Τετάρτη 25 Μάρτη. Αναγκαζόμαστε να ασχολούμαστε μ’ αυτό το μακάβριο body counting όχι από γούστο. Ούτε επειδή δεν έχουμε κάτι άλλο να πούμε… Ο σκληρός πυρήνας της παραγωγής του υγιεινιστικού τρόμου είναι ο θάνατος· όπως ακριβώς ο θάνατος είναι (ήταν;), για παράδειγμα, ο σκληρός πυρήνας της παραγωγής του τζιχαντιστικού τρόμου. Η μορφοποίηση που είχε αυτός ο τελευταίος ήταν ο «σκουρόχρωμος ξένος»: αυτός, κάθε ένας τέτοιος, ήταν (έπρεπε να θεωρείται) τρομοκρατική απειλή. Το «Περλ Χάρμπορ» που οραματίζονταν οι κατασκευαστές του «αμερικανικού 21ου αιώνα», οι επιθέσεις της 11ης 9ου, μαστορεύτηκε έτσι ώστε να εξαπολύσει για μαζική κατανάλωση ένα είδος φόβου με συγκεκριμένη, ρατσιστική (και γεωγραφική) μορφοποίηση. (Η παραγωγή ανανεώθηκε τα επόμενα χρόνια, στο Λονδίνο, στη Μαδρίτη, στο Παρίσι… Δεν είναι όμως παράξενο που ούτε η «αλ Κάιντα» ούτε ο “isis”, τώρα που έχουν ηττηθεί συντριπτικά στη μέση Ανατολή, δεν καταφεύγουν, έστω σαν εκδίκηση, σε τέτοιες τυφλές σφαγές; Είναι, αλλά ποιος ασχολείται μ’ αυτά τα περίεργα; Ούτε καν οι «κόκκινοι» μπλόγκερ…)
Η μορφοποίηση του υγιεινιστικού τρόμου και του θανάτου είναι … οι αριθμοί! Είναι σίγουρο: προσφέρουν μια «καταφατικότητα» που την χρειάζονται οι «ειδικοί», οι οποίοι δεν ξέρουν τίποτα άλλο απ’ την κινδυνολογία. Είναι μέρος του επαγγελματισμού τους άλλωστε… Όμως τον θάνατο από ζητήματα υγείας, υπό τις «συνηθισμένες συνθήκες», κανείς δεν τον καταλαβαίνει στη γενικότητά του. Κάθε χρόνο (ΚΑΘΕ χρόνο!) στην ελλάδα πεθαίνουν πάνω από 13.000 άτομα από παθήσεις του αναπνευστικού συστήματος. Το 2017, σύμφωνα με τις επίσημες στατιστικές, πέθαναν 1.188 με επίσημη αιτία θανάτου «πνευμονία», 5.578 από «άλλες οξείες λοιμώξεις του κατώτερου αναπνευστικού συστηματος», 3.260 από «χρόνια νοσήματα του κατώτερου αναπνευστικού» – και 93 με διάγνωση «γρίπη» (εννοώντας, προφανώς, τις πνευμονικές επιπλοκές από γρίπη).
Τα μεγέθη, τα συγκεκριμένα μεγέθη, επιβεβαιώνουν πως το τι προβάλλεται με ρυθμό πολυβόλου σαν σοβαρή υγιεινομική απειλή και τι, απ’ την άλλη μεριά, βιώνεται σαν οικογενειακό πένθος δεν σχετίζονται μόνο με την εμπειρική σχέση του καθενός με την υγεία. Σχετίζονται (στην κατασκευή της «μεγα-απειλής») με τους ιδεολογικούς μηχανισμούς και την μαζική προπαγάνδα. Η πραγματικότητα δεν υπάρχει, απλά, καθεαυτήν και κάποιοι απλά την προσέχουν… Η πραγματικότητα κατασκευάζεται απ’ τις εξουσίες. Οι παπάδες, οι διαφημιστές και οι προπαγανδιστές των αφεντικών το ξέρουν καλά. Οι πρώτοι απ’ την εφεύρεση του θεού, και οι υπόλοιποι απ’ την εποχή της εφεύρεσης του ραδιοφώνου και του κινηματογράφου… Οι φοβισμένοι, οι τσάτσοι και οι «ιδεολογικά ευάλωτοι πληθυσμοί» το ξεχνούν…
Αφού, λοιπόν, ο σκληρός πυρήνας του υγιεινιστικού τρόμου είναι το επιλεγμένο (και συχνά, όπως συμβαίνει τώρα, εντελώς διαστρεβλωμένο) «μέτρημα νεκρών» (και «κρουσμάτων» – ούτε καν ασθενών!) είναι αδύνατο να τον πολεμήσει κάποιος, είναι αδύνατο να αποκαλύψει το ψέμα του, χωρίς να του αντιπαραθέσει πραγματικά «μεγέθη». Στην περίπτωση του ρατσιστικού τρόμου («είναι κλέφτες», «είναι βιαστές», κλπ) αν προσπαθήσει κανείς να αντιμετωπίσει τους ρατσιστές σαν μικροαστούς που αγνοούν το πως ο καπιταλισμός διαχειρίζεται την εργασία παγκόσμια, θα γίνει ίσως ένας καλός πανεπιστημιακός. Τελεία και παύλα. Αλλά το πολιτικά σωστό είναι οπωσδήποτε και το να «απελευθερώσει» τον «ξένο» απ’ τα ιδεολογικά δεσμά του αποκλεισμού και της εξορίας: να σταθεί δίπλα του όπως αυτός κι αυτή είναι στην πραγματικότητα. Ανάλογα, αν τα «μεγέθη» είναι ο σκληρός πυρήνας του υγιεινιστικού τρόμου που νομιμοποιεί την δικτατορική διαχείριση του κοινωνικού εργοστάσιου, όποιος είναι εχθρός του κράτους και του κεφάλαιου σε κάθε έκφανσή τους είναι υποχρεωμένος να ασχοληθεί και με τα πραγματικά «μεγέθη». Όχι μόνο μ΄ αυτά, και σε τελευταία ανάλυση όχι κυρίως μ’ αυτά. Αλλά οπωσδήποτε και μ’ αυτά.