Τρίτη 31 Μάρτη. Στο πρώτο μέρος του Event 201 (όπως, πρακτικά, και σ’ όλα τα υπόλοιπα μέρη της άσκησης) γίνεται ανταλλαγή απόψεων μεταξύ των «παικτών» για ζητήματα διεθνούς κλίμακας: μεταφορά και διανομή ιατρικών εφοδίων και φαρμάκων, δάνεια και χρηματοπιστωτισμός προς τις καταρρέουσες επιχειρήσεις, έλεγχος της ψηφιακής διακίνησης των πληροφοριών (στο όνομα του ελέγχου του πανικού…) Αυτή η θεματολογία θα μπορούσε να αποδοθεί στα ενδιαφέροντα και στις επαγγελματικές θέσεις των «παικτών».
Ωστόσο, περίπου στο 30ο λεπτό του πρώτου μέρους, ο υποναύαρχος του αμερικανικού πενταγώνου Stephen C. Redd κάνει μια νύξη για τα μη-ιατρικά μέσα ανάσχεσης της επιδημίας του κορονοϊού, όπως αυτή εικονογραφείται στο σενάριο του Event 201. Ποιά είναι η σωστή λέξη για το «μη-ιατρικά»; Χωρίς υπερβολή: αστυνομικά. Ποιός είναι αρμόδιος για την εφαρμογή τέτοιων μέτρων; Όχι, βέβαια, το επιθυμητό (απ’ τους «παίκτες») «παγκόσμιο κέντρο διαχείρισης της πανδημικής κρίσης»! Τα εθνικά κράτη έχουν αυτήν την αρμοδιότητα… (Συνεπώς το θέμα ήταν λογικά εκτός της συγκεκριμένης «άσκησης»…)
Είναι από πρώτη ματιά αναμενόμενο ότι μια (πραγματική) έντονη «κρίση υγείας» διατρέχει διαγώνια μια καπιταλιστική κοινωνία, τις κοινωνικές τάξεις, τα φύλα, τα καταναλωτικά γούστα· και, κατά συνέπεια, τις όποιες «πολιτικές εκφράσεις», τις αντιθέσεις μεταξύ τους κλπ. Αυτό, όμως, ισχύει μόνο από πρώτη ματιά – περισσότερα στη συνέχεια.
Σα συνέπεια της προηγούμενης «παραδοχής» η μορφή-κράτος αναδύεται σαν ο αναμφισβήτητα αρμόδιος να επιβάλλει τα αστυνομικά / διοικητικά μέτρα που θεωρούνται απαραίτητα για την ανάσχεση της (υποτιθέμενης) επιδημίας. Απ’ τις απαγορεύσεις ως την ενίσχυση διάφορων επιμέρους μηχανισμών… Όμως τι είναι η μορφή-κράτος και πως στελεχώνεται ώστε να διαχειριστεί μια τέτοια «κατάσταση έκτακτης ανάγκης» (ας την θεωρήσουμε προς στιγμήν πραγματική) σωστά και αποτελεσματικά; Σε στρατιωτικές «καταστάσεις έκτακτης ανάγκης» ο λόγος, συμβουλευτικός αλλά καίριος, δίνεται στους καραβανάδες. Σε έναν φονικό σεισμό στους μηχανικούς. Στις υγιεινιστικές αντίστοιχες στους γιατρούς – και λοιπούς συναφείς κλάδους… Συνεπώς: η μορφή-κράτος εμφανίζεται στο «τιμόνι» σαν διοικητής ή/και μπάτσος, αλλά μισό βήμα πιο πίσω απ’ το «ιατρικό σώμα».
Θα προσπεράσουμε την ερώτηση αν αυτό το «ιατρικό σώμα» είναι ενιαίο, αν έχει κοινή άποψη… Έχει συμφέροντα αυτός ο επαγγελματικός κλάδος; Έχει, για παράδειγμα, σαν επαγγελματικό συμφέρον την ενίσχυση της θέσης του μέσα στον κοινωνικό καταμερισμό (εργασίας, εξουσίας, χρήματος, κλπ);
Δεν ξέρουμε τι συμβαίνει αλλού. Γνωρίζουμε όμως, όπως οι πάντες, πως αυτό το «ιατρικό σώμα» δεν έχει σπουδαία φήμη ως προς την ηθική ακεραιότητά του· και το δημόσιο σύστημα υγείας είναι το πεδίο που αυτή η ακεραιότητα δοκιμάζεται διαρκώς. Τα «φακελάκια» δεν αφορούν φυσικά τους πάντες μέσα στο ελληνικό δημόσιο σύστημα υγείας. Εκείνο που αφορά όντως τους πάντες είναι το ότι ενώ γνωρίζουν ποιοί «συνάδελφοί» τους εκβιάζουν τους ασθενείς (και υπάρχουν πολλοί τρόποι για τέτοιους εκβιασμούς) δεν φροντίζουν (οι ίδιοι) να «καθαρίσουν» αυτό το «ιατρικό σώμα» απ’ την βρωμιά – και την ρετσινιά.
Ξέρουμε επίσης ότι οι φαρμακευτικές εταιρείες (η novartis είναι γνωστή αλλά καθόλου η μοναδική) δωροδοκούν πολλές χιλιάδες γιατρούς (είτε του δημόσιου είτε του ιδιωτικού τομέα)… Παρότι για την περίπτωση novartis υπάρχουν ονόματα και ποσά, καταλαβαίνουμε πως η γενική ισχύς του «ιατρικού σώματος» μέσα στη ελληνική μορφή-κράτος επέβαλλε το να μην υπάρξει κανένας έλεγχος και καμμία τιμωρία γι’ αυτές τις πολλές χιλιάδες γιατρών (και οι δωροδοκίες συνεχίζονται απ’ όσο μπορεί να ξέρει η ασταμάτητη μηχανή…) Μ’ άλλα λόγια: το δίπολο που εμφανίζεται σαν ο «τιμονιέρης» της «διάσωσης της δημόσιας υγείας», η μορφή-κράτος στις αστυνομικές της δράσεις και το «ιατρικό σώμα» σαν το «σώμα των ειδικών», είναι ήδη συνένοχοι στο κρύψιμο των διάχυτων (και γι’ αυτό αποτελεσματικών) επιρροών των χημικών / φαρμακευτικών εταιρειών σ’ όλη τη γκάμα των «υπηρεσιών υγείας». Απ’ την διάγνωση ως την θεραπεία. Για να το πούμε επιγραμματικά: αν το «ιατρικό σώμα» είναι ο «μπροστινός» των φαρμακευτικών εταιρειών (εντόπιων ή/και διεθνών) και η μορφή-κράτος είναι συνένοχη, τότε η όποια διαχείριση, ιατρική ή μη, της θεωρούμενης σαν «φονικής» επιδημίας βρίσκεται, πρακτικά, στα χέρια αυτών των εταιρειών. Έμμεσα; Ναι. Αλλά εκεί.
Στο σενάριο του Event 201 υπάρχει ένα στοιχείο κρίσιμο, που υπάρχει και στην πραγματικότητα της τωρινής εξελισσόμενης υγιεινιστικής τρομοεκστρατείας: δεν υπάρχει εμβόλιο, και η δημιουργία του θα χρειαστεί μεγάλο διάστημα. Τυπικά αυτό είναι αλήθεια. Ωστόσο η επιμονή στην προβολή της έρχεται σε αξιοσημείωτη αντίθεση με το τι είχε συμβεί σε δύο προηγούμενες, και με παρόμοιες σκοπιμότητες, υγιεινιστικές τρομοεκστρατείες: την «γρίπη των πτηνών» και την «γρίπη των χοίρων». Τότε, το «όπου νάναι» εμβόλιο, η αναμονή του σαν σωτήρα, ήταν στην πρώτη γραμμή της δημαγωγίας. (Πράγμα που, ως γνωστόν, εξασφάλισε γρήγορα τρελλά κέρδη σε συγκεκριμένες φαρμακοβιομηχανίες, λόγω των μαζικών – και εν πολλοίς άχρηστων – παραγγελιών που έκαναν τα κράτη. Το «σκάνδαλο» αποδείχθηκε γρήγορα: στελέχη του παγκόσμιου οργανισμού υγείας, που έπαιζε τον ρόλο του «αντικειμενικού, global υπερ-ειδικού», δούλευαν ταυτόχρονα σαν στελέχη φαρμακοβιομηχανιών. Και μέσω των ανακοινώσεων του π.ο.υ. προωθούσαν τα συμφέροντα αυτών των επιχειρήσεων…)
Τώρα το εμβόλιο μπαίνει στην άκρη: δεν μπορούμε να το περιμένουμε, δεν θα είναι διαθέσιμο για καιρό. Θα πρέπει να υπάρχει μια εξήγηση γι’ αυτόν τον χειρισμό – και σίγουρα αυτή δεν είναι η «τιμιότητα» των φαρμακοβιομηχανιών!.. Εν τω μεταξύ, η απουσία (της αναμονής) του εμβολίου δημιουργεί αρκετό χώρο για τα μη-ιατρικά μέτρα… Δεδομένου πως ό,τι απομένει σαν «ιατρικά μέτρα» αν αφαιρεθεί το εμβόλιο είναι η περιφερειακή διαχείριση (μάσκες, γάντια, αναπνευστήρες) – σημαντική αλλά όχι ικανή να κατασκευάσει το είδωλο μιας κάποιας θεραπείας. Αν, λοιπόν, τα αστυνομικά μέτρα εγκαθίστανται γενικευμένα σαν, σχεδόν, ο μονόλογος της «διαχείρισης της κρίσης» αλλά ταυτόχρονα οι φαρμακοβιομηχανίες είναι που με κάποια έννοια «τα έχουν παραγγείλει» στη μορφή-κράτος (μέσω του «ιατρικού σώματος») υπάρχει άραγε μια εξήγηση γι’ αυτή τη συνθήκη;
Είναι πιθανό ότι μια τέτοια εξήγηση έρχεται … απ’ την κίνα – που δεν υστέρησε καθόλου σε αστυνομική σκληρότητα και επιτήρηση σαν μέρος της «ανάσχεσης του ιού». Κινέζοι γιατροί (και όχι κινέζοι μπάτσοι…) κατηγορούν την ιατρική οπτική του δυτικού κόσμου για υπερβολικά «εμβολιο-κεντρική». Ο τρόπος που το καταλαβαίνουμε αυτό είναι ότι η δυτική ιατρική (στην οποία περιλαμβάνεται τόσο η ιατρική εκπαίδευση και το «ιατρικό σώμα» όσο και οι φαρμακοβιομηχανίες με τις εμπορικές τους πρακτικές…) δεν έχει (επειδή το έχει επιλέξει εδώ και πολλές δεκαετίες) καμμία θεραπευτική ιδέα και πρακτική ανάμεσα στο τωρινό «κρούσμα» (και μάλιστα μιας ήπιας μορφής) και την εντατική (σαν εξαίρεση μεν, υπαρκτό όμως ενδεχόμενο για τις ούτως ή άλλως προ-βεβαρυμένες περιπτώσεις). Πρόκειται, ακριβώς, για το «κενό» που γεμίζουν τα αστυνομικά μέτρα· στο όνομα της «πρόληψης».
Γιατί η δυτική ιατρική, αν δεν έχει το βιομηχανικά κατασκευασμένο φάρμακο, κρεμάει τα χέρια αφήνοντας (ή και καθοδηγώντας) τον κατασταλτικό βραχίονα του κράτους να «διαχειριστεί το πρόβλημα»; (Πράγμα που ήταν γνωστό επί δεκαετίες σε σχέση με την «τρέλα»…) Γιατί δεν έχει ευελιξία και μια γκάμα εναλλακτικών γνώσεων / κινήσεων αλλά είναι τόσο γραμμική, απ’ το «σύμπτωμα» στη βιομηχανική φαρμακολογία και πάλι πίσω; Γιατί επιμένει (σ’ αυτή την ιστορική φάση) να μην μπορεί να εννοήσει είτε τους ασυμπτωματικούς φορείς, είτε τους με ήπια συμπτώματα (δηλαδή την συντριπτική πλειοψηφία των «φορέων» του covid-19) σαν τίποτ’ άλλο από δημόσιο κίνδυνο; Εν τέλει: πώς διαμορφώνεται η υγιεινιστική (ιατρική) εξουσία ως το σημείο να ενώνεται με τους μηχανισμούς δημόσιας τάξης και να γίνεται υγιεινιστική αστυνομία;