Παρασκευή 27 Μάρτη. Τρως τον φόβο έτσι όπως σερβίρεται, χωρίς να αναρωτιέσαι ποιος μαγειρεύει τι (αν και πάντα υπάρχει η διέξοδος της συνωμοσιολογίας)· βάζεις και τα ρέστα σου από πάνω… Αντιμετωπίζεις το αφεντικό (είτε σαν άτομο είτε σαν θέσμιση της εξουσίας στις διάφορες μορφές της, και οπωσδήποτε στη μορφή – κράτος) σαν τον «γιατρό» σου… Πας για ύπνο σίγουρος ότι αυτό που είπε το αφεντικό (η απαγόρευση των άμεσων, φυσικών ανθρώπινων σχέσεων για τους πάντες!) είναι το καλύτερο γιατρικό – για τους φόβους σου…
Και ξυπνάς… πώς; Ξυπνάς ανακαλύπτοντας ότι καμμία καπιταλιστική κοινωνία δεν έπαψε να είναι ταξική, εκμεταλλευτική και πειθαρχική επειδή πάνω της πλανιέται το φάντασμα ενός κορονοϊού! Μήπως ανακαλύπτεις, επιπλέον, τι «ελευθέρας» έδωσες στο αφεντικό που σου σέρβιρε τον καινούργιο (μάλλον παλιό…) φόβο που αγάπησες;
Δεν είναι μακρινή η εποχή της κρίσης α λα ελληνικά· ούτε το πάρτυ που έκαναν τα αφεντικά χάρη σ’ αυτήν… Δεν είναι μακρινή καν και καν η εποχή του θριάμβου της ταξικής συνεργασίας (υποδούλωσης της τάξης μας δηλαδή) πίσω από εκείνον τον «εθνικό οίστρο» που φώναζε «έξω απ’ την ε.ε.», «ζήτω η δραχμή», κλπ κλπ απ’ τα «δεξιά» και απ’ τα «αριστερά»… Δεν ήταν μάθημα! Φαίνεται ότι κανείς δεν κατάλαβε πως για κάθε χιλιοστό που δίνεις στο αφεντικό (σε κάθε μορφή του) θα πάρει μέτρα… Ιδού λοιπόν ένας πρόσφατος νόμος των αφεντικών, εντελώς υγιεινιστικός:
… Στο πλαίσιο των έκτακτων και προσωρινών μέτρων στην αγορά εργασίας για την αντιμετώπιση και τον περιορισμό της διασποράς του κορωνοϊού COVID-19, και πάντως για χρονικό διάστημα που δεν μπορεί να υπερβαίνει τους έξι (6) μήνες από την έναρξη ισχύος της παρούσας, ο εργοδότης δύναται, με απόφασή του, να ορίσει προσωπικό ασφαλούς λειτουργίας της επιχειρήσης ως εξής:
α) Κάθε εργαζόμενος μπορεί να απασχολείται κατ’ ελάχιστο δύο (2) εβδομάδες με περίοδο αναφοράς τον μήνα, συνεχόμενα ή διακεκομμένα,
β) Ο ανωτέρω τρόπος οργάνωσης της εργασίας γίνεται ανά εβδομάδα και εντάσσεται σε αυτόν τουλάχιστον το 50% του προσωπικού της επιχείρησης,
γ) Εργοδότης που θα εφαρμόσει αυτόν τον τρόπο οργάνωσης της εργασίας υποχρεούται να διατηρήσει τον ίδιο αριθμό εργαζομένων που απασχολούνταν κατά την έναρξη εφαρμογής του.
…
Για την σωτηρία των επιχειρήσεων και των «θέσεων εργασίας» αυτά… Δεν είναι εντελώς καινούργια. Κάπου το 2011 ή το 2012, οι τότε κυβερνήσεις, για τους ίδιους λόγους, είχαν ψηφίσει τέτοια εξαίρεση στην ως τότε ισχύουσα εργατική νομοθεσία. Με μια μικρή διαφορά, που μπορεί να ήταν τυπική μπορεί και όχι: θα έπρεπε να συμφωνήσουν και οι εργάτες / μισθωτοί σε μια τέτοια αλλαγή της σύμβασης εργασίας, για να δουλεύουν «εκ περιτροπής»…
Τώρα δεν χρειάζεται καν τέτοια ερώτηση απ’ την μεριά του αφεντικού. Ο τσαχπίνης covid 19 δεν είναι «χειρότερος» απ’ την «κρίση δημόσιου χρέους». Είναι χρονικά μετά. Η προηγούμενη νομοθεσία (της «κρίσης») είναι πια κεκτημένο των αφεντικών. Προχωρούν ένα καλό βήμα πιο πέρα (τι αφεντικά θα ήταν αν δεν το έκαναν;): δεν συμφωνούν όλοι ότι η «κατάσταση έκτακτης ανάγκης» σώζει ζωές; Ε, το αφεντικό θα αποφασίσει – αν το βολεύει – μισή δουλειά / μισά λεφτά. Και βγάλτε τον σκασμό! Για το καλό της «δημόσιας υγείας»… Για το καλό της ζωής σας…
«Μα (θα πουν οι επαναστατικοί κύκλοι) αυτό δεν θα περάσει!» Μάλιστα… Πώς ακριβώς «δεν θα περάσει»; Για να διαδηλώσουν (οι κύκλοι) στο Σύνταγμα πρέπει να βγουν απ’ τα σπίτια τους… Και για να βγουν απ’ τα σπίτια τους πρέπει να σταματήσουν να φοβούνται μην πεθάνουν (το «φιάσκο» έχει πολλές πλευρές), πράγμα που σημαίνει να αντιπαλέψουν τους ίδιους τους εαυτούς τους…
Πολλά γίνονται ήδη και θα γίνουν, σαν «διευθυντικό δικαίωμα», κάτω απ’ τον μαύρο ουρανό της «φονικής πανδημίας»… Οι πολλοί είναι κλεισμένοι στα καβούκια τους, το θεωρούν «σωστό» αυτό, και φοβούνται ακόμα και να βήξουν…
Τα αφεντικά; Ω τα αφεντικά: απλά έκοψαν (και) τον βήχα των υποτελών τους!
Λίγο είναι;
(Καταλαβαίνουμε ότι ξαναπαίζει ο θρήνος και ο κοπετός ότι «οι επιχειρήσεις δεν βγαίνουν» – άρα χρειάζονται «θυσίες» (οι γνωστές…). Μετά από 45 χρόνια μισθωτής εργασίας σε πάνω από 35 διαφορετικούς εργοδότες ο «ασταμάτητη μηχανή» μπορεί να σας διαβεβαιώσει ότι δεν γνώρισε ούτε ένα αφεντικό που να παραδεχόταν ότι «βγαίνει». Σε όλους τους καιρούς… Όποιος θα έτρωγε αυτήν την «εργοδοτική δυστυχία» θα συμπέραινε με δάκρυα στα μάτια ότι το να είσαι αφεντικό είναι «μεροδούλι μεροφάι» και πως όσα λέγονται για συσσώρευση και απόσπαση υπεραξίας είναι παραμύθια… Έχουν μαζεμένο πλούτο τα αφεντικά; Μπααααααα… «Δεν βγαίνουν» λέμε!!!
Κρίμα μωρέ μωρέ….)