Month: May 2020

Ώρχους

Κυριακή 10 Μάη. Έχει να δει τίτλο εδώ και σχεδόν 25 χρόνια. Ωστόσο η ιστορία της πάει πίσω ως το 1880. Και φαίνεται πως θα έχει λαμπρό μέλλον αν συνεχίσει τον δρόμο των καινοτομιών.

Η δανέζικη Aarhus Gymnastikforening, ενόψει του κεκλεισμένων των θυρών αγώνα της με την Randers στις 29 του μήνα, δεν έκατσε με σταυρωμένα χέρια. Σκοπεύει να αξιοποιήσει αυτό που είναι τεχνολογικά διαθέσιμο: σε 22 γιγαντοοθόνες στην περίμετρο του αγωνιστικού χώρου θα προβάλλονται οι φάτσες μιας 100άρας φιλάθλων (τόση είναι η τωρινή χωρητικότητα της εφαρμογής), που μέσω zoom θα παρακολουθούν το ματς και θα εκδηλώνουν τα αισθήματά τους ψηφιακά, προς χάρη των παικτών. Μάλιστα, επειδή οι πρωτοπόροι είναι πάντα γενναιόδωροι, η Aarhus δεν κράτησε και τα 100 εικονικά εισιτήρια για πάρτη της. Έδωσε και στην αντίπαλο, ενώ έναν αριθμό μαγικών χαρτιών – πορτραίτων θα πάρουν και «ουδέτεροι».

Οπωσδήποτε θα γίνουν ακόμα γενναία βήματα μέχρις ότου δημιουργηθούν οι τέλειες εικονικές κερκίδες σε πραγματικά ματς που και την δημόσια υγεία θα εξασφαλίζουν, και εισπράξεις για τις ομάδες – και τις απαιτήσεις της 4ης βιομηχανικής επανάστασης θα ικανοποιούν. Η Aarhus ωστόσο άνοιξε τον δρόμο!

Γηπεδικοί όλων των ομάδων δεύτε τελευταίον ασπασμόν! Και αποχαιρετήστε την εποχή που χάνετε – και χάνουμε!

(φωτογραφία: Δεν άρχισε ακόμα αυτό το ιστορικό ματς! Ψηφιακή προσομοίωση είναι. Κάτι σαν διαφήμιση. Περιμένουμε τις εντυπώσεις των παικτών…)

Το διπλό αφεντικό 6

Κυριακή 10 Μάη. Υποστηρίξαμε (το διπλό αφεντικό 5) ότι η εμπλοκή της μορφής – κράτος ως παράγοντα ελέγχου και ρύθμισης της “αγοράς εργασίας” έχει ήδη μια ιστορία σε κάποια ευρωπαϊκά κράτη. Ποιό είναι το πολιτικό νόημα εκείνου που έχει (προ covid-19) ονομαστεί ενεργητική διαχείριση της εργασίας;

Το πρώτο και ίσως το λιγότερο φανερό είναι η εισαγωγή ενός συστήματος «διαφορικής πληρωμής» της εργασίας. Ένας κάποιος μισθός απ’ τον φυσικό ιδιώτη εργοδότη και ένα κάποιο «συμπλήρωμα» (που μοιάζει με επίδομα) απ’ το κράτος. Έτσι διαλύεται η έννοια του (άμεσου) μισθού σαν της υλικής εκδήλωσης της ανταγωνιστικής σχέσης ανάμεσα στους εργάτες και τα αφεντικά. Ο ιδιώτης εργοδότης πληρώνει τον «συγκεκριμένο χρόνο εργασίας» εκ μέρους του εργάτη. Το κράτος όμως τι πληρώνει; Πληρώνει την «γενική διαθεσιμότητα» του εργάτη να δουλέψει στην μία ή στην άλλη δουλειά που θα του υποδειχθεί· κάτι που είναι ιστορικά πρωτότυπο και είναι αμφίβολο αν έχει γίνει κατανοητό απ’ την σύγχρονη εργατική τάξη.

Για να το κάνουμε πιο παραστατικό, μπορούμε να το περιγράψουμε ως εξής: είναι ως εάν το κράτος να είναι το αφεντικό του συνόλου της εργατικής δύναμης / εργασίας μέσα σε μια επικράτεια. Συνεπώς «πληρώνει» κάτι τις για να μπορεί είτε να μετακινεί εργατική δύναμη από εδώ εκεί σύμφωνα με τους σχεδιασμούς του (τις “ανάγκες της οικονομίας”…), είτε να την κρατάει «δεμένη» εδώ ή εκεί, σε συγκεκριμένους ιδιώτες εργοδότες.

Απ’ αυτή τη σκοπιά η μορφή – κράτος εμφανίζεται σαν ελεγκτής του κοινωνικού εργοστάσιου συνολικά – κάτι που δεν μπορεί να το κάνει ούτε ο μεμονωμένος ιδιώτης εργοδότης ούτε οι κλαδικές ενώσεις εργοδοτών. Η περίπτωση του 58χρονου άνεργου μηχανικού στη γερμανία (το διπλό αφεντικό 2) είναι χαρακτηριστική. Κανένας ιδιώτης εργοδότης και καμμία κλαδική ένωση ιδιωτών εργοδοτών δεν θα μπορούσε να τον αναγκάσει α) να δουλέψει σαν βοηθός κηπουρού, και β) να δουλέψει με 1,5 ευρώ την ώρα (το 2005). Ο μόνος που θα μπορούσε να επιβάλλει κάτι τέτοιο ήταν / είναι η μορφή – κράτος, μέσω της πληρωμής (ή της μη πληρωμής) εκείνου που μοιάζει με επίδομα ανεργίας αλλά ουσιαστικά είναι υποτυπώδης αμοιβή για την πλήρη και χωρίς όρους διαθεσιμότητα της εργασίας. Ή, για να γίνει ακόμα πιο καθαρό: υποτυπώδης αμοιβή / χαλκάς για την παραίτηση της εργατικής δύναμης απ’ το δικαίωμά της (αναγνωρισμένο ακόμα και απ’ τους νεοφιλελεύθερους!) να διαπραγματεύεται την τιμή της χωριστά με κάθε εργοδότη. Δεν είναι “στρατόπεδο εργασίας”. Είναι το μεταμοντέρνο και ψευδοελευθεριακό ανάλογό του.

Σα συνέπεια αυτού του αρχικού, βασικού πολιτικού στοιχείου, έρχεται το επόμενο και εξίσου σημαντικό: η δυνατότητα της μορφής –κράτος να συν-ορίζει (μαζί με τα ιδιωτικά αφεντικά) αυτήν την τιμή του εμπορεύματος εργασία μονομερώς. Ή, για να το πούμε διαφορετικά: να συγκρατεί ένα μέρος της «θάλασσας» της εργατικής δύναμης που διαχειρίζεται, λίγο πιο πάνω ή λίγο πιο κάτω απ’ το «όριο επιβίωσης». Εδώ είναι η μορφή – κράτος και όχι μόνο του το «αόρατο χέρι της αγοράς» που εγγυάται την υποτίμηση της εργασίας. Απ’ την ιστορική φάση όπου ο «εφεδρικός στρατός των ανέργων» λειτουργούσε, υποτίθεται, πιέζοντας προς τα κάτω μισθούς και μεροκάματα με όρους «αγοράς εμπορευμάτων» (μεγάλη προσφορά εργασίας – μικρότερη ζήτηση), η εισβολή της μορφής – κράτος σ’ αυτήν την αγορά φτιάχνει (σιγά σιγά και μεθοδικά απ’ τις αρχές του 21ου αιώνα) μια καινούργια ιστορική φάση μετατρέποντας αυτόν τον «εφεδρικό στρατό των ανέργων» σε «εφεδρικό στρατό υποχρεωτικά εργατών» με τρόπο που να εγγυάται την υποτίμηση και την διατίμηση της εργασίας.

Η διάλυση του μισθού σε δύο μέρη, ένα που αφορά την «ενοικίαση χρόνου και γνώσεων εργασίας» στον κάθε φορά συγκεκριμένο εργοδότη, κι άλλο ένα που αφορά την «παροχή στο κράτος της ελευθερίας μονομερούς διαχείρισης του συνόλου της κοινωνικής εργασίας» διασπά τον ταξικό αντίπαλο και δημιουργεί μια κάποια σύγχιση στην εργατική υποκειμενικότητα. Δεν πρόκειται για δύο ιδιώτες εργοδότες! Αυτό το διπλό αφεντικό είναι «ανορθόδοξο» και σαν μέθοδος ελέγχου της εργασίας ιστορικά πρωτοφανής. Για παράδειγμα απέναντι στον ιδιώτη εργοδότη μπορεί κανείς να απεργήσει· αλλά το κράτος «εργοδότης» μπορεί να τιμωρήσει «κόβοντας» το δικό του μερίδιο! Ή, ακόμα κι αν δεν το κάνει, είναι ένας αντίπαλος που δεν γίνεται στόχος της απεργίας· κι ωστόσο είναι εκεί, μπροστά, δίπλα…

Κατ’ αυτόν τον τρόπο θολώνει και η εννόηση (απ’ την εργατική σκοπιά) της εργασίας αυτής καθ’ αυτής. Παραμένει άραγε η εργασία η μόνη πηγή πλούτου και άρα, σαν τέτοια, η βάση του εργατικού ανταγωνισμού απέναντι στον σφετερισμό της απ’ τα αφεντικά; Ή μήπως γίνεται και η πειθαρχία (στο κόμμα των αφεντικών, στο κράτος) πηγή «εισοδήματος» που «συμπληρώνει» τον υποτυπώδη μισθό, την σημαία δηλαδή της εκμετάλλευσης, βάζοντας στην άκρη την αντίθεση κεφάλαιου – εργασίας; Πώς μπορεί να συρθεί από πολιτική / ανταγωνιστική άποψη η μορφή-κράτος στο κέντρο της αντίθεσης ΜΑΖΙ με το/τα αφεντικό/ά όταν το κράτος εμφανίζεται σαν «πατέρας» που φροντίζει να μην πεθάνουν οι εργάτες από πείνα δουλεύοντας; Ο «εργαζόμενος φτωχός» τί είναι; Εργάτης που του αποσπούν υπεραξία ή φουκαράς που ελπίζει στην (κρατική) φροντίδα / ελεημοσύνη;

Ευτυχώς έχει υπάρξει 110% εργατική απάντηση απέναντι σ’ αυτόν τον δυισμό / εκβιασμό! Αλλά γι’ αυτήν αργότερα.

 

Το διπλό αφεντικό 7

Κυριακή 10 Μάη. Η μαζική τεχνητή ανεργία που δημιουργήθηκε πρόσφατα απ’ τα υγιεινιστικά πραξικοπήματα εμφανίζεται σαν “παράπλευρη απώλεια”, σαν η ανεπιθύμητη μεν αλλά αναγκαστική συνέπεια μιας εκστρατείας για την προστασία της δημόσιας υγείας… Ήταν πράγματι τέτοια η εκστρατεία; Η απάντηση είναι στρατηγικής σημασίας. Όπως συμβαίνει με τις υπόλοιπες πλευρές της αναδιάρθρωσης έτσι κι εδώ η “ένωση φίλων της καραντίνας” είναι υποχρεωμένη να δεχτεί ότι η μαζική κατασκευή ανεργίας ήταν ανεπιθήμητη απ’ τα κράτη και τα αφεντικά· να τα “συγχωρήσει” γι’ αυτήν την “παράπλευρη απώλεια”· και, έστω κάπως δύσθυμα, να αποδεχθεί την “κρατική φροντίδα” έτσι όπως εμφανίζεται μαζικά πια σαν δεύτερο αφεντικό. Κάποιοι μάλιστα μπορεί να διαμαρτυρηθούν, ζητώντας περισσότερη (σε φράγκα…) τέτοια “κρατική φροντίδα”. (Το κόμμα της Κουμουνδουρου σίγουρα!) Αν όμως, όπως έχουμε υποστηρίξει, τα υγιεινιστικά πραξικοπήματα ΔΕΝ είχαν (ή είχαν ελάχιστη) σχέση με την “προστασία της δημόσιας υγείας”, τότε τα πράγματα είναι εντελώς διαφορετικά…

Το ευρωπαϊκό πρόγραμμα SURE, που εγκρίθηκε πρόσφατα μ’ ένα συνολικό κατ’ αρχήν προϋπολογισμό 100 δισεκατομυρίων ευρώ, είναι η πιο πρόσφατη τέτοια έφοδος του “δεύτερου αφεντικού” στην “αγορά εργασίας” σε κλίμακα ε.ε. Τα αρχικά του ονόματος προέρχονται απ’ το support to mitigate unemployment risks in an emergency (υποστήριξη στον μετριασμό των κινδύνων ανεργίας σε περίπτωση ανάγκης). Είναι γενίκευση της βασικής ιδέας (αν και όχι αναγκαστικά των επιμέρους χαρακτηριστικών) του γερμανικού kurzarbeit, ενός προγράμματος που εφάρμοσε το Βερολίνο στη διάρκεια της κρίσης 2008 – 2009. (Αυτήν την ιστορικότητα την κρατάμε).

Στο πρωτότυπο kurzarbeit το γερμανικό κράτος επιδοτούσε τους γερμανούς εργοδότες για να πληρώνουν ένα ποσοστό του μισθού που έκοβαν μαζί με τον αντίστοιχο χρόνο εργασίας. Αυτό για ένα διάστημα 12 μηνών το μέγιστο, με την δυνατότητα να επεκταθεί για άλλους 12.

Για παράδειγμα, αν ένας μισθωτός είχε μισθό 1200 ευρώ για 40 ώρες εβδομαδιαίας εργασίας και, λόγω δυσκολιών του αφεντικού (λόγω «κρίσης» δηλαδή…) έπεφτε στις 20 ώρες (είτε με εκ περιτροπής εργασία, είτε με μείωση στο μισό του καθημερινού ωραρίου) παίρνοντας πια 600 ευρώ, απ’ τα υπόλοιπα 600 που θα «έχανε» απ’ τον μισθό του το γερμανικό κράτος επιδοτούσε το αφεντικό για να πληρώνει το 60%. Δηλαδή 360 ευρώ (67% για όσους / όσες είχαν προστατευόμενα μέλη). Συνεπώς ο μισθωτός δούλευε 20 ώρες και έπαιρνε 600 ευρώ απ’ το αφεντικό του + 360 απ’ το κράτος = 960. «Μια χαρά» θα πει όποιος (απερίσκεπτα…) αντιλαμβάνεται τον μισθό σαν ένα μάτσο χαρτονομίσματα, αδιάφορο από που προέρχονται και σε τι αναφέρονται.

Δεν ήταν αυτή όλη η ιστορία. Εφόσον ο μισθωτός δούλευε λιγότερο (το μισό) είχε περισσότερο ελεύθερο χρόνο… Και θα έπρεπε να είναι διαθέσιμος για κρατικά προγράμματα μετεκπαίδευσης… (Ας πούμε μια μορφή της «δια βίου εκπαίδευσης»). Δεν υπάρχει κάτι κτυπητά εχθρικό σε ένα τέτοιο deal απ’ την μεριά του κράτους: σου δίνω μεν κάποια λεφτά αλλά αν σε φωνάξω να αποκτήσεις επιπλέον γνώσεις / δεξιότητες να τσακιστείς να έρθεις. Υπάρχουν όμως δύο τουλάχιστον δεδομένα. Πρώτον, ότι το κράτος δεν μοιράζει λεφτά με ανεύθυνο τρόπο· μέσω αυτής της γενναιοδωρίας έχει στο τραπέζι του την οργάνωση του συνόλου της εργασίας… Και, δεύτερον, ακριβώς επειδή αυτό έχει στο τραπέζι του, επιβάλλει την μετεκπαίδευση, εν όψει (για παράδειγμα…)μιας πιθανής μελλοντικής «αλλαγής αντικειμένου εργασίας»…

Στην ευρωπαϊκή εκδοχή, του SURE, δημιουργήθηκε αυτό το ταμείο των 100 δις απ’ όπου τα εθνικά κράτη θα παίρνουν δάνεια για να κάνουν αυτό που έκανε το γερμανικό με το kurzarbeit. Όχι, υποχρεωτικά, πληρώνοντας το 60% (για το ελλαδιστάν ακούγεται και η εκδοχή 40% – ίσως επειδή δεν υπάρχει ούτε αξιόπιστη υποδομή μετεκπαιδεύσεων ούτε και γενικό σχέδιο για τις μελλοντικές κατευθύνσεις των «ροών εργασίας»…)

Αφού, λοιπόν, το μοντέλο του διπλού αφεντικού προϋπήρχε δοκιμασμένο με επιτυχία (σίγουρα στη γερμανία), επιτρέπεται να αναρωτηθούμε αν πράγματι η ξαφνική τεχνητή διόγκωση του «εφεδρικού στρατού των ανέργων» μέσω των υγιεινιστικών πραξικοπημάτων ήταν τόσο αθέλητη, τόσο ανεπιθύμητη «παράπλευρη» συνέπεια όσο παρουσιάζεται, δικαιολογημένη απ’ τις ανάγκες του «πολέμου». Όχι, μην πάει το μυαλό σας σε συνωμοσίες και καταχθόνια κρυφά σχέδια «εξολόθρευσης»!!! Τα πράγματα είναι πολύ απλούστερα και γνωστά – σε όσους θέλουν να ξέρουν και να καταλαβαίνουν…

Α) Το μοντέλο του διπλού αφεντικού εμφανίστηκε σε «ανυποψίαστη» ιστορική στιγμή, σαν μέθοδος ενεργητικής διαχείρισης της ανεργίας / εργασίας ή, σύμφωνα με την δική μας αυτόνομη εργατική άποψη σαν μέθοδος «κεντρικού ελέγχου της αγοράς εργασίας» απ’ το κράτος, για λογαριασμό της πολιτικής αδρανοποίησης και της ελεγχόμενης υποτίμησης μεγάλου μέρους των εργατών / εργατριών.

Β) Στην γερμανική του εκδοχή (kurzarbeit) το μοντέλο αποδείχθηκε πετυχημένο στη διάρκεια της πιο πρόσφατης όξυνσης της διαρκούς καπιταλιστικής κρίσης / αναδιάρθρωσης (2008 …). Ποιά ήταν η επιτυχία του; Αν ρωτήσετε τους ειδικούς του γερμανικού κράτους θα απαντήσουν «δεν αυξήθηκε αφόρητα η ανεργία ή/και η φτώχια της εργατικής τάξης». Αν ρωτήσετε εμάς (και κάποιους ελάχιστους μέσα στη γερμανία…) η επιτυχία του ήταν πολιτικότατη! Ήταν πως η γερμανική εργατική τάξη αρνήθηκε να αρπάξει την ευκαιρία της «κρίσης» και να απαιτήσει / επιβάλλει αυτό που έπρεπε και ήταν προς το συμφέρον της – παρότι της προτάθηκε (το ποιο ήταν αυτό προσεχώς…)

Γ) Ένα καινούργιο ξέσπασμα της συνεχιζόμενης καπιταλιστικής «κρίσης» ή/και η επερχόμενη τεχνολογική αναδιάρθρωση (4η βιομηχανική επανάσταση) έχουν αναγγελθεί πολύ πριν τον covid-19! Και, μαζί τους, η ραγδαία αύξηση της (τεχνολογικής) ανεργίας στους δυτικούς καπιταλισμούς. Κυρίως η μεγαλύτερη πόλωση ανάμεσα σε πολλές εκατοντάδες χιλιάδες γνωσιολογικά skilled αλλά και άνεργους «Εαυτούς – Κεφάλαια» απ’ την μια (το κοινωνικό υλικό της νεοφιλελεύθερης ιδεολογίας by the way…) και τις όχι-και-πολύ-καλοπληρωμένες ή με-προοπτικές «θέσεις εργασίας» απ’ την άλλη. (Σε ικανό βαθμό ακόμα κι εκείνες τις δουλειές που τώρα κάνουν μετανάστες / μετανάστριες αλλά που μελλοντικά θα πρέπει να κάνουν εντόπιοι, χωρίς αύξηση του «εργατικού κόστους» για τα αφεντικά…)

Μ’ αυτά τα δεδομένα θα ήταν αφελές να πιστεύει κανείς ότι τα πιο οξυδερκή ανάμεσα στα αφεντικά (και τις πολιτικές τους βιτρίνες) αγνοούσαν (πριν τον covid-19…) ότι σύντομα θα κληθούν να διαχειριστούν σε μεγάλη κλίμακα και για πολύ χρόνο την αγορά εργασίας σχεδόν στο σύνολό της, απονευρώνοντας προληπτικά τις όποιες εργατικές ριζοσπαστικοποιήσεις θα μπορούσαν να γεννηθούν! Όχι!! Επικίνδυνοι είναι, όχι βλάκες!

Και επειδή δεν είναι βλάκες θα τολμούσαμε αυτήν την ιδιαίτερα αιρετική άποψη (αλλά τι περιμένετε απ’ την ασταμάτητη μηχανή;): το ότι προέκυψε μαζικό πρόβλημα / ανάγκη μεγάλης έκτασης «κεντρικής» διαχείρισης της αγοράς εργασίας εξαιτίας «υγιεινιστικών απειλών» είναι κάτι σαν θείο δώρο! Είναι θείο δώρο για δύο τουλάχιστον λόγους. Πρώτον επειδή ξεκίνησε ήδη χάρη στον covid-19 αυτό που θα ξεκινούσε αργά ή γρήγορα με άλλες αφορμές (μάλλον γρήγορα παρά αργά…)· και δεύτερον επειδή έχει ξεκινήσει καλυμένο με τα πιο αποτελεσματικά από πειθαρχική άποψη επιχειρήματα! Για την υγεία ρε γαμώτο!

Ε;

(συνέχεια στα επόμενα)

(φωτογραφία: Ζήτω η διαταξική υγιεινιστική ενότητα! Τελικά κάτι τέτοιοι κορονοϊοί, ακόμα κι αν δεν υπήρχαν, θα έπρεπε να εφευρεθούν…)

 

Πιστοποιητικά ανοσίας;

Σάββατο 9 Μάη. Το σκέφτονται. Το ψάχνουν. Στην αγγλία για παράδειγμα η κυβέρνηση το συζητάει με την (αγγλική) Onfido. Η εταιρεία ειδικεύεται στα (ψηφιακά) facial biometrics (όχι απλά αναγνώριση αλλά και απόσπαση «βιομετρικών data» απ’ το πρόσωπο, π.χ. θερμοκρασία…) και παρουσίασε αναλυτικά σχέδια για το πως θα μπορούσαν να κατασκευαστούν και να κυκλοφορήσουν τα ατομικά διαβατήρια ανοσίας. Θα είναι απαραίτητα κάποια τεστ ανίχνευσης (είτε αντισωμάτων είτε αντιγόνου). Έτσι, πάντως, λένε ότι θα χωρίσει «η ήρα απ’ το σιτάρι». Όσοι έχουν ανοσία θα έχουν free pass, όχι μόνο στις δουλειές αλλά και στην κατανάλωση, στα ταξίδια, στον «συγχρωτισμό». Οι υπόλοιποι; Θα έχουν περιορισμούς. Μια σιδερένια μπάλα στο πόδι ίσως…

Αν πάρει κανείς αυτές τις προετοιμασίες τοις μετρητοίς, δεν είναι δύσκολο να φτάσει στην άρρωστη επιφάνεια της υγιεινιστικής δικτατορίας· μόνο, όμως, στην επιφάνεια. Η ερώτηση που ξεγυμνώνει την ιδέα σ’ αυτήν την τωρινή φάση είναι απλή: κάποιος που δεν έχει «μολυνθεί» απ’ τον covid-19 και ΔΕΝ έχει αντισώματα… Αυτός τί είναι; Άρρωστος; Όχι… Υγιής; «Ναι μεν αλλά…» Ανήκει σ’ αυτήν την τρίτη κατηγορία που κατασκευάστηκε χάρη στα πραξικοπήματα, την υγιεινιστική τρομοκρατία, τις γενικευμένες απαγορεύσεις: τυπικά μπορεί να είναι υγιής αλλά πρέπει να θεωρείται εν δυνάμει επικίνδυνος, είτε να αρρωστήσει είτε να μεταδώσει…

Σ’ αυτήν την παρανοϊκή κατηγοριοποίηση τελειώνει, μάλλον, η ιδέα περί «διαβατηρίων ανοσίας» αν με την τελευταία λέξη, την λέξη «ανοσία», εννοεί κανείς την φυσική τέτοια… Αν, όμως, το θέμα είναι η τεχνητή; Αν η μόνη επιτρεπτή ανοσία είναι εκείνη που προκαλείται από εμβόλιο; Αυτό δεν έχει ειπωθεί ακόμα ωμά, αλλά υπονοείται όλο και πιο συστηματικά.

Τότε τα πράγματα αλλάζουν!!! Τότε το «διαβατήριο ανοσίας» γίνεται «πιστοποιητικό εμβολιασμού»! Κι αυτός δεν συνδέεται υποχρεωτικά με την αρρώστια (ή την μετάδοση) του covid-19. Μάλλον το αντίθετο: η τεχνητή παραγωγή αντισωμάτων αφορά κυρίως εκείνους που δεν τα απέκτησαν με φυσικό τρόπο!

Το να πει ένα κράτος ότι κάντε το εμβόλιο για να πάρετε το «διαβατήριο» και να κυκλοφορείτε κανονικά – αν δεν το κάνετε θα σας επιβάλλονται περιορισμοί είναι το όχι μακρινό βάθος της τωρινής κονσομασιόν περί «διαβατηρίων ανο(η)σίας». Δεν έχει βγει ακόμα στην επιφάνεια· είναι ο σκληρός πυρήνας. Φυσικά υπάρχουν όλοι αυτοί που έχουν ήδη ανοσία επειδή αρρώστησαν, ήπια ή όχι… Ωστόσο είναι πολύ ευκολότερο να «πεισθούν» ότι η φυσική ανοσία που απέκτησαν είναι ατελής, αδύναμη, ή ότι θα είναι προσωρινή, κι άρα χρειάζεται οπωσδήποτε να κάνουν κι αυτοί το εμβόλιο· σε σύγκριση με το να πεισθουν άνθρωποι υγιείς ότι θα αντιμετωπίζουν περιορισμούς και απαγορεύσεις επειδή … δεν αρρώστησαν….

Εξαπολύθηκε απίστευτος τρόμος για να εξασφαλιστεί η πελατεία γι’ αυτήν την τεχνητή ανοσία… Έγιναν απίστευτα πραξικοπήματα για να κατασκευαστεί η ιδέα του «κοινωνικά υπεύθυνου» που ακόμα κι αν είναι υγιής πρέπει να συμπεριφέρεται σαν άρρωστος… Η απλή, κοινή λογική δολοφονήθηκε άπειρες φορές απ’ τους δημαγωγικούς μηχανισμούς για να κατασκευαστεί η προσμονή μιας κάποιας «λύτρωσης»…. Ο υγιεινισμός ξέρασε (και νομιμοποίησε) μια χωρίς προηγούμενο πολιτική καταστολής για να εξασφαλιστεί ότι τα data υγείας θα ρέουν άφθονα και for ever…

Ε, «δεν θα τα χαλάσουμε τώρα» – έτσι δεν είναι;

Πιστοποιητικά επαναστατικότητας;

Σάββατο 9 Μάη. Καθώς οι μέρες και οι βδομάδες θα προχωρούν, και καθώς θα ξεδιπλώνεται όλο και πιο καθαρά η βίαιη (καπιταλιστική) αναδιάρθρωση του κοινωνικού εργοστάσιου πατώντας πάντα γερά στα θεωρήματα της “φονικότητας του ιού”, διάφοροι απ’ την ένωση φίλων της καραντίνας (από διάφορες ιδεολογικές / πολιτικές μεριές), θα αρχίσουν τις προσπάθειες να “διαχωρίσουν την θέση” τους. Αφού πρώτα έριξαν όλο το νερό τους στο μύλο, σιγά σιγά, βασιζόμενοι και στην κοινωνική αμνησία αλλά και στην γενική “ευπιστία”, θα υποστηρίζουν πως άλλο πράγμα ο “μύλος” (το κράτος και τα αφεντικά) και άλλο το δικό τους “νερό” (η συναίνεση, η νομιμοποίηση, η αναπαραγωγή των επιχειρημάτων και των θέσεων του κράτους και των αφεντικών)…. Φυσικά χωρίς νερό κανένας μύλος δεν δουλεύει!!! Αλλά αυτή είναι μια λογική παρατήρηση· ενώ ο “διαχωρισμός της θέσης” θα έχει όλη την συνδικαλιστική μαεστρία (και παράνοια) που έχει επιδειχθεί και στο παρελθόν.

Άραγε, όποιος έφαγε την δηλητηριώδη διάζευξη «ελευθερία ή υγεία;» απαντώντας πανηγυρικά (ή/και έντρομα) «το δεύτερο!!!!», πώς θα μπορέσει να θεωρήσει εχθρικό το Μεγάλο Τεχνολογικό Πανοπτικό χωρίς να απολογηθεί (πολιτικά πάντα…) για την συνθηκολόγησή του στα κόλπα της εξουσίας; Υπάρχει μια δομή σκέφτεσθαι, μια αντίληψη της πραγματικότητας, που είναι πράγματι διπολική· και κατασκευάζει, για την επιβίωσή της, πολλά τέτοια ψευτοδιλήματα. Αυτός ο τρόπος σκέψης είναι απλωμένος σε μεγάλο βαθμό μέσα στις πρωτοκοσμικές κοινωνίες. Κι αφού τρέφεται έτσι κι αλλιώς από εικονικές, φαντασιακές πολώσεις, είναι εύκολο να ταϊστεί με τέτοιου είδους διαζεύξεις (όπως το «ελευθερία ή υγεία;» ή το προηγούμενο, το «ελευθερία ή ασφάλεια;») απ’ το κράτος και τα αφεντικά.

Πιστοποιητικά επιστημονικότητας;

Σάββατο 9 Μάη. Όταν κάποιος ακούει “αν δεν πάρουμε αυτά κι αυτά τα μέτρα οι νεκροί θα είναι χιλιάδες”, όπου τα “μέτρα” είναι η κατάργηση του τυπικού συντάγματος και οι χιλιάδες νεκροί είναι σαν αυτόν, μπορεί να κάνει το τραγικό λάθος να παραλείψει την επίμονη ερώτηση: Ποιός το λέει αυτό; Με τι στοιχεία;

Οι Αρμαγεδωνικές “προβλέψεις” δεν είναι κάτι “φυσικό”, όπως ας πούμε μια δυνατή βροχή και μια τοπική πλημμύρα τον χειμώνα…. Οι “ειδικοί” (των Αρμαγεδωνικών προβλέψεων) μπορούν να εμφανίζονται πολύ βλοσυροί, μπορούν να παίζουν τον ρόλο του “μόλις ανακάλυψα ότι σε μια βδομάδα ο πλανήτης γη θα ανατιναχτεί και θα γίνει κομμάτια επειδή στο κέντρο του έχει αρχίσει μια πυρηνική αντίδραση”, αλλά όλα αυτά τα θεατρικά κόλπα είναι φτηνή προπαγάνδα και τίποτα περισσότερο. Μπορούν επίσης να υπαινιχτούν οι “ειδικοί” πως διαθέτουν μια άπαιχτη γνώση “μοντελοποίησης” σε υπολογιστές· αλλά αυτό είναι ψηφιακή μαγεία. Μοντέλα και αλγόριθμους φτιάχνουν πολλοί, με ό,τι κριτήρια γουστάρουν. Κι αν τους ταΐζουν σκουπίδια, σκουπίδια θα είναι και το output.

Η ολέθρια «πρόβλεψη» ότι αν δεν σας κλειδώσουμε στα σπίτια σας θα πεθαίνουν κάθε μέρα 150 ή 250 άτομα – που ακούστηκε απ’ το στόμα του αρχι-ιερέα της «προσευχής των 6.00», εκφράζοντας προφανώς όλη την «ιερή σύνοδο» / επιτροπή πίσω του – θεωρήθηκε «επιστημονική» και «ακριβής». Απο πού ως πού; Ποιός «(έστω) ουδέτερος ειδικός» εξέτασε ποτέ την ποιότητα των μοντέλων και των δεδομένων με τα οποία τα ταΐζουν οι προφήτες του σκοινιού και του παλουκιού το παραλυμένο και παραδομένο κοινό τους; Και ποιός είναι τόσο αφελής ώστε να νομίζει πως τέτοια ηλεκτρονικά μοντέλα είναι αντικειμενικά;

Έχουμε υποδείξει ότι το ελληνικό ιερατείο σε διάφορες φάσεις «έπαιρνε γραμμή» απ’ το imperial college του Λονδίνου (το ρημαδογκουβέρνο, απ’ την μεριά του, έπαιρνε γραμμή απ’ το Παρίσι…). Αυτό είναι εκτίμηση (από δηλώσεις του αρχι-ιερέα) και όχι κάτι για το οποίο έχουμε στοιχεία. Δεν θα ήταν παράξενο πάντως να συμβαίνει έτσι: το imperial college εμφανίζεται να έχει μακροχρόνια παράδοση στην «μοντελάτη» αναγγελία του Τέλους του Κόσμου. Στην πραγματικότητα είναι ένας μηχανισμός μεγα-εξαπατήσεων. Που κρατάει το «κύρος» του επειδή είναι παραμάγαζο του κυρ Βασίλη, του Άρχοντα Θυρών και Παραθύρων. Σε κάθε περίπτωση αυτό το μαγαζί έπαιξε ιδιαίτερο ρόλο στις δυτικές «προγνώσεις» που ήταν κομμένες και ραμμένες στα μέτρα της νομιμοποίησης των πραξικοπημάτων. Και είτε άμεσα (αυτό είναι γνωστό) είτε έμμεσα (προσφέροντας υπόγεια «εθνικές προγνώσεις») έχει υπάρξει σημαντικός παράγοντας της υγιεινιστικής τρομοεκστρατείας.

Αποδείξεις ατιμίας

Σάββατο 9 Μάη. Επικεφαλής του imperial college είναι ο πολύς Neil Ferguson. Παραιτήθηκε πολύ πρόσφατα επειδή αποδείχθηκε ότι τις απαγορεύσεις που ισχύουν στην αγγλία και για την επιβολή των οποίων κόπιασε τόσο πολύ, τις είχε για τα γεννητικά του όργανα: είχε δώσει «χαρτιά» στην ερωμένη του, για να σπάει τις απαγορεύσεις μετακινήσεων ταξιδεύοντας από μακρινή περιοχή ως το Λονδίνο, για τα ραντεβού τους…

Πριν απ’ αυτό, και πριν τον covid-19, ο Ferguson είχε γίνει ήδη διάσημος για την ποιότητα των μοντέλων και των προβλέψεών του. Το 2009, με την γρίπη των χοίρων, είχε «προβλέψει» ότι θα πεθάνουν απ’ τον Η1Ν1 65.000 άγγλοι. Τότε, μια δεκαετία πριν, δεν υπήρχε περίπτωση να γίνουν τα τωρινά πραξικοπήματα, ούτε να επιβληθούν μαζικά οι κατ’ οίκον κρατήσεις – που προώθησε το 2020 (και) ο Ferguson. Χωρίς κανένα μέτρο, λοιπόν, κοινωνικής αποξένωσης, απ’ τον Η1Ν1 πέθαναν στην αγγλία 457 άνθρωποι… Ο γίγαντας της απάτης έπεσε έξω κατά 64.500 άτομα. Καλό για την αγγλική κοινωνία, αλλά αυτός δεν θα έπρεπε να κρεμαστεί παραδειγματικά απ’ το Big Ben; Όχι – έχει άκρες….

Έχοντας το ο.κ. του “επιστήμονα / προφήτη” για την αγγλία πρόλαβε να «προβλέψει» στα μέσα του περασμένου Μάρτη ότι θα πεθάνουν πάνω από 500.000 άτομα αν δεν παρθούν μέτρα (τα γνωστά…), και ότι σε κάθε περίπτωση θα πεθάνουν τουλάχιστον 250.000 αν τα μέτρα είναι «ήπια»…

Αυτές οι πρόφατες «προβλέψεις» του imperial college (σε συνδυασμό με το ιστορικό των «επιτυχιών» του παρελθόντος…) κτύπησαν άσχημα στ’ αυτιά αρκετών ενδιαφερόμενων. Από διάφορα κράτη ζήτησαν αντίγραφο του μοντέλου και των δεδομένων που χρησιμοποιήθηκαν, για να ελέγξουν την ποιότητά τους. Αν και η επιστημοσύνη επιβάλει τέτοιου είδους ελέγχους, το imperial college αρνήθηκε αυτό το τσεκάρισμα. Στα μέσα Απρίλη, με τα χίλια ζόρια, έδωσε άλλους αλγόριθμους· όχι εκείνους που είχαν χρησιμοποιηθεί ένα μήνα πριν.

Επειδή το «αν δεν … τότε…» μπορεί να αιωρείται επ’ άπειρον στον αέρα, για πολύ περισσότερο καιρό απ’ ότι ο ίδιος ο covid-19, σουηδοί γιατροί μπήκαν στον πειρασμό να κάνουν έλεγχο του φοβερού μοντέλου Ferguson αξιοποιώντας το γεγονός ότι το σουηδικό κράτος δεν ακολούθησε την συνταγή της ποινικοποίησης του συνόλου της καθημερινότητας. Είχαν, δηλαδή, την πραγματικότητα γύρω τους. Ο Αρμαγεδώνας του imperial college είχε προφητεύσει 250.000 νεκρούς στην αγγλία αν λαμβάνονταν μέτρα ανάλογα με τα σουηδικά. Μιας και η σουηδία έχει το 1/6 του αγγλικού πληθυσμού, θα ήταν αρκετή μια διαίρεση για να φανεί τι θα ξέρναγε ο Ferguson για την σουηδία. Επικουρικά όμως ζήτησαν στα τέλη Απρίλη απ’ το imperial college να κάνει μια εστιασμένη στη σουηδία πρόβλεψη. Το θηρίο βρυχήθηκε: Απ’ την πρωτομαγιά και ως το τέλος εκείνης της εβδομάδας θα έπρεπε να έχουν πεθάνει τουλάχιστον 40.000 άτομα, στη σουηδία, απ’ τον covid-19…

Πόσοι είχαν πεθάνει ως χτες; 3.175. Ο αριθμός είναι σχετικά μεγάλος, αλλά οι πολιτικές βιτρίνες στη Στοκχόλμη έχουν αναγνωρίσει ήδη τα δύο λάθη που έκαναν. Το ένα αφορούσε τους οίκους ευγηρίας (όσοι εργάζονται εκεί έχουν μεγάλο rotation, κι αυτό δεν πάρθηκε υπόψη στην προστασία των ηλικιωμένων) και το άλλο τις κοινότητες μεταναστών (λόγω άγνοιας της γλώσσας η πλειοψηφία των μεταναστών δεν είχε αντιληφθεί τι πρέπει να αποφεύγει και τι πρέπει να κάνει). Σε κάθε περίπτωση η θρυλική «καμπύλη» τόσο των κρουσμάτων όσο και των θανάτων έχει σαφή πτωτική τάση εδώ και μέρες στη σουηδία· και αποκλείεται να πεθάνουν ως το τέλος Μάη άλλα 37.000 άτομα για να βγει σωστός ο Ferguson….

Έχουμε λοιπόν μια χειροπιαστή απόδειξη του ότι το «αν δεν λαμβάνονταν αυτά τα μέτρα αποκλεισμού ο κόσμος θα πέθαινε στους δρόμους» είναι ένα κατασκευασμένο (από «ειδικούς» του σκοινιού και του παλουκιού πάντα!) overdose τρόμου, ένα πολιτικό εργαλείο κυριαρχίας και καθόλου μια έντιμη ιατρική διαπίστωση! Υπάρχει όμως κάτι ακόμα χειρότερο (για την ένωση φίλων της καραντίνας): δεν είναι καθόλου βέβαιο ότι τα πραξικοπηματικά «μέτρα» είχαν / έχουν κάποια ουσιαστική συνέπεια στον αριθμό των νεκρών· τον φουσκωμένο αναίσχυντα αριθμό ας μην ξεχνάμε!

Ένας άγγλος καθηγητής παθολογίας, σύμβουλος του αγγλικού συστήματος υγείας (NHS), ο John A Lee, έδωσε μια συνέντευξη στις 17 του περασμένου Απρίλη. Ανάμεσα στα υπόλοιπα είπε κι αυτό:

… Είναι μόνο μια υπόθεση ότι το lockdown έχει μεγάλη επίδραση στην διάδοση του ιού, και σίγουρα δεν είναι γεγονός επιστημονικά τεκμηριωμένο. Απ’ όσο μπορώ να καταλάβω η Σουηδία, παρότι δεν έχει κάνει οτιδήποτε έστω κοντινό στην αυστηρή απαγόρευση που έχουμε επιβάλλει εμείς, πρακτικά έχει μια παρόμοια καμπύλη με την δική μας. Και το ποσοστό θανάτων ανά 100.000 κατοίκους στη σουηδία είναι σχεδόν το μισό του δικού μας αυτή τη στιγμή…

(Τις γνωστές ντόπιες βλακείες που «εξηγούν» την απόδειξη ότι τα πραξικοπήματα ήταν ακόμα και από στενή υγιεινιστική άποψη εντελώς πραξικοπηματικά αντιστρέφοντάς την την ξέρουμε: ναι μωρέ, αλλά στη σουηδία ζουν αλλιώς.. δεν αγκαλιάζονται, δεν φιλιούνται… γενικά δεν κάνουν πολύ παρέες…)

Απλή απροσεξία;

Σάββατο 9 Μάη. Είναι πολλοί, πάρα πολλοί στις πρωτοκοσμικές δυτικές κοινωνίες, που έχοντας μεγάλη ιδέα για τους εαυτούς τους, θεωρούν τους φόβους τους ιδιωτική υπόθεση. Πιστεύουν, δηλαδή, ότι φοβούνται με πλήρη συναίσθηση τόσο του περιβάλλοντός τους όσο και των εαυτών τους των ίδιων. Γι’ αυτό και συνήθως είναι αδιάλλακτοι «υπερασπιστές» των φόβων τους, ακόμα κι αυτοί οι φόβοι τους ταλαιπωρούν.

Εκείνο που δεν θέλουν να καταλάβουν όλοι αυτοί, είναι ότι οι φόβοι (τους) έχουν κρατικοποιηθεί / επιχειρηματοποιηθεί! Δεν καταλαβαίνουν ότι με την εξαίρεση κάποιων ακραίων και παράξενων φοβιών, ο κύριος όγκος των φόβων δεν είναι καθόλου ατομικός / ιδιωτικός. Είναι εκροή της οργανωμένης παραγωγής φόβων.

Δεν υπάρχει τίποτα μυστικό ή συνωμοτικό στην διαπίστωση ότι όλοι οι μεγα-φόβοι παράγονται κεντρικά· και δεν έχουν καμμία σχέση με την έτσι κι αλλιώς τελειωμένη προ πολλού αναμέτρηση του ζώου άνθρωπος με άλλους ζωϊκούς οργανισμούς. Είναι φόβοι μεσολαβημένοι, κατεργασμένοι, οργανωμένοι. Η προηγούμενη φορά που το σύμπλεγμα κράτους / κεφάλαιου έκανε (ξανά και ξανά) πανηγυρική επίδειξη της τρομοπαραγωγής του ήταν η «ισλαμική τρομοκρατία» (και ο «πόλεμος εναντίον της»). Όποιος αρνούνταν να υιοθετήσει την «απειλή κατά της ζωής, της ασφάλειας και του πολιτισμού μας» κρατώντας απόσταση, διανοητική και συναισθηματική, από εκείνη την τρομοπαραγωγή, θα έβλεπε το «θρίλερ»: την σκηνοθεσία της τρομοπαραγωγής, το σενάριό της, τον φωτισμό της, τις ασυνέχειες και τις αντιφάσεις της. Θα έβλεπε ότι η τρομοπαραγωγή είχε συγκεκριμένη προέλευση, συγκεκριμένους «χειριστές» και συγκεκριμένους στόχους.

Τα αφεντικά και οι λακέδες τους, «ειδικοί» και «ανειδίκευτοι», έχουν προ πολλού επιδείξει όχι μόνο τις δυνατότητες αλλά και την πρόθεσή τους να παράγουν φόβους για μαζική χρήση. Σαν αυτόνομη εργάτρια η ασταμάτητη μηχανή δεν εκπλήσσεται: μέσα από τα διαδοχικά επεισόδια τρομοπαραγωγής όποιος κρατάει αποστάσεις μπορεί εύκολα να δει όλο το «έργο». Κυρίως μπορεί να καταλάβει την σκοπιμότητά του κάθε φορά. Μπορεί ακόμα ακόμα να αρχίσει να υποψιάζεται τι σημαίνει «συγκινησιακή υπεραξία» (αν μας επιτρέπεται η κατάχρηση του όρου).

Η ψυχο/συναισθηματική χειραγώγηση των υπηκόων είναι πρακτική τουλάχιστον ενός αιώνα: λέγεται «διαφήμιση» (ή «δυσφήμιση»). Και στις δύο λέξεις υπάρχει κάτι πρωτόγονο, που πάντα λειτουργεί: η φήμη. Πέρα απ’ αυτόν τον μόνιμο πρωτογονισμό, αφενός οι τεχνολογίες προπαγάνδας (: media κάθε είδους) και αφετέρου οι «επιστήμες του ανθρώπου» (ψυχολογία, κοινωνιολογία, ανθρωπολογία, νευρολογία, κλπ) έχουν δείξει ιδιαίτερο ζήλο επί δεκαετίες στο να διαμορφώνουν «εργαλεία» ελέγχου πληθυσμών. Και εξελίσσονται. Όχι εντυπωσιακά, αλλά εξελίσσονται.

Είναι παντοδύναμες αυτές οι τεχνικές; Όχι φυσικά! Αλλά η αποτυχία τους εξαρτιέται απ’ την διανοητική, πολιτισμική, και ψυχοσυναισθηματική κατάσταση των targets τους. Η πρόσφατη υγιεινιστική τρομοεκστρατεία ήταν (και παραμένει), στην πραγματικότητα, ιδιαίτερα χοντροκομμένη· και, παρά την θέληση των αφεντικών της, αρκετά «διαφανής» για το που, τι και πως σημαδεύει.

Όμως η κριτική επίγνωση της πραγματικότητας δεν πέφτει απ’ τον ουρανό· ούτε είναι επίδομα που δίνουν καλωσυνάτες κυβερνήσεις. Όσοι (και η περιθωριακή ασταμάτητη μηχανή ανάμεσά τους) επέμειναν απ’ την αρχή να συγκρίνουν τον covid-19 με τις εποχιακές γρίπες (εξαιρετικά φονικές παγκόσμια!) δεν το έκαναν από πτωματολαγνεία! Αλλά για υποδείξουν αυτό: αν φοβάσαι το ένα και δεν φοβάσαι το άλλο ψάξε επειγόντως να βρεις ποιός σ’ έκανε να αγαπήσεις αυτόν τον συγκεκριμένο φόβο, τώρα. Κι αν βρεις την απάντηση ή έστω αναρωτηθείς γι’ αυτό τότε, επειδή θα έχεις πάρει μιαν απόσταση απ’ τον φόβο, το κουβάρι θα αρχίσει να ξετυλίγεται…

Οτιδήποτε άλλο είναι προφάσεις εν αμαρτίαις…

I heard it from WHO…

Παρασκευή 8 Μάη. …Δεν πρόκειται για επινόηση δικιά μου. Η επιστημονική κοινότητα της χώρας ακολουθεί τις ευρωπαϊκές οδηγίες, την επιστημονική πρακτική, δεν εξυπηρετούμε καμιά σκοπιμότητα… Οι οδηγίες του ΠΟΥ σχετικά με την ταξινόμηση των θανάτων με συγκεκριμένα κριτήρια είναι σαφείς. Οποιοσδήποτε θάνατος με θετική PCR (μοριακό έλεγχο για τον κορωνοϊό) δεν θα πρέπει να αποδίδεται σε άλλη αιτία χωρίς ξεκάθαρη αιτιολόγηση…

Τάδε έφη ο αρχι-ιερέας της «προσευχής των 6.00», μιλώντας προχτές προφανώς και εκ μέρους της επιτροπής σοφών (κάτι σαν η «ιερή σύνοδος του Μεγάλου Φόβου»…) για να δικαιολογήσει … την «κοινή δεξαμενή»….

Καμμία έκπληξη εκ μέρους της ασταμάτητης μηχανής. Απ’ την αρχή αυτό υποστήριζε: ότι πρόκειται για διεθνή συμμορία!! Το ότι ο κυρ Σωτήρης λέει «ο π.ο.υ. μας το είπε» βοηθάει. Είναι γνωστό ότι ο θρυλικός «παγκόσμιος οργανισμός υγείας» είναι παραπάγαζο των big pharma, όπως επίσης και του βιο-πληροφορικο-ασφαλίτικου συμπλέγματος· σίγουρα της φράξιας που εκπροσωπεί ο κυρ Βασίλης, ο άρχοντας των Θυρών. (Ψηφιακών και μη…)

Βοηθάει και για άλλο λόγο. Επειδή ο π.ο.υ. είναι αυτό που είναι, αξιοποιεί μια σοβαρή τεχνική αδυναμία του PCR: όπως έχει αποδειχθεί ξανά και ξανά, αυτός ο τρόπος εντοπισμού του covid-19, «βγάζει κόκκινο» ακόμα κι αν ο ιός είναι νεκρός· ακόμα κι αν έχει αρχίσει να διαλύεται. Ευαισθητοποιείται το PCR ακόμα και με νεκρά υπόλοιπα του covid-19· πράγμα που οδηγεί σε «λάθος θετικά» αποτελέσματα· κάτι που επιστημονικά είναι βαρύ ολίσθημα, επιχειρησιακά όμως είναι ταμάμ για «χρεώσεις θανάτου»….

Βέβαια το συγκεκριμένο παραμάγαζο δεν έχει εξουσία να επιβάλλει την «σωστή εκδοχή» για το θανατόμετρο του covid-19. Καμμία εξουσία δεν έχει, για τίποτα. Συμβουλές δίνει, προτάσεις κάνει… το μάτι κλείνει… Αν σε κάποιον δεν αρέσουν αυτά τα κόλπα ή αν κάποιος βρίσκει τις ιδέες του π.ο.υ. ανήθικες, απλά δεν τις εφαρμόζει. Που πάει να πει πως αν θέλεις μπαίνεις στη διεθνή συμμορία… Αν δεν θες, δεν μπαίνεις…

Kι αν στα πολυζαλίζει ο world health organization, αλλάζεις σταθμό και ακούς… The Who!

Δεν θα μας ξανακοροϊδέψετε!!! (We won’t get fooled again…)