Σάββατο 25 Απρίλη. Όταν βγαίνει η πολιτική βιτρίνα και διακηρύσσει «βρισκόμαστε σε πόλεμο» μπορείς να την περιγελάσεις. Η λέξη «πόλεμος» είναι εύκολη στη χρήση. Προφανώς σημασιοδοτεί κάτι «έκτακτο» απ’ την μεριά της όποιας εξουσίας. Αλλά αν δεν ακούγονται κροταλίσματα πυροβόλων, εκρήξεις… κοιμάσαι ήσυχος…
Όταν όμως αυτός ο πόλεμος (χωρίς εισαγωγικά) αρχίζει και προχωράει και γίνεται; Φαίνεται πως ένα βασικό στοιχείο στην ομαλή (και πειθαρχημένη) στοίχιση και συμμετοχή σε οποιοδήποτε πόλεμο (χωρίς εισαγωγικά) είναι ένας διπολισμός: απ’ την μια μεριά να έχει δηλωθεί σαν τέτοιος· απ’ την άλλη μεριά όμως να μπορεί να εννοηθεί «κάπως αλλιώς». Ας πούμε σαν «ηθική υποχρέωση», που θα ολοκληρωθεί γρήγορα και εύκολα. Κάπως έτσι ξεκίνησαν χαρούμενοι για το μέτωπο εκατοντάδες χιλιάδες φαντάροι πριν παραπάνω από έναν αιώνα, για έναν πόλεμο που θα ήταν σύντομος, γρήγορος, νικηφόρος (για όλους…). Ξεκίνησαν καλοκαίρι (του 1914) κι ως τα χριστούγεννα, ήταν σίγουροι, θα είχαν γυρίσει σπίτια τους… Στην κανονικότητα – αν και δεν χρησιμοποιούσαν τέτοιες διανοουμενίστικες λέξεις τότε.
Με τον πόλεμο (οποιονδήποτε τέτοιο, χωρίς εισαγωγικά) δεν μπορεί να παίξει κανείς (παρότι πολλοί νομίζουν ότι μπορούν). Με δεδομένο πως, τελικά, υπάρχουν θύματα μπορεί κανείς να ασχοληθεί με την περίθαλψή τους. Δεν είναι κακό – χρειάζεται.
Είμαστε σίγουροι, για παράδειγμα, ότι οι τρανοί γερμανοί σοσιαλδημοκράτες, έκαναν ό,τι περισσότερο και καλύτερο μπορούσαν υπέρ της φροντίδας των γερμανών φαντάρων στα χαρακώματα εκείνου του πολέμου που ξεκίνησε σαν σύντομος (και τέλειωσε μετά από τέσσερα χρόνια αφήνοντας για πάντα χαραγμένη στην ιστορία την φράση κρέας για κανόνια). Και καλύτερη διατροφή θα ζήτησαν, και καλύτερη υγιειονομική περίθαλψη… Ίσως καλύτερα και περισσότερα νοσοκομεία εκστρατείας… Ίσως γρηγορότερη διανομή των γραμμάτων από και προς το μέτωπο… Δεν ήταν κακοί άνθρωποι (οι τότε γερμανοί σοσιαλδημοκράτες) και οπωσδήποτε το γερμανικό κράτος δεν θα έπρεπε να παρατήσει τους (πειθαρχημένους ακόμα) στρατιώτες του στην τύχη τους. Αλλά οι τότε γερμανοί σοσιαλδημοκράτες είχαν υποστηρίξει την διεξαγωγή αυτού του πολέμου… Και, φυσικά, είχαν υπερψηφίσει τον (πολεμικό) δανεισμό για τα έξοδά του… Επίσης είχαν κηρύξει «παύση πυρός» απέναντι στο (γερμανικό) κράτος· προείχε η αίσια έκβαση του πολέμου. «Θα λογαριαστούμε μετά…» (την αίσια έκβαση) όπως άφηναν να εννοηθεί….
Με τον πόλεμο (οποιονδήποτε τέτοιο, χωρίς εισαγωγικά) δεν μπορεί να παίξει κανείς. Και είναι γνωστό ποιοί και γιατί ήταν εναντίον εκείνου (για παράδειγμα…) του πολέμου. Ήταν, μάλιστα, εναντίον πριν καν ξεσπάσει· και προειδοποιούσαν. Όπως έγραφε μια απ’ αυτούς πρέπει να μελετάει κανείς τις καπιταλιστικές τάσεις κι όχι, απλά, να περιμένει τις εξελίξεις που καθορίζουν άλλοι θολώντας τα νέρα. Τελικά με τον πόλεμο συμβαίνει το εξής: είτε είσαι καθαρά και ξάστερα εναντίον του, ξέρεις γιατί, και προσπαθείς να το εξηγήσεις και σ’ άλλους χωρίς, φυσικά, να υποτιμάς τη νοημοσύνη τους με βλακείες και αποπροσανατολισμούς· είτε είσαι υπέρ, και προσπαθείς (στην καλύτερη των περιπτώσεων) να περιθάλψεις όσο το δυνατόν καλύτερα τα όποια θύματά του. (Δεν είναι κακό πράγμα η περίθαλψη, το είπαμε!).
Συνήθως λοιπόν, το “αναμενόμενο”, είναι το δεύτερο. Πρακτικά, εκτός απ’ το να φροντίζουν όσο μπορούσαν περισσότερο για την περίθαλψη των αναξιοπαθούντων είτε στο μέτωπο είτε στα μετόπισθεν (τον εξοπλισμό του στρατού τον είχαν αναλάβει άλλοι…) οι γερμανοί σοσιαλδημοκράτες (που δεν πρέπει να ήταν παλιάνθρωποι), εκείνο τον καιρό, φρόντισαν όχι απλά να λούσουν όσους ήταν εναντίον του πολέμου με κάθε “κοσμητικό” που είχαν στη διάθεσή τους· τους εξόντωσαν κι όλας, αργότερα, μόλις τους δόθηκε η ευκαιρία. Η συκοφαντία (των αντιπάλων ενός πολέμου) είναι στάνταρ εργαλείο όσων έχουν συστρατευτεί σ’ αυτόν. Δεν θα έπρεπε να εκπλήσσει…
Φυσικά αυτά είναι παλιά! Πολύ παλιά! Και δεν έχουν καμμία σχέση με πρόσωπα και πράγματα, εδώ και τώρα! Μπορεί να πει κανείς (και, πράγματι, αυτή είναι μια αρκετά διαδεδομένη σοφία) ότι τώρα δεν γίνεται κανένας πόλεμος· ότι οι αρχιστράτηγοί του κακώς δήλωσαν σίγουροι ότι ξεκινούν έναν τέτοιον (αλλά αυτό είναι ένα μικρό και ασήμαντο λαθάκι μπροστά στην στιβαρότητα που δείχνουν)· ότι οι εθνικοί αρωγοί στην “πολεμική προσπάθεια” (πρώην “αλήτες – ρουφιάνοι…”) ίσως υπερβάλλουν καμμιά φορά αλλά βρίσκονται επιτέλους στη υπηρεσία καλού σκοπού· ότι αν ο εχθρός είναι αόρατος (αλλά πότε και πόσο ορατός ήταν στ’ αλήθεια οποιοσδήποτε εχθρός; και τι πάει να πει “ορατός” στις αρχές της 3ης δεκαετίας του 21ου αιώνα;) είναι ατυχέστατη οποιαδήποτε σύγκριση· ότι δεν είναι όλες οι εκστρατείες ίδιες, και σίγουρα ότι είναι “ηθική υποχρέωση” και “κοινωνική ευθύνη” η συμμετοχή σε μια υγιεινιστική εκστρατεία (ακόμα κι αν έχει κάποιες παράπλευρες απώλειες που χρειάζονται ή θα χρειαστούν περίθαλψη…)· ότι, κατά συνέπεια, οποιοδήποτε “έκτακτο μέτρο” σκαρφιστεί κάθε στρατηγός ή λοχίας έχει τη νομιμοποίησή του και, φυσικά, την αναπόφευκτη διάρκειά του κατά την κρίση του επιτελείου· ότι οπωσδήποτε αυτά τα άθλια υποκείμενα, κάτι Μέρκελ και λοιπά, πρέπει να μεσολαβήσουν σε φτηνά πολεμικά δάνεια υπέρ της “ανόρθωσης της πατρίδας” αλλιώς “άντε γειά μισητή ε.ε.”· και ότι, στο τέλος τέλος, υπάρχει μια κανονικότητα που περιμένει (μια “κανονικότητα 2.0” ή μπορεί και “3.0”). Και, βέβαια, μας περιμένει και η αλλαγή του κόσμου – που με μυστηριώδη και μεταφυσικό τρόπο οφείλεται σ’ αυτήν την καλή εκστρατεία… Λες και είχε ραντεβού (η αλλαγή…)
Μάλισταααα… Τί άλλα;
(φωτογραφία: Του ιού τα φουσάτα περνάνε σαν τον λίβα που καίει τα σπαρτά… – λέει το μαθηματικό μοντέλο…)