Month: March 2020

Μερικά απ’ τα βασικότερα των βασικών 1

Παρασκευή 20 Μάρτη. Οι υγιεινιστικές φοβίες (κάθε κλίμακας και έντασης) είναι άμεση έκφραση των φόβων των σχετικών με την αρτιμέλεια, τη νεότητα – και τον θάνατο. Η (αιώνια) νεότητα και η αθανασία είναι εδώ και έναν αιώνα (μετρημένο!) τα βασικά (έως τα μοναδικά) κλισέ της διαφήμισης· της προώθησης εμπορευμάτων. Το νοηματικό υλικό που αλέθουν, το υπονοούμενό τους. Απ’ το πιο ασήμαντο ως το πιο εντυπωσιακό όλα τα εμπορεύματα υπόσχονται έμμεσα ή και άμεσα την (κοινωνικά εννοημένη) νεότητα και την (κοινωνικά εννοημένη) υπέρβαση της φυσικής, ζωϊκής φθοράς.

Μετά από έναν αιώνα σκληρής εκπαίδευσης σ’ αυτούς τους φόβους και στη «λύτρωση» μέσα απ’ την κατανάλωση (εμπορευμάτων, υπηρεσιών και σχέσεων)· μετά από τόσες γενιές μαζικής εμπέδωσης και ενσωμάτωσης αυτής της «υγείας» κι αυτής της «αθανασίας» που είναι η «υγεία και η αθανασία» της εμπορευματικής μεσολάβησης, άρα μια ιδέα για την υγεία ξένη και εχθρική προς την πραγματικότητα των σωμάτων, μια ιδέα τυρρανική, καταστροφική· μετά από έναν αιώνα θητείας σε μια «υγιεινιστική αλήθεια» που κατέληξε να είναι δείκτες, μετρήσεις και στατιστικές, δεν είναι πρωτότυπη η τρομοεκστρατεία στο όνομα του covid-19. Δεν είναι πρωτότυπος ούτε ο διάχυτος φόβος, που μπορεί μεν ο καθένας να τον βιώνει ατομικά, αλλά είναι μαζικός και απρόσωπος.

Όλα – μα όλα – είναι ιστορικά και κοινωνικά προσδιορισμένα! Η ιδέα που έχουν οι υπήκοοι σήμερα για την υγεία τους δεν έχει καμμία σχέση με την ιδέα που είχαν οι πρόγονοί τους πριν 1 αιώνα· και δεν έχει καμμία σχέση με την ιδέα που θα έχουν μετά από 1 αιώνα οι τότε υπήκοοι του τότε καπιταλιστικού κόσμου.

Ένα μόνο παράδειγμα, ενδεικτικό. Κάποτε η φράση τον έφαγε η κλεισούρα ήταν τόσο κυριολεκτική όσο δεν μπορεί να διανοηθεί η φοβισμένη μάζα σήμερα. Η κλεισούρα, το να είναι κάποιος κλεισμένος σ’ έναν εσωτερικό χώρο, σ’ ένα δωμάτιο ή σε ένα σπίτι, τον έτρωγε κυριολεκτικά. «Έτρωγε» τις σάρκες του· τον έκανε αδύναμο, φιλάσθενο, μίζερο. Ο «περιορισμός» σ’ έναν εσωτερικό χώρο ανθρώπων που ήταν ικανοί να κινούνται ήταν τιμωρία. Από γονική (: πήγαινε στο δωμάτιό σου και δεν θα βγεις αν δεν σου πω εγώ!) έως κοινωνικά πειθαρχική (: η φυλακή).

Σήμερα οι κρατικές «υγιεινιστικές» διαταγές του είδους «κάτσε σπίτι σου» εμφανίζονται και γίνονται αποδεκτές όχι μόνο σαν «σωστές» αλλά και σαν ο δρόμος της προφύλαξης της υγείας… την ίδια στιγμή που η κλεισούρα συνεχίζει να «τρώει» τις ζωντανές πλευρές του καθενός. Γιατί αυτή η απαγόρευση επικροτείται; Επειδή η «κλεισούρα» έχει γίνει ήδη νόρμα για την συντριπτική πλειοψηφία (σπίτι / αμάξι / γραφείο / γυμναστήριο / διασκεδάδικο)· και επειδή οι τηλε-επικοινωνίες έχουν αναπτυχθεί (και έχουν υιοθετηθεί) τόσο ώστε το κοινωνικώς σχετίζεσθαι γίνεται ήδη όλο και λιγότερο κάτω απ’ το φως της ημέρας και το σκοτάδι της νύχτας· γίνεται μπροστά σε οθόνες, αδιάφορο και αδιάκριτο για οτιδήποτε έξω απ’ αυτές.

Όλα – μα όλα – είναι ιστορικά και κοινωνικά προσδιορισμένα! Στα διαλείματα των φόβων της αρρώστιας / του θανάτου (τα τελευταία 20 χρόνια έχουν σκηνοθετηθεί απ’ τους αρμόδιους αρκετά τέτοια κύματα) ο φόβος της άμεσης συσχέτισης με τον άγνωστο (και το Άγνωστο) έχει γίνει βασική κοινοτοπία. Η Αρρώστια (με κεφαλαίο γράμμα) είναι ένας επικίνδυνος, θανατηφόρος Άγνωστος. Αφού οι τεχνικές του κεφάλαιου και της εξουσίας του μεσολαβούν την σχέση του καθενός με τον εαυτό του, οτιδήποτε υποδείξουν αυτές σαν «επικίνδυνο» θεωρείται αυτόματα τέτοιο! Ακόμα και το «δεν ξέρουμε» των συγκεκριμένων ειδικών (προκειμένου, τώρα, για τον covid 19), ακόμα κι αυτή η άγνοια που κάποτε θα θεωρούνταν η αισχύνη τους, και σίγουρα θα κλόνιζε την εμπιστοσύνη στις ικανότητές τους, ακόμα κι αυτό βαραίνει υπέρ του χειρότερου (φαντασιακά) ενδεχόμενου. Από έναν μετεωρολόγο δεν θα γινόταν ποτέ δεκτό το «δεν ξέρω τι καιρό θα κάνει αύριο»· και πάντως κανείς δεν θα συμπέραινε ότι η άγνοια του ειδικού σημαίνει ότι θα ξαναγίνει ο κατακλυσμός του Νώε… Από έναν λοιμωξιολόγο / επιδημιολόγο γίνεται δεκτή η άγνοια, αντιμετωπίζεται συγκαταβατικά, μιας και δεν αποκλείει καθόλου ότι «θα καταστραφεί ο κόσμος / θα πεθάνω Εγώ…».

Γιατί συμβαίνει αυτό; Επειδή, καθώς η εμπορευματική πένσα και η γενικευμένη μηχανική μεσολάβηση σφίγγουν όλο και περισσότερο, καθώς ο Εαυτός – Κεφάλαιο γίνεται αναγκαστικά και Εαυτός – Εμπόρευμα, η υπόγεια και ανομολόγητη αίσθηση πως ο καθένας είναι ανταλλάξιμος με οποιονδήποτε άλλον (στις δουλειές, στις κοινωνικές σχέσεις…) όχι μόνο γιγαντώνει τις καθημερινές ανασφάλειες, αλλά επιβάλει την αναζήτηση του Ίδιου· όχι του Άλλου, σε καμμία περίπτωση του Διαφορετικού· και ανάθεμα στο Άγνωστο! Η «άγνωστη αρρώστια» (που μπορεί να είναι πολύ γνωστή στην υλικότητα του είδους μας, άγνωστη μόνο στους ειδικούς) μόνο φρικτή μπορεί να είναι· αφού «έτσι μας λένε». Η γρίπη σκοτώνει εκατό φορές παραπάνω, αλλά αυτήν «την ξέρουμε»… Οι πρωτοκοσμικοί στρατοί σκοτώνουν άμεσα ή μέσω εργολάβων εκατοντάδες χιλιάδες· αλλά αυτόν τον θάνατο των Άλλων «τον ξέρουμε», και δεν είναι θέμα… Για τον covid 19 μας είπαν ότι είναι «άγνωστος» – κι αυτό είναι αρκετό για να πυροδοτήσει όλες τις ανασφάλειες και τους φόβους μαζεμένους…

Ο «υγιής» υπήκοος σήμερα θα χαρακτηριζόταν κοινωνικά άρρωστος μόλις πριν 2 γενιές: θα τον έλεγαν μόνοχνωτο, υποχόνδριο…

Αυτά είναι κάποια απ’ τα βασικότερα των βασικών. Ό,τι και να λέμε εμείς, ό,τι και να λένε τα αφεντικά, οι ιστορικοί προσδιορισμοί ξεπερνούν τα θηριώδη Εγώ και τις φοβίες τους. Και δεν υπάρχει άλλη διαφυγή, άλλη απόδραση, εκτός απ’ την αναγνώριση της ιστορικότητας (και εν τέλει της κοινωνικότητας) τόσο ημών των ίδιων (των ηθών μας, των πεποιθήσεών μας – ακόμα και των ανασφαλειών μας) – όσο και των συνθηκών μέσα στις οποίες ζούμε. Πολύ απλά: χωρίς τις 4G επικοινωνίες κανένα αφεντικό και κανένα κράτος δεν θα διανοούνταν να διατάξει τον μαζικό κατ’ οίκον περιορισμό μας! Χάρη στις 5G επικοινωνίες αύριο, οι περισσότεροι θα φορούν με χαρά «βραχιολάκι» – στο χέρι. Στην πραγματικότητα υπάρχει ήδη ο προπομπός του: στην τσέπη ή στην τσάντα. Είναι το τηλεχειριστήριο της καθημερινής ζωής…

Αυτό που κάποτε ήταν «εναλλακτική έκτιση ποινής» θα γίνει (γίνεται ήδη μπροστά στα μάτια μας) «απόδειξη κοινωνικής ευθύνης»· δηλαδή «καθήκον», όποτε ζητηθεί αρμοδίως… Πατριωτικό καθήκον μάλιστα – ο εθνικός ύμνος είναι η απόδειξη ότι οι αιχμάλωτοι έχουν χάσει κάθε αίσθηση της πραγματικότητάς (τους).

(φωτογραφία: Dead don’t die…)

Μερικά απ’ τα βασικότερα των βασικών 2

Παρασκευή 20 Μάρτη. Και η 1η και η 2 βιομηχανική επανάσταση πέρασαν (και προχώρησαν…) μέσα και πάνω απ’ την πειθάρχηση των σωμάτων και την αποδιάρθρωση / αναδιάρθρωση των κοινωνικών σχέσεων. Πάντα ήταν βίαιες διαδικασίες. Όταν οι αγρότες (φτωχοί μεν αλλά που επί γενιές ζούσαν σε ανοικτό ορίζοντα) αναγκάζονταν να γίνουν εργάτες πρώτα στις φάμπρικες της ατμοκίνησης και ύστερα, ακόμα πιο «ακίνητοι», μπροστά στις αλυσίδες συναρμολόγησης του μεγάλου εργοστάσιου, όχι απλά απαιτούνταν απ’ αυτούς αλλά επιβάλλονταν πάνω τους βία σωματική, συναισθηματική, ηθική. Έπρεπε να αλλάξουν (σχεδόν «ανθρωπολογικά»)· έπρεπε να γίνουν ένας άλλος τύπος ανθρώπου… Και η καπιταλιστική εξέλιξη δεν έκατσε να δώσει εξηγήσεις, να «κάνει διάλογο». Επιβλήθηκε.

Η 3η βιομηχανική επανάσταση (που στο ευρύ κοινό έγινε γνωστή σαν προσωπικοί υπολογιστές και internet) προέκυψε χωρίς σχέδιο… Ήταν αδέσποτη (η άνοδος και η πτώση των dot.com στα χρηματιστήρια στα ’90s το αποδεικνύει…). Οι προγραμματιστές έφτιαχναν όλο και πιο σύνθετα προγράμματα για μαζική χρήση· και η μεγαλη μάζα των χρηστών ήταν ανίκανη να χρησιμοποιήσει τις δυνατότητες αυτών των προγραμμάτων έστω και σε κάποιο σοβαρό ποσοστό. Η μηχανή τα τελευταία 30 χρόνια προχωρούσε πολύ γρηγορότερα απ’ την μάζα των εν δυνάμει χειριστών της – πράγμα που άφηνε δύο μόνο ενδεχόμενα: είτε η «τεχνολογική πρόοδος» θα καταρρεύσει, είτε οι κοινωνίες θα πρέπει να προσαρμοστούν βίαια σ’ αυτήν! Ενώ η μια γενιά μεγάλωνε (και διαπαιδαγωγούνταν) παίζοντας ηλεκτρονικά, η προηγούμενη χρησιμοποιούσε ένα ή δύο δάκτυλα στο πληκτρολόγιο. Στην πραγματικότητα η 3η βιομηχανική επανάσταση (που είχε πολύ περισσότερες πλευρές απ’ αυτές που νομίζει το ευρύ κοινό…) υπήρξε σύντομη, χαζοχαρούμενη – και μεταβατική…

Στην 4η, που (σχεδιασμένη απ’ τις μεγάλες εταιρείες ανατολής και δύσης αλλά και από κάποια πρωτοπόρα κράτης της Ασίας) έχει αρχίσει κιόλας, η «ανθρωπολογική μετάλλαξη» (το λέμε: η ριζική αναδιάρθρωση της κοινωνικής αναπαραγωγής) είναι κρίσιμος όρος για την εξέλιξη της καπιταλιστικής κερδοφορίας και κυριαρχίας. Γιατί; Όχι μόνο επειδή έτσι πάντα συνέβαινε με τον καπιταλισμό «χωρίς να κοιτάει κανενός την μελαγχολία»… Επιπλέον (και κυρίως) επειδή δεν είναι μόνο οι χώροι και οι χρόνοι εργασίας όπου ξανα-συγκεκριμενοποιείται η «νέα» εκμετάλλευση. Είναι το σύνολο της ζωής, των καθημερινών πρακτικών, των ηθών, των συμπεριφορών, των σκέψεων που υπόκειται πια σε μηχανικά μεσολαβημένη αξιοποίηση. (Αν η λέξη data κάτι σας λέει θα πρέπει να δώσετε την προσοχή που πρέπει).

Χωρίς την επίγνωση αυτού του μεγάλου ορίζοντα, η …. «επέλαση του covid-19» ή, πιο σωστά, ο υγιεινιστικός τρόμος που έχει κατασκευαστεί από κράτη και μήντια, είτε θεωρείται «η ενδεδειγμένη στάση των αρχών» είτε αφήνει εμβρόντητους, θυμωμένους αλλά και παραιτημένους στην μοναξιά τους τους υπηκόους. Αν η ψηφιακή μηχανοποίηση του συνόλου της κοινωνικής αναπαραγωγής δεν ήταν «ώριμη» σαν τεχνικές και ιδεολογικές δυνατότητες των αφεντικών της 4ης βιομηχανικης επανάστασης, τότε η διαχείριση (προπαγανδιστική και πειθαρχική) του «τρομερού μικροσκοπικού φονιά» θα ήταν εντελώς διαφορετική. Χωρίς τηλε-εργασία, τηλε-αγορές, τηλε-διασκέδαση, τηλε-εκπαίδευση, τηλε-κοινωνικότητα, τηλε-ζωή ΔΕΝ θα υπήρχε κανένας τομέας του κεφάλαιου που να κερδίσει απ’ την τωρινή διαχείριση – άρα θα ήταν αδιανόητη.

Η καπιταλιστική βιο-πολιτική είναι πια ολοφάνερα και βιο-ηλεκτρονική…

Η ΤΙΝΑ υγειαίνει αλλάζοντας πρόσωπο

Παρασκευή 20 Μάρτη. Με λίγη τύχη και αρκετή προσοχή κάποιος θα μπορούσε να συγκρατήσει απ’ την καθεστωτική «καθημερινή» της Τετάρτης 18 Μάρτη, από ένα μικρό ρεπορτάζ (μετάφραση απ’ το αμερικανικό bloomberg) και τίτλο «γιατροί της Γουχάν δείχνουν τα λάθη» (σελίδα 11) την εξής φράση:

… Στο μεταξύ σε ασθενείς με ήπια συμπτώματα αποδείχθηκε πως είχε ικανοποιητικά αποτελέσματα η παραδοσιακή κινεζική ιατρική, η οποία διαφέρει ωστόσο σημαντικά από τη δυτική ιατρική…

Η ασταμάτητη μηχανή δεν έχει καμμία ροπή προς την παραδοσιακή (και μυθική) Ανατολή. Ούτε προωθεί «εναλλακτικές θεραπείες» τις οποίες άλλωστε αγνοεί. Ωστόσο η πιο πάνω φράση θα άξιζε προσοχής, κατ’ αρχήν επειδή έχει δύο διαδοχικά και αντιθετικά μεταξύ τους νοήματα: η παραδοσιακή κινεζική ιατρική είχε ικανοποιητικά θεραπευτικά αποτελέσματα για ασθενείς με ήπια συμπτώματα του covid 19· ΑΛΛΑ εμείς σαν δυτική ιατρική, δεν θα πάρουμε (ούτε την παραδοσιακή ιατρική σας ούτε τα ικανοποιητικά θεραπευτικά της αποτελέσματα). Αναμενόμενο (θα έλεγε κανείς) αν πρόκειται για ζουμί νυχτερίδας ηλικίας 3 ημερών ανακατεμένο με σκόνη από φολίδες πανγκολίνου… Μπλιάχ!!!

Θα άξιζε της προσοχής όμως και για έναν ακόμα λόγο αυτή η φράση. Αν η απαίσια «παραδοσιακή κινεζική ιατρική» έχει αξιόλογα θεραπευτικά αποτελέσματα (τόσο ώστε τα νέα τους να φτάνουν στο ελλαδιστάν μέσω bloomberg) μήπως υπάρχει και κάποια «παραδοσιακή μεσογειακή ιατρική» ή μια «παραδοσιακή γοτθική ιατρική» ή μια «παραδοσιακή κέλτικη ιατρική» ή μια «παραδοσιακή ιατρική των βεδουΐνων» με παρόμοιες ικανότητες; Για να το πούμε απερίφραστα: αν απέναντι στον «άγνωστο φονιά» covid 19 έχουν αποτέλεσμα παλιά, γνωστά, «παραδοσιακά» μέσα, γιατί αυτό να είναι καμάρι μόνο της απαίσιας ανατολικής ασίας;

Μια λίγο προσεκτική ιντερνετική έρευνα έδειξε ότι η αρχική φάση δεν ήταν τυπογραφικό λάθος. Υπάρχει πράγματι ένα παλιό καταπότι (μπορεί και 2.000 χρόνων), που το κινέζικο όνομά του σημαίνει «σούπα που καθαρίζει τα πνευμόνια και αποτοξινώνει», και είναι πρακτικά ένα σιρόπι από καμμιά 20αριά βότανα, στα οποία συμπεριλαμβάνονται εφέδρα, φλούδα κανέλας και γλυκόριζα… – αναφέρουμε τα γνωστά και στα μέρη μας. Τυπικό ματζούνι για τον Οβελίξ, που φυσιολογικά θα ανατρίχιαζε κάθε σπουδαγμένο δυτικό γιατρό και (ίσως) φαρμακοποιό – άρα ασύμβατο με την δυτική ιατρική. Ασύμβατο τόσο πολύ μ’ αυτήν όσο οι παραδοσιακές γνώσεις διάφορων 80βάλε παπούδων και γιαγιάδων με αγροτική καταγωγή για την επιβίωση των οποίων ανησυχεί τόσος κόσμος, συμπεριλαμβανόμενης φυσικά της δυτικής ιατρικής.

Ως εδώ θα είχαμε ένα περαστικό μάλλον ασήμαντο: κάτι γιαγιάδες στην μακρινή Wuhan έφτιαχναν ένα τσάι με βότανα, που έφερνε αποτελέσματα… κλπ κλπ. Καλάααα… Μάλλον η ιδέα τους θα ήταν: δεν έχει βρεθεί το φάρμακο για τον covid 19! Ας αφήσουμε τους βιοτεχνολόγους να κάνουν την δουλειά τους επιτέλους!!!

Υπάρχει όμως ένα πρόβλημα. Η κινεζική εκστρατεία περιορισμού και καταστολής του αλήτη covid 19, εκτός από στρατό, αστυνομία, drones, αποκλεισμό της Wuhan, tracking των επαφών μέσω προσωπικών δεδομένων (τα σήματα των κινητών) και κατασκευή νοσοκομείων σε χρόνο dt, περιελάμβανε και την μαζική θεραπευτική χρήση της παραδοσιακής «σούπας», σε συνδυασμό με κλασσικά αντιβιοτικά στις πιο σοβαρές περιπτώσεις επιπλοκών που όμως δεν ήταν τόσο ακραίες ώστε να χρειάζονται εντατικές· δεν εμφάνιζαν δηλαδή βαριά πνευμονία. Μία φήμη λέει ότι πάνω απ’ το 90% των ήπιων (:«δεν χρειάζεται οξυγόνο») κρουσμάτων αντιμετωπίστηκε μ’ αυτόν τον τρόπο· ως και κάμποσα νοσοκομεία αποκλειστικά για την χρήση της «παραδοσιακής κινεζικής ιατρικής» στήθηκαν, προκειμένου να εφαρμόζεται η παραδοσιακή φόρμουλα, ή το μίγμα της με την σύγχρονη όπου χρειαζόταν. Η πανάρχαια «σούπα» δούλευε πάντα (και πριν 1000, και πριν 1500 χρόνια) σαν τονωτικό του οργανισμού και ενίσχυση του ανοσοποιητικού· αντιπυρετικό και αντι-ιικό…. Φαίνεται πως το ίδιο έκανε και το 2020. (Η δύση ξέρει πόσο ψεύτες είναι οι κινέζοι αξιωματούχοι, αλλά τόσο πολύ είναι αδιανόητο! Για να καταλάβετε, απ’ τα μέσα Φλεβάρη ήδη η «εθνική διοίκηση για την παραδοσιακή κινεζική ιατρική» απ’ το Πεκίνο έδινε στοιχεία για την αποτελεσματικότητα της μεθόδου. Και πριν 3 ημέρες είχε το θράσος, άκουσον άκουσον, να δηλώσει ότι το 91,05% των ήπιων κρουσμάτων εντός της επαρχίας Hubei και το 96,37% εκτός θεραπεύτηκαν με το παραδοσιακό σιρόπι! Αν είναι δυνατόν! Σε λίγο θα μας πουν ότι «τα ιπτάμενα στιλέτα» είναι υπερόπλο και η Zhang Ziyi ντίβα!!!)

Οι δυτικοί δεν ασχολούνται με γιατροσόφια. Ασχολούνται όμως οι αφρικάνοι. Καθώς ο covid 19 έχει δηλώσει παρών (μάλλον δειλά, αλλά ως γνωστόν είναι αλιτήριος) σε αφρικανικά κράτη, κι αφού εμβόλιο δεν υπάρχει, μια σειρά απ’ αυτά υπέγραψαν συμφωνίες με το Πεκίνο για την χρήση του «μαγικού κινεζικού φίλτρου».

Καταλαβαίνουμε ότι η δυτική ιατρική δεν θα μπορούσε να ξεπέσει τόσο ώστε να συμβουλεύει τους δυτικούς πληθυσμούς να φτιάχνουν βραστάρια με θάμνους προκειμένου να αντιμετωπίσουν την απειλή του φονιά. Για την ακρίβεια η δυτική ιατρική, και οι επιχειρήσεις που την στηρίζουν, μ’ έναν μόνο τρόπο θα μπορούσαν να ασχοληθούν μ’ αυτούς τους «πρωτογονισμούς», όπως κάνουν πολλά χρόνια τώρα: μέσω κατασκόπων (που θα κλέψουν δείγματα αν δεν υπάρχουν στην ευρώπη τα φυτά), να αναλύσουν χημικά αυτούς τους θάμνους, να απομονώσουν τις θεραπευτικές τους ουσίες, να τις αναπαράξουν ακόμα και με καθαρά χημικό τρόπο, να προσθέσουν έκδοχα, να τις συσκευάσουν σε χάπια, και να τις πουλήσουν (κατά προτίμηση κάποια «επώνυμη» φίρμα) σαν το ελιξήριο της κατατρόπωσης του covid 19 σε μια “φιλική” (αλλά όχι χαμηλή) τιμή… Καθότι τα έξοδα έρευνας, η πατέντα, κλπ κλπ…

Ίσως πολύ περισσότερο από άλλους τομείς υπάρχει μια ισχυρή Τ.Ι.Ν.Α. για την δυτική ιατρική: αν δεν αναλυθεί το RNA, αν δεν βρεθούν οι ακολουθίες του, αν δεν βομβαρδιστούν σε τριβλία με διάφορες ουσίες, αν δεν εμβαπτιστούν σε ειδικά σωληνάρια, αν δεν ξαναπαρακολουθηθεί η πορεία των βιοχημικών αντιδράσεων σε υπερμικροσκόπια, εμβόλιο δεν υπάρχει. Κι αν δεν υπάρχει εμβόλιο υπάρχει “κατάσταση εξαίρεσης”…

Αν δεν υπήρχε μια τέτοια Τ.Ι.Ν.Α. απ’ την μεριά των “ειδικών”, ειδικά λόγω της σοβαρότητας των περιστάσεων, τότε θα μπορούσαν να έχουν συμβεί διάφορα τρομακτικά πράγματα, που καλύτερα να μην τα ζήσει άνθρωπος ποτέ!! Θα μπορούσαν, για παράδειγμα, να έχουν καθησυχαστεί οι πληθυσμοί αντί να τρομοκρατηθούν· θα μπορούσε να έχει ενισχυθεί αν όχι η “γενική ανοσία” τους σίγουρα η “γενική αντοχή” τους στην μόλυνση του “φονιά” όχι με κινεζικά αλλά άλλων τόπων “παραδοσιακά” και γνωστής αποτελεσματικότητας μέσα, τουλάχιστον μέχρι να βρεθεί ένα αποτελεσματικό, ελεγμένο και ακίνδυνο εμβόλιο· θα μπορούσε να έχει περιοριστεί η διασπορά του φονιά μέσα απ’ αυτήν την γενική ανοσο-ενίσχυση· θα μπορούσε να έχει δοθεί έμφαση στις καλύτερες δυνατές κοινωνικές και ιατρικές πρακτικές προστασίας και φροντίδας των ευάλωτων κοινωνικών ομάδων και προσώπων, χωρίς απαγορεύσεις, μπάτσους, στρατούς και παρελάσεις φερέτρων· και φυσικά διάφοροι αρμόδιοι για την δυτικοί δημαγωγία υπέρ της υγείας του πλήθους θα είχαν ασχοληθεί με άλλα, πάντα το ίδιο ωφέλιμα έργα…

Προκύπτει όμως ότι απ’ το “κινεζικό παράδειγμα” ο δυτικός καπιταλισμός ήθελε να εισάγει μόνο τον τρόμο και τον κρατισμό. Τίποτ’ άλλο. Λογικό απ’ την εξής άποψη: τα δομικά του προβλήματα που σκοπεύει να λύσει μ’ αυτήν την μέθοδο (“το κράτος σώζει το κεφάλαιο”) όντως δεν γιατρεύονται με ματζούνια. Όσο για την υγεία των υπηκόων; Ε (για να μην αρχίσουμε εδώ τον τεράστιο κατάλογο…) θα την αναλάβουν τελικά εταιρείες τύπου Johnson & Johnson… που προσθέτουν νανοσωματίδια οξειδίων του τιτανίου σε πούδρες και αντι-ηλιακά… προκαλώντας καρκίνους…

Ο φόβος είναι ο καλύτερος γιατρός (του συστήματος)

Παρασκευή 20 Μάρτη. Ο φόβος είναι κακός σύμβουλος, αλλά προκαλεί την εμφάνιση διάφορων πραγμάτων που ο καθένας υποκρίνεται ότι δεν βλέπει. Το πρόβλημα δεν βρίσκεται στο να εκφραστούν γνώμες για την βαρύτητα της αρρώστιας, αλλά στο να διατυπωθούν ερωτήματα για τις ηθικές και πολιτικές συνέπειες της επιδημίας. Το πρώτο πράγμα που το κύμα πανικού που έχει παραλύσει την χώρα δείχνει καθαρά είναι ότι η κοινωνία μας δεν πιστεύει πια σε οτιδήποτε άλλο εκτός απ’ την γυμνή ζωή. Είναι φανερό ότι οι Ιταλοί διατάχτηκαν να θυσιάσουν πρακτικά τα πάντα – τις κανονικές συνθήκες της ζωής τους, τις κοινωνικές τους σχέσεις, την δουλειά, ακόμα και τις φιλίες, την στοργή, και τις θρησκευτικές και πολιτικές τους πεποιθήσεις – μπροστά στον κίνδυνο να αρρωστήσουν. Η γυμνή ζωή – και η απειλή να την χάσεις – δεν είναι κάτι που ενώνει τους ανθρώπους, αλλά τους τυφλώνει και τους χωρίζει. Τα άλλα ανθρώπινα όντα, όπως στην πανούκλα που περιγράφεται απ’ το μυθιστόρημα του Alessandro Manzoni, τώρα θεωρούνται απλά σαν πιθανοί φορείς της πανούκλας, κάποιοι που ο καθένας πρέπει να αποφεύγει με κάθε κόστος, και απ’ τους οποίους πρέπει να κρατάει απόσταση τουλάχιστον ένα μέτρο. Οι νεκροί – οι νεκροί μας – δεν έχουν το δικαίωμα να κηδευτούν κανονικά, και είναι άγνωστο το τι θα συμβεί με τα σώματα των αγαπημένων μας. Οι γειτονές μας έχουν απαγορευτεί, και είναι περίεργο που οι εκκλησίες παραμένουν σιωπηλές σ’ αυτό το θέμα. Τί θα συμβεί με τις ανθρώπινες σχέσεις σε μια χώρα που συνηθίζει να ζει μ’ αυτόν τον τρόπο ποιός ξέρει για πόσο καιρό; Και τί είναι μια κοινωνία που δεν έχει άλλη αξία απ’ την επιβίωση;

Το άλλο, όχι λιγότερο ανησυχητικό απ’ το προηγούμενο, που η επιδημία αναδεικνύει καθαρά είναι ότι η κατάσταση εξαίρεσης, στην οποία οι κυβερνήσεις μας έχουν συνηθίσει εδώ και κάποιο καιρό, έχει γίνει στην πραγματικότητα μόνιμη κατάσταση. Έχουν υπάρξει πιο σοβαρές επιδημίες στο παρελθόν, αλλά κανένας δεν σκέφτηκε ποτέ πως αυτές είναι λόγος για να κηρυχτεί έκτακτη κατάσταση σαν αυτήν εδώ, που μας εμποδίζει να κινηθούμε. Ο κόσμος έχει τόσο συνηθίσει να ζει σε συνθήκες μακροχρόνιας κρίσης και μακρόχρονης έκτακτης κατάστασης ώστε δεν φαίνεται να προσέχει ότι η ζωή του έχει ξεπέσει απλά σε μια βιολογική συνθήκη και χάνει όχι μόνο κάθε κοινωνική και πολιτική διάσταση, αλλά ακόμα και κάθε ανθρώπινη και συναισθηματική. Μια κοινωνία που ζει σε μόνιμη κατάσταση έκτακτης ανάγκης δεν μπορεί να είναι μια ελεύθερη κοινωνία. Στην πραγματικότητα ζούμε σε μια κοινωνία που έχει θυσιάσει την ελευθερία στους λεγόμενους «λόγους ασφάλειας», κι έτσι έχει καταδικαστεί να ζει σε αιώνια κατάσταση φόβου και ανασφάλειας.

Δεν προκαλεί εντύπωση που κάποιος μιλάει για πόλεμο αναφερόμενος σε έναν ιό. Τα έκτακτα μέτρα απαιτούν από εμάς να ζήσουμε σε συνθήκες απαγόρευσης κυκλοφορίας. Αλλά ένας πόλεμος μ’ έναν αόρατο εχθρό που μπορεί να καραδοκεί σε κάθε άλλο άτομο είναι ο πιο αφηρημένος από όλους τους πολέμους. Είναι, στην πραγματικότητα, εμφύλιος πόλεμος. Ο εχθρός δεν είναι απ’ έξω, είναι μέσα μας.

Αυτό που είναι ανησυχητικό δεν είναι τόσο ή μόνο το παρόν, αλλά αυτό που θα ακολουθήσει. Όπως οι πόλεμοι άφησαν στην ειρήνη μια σειρά τεχνολογικών κληρονομιών, απ’ το αγκαθωτό συρματόπλεγμα μέχρι τα πυρηνικά εργοστάσια, το ίδιο είναι πολύ πιθανό ότι θα γίνει και τώρα. Μετά τα πειράματα έκτακτης ανάγκης για λόγους υγείας οι κυβερνήσεις θα θελήσουν να συνεχίσουν, για να πετύχουν αυτά που δεν είχαν πετύχει πριν: το κλείσιμο των πανεπιστημίων και των σχολείων και την εκπαίδευση μόνο online, την κατάργηση για πάντα των άμεσων συναντήσεων και συζητήσεων για πολιτικά ή πολιτιστικά θέματα και την αντικατάστασή τους απ’ την ανταλλαγή ψηφιακών μηνυμάτων, την υποκατάσταση με μηχανές οποιασδήποτε ανταλλαγής – ακόμα και επαφής – ανάμεσα σε ανθρώπινα όντα.

Giorgio Agamben, 17/3/2020

(μετάφραση από αγγλική μετάφραση του ιταλικού πρωτότυπου).

Απαγορεύεται η γνώση της πραγματικότητας!

Πέμπτη 19 Μάρτη. Είναι ένα νούμερο όσο πιο επίσημο γίνεται, απ’ το στόμα του «κεντρικού ειδικού» του ελληνικού κράτους (: Σωτήρης Τσιόρδας). Με βάση τα παγκόσμια δεδομένα (μετά από 2,5 μήνες επιδημίας / πανδημίας) και με βάση όχι μόνο τα διαγνωσμένα κρούσματα του covid-19 αλλά και τα πολύ περισσότερα αδιάγνωστα όπως υπολογίζονται με αναγωγές των ειδικών, η πραγματική θνησιμότητα του covid 19 (δηλαδή: το ποσοστό των νεκρών στο σύνολο των προσβεβλημένων) είναι από 0,05% (πολύ χαμηλότερο απ’ αυτό της γρίπης) έως 1% (λίγο υψηλότερο)….

Το μέγεθος αυτό μπορεί να μην λέει τίποτα στις οικογένειες των ηλικιωμένων που πεθαίνουν: κάθε νεκρός είναι 100% νεκρός. Λέει όμως πολλά για την διαχείριση και την προπαγάνδα. Λέει πολλά, αφού ο ίδιος κύριος Τσιόρδας, στην ίδια (χθεσινή) ενημέρωση τύπου, παραδέχτηκε (προς τιμήν του) ότι υπάρχουν δεκάδες άλλοι ιοί σε δράση παγκόσμια (κάποιοι εξίσου φονικοί αν όχι φονικότεροι λέμε) για τους οποίους δεν υπάρχει ενδιαφέρον· και, φυσικά, κανένας πανικός και καμμία «κρατική ασπίδα» σαν αυτή που μας πλακώνει σαδιστικά.

Υπάρχουν κι άλλα στοιχεία αυτής της προπαγάνδας, που θα έπρεπε να προκαλέσουν θυμό σε κάθε απλά λογικό μυαλό, που δεν έχει (ή δεν θέλει να) θολώσει απ’ τον παρανοϊκό φόβο. Προσέξτε τον πίνακα της πάνω φωτογραφίας, που περιλαμβάνει τα χθεσινά στοιχεία απ’ όλον τον πλανήτη.

Τα διαπιστωμένα κρούσματα (παγκόσμια) ήταν χτες 213.547. Αυτός ο αριθμός είναι «καταδικασμένος» να μεγαλώνει με μεγαλύτερη ταχύτητα από οποιονδήποτε άλλον σχετικό με τον covid 19, αφού προστίθενται διαρκώς καινούργιες περιπτώσεις κρουσμάτων. Η φράση που επαναλαμβάνεται απ’ τους επαγγελματίες δημαγωγούς είναι «ο αριθμός των κρουσμάτων ανέβηκε σε…». Ανέβηκε! Ανέβηκε!! Στα μέρη μας (υποθέτουμε κι αλλού) τονίζουν την λέξη με σαδιστική ικανοποίηση! Ανέβηκε κι άλλο!!! Είναι ο ένας απ’ τους δύο αγαπημένους αριθμούς των μηχανισμών: δίνει την εντύπωση ότι 213.547 είναι άρρωστοι αυτή τη στιγμή ή πρόκειται να αρρωστήσουν σύντομα (και αύριο ακόμα περισσότεροι, και μεθαύριο ακόμα περισσότεροι) …

Κανείς όμως δεν λέει ότι απ’ αυτές τις 213.547 ανθρώπων οι 84.314 έχουν γίνει ήδη καλά!!! Και ότι άλλες 113.807 βρίσκονται σε «ήπια κατάσταση», που σημαίνει (κατά πάσα πιθανότητα) ότι βρίσκονται σπίτι τους με συμπτώματα γρίπης, χωρίς κανένα κίνδυνο! Αν, αντί να παπαγαλίζεται συνέχεια ένας εξαψήφιος αριθμός που επιδεικνύεται σαν «αγγελτήριο θανάτου», αναφερόταν συστηματικά και έντονα ο αριθμός όσων έχουν αποθεραπευτεί + ο αριθμός όσων περνάνε την γρίπη (γιατί για ένα είδος γρίπης πρόκειται!!!) covid 19 με ήπια συμπτώματα, με ζεστά ροφήματα, συνηθισμένα αντιπυρετικά και ξεκούραση, τότε όλη η σκηνοθεσία του θανάτου θα ανατρεπόταν. Γιατί το πραγματικό «μέτρο θανάτου» χτες, μετά από 2,5 μήνες επιδημίας / πανδημίας, ΔΕΝ ήταν βέβαια τα 213.547 κρούσματα σ’ όλον τον πλανήτη. Αλλά οι 8.790 (θάνατοι) + οι 6.636 (που βρίσκονται σε σοβαρή ή κρίσιμη κατάσταση) = 15.426· κι αυτός ο αριθμός σαν σύνολο υπό την μακάβρια υπόθεση πως όσοι / όσες βρίσκονται σε σοβαρή ή κρίσιμη κατάσταση (οι 6.636) θα πεθάνουν… Ευχόμαστε το αντίθετο! (Αρκετοί, ίσως περισσότεροι απ’ τους μισούς, γλυτώνουν…)

Κι αυτές οι λαθροχειρίες συμβαίνουν και «πιάνουν τόπο», αποτελειώνοντας τα μυαλά που φαίνεται πως ήταν από πριν «νιανιά» και νομιμοποιώντας την πιο βάρβαρη απόβαση της μορφής – κράτος στην καθημερινή ζωή των υπηκόων εδώ και 80 χρόνια, ενόσω (σύμφωνα με τον «παγκόσμιο οργανισμό υγείας») κάθε χρόνο, ΚΑΘΕ ΧΡΟΝΟ, και πρόπερσι, και πέρυσι, πεθαίνουν παγκόσμια 650.000 άνθρωποι από επιπλοκές της εποχιακής γρίπης! (Είναι αυτό που μουρμούρισε ο κυρ Τσιόρδας: «υπάρχουν κι άλλοι ιοί… αλλά…”)

Σ’ όποιον θεό, δαίμονα ή άνθρωπο κι αν πιστεύετε: έχουμε καταδικαστεί ήδη να ζούμε σε κάποια εικονική πραγματικότητα που φρικαλέα (θα) διαμορφώνουν και θα επιβάλλουν τα αφεντικά και οι λακέδες τους;

Ό,τι και να γίνει, ακόμα κι αν αύριο «ανοίξουν οι ουρανοί» και βρέχει εμβόλια και αντίδοτα σ’ όλον τον πλανήτη, στον πρώτο κόσμο τα αφεντικά έχουν πετύχει ήδη μια απίστευτη ιδεολογική, ηθική και διανοητική συντριβή των υποτελών, που μπροστά της ο κύκλος της «ισλαμικής τρομοκρατικής απειλής» απ’ το 2001 και μετά είναι όπως το δημοτικό μπροστά στο πανεπιστήμιο…

Δεν την επεδίωξαν «κατά λάθος» ούτε την προηγούμενη ούτε την τωρινή συντριβή… Δεν τρομοκρατούν από βαρεμάρα…. Αξιοποίησαν μια ευκαιρία. Κι αυτό δεν είναι απλά πρόβλημα «ιών». Είναι πολύ πολύ σοβαρότερο.

Απαγορεύεται η σκέψη!

Πέμπτη 19 Μάρτη. Η ασταμάτητη μηχανή έχει ελάχιστες, περιθωριακές δυνατότητες – προφανές! Αναλογεί στον καθένα και στην καθεμιά από εσάς να κάνει το καλύτερο για την διάσωση της κριτικής αντίληψης της πραγματικότητας! Δεν είμαστε πολλοί / πολλές. Ας γίνουμε σκληροί και πεισματάρηδες τόσο όσο απαιτεί ο καιρός.

Αξιοποιείστε αυτά τα νούμερα, και οπωσδήποτε την αλήθεια για όσους γίνονται καλά ή/και αρρωσταίνουν τόσο ήπια. Γράψτε τα με τα δικά σας λόγια, καταπώς μπορείτε. Τραγουδείστε τα , χορέψτε τα, ζωγραφίστε τα… Αλλά διαδώστε τα, σε φίλους, γνωστούς ή και αγνώστους!!! Προφορικά, γραπτά, με video, με ταχυδρομικά περιστέρια, ηλεκτρονικά, σε χαρτί – με ό,τι μπορείτε. Αφιερώστε τον χρόνο που χρειάζεται όχι απλά για να ξεφοβηθείτε ατομικά ή παρεΐστικα, αλλά για να ξεφοβήσετε κι άλλους, όσο το δυνατόν περισσότερους / περισσότερες! Το να έρθουν τα μυαλά στη θέση τους, σε σχέση μ’ όλην αυτήν την (όσο περνάει ο καιρός) όλο και πιο προβοκατόρικη εκστρατεία, είναι ζωτικής σημασίας! Όχι μόνο για τις φανερές πλευρές του covid 19 φόβου. Αλλά και για να κατανοηθούν, το συντομότερο δυνατόν, οι κρατικοί / καπιταλιστικοί μετασχηματισμοί που επιταχύνονται επ’ ευκαιρία.

Παρότι το «να κάνουμε κάτι» βρυκολακιάζει (χωρίς αρχή, μέση και τέλος, και χωρίς μπούσουλα) σε τέτοιες περιπτώσεις (οδηγώντας σε φαντασιώσεις αδιέξοδων ακτιβισμών) το πιο σημαντικό «κάτι» που πρέπει να κάνουμε τώρα (θα έπρεπε να το έχουμε ξεκινήσει προ πολλού…) είναι να αντιπαρατεθούμε συστηματικά και αδιαπραγμάτευτα στις ιδεολογικές προϋποθέσεις και στα πληροφοριακά στηρίγματα αυτής της σαρωτικής (στον «πρώτο κόσμο») εκστρατείας. Δεν την χρειαζόμαστε αυτήν την αντιπαράθεση μόνο σε σχέση με τον covid 19! Δεν θα τελειώσει όταν θα έχουν διαλυθεί τα νεύρα και τα ηρεμιστικά θα παραγγέλνονται πόρτα πόρτα… (Αυτή η άθλια προσταγή «κάτσε στο σπίτι σας» θα προκαλέσει μαζικές καταρρεύσεις· θα προκαλέσει και εγκλήματα!) Την χρειαζόμαστε – θα την χρειαστούμε – την αντιπαράθεση, την σύγκρουση, σε πολύ περισσότερα ζητήματα και σε πολύ περισσότερα πεδία της ζωής τους επόμενους μήνες και τα επόμενα χρόνια.

Σ’ όποιον θεό, δαίμονα ή άνθρωπο κι αν πιστεύετε: βγείτε απ’ την παγίδα με ενεργητικό, δραστήριο, περήφανο τρόπο. Βοηθώντας κι άλλους να βγουν απ’ αυτήν…

First we take back our mind! Then…

Απαγορεύεται η….

Πέμπτη 19 Μάρτη. Αν πριν 10 ή και 5 χρόνια έλεγε κανείς ότι ΑΥΤΟ είναι πιθανό έως και εύκολο να γίνει, θα πέρναγε για τρελός προφήτης. Πέντε ή δέκα χρόνια μπορεί να είναι αρκετός χρόνος για τις ζωές μας, για την ιστορία όμως (και την ιστορική ζωή μας) είναι ασήμαντος.

Κι έτσι, μια μέρα, με προφάσεις και παραμύθια, οι δυτικές «δημοκρατίες» δείχνουν πόσο έτοιμες είναι να βάλουν σε εισαγωγικά, σε παρενθέσεις, στα ντουλάπια, στα μνήματα, στο pause μιας «έκτακτης ανάγκης» που τα αφεντικά τους έκοψαν και έραψαν, οτιδήποτε έλεγαν «ατομικό ή συλλογικό δικαίωμα ή ελευθερία»…

Το ότι το ελλαδιστάν δεν έχει drones όπως άλλα δίνει στο εγχείρημα «ανακατάληψης του δημόσιου χώρου / χρόνου απ’ το κράτος» κλασσικές μορφές και με μια κάποια γελοιότητα – μαύρη κοροϊδία δηλαδή…

(Ευχαριστούμε για την αποστολή του video).

… Επιβάλλεται όμως…

Πέμπτη 19 Μάρτη. Οι αριθμητικές συγκρίσεις είναι χρήσιμες, ειδικά εναντίον ενός εχθρού που «μετράει»· και πάνω στο δόλιο μέτρημά του στήνει φόβους και φράχτες παντού… Δεν θα τις εγκαταλείψουμε: αν πρόκειται να δείξεις τον γυμνό βασιλιά πρέπει να ξέρεις τα βασικά για τα ρούχα… Αλλά έχουν κι αυτές οι συγκρίσεις το όριό τους.

Φαινομενικά βρισκόμαστε (αυτό μας επιβάλλουν να κάνουμε) «μπροστά στην κορύφωση των κρουσμάτων και των θανάτων» απ’ τον covid 19. Μας σπρώχνουν στην τρέλα των αντιπερισπασμών τους, και απαιτούν να υποκύψουμε… Η ασταμάτητη μηχανή υποστηρίζει ότι βρισκόμαστε μπροστά σε κάτι πολύ σοβαρότερο και πολυεπίπεδο, στο οποίο η «πανδημία» είναι η προκάλυψη.

Ήδη από προχτές διάφορες ευρωπαϊκές βιτρίνες (στο Παρίσι, στη Μαδρίτη, στο Λονδίνο) μιλούν για κρατικοποιήσεις ιδιωτικών επιχειρήσεων «στρατηγικής σημασίας»… Η λέξη «κρατικοποίηση», που είχε θαφτεί βαθιά για χρόνια, επανέρχεται στην ημερήσια διάταξη – και αφορά περισσότερα απ’ όσα νομίζετε στο πρώτο άκουσμα. Είναι μια καπιταλιστική τάση μέσα στην κρίση / αναδιάρθρωση πολύ παλιότερη απ’ την «φονική πανδημία»!!! Είναι μια καπιταλιστική τάση που τώρα αξιοποιεί την «φονική επιδημία» (διογκώνοντάς την σε βαθμό κακουργήματος), αρπάζει την ευκαιρία για να κάνει τον φόβο όπλο μαζικής καταστροφής, ώστε να κερδίσει έδαφος και να εδραιωθεί σε διάφορα επίπεδα.

Στις πρώτες φάσεις αντιμετώπισης του πιο πρόσφατου κρισιακού σπασμού, ήδη απ’ το φθινόπωρο του 2009 στις ηπα (και στη συνέχεια τo 2010 στα ευρωπαϊκά κράτη) έγιναν de facto κρατικοποιήσεις… Ιδιωτικών τραπεζών, αλλά και άλλων «στρατηγικών» ιδιωτικών επιχειρήσεων, που έφτασαν στα πρόθυρα της χρεωκοπίας. Αλλά η λέξη «κρατικοποίηση» ήταν ακόμα απαγορευμένη – δεν την ξεστόμισε κανείς! Οι κρατικές ενέργειες (είτε μέσω των κεντρικών τραπεζών είτε μέσω των δημόσιων προϋπολογισμών) ονομάστηκαν bail out… Αυτές οι «διασώσεις» (που ονομάστηκαν «προσωρινές» και σε κάποιο βαθμό τέτοιες ήταν…) παραβίαζαν κατάφορα τις βασικές αρχές του νεοφιλελευθερισμού. Θα μπορούσε και θα έπρεπε να πει κανείς ότι εκείνη η ιστορική στιγμή, μέσα στο ξέσπασμα της κρίσης / αναδιάρθρωσης, ήταν η αρχή του τέλους του νεοφιλελευθερισμού. Όχι σαν γενικής και αφηρημένης ιδέας, αλλά στην ίδια την καρδιά του: στην μυθική ισχύ «των νόμων της αγοράς», που απαγορεύουν την επέμβαση του κράτους για την διάσωση ιδιωτικών επιχειρήσεων που πρόκειται να χρεωκοπήσουν. Το «too big to fail» έμοιαζε με ανέκδοτο, αλλά μόνο τέτοιο δεν ήταν.

Η συγκεκριμένη τάση «επιστροφής του κράτους» ακόμα και σε στενά εννοημένες οικονομικές δραστηριότητες συνεχίστηκε. Με ασυνέχειες μεν, αλλά με μια σαφή (για εμάς τους περιθωριακούς) κατεύθυνση. Ήταν γι’ αυτό που αρχίσαμε να γράφουμε (αιρετικά…) για «νεοκρατισμό» – αφήνοντας την ανάλυσή του για αργότερα και συλλογικότερα.

Πριν ένα χρόνο γράφαμε κάτι επ’ αυτού – αναδημοσιεύουμε ολόκληρη εκείνη την αναφορά:

Ποιά παγκοσμιοποίηση είπατε;

(Παρασκευή 8 Φλεβάρη 2019). Το γερμανικό δημόσιο είναι έτοιμο να αγοράσει μερίδιο σε βασικές βιομηχανίες της χώρας, ώστε να τις προστατέψει από ενδεχόμενη εξαγορά από ξένες εταιρείες, δήλωσε χθες ο υπουργός οικονομίας της γερμανίας Πέτερ Αλτμάιερ, παρουσιάζοντας τη νέα βιομηχανική πολιτική της χώρας.

Πρόκειται για σημαντική αλλαγή, την ώρα που ενισχύεται παγκοσμίως ο οικονομικός προστατευτισμός, ενώ η γερμανική οικονομία βρίσκεται σε φάση στασιμότητας. Η νέα στρατηγική είναι ζωτικής σημασίας για την προστασία της ευημερίας της γερμανίας, είπε ο Αλτμάιερ και άφησε να εννοηθεί ότι θα ακολουθήσει η δημιουργία επενδυτικού ταμείου, ώστε να υποστηριχθούν σημαντικές εταιρείες, όπως οι αυτοκινητοβιομηχανίες, η Siemens, η Thyssen-Krupp και η Deutsche Bank…

Αυτά έγραφε μεταξύ άλλων (μεταφρασμένο απ’ το reuters) ρεπορτάζ της καθεστωτικής «καθημερινής» προχτές, στις 6 Φλεβάρη. «Νέα στρατηγική»; Όχι! Η στρατηγική είναι παλιά: το κράτος (το γερμανικό εν προκειμένω) αναλαμβάνει ακόμα περισσότερα καθήκοντα προστασίας του «εθνικού κεφάλαιου», γινόμενο ανοικτά συνεταίρος του.

Πριν λίγα μόνο χρόνια η Merkel απέρριπτε απόλυτα το ενδεχόμενο να διασώσει το γερμανικό δημόσιο την ναυαρχίδα του γερμανικού χρηματοπιστωτισμού, την Deutsche Bank, που όντας στριμωγμένη χρειαζόταν επειγόντως «ανακεφαλαιοποίηση». Υπέδειξε, αντί για την κρατική βοήθεια, την χρηματοδότηση απ’ τις μεγάλες γερμανικές επιχειρήσεις. Όπως και έγινε: μια σειρά βαριά ονόματα της γερμανικής βιομηχανίας διέσωσαν την Deutsche Bank συμμετέχοντας σε μια γενναία (και σωτήρια) αύξηση κεφαλαίου.

Τώρα όμως, στην “εθνική βιομηχανική στρατηγική 2030” (“εθνική” – όχι “ευρωπαϊκή”…), το γερμανικό κράτος / κεφάλαιο ανοίγει τον ορίζοντα εγκατάλειψης των ορντοφιλελεύθερων κανόνων, και επιστρέφει στην παλιά συνταγή της “κρατικοποίησης”. Όχι απόλυτα. Ο Αλτμάιερ περιέγραψε το πράγμα ως εξής:

… Η κρατική υποστηρίξη ενδέχεται να φτάσει μέχρι το σημείο να αναλάβει [σ.σ.: το κράτος] προσωρινά μερίδιο στις εταιρείες. Όχι για να τις εθνικοποιήσουμε και να τις διοίκησουμε μακροπρόθεσμα, αλλά για να αποτρέψουμε την πώληση βασικών τεχνολογιών και την φυγή τους από τη χώρα… “Όχι μακροπρόθεσμα” λοιπόν. Κοντοπρόθεσμα; Μεσοπρόθεσμα; Ίσως…

Υποτίθεται πως ο εχθρός είναι ο κινεζικός καπιταλισμός (κρατικός επίσης) και τα τεράστια ποσά που διαθέτει για να εξαγοράζει μερίδια εταιρειών που έχουν ανάγκη από ρευστό. Στην πραγματικότητα όμως ο υπόγειος κίνδυνος είναι να βρεθούν ακόμα και τα βαριά ονόματα του γερμανικού καπιταλισμού στη δίνη της επόμενης έξαρσης της συνεχόμενης κρίσης / αναδιάρθρωσης… Και να γίνουν “εύκολος στόχος” εξαγοράς μετοχικών μεριδίων λόγω πτώσης των τιμών των μετοχών τους.

Ο γερμανός υπ.οικ. υπέδειξε συγκεκριμένα τους τομείς όπου το γερμανικό κράτος θα αναλάβει καθήκοντα “προστασίας” έναντι οποιουδήποτε εχθρού: χάλυβα και αλουμινίου, χημικών, κατασκευής μηχανημάτων και εργοστασίων παραγωγής ενέργειας, οπτικών, αυτοκίνητων, ιατρικού εξοπλισμού, “πράσινων” τεχνολογιών, άμυνας, αεροδιαστημικής και τρισιδιάστατων εκτυπώσεων.

Μ’ αυτήν την κίνησή του (διακομματική υποθέτουμε) το Βερολίνο προχωράει αρκετά πιο μπροστά απ’ το «america first» του ψοφιοκουναβιστάν. Χωρίς φανφάρες. Αλλά στον ίδιο δρόμο…

(to be continued)

(φωτογραφία πάνω: Μερικοί ψαρεύουν με δόλωμα ή με δίκτυα· είναι υπονονετικοί. Μερικοί ψαρεύουν με ψαροντούφεκο· είναι μερακλήδες. Μερικοί ψαρεύουν με δυναμίτη· είναι killers. Και μερικοί ψαρεύουν με μια καινούργια επαναστατική μέθοδο: αδειάζουν την (κοινωνική) θάλασσα! Για να την ξαναγεμίσουν με τα δικά τους υλικά… Αυτοί είναι τα «δυναμικά» αφεντικά και τα κράτη τους…)

Οι οικονομικές συνέπειες (της υγιεινιστικής τρομοεκστρατείας) 1

Τετάρτη 18 Μάρτη. Είναι εύλογο, ειδικά αν κάποιος βρίσκεται στα χαμηλά της «παραγωγικής» πυραμίδας (: εργάτης) να αντιμετωπίσει με δέος και απορία την εντυπωσιακή επέλαση των κρατικών απαγορεύσεων. Μήπως η μορφή κράτος στρέφεται εναντίον του κεφαλαίου; Κι αν όχι τι στο διάολο συμβαίνει;

Ας αρχίσουμε απ’ τα βασικά, που δεν αφορούν την τωρινή κατάσταση, την οποία θα ονομάσουμε γενικευμένο lock out των αφεντικών σε διάφορα κράτη του κόσμου και οπωσδήποτε σε κάποια πρωτοκοσμικά («ευρωπαϊκό διαγωνισμό σκληρότητας» το ονόμασαν οι γερμανοί «πράσινοι», που όμως εγκρίνουν την γερμανική εκδοχή της) – έχουν γενικότερη ισχύ.

Πρώτον: αν το κεφάλαιο, το κεφάλαιο σαν απρόσωπη σχέση εκμετάλλευσης της εργασίας και της ζωής και όχι σαν συγκεκριμένα αφεντικά, ήταν εχθρός της καταστροφής, τότε δεν θα γίνονταν πόλεμοι, είτε «τοπικοί» είτε παγκόσμιοι! Το αντίθετο ακριβώς συμβαίνει, και η ιστορία είναι αδιάψευστος μάρτυρας: το κεφάλαιο – σχέση ΑΝΑΝΕΩΝΕΤΑΙ μέσα απ’ τις καταστροφές που προκαλεί το ίδιο! Εκείνο που φοβήθηκαν ιστορικά τα αφεντικά αυτής της σχέσης είναι η καταστροφή των σχέσεων εκμετάλλευσης που θα επέβαλε το ταξικός του εχθρός (: η οργανωμένη τάξη μας). Όταν δεν υπάρχει τέτοια απειλή, δεν υπάρχει κανένας κίνδυνος· για το κεφάλαιο σαν σχέση, ας το επαναλάβουμε.

Δεύτερον: προφανώς οποιαδήποτε εμπρόθετη διαδικασία καταστροφής ΔΕΝ αποφασίζεται σε γενική συνέλευση των αφεντικών! Οι πόλεμοι, παγκόσμιοι ή τοπικοί, επηρεάζουν, θίγουν με ανόμοια ένταση και σε ανόμοια έκταση διαφορετικές (επιχειρηματικές) κατηγορίες των αφεντικών. Κάποιες απ’ αυτές, όχι αμελητέες, θα μπορούσαν πράγματι να προτιμούν σοβαρά την «ειρήνη», έστω κατ’ αρχήν. Μπορεί ακόμα και να συμμαχήσουν πολιτικά με ειρηνιστικά κινήματα, ακόμα κι αν αυτά προέρχονται απ’ την εργατική τάξη… Τελικά, στο βαθμό που υπάρχουν «κεντρικές» αποφάσεις και επιλογές για την οργάνωση μιας μεγάλης σε κλίμακα καταστροφής, αυτές δεν θα ληφθούν με «δημοκρατικό τρόπο» μεταξύ των αφεντικών. Θα επιβληθούν από εκείνες τις μερίδες τους που θα έχουν ήδη την μεγαλύτερη ισχύ· και θα έχουν το μεγαλύτερο όφελος απ’ την καταστροφή / αναγέννηση (προτιμάμε τους όρους «κρίση / αναδιάρθρωση»). Τα υπόλοιπα αφεντικά καλούνται να ακολουθήσουν και να προσαρμοστούν· ή θα χαθούν σαν τέτοια (σαν αφεντικά) στην πορεία των εξελίξεων.

Τρίτον: ενώ το κεφάλαιο σχέση (αλλά και πολλά συγκεκριμένα αφεντικά) ΔΕΝ χάνουν από μια μεγάλης κλίμακας καταστροφή ακόμα κι αν έτσι φαίνεται, εκείνοι που χάνουν πάντα είναι όσοι βρίσκονται στην άλλη άκρη του δίπολου της εκμετάλλευσης. Η όποια εργατική τάξη. Στους επίσημους πολέμους ο ένας τρόπος απώλειας είναι γνωστός: «κρέας» για τα πεδία των μαχών, όποια κι αν είναι αυτά καθε φορά. Αλλά δεν είναι ο μοναδικός. Στο βαθμό που στη διάρκεια μιας καταστροφής μεγάλης κλίμακας αναδιοργανώνεται η απόσπαση της υπεραξίας και αναδιατάσσονται οι εσωτερικοί συσχετισμοί μέσα στις γραμμές των αφεντικών, αλλάζουν – και μπορεί να αλλάξουν «ριζοσπαστικά» – αυτά που λέγονται «σχέσεις εργασίας». Όχι υπέρ της τάξης μας φυσικά. Εναντίον της…

Όπως συνέβαινε και στην διάρκεια της πρόσφατης «οικονομικής» όξυνσης της παγκόσμιας κρίσης / αναδιάρθρωσης (απ’ το 2008 και μετά) έτσι και τώρα είναι βλακώδες να κοιτάει κανείς το «μικρομάγαζο» που κλείνει (με εντελώς διαφορετικά χαρακτηριστικά και όρους τότε και τώρα!) ή έναν συγκεκριμένο κλάδο που πράγματι εμφανίζει προβλήματα κερδοφορίας (π.χ. αεροπορικές ή τουριστικές επιχειρήσεις). Όταν γίνεται μια τέτοια προσέγγιση όχι μόνο χάνεται η γενική καπιταλιστική λειτουργία της όποιας «δημιουργικής καταστροφής»· όχι μόνο χάνεται η επίγνωση των γενικών χαρακτηριστικών της και των τρόπων που εκδηλώνονται τα επιμέρους τέτοια. Αλλά το πράγμα φτάνει μέχρι και σε υποδείξεις ταξικής συνεργασίας (με τα «μικροαφεντικά», που «υποφέρουν»…)

(φωτογραφία: η μικροκλίμακα της μεγακλίμακας· ω μικροκλίμακα!)

Οι οικονομικές συνέπειες (της υγιεινιστικής τρομοεκστρατείας) 2

Τετάρτη 18 Μάρτη. Εκείνο που ωθεί σε περιόδους «οικονομικής καταστροφής» ορισμένες κατηγορίες αφεντικών να παριστάνουν τους «φίλους της εργατικής τάξης» είναι το ότι αντιμετωπίζουν σαν σοβαρή απειλή το πέταγμά τους έξω απ’ την αγορά είτε από άλλους ομοειδείς επιχειρηματίες· είτε από άλλους καπιταλιστικούς κλάδους.

Δεν είναι όμως τώρα, καν και καν, μια τέτοια περίπτωση, ένας τέτοιος κίνδυνος! Θα έχετε προσέξει το πόσο «εύκολα και ήρεμα» αντιμετωπίζουν (και όχι μόνο στην ελλάδα) το γενικό lock out που αποφασίζει το κράτος τους· παρότι θα έχουν πράγματι ορισμένες οικονομικές χασούρες. Η συναίνεσή τους δεν οφείλεται στην καλωσύνη και στον ανθρωπισμό τους, στην έγνοια τους για την «δημόσια υγεία», ακόμα κι αν έτσι φαίνεται. Οφείλεται σε δύο άλλα ζητήματα. Πρώτον στο ότι το lock out που αποφασίζει το κόμμα τους (: το κράτος…) είναι γενικό, οπότε μπορούν να ελπίζουν ότι δεν θα διαταραχτούν (ή δεν θα διαταραχτούν σημαντικά) οι οικονομικές ισορροπίες και οι συσχετισμοί δύναμης που υπήρχαν πριν το lock out. Όταν κλείνουν ταυτόχρονα και το μικρό εμπορικό και το mall, ο ιδιοκτήτης του πρώτου δεν φοβάται ότι το δεύτερο θα του φάει τους πελάτες. Και δεύτερον: στο βαθμό που την ευθύνη του lock out την αναλαμβάνει η μορφή κράτος, α) δεν έχουν (τα αφεντικά) «πολιτικές ευθύνες»· και β) έχουν δικαίωμα, και αυτό θα κάνουν, να ζητούν κάθε είδους «αποζημίωση», «διευκόλυνση» κλπ απ’ το κράτος· που θα τους την δώσει. Κατ’ αυτόν τον τρόπο ακόμα και επιμέρους επιχειρήσεις ή κλάδοι ολόκληροι που είχαν προβλήματα πριν το lock out, ελπίζουν ότι θα ρεφάρουν για κάποιο διάστημα αν τα προβλήματα τα συσκευάσουν μέσα στο “γενικό πρόβλημα” που νομιμοποίησε το lock out.

Ακόμα, όμως, και στη διάρκεια μιας επιτήδεια σκηνοθετημένης «υγιεινιστικής κρίσης» σαν την τρέχουσα, που οδηγεί στην ανάδειξη του κράτους σαν του γενικού κουμανταδόρου της ζωής, δεν θίγονται όλοι οι καπιταλιστικοί κλάδοι ομοιόμορφα· κι αυτό έχει μεγάλη σημασία για όλους μας, αν θέλουμε να είμαστε σοβαροί. Για παράδειγμα κλάδοι σχετικοί με την πληροφορική / κυβερνητική (από πωλήσεις hardware μέχρι τεχνικούς software, διαχειριστές πληροφορικών συστημάτων, κλπ) οφελούνται τα μέγιστα απ’ το σπρώξιμο διάφορων τομέων της παραγωγής (και της εργασίας) στο tele-. Το ότι εξαφανίστηκαν τα laptop απ’ την αγορά (λόγω της μαζικής αγοράς τους από διάφορες επιχειρήσεις που αναδιαρθρώνουν τμήματα της παραγωγής σε «κατ’ οίκον εργασία») και το ότι καινούργιες εισαγωγές θα ξεπουλήσουν είναι ενδεικτικό. Πίσω τους υπάρχει μια μεγάλη «ουρά» επιχειρήσεων προγραμματισμού, τεχνικής εξυπηρέτησης και συντήρησης, κλπ. Οι τηλεπικοινωνιακές επιχειρήσεις αλλά και οι τράπεζες ωφελούνται επίσης…