2 αιώνες εμφανίζονται σαν (οικονομικές, εμπορικές, νομισματικές, χρηματοπιστωτικές, και εσχάτως υγιεινιστικές…) κρίσεις δουλεύουν πάντα υπέρ της καπιταλιστικής αναδιάρθρωσης… Εκτός εάν (a big “if” δυστυχώς…) τμήματα έστω της κάθε φορά εργατικής τάξης αναγνωρίσουν έγκαιρα τα βασικά χαρακτηριστικά αυτών των κρίσεων και, υπερασπιζόμενα αδιαπραγμάτευτα και χωρίς παζάρια τα αμιγώς εργατικά συμφέροντα, τις μετατρέψουν (αυτές τις κρίσεις) σε μέσα επιβολής αυτών των συμφερόντων. Ατομικά μπορεί να μην γίνεται, συλλογικά όμως ναι: πιάνουμε τ’ αφεντικά απ’ το λαιμό…
Όμως η χωρίς δεύτερη κουβέντα βασική προϋπόθεση για να γίνει αυτό είναι αυτοί οι διορατικοί και ιστορικά συνειδητοί εργάτες και εργάτριες να αφαιρέσουν την εργασία απ’ τις «εξισώσεις» που φτιάχνουν τα αφεντικά για λογαριασμό τους, και για μαζική κατανάλωση, σαν «αναπαραστάσεις του προβλήματος». Να αφαιρέσουν την εργασία απ’ αυτές τις «εξισώσεις» χωρίς, απ’ την άλλη μεριά, να πέσουν στον βούρκο του βερμπαλιστικού μικροαστικού «επαναστατισμού» – που εδώ και κάτι δεκαετίες έχει εξελιχθεί σε πέμπτη φάλαγγα υπέρ της ισορροπίας των συστημάτων…
Αυτό ήταν που έπρεπε να έχει γίνει αμέσως μετά το ξέσπασμα της πιο πρόσφατης φάσης της παγκόσμιας κρίσης / αναδιάρθρωσης, απ’ το 2008 και μετά! Ήταν μια μοναδική, μια σπάνια ιστορική ευκαιρία, καθώς η κρίση, που δηλώθηκε σαν «χρηματοπιστωτική» και «κρίση χρέους» φανέρωσε (αλλά μόνο για όσους είχαν μάτια να δουν) τα «σωθικά» των καπιταλιστικών αντινομιών. Ήταν μια μοναδική, μια σπάνια ιστορική ευκαιρία, να ρίξουν τα πιο ριζοσπαστικά υποκείμενα μέσα στις σύγχρονες εργατικές τάξεις γροθιά στο μαχαίρι. Απαιτώντας, ταυτόχρονα, την δραστική μείωση του «βασικού χρόνου εργασίας» (όπως υπολογίζεται, ας πούμε, σε εβδομαδιαία βάση), με ταυτόχρονη σημαντική αύξηση του καθαρού μηνιαίου μισθού (του “βασικού”) για τους θεωρούμενους «ανειδίκευτους» / «ανειδίκευτες».
Όχι μόνο δεν έγινε έτσι, αλλά οι απόπειρες γι’ αυτό πνίγηκαν μεθοδικά απ’ τις διάφορες φράξιες των «φίλων των εργατών». Είναι προς τιμήν όσων συμμετείχαν στα μέρη μας στη συνέλευση του πλάνου 30/900 (ας το θυμίσουμε: 30 ώρες αντί για 40 ο βασικός εβδομαδιαίος χρόνος εργασίας, 900 ευρώ καθαρά ο κατώτατος μισθός) που απ’ τα τέλη του 2010 έκαναν κάθε τι που ήταν ανθρώπινα και εργατικά δυνατό, ενάντια στον εθνικιστικό, μικροαστικό βούρκο του «κόμματος της δραχμής», της «εθνικής απελευθέρωσης απ’ την ε.ε.» και της συμμαχίας των εργατών με τα αφεντικά τους… Ήταν, ωστόσο, κυκλωμένοι από παντού.
Το μόνο άλλο μέρος της ευρώπης όπου τέθηκε, σαν ζήτημα εργατικής ανταγωνιστικής αιχμής, η απαίτηση του 30ωρου ήταν η γερμανία. Εκεί ο προσανατολισμός αυτός «ήρθε απ’ τα πάνω»: από έναν αριθμό συνδικαλιστών μαζί με κάποιους (ακρο;) αριστερούς λέκτορες κλπ. Κι εκεί επίσης το πράγμα πνίγηκε στην κούνια του. Είναι φανερό πως ούτε στη γερμανία υπήρχε κάποιο μειοψηφικό μεν αλλά ικανό τμήμα της σύγχρονης εργατικής τάξης για να αρπάξει την ευκαιρία…
Να όμως που τώρα, δέκα χρόνια μετά, μέσα σ’ ένα ιδεολογικό, θεσμικό και συναισθηματικό περιβάλλον πολύ πιο συστηματικής τρομοκρατίας (οι φόβοι για την υγεία και τον θάνατο) πάλι αυτό είναι που οφείλουμε να κάνουμε! Να τραβήξουμε τα εργατικά συμφέροντα μακρυά απ’ την χειραγωγική πένσα που έχει διαμορφωθεί απ’ την υγιεινιστική τρομοεκστρατεία plus τον αναδυόμενο μαζικό πατερναλισμό της μορφής – κράτους!