Τρίτη 3 Μάρτη. Το όποιο αντιρατσιστικών προθέσεων εντόπιο πολιτικό ρεύμα έχασε όχι μόνο χρόνο αλλά (κυρίως) τον προσανατολισμό του όταν, τα προηγούμενα χρόνια, βρήκε σαν πιασάρικο (και τεμπέλικα εύκολο) θέμα το να κατηγορεί τις μ.κ.ο. Κι αν ούρλιαξε η ασταμάτητη μηχανή «λάθος μαλάκες!» κι αν δεν ούρλιαξε αποδείχθηκε αδιάφορο. Κι αν πάλι ούρλιαξε: προσέξτε, ο στρατός και το παρακράτος κάνουν κουμάντο, και πάλι αποδείχθηκε αδύναμο. Αποδείχθηκε όμως και κάτι ακόμα. Πρώτον, ότι την στρατηγική κατά των μ.κ.ο. την είχε / έχει το ελληνικό κράτος / παρακράτος. Και δεύτερον, ότι ο θάνατος των Άλλων δεν είναι τοπικό φαινόμενο· είναι η πρωτοκοσμική κάθε φορά «εθνική συμβολή», ένας κρίκος δηλαδή, σε μια ιμπεριαλιστική φονική αλυσίδα. Αν ένας από εσάς που διαβάζετε αυτές εδώ τις αράδες είχε ξεκινήσει από (διαλέξτε μέρος του κόσμου σαν αφετηρία…) και βρισκόταν τώρα στις Καστανιές θα το ήξερε πολύ καλά· και θα το εξέφραζε με τον πιο απλό τρόπο: με πέτρες….
Η σύνθεση κρατικού, θεσμικού ρατσισμού και εθνικού ιμπεριαλισμού δεν έγινε προχτές. Συστηματοποιήθηκε στα χρυσά χρόνια του φαιορόζ γκουβέρνου. Που ήταν αρκετά σε διάρκεια έτσι ώστε ο οποιοδήποτε δεν είχε ποτίσει απ’ το καιροσκοπισμό των public relations να καταλάβει ότι κάτι βρώμικο συνέβαινε, και ότι κάποια σχέση υπήρχε ανάμεσα στο κάθαρμα Μουζάλα (: «φέτος θα έχουμε νεκρούς απ’ το κρύο» – στα κάτεργα των νησιών) και στο κάθαρμα ψεκασμένο υπ.αμ. (: «αμερικάνοι πάρτε βάσεις στο Αιγαίο»).
Εκείνο που συμβαίνει τώρα είναι η ωρίμανση αυτής της σύνθεσης! (Το ελληνικό κράτος δεν περιμένει στον Έβρο – δηλαδή στην Αλεξανδρούπολη – την frontex! Αυτό που περιμένει είναι τον αμερικανικό στρατό…) Όπως θα ήταν αναμενόμενο, το τωρινό «βήμα μπροστά», το «αι ημέτεραι δυνάμεις αμύνονται του πατρίου εδάφους» (!!), αποδίδεται, σαν αιτιολόγηση και ευθύνη, στον «εθνικό εχθρό»: στο τουρκικό καθεστώς. Πράγματι, η Άγκυρα κάνει την δική της σύνθεση ανάμεσα στα πλήθη των μεταναστών / προσφύγων και στην εξωτερική (ιμπεριαλιστική) πολιτική της. Αλλά η πραγματική αιτία της ελληνικής σύνθεσης, με τα δικά της ειδικά χαρακτηριστικά, δεν είναι η τουρκική! Στα δακρυγόνα και στις σφαίρες του Έβρου και στις φασιστοσυγκεντρώσεις στη Λέσβο και όπου αλλού, δεν εκδηλώνεται «ο αντίπαλος ενός τωρινού σατανικού σχεδίου του Erdogan», αλλά η ελληνική εκδοχή του Salvini – plus η ελληνική συμμετοχή στον 4ο παγκόσμιο στην ανατολική Μεσόγειο και στη μέση Ανατολή. Τα δακρυγόνα και οι σφαίρες στον Έβρο ΔΕΝ είναι η «αναγκαστική» αντίδραση στα σχέδια του παλιοErdogan αλλά η ιστορική κλιμάκωση του φράχτη, των «επαναπροωθήσεων», των ξυλοδαρμών (ακόμα και των κλοπών) στην ίδια περιοχή, τα προηγούμενα χρόνια. Το λιμενοφασισταριό (που προσπαθεί να βουλιάξει τις βάρκες) και οι «επιτροπές πολιτών» στα νησιά του ανατολικού Αιγαίου δεν είναι το δήθεν φυσιολογικό reflex στο πως ο Erdogan διαχειρίζεται τον θύλακα του Idlib· αλλά η κατευθείαν προέκταση των τακτικών «ανάσχεσης» (των «ροών») των κυβερνήσεων Σαμαρά και Τσίπρα.
Για να το πούμε πιο σύνθετα: η εθνική ιδεολογία δεν ανακαλύπτει τώρα ξαφνιασμένη έναν μοχθηρό εχθρό. Αντίθετα αρπάζει την ευκαιρία για να ακονίσει ακόμα πιο συστηματικά τα δίκοπα μαχαίρια της, αφενός εναντίον των φυγάδων απ’ τη μέση Ανατολή, την Αφρική, την κεντρική Ασία (που είναι πεδία πολέμου των συμμάχων της…), αφετέρου εναντίον του «αιώνιου εχθρού» σε βάρος του οποίου μεθόδευσε την περικύκλωση της ανατολικής Μεσογείου· και έχασε.
Υποθέτουμε ότι θα δυσκολευτείτε να αποσπάσετε τα γεγονότα απ’ την κυρίαρχη ιδεολογική εκστρατεία και να τα γυρίσετε στην ιστορική τους γενεαλογία και πραγματικότητα. Αν πράγματι σας ζορίζει αυτό, λυπούμαστε. Σας προτείνουμε φιλικά αυτό: αφιερώστε δέκα λεπτά απ’ την ζωή σας για να σκεφτείτε πώς θα ήταν αυτό το ζήτημα (το «μεταναστευτικό»….) αν η Αθήνα δεν βρισκόταν σε (ημι)εμπόλεμη κατάσταση με την Άγκυρα· αν υπήρχε αυτό που λέγεται «σχέσεις καλής γειτονίας»· κι αν οι ντόπιες πολιτικές βιτρίνες και τα εκατομμύρια των λακέδων τους (η θεία Λίτσα σαν κοινωνικό και πολιτικό γεγονός) δεν φλέγονταν απ’ το όνειρο ότι η τουρκία είναι ένα κράτος που πρέπει να διαλυθεί…
Δέκα λεπτά θα χρειαστούν, όχι παραπάνω…. Όσα «δεν φαίνονται» είναι τα σημαντικότερα στην ιστορία των σύγχρονων πολέμων!… Και ίσως αυτό συνέβαινε πάντα…
(Δεν ξέρουμε αν είναι εφικτή, δηλαδή ώριμη, η κινηματική απάντηση σ’ αυτήν την σύνθεση… Ξέρουμε ότι θα έπρεπε να είναι! Ξέρουμε ακόμα ότι αυτή εδώ η ελεεινά περιθωριακή άκρη του κυβερνοχώρου δεν λυπήθηκε κανέναν κόπο προκειμένου να συμβάλει σ’ αυτό.
Κι ακόμα αυτό: η εγκατάλειψη, η παραίτηση εισβάλουν από παντού, σαν «φροντίδα του εαυτού». Όταν ο πάγος θα είναι η κανονικότητα, μην ρωτήσετε τι πήγε στραβά…).