Σάββατο 16 Μάη. Έχει γίνει γνωστός πια. Είναι απ’ τους αναγνωρισμένους “ειδικούς”: καθηγητής κλινικής φαρμακολογίας στην ιατρική του πανεπιστημίου Θεσσαλονίκης. Δεν είμαστε οπαδοί του Δημήτρη Κούβελα – δεν είμαστε οπαδοί κανενός! Όταν όμως λέγονται λογικά πράγματα, τα οποία έχουμε ήδη υποδείξει, πράγματα που είναι απτά απ’ την καθημερινή εμπειρία του καθενός / της καθεμιάς και χαλάνε την σούπα της νεκροπολιτικής, καλό είναι να τα έχουμε υπόψη. Τα παρακάτω είναι αποσπάσματα από ραδιοφωνική συνέντευξη (οι τονισμοί δικοί μας):
…. Το πρόβλημα το δικό μας είναι ότι όταν χορηγούμε φάρμακα εν πολλοίς μη εγκεκριμένα, αυτό σημαίνει φάρμακα εκτός ένδειξης, όπως είναι όλα αυτά που δοκιμάστηκαν στην πανδημία, στον κορονοϊό, τα οποία δεν βοηθάνε ιδιαίτερα, για την ακρίβεια δεν έχουμε ιδέα κατά πόσο ίσως θα βοηθούσαν, αυτό που μας χρειάζεται είναι απόλυτη καταγραφή του γεγονότος. Δηλαδή δεν με ενδιαφέρει μόνο αν κάποιος έχει κορονοιό και πέθανε… θα με ενδιάφερε ποιοί απ’ αυτούς πήραν θεραπεία, τι θεραπεία πήραν, και αν πέθαναν περισσότεροι απ’ την θεραπεία ή λιγότεροι. [Αλλιώς] δεν καταλαβαίνω αν το φάρμακο δουλεύει. Δηλαδή θα έπρεπε να έχω τους πληθυσμούς και να μην πεθάνουν όλοι από κορονοϊό. Θα έπρεπε να ξέρω ποιοί πέθαναν με κορονοϊό χωρίς θεραπεία, με κορονοϊό με ποιά θεραπεία, και ποιά θεραπεία είχε το βέλτιστο αποτέλεσμα. Αν λοιπόν όλοι οι θάνατοι καταγράφτηκαν σαν θάνατοι από τον κορονοϊό και όχι σαν δηλητηρίαση από ένα φάρμακο, εμένα δεν με βοηθάει επιστημονικά ποιό φάρμακο θα ήταν αυτό που την επόμενη μέρα θα μας βοηθούσε.
… Δεν βοηθάει καθόλου. Θα έπρεπε όλοι οι θάνατοι από φάρμακο να αναφέρονται. Υπάρχει ένα παγκόσμιο δίκτυο, που η έδρα του είναι στην Ουψάλα, που αναφέρουμε τις ανεπιθύμητες [παρανέργειες]. Ακόμα και μπιμπίκι να βγάλει κάποιος πρέπει να αναφέρεται. Όταν τώρα μιλάμε για θάνατο, προφανέστατα θα έπρεπε να αναφέρεται. Γιατί με ενδιαφέρει πάρα πολύ αν τα φάρμακα αυτά μας πέθαναν ή μας έζησαν, και με ποιο τρόπο…. Για παράδειγμα τα φάρμακα, η πλειοψηφία αυτών που χρησιμοποιήθηκαν, δημιουργούν μια συγκεκριμένου τύπου αρρυθμία. Και το κάνουν και τα δύο. Αν τα βάλεις μαζί τότε αυξάνει υπερβολικά η πιθανότητα κάποιος να πεθάνει από αρρυθμία. Εγώ θα ήθελα να έχω τα καρδιογραφήματα, και σε τακτική βάση, όλων αυτών που πήραν την θεραπεία, για να ξέρω. Γιατί αν πέθανε από αρρυθμία δεν έχει πεθάνει απ’ τον κορονοϊό. Έχει πεθάνει απ’ το φάρμακο! Είναι τελείως διαφορετική η προσέγγιση.
… Η υδροξυλοχλωροκίνη… πού πήγαν όλοι και την πήραν μόνοι τους… άνθρωποι που την χρησιμοποίησαν χωρίς γιατρό πέθαναν. Η υδροξυλοχλωροκίνη από μόνη της κάνει μια θανατηφόρα αρρυθμία. Όταν βάλεις μαζί και την αντιθρομβίνη [antithrombin], το δεύτερο φάρμακο που είχε ειπωθεί ότι βοηθάει, μαζί, ενισχύουν στο 4πλάσιο … την πιθανότητα κάποιος να καταλήξει από αρρυθμία… Είναι κάποιος ήδη άρρωστος στη μονάδα, ήδη πιέζεται η καρδιά του απ’ το πνευμονικό οίδημα, και πάω και του δίνω ένα φάρμακο το οποίο μπορεί να του σταματήσει την καρδιά. Θα έπρεπε να είμαι πολύ σίγουρος για να το κάνω αυτό. Από την στιγμή που δεν έχει ένδειξη το φάρμακο, θα έπρεπε να έχω τουλάχιστον πολύ ειδικούς στον χειρισμό των φαρμάκων, ή να ξέρουν τι περιμένουν, τουλάχιστον να το ανακοινώσουν, για να μην το συνεχίσουμε.
Αυτή τη στιγμή δεν υπάρχει πληροφόρηση στην επιστημονική κοινότητα για το αν αυτά τα φάρμακα πήγαν ή δεν πήγαν καλά. Υπάρχουν κάποιες μικρές κλινικές μελέτες, αλλά στο σύνολο δεν ξέρουμε. Έχει προταθεί πλειάδα άλλων φαρμάκων, τα αντιϊκά για παράδειγμα, τα οποία επίσης είναι τοξικά φάρμακα, δεν είναι ακίνδυνα. Αυτή η ρεμντεσιβίρη [remdesivir] που τώρα έχει κάνει τόσο θόρυβο, απ’ την πρώτη μέρα δίνει σημαντικές παρενέργειες…
Ποιά είναι η χρησιμότητα αυτών των πιο πάνω υπενθυμίσεων για τα φάρμακα και τα φαρμάκια; Λέμε αυτή: Θα ήταν μεγάλη ανοησία να αντιληφθεί κανείς το δίπολο «φονιάς covid-19 / ιατρική που σώζει» έξω και πέρα απ’ την (καπιταλιστική και κρατική) πραγματικότητα της τρίτης δεκαετίας του 21ου αιώνα. Θα ήταν μεγάλη ανοησία να ξεχαστούν / παραγραφούν τα πάντα τα σχετικά με την βιομηχανία της υγείας και να υιοθετηθεί ένα απλοϊκό, εκτός πραγματικότητας, πρωτόγονο σχήμα του είδους «οι αντρειωμένοι σκοτώνουν το θεριό». Θα ήταν τεράστια ανοησία να θεωρήσει κανείς ότι στον ύστερο καπιταλισμό η ανοσία είναι ένα φυσικό, βιολογικό φαινόμενο / ζητούμενο…
Όμως η πρόκληση γενικού πανικού πέτυχε, έστω για μερικές εβδομάδες ως τώρα. Ο πρωτογονισμός του αόριστου φόβου νίκησε. Και χάρη σ’ αυτόν οι ανοησίες έγιναν κοινοτυπίες.