Month: March 2020

Στρατιωτικός νόμος

Δευτέρα 23 Μάρτη. Επισημοποιήθηκε (όπως ήταν αναμενόμενο…) και στα μέρη μας. Τώρα οι ντόπιοι πειθαρχημένοι στρατιώτες κάθε είδους, προέλευσης και φυράματος θα πρέπει να είναι ενθουσιασμένοι. Και μεθαύριο ας βγουν στα μπαλκόνια τους να τραγουδήσουν τον εθνικό ύμνο – είναι «εθνική επέτειος»… Ή, αν το προτιμούν, ας τραγουδήσουν το «εμπρός της γης οι κολασμένοι» μπροστά στα κάγκελα: προς το παρόν υπάρχει μια κάποια «ελευθερία» στο βογγητό της υπακοής…

Κάποιοι θα πουν: μα δεν απαγορεύονται τα πάντα! Μπορείς να πας για δουλειά ή να ψωνίσεις για να φας· μπορείς να πας στο γιατρό ή να επιτρέψεις στον σκύλο σου να σε βγάλει μια βόλτα· ακόμα και λίγο τρεξιματάκι επιτρέπεται, για το ξεμούδιασμα. Με απλά λόγια επιτρέπεται στον καθένα να είναι κατοικίδιο… Pet….

(Κοίτα, τώρα, να δεις με τι λερώναμε τους τοίχους αυτής της πόλης το Νοέμβρη του 2015. Κοίτα να δεις πόσο μαλάκες – όπως λένε οι πειθαρχημένοι στρατιώτες – είμαστε! Κοίτα να δεις τι προβλέπαμε, ή μάλλον τι καταλαβαίναμε να εξελίσσεται ήδη τότε…)

Ως εκεί λοιπόν: η γυμνή επιβίωση επιτρέπεται… Κι ας γαυγίσουμε, ας νιαρίσουμε όσο θέλουμε – στα antisocial media please! Επιτρέπεται, για να το πούμε με άλλα λόγια, η ικανοποίηση των βασικών αναγκών που αναγνωρίζονται σαν τέτοιες απ’ το κράτος και τα αφεντικά… Αυτές είναι όλες όλες… (Άλλωστε σε κανέναν στρατιωτικό νόμο δεν απαγορεύεται η δουλειά ή το φαΐ…) Αλλά, οπωσδήποτε, ακόμα και γι’ αυτές τις «βασικές ανάγκες», θα πρέπει να κουβαλάς / κουβαλάμε την «υπεύθυνη δήλωση νόμου 105 περί κοινωνικής ευθύνης…». Ατέλειωτη, καθημερινή σπονδή στα αφεντικά…

Όλα αυτά γίνονται για την προστασία της υγείας, της δικής μας και των πάντων – επειδή είμαστε ανίκανοι να την προστατέψουμε οι ίδιοι / ίδιες…Τα είπαμε αυτά: με βάση τον καινούργιο κρατικό / καπιταλιστικό ορισμό της “κοινωνικής ευθύνης” είμαστε ανεύθυνοι, νήπια που δεν καταλαβαίνουν τους κινδύνους. Τέρμα οι παραινέσεις. Τώρα έχει τιμωρίες με δόσεις – σαν ενέσεις… Ο σκληρός πυρήνας του κράτους αναλαμβάνει τις ευθύνες μας (προς μεγάλη χαρά των πειθαρχημένων στρατιωτών).

Χτες η καθεστωτική “καθημερινή”, κάτω απ’ τον πολύ σαφή και περήφανο τίτλο τα drones της ελ.ας. και η ευπ στη μάχη κατά του κορωνοϊού, έγραφε κι αυτό:

…. Την ίδια στιγμή, κατόπιν κυβερνητικής απόφασης ενεργοποιήθηκε και η Εθνική Υπηρεσία Πληροφοριών, από την οποία ζητήθηκε να παράσχει συνδρομή με τεχνολογικά μέσα, σε συνενόηση με την Πολιτική Προστασία και το υπουργείο Ψηφιακής Πολιτικής.

Σύμφωνα με απόλυτα επιβεβαιωμένες πληροφορίες της «Κ», εξάλλου, στη διάρκεια της εβδομάδας εξετάστηκε το ενδεχόμενο αξιοποίησης του «112» για την επιτήρηση – μέσω τεχνολογίας γεωεντοπισμού – όσων τίθενται σε υποχρεωτική καραντίνα και κυρίως όσων ταξιδεύουν στην Ελλάδα από χώρες του εξωτερικού. Παρόμοιες τακτικές εξάλλου εφαρμόζει εν μέσω της κρίσης του κορωνοϊού το Ισραήλ. Το θέμα συζητήθηκε σε κλειστές συσκέψεις, ωστόσο, κρίθηκε τελικά δύσκολο στην εφαρμογή του. Κι αυτό διότι το σύστημα δεν μπορεί να προσδιορίσει με απόλυτη ακρίβεια την ακριβή θέση ενός ατόμου – με βάση το στίγμα του κινητού του τηλεφώνου – αλλά με ακρίβεια οικοδομικού τετραγώνου. Έτσι, ο έλεγχος για την τήρηση της καραντίνας αποφασίστηκε να ανατεθεί στην ελ.ας.

Η ασταμάτητη μηχανή εκτιμάει πως το «μπα, το σύστημα δεν μπορεί», είναι ένα «καθησυχαστικό» ψέμα. Η πυκνότητα των 4G κεραιών μια χαρά επιτρέπει τον εντοπισμό με ακρίβεια 99% σε κλίμακα χώρας, και πάνω από 85% σε κλίμακα πόλης. Και ίσως μπορεί να υποκλέπτεται ο γεωεντοπισμός κάθε  τηλεχειριστηρίου (: κινητού) μέσω της εφαρμογής gps, που οι περισσότεροι / ες έχουν μόνιμα ανοικτή…

Μέσα στον ωκεανό των ψεμμάτων για τον covid-19, μέσα στη γρήγορη και εύκολη κατασκευή της ιδέας της κοινωνίας της μόλυνσης, το ότι οι ασφαλίτες θα γίνουν (έχουν γίνει δηλαδή) φύλακες – της – υγείας (όπως, άλλωστε, κάνει το κράτος σύμμαχος, φίλος και δάσκαλος, αυτό του ισραηλινού φασισμού, να μην ξεχνιόμαστε…) θα περάσει ντούκου. Οι πειθαρχημένοι στρατιώτες θα χαρούν κιόλας.

Η κρατική ρητορική υποστηρίζει ότι η επιβολή στρατιωτικού νόμου (: Απαγορεύεται η κυκλοφορία καθ’ άπασαν την επικράτειαν! Ηχεί ξανά, σαν αντίλαλος…) έγινε υποχρεωτική επειδή υπάρχουν «πολλοί ασυνείδητοι»…. Η ασταμάτητη μηχανή σας διαβεβαιώνει ότι πρόκειται για ένα ακόμα ψέμα. Σύμφωνα με τις έγκυρες και αξιόπιστες μαρτυρίες αυτοπτών συντρόφων από διάφορες επαρχιακές πόλεις του ελλαδιστάν το περασμένο Σαββατοκύριακο ελάχιστοι κυκλοφορούσαν· και οι περισσότεροι απ’ αυτούς φοβισμένοι. Τοίχο – τοίχο και κατά μόνας, άντε δυο δυο, μην τους τρακάρει κανάς κορονοϊός… Όχι. Η αλήθεια είναι ότι η μορφή-κράτος προχωράει στη λίστα των απαγορεύσεων επειδή οι προηγούμενες εφαρμόζονται σε μεγάλο βαθμό! Δύσθυμα από κάποιους, αλλά πάντως εφαρμόζονται. Αυτή η πετυχημένη πορεία αυτο-καταστολής και η ανάδειξη των φοβιών σε απόλυτο ρυθμιστή της κοινωνικής συμπεριφοράς του καθενός, είναι ο αέρας στα πανιά τους· όχι οι «παραβάτες». Όπως, όμως, συμβαίνει στη διάρκεια αυτής της γιγα-τρομοεκστρατείας, η νομιμοποίηση (και η αποδοχή) της κατάστασης έκτακτης ανάγκης γίνεται με αντιπερισπασμούς…

Τώρα λοιπόν, καθώς ανυποψίαστοι οι υπόδουλοι θα ζητούν ηλεκτρονικά απ’ το κινητό τους την συγκατάθεση του κτήνους για να βγουν από το σπίτι τους, καθώς δηλαδή θα τροφοδοτούν το «σύστημα» με data κι άλλα data, η τόσο επείγουσα μετάβαση, η τόσο αναγκαία για τ’ αφεντικά “αλλαγή παραδείγματος”, το πέρασμα σε ακόμα πιο τυρρανικές βιοπολιτικές, θα γίνεται ομαλά κι αθόρυβα…

(φωτογραφία επάνω: ‘Ενα στιγμιότυπο επαγγελματικής δημαγωγίας – τρομοπαραγωγής. Από μια ολιγόλεπτη συνέντευξη με τον Γιάννη Ιωαννίδη, όπου κανείς δεν μπορούσε να καταλάβει τι υποστηρίζει – αν δεν έχει διαβάσει προσεκτικά το άρθρο του – το κανάλι και ο αρχιπλασιέ του απομόνωσαν το «μπορεί να κρούσματα στην ελλάδα να είναι ως 50.000»! Σε ένα τηλεοπτικό κοινό που ήδη έχει ήδη εκπαιδευτεί να θεωρεί κάθε «κρούσμα» αγγελτήριο θανάτου, η λαθροχειρία ήταν, πράγματι, «χειρουργική»….

No retreat baby, no surrender!

Δευτέρα 23 Μάρτη. Μια ψυχή κάπου μακριά έστειλε αυτό το γράμμα… Και δέχτηκε να το μοιραστεί με την ασταμάτητη μηχανή.

Φίλες και συναδέλφισσες γεια σας,

Σας γράφω από την πιο τρομακτική μοναξιά, για να σας πω κάποια πράγματα που δεν είναι αυτά που λέγονται συνήθως αυτές τις μέρες. Δεν είναι γλυκά, δεν είναι αισιόδοξα, δεν χαϊδεύουν, δεν καθησυχάζουν, δεν παρηγορούν. Μάλλον είναι ο ενοχλητικός αντίλογος σε ένα σύστημα αξιών που σήμερα προωθείται ως αλληλέγγυο, υπεύθυνο και ένα σωρό άλλα επίθετα που για μένα έχουν μια έννοια τελείως διαφορετική από αυτή που τους δίνουν οι αρχές και η κοινωνία γενικότερα αυτές τις ζοφερές μέρες. Αυτή τη φορά, πραγματικά λυπάμαι που είμαι η αντιφρονούσα. Σας το ορκίζομαι. Θα μου άρεσε να μη νιώθω τόσο μόνη μου μ’αυτές τις σκέψεις και γι αυτό ακριβώς τις μοιράζομαι μαζί σας. Δεν σας ζητάω να συμφωνήσετε, μόνο σας ζητάω να με ακούσετε και -αν γίνεται- με λίγο ανοιχτό μυαλό, επειδή μάλλον δεν θα σας αρέσουν, θα σας κάνουν να νιώσετε άβολα, μπορεί να σας ενοχλήσουν, ακόμη και να σας θυμώσουν. Στην τελική, ποια είμαι εγώ για να σας πω πώς πρέπει να σκέφτεστε αυτές τις σκοτεινές στιγμές; Μόνο σας λέω πως κι εγώ έτσι νιώθω: άβολα, ενοχλημένη, αλλά και μόνη και  ηττημένη σε μια μάχη που δεν μπόρεσα καν να δώσω.

Τι θέλω να πω: Αυτές τις μέρες, με τον υποχρεωτικό εγκλεισμό εκατομμυρίων υγιών ανθρώπων στα σπίτια τους, με τα ΜΜΕ να μας βομβαρδίζουν με συμβουλές-οδηγίες για να παραμείνουμε στο σπίτι, τα εμμονικά hastags “εγώ μένω σπίτι”, τον στρατό και την αστυνομία που “ξαγρυπνούν” για την υγεία, την ασφάλειά μας και την τήρηση της απαγόρευσης κυκλοφορίας, τον ανυπόφορο κοινωνικό έλεγχο που εκφράζεται με τις αποδοκιμαστικές ματιές και τις προσβολές των γειτόνων όταν βλέπουν να ξεμυτίζουν παιδιά στο δρόμο, την αυταρέσκεια του ότι είμαστε τόσο μα τόσο “πολιτισμένοι”, την ιδέα πως οποιαδήποτε άποψη που αμφισβητεί την μοναδική αλήθεια των δεδομένων που μας διοχετεύουν είναι απολύτως αντικοινωνική και αντιαλληλέγγυα, την ταχύτητα με την οποία κλείνουν σύνορα, την ματιά προς τον Άλλο ως απειλή, το φόβο που κυριαρχεί, τα drones που ουρλιάζουν στον ουρανό της Μαδρίτης “Πρέπει να παραμείνετε μέσα στο σπίτι!”, τα περιπολικά με τα μεγάφωνα που γυροφέρνουν στις γειτονιές μας και απειλούν με πρόστιμα όποιον βγει αδικαιολόγητα, τους μπάτσους με πολιτικά που κυνηγάνε πιτσιρικάδες που -ευτυχώς- ακόμη συναντιούνται σε κάτι εγκαταλελειμμένα γιαπιά, τα γεμάτα μίσος σχόλια αντιπροσώπων αντίπαλων γειτονικών εθνοτήτων σχετικά με το ποιος έχει περισσότερο δικαίωμα στις αποστειρωμένες μάσκες που αρχίζουν να εκλείπουν απ’όλη τη χώρα, τον παράλογο ανταγωνισμό ανάμεσα στους πολιτικούς για το ποιος θα δώσει τις πιο αυταρχικές και αυθαίρετες διαταγές, την υποκρισία εκείνων που διατάζουν εγκλεισμό στο σπίτι για τους μισούς εργαζόμενους, στέλνοντας τους άλλους μισούς -το πρεκαριάτο, φυσικά- στη δουλειά (και κατόπιν στην ανεργία, πάλι), όλα αυτά φτιάχνουν ένα σκηνικό βγαλμένο από την πιο ζοφερή επιστημονική φαντασία…

Μόλις πριν από δυο εβδομάδες θα έμοιαζε μια άσκηση ολοκληρωτισμού και απαράδεκτης τυραννίας. Και τώρα κανείς δεν το αμφισβητεί. Κανείς! Τι συνέβη στην κριτική σκέψη; Τι μας συνέβη; Γιατί μας πούλησαν τόσο εύκολα ως κοινωνικά υπεύθυνη και αλληλέγγυα στάση την ακριτική απομόνωση όλων μας; Η αλληλεγγύη δεν προέρχεται ποτέ από κανένα κράτος, φίλες μου. Η αλληλεγγύη δεν  μπορεί ποτέ να είναι αποτέλεσμα διαταγμάτων. Το λέει και το σύνθημα. Κανένα κράτος δεν θα μας απελευθερώσει. Η αλληλεγγύη γεννιέται από τον κόσμο, τους ανθρώπους, δεν επιβάλλεται με πρόστιμα. Εδώ και τώρα αυτό που κάνουμε είναι απλώς να υπακούουμε (λόγω παράλογου φόβου, κομφορμισμού, άγνοιας, παραιτημένης αποδοχής) και δεν βλέπω πώς αυτό μπορεί να είναι μια πράξη αλληλεγγύης. Λυπάμαι πολύ, τόσο που με πονάει, αλλά το να βγαίνουμε στις ταράτσες και να τραγουδάμε ή να χειροκροτάμε το ιατρικό προσωπικό μπορεί να μας δώσει μια παρηγοριά, αλλά δεν αποτελεί πράξη αντίστασης. Έχουμε παραιτηθεί απέναντι στη ματαιότητα μιας πραγματικότητας που μας διαφεύγει, απλώς και μόνο επειδή μας διέταξαν να το κάνουμε και μας έπεισαν για την χρησιμότητα των διαταγών τους.

Κι όμως, η πανδημία του κορωνοϊού, όπως τελικά και όλα σε αυτή τη ζωή πολύ φοβάμαι, είναι ένα ιδεολογικό ζήτημα. Ούτε εγώ, ούτε εσείς έχουμε τα αντικειμενικά δεδομένα για να αντιπαρατεθούμε εδώ πάνω στην ύπαρξή και την επικινδυνότητά του. Δεν τα έχουν ούτε οι γιατροί, ούτε το ιατρικό προσωπικό, ούτε κανείς. Η ερμηνεία των δεδομένων είναι υποκειμενική, ξεκάθαρα ιδεολογική. Όποιος θέλει να ψάξει λίγο κάτω από την επιφάνεια μπορεί να βρει ενδιαφέροντα δεδομένα, αλλά τώρα δεν θα κάνω κάτι τέτοιο. Δεν θέλω να σας πείσω για τίποτα. Μόνο θέλω να σας ζητήσω ένα πράγμα: Σας παρακαλώ, σας παρακαλώ, μην αφήσετε τα παιδιά σας να θεωρήσουν φυσιολογική αυτή την κατάσταση, μην τα αφήσετε  να πιστέψουν πως αλληλεγγύη σημαίνει να βλέπεις τον Άλλο ως ένα κίνδυνο, μην τα αφήσετε να χάσουν την ικανότητα να ρωτούν, να αντιδρούν, να αντιστέκονται… Έχουμε μετατραπεί όλες σε ένα Ρομπέρτο Μπενίνι στο “Η Ζωή είναι Ωραία”, προσπαθώντας να κρύψουμε τον τρόμο ενός στρατοπέδου συγκέντρωσης από τα παιδιά και τους μαθητές μας. Αλλά ο τρόμος δεν παύει να υπάρχει επειδή εμείς φτιάχνουμε συνταγές για κουλουράκια, βλέπουμε tutorials για ζούμπα ή ζωγραφίζουμε αισιόδοξα ουράνια τόξα μαζί τους. Ή τουλάχιστον αυτό είναι που νιώθω εγώ: να βασανίζομαι, υποταγμένη ενάντια στη θέλησή μου, ενώ ράβω κουκλάκια ή παίζω επιτραπέζια με την κόρη μου.

Επειδή ο τρόμος, κατά τη γνώμη μου, δεν είναι ο κορωνοϊός, είναι ο ολοκληρωτισμός και η απάθεια με την οποία τον αποδεχτήκαμε, το δηλητήριο της υποταγής, που δηλητηριάζει τον αέρα πολύ περισσότερο απ’ότι τα μολυσματικά σταγονίδια του βήχα ενός παιδιού, ύποπτου φορέα ποιος-ξέρει-ποιού-αόρατου-θανατηφόρου-κινδύνου. Αν τόσα εκατομμύρια άτομα είπαμε τόσο γρήγορα “αμήν” σε μια κατάσταση τόσο λίγο διαφανή, αν αποδεχόμαστε οτιδήποτε μας λένε χωρίς κανένα αντανακλαστικό κριτικής σκέψης, αν η μόνη πράξη αντίστασης που μας επιτρέπουμε είναι να πηγαίνουμε στο σούπερ μάρκετ περισσότερες φορές απ’όσες πραγματικά χρειαζόμαστε, σημαίνει πως ζούμε σε μια κοινωνία πολύ πιο υποταγμένη και άβουλη απ’ότι πίστευα. Και πως το μέλλον φαίνεται πολύ μαύρο. Από τώρα σκέφτομαι την επόμενη κατάσταση συναγερμού. Επειδή θα υπάρξει κι άλλη. Σίγουρα… Κι αυτή η σκέψη μου είναι αβάσταχτη. Ένας εφιάλτης που δεν μπορώ να αποδιώξω. Η ζωή δεν είναι αυτό που ζούμε αυτές τις μέρες, παιδιά… Είναι κάτι άλλο. Δεν μπορούμε να το ξεχνάμε αυτό. Δεν πρέπει να το ξεχνάμε.

Πριν πολλά χρόνια, το 1995 ήταν, πέθανε ένας φίλος στην Αθήνα, από AIDS. Ήταν ένα από τα πρώτα θύματα αυτής της αρρώστιας κι ένας ακτιβιστής ενάντια στην απομόνωση, την κουλτούρα του φόβου και της απόρριψης προς τους φορείς εκείνου του θανατηφόρου και στιγματιστικού ιού. Ακόμη έχω μια μπλούζα από τότε που λέει:

ΧΑΔΙΑ, ΦΙΛΙΑ, ΑΓΚΑΛΙΕΣ:  ΤΟ ΕΜΒΟΛΙΟ ΜΑΣ ΕΝΑΝΤΙΑ ΣΤΟ AIDS.

Μ’αυτό το σύνθημα σας αφήνω.

Α.

Ναι… Τότε θέλαμε και είχαμε το δικό μας εμβόλιο… για πολύ πιο ζόρικη αρρώστια… Τότε πάλι λίγοι είμασταν, αλλά τα βάζαμε με το θηρίο: μπορούσαμε να το αναγνωρίσουμε, και ήταν απόλυτος εχθρός μας.

Τώρα δεν μετράμε χεσμένους που γίνονται ρουφιάνοι, ιδεολόγους που υποκλίνονται στο κράτος, δεν μετράμε το πόσο κοινότοπος είναι ο συμβιβασμός αν σου αμολύσουν ένα ποντίκι ή μια κατσαρίδα στα πόδια. Τώρα δεν μετράμε την επιτυχία της τρομοπαραγωγής των “ειδικών” και της άνευ όρων παράδοσης όσων τρώνε τον βομβαρδισμό των ψεμμάτων χωρίς να προλαβαίνουν καν να τα χωνέψουν.

Τώρα μετράμε ξανά εκείνους κι εκείνες που έχουν το κουράγιο να ξέρουν τι γίνεται και γιατί. Τώρα μετράμε εκείνους που δεν ντρέπονται να θυμώσουν για τον ακρωτηριασμό της ζωής, της δικής τους και όλων των άλλων· και να θυμώσουν απέναντι στους σωστούς στόχους, αντί ο ένας με τον άλλο στα κλουβιά της παράνοιας, όπως είναι το ζητούμενο απ’ τους “κυρίους”.

Τώρα μετράμε όσους σηκώνουν το κεφάλι και αναγνωρίζουν το κτήνος…

(To video είναι βέβαια αφιερωμένο special στη φιλενάδα – και στην κοράκλα της. Άντε: και σε όλους και όλες που δεν έχουν παρασυρθεί απ’ τον χείμαρρο… Άμα θέλετε το κάνουμε και τον δικό μας ύμνο:

I want to sleep beneath peaceful skies in my lover’s bed. With a wide open country in my eyes αnd these romantic dreams in my head… Cause we made a promise we swore we’d always remember: no retreat baby, no surrender! 

Και ναι, βέβαια, δεν θα μας έχουν δεμένους ισόβια… Και ναι, βέβαια, θα «μας λύσουν» λίγο λίγο, όταν κρίνουν ότι ο φόβος πότισε βαθιά, κι ότι η εξουσία τους έφτασε στο μεδούλι. Και ναι, βέβαια, θα ξαναγιορτάσουμε… Κάπως…

Μόνο που η εξουσία τους θα έχει εξασφαλίσει την δική της ανοσία! Μόνο που – αυτοί το ξέρουν καλά – θα έχουν εγχαράξει ήδη ανεξίτηλα στις ζωντανές μνήμες τη νομιμότητα, την αναγκαιότητα, και την μαζική αποδοχή του ακρωτηριασμού μας. Και θα τον ξανα-απαιτήσουν.

Όχι αργά. Όχι μετά από 2 γενιές. Το συντομότερο κατά τα συμφέροντά τους…)

 

Έξω οι ξένοι, κι όχι μόνον αυτοί!

Δευτέρα 23 Μάρτη. Η μικροαστική φρίκη των πειθαρχημένων στρατιωτών έδωσε άλλο ένα στιβαρό δείγμα του πόσο μακριά μπορεί να πάει. Το έδωσε και στην ελλάδα, και στην ιταλία, και στην ισπανία – και δεν ξέρουμε που αλλού.

Οι «τοπικές κοινωνίες» (ξέρετε τί βρίσκεται κάτω απ’ αυτές τις λέξεις; Οι «άγιοι παντελεήμονες» βρίσκονται…) διώχνουν με κάθε διαθέσιμο τρόπο όσους δεν θεωρούν δικούς τους! Όχι τους μετανάστες ή τους πρόσφυγες πια. Όχι. Όλους τους υπόλοιπους… Αυτούς που έρχονται από άλλες περιοχές της ίδιας κρατικής επικράτειας – και θα τους μολύνουν! Οι «ξένοι» είναι πια μια διευρυμένη έννοια, μια εχθρική κατάσταση, σώματα γεμάτα μικρόβια, απειλές θανάτου. Μιάσματα… Μπορεί να είναι φοιτητές που σπουδάζουν αλλού, μπορεί να είναι συγγενείς που μένουν αλλού… Δεν έχει σημασία. Είναι “επικίνδυνοι φορείς”…

Διάφοροι προτιμούν να βλέπουν αυτό το πρωτόγονο μίσος με τις βολικές τους παραμορφώσεις. Όταν οι μαδριλένοι που έχουν εξοχικά στην Murcia την έκαναν προς τα εκεί για να αποφύγουν τις απαγορεύσεις που ως τότε επρόκειτο να επιβληθούν μόνο στην πρωτεύουσα, ή όταν η βορειοϊταλοί φόρτωσαν τα ι.χ. τους κατεβαίνοντας νοτιότερα (σε εξοχικά ή συγγενείς) για να ξεφύγουν απ’ τις καραντίνες στη Λομβαρδία, η βολική ερμηνεία ήταν ότι “ο φτωχός νότος εκδικείται τον πλούσιο βορρά” λέγοντας Έξω! Δεν θα μας κολλήσετε τις αρρώστιες σας…

Λάθος! Το ίδιο ακριβώς έκαναν και οι πλουσιώτατοι καταλανοί απέναντι στους υπόλοιπους ισπανούς – αλλά και οι “επαρχιώτες” της περιφέρειας απέναντι στους “πρωτευουσιάνους”! Τότε ήταν που το κεντρικό ισπανικό κράτος, προκειμένου να αποφύγει τον “υγιεινιστικό εμφύλιο” (ποιος ξέρει που μπορούν να φτάσουν οι υγειο-φοβισμένοι που φρενιάζουν;) ή αρπάζοντας απλά την ευκαιρία, κήρυξε σε αποκλεισμό ολόκληρη την επικράτειά του. Ισότητα – προς τα κάτω!

Ευκαιρίας δοθείσης έκανε όμως και κάτι ακόμα το γκουβέρνο της Μαδρίτης. Αφαίρεσε απ’ τις ημιανεξάρτητες περιφερειακές εξουσίες τις αρμοδιότητες της δημόσιας υγείας και της αστυνομίας! Αυτό κτύπησε ιδιαίτερα την Βασκία (η πλουσιότερη περιφέρεια της ισπανίας) και την Καταλωνία (η δεύτερη πλουσιότερη), μιας και αυτές οι δύο αρμοδιότητες ήταν απ’ τις βασικές της ημιανεξαρτησίας τους… Τι μπορούσαν όμως να κάνουν αφού οι ίδιες οι εξουσίες εκεί (και το μεγάλο μέρος του πληθυσμού) είχαν δείξει τέτοια παλιανθρωπιά με ελατήρια “τοπικής κοινωνίας”;

Το “πρόβλημα της μόλυνσης” έγινε ακαριαία πολιτικό με όρους εξουσίας! Λάδι στα γρανάζια δηλαδή – με ισπανικό τρόπο…

(φωτογραφία: οι πρωτοκοσμικές στρατιωτικές στολές εξελίσσονται… ακολουθούν την civilian “μόδα”)

Περί προστασίας…

Κυριακή 22 Μάρτη. Δεν είναι, άραγε, εντυπωσιακό έως τρομακτικό (ανάλογα με την οπτική γωνία…), ότι το κράτος της Μόριας και του Έβρου απέκτησε τόσους έξτρα φίλους μόλις έγινε «κράτος της υγείας»; Δεν είναι, άραγε, εντυπωσιακό έως τρομακτικό το ότι οι «αλήτες – ρουφιάνοι – δημοσιογράφοι» αναγνωρίζονται σαν οι καλύτεροι φίλοι του ανθρώπου μόλις άρχισαν τον βομβαρδισμό κηδειόχαρτων; Δεν είναι, άραγε, εντυπωσιακό έως τρομακτικό το πως η άγνοια (συνδυασμένη με τους αυτοφυείς φόβους…) των υποτελών δηλώνει απεριόριστη υποτέλεια στην άγνοια (και στην τρομοκρατική μηχανική) της εξουσίας και των «εγκατεστημένων» ειδικών της; Δεν είναι, άραγε, εντυπωσιακό έως τρομακτικό πως φράσεις του είδους … Είμαστε σε πόλεμο … Όμως πιστέψτε με, η νίκη θα έλθει μόνον αν όλοι – ο καθένας χωριστά – φανούμε πειθαρχημένοι στρατιώτες… μεταδίδονται, εσωτερικεύονται και αφήνονται να δηλητηριάζουν με ταχύτητες που ακόμα κι ο πιο γοργοπόδαρος ιός δεν θα μπορούσε καν να ονειρευτεί;

Στο πιο πρόσφατο διάγγελμά του η κεντρική φωνή των ντόπιων προσταγών, ο ρημαδοΚούλης, είπε κάτι που θα έπρεπε να δράσει σαν το έσχατο σήμα του (πραγματικού) κινδύνου. Δεν ήταν «υπόδειξη». Ήταν διαταγή!

… Μην φέρεστε ως υγιείς που δεν βγαίνουν για να μην νοσήσουν. Αλλά σκεφτείτε διαφορετικά: Σαν να έχετε ήδη τον ιό και δεν πρέπει να τον μεταφέρετε σε άλλους…

Μέσα στην αθλιότητα των τεχνικών της εξουσίας θα ήταν, ίσως, προτιμότερο αν το κεντρικό μεγάφωνο του σφιξίματος – της – βίδας, είχε πει: γαμημένοι μαλάκες είσαστε όλοι άρρωστοι! Αλλά δεν είπε καν αυτό· δεν έπαιξε καν τον ρόλο του «γιατρού». Διέταξε κάτι ακόμα πιο «προχωρημένο»: παραστείστε ότι είστε άρρωστοι, εσωτερικεύστε τον ρόλο, συμπεριφερθείτε ανάλογα: σαν μιάσματα!!!

Αν τα ιδεώδη του νεοφιλελευθερισμού προσπάθησαν (και στον έναν ή τον άλλο βαθμό κατάφεραν) να δημιουργήσουν τον τύπο «ο Εαυτός μου Υπεράνω Όλων», κι αν κατάφεραν να κάνουν το κέρδος (κέρδος οικονομικό / χρηματικό, σεξουαλικό, συμβολικό…) την κυρίαρχη κοινωνική συνθήκη, ο νεοκρατισμός, σ’ αυτήν την βίαιη επίθεση εμπέδωσής του, ανακατασκευάζει την «κοινή» κοινωνικότητα με τρόπο εφιαλτικό. Αίφνης ο ιδανικός υπηκόος δεν είναι ο «άνθρωπος – της – αγοράς», ο άνθρωπος που βάζει πάνω απ’ όλα το δικό του συμφέρον, αλλά εκείνος που εσωτερικεύει το ότι είναι ένας κρίκος σε μια αλυσίδα μόλυνσης!! Η δεσπόζουσα, η κυρίαρχη, η μόνη σχέση που έχει σημασία σ’ αυτό το “μάθημα ζωής” (και η μόνη σχέση που αναλογεί στην «κατάσταση έκτακτης ανάγκης», στην «κατάσταση εξαίρεσης») είναι η μόλυνση: μπορεί να μην αρρωστήσεις εσύ, μπορεί να μην αρρωστήσουν ούτε οι φίλοι σου ούτε οι φίλοι των φίλων σου· μπορεί να μην αρρωστήσουν ούτε οι φίλοι των φίλων των φίλων σου… Αλλά κάπου στο βάθος υπάρχει ένας ηλικιωμένος που θα αρρωστήσει – και θα πεθάνει – εξαιτίας σου!!!

Το παραδοσιακό δόγμα του νεοφιλελεύθερου «Είσαι Το Κεφάλαιο Του Εαυτού Σου» περιελάμβανε και την υπόδειξη ότι «η υγεία σου είναι βασικό μέρος του Κεφαλαίου σου· όπως και οι γνώσεις / εκπαίδευσή σου». Τώρα, με νεοκρατικούς όρους, η κοινωνία «αποσυντίθεται» σαν αγορά, σαν «πόλεμος όλων εναντίον όλων», και «ανασυντίθεται» σαν το πεδίο της αρρώστιας, άρα σαν η μάζα της κεφαλαιακής υποτίμησης, της μοριακής, άτομο – άτομο, καπιταλιστικής κρίσης αξιοποίησης. Τώρα η άγνοια είναι ΤΟ προσόν!

«Ανασυντίθεται» η κοινωνία σαν κάτι λιγότερο αλλά πολύ πιο «μεταδοτικό» από «καρκινικά κύτταρα» τα οποια για το μόνο που είναι ικανά είναι μεταστάσεις. Και ο καθένας πρέπει να εννοεί τον Εαυτό του / της όχι σαν το «Υγιές Ατομικό Κεφάλαιο» αλλά σαν το «Άρρωστο Ατομικό Κεφάλαιο» που επιτείνει την κοινωνική δηλητηρίαση· και που οφείλει να αυτο-εκπέσει σε «γυμνή επιβίωση», στον βαθμό μηδέν της (παλιάς;) κοινωνικότητας, σε αδρανή ζωϊκή, οργανική, κυτταρική «πρώτη ύλη» που μένει όσο το δυνατόν πιο ακίνητη, σαν ένα απλό και τυχαίο στάδιο στον ιμάντα της μόλυνσης. Που είναι η αντεστραμμένη επίδειξη τη συναρμολόγησης του τεχνικά ώριμου ΒιοΠληροφορικού Παραδείγματος.

Μέσα σ’ αυτήν την διαδικασία εκείνος – που – δεν – ξέρει – αλλά – έχει – την –ισχύ – να – διατάζει – και – να – απαιτεί – υπακοή είναι η μορφή / κράτος και η τεχνογραφειοκρατία του. Όλα τα ατομικά «άρρωστα κεφάλαια», όλοι αυτοί οι δυστυχισμένοι «κρίκοι της μόλυνσης», θα ιαθούν, θα απολυμανθούν όπως και όταν τα αφεντικά του κράτους αποφασίσουν. Όταν το κράτος πει σταματείστε τώρα να εσωτερικεύεται την ίωση που δεν έχετε, τώρα είστε ξανά «υγιείς» οι υπήκοοι θα ανακουφιστούν. Θα έχει επικυρωθεί η υποτέλεια, θα έχουν “περάσει τις εξετάσεις” – με καλούτσικο βαθμό…

Μια ψυχή είπε το εξής απλό: φανταστείτε ότι βάζετε μέσα σ’ ένα διαμέρισμα δύο ή τρία άτομα, τους απαγορεύεται να βγουν, και τα βομβαρδίζετε με ανακοινώσεις θανάτου – θανάτου – θανάτου. Τι περιμένετε να συμβεί;

Τι περιμένετε άραγε να συμβεί; Δυστυχώς δεν προβλέπεται για κανέναν «απλό υπήκοο» (καμμιά μορφή «γυμνής επιβίωσης») η θέση, η εξωτερικότητα του θεατή! Σ’ αυτό το διεστραμμένο big brother δεν είναι οι άλλοι «μέσα» κι εμείς «έξω». Έχουμε διαταχτεί να είμαστε όλοι «μέσα». Κι αυτοί που μας παρατηρούν είναι οι ίδιοι που μας επιβλέπουν, μας επιτηρούν: τα αφεντικά των νέων τεχνικών της εξουσίας…

Τα χρυσόψαρα χαμογελούν

Κυριακή 22 Μάρτη. Φαίνεται ότι ακόμα κι η «μνήμη χρυσόψαρου» γίνεται πια πολυτέλεια (πότε πότε καταλαβαίνει ότι υπάρχει γυάλα…). Λίγο πριν (ελάχιστα πριν με κριτήρια ιστορικού χρόνου) εμφανιστεί η ιική Αποκάλυψη είχε εμφανιστεί και δουλευόταν η κλιματική Αποκάλυψη. Ο Μεγάλος Φόβος, η Επερχόμενη Καταστροφή, ο Μαζικός Θάνατος είχε την μορφή της ανόδου της θερμοκρασίας της ατμόσφαιρας… Θα ήταν ένας Μαζικός Θάνατος από ασφυξία· όχι του αέρα αλλά του πνιγμού στην θάλασσα που θα κατάπινε τα παράλια· από πείνα (αφού οι καλλιέργειες θα καταστρέφονταν)· ίσως και από επιδημίες (αφού η φυσική μικροκλίμακα των ιών και των βακτηριδίων θα εξαγριωνόταν…)

Γράφαμε και ξαναγράφαμε, αναλύαμε και ξανα-αναλύαμε (και τότε δεν μας έβριζαν οι … πειθαρχημένοι στρατιώτες…) πως άσχετα με το 100%, το 50% ή το 0% της «ανθρωπογενούς προέλευσης» της κλιματικής αλλαγής, το εντελώς καπιταλιστικο-γενές ήταν και είναι η αλλαγή ενεργειακού μοντέλου. Γράφαμε και ξαναγράφαμε (πως διέφυγε απ’ τους πειθαρχημένους στρατιώτες;) ότι η διαδικασία «αντιμετώπισης της κλιματικής αλλαγής» είναι μια τεράστια χρηματική, ηθική, διανοητική και κοινωνική απο-επένδυση / επαν-επένδυση για λογαριασμό της 4ης βιομηχανικής επανάστασης και των «πράσινων», «φιλικών προς το περιβάλλον» μηχανών της. Αντιγράψαμε τον ξεχασμένο George Caffetzis (στο πρόσφατο cyborg 17):

… Κάθε περίοδος καπιταλιστικής ανάπτυξης έχει τα αποκαλυψιακά της οράματα… Αναφέρομαι στις λειτουργικές Αποκαλύψεις που σημαδεύουν κάθε περίοδο σημαντικών αλλαγών στην καπιταλιστική ανάπτυξη και σκέψη. Γιατί η Αποκάλυψη εμφανιζόταν και σε άλλες περιόδους της καπιταλιστικής ιστορίας όταν … ο ταξικός ανταγωνισμός έφτανε ένα επίπεδο έντασης που αμφισβητούσε τον έλεγχο του κεφάλαιου… Η Αποκάλυψη δεν είναι ατύχημα. Οποτεδήποτε το τρέχον μοντέλο εκμετάλλευσης γίνεται μη βιώσιμο, το κεφάλαιο αρχίζει τους υπαινιγμούς περί θανάτου με την μορφή του τέλους του κόσμου…

Ο Caffetzis τα έγραφε αυτά το 1980, όταν ο εργατικός ανταγωνισμός είχε όντως την πρωτοβουλία των κινήσεων και είχε οδηγήσει την καπιταλιστική συσσώρευση σε αδιέξοδο. Μακάρι να συνέβαινε το ίδιο και τώρα! Δυστυχώς δεν είναι μόνο ο συνειδητός πόλεμος απ’ την μεριά της τάξης μας που προκαλεί «κρίσεις»! Είναι και ο ενδοκαπιταλιστικός ανταγωνισμός. Σε τέτοια φάση βρισκόμαστε, και τα αφεντικά δεν το κρύβουν (για όσους καταλαβαίνουν…): τα υπαρκτότατα προβλήματα συσσώρευσης δεν εντοπίζονται τόσο στην εργατική αρνησικυρία όσο στην «υπερσυσσώρευση» της προηγούμενης περιόδου, και στις συνεπειές της: την απαίτηση για το βίαιο ξαναμοίρασμα του κόσμου (και του ηλιακού συστήματος).

Η «Ενεργειακή Αποκάλυψη» (a ka «κλιματική αλλαγή»), ο «Θάνατος εξαιτίας του υγρογονανθρακικού ενεργειακού μοντέλου» είχε και έχει πολλά ατού Μεγάλου Φόβου· έχει όμως και ένα στρατηγικό μειονέκτημα: μπορεί να απωθηθεί ατομικά, καθώς αφορά το μέλλον. Τα δεκαετή πλάνα είναι σημαντικό από την άποψη του καπιταλιστικού σχεδιασμού, και το χρηματοδοτικό πρόγραμμα της κυρίας Ursula von der Leyen, μια τεράστια ΣΔΙΤ για “πράσινο καπιταλισμό” στην ευρώπη είναι καίριο – αλλά πως να προλάβει κανείς τον κινέζικο καπιταλισμό και την ευρασιατική του επκράτεια; Και δεν επιβάλλει (ο Ενεργειακός Θάνατος) καμμία αυστηρή κοινωνική πειθαρχία εδώ και τώρα! Όμως ο ενδοκαπιταλιστικός ανταγωνισμός οξύνεται πολύ γρηγορότερα (δυστυχώς η ασταμάτητη μηχανή έχει ξεστρατίσει απ’ την θεματολογία της, ελπίζει να διορθωθεί σε κάποιο βαθμό σύντομα…)

Όχι, δεν εφηύρε κανένας τον covid-19! Όχι δεν ο κακόβουλος pico Φραγκενστάιν που διέφυγε από κάποιο εργαστήριο. Προσφέρεται όμως για Φοβική αξιοποίηση· κι αυτό συμβαίνει.

Κάποιοι επιμένουν ότι τα αφεντικά δεν θα προκαλούσαν «μόνα τους» τέτοια ζημιά όση το γιγα-πάγωμα των οικονομικών δραστηριοτήτων… Για να συμπεράνουν μέσα από ανιστόρητη “είς άτοπον απαγωγή” ότι η απειλή (του covid-19) είναι πραγματική, συνεπώς πρέπει να συμμαχήσουμε τώρα, «σ’ αυτήν την μάχη», με τους κυρίους μας (και μετά; μετά θα τα ξαναπούμε κουφάλες!). Οφείλουμε να θυμίσουμε ότι τα αφεντικά εδώ και πάνω από έναν αιώνα καπιταλισμού έχουν προκαλέσει ΠΟΛΥ ΜΕΓΑΛΥΤΕΡΕΣ καταστροφές απ’ το τωρινό γενικό lock out στον πρώτο κόσμο!

Θα επανερχόμαστε τις επόμενες ημέρες και εβδομάδες με πιο συστηματικές προσεγγίσεις.

Το χρήμα ψάχνεται – και βρίσκεται…

Κυριακή 22 Μάρτη. Οφείλουμε πάντως να θυμίσουμε (;) βιαστικά και επιγραμματικά ότι σχεδόν σ’ όλο το 2019 ανακοινωνόταν διεθνώς το επερχόμενο νεο κύμα όξυνσης της κρίσης, πολύ χειρότερο από το προηγούμενο – και χωρίς covid-19! Μια απ’ τις αποδείξεις της επιδείνωσης της «καπιταλιστικής αρρώστιας» (της όξυνσης των δομικών αντινομιών του συστήματος) ήταν τα αρνητικά επιτόκια με τα οποία δανείζονταν όλο και περισσότερα κράτη· με αποτέλεσμα διάφορες εμπορικές τράπεζες να αρχίσουν να δίνουν «αρνητικό τόκο» στις καταθέσεις των απλών υπηκόων. Είχαμε ασχοληθεί αναλυτικότερα στο πρόσφατο παρελθόν: όταν το πράγμα φτάνει στο σημείο όπου ο δανειστής (που έχει τα λεφτά) δανείζει και αντί να κερδίζει (μέσω τόκων) χάνει πληρώνοντας «φύλαχτρα» αυτόν που δανείζεται, αυτό είναι σύμπτωμα μιας κρίσιμης «υποθερμίας» του κεφάλαιου! Έχει χαθεί πια η δυνατότητα το χρήμα να «επενδύεται» σε μεγάλη κλίμακα «παραγωγικά», και να πολλαπλασιάζεται… «Αυτο-καταστρέφεται», “αχρηστεύεται” απο ποσοτική άποψη! (Και αυτό δεν είναι το πέρασμα στον κομμουνισμό!!!)

Ιδού, λοιπόν, τι υπάρχει πίσω απ’ τις όποιες οικονομικές καταστροφές του τωρινού γενικού lock out! Ασύλληπτα τεράστιες ποσότητες χρήματος, που ως τώρα είχαν αρχίσει να αχρηστεύονται! Τα κράτη παρεμβαίνουν ήδη με μεγάλα χρηματοδοτικά προγράμματα, δανειζόμενα φυσικά· και οι δανειστές μπορούν να δουν τα επιτόκια να ξαναγίνονται «θετικά»…

Το επόμενο κύμα κρισο-καταστροφής θα ερχόταν, με τον έναν ή τον άλλο τρόπο· και κανείς δεν μπορούσε να είναι σίγουρος για την μορφή του… Τα «χρηματοπιστωτικά εργαλεία» των κεντρικών τραπεζών (η μείωση των επιτοκίων…) είχαν εξαντλήσει τις δυνατότητές τους απ’ την διαχείριση της προηγούμενης φάσης της κρίσης / αναδιάρθρωσης… Δεν σας φαίνεται προτιμότερο (όσοι αγαπούν τους φόβους τους να πουν “ναι”!) αυτό που συμβαίνει τώρα; Η μεταδοτικότητα / μολυσματικότητα μιας αναμενόμενης άγριας χρηματοπιστωτικής κρίσης μετατρέπεται σε μεταδοτικότητα / μολυσματικότητα του κοινωνικού εργοστάσιου· και ο χωροτακτικός / κοινωνικός έλεγχος μπορεί να επιτευχθεί καλύτερα· ή έτσι φαίνεται. Με έξοδα (συναισθηματικά, ηθικά, διανοητικά) των υποτελών.

Με στρατούς, αστυνομίες και διατάγματα δεν αντιμετωπίζεται μια κλασσική καπιταλιτική «κρίση αξιοποίησης»… Αν, όμως, αυτή σπρωχτεί (αξιοποιώντας μια τυχαία υγιεινιστική ευκαιρία) κατάλληλα σαν κοινωνική μόλυνση;

(Μα τι βλακείες είναι αυτές που λέμε για καπιταλιστικές κρίσεις; Εδώ εκδίδονται οδηγίες ακόμα και για virus-free, “αμόλυντες” ερωτικές σχέσεις: χωρίς χάδια και φιλιά! “Ανέπαφες”, όπως το πλαστικό χρήμα… Είναι το επιτρεπόμενο στη γυμνή ύπαρξη “σεξ”: από ένα έως δυο μέτρα απόσταση please!

Ω πειθαρχημένοι στρατιώτες: ακολουθείστε το manual – και σταματείστε να διαβάζετε την ασταμάτητη μηχανή!…)

Εξ οικείων τα βέλη…

Σάββατο 21 Μάρτη. Αν πρόκειται στη συνέχεια να αναδημοσιεύσουμε αποσπάσματα από ένα κείμενο του Γιάννη Ιωαννίδη (στην αμερικανική εξειδικευμένη σε ιατρικά ζητήματα ιστοσελίδα “stat”, στις 17 Μάρτη) δεν είναι επειδή βγάζει το οριστικό συμπέρασμα ότι “ο πόλεμος κατά του ιού” (you know who!) είναι το φιάσκο του αιώνα… Αναρωτιέται όμως, αναρωτιέται δυνατά, και το σημαντικότερο αναρωτιέται υποδεικνύοντας αυτό που κάθε λογικός (και όχι φοβικός) άνθρωπος, χωρίς ιατρική ή παραϊατρική ειδικότητα, θα έπρεπε να έχει καταλάβει με τα διαθέσιμα και εύκολα προσεγγίσιμα στοιχεία: ότι τα «μέτρα» (ο «διαγωνισμός σκληρότητας» μεταξύ ευρωπαϊκών κρατών όπως το έθεσαν οι γερμανοί πράσινοι) λαμβάνονται με σαθρά δεδομένα και επιχειρήματα (και με υπεράφθονη προπαγάνδα και τρομοκρατία λέμε εμείς). Ο συνδυασμός αυτός, απ’ την μια σαθρά (ή και οφθαλμοφανώς αντιφατικά) στοιχεία και απ’ την άλλη τρομοκρατία με το τσουβάλι (λέμε εμείς) αποδεικνύει όχι μόνο τον 100% πολιτικό χαρακτήρα της διαχείρισης (τέτοια θα ήταν έτσι κι αλλιώς…) αλλά και ότι εξυπηρετεί οτιδήποτε άλλο εκτός απ’ την στιβαρή διάσωση της δημόσιας υγείας… (λέμε πάλι εμείς…).

Ποιός είναι αυτός ο Γιάννης Ιωαννίδης; Ένας ακόμα «αντιφρονών», «αμφισβητίας ειδικός» που ψάχνει τρόπο αυτοπροβολής; Ο τωρινός του τίτλος (καθηγητής ιατρικής, επιδημιολογίας και υγείας του πληθυσμού και στατιστικής στο πανεπίστημο του Stanford) θα μπορούσε να είναι «διαβατήριο αξιοπιστίας» για όσους θέλουν «ανθρώπους κύρους» (αφού έχουν χάσει κάθε σοβαρή δυνατότητα κριτικής σκέψης) – αν δεν συνέβαινε να υπάρχουν άφθονοι «άνθρωποι κύρους» που συνηγορούν στη μαζική τρομοκρατία, όχι οπωσδήποτε με τα πιο αγνά κίνητρα…

Το ενδιαφέρον στην περίπτωσή του είναι διαφορετικό. Ο συγκεκριμένος έγινε παγκόσμια γνωστός το καλοκαίρι του 2005 όταν δημοσίευσε τα συμπεράσματα μιας μαμούθ μετα-έρευνας για τις ιατρικές έρευνες: why most published research findings are false… Η δημοσίευση ήταν μαχαίρι στην καρδιά ενός τεράστιου «επιστημονικού» φαινομένου που διεκδικεί αξιοπιστία με ψέμματα, μισές αλήθειες, σκοπιμότητες, συμφέροντα, οκνηρία, βιασύνη, καιροσκοπισμό – και είναι ικανό (και διατεθειμένο) να πνίξει οποιονδήποτε (επιστήμονα, ερευνητή ή κριτικό) δεν υπηρετεί τέτοιες κοινότοπες “αρετές”…

Ακριβώς γι’ αυτή την δουλειά του ο νυν προφέσορας του Stanford δεν μας είναι άγνωστος. Στο (χάρτινο) Sarajevo νο 77 (Οκτώβρης ’13), σε ένα κείμενο με τίτλο στατιστικές και ψέμματα, γράφαμε μεταξύ άλλων (ο τονισμός τωρινός):

Εάν οι στατιστικολόγοι και στατιστικοί ερευνητές έχουν την “επιστημοσύνη” σαν το πιο ακλόνητο οχυρό των υποτιθέμενων αληθειών τους, τότε κάθονται πάνω σε ερείπια που καπνίζουν, και είτε το αγνοούν είτε απευθύνονται στους αδαείς. Η χειραγώγηση των στατιστικών ερευνών είναι αποδεδειγμένη επιστημονικά! Σ’ έναν απ’ τους πιο ευαίσθητους, για πολλούς και αντίθετους λόγους, τομέα στατιστικών ερευνών, στις ιατρικές (επιδημιολογικές, κλπ) έρευνες, η σημαία της επιστημονικής αντικειμενικότητας έχει υποσταλεί προ πολλού. Ένας γιατρός απ’ το νοσοκομείο Ιωαννίνων, ονόματι Γιάννης Ιωαννίδης, και η ομάδα του, έχουν κάνει παγκόσμια καριέρα πρώτης γραμμής στην μετα-έρευνα πάνω στις (ιατρικές) έρευνες, αποδεικνύοντας ότι τα συμπεράσματα του 90% απ’ αυτές είναι από λαθεμένα έως εντελώς λαθεμένα. Και πρόκειται για τις στατιστικές έρευνες πάνω στις οποίες βασίζεται η τρέχουσα, καθημερινή ιατρική. Δεν είναι μόνο τα συμφέροντα των εταιρειών που διαμορφώνουν τα ερευνητικά προγράμματα και τα ερωτηματολόγια με χειραγωγημένο τρόπο. Είναι οπωσδήποτε κι αυτά. Όμως είναι, επιπλέον, οι ιδεολογικές πεποιθήσεις και οι ιατρικοί προσανατολισμοί ακόμα και “ανεξάρτητων” ερευνητών· είναι το ακαδημαϊκό στάτους και οι προσδοκίες· είναι η αναζήτηση προσωπικού οφέλους (απ’ τα αποτελέσματα) και πολλά άλλα.
Κι αν αυτές οι συστηματικές και εκτεταμένες παρασπονδίες, σκεπασμένες κατάλληλα με πολλά στρώματα επιστημονικότητας και μεθοδολογικής αυστηρότητας, είναι κοινοτοπία για τις ιατρικές έρευνες, τι μπορεί άραγε να περιμένει κανείς από άλλες, πιο εμπορικής χρήσης;

Αφού πριν σχεδόν 15 χρόνια ο τότε καθηγητής στην ιατρική Ιωαννίνων έπιασε σχεδόν το σύνολο της δυτικής «επιστημονικής / ερευνητικής κοινότητας» για θέματα ιατρικής και υγείας με τα βρακιά κατεβασμένα, κι αφού τα αποτελέσματα της δικής του (και της ομάδας του) έρευνας όχι μόνο δεν αμφισβητήθηκαν από κανέναν αλλά τον έκαναν παγκόσμια γνωστό και αποδεκτό ακριβώς για εκείνο που απέδειξε, είναι υποθέτουμε σωστά τοποθετημένος στο «επιστημονικό στερέωμα» για να αμφιβάλλει σήμερα.

Είναι αναμενόμενο ότι οι αμφισβητήσεις του θα δεχτούν διάφορες λούμπεν επιθέσεις, ελεεινολογίες, κοροϊδίες, κλπ. Είναι η “φυσιολογική” αντίδραση των αθεράπευτα φοβο-εξαρτημένων – αν υπάρχει τίποτα “φυσιολογικό” σ’ αυτό το είδος πρέζας…

Η γάτα και ελέφαντας 1

Σάββατο 21 Μάρτη. Τίτλος: Ένα φιάσκο υπό κατασκευή; Ενώ η πανδημία του κορονοϊού εδραιώνεται, λαμβάνουμε αποφάσεις χωρίς αξιόπιστα δεδομένα…

Αποσπάσματα κειμένου (μετάφραση της ασταμάτητης μηχανής απ’ το πρωτότυπο – αυτή που κυκλοφορεί αλλού είναι… «στο περίπου»!..):

Η σε εξέλιξη ασθένεια του κορονοϊού, του covid 19, αποκαλείται η επιδημία του αιώνα. Αλλά μπορεί επίσης να είναι το φιάσκο του αιώνα σε ότι αφορά τις αποδείξεις της.

… Δρακόντεια αντίμετρα υιοθετούνται σε πολλές χώρες. Αν η πανδημία υποχωρήσει – είτε από μόνη της είτε εξαιτίας αυτών των μέτρων – η σύντομη ακραία κοινωνική αποστασιοποίηση [social distancing, γράφαμε την Κυριακή 15 Μάρτη γι’ αυτήν] και οι αποκλεισμοί μπορεί να γίνουν ανεκτά. Για πόσο καιρό, όμως, θα συνεχιστούν μέτρα τέτοιου είδους αν η επιδημία συνεχίσει να καίει αμείωτη σ’ όλον τον πλανήτη; Πώς θα πουν αυτοί που λαμβάνουν τα μέτρα ότι κάνουν περισσότερο καλό από κακό;

Τα εμβόλια ή οι προσιτές θεραπείες χρειάζονται πολλούς μήνες (ή ακόμα και χρόνια) για να αναπτυχθούν και να ελεγχθουν σωστά. Με τέτοια χρονοδιαγράμματα, οι συνέπειες των μακρόχρονων αποκλεισμών είναι εντελώς άγνωστες.

Τα δεδομένα που έχουν συγκεντρωθεί ως τώρα για το πόσοι άνθρωποι έχουν κολλήσει και πως εξελίσσεται η επιδημία είναι εντελώς αναξιόπιστα. Λαμβάνοντας υπόψη τα περιορισμένα διαγνωστικά τεστ, κάποιοι θάνατοι και πιθανότατα η μεγάλη πλειοψηφία των μολύνσεων απ’ τον SARS-CoV-2 [ο “τσαχπίνης”] δεν έχουν εντοπιστεί. Δεν ξέρουμε αν οι μολύνσεις είναι 3πλάσιες ή 300πλάσιες. Τρεις μήνες μετά το ξέσπασμα, οι περισσότερες χώρες, συμπεριλαμβανομένων των ηπα, δεν έχουν την δυνατότητα να κάνουν αναλύσεις σε μεγάλο αριθμό ανθρώπων, και καμμία χώρα δεν έχει αξιόπιστα στοιχεία για τον επιπολασμό [σ.σ.: την συχνότητα εμφάνισης] του ιού σε ένα αντιπροσωπευτικό τυχαίο δείγμα του γενικού πληθυσμού.

Το φιάσκο της έλλειψης στοιχείων προκαλεί τεράστια αβεβαιότητα σε σχέση με τον κίνδυνο θανάτου απ’ τον covid-19. Τα επίσημα ποσοστά θνησιμότητας, όπως το επίσημο 3,4% από τον Π.Ο.Υ., προκαλούν τρόμο – και είναι ανούσια. Οι ασθενείς που έχουν εξεταστεί για τον SARS-CoV-2 είναι δυσανάλογα εκείνοι με σοβαρά συμπτώματα και κακές προγνώσεις. Καθώς τα συστήματα υγείας έχουν περιορισμένη δυνατότητα αναλύσεων, η μεροληψία στην επιλογή των εξεταζόμενων μπορεί να χειροτερέψει στο κοντινό μέλλον.

Η μία περίπτωση που εξετάστηκε ένας ολόκληρος, αποκλεισμένος πληθυσμός ήταν το κρουαζιερόπλοιο diamond princess, και οι επιβάτες του που ήταν σε καραντίνα [σ.σ.: συν τα πάνω από χίλια μέλη του πληρώματος]. Η θνησιμότητα σ’ αυτήν την περίπτωση ήταν 1%, αλλά επρόκειτο για έναν πληθυσμό αρκετά ηλικιωμένων, στους οποίους το ποσοστό θνησιμότητας εξαιτίας του covid-19 είναι αρκετά υψηλότερο.

Προβάλλοντας το ποσοστό θνησιμότητας του diamond princess στην ηλικιακή δομή του πληθυσμού των ηπα, η θνησιμότητα ανάμεσα στα κρούσματα του covid-19 θα μπορούσε να είναι 0,125%. Αλλά αφού αυτή η εκτίμηση στηρίζεται σε εξαιρετικά λίγα στοιχεία – μόλις 7 νεκροί ανάμεσα στους 700 μολυσμένους επιβάτες και πλήρωμα – η πραγματική θνησιμότητα θα μπορούσε να κινείται σε ένα φάσμα από πέντε φορές χαμηλότερο (0,025%) έως πέντε φορές υψηλότερο (0,625%). Είναι επίσης πιθανό ότι κάποιοι απ’ τους επιβάτες που κόλλησαν πέθαναν αργότερα, και ότι οι τουρίστες μπορεί να έχουν διαφορετική συχνότητα χρόνιων ασθενειών – ένας παράγοντας κινδύνου που επιδεινώνει την εξέλιξη της μόλυνσης απ’ τον SARS-CoV-2 – σε σχέση με τον γενικό πληθυσμό. Συνυπολογίζοντας αυτές τις επιπλέον πηγές αβεβαιότητας, οι εύλογες εκτιμήσεις για την θνησιμότητα στον γενικό πληθυσμό των ηπα κινούνται μεταξύ 0,05% και 1% [το ίδιο είπε ο γενικός υπεύθυνος του θέματος στο ελλαδιστάν Σ. Τσιόρδας].

Αυτό το πολύ μεγάλο εύρος επηρρεάζει σημαντικά την επίγνωση του πόσο σημαντική είναι η πανδημία και τι θα έπρεπε να γίνει. Ένα ποσοστό θνησιμότητας 0,05% στο σύνολο του πληθυσμού είναι χαμηλότερο από εκείνο της εποχικής γρίπης. Αν αυτό είναι το πραγματικό ποσοστό, οι αποκλεισμοί των πληθυσμών, ενέργειες με εν δυνάμει τρομερές κοινωνικές και οικονομικές συνέπειες, μπορεί να είναι εντελώς παράλογοι. Είναι σα να επιτίθεται μια οικιακή γάτα σ’ έναν ελέφαντα.

Τρομαγμένος ο ελέφαντας, και προσπαθώντας να αποφύγει την γάτα, γλυστράει κατά λάθος σ’ ένα γκρεμό και σκοτώνεται.

Η γάτα και ελέφαντας 2 (συνέχεια)

Σάββατο 21 Μάρτη. Μπορεί το ποσοστό θνησιμότητας του covid-19 να είναι τόσο χαμηλό; Όχι λένε κάποιοι, δείχνοντας το μεγάλο ποσοστό στους ηλικιωμένους. Ωστόσο, ακόμα και κάποιοι ήπιοι κορονοϊοί, ή κορονοϊοί που προκαλούν το κοινό κρυολόγημα, είναι γνωστοί εδώ και δεκαετίες σαν υπεύθυνοι ποσοστών θνησιμότητας έως ακόμα και 8% όταν προσβάλλουν ηλικιωμένους σε γηροκομεία. Στην πραγματικότητα, τέτοιοι «ήπιοι» κορονοϊοί μολύνουν δεκάδες εκατομμύρια ανθρώπων κάθε χρόνο, και ευθύνονται για το 3% έως 11% όσων νοσηλεύονται στις ηπα κάθε χειμώνα με λοιμώξεις του κατώτερου αναπνευστικού συστήματος.

Αυτοί οι «ήπιοι» κορονοϊοί μπορεί να ευθύνονται για κάμποσες χιλιάδες θανάτους κάθε χρόνο παγκόσμια, αν και στη μεγάλη πλειοψηφία τους δεν τεκμηριώνονται με ακριβείς αναλύσεις. Αντίθετα, χάνονται σαν θόρυβος ανάμεσα στα 60 εκατομμύρια θανάτων από διάφορες αιτίες κάθε χρόνο.

… Σε μια σειρά αυτοψιών που έγιναν προς αναζήτηση ιών του αναπνευστικού συστήματος σε δείγματα από 57 ηλικιωμένους που πέθαναν κατά την γριπική περίοδο 2016 – 2017, ιοί της γρίπης εντοπίστηκαν στο 18% των δειγμάτων, ενώ διάφορα άλλα είδη αναπνευστικών ιών στο 47%. Σε μερικούς ανθρώπους που πεθαίνουν από παθογόνους ιούς του αναπνευστικού συστήματος, στις αυτοψίες εντοπίζονται παραπάνω από ένας ιοί, ενώ υπάρχουν μεγάλες συγκεντρώσεις βακτηριδίων. Ένα τεστ θετικό στον κορονοϊό δεν σημαίνει υποχρεωτικά ότι αυτός ο ιός είναι πάντα ο κύριος υπεύθυνος για τον θάνατο του ασθενούς.1

Εάν υποθέσουμε ότι το ποσοστό θνησιμότητας μεταξύ ατόμων που έχουν προσβληθεί απ’ τον SARS-CoV-2 είναι 0,3% του γενικού πληθυσμού – μια μεσαία υπόθεση με βάση την ανάλυση του diamond princess – και ότι το 1% του πληθυσμού των ηπα θα προσβληθεί απ’ αυτόν (γύρω στα 3,3 εκατομμύρια άνθρωποι), αυτό θα μεταφραζόταν σε περίπου 10.000 θανάτους. Αυτό ακούγεται σαν πολύ μεγάλος αριθμός, αλλά είναι ένας αριθμός που θάβεται στον θόρυβο των εκτιμήσεων των θανάτων από μια «γριπώδη ασθένεια». Αν δεν ξέραμε ότι εκεί έξω υπάρχει ένας καινούργιος ιός, κι αν δεν είχαν γίνει εξετάσεις PCR σε άτομα, ο συνολικός αριθμός των θυμάτων μιας τέτοιας «γριπώδους ασθένειας», δεν θα φαινόταν ασυνήθιστος φέτος. Το πολύ πολύ να σκεφτόμασταν ότι η φετεινή σαιζόν γρίπης ήταν λίγο χειρότερη απ’ ότι συνήθως. Η κάλυψη των μήντια θα ήταν μικρότερη απ’ ότι σε ένα παιχνίδι του NBA ανάμεσα σε δύο αδιάφορες ομάδες.

Κάποιοι ανησυχούν ότι οι 68 θάνατοι απ’ τον covid-19 στις ηπα ως τις 16 Μαρτίου θα αυξηθούν εκθετικά σε 680, 6.800, 68.000, 680.000… παράλληλα με παρόμοιες καταστροφικές εξελίξεις σ’ όλο τον κόσμο. Είναι αυτό ρεαλιστικό σενάριο, ή κακή επιστημονική φαντασία; Πώς μπορούμε να πούμε σε πιο σημείο θα σταματήσει μια τέτοια τροχιά;

Η πιο πολύτιμη πληροφορία για να απαντήσουμε αυτές τις ερωτήσεις θα ήταν να μπορούσαμε να μάθουμε την συχνότητα εξάπλωσης της μόλυνσης σ’ ένα τυχαίο δείγμα του πληθυσμού και να επαναλαμβάνουμε αυτόν τον έλεγχο σε τακτικά διαστήματα για να εκτιμήσουμε την προσθήκη νέων μολύνσεων. Δυστυχώς είναι η πληροφορία που δεν έχουμε.

Απουσία δεδομένων, η προετοιμασία για το χειρότερο ενδεχόμενο οδηγεί σε ακραία μέτρα κοινωνικής αποστασιοποίησης και απαγορεύσεις. Δυστυχώς δεν ξέρουμε αν αυτά τα μέτρα πετυχαίνουν. Το κλείσιμο των σχολείων, για παράδειγμα, μπορεί να μειώσει τον ρυθμό μετάδοσης. Αλλά μπορεί επίσης να φέρει αντίθετα αποτελέσματα αν τα παιδιά συνεχίσουν να κοινωνικοποιούνται με οποιονδήποτε τρόπο, αν το κλείσιμο των σχολείων οδηγήσει τα παιδιά στο να παιρνούν περισσότερο χρόνο με ευπαθή ηλικιωμένα άτομα της οικογένειας, αν τα παιδιά ενοχλούν την δυνατότητα των γονιών τους να δουλεύουν, και διάφορα άλλα.

… Αν αποφασίσουμε να πηδήσουμε στο γκρεμό, χρειαζόμαστε κάποια δεδομένα για να μας πληροφορήσουν για τον ορθολογισμό μιας τέτοιας ενέργειας και τις πιθανότητες μιας ασφαλούς προσγείωσης.

[1: αυτό το ιατρικό δεδομένο, το γεγονός δηλαδή ότι οι πνευμονίες και οι θάνατοι απ’ αυτές είναι πολυπαραγοντικές καταστάσεις, θα μπορούσε να βάλει ένα μεγάλο ερωτηματικό στις αιτιολογήσεις των πρόσφατων θανάτων, τόσο στην ιταλία όσο και παντού αλλού… ].

Η οπλοποίηση της «χειρότερης εκδοχής»

Σάββατο 21 Μάρτη. Ένα απ’ αυτά που βάζει στην πρώτη γραμμή το πιο πάνω κείμενο, είναι ότι οι «ειδικοί» περί τον covid-19 ΔΕΝ ΞΕΡΟΥΝ. To body count των νεκρών που αποδίδονται σ’ αυτόν είναι το μόνο ασφαλές (και μακάβριο) μηντιακό σπορ· όμως ακόμα και γι’ αυτούς είναι άγνωστο αν πεθαίνουν από αναπνευστικές επιπλοκές που όντως οφείλονται στον τσαχπίνη ιό, σε άλλους ιούς, ή σε συνδυασμό ιογενών λοιμώξεων των πνευμόνων. Ήδη ακούγεται διακριτικά η πιθανότητα (αλλά και πάλι: «δεν ξέρουν»…) οι αρκετοί θάνατοι στην ιταλία σε σχέση με άλλα κράτη να οφείλονται όχι αποκλειστικά στον covid-19, αλλά και στην εποχική γρίπη (που, παραδόξως (;;;), έχει εξαφανιστεί εδώ και σχεδόν ένα μήνα απ’ τις επίσημες επιδημιολογικές στατιστικές της ιταλίας…) ή/και στον συνδυασμό μολύνσεων από γρίπη και covid-19. Αλλά ακόμα και έτσι, όχι οι ως τώρα 4.032 ιταλικοί θάνατοι που αποδίδονται στον covid-19, αλλά ακόμα και 14.000 τέτοιοι θα ήταν «θόρυβος» χωρίς σημασία σε μια κοινωνία που έχει 20 και 25 χιλιάδες νεκρούς από την εποχική γρίπη κάθε χρόνο. Επιπλέον, όπως ξέρετε, Αρμαγεδώνας – απ’ – την – ιταλία είναι οι (4032) νεκροί και όχι οι 5.129 ανανήψαντες· τα 47.021 συσσωρευμένα κρούσματα αλλά όχι οι 35.205 με ήπια συμπτώματα.

Οι «ειδικοί» ΔΕΝ ξέρουν, και συμβουλεύουν τις πολιτικές βιτρίνες που επίσης ΔΕΝ ξέρουν… Σε καπιταλιστικές κοινωνίες που έχουν ανάγει την ΓΝΩΣΗ σε νο 1 παράγοντα πλουτισμού και ισχύος, λογικά η ΑΓΝΟΙΑ δεν θα μπορούσε να δικαιολογηθεί σαν οδηγός δράσης, ούτε καν ατομικής· πολύ λιγότερο κρατικής… Η «νομιμοποίηση» των διαταγών μαζικής φυλάκισης και ριζικής αλλαγής συμπεριφορών επί ποινή χοντρών προστίμων παρά την επιστημονική (και πολιτική) άγνοια, γίνεται στο όνομα του χειρότερου ενδεχόμενου…

Στο ελλαδιστάν το 2018 πνίγηκαν στη θάλασσα ή σε πισίνες 413 άτομα, περισσότεροι απ’ τους 357 που είχαν πνιγεί το 2017. Στο τέλος του περσινού Ιούλη είχαν πνιγεί άλλοι 149, εκ των οποίων οι 115 μόνο τον Ιούνιο και τον Ιούλιο). Σ’ αυτόν τον θλιβερό απολογισμό το ελλαδιστάν κατέχει την 6η θέση στην ευρώπη. Οι αριθμοί ξεπερνούν κατά πολύ τους νεκρούς της φετεινής γρίπης (είχαν φτάσει τους 90 αλλά, μετά, σταμάτησε το μέτρημα…. αφού ο covid-19 είναι ο προτιμητέος φόβος / φονιάς…)· κι ούτε λόγος όχι μόνο για τους τωρινούς αλλά και τους αναμενόμενους νεκρούς που θα αποδοθούν στον covid-19. Αλλά το χειρότερο ενδεχόμενο δεν απασχολεί ούτε τους υπηκόους ούτε το κράτος (ευτυχώς!). Δεν έχει απαγορευτεί το μπάνιο στη θάλασσα, δεν έχει απαγορευτεί το να την πλησιάζει κανείς, δεν έχουν διαταχτεί μίνιμουμ ή μάξιμουμ ”νόμιμες αποστάσεις” μεταξύ κολυμβητών, ούτε η θάλασσα έχει κηρυχτεί εκτός νόμου. Θα ήταν “τρελό”!

Τα αντίστοιχα για τον covid-19 όχι μόνο θεωρούνται «λογικά» αλλά έχουν φτάσει να προβάλλονται σαν «κοινωνική» και «εθνική» υποχρέωση. Κι αυτά ΧΩΡΙΣ ΝΑ ΞΕΡΟΥΝ ΤΙΠΟΤΑ εκείνοι που εκδίδουν τις διαταγές – εκτός απ’ το μέτρημα νεκρών και την δημαγωγία… Αν δεν είχε υπάρξει η (μέχρις θανάτου) προβολή κανείς δεν θα είχε προσέξει κάποιον κίνδυνο φονικής ίωσης. Η βασική μέθοδος τρομοκρατίας είναι ωστόσο γνωστή: η υπερπροβολή του «χειρότερου ενδεχόμενου». Του θανάτου. Η υπερπροβολή έτσι ώστε το «χειρότερο ενδεχόμενο» να αρχίσει να βιώνεται σαν σχεδόν βεβαιότητα. Αν αυτό λειτουργούσε κι αλλού, ο κόσμος δεν θα έμπαινε καν στις μπανιέρες…

Ας το επαναλάβουμε: οι θάνατοι απ’ τον covid-19 είναι ελάχιστοι μπροστά στις ηθικές, συναισθηματικές και διανοητικές δολοφονίες που κάνει και στις αντίστοιχες αυτοκτονίες που προκαλεί η κρατική τρομοκρατία στο όνομά του!

Τις πραγματικές αιτίες της τρομοκρατίας τις παρουσιάζουμε (και) εδώ· και θα συνεχίσουμε.