Σάββατο 7 Μάρτη. Είναι εύκολο να «μυριστεί» κανείς μια παράπλευρη συνέπεια της εμφάνισης του cobid-19 (μαζί με τους σχετικούς πανικούς, light ή hard) σε σχέση με την συνεχιζόμενη καπιταλιστική κρίση / αναδιάρθρωση: την ανανέωση της αυταπάτης της εθνοκρατικής οχύρωσης. Για παράδειγμα η απαγόρευση ταξιδιών και εκδρομών εκτός συνόρων (και, κατά συνέπεια, οι ακυρώσεις όλο και περισσότερων αεροπορικών δρομολογίων), άρα το σε εξέλιξη «κρασσάρισμα» της παγκόσμιας βιομηχανίας τουρισμού, έχει σοβαρές οικονομικές συνέπειες· την στιγμή που οι «ανθρώπινες απώλειες» απ’ τον covid-19 είναι επίμονα πολύ μικρότερες από εκείνες της εποχικής γρίπης, η οποία δεν επηρεάζει (ή επηρεάζει ελάχιστα) τις καπιταλιστικές λειτουργίες. Πως νομιμοποιείται όμως αυτή η απαγόρευση; Με την αόριστη πεποίθηση ότι ο εθνοκρατικός χώρος είναι «πιο ασφαλής» από υγιεινιστική άποψη.
Κάποιος μπορεί να αναρωτηθεί αν οι οικονομικές συνέπειες της παγκόσμιας covid-19 διαταραχής ήταν προσχεδιασμένη ή/και ζητούμενη. Η γνώμη μας είναι πως «όχι» – ένα «όχι» όμως που στέκεται στο έδαφος ενός οξυνόμενου ενδοκαπιταλιστικού ανταγωνισμού, που γίνεται όλο και περισσότερο με εθνοκρατικές σημαίες.
Οι ζημιές σε διάφορους καπιταλιστικούς τομείς μπορούν να γίνουν, τουλάχιστον εν μέρει, κέρδη για άλλους. Αν, για παράδειγμα, αργήσει να επανέλθει η εμπιστοσύνη στην (υγιεινιστική) ασφάλεια διάφορων τουριστικών προορισμών ανά τον πλανήτη, θα επωφεληθούν σε κάποιο βαθμό οι «εθνικοί» τέτοιοι. Όταν θα βρεθεί το εμβόλιο οι φαρμακοβιομηχανίες θα ανάψουν πυροτεχνήματα. Σε άλλες περιπτώσεις (όπως η βιομηχανία της διασκέδασης ή τομείς μαζικής παραγωγής είτε στον δευτερογενή είτε στον τριτογενή) ίσως δεν υπάρξουν άμεσα κερδισμένοι. Ωστόσο το κινέζικο μοντέλο (της οργάνωσης του κράτους και της κοινωνίας) έχει ήδη νικήσει.
Γιατί; Επειδή έδωσε συγκεκριμένη μορφή σ’ αυτό που ονειρεύονταν τα αφεντικά σ’ όλες τις δυτικές δημοκρατίες, στις (πραγματικές ή όχι) επιδημίες των 2 τελευταίων δεκαετιών. Έδωσε συγκεκριμένη μορφή (και έκανε όλες τις κινήσεις) στην πρακτική σύνδεση / σύνθεση της διαχείρισης του πεδίου της δημόσιας υγείας με εκείνο της δημόσιας τάξης και ασφάλειας, με προδιαγραφές 21ου αιώνα.