Σάββατο 2 Μάη. Κάποιοι υποστήριξαν και υποστηρίζουν ότι πρέπει να βάλουμε την υγεία πάνω απ’ την ελευθερία… Λένε, μάλιστα, ότι είναι «κομμουνιστικό καθήκον» αυτό!!! Μεγάλη κουβέντα! Πολύ μεγάλη κουβέντα!!! Τόσο η «υγεία» όσο και η «ελευθερία» είναι έννοιες χειραγωγήσιμες, που αλλάζουν μορφές, περιεχόμενα, εννοήσεις και πρακτικές σε σχέση με πολλά άλλα στην πραγματική κοινωνική ζωή· και στην ιστορία του καπιταλισμού ακόμα εντονότερα. Η συγκέντρωση χοληστερίνης στο αίμα που άλλοτε θεωρούνταν απόδειξη θηριώδους υγείας έγινε σε μια νύχτα απόδειξη αρρώστιας: οι εταιρείες που πουλάνε τα σχετικά φάρμακα άλλαξαν τα στάνταρ, για να αυξήσουν, απλά, πολύ απλά, την πελατεία τους… Ο διαλεκτικός υλιστής αυτό το ξέρει καλά· και δεν καταδέχεται εξυπνάδες περί προτεραιότητας της υγείας, «έτσι», μόνο και μόνο επειδή κάποιοι την πουλάνε και οι κρατικοί συνέταιροί τους την επιβάλλουν με διαταγές…
Το πολύ χειρότερο ωστόσο γι’ αυτούς που τις πετάνε (και τις πιστεύουν) τέτοιες εξυπνάδες είναι πως ξεχνούν το κοινότοπο: την λάθος διάγνωση!!! Δεν υπάρχουν, λοιπόν, λάθος διαγνώσεις σχετικά με την «υγεία»; Δεν υπάρχουν λάθη που γίνονται από άγνοια και λάθη που γίνονται από δόλο; Ότι πει ο γιατρός (ή ο «γιατρός») ισχύει, τελεία και παύλα; Και τότε γιατί συμβαίνει το «5 γιατροί 10 γνώμες»;
Όταν αρνείται κάποιος να πάρει στα σοβαρά τέτοια «λάθη» ενώ υπάρχουν ήδη μετρήσεις για το πόσες χιλιάδες πεθαίνουν παγκόσμια ακριβώς εξαιτίας «ιατρικών λαθών» άσχετα απ’ τον covid-19· όταν αρνείται να πάρει στα σοβαρά τα ιατρικά λάθη που σκοτώνουν τώρα δεκάδες στις εντατικές και ομολογούνται απ’ τους αρμόδιους· κι όταν συμπεριφέρεται σαν φανατικός της κρατικο-ιατρικής «αλήθειας» (ενώ έχει όλα τα στοιχεία που δείχνουν δολιότητα στη διάγνωση!) τότε τι θα απομείνει σε λίγο απ’ την «υγεία» του, σωριασμένο πάνω στο πτώμα της όποιας «ελευθερίας» του; Τί θα έχει απομείνει; Ένα πουκάμισο αδειανό…
Όσες / όσοι έχετε δείξει μια κάποια εμπιστοσύνη ώστε να διαβάζετε τα Sarajevo.pdf ξέρετε αυτό που όχι μόνο δεν είναι κρυφό αλλά είναι πανεύκολο να διαπιστώσει οποιοσδήποτε δεν είναι εξαρτημένος απ’ τις κρατικο-ιατρικές διαγνώσεις: τα δόλια τερατώδη «λάθη» είναι η τρομακτική αλήθεια όλων των προηγούμενων «διαγνώσεων» για τις προηγούμενες πανδημίες απ’ τις αρχές του 21ου αιώνα και μετά! Είναι λάθη δολιότητας με ονόματα, διευθύνσεις και πολύ συγκεκριμένα συμφέροντα. Κανένα απ’ αυτά τα ονόματα και κανένα απ’ αυτά τα συμφέροντα δεν εξαφανίστηκε τον περασμένο Γενάρη, Φλεβάρη, Μάρτη ή Απρίλη. Είναι όλα εδώ, παρόντα, ακμαία, καπιταλιστικότατα και κρατικότατα – και κάνουν κουμάντο. Η πραγματικότητα αυτή δεν ξορκίζεται με κατάρες…
Υπάρχει κάτι που έχει εξαφανιστεί «ως δια μαγείας», κι ωστόσο θα μπορούσε πράγματι να έχει πολύ μεγάλη αξία· πολύ μεγάλη αξία και για τον άρρωστο και για τον φυλακισμένο: η κριτική, η διαύγεια και ο οπλισμός της σκέψης! Ούτε και για την κριτική υπάρχει κάποιο απόλυτο manual, οι τέλειες οδηγίες χρήσης… Αλλά αν υπάρχει κάτι που έχει σώσει (όσο…) το είδος μας απ’ την βαρβαρότητα που εξυπηρετεί ένα τμήμα του, αν υπάρχει κάτι που είναι ιστορικά βέβαιο πως φρόντισε και την «υγεία» (με την ευρεία έννοια) και την «ελευθερία» (με την όποια έννοια), αυτό ήταν πάντα και παντού η ριζική αμφισβήτηση των όποιων εξουσιών. Θεϊκών; Βασιλικών; «Κοινοβουλευτικών»; Τεχνοκρατικών; Οικογενειακών; Όποιων…
Όσοι πετάνε τόσο εύκολα την ριζική εργατική κριτική απ’ την μέση, ας μην περιμένουν ούτε υγεία ούτε ελευθερία… Ούτε δικαιοσύνη, ούτε τίποτα άλλο ευγενές. Η καπιταλιστική βαρβαρότητα στον 21ο αιώνα έχει (και θα έχει) πολλά ποδάρια. Της πρόσφεραν το έδαφος, και τώρα πατάει πολύ πιο γερά απ’ όσο θα μπορούσε να φανταστούν τ’ αφεντικά της!
Να θυμίσουμε δυο αιρετικά αποσπάσματα απο κείμενα που έχουμε δημοσιεύσει, και τα δύο απ’ την ισπανία:
… Μόλις πριν από δυο εβδομάδες θα έμοιαζε μια άσκηση ολοκληρωτισμού και απαράδεκτης τυραννίας. Και τώρα κανείς δεν το αμφισβητεί. Κανείς! Τι συνέβη στην κριτική σκέψη; Τι μας συνέβη; Γιατί μας πούλησαν τόσο εύκολα ως κοινωνικά υπεύθυνη και αλληλέγγυα στάση την ακραία απομόνωση όλων μας; Η αλληλεγγύη δεν προέρχεται ποτέ από κανένα κράτος, φίλες μου. Η αλληλεγγύη δεν μπορεί ποτέ να είναι αποτέλεσμα διαταγμάτων. Το λέει και το σύνθημα. Κανένα κράτος δεν θα μας απελευθερώσει. Η αλληλεγγύη γεννιέται από τον κόσμο, τους ανθρώπους, δεν επιβάλλεται με πρόστιμα. Εδώ και τώρα αυτό που κάνουμε είναι απλώς να υπακούουμε (λόγω παράλογου φόβου, κομφορμισμού, άγνοιας, παραιτημένης αποδοχής) και δεν βλέπω πώς αυτό μπορεί να είναι μια πράξη αλληλεγγύης. Λυπάμαι πολύ, τόσο που με πονάει, αλλά το να βγαίνουμε στις ταράτσες και να τραγουδάμε ή να χειροκροτάμε το ιατρικό προσωπικό μπορεί να μας δώσει μια παρηγοριά, αλλά δεν αποτελεί πράξη αντίστασης. Έχουμε παραιτηθεί απέναντι στη ματαιότητα μιας πραγματικότητας που μας διαφεύγει, απλώς και μόνο επειδή μας διέταξαν να το κάνουμε και μας έπεισαν για την χρησιμότητα των διαταγών τους.
… Δεν θέλω να σας πείσω για τίποτα. Μόνο θέλω να σας ζητήσω ένα πράγμα: Σας παρακαλώ, σας παρακαλώ, μην αφήσετε τα παιδιά σας να θεωρήσουν φυσιολογική αυτή την κατάσταση, μην τα αφήσετε να πιστέψουν πως αλληλεγγύη σημαίνει να βλέπεις τον Άλλο ως ένα κίνδυνο, μην τα αφήσετε να χάσουν την ικανότητα να ρωτούν, να αντιδρούν, να αντιστέκονται… Έχουμε μετατραπεί όλες σε ένα Ρομπέρτο Μπενίνι στο “Η Ζωή είναι Ωραία”, προσπαθώντας να κρύψουμε τον τρόμο ενός στρατοπέδου συγκέντρωσης από τα παιδιά και τους μαθητές μας. Αλλά ο τρόμος δεν παύει να υπάρχει επειδή εμείς φτιάχνουμε συνταγές για κουλουράκια, βλέπουμε tutorials για ζούμπα ή ζωγραφίζουμε αισιόδοξα ουράνια τόξα μαζί τους. Ή τουλάχιστον αυτό είναι που νιώθω εγώ: να βασανίζομαι, υποταγμένη ενάντια στη θέλησή μου, ενώ ράβω κουκλάκια ή παίζω επιτραπέζια με την κόρη μου….
Αλλά και:
… Η πολιτική διαχείριση του Covid-19 ως τρόπος διαχείρισης της ζωής και του θανάτου σχεδιάζει τα περιγράμματα μιας νέας υποκειμενικότητας. Αυτό που θα έχει εφευρεθεί μετά την κρίση είναι μια νέα ουτοπία της άνοσης κοινότητας και μια νέα μορφή ελέγχου του σώματος. Το υποκείμενο της νεοφιλελεύθερης τεχνο-πατριαρχίας που ο Covid-19 κατασκευάζει δεν έχει δέρμα, δεν μπορείς να το αγγίξεις, δεν έχει χέρια. Δεν ανταλλάσσει φυσικά αγαθά, ούτε αγγίζει νομίσματα, πληρώνει με πιστωτική κάρτα. Δεν έχει χείλη, δεν έχει γλώσσα. Δεν μιλάει απευθείας, αφήνει φωνητικό μήνυμα. Δεν συναντιέται με άλλους, ούτε συλλογικοποιείται. Είναι ριζικά ατομικό. Δεν έχει πρόσωπο, έχει μάσκα. Το οργανικό του σώμα αποκρύπτεται για να μπορέσει να υπάρξει ύστερα από μια αόριστη σειρά σημειο-τεχνικών διαμεσολαβήσεων, μια σειρά από κυβερνητικές προσθετικές επεμβάσεις που χρησιμεύουν ως προσωπείο: το προσωπείο της διεύθυνσης ηλεκτρονικού ταχυδρομείου, το προσωπείο του λογαριασμού στο Facebook, το προσωπείο του Instagram. Δεν είναι ένας φυσικός παράγοντας, αλλά ένας ψηφιακός καταναλωτής, ένας τηλε-παραγωγός, είναι ένας κωδικός, ένα pixel, ένας τραπεζικός λογαριασμός, μια πόρτα με ένα όνομα, μια διεύθυνση στην οποία μπορεί να στείλει τις παραγγελίες του το Amazon….
Η αποδοχή ΚΑΙ του πρώτου ΚΑΙ του δεύτερου μ’ έναν «σοσιαλισμό» μόνο μπορεί να έχει σχέση: τον «σοσιαλισμό» του κεφάλαιου…
(φωτογραφία: Ε, ναι, γίνονται και μερικά στατιστικά λάθη – που ωστόσο, καθόλου παράξενο, ταιριάζουν με την «γραμμή»… Μια γυναίκα που πέθανε από πνευμονικές επιπλοκές ήταν 109 χρονών, αλλά δηλώθηκε 9 (κι όχι 209)… Αμέσως ο φόβος πλάκωσε στις οικογένειες για τα παιδιά τους…. Μια άλλη ήταν 87 και δηλώθηκε στο πιστοποιητικό θανάτου 27 (κι όχι 187)… Και πάλι πλάκωσε το κακό: κανείς δεν θα γλυτώσει!
Ή μήπως είμαστε παλιοχαρακτήρες και δεν καταλαβαίνουμε ότι παίζουν μετά θάνατον φιλοφρονήσεις; Ωωωωωω! Μα εσείς φαίνεσθε νεότατη!!!! Σαν παιδούλα είστε!!!)