Month: March 2020

Ο σπασμένος καθρέφτης 1

Πέμπτη 26 Μάρτη. Καθώς «ο καιρός της μόλυνσης» περνάει και κάθε μέρα μοιάζει απελπιστικά το ίδιο φοβισμένη με την προηγούμενη, εκτός απ’ την συστηματική κυκλοφορία θεωριών συνωμοσίας, συμβαίνει κάτι πιο σημαντικό. Αρχίζουν να αναδύονται μεταξύ «ειδικών» (το ιερό δισκοπότηρο) διαφωνίες ως προς την αντιμετώπιση του «φαινομένου». Και ειδικά ως προς τις δρακόντιες, δικτατορικές απαγορεύσεις. Ο Ιωαννίδης έχει υπονοήσει παγκόσμιο φιάσκο (δεν έχει τις αναστολές και τις ενοχές που προσπαθούν διάφοροι να φορτώσουν όσους αμφισβητούν την τωρινή βιοπολιτική – του – θανάτου!) – και δεν είναι μόνος του.

Αυτές οι διαφωνίες ή αμφισβητήσεις της υγιεινιστικής ορθότητας των απαγορεύσεων έχουν ραγίσει σε κάποιο βαθμό την Τ.Ι.Ν.Α. της επιστημονικής άγνοιας που έχει γίνει κρατική τυραννία πάνω στις κοινωνικές σχέσεις. Αλλά δεν θα εμποδίσουν τις εξελίξεις· το νερό έχει μπει στο αυλάκι. (Τα τσιράκια που βάφτισαν «κορονοηλίθιους» όσους δεν γίνονται πειθαρχημένα στρατιωτάκια σ’ αυτόν τον «πόλεμο κατά του αόρατου εχθρού» δεν πρόκειται να αλλάξουν βιολί…) Αξίζει πάντως να δούμε, σχηματικά, τα βασικά αυτών των διαφωνιών.

Η πρώτη (και σημαντική εφόσον κτυπάει τον σκληρό πυρήνα της παραγωγής του φόβου) έχει δύο πλευρές. Απ’ την μία τον πραγματικό αριθμό των κρουσμάτων. Και, απ’ την άλλη, τις πραγματικές αιτίες των θανάτων που αποδίδονται στον covid 19.

Το πρώτο ζήτημα αφορά αυτήν καθ’ εαυτήν την παράσταση της θνησιμότητας του covid 19. Όσο πιο μεγάλη είναι η βάση των απλών κρουσμάτων (είτε χωρίς συμπτώματα είτε με τα ελαφριά μιας συνηθισμένης γρίπης…) τόσο μικραίνει η αναλογία όσων πεθαίνουν προς τους συνολικά μολυσμένους. Τα επιχείρηματα όσων αμφισβητούν την προπαγανδιστική αριθμητική του φόβου είναι πραγματικά και ισχυρά. Τα περισσότερα δημόσια συστήματα υγείας έχουν παραιτηθεί απ’ τα τεστ σε κάθε «ύποπτη» περίπτωση, επειδή δεν έχουν αρκετές ποσότητες απ’ αυτά, και επειδή δεν έχουν καμμία αποκεντρωμένη διάταξη των τόπων που θα μπορούσαν αυτά τα τεστ να γίνονται· η υπερφόρτωση κάποιων λίγων σημείων θα δημιουργούσε διάφορα προβλήματα. Μεταξύ των οποίων και η καθυστέρηση στα αποτελέσματα: οι «υγιεινομικές βόμβες» θα κυκλοφορούσαν κανονικά με ευθύνη των διαγνωστικών μηχανισμών.

Το δεύτερο ζήτημα είναι εξίσου σοβαρό αλλά πιο επικεντρωμένο. Μόνο οι νεκροψίες δείχνουν την ακριβή αιτία οποιουδήποτε θανάτου. Αλλά τέτοιες δεν γίνονται στην περίπτωση της πανδημίας, ή γίνονται ενδεικτικά και σε ελάχιστους αριθμούς. Είτε λόγω των διάχυτων φοβιών (ακόμα και των «ειδικών» στο θέμα), είτε λόγω μεγάλου αριθμού περιπτώσεων. Τόσο η ιατρική / ιατροδικαστική εμπειρία απ’ τους θανάτους από πνευμονίες που αποδίδονται στην κοινή γρίπη, όσο και οι ενδεικτικές νεκροψίες στους τωρινούς θανάτους που αποδίδονται στον covid 19, δείχνουν επίμονα το ίδιο: ότι οι πνευμονικές επιπλοκές που οφείλονται πράγματι στον covid 19 είναι μικρό ποσοστό στους τωρινούς θανάτους από πνευμονία! Το κλειδί είναι τα «υποκείμενα νοσήματα» που βαραίνουν την υγεία της συντριπτικής πλειοψηφίας των θυμάτων. Προκύπτει ότι η κορονο-ίωση επιβαρύνει περισσότερο οργανισμούς ήδη επιβαρυμένους από άλλες αιτίες· αλλά δεν είναι η μόνη (και συχνά η βασική) αιτία των θανατηφόρων επιπλοκών. Αποδεικνύεται επίσης πια αναμφισβήτητα πως (σαν «μόδα»…) όποιος μπει σε νοσοκομείο με διάγνωση covid 19, αν του συμβεί το μοιραίο, θα βγει απ’ την εντατική γραμμένος στο κοντέρ των «αυξάνεται ο αριθμός των θυμάτων». Στο σωρό. Αυτό μπορεί ιατρικά και επιδημιολογικά να είναι απάτη. Πολιτικά όμως είναι μια χάρα.

Πολύ περισσότερα ήπια ή και ασυμπτωτικά κρούσματα· και αισθητά λιγότεροι θάνατοι που να οφείλονται άμεσα στον covid 19: η παραγωγή του φόβου και το θέαμα του φονιά ιού, στηριγμένα σ’ ένα στημένο κλάσμα, θα κατέρρεαν αν υπήρχε στοιχειώδης αξιοπρέπεια μεταξύ των «ειδικών» (για τις πολιτικές βιτρίνες δεν υπάρχει τέτοιο θέμα). Κι έτσι, ενώ πράγματι ανακυκλώνται διαδικτυακά (και όχι μόνο) διάφορες φήμες και ψευτιές, η στρατηγική παραγωγή τους γίνεται απ’ το «νόμιμο» κέντρο της εξουσίας!

Είναι τα γνήσια ψέμματα.

Ο σπασμένος καθρέφτης 2

Πέμπτη 26 Μάρτη. Το δεύτερο σημαντικό σετ διαφωνιών αφορά την «πολεμική μέθοδο» κατά του covid 19, και κατά συνέπεια τους στρατιωτικούς νόμους που εγκαθιδρύονται σε όλο και περισσότερα (πρωτοκοσμικά) κράτη, παράγοντας το δίπολο «ή ελευθερία ή υγεία», που είναι αντίγραφο εκείνου που είχε παραχθεί στο όνομα της «αντιτρομοκρατίας», του δίπολου «ή ελευθερία ή ασφάλεια».

Κάποιοι παρατηρούν, και σωστά, πως όταν τα κράτη δεν ξέρουν τι να κάνουν, κάνουν αυτό που ξέρουν: στρατιωτικοποιούν την όποια διαχείριση του όποιου ζητήματος, κινητοποιώντας τον σκληρό πυρήνα των μηχανισμών τους: αστυνομία, μυστικές υπηρεσίες, στρατό. Όμως κατά την ταπεινή γνώμη της ασταμάτητης μηχανής ο μονόδρομος της στρατιωτικοποίησης δεν οφείλεται στην άγνοια· ή, πιο σωστά, ενώ η άγνοια των «ειδικών» είναι δομική και ανομολόγητη, η άγνοια των κρατικών βιτρινών είναι σε μεγάλο βαθμό εσκεμμένη, βολική και πολιτική· σαν τεχνική της εξουσίας.

Φαίνεται πως όχι η ασταμάτητη μηχανή αλλά α) η διεθνής βιβλιογραφία και β) οι τρόποι που χρησιμοποίησαν διάφορα κράτη του πρώτου, ασιατικού «κύματος μόλυνσης» (εν μέρει και το κινεζικό) δείχνουν ότι η α λα βιετνάμ «σωτηρία της υγείας των λαών» (καίω το σύνολο των κοινωνικών σχέσεων για να καταστρέψω τον κατεργάρη ιό που κρύβεται κάπου ανάμεσά τους) όχι μόνο δεν είναι η μοναδική, αλλά είναι και συζητήσιμης αποτελεσματικότητας μεσομακροπρόθεσμα. Ειδικά αν είναι το μόνο “όπλο”.

Στην πραγματικότητα η μέθοδος πρώτα γενική τρομοκρατία και ύστερα καθολικός αποκλεισμός / φυλάκιση των πληθυσμών ΔΕΝ επιλέχτηκε γι’ αυτό που λέει! Η “λογική” της είναι η λογική σφαγείου αγέλης· κι ας μην αρέσει αυτό στους πειθαρχημένους στρατιώτες της! Το πρώτο της μέρος έχει μία μόνο εξήγηση: ο συστηματικός αντισινισμός που επιδείχθηκε στον πρώτο ασιατικό γύρο της επιδημίας έγινε μπούμεραγκ για τις δυτικές κοινωνίες, όταν άρχισαν να ανιχνεύονται τα πρώτα κρούσματα. Οι δημαγωγικοί μηχανισμοί είχαν ήδη μπει σε τροχιά· και επιπλέον κανείς δεν πρέπει να αγνοεί τις υπόγειες αρθρώσεις των μηντιοκρατών με διάφορα επιχειρηματικά ή κρατικά συμφέροντα. Το δεύτερο μέρος της (οι απαγορεύσεις) έχει (διακηρυγμένο…) στόχο να μην υπερφορτωθούν, ως το σημείο κατάρρευσης, τα δημόσια συστήματα υγείας. Αν, όμως, λεγόταν καθαρά και παστρικά αυτό και μόνον αυτό σαν εξήγηση των όποιων μέτρων αντί της τρομοκρατίας του θανάτου, τότε ακόμα και οι κινήσεις υπέρ της διάσωσης των συστημάτων υγείας θα βρίσκονταν υπό τον έλεγχο λογικών συνειρμών και όχι του φόβου. (Αν τα συνεργεία αυτοκινήτων ξεμείνουν από κάποιο ανταλλακτικό δεν απαγορεύεται η κυκλοφορία των ι.χ…)

Δεν υπάρχει πάντως καμμία αντίθετη προσέγγιση που να στηρίζεται στην ύπαρξη «άπειρου» αριθμού κρεβατιών στις εντατικές κλινικές οποιαδήποτε επικράτειας! Εκείνοι που αμφισβητούν τις γενικευμένες απαγορεύσεις υποστηρίζουν (και σωστά) ότι τα κοινωνικά υποκείμενα που είχαν / έχουν ιδιαίτερη ανάγκη κατ’ αρχήν προστασίας (απέναντι στη μόλυνση) και στη συνέχεια, σε περίπτωση ανάγκης, νοσοκομειακής φροντίδας, είναι πολύ συγκεκριμένα, επειδή άλλωστε είναι τα ίδια με εκείνα των επιδημιών γρίπης: όσοι / όσες έχουν ήδη βεβαρυμένους οργανισμούς από πολύ συγκεκριμένες παθήσεις. Συνεπώς (συνεχίζει ο συλλογισμός) το πρώτο και βασικό καθήκον οποιασδήποτε ορθολογικής προσέγγισης θα ήταν η προστασία αυτών που πράγματι κινδυνεύουν απ’ την μόλυνση. Όχι η προστασία μιας αφηρημένης ιδέας περί «υγείας». Και καθόλου η επίδειξη δύναμης απέναντι σε κάποιον «αόρατο εχθρό» με καταστροφή των κοινωνικών σχέσεων!

Υπάρχουν τεχνικά μέσα γι’ αυτό (μάσκες, γάντια..). Υπάρχουν και κοινωνικά: η πρόληψη στενών επαφών των ευάλωτων με «φορείς» (ασυμπτωματικούς ή με ήπια συμπτώματα) του covid 19. Αντί για την γενικευμένη απαγόρευση των κοινωνικών σχέσεων η άποψη αυτή υποδεικνύει τον γενικευμένο έλεγχο («τεστ για όλους»!) έτσι ώστε το μικρό ποσοστό των «φορέων» κατ’ αρχήν να εντοπιστεί και, στη συνέχεια, να επιφορτιστεί με τις ευθύνες του απέναντι στους ευάλωτους. Θα σήμαινε αυτό αποχή από κάποιες συγκεκριμένες κοινωνικές επαφές; Θα σήμαινε μάσκες και γάντια σ’ αυτές; Ατομικές καραντίνες; Κάτι άλλο;

Δεν είναι «θεωρίες» αυτή η πολύ πιο ήπια (και πιθανότατα πιο αποτελεσματική) προσέγγιση! Δοκιμάστηκε (και πέτυχε) στη Σιγκαπούρη, αλλά και στο Vo’ Euganeo, μια κωμόπολη 3.300 ψυχών 50 χιλιόμετρα δυτικά της Βενατίας – μέσα στον κυκλώνα δηλαδή. Αυτό το χωριό μπήκε συνολικά (και όχι σπίτι σπίτι!) σε καραντίνα στα μέσα του περασμένου Φλεβάρη, και έγιναν τεστ σε όλους τους κατοίκους. Οι «θετικοί» μπήκαν σε ατομική καραντίνα. Μέσα σε 10 ημέρες, πριν τα τέλη του μήνα, ο αριθμός των ασθενών αντί να αυξηθεί (όπως βολεύει την υγιεινιστική τρομοκρατία) έπεσε απ’ τους 88 στους 7…

Φυσικά αυτή η προσέγγιση, που διακρίνει πολύ συγκεκριμένα τι πρέπει να προστατευτεί, έχει μια βασική προϋπόθεση: τα τεστ σε όλους / όλες. Κι εδώ, ακόμα κι ένα κράτος με πληθυσμό 10 μυρίων σαν το ελληνικό, θα απαντούσε σηκώνοντας τους ώμους: μα δεν έχουμε τόσα πολλά… Μάλιστα. «Δεν έχετε τόσα πολλά» αν και έχετε κάμποσες φαρμακοβιομηχανίες τις οποίες χαϊδεύετε από πάνω μέχρι κάτω… Έστω. Ωστόσο, αν σαν παρουσίαση του προβλήματος ήταν το Χμμμ… ξέρετε… θα έπρεπε να έχουμε τεστ για όλους, αλλά δυστυχώς δεν έχουμε, οπότε κάτι άλλο πρέπει να κάνουμε… το λογικό συμπέρασμα ΔΕΝ θα ήταν το σλόγκαν του ρημαδοΚούλη «δεν είστε υγιείς, πρέπει να συμπεριφέρσθε σαν άρρωστοι»! Θα ήταν μάλλον η διαχείριση που περιγράψαμε νωρίτερα…

Σε κάθε περίπτωση, και επειδή τα πιο πάνω έχουν αντι-πληροφοριακή αξία: αυτοί οι «αμφισβητίες» της κυρίαρχης τρομοκρατικής αλήθειας δεν είναι η ασταμάτητη μηχανή, ούτε έχουν τις απόψεις της· είναι διακριτικοί ως εκεί που επιτρέπουν τα «επιστημονικά ήθη» και πάντως δεν βγάζουν πολιτικά συμπέρασματα· έχουν τα ίδια πτυχία με την μάζα των «ειδικών» του υγιεινιστικού τρόπου, μερικές φορές και καλύτερα· και χρησιμοποιούν μεθόδους της δυτικής ιατρικής, όχι κάτι άλλο…

Είναι το “υγιεινιστικό” ανάλογο εκείνων των “ειδικών” (μηχανικών κατά κύριο λόγο) που έχουν αποδείξει ότι οι δίδυμοι πύργοι (και το κτήριο 7…) δεν κατέρρευσαν την 11η 9ου απ’ τα αεροπλάνα… αλλά πως ήταν προετοιμασμένη από πριν και οργανωμένη κατεδάφιση. Που έγινε από… (όχι πολιτικά συμπεράσματα!)

Ηθικό δίδαγμα; Το γνωστό: Don’t believe the hype!

Ένας καινούργιο φόβος στη λωρίδα

Πέμπτη 26 Μάρτη. Έκαναν πλάκα: είμαστε τόσο αποκλεισμένοι ώστε εδώ θα είναι το μόνο conovarius free μέρος του πλανήτη… Αλλά η λωρίδα της Γάζας και οι κάτοικοί της, μέσα στην βία της φυλάκισής τους απ’ το απαρτχάιντ καθεστώς, δεν ήταν τόσο «τυχεροί» απέναντι στον φημισμένο φονιά. Την περασμένη Κυριακή διαγνώστηκαν τα δύο πρώτα κρούσματα στη λωρίδα – με κάποιον τρόπο ο τσαχπίνης φαίνεται πως αναζήτησε την τύχη του και εκεί.

Κι έτσι η λωρίδα της Γάζας ξαναμπήκε στον παγκόσμιο χάρτη – για τους πιο λάθος λόγους του κόσμου. 2.071 άτομα βρίσκονται ήδη σε κατ’ οίκον καραντίνα, και 1.271 σε «ειδικούς χώρους καραντίνας» – βασικά ένα παλιό προσφυγικό στρατόπεδο και δύο ξενοδοχεία. Ο κόσμος έχει αραιώσει τις βόλτες του, και η αστυνομία της Χαμάς απαγόρευσε τις συναθροίσεις. Το νοσοκομείο στη Γάζα έχει 70 κρεβάτια εντατικής, εξοπλισμένα όχι με τον καλύτερο τρόπο.

Η διοίκηση της Χαμάς ζητάει απ’ τον φασιστικό ισραηλινό καθεστώς να σταματήσει τον αποκλεισμό (ή, τουλάχιστον, κάποιες πλευρές του) για να αντιμετωπίσει την όποια «κλιμάκωση της επιδημίας». Την ώρα που οι υγιεινομικοί αποκλεισμοί είναι η γενική μόδα, η Χαμάς ελπίζει ότι η διεθνής κοινότητα θα πείσει το Τελ Αβίβ να κάνει το αντίθετο…. Πού; Στη Γάζα… (Στη δυτική Όχθη απλά συλλαμβάνει παλαιστίνιους γιατρούς· είναι ευκολότερο…)

Δεν φαίνεται να πλησιάζει η στιγμή της συναδέλφωσης των λαών λόγω covid 19… Αλλά και να πλησίαζε το ισραηλινό φασισταριό δεν θα συμμετείχε: ένα κράτος δεσμοφύλακας που επιτρέπει να μπαίνει στη φυλακή της λωρίδας το minimum των θερμίδων (σε τρόφιμα), ίσια ίσια για να μην πεθάνουν από πείνα οι αιχμάλωτοι, δεν νοιάζεται για την καλή τους υγεία – έτσι δεν είναι;

Άλλωστε μέχρι πριν 3 μήνες τους σκότωνε στο σωρό. Αν μπορούν να βοηθήσουν και ιοί, ακόμα καλύτερα… Θα τους βελτιώσει, θα τους πατεντάρει, και θα τους πουλήσει σαν made in- / tested on the ground όπλα στη διεθνή αγορά.

(φωτογραφία: Χαρτιά στην άκρη της θάλασσας, πριν…)

Το κεφάλαιο… και οι «εχθροί» του

Τετάρτη 25 Μάρτη. Οι κομμουνιστές μπροστά στην «απαγόρευση κυκλοφορίας» τιτλοφορεί κάποιος μπλόγκερ την άποψή του για την σχέση κομμουνισμού και τρέχουσας επιδημίας. Και μας βάζει στη θέση μας με ένα ή δύο απλά αλλά δυνατά κτυπήματα (αποσπάσματα, η ορθογραφία του πρωτότυπου):

Συγνώμη για το βαρύγδουπο του τίτλου, αλλά σήμερα οφείλουμε να ρωτήσουμε τι πρόβλημα αντιμετωπίζουμε: Πρόβλημα δημοκρατικών δικαιωμάτων και ελευθεριών, ή πρόβλημα δημόσιας υγείας και επιβίωσης; Αν δεν μπορεί κάποιος να συλλάβει το μέγεθος της υγειονομικής απειλής, ας τσιτάρει Αγκάμπεν ή Φουκώ, αλλά ας μην έχει την παραμικρή προσδοκία να παίξει ρόλο στη διαμόρφωση της πραγματικότητας. Γιατί το πρώτο πράγμα που απαιτείται για να αλλάξεις την πραγματικότητα, είναι να την καταλάβεις…

… Και αν για κάτι ελέγχεται ο Μητοστάκης δεν είναι γιατί περιορίζει τις «άσκοπες μετακινήσεις». Ελέγχεται γιατί δεν τις περιόρισε νωρίτερα… Όλη η Ευρώπη ελέγχεται γιατί δεν έπραξε νωρίτερα… Μέχρι που ήρθαν κατά χιλιάδες οι νεκροί…

Υποθέτουμε πως ο συγκεκριμένος μπλόγκερ, όπως και η μεγάλη πλειοψηφία του πληθυσμού, έχει «συλλάβει το μέγεθος της υγειονομικής απειλής» και την «πραγματικότητα»… όπως ακριβώς του την σερβίρουν τα καθεστωτικά μήντια. Χωρίς καμμία αμφιβολία – αυτό είναι το εθνικό καθήκον άλλωστε… Είναι, κατά συνέπεια, άχρηστο να ψιθυρίσουμε καν και καν οτιδήποτε για τους ιδεολογικούς μηχανισμούς (του κράτους και του κεφάλαιου), την προπαγάνδα (του κράτους και του κεφάλαιου) και τα λοιπά: αυτά δεν είναι (μας λέει όχι μόνον αυτός…) μέρος της πραγματικότητας (που πρέπει να καταλαβαίνουμε), ούτε των μεγεθών (που πρέπει να συλλαμβάνουμε).

Να λοιπόν, ενδεικτικά, κάποια ασύλληπτα μεγέθη, εντελώς πρόσφατα. Απ’ την 1η Οκτώβρη 2019 ως και την 14η Μάρτη 2020:

ασθενείς: από 38.000.000 ως 54.000.000…

νοσηλείες: από 390.000 ως 710.000…

θάνατοι: από 23.000 ως 59.000…

Τους τελευταίους 5,5 μήνες αυτό…. Είναι, άραγε, «μέγεθος υγειονομικής απειλής» που θα έπρεπε να το θεωρούμε μέρος της πραγματικότητας; Απ’ ότι φαίνεται όχι…

Σε ποιό μέρος του κόσμου έγιναν αυτά; Στις ηπα… Απ’ τον κορονοτσαχπίνη φυσικά, ε; Όχι: απ’ την κοινή, εποχική γρίπη…

Πονηρή πραγματικότητα και πονηρή υγιεινομική απειλή η παλιογρίπη: διέφυγε της προσοχής και του κάθε ρημαδοΚούλη, και του κάθε «κομμουνιστή» (: «αργήσατε να μας κλείσετε φυλακή στα σπίτια μας· και θα σας καταγγείλουμε γι’ αυτό…»).

Οπωσδήποτε οι μηχανισμοί απώθησης είναι σε πλήρη ετοιμότητα: το ψοφιοκουναβιστάν έχει άθλιο δημόσιο σύστημα υγείας, και αφήνει τους ανθρώπους να πεθαίνουν – από γρίπη. Εντάξει. Πιο κάτω έχει και μερικά ακόμα νούμερα· ντόπια αυτά.

Ο φιλότιμος μπλόγκερ θα πρέπει να κάνει την αυτοκριτική του: όλο τον χρόνο πρέπει να απαγορευτούν οι «άσκοπες μετακινήσεις»! (Ποιός, είπαμε, θα ορίζει την «σκοπιμότητα»;) Είμαστε, διάβολε, περικυκλωμένοι από διαρκείς υγειονομικές απειλές, πολύ πιο σκοτώστρες απ’ τον έρμο τον covid 19!!! Ακόμα πιο σωστά: ΕΙΜΑΣΤΕ ΟΛΟΙ “ΥΓΕΙΟΝΟΜΙΚΕΣ ΒΟΜΒΕΣ”!!!

ΖΩΗ ΕΙΝΑΙ ΜΙΑ ΥΓΕΙΟΝΟΜΙΚΗ ΒΟΜΒΑ, ΜΙΑ ΑΡΡΩΣΤΙΑ ΠΟΥ ΜΕΤΑΔΙΔΕΤΑΙ ΜΕ ΤΟ ΣΕΞ!!!!

Φυλακιστείτε – και μετανοήστε!!!

Η εικονική πραγματικότητα είναι ήδη εδώ – 1

Τετάρτη 25 Μάρτη. Αναγκαζόμαστε να ασχολούμαστε μ’ αυτό το μακάβριο body counting όχι από γούστο. Ούτε επειδή δεν έχουμε κάτι άλλο να πούμε… Ο σκληρός πυρήνας της παραγωγής του υγιεινιστικού τρόμου είναι ο θάνατος· όπως ακριβώς ο θάνατος είναι (ήταν;), για παράδειγμα, ο σκληρός πυρήνας της παραγωγής του τζιχαντιστικού τρόμου. Η μορφοποίηση που είχε αυτός ο τελευταίος ήταν ο «σκουρόχρωμος ξένος»: αυτός, κάθε ένας τέτοιος, ήταν (έπρεπε να θεωρείται) τρομοκρατική απειλή. Το «Περλ Χάρμπορ» που οραματίζονταν οι κατασκευαστές του «αμερικανικού 21ου αιώνα», οι επιθέσεις της 11ης 9ου, μαστορεύτηκε έτσι ώστε να εξαπολύσει για μαζική κατανάλωση ένα είδος φόβου με συγκεκριμένη, ρατσιστική (και γεωγραφική) μορφοποίηση. (Η παραγωγή ανανεώθηκε τα επόμενα χρόνια, στο Λονδίνο, στη Μαδρίτη, στο Παρίσι… Δεν είναι όμως παράξενο που ούτε η «αλ Κάιντα» ούτε ο “isis”, τώρα που έχουν ηττηθεί συντριπτικά στη μέση Ανατολή, δεν καταφεύγουν, έστω σαν εκδίκηση, σε τέτοιες τυφλές σφαγές; Είναι, αλλά ποιος ασχολείται μ’ αυτά τα περίεργα; Ούτε καν οι «κόκκινοι» μπλόγκερ…)

Η μορφοποίηση του υγιεινιστικού τρόμου και του θανάτου είναι … οι αριθμοί! Είναι σίγουρο: προσφέρουν μια «καταφατικότητα» που την χρειάζονται οι «ειδικοί», οι οποίοι δεν ξέρουν τίποτα άλλο απ’ την κινδυνολογία. Είναι μέρος του επαγγελματισμού τους άλλωστε… Όμως τον θάνατο από ζητήματα υγείας, υπό τις «συνηθισμένες συνθήκες», κανείς δεν τον καταλαβαίνει στη γενικότητά του. Κάθε χρόνο (ΚΑΘΕ χρόνο!) στην ελλάδα πεθαίνουν πάνω από 13.000 άτομα από παθήσεις του αναπνευστικού συστήματος. Το 2017, σύμφωνα με τις επίσημες στατιστικές, πέθαναν 1.188 με επίσημη αιτία θανάτου «πνευμονία», 5.578 από «άλλες οξείες λοιμώξεις του κατώτερου αναπνευστικού συστηματος», 3.260 από «χρόνια νοσήματα του κατώτερου αναπνευστικού» – και 93 με διάγνωση «γρίπη» (εννοώντας, προφανώς, τις πνευμονικές επιπλοκές από γρίπη).

Τα μεγέθη, τα συγκεκριμένα μεγέθη, επιβεβαιώνουν πως το τι προβάλλεται με ρυθμό πολυβόλου σαν σοβαρή υγιεινομική απειλή και τι, απ’ την άλλη μεριά, βιώνεται σαν οικογενειακό πένθος δεν σχετίζονται μόνο με την εμπειρική σχέση του καθενός με την υγεία. Σχετίζονται (στην κατασκευή της «μεγα-απειλής») με τους ιδεολογικούς μηχανισμούς και την μαζική προπαγάνδα. Η πραγματικότητα δεν υπάρχει, απλά, καθεαυτήν και κάποιοι απλά την προσέχουν… Η πραγματικότητα κατασκευάζεται απ’ τις εξουσίες. Οι παπάδες, οι διαφημιστές και οι προπαγανδιστές των αφεντικών το ξέρουν καλά. Οι πρώτοι απ’ την εφεύρεση του θεού, και οι υπόλοιποι απ’ την εποχή της εφεύρεσης του ραδιοφώνου και του κινηματογράφου… Οι φοβισμένοι, οι τσάτσοι και οι «ιδεολογικά ευάλωτοι πληθυσμοί» το ξεχνούν…

Αφού, λοιπόν, ο σκληρός πυρήνας του υγιεινιστικού τρόμου είναι το επιλεγμένο (και συχνά, όπως συμβαίνει τώρα, εντελώς διαστρεβλωμένο) «μέτρημα νεκρών» (και «κρουσμάτων» – ούτε καν ασθενών!) είναι αδύνατο να τον πολεμήσει κάποιος, είναι αδύνατο να αποκαλύψει το ψέμα του, χωρίς να του αντιπαραθέσει πραγματικά «μεγέθη». Στην περίπτωση του ρατσιστικού τρόμου («είναι κλέφτες», «είναι βιαστές», κλπ) αν προσπαθήσει κανείς να αντιμετωπίσει τους ρατσιστές σαν μικροαστούς που αγνοούν το πως ο καπιταλισμός διαχειρίζεται την εργασία παγκόσμια, θα γίνει ίσως ένας καλός πανεπιστημιακός. Τελεία και παύλα. Αλλά το πολιτικά σωστό είναι οπωσδήποτε και το να «απελευθερώσει» τον «ξένο» απ’ τα ιδεολογικά δεσμά του αποκλεισμού και της εξορίας: να σταθεί δίπλα του όπως αυτός κι αυτή είναι στην πραγματικότητα. Ανάλογα, αν τα «μεγέθη» είναι ο σκληρός πυρήνας του υγιεινιστικού τρόμου που νομιμοποιεί την δικτατορική διαχείριση του κοινωνικού εργοστάσιου, όποιος είναι εχθρός του κράτους και του κεφάλαιου σε κάθε έκφανσή τους είναι υποχρεωμένος να ασχοληθεί και με τα πραγματικά «μεγέθη». Όχι μόνο μ΄ αυτά, και σε τελευταία ανάλυση όχι κυρίως μ’ αυτά. Αλλά οπωσδήποτε και μ’ αυτά.

Η εικονική πραγματικότητα είναι ήδη εδώ – 2

Τετάρτη 25 Μάρτη. Υπάρχει η άποψη πως ναι μεν τα τωρινά «μεγέθη» τα σχετικά με τον covid 19 είναι ελάχιστα και ασήμαντα μπροστά στις επιδημίες γρίπης, αλλά κανείς δεν ξέρει τι θα γίνει στο μέλλον… Πράγματι, κανείς δεν μπορεί να είναι σίγουρος για το μέλλον, όχι μόνο σ’ ότι αφορά τον covid 19 αλλά και σε σχέση με οτιδήποτε. Μια γλάστρα από ένα μπαλκόνι, ένα τροχαίο… ή ένας καταστροφικός σεισμός: τίποτα από πάμπολλες αιτίες θανάτου δεν προαναγγέλεται.

Όμως η κατάσταση «έκτακτης υγιεινομικής ανάγκης» χρησιμοποιεί τρομοκρατικές απειλές απ’ το μέλλον (με την μορφή αυξανόμενων αριθμών: κοντέρ!) τώρα. Ούτε οι κατασκευαστές αυτού του «σκοτεινού μέλλοντος» με τα εκατομμύρια των νεκρών ξέρουν οτιδήποτε … για το μέλλον. (Εκτός αν τα διαγράμματα και οι στατιστικοί πίνακες θεωρούνται κάτι άλλο εκτός απ’ τα ματζούνια των τεχνοκρατών!!) Αγνοούμε, λοιπόν, οι πάντες τα πάντα· όμως ΑΥΤΟΙ έχουν την εξουσία! Και το εννοούν: την χρησιμοποιούν τώρα!!!

Οι εξουσίες δεν ξέρουν το μέλλον (ακόμα κι όταν παριστάνουν ότι το ξέρουν). Οι εξουσίες κατασκευάζουν το μέλλον (τους, σας, μας)!!!! Όπως, άλλωστε, κατασκευάζουν και το παρόν. Αυτό είναι που έχουμε πάντα να αντιμετωπίσουμε.

Αν υπήρχε ανταγωνιστικό κίνημα της προκοπής, θα έπρεπε να έχει αναθέσει σε μέλη του την προσεκτική, συστηματική και διεξοδική μελέτη των επιμέρους τακτικών της υγιεινιστικής τρομοεκστρατείας, για να προσφέρουν την βάση των αναγκαίων (πολιτικά και διανοητικά) αντιμέτρων. Η αναφορά στους αριθμούς (απ’ την μεριά μας) είναι μέρος μιας τέτοιας μελέτης· για λογαριασμό ενός ανταγωνιστικού κινήματος της προκοπής, που δυστυχώς δεν υπάρχει.

Συμβαίνει όμως και κάτι επιπλέον, που είναι κάπως πιο σύνθετο αλλά εξίσου σημαντικό. Αν η αποκάλυψη των ψεμμάτων προκύπτει αρχικά απ’ την σύγκριση της θανατολαγνείας με τα ξερά νούμερα, αποδεικνύεται πως στην πραγματικότητα δεν υπάρχουν «μεγέθη»! Υπάρχει μόνο η διαχείρισή τους! Η τρέχουσα και μεγαλόφωνη καταμέτρηση των «κρουσμάτων» και των νεκρών απ’ τον covid 19 δεν είναι καν μια στατιστική για λογαριασμό των δημόσιων συστημάτων υγείας. Είναι μια βιοπολιτική διαδικασία, για λογαριασμό των συστημάτων δημόσιας τάξης! (Σύντομα θα δείτε εδώ και άλλες σημαντικές αποδείξεις…)

Αυτό δίνει μια στέρεη απάντηση για το μέλλον. Όχι «προφητεία» – μια ανταγωνιστική πολιτική εκτίμηση. Στο βαθμό που τα απαγορευτικά, δικτατορικά «μέτρα υπέρ της δημόσιας υγείας» εδραιωθούν, χωνευτούν, νομιμοποιηθούν, ΔΕΝ θα χρειάζεται για καιρό το body counting! Ακόμα και στη χειρότερη περίπτωση όπου πάρα πολλοι θα συνέχιζαν να πεθαίνουν, αυτοί θα «εξαφανίζονταν» σαν νούμερα! Το μέτρημα των νεκρών και των «κρουσμάτων» θα έδειχνε σταθερή μείωση, και «σιγά σιγά» οι κοινωνίες θα έμπαιναν στην «μετατραυματική κανονικότητά» τους. Όπως είπαν κάποιοι (σύντομα θα μάθετε ποιοί) ο θανατηφόρος κορονοϊός θα γινόταν μια απλή παιδική αρρώστια…

Ο λόγος γι’ αυτό είναι υπερβολικά απλός. Αν οι Αποκαλυψιακές «καμπύλες» των διαγραμμάτων που προβάλλονται τώρα σαν απειλή και νομιμοποίηση, σαν το «αν δεν πειθαρχήσετε τότε…» αποδεικνύονταν πραγματικές παρά την εφαρμογή αυτών των μαζικών απαγορεύσεων· αν οι εκατόμβες που ανεμίζουν στον ορίζοντα «αν δεν κλειστείτε σπίτια σας» συνέβαιναν παρά την κρατική / καπιταλιστική ολοκληρωτικη έφοδο, τότε εκείνο που θα κατέρρεε (σαν «αναποτελεσματικό») θα ήταν … ο νεοκρατισμός!! Ε, το λοιπόν τα πράγματα είναι πολύ πιο σοβαρά για τον καπιταλιστικό 21ο αιώνα απ’ το να αφήσουν τα αφεντικά να συμβεί τέτοιο λάθος! Τα φώτα της δημοσιότητας θα άρχιζαν να χαμηλώνουν σιγά σιγά, τα μικρόφωνα, οι κάμερες και τα πληκτρολόγια θα έκοβαν τη νεκροφιλία τους, και όλα θα προχωρούσαν όπως πρέπει…

Αυτό είναι που εξασφαλίζει η ανταγωνιστική πολιτική εκτίμηση (τουλάχιστον απ’ την μεριά μας) όταν συγκρίνουμε μεγέθη: στο υπαρκτό κρατικό / καπιταλιστικό «matrix» όλα τα νούμερα που έχουν επιστρατευτεί για τον συγκεκριμένο σκοπό είναι «ανύπαρκτα» με την φυσική, κλασσική έννοια· είναι, απλά, μια αντανάκλαση, ένας αντικαπτοτρισμός των πολιτικών χειρισμών των αφεντικών, και καθόλου η αιτία αυτών των χειρισμών. Μοιάζουν με αριθμούς· αλλά είναι νοήματα και διαταγές! Όπως θα μπορούσε να κάνει λιανά κάποιος Carroll (σε όσους τους πέφτει βαρύς ο Φουκώ..):

«Όταν χρησιμοποιώ ένα νούμερο» είπε με μάλλον περιφρονητικό ύφος ο Χάμπτι Ντάμπτι στην Αλίκη «η σημασία του είναι ακριβώς αυτή που διαλέγω εγώ – τίποτα λιγότερο και τίποτε περισσότερο». «Το θέμα είναι» προσπάθησε να απαντήσει η Αλίκη «αν πράγματι μπορείς να δίνεις στους αριθμούς τόσο διαφορετικές σημασίες». «Το θέμα είναι» κατέληξε αποστομωτικά ο Χάμπτι Ντάμπτι «ποιός είναι το αφεντικό – τίποτα άλλο»….

«Πολλά πράγματα έβαλες αυτούς τους αριθμούς να σημαίνουν» είπε η Αλίκη κάπως συλλογισμένα. «Όταν βάζω τα νούμερα να κάνουν τόση δουλειά» απάντησε ο Χάμπτι Ντάμπι «τα πληρώνω πάντα κάτι παραπάνω»…

Έτσι. Αλλά δεν είναι παραμύθι…

(φωτογραφία: Αν δεν κάνουμε λάθος αυτό παλιά λεγόταν «αυτοϊκανοποίηση»…)

Οι τσάτσοι – και οι άλλοι

Τρίτη 24 Μάρτη. Κατ΄αρχήν δείτε το πιο κάτω τετράλεπτο βίντεο: ένας «μεγαλο»δημαγωγός στήνει (κυριολεκτικά) προβοκατόρικη συνέντευξη με τον Γιάννη Ιωαννίδη.

Αν δεν έχετε διαβάσει το κείμενο του Γ. Ιωαννίδη (Σάββατο 21 Μάρτη: Η γάτα και ελέφαντας 1 και 2) δεν θα καταλάβετε τι συμβαίνει εδώ, και το βάθος που έχει. Όσοι το έχετε διαβάσει θα καταλάβετε – τουλάχιστον κατ’ αρχήν.

Ο Γ.Ι., σ’ ένα άρθρο με τον δηλωτικό τίτλο Ένα φιάσκο υπό κατασκευή; Ενώ η πανδημία του κορονοϊού εδραιώνεται, λαμβάνουμε αποφάσεις χωρίς αξιόπιστα δεδομένα… αμφισβήτησε, όσο πιο κομψά επιτρέπει η πανεπιστημιακή θέση και η φήμη του διεθνώς, την ορθότητα τόσο των τρομοκρατικών ρητοριών όσο και των κυμάτων απαγορεύσεων – για την ανάσχεση (υποτίθεται) της πανδημίας του covid 19. Χωρίς καμμία αμφιβολία ή κενό, η θέση του είναι εναντίον, όσο δεν υπάρχουν συγκεκριμένα και σαφή δεδομένα, συμβατά με τις πάγιες πρακτικές της επιδημιολογίας, που να στηρίζουν τόσο τις ρητορίες όσο και τις αστυνομίες.

Ο μεγαλοδημαγωγός βλάκας δεν είναι, και γράμματα ξέρει. Προφανώς κατάλαβε πολύ καλά τι υποστηρίζει ο Γ.Ι. Την επιλογή της σύντομης συνέντευξης (ο Γ.Ι. δεν μιλάει πάνω από 2 λεπτά) την έκανε επειδή πρόκειται για πασίγνωστο «ειδικό». Αλλά και για έναν άλλο λόγο: με μια «στημένη» εισαγωγή, επιλεγμένες ερωτήσεις και κατάλληλους υπότιτλους, για να διαστρέψει / αντιστρέψει την άποψη του Γ.Ι. Αντί, π.χ., για την βασική ερώτηση «μιλάτε για φιάσκο· θεωρείτε πως αυτά που λέγονται και γίνονται είναι στον αέρα;», η ερώτηση είναι …. για τον αριθμό των κρουσμάτων. Απομονώντας δυο νούμερα, ο μεγαλοδημαγωγός έκανε την δουλειά του. Πέρασε την άποψη (στο γενικά άσχετο και φοβισμένο κοινό του) πως και ο Γ.Ι. υποστηρίζει ότι τα πράγματα είναι πολύ χειρότερα απ’ όσο μας λένε (!!).

Ως εδώ έχουμε μια καραμπινάτη περίπτωση «χειρουργικής» λαθροχειρίας / ψέματος· εκ μέρους του μεγαλοδημαγωγού. Που δεν κάνει την προβοκάτσιά του κατά λάθος, επειδή δεν κατάλαβε. Αντίθετα: την κάνει με πλήρη συναίσθηση. Την κάνει επειδή την τρομοκρατία υπηρετεί συνειδητά, έχοντας τα όποια οφέλη… Αλλά αυτό είναι η αρχή και όχι το τέλος της ιστορίας.

Ο μεγαλοδημαγωγός είναι ιδιοκτήτης επιχείρησης μέσων «επικοινωνίας». Με πολλούς υφιστάμενους / υπαλλήλους. Σαν αφεντικό έχει δώσει τις οδηγίες / διαταγές υποστηρίξης της υγιεινιστικής τρομοκρατίας. Σαν αφεντικό, όμως, έχει και ανταγωνιστές. Αν κινδύνευε κάποιος ή κάποιοι απ’ αυτούς να τον κάνουν «ρόμπα», σχολιάζοντας (ή κοροϊδεύοντας) την στάση του στη συνέντευξη με τον Γ.Ι., θα είχε άλλη. Ξέρει όμως ότι δεν κινδυνεύει: την ίδια γραμμή ακριβώς υπηρετεί το σύνολο των ντόπιων δημαγωγικών μήντια.

Εξ’ όνυχος τον λέοντα; Ακριβώς. Η προβοκάτσια του μεγαλοδημαγωγού απέναντι στον συνομιλητή του (δηλαδή: η διατροφή των απόψεών του) είναι μια σημαδούρα της δημαγωγικής προβοκάτσιας του συνόλου των μηχανισμών απέναντι στην «πραγματική» πραγματικότητα της επιδημίας! Αυτό θα πρέπει να αναγνωριστεί χωρίς ίχνος αμφιβολίας.

Τα ερωτήματα που ακολουθούν λογικά είναι: γιατί αυτές οι οδηγίες στο σύνολο των ντόπιων δημαγωγικών μηχανισμών;· για ποιον σκοπό;· και έναντι ποιας ανταμοιβής; Δεν είναι εύκολες οι ακριβείς απαντήσεις· και δεν θα παραστήσουμε πως τις ξέρουμε.

Ωστόσο γενικά καταλαβαίνετε – υποθέτουμε…

Η μόλυνση – και η «ατομική ευθύνη»

Τρίτη 24 Μάρτη. Γράφαμε προχτές (Κυριακή 22 Μάρτη, περί προστασίας…) για την αποδιάρθρωση / αναδιάρθρωση των κοινωνικών σχέσεων, και την κατασκευή μιας «γενικής θεωρίας της μόλυνσης» μέσα απ’ το εφεύρημα ότι ο υγιής (του covid 19) μπορεί να είναι «φορέας», που θα κολλήσει άλλους, που θα κολλήσουν άλλους, που θα κολλήσουν παράλλους, και στο τέλος θα κολλήσει μια γιαγιά – που θα πεθάνει.

Το θεώρημα είναι παρανοϊκό και παρ’ όλα αυτά έχει γίνει γενικά αποδεκτό απ’ την φοβισμένη μάζα· εν μέρει επειδή «ο παππούς και η γιαγιά» που θα δηλητηριαστούν απ’ την αλυσίδα μετάδοσης του ιού είναι ο φερετζές των φοβιών που κουβαλάει ο καθένας. Είναι παρανοϊκό όχι επειδή δεν υπάρχει μεταδοτικότητα σε τέτοιου είδους γρίπες, βαρύτερες ή ελαφρύτερες. Υπάρχει και παραϋπάρχει. Είναι παρανοϊκό επειδή η μέριμνα για να μην κολλήσει ο παππούς και η γιαγιά δεν μένει στον «τελευταίο κρίκο», σ’ αυτούς δηλαδή που έχουν σχέση μαζί τους, αλλά μεταφέρεται στον «πρώτο», που εκτός των άλλων είναι και ασαφής (ώστε να είναι ο καθένας)! Η ιδέα ότι ο καθένας και η κάθε μιά μας έχει την ευθύνη του «εγκλήματος υγείας» που θα γίνει μετά από «πολλά βήματα» άλλων, παραπέμπει, σχεδόν, στην ιδεολογία του «προπατορικού αμαρτήματος»!

Αν αυτά σας φαίνονται θεωρητικά, κάνετε λάθος. Υπάρχουν κάποιοι που ψάχνουν εδώ και χρόνια τον τρόπο να αναδιαρθρώσουν την «ατομική ευθύνη» σε ζητήματα υγείας – και η πιο πάνω κατασκευή είναι βούτυρο στο ψωμί τους. Κι αυτοί οι κάποιοι είναι οι (ιδιωτικές) ασφαλιστικές εταιρείες.

Η «ευθύνη για την μετάδοση μιας αρρώστιας από υγιείς» («ασυμπτωματικούς»…) είναι ένα ακόμα όπλο και στην εκστρατεία των ιδιωτικών ασφαλειών διεθνώς να μεταφέρουν όσο το δυνατόν περισσότερες ευθύνες (για την όποια αρρώστια) στους πελάτες τους, χρεώνοντάς τους (αντί να τους πληρώνουν) για κακή συμπεριφορά. Η έννοια «κλειδί» που ενώνει την τωρινή «γενική θεωρία της μόλυνσης» με την μείωση των εξόδων / αποζημιώσεων των ασφαλιστικών εταιρειών προς τους πελάτες τους είναι αυτή ακριβώς η προσεκτική, στοχευμένη αλλά ταυτόχρονα γενικευμένη ενοχοποίησή τους: η κακή συμπεριφορά! Και το άλλο μισό, εξίσου έννοια κλειδί, είναι η (μαζική) διόρθωση των συμπεριφορών!

Στο cyborg νο 16, κάτω απ’ τον τίτλο big data: επιτήρηση και διαμόρφωση συμπεριφορών στην 4η βιομηχανική επανάσταση, θα μπορούσε κάποιος να διαβάσει μεταξύ άλλων:

… Υπάρχει αρκετός εθελοντισμός στον υγιεινισμό. Δεν είναι μόνος του ωστόσο. Στα κράτη όπου οι εργοδότες κάνουν ιδιωτική ασφάλιση στους εργαζόμενους τους, το ζήτημα της «καλής υγείας» τους αφορά επιπλέον τις ασφαλιστικές. Έτσι, για παράδειγμα, εδώ και τουλάχιστον 5 χρόνια διάφοροι εργοδότες στις ηπα μαζί με την ιδιωτική ασφάλεια «προσφέρουν» στους μισθωτούς τους φορετά που καταγράφουν τις συνήθειές τους σχετικά με την ατομική γυμναστική τους, τις θερμίδες που καίνε, και άλλα στοιχεία υγείας. Τα data ρέουν αυτόματα στις ασφαλιστικές, που δείχνουν να είναι αποτελεσματικά πειστικές υποστηρίζοντας ότι αυτά είναι προγράμματα προστασίας απ’ τον διαβήτη. Είναι προφανές ότι («για το δικό τους το καλό») αυτοί οι εργαζόμενοι πρέπει να αυτοεπιτηρούνται διαρκώς μέσω των ψηφιακών καταγραφών, και να διαμορφώνουν υγιεινή καθημερινότητα.…

Τα γνωστά παραδείγματα του πως οι ιδιωτικές ασφαλιστικές σκοπεύουν να επιβάλλουν στους πελάτες τους «υγιεινή συμπεριφορά» για μη-μεταδοτικές ασθένειες, και το τρέχον παράδειγμα του πως η μορφή-κράτος επιβάλλει (κατ’ αρχήν ιδεολογικά και αμέσως μετά πειθαρχικά) στους υπηκόους της την «υπεύθυνη συμπεριφορά με όρους υγείας» για μεταδοτικές ασθένειες, συναντιώνται ταυτόχρονα στην ιδεολογία της «ευθύνης» και στην τεχνολογία της επιτήρησης. Το “tracking” που μεγαλούργησε στην κινέζικη περίπτωση και που φαίνεται ότι σηκώνει μπόι μισοφανερά – μισοκρυφά στις λεγόμενες «δημοκρατίες της δύσης» (ενδεικτικά: ισραήλ, ελλάδα…) όχι μόνο γίνεται με τα ίδια τεχνικά μέσα με εκείνα που χρησιμοποιούν ήδη οι ιδιωτικές ασφαλιστικές και οι εργοδότες, αλλά νομιμοποιείται ιδεολογικά με τα ίδια θεωρήματα (προσαρμοσμένα κατάλληλα φυσικά): εσύ είσαι ο υπεύθυνος για την υγεία σου (και, όποτε βολεύει, και για την υγεία των άλλων).

Θα υπέθετε κανείς ότι εδώ έχουμε απλά ένα ισχυρό δείγμα νεοφιλελευθερισμού. Δεν είναι ακριβώς έτσι. Πρόκειται μάλλον για ένα μετα-νεοφιλελεύθερο υβρίδιο, που αναγνωρίζει / ανακατασκευάζει την «ατομική ευθύνη» με τρόπο και τόσο όσο να μπορεί να ορίζει και να τιμωρεί την «ανευθυνότητα». Η ιδιωτική ασφαλιστική δουλεύει με συμβόλαια malus bonus· και η κρατική ασφάλεια με διαταγές προστίμων. Το κράτος, εδώ, έχει ένα στρατηγικό πλεονέκτημα: μπορεί να αποφασίζει και επιβάλλει μονομερώς εξωδικαστικές ποινές (για τους «ανεύθυνους») – κι αυτό ακριβώς συμβαίνει μπροστά στα μάτια μας στο όνομα της «δημόσιας υγείας». Διαμορφώνεται το εννοιολογικό, ιδεολογικό και παρα-νομικό πλαίσιο (καθότι «έκτακτη ανάγκη») της «υπευθυνότητας», ακόμα και με παρανοϊκές ακροβασίες· που στη συνέχεια θα γίνει μέρος της κανονικότητας, τόσο για λογαριασμό της μορφής – κράτος, όσο και για λογαριασμό της μορφής – ιδιωτική επιχείρηση…

Δεν ανοίγουμε την πόρτα σε αγνώστους!

Τρίτη 24 Μάρτη. …Ας γίνει κάθε σπίτι οχυρό ζωής, κι ας κλείσουμε την πόρτα στον κορονοϊό… Αυτό το μελοδραματικό κελάηδησε χτες η κεντρική πολιτική βιτρίνα, ο ρημαδοΚούλης. Τα μικροαστικά διαμερίσματα είναι έτσι κι αλλιώς «οχυρωμένα» (και συχνά κάτεργα) εδώ και δεκαετίες – σκέφτηκε λοιπόν ο ρημαδο- να σερβίρει κάτι απ’ τα έτοιμα.

Αλλά ταυτόχρονα και παράλληλα, χάρη και στην «έκτακτη υγιεινιστική ανάγκη» (ξαναλέμε: άλμα στην καπιταλιστική αναδιάρθρωση) οι ιδιωτικοί χωρο/χρόνοι γίνονται το αντίθετο: «διαφανείς», στο έλεος των εταιρειών (και των κρατών) επιτήρησης και εκμετάλλευσης. Και βρισκόμαστε ακόμα σχετικά στην αρχή: το internet of things βρίσκεται σχεδόν έξω απ’ τις πόρτες· και θα ανοίξουν όλες για τις χάρες του…

Το ότι η «ιδιωτικότητα» έχει γίνει το αντίθετό της χάρη στις antisocial μηντιακές μεσολαβήσεις είναι γεγονός εδώ και χρόνια. Η τωρινή (γενικευμένη στον πρώτο κόσμο) διαταγή «κλειστείτε σπίτια σας» ανοίγει ακόμα περισσότερο τον «ναό» της άλλοτε ιδιωτικότητας στις ηλεκτρονικές / ψηφιακές χρήσεις, καταγραφές – δηλαδή, τελικά, στην ηλεκτρονική επιτήρηση. Αυτή η μετάβαση γίνεται απ’ την μια μεριά πατώντας στην υπαρκτή εξοικείωση των υπηκόων με τις ψηφιακές επικοινωνίες· και απ’ την άλλη με την απαγόρευση των όποιων φυσικών σχέσεών τους.

Είναι τα έτσι αναδιαρθρωμένα σπίτια / φυλακές («προσωρινά» λένε το δεύτερο…) «οχυρά ζωής»; Περίπου: προορίζονται για πυκνώσεις των καπιταλιστικών και των κρατικών μεσολαβήσεων στην καθημερινή ζωή. Και μ΄ αυτή την έννοια γίνονται πράγματι «οχυρά»: για την ζωή του κεφάλαιου…