Τρίτη 11 Φλεβάρη. Όταν άρχισε η μεγάλη φυγή των προσφύγων / μεταναστών που είχαν συγκεντρωθεί στην τουρκική επικράτεια (στο μεγαλύτερο μέρος τους απ’ την συρία και το ιράκ) προς την δική τους «αμερική» (την κεντρική και βόρεια ευρώπη) μέσω του ελληνικού εδάφους, η ιδέα (και, κυρίως, η «διεθνής πολυτιμότητα» του συνοριοφύλακα απέναντι στην τουρκία / στον ανατολίτη εχθρό) άναψε πολλά λαμπάκια σε πολλά κεφάλια ντόπιων αφεντικών. Είτε τοπικών είτε εθνικών. Όπως φάνηκε γρήγορα (όταν τα κράτη προορισμού στην κεντρική ευρώπη διέταξαν «stop!») υπήρχαν διάφορα επίπεδα προσόδων που μπορούσαν να αποσπαστούν απ’ την θέση και τον ρόλο Είμαι Σύνορο, Είμαι Συνοριοφύλακας, και Γουστάρω!
Τα «μικρά» (πολλών ειδών) αφεντικά στα νησιά, για παράδειγμα, έπιασαν στον αέρα την ευκαιρία του λαθρεμπορίου. Εδώ το «λαθρε-» δεν αφορά την παράνομη εισαγωγή κάποιων εμπορευμάτων, αλλά την παράνομη και κατά βούληση τιμολόγηση στοιχειωδών εμπορευμάτων / βασικών αναγκών απέναντι σε ανθρώπους που, τυπικά, βρίσκονται «εκτός νόμου»: απ’ τα κωλόχαρτα και τις σοκολάτες μέχρι την φόρτιση των κινητών… Αφορά, επίσης, την λαθραία πώληση των μηχανών απ’ τις βάρκες πίσω στα τουρκικά γραφεία παράνομων ταξιδιών…
Για τα «κεντρικά» αφεντικά το ζήτημα ανέδειξε άλλου είδους πολιτικές προσόδους: την στρατοαστυνομική «φύλαξη των συνόρων». Και την μέσω αυτής ενίσχυση των ελληνικών «εθνικών απαιτήσεων» στη θάλασσα του Αιγαίου. Ο κουτοπόνηρος υπολογισμός ήταν πως αν είτε το νατο είτε η frontex είτε και οι δυο μαζί περιπολούν στα ελληνικά θαλάσσια σύνορα (για να απωθούν τις βάρκες των προσφύγων…) τότε αυτά τα σύνορα (αμφισβητούμενα, ως γνωστόν, σε διάφορα σημεία…) θα «μπετοναριστούν».
Σε κάθε επίπεδο και κλίμακα οι λογαριασμοί ήταν τυπικά ίδιοι: η απόσπαση του μέγιστου δυνατού οφέλους απ’ την θέση «συνοριοφύλακας»… Όπως, όμως, είναι λογικό και αναμενόμενο, τα οφέλη και τα κέρδη του συνοριοφύλακα σχετίζονται με παραμέτρους που δεν τις ορίζει ο ίδιος.