Κυριακή 23 Φλεβάρη. Μετά την απελευθέρωση (ή κατάκτηση, όπως το βλέπει ο καθένας) ικανού εδάφους στα δυτικά του Aleppo, τόσου όσο χρειαζόταν για να εξασφαλιστεί το αεροδρόμιο της πόλης από ρουκέτες, όλμους και ό,τι άλλο επέμεναν να ρίχνουν οι αντικαθεστωτικοί της HTS, η δράση του συριακού στρατού ‘n’ friends δείχνει να επιστρέφει στο νότο, νότια του M4. Εν τω μεταξύ οι «επαφές» μεταξύ Άγκυρας και Μόσχας, σε διάφορα επίπεδα (συμπεριλαμβανόμενης της «κορυφής»…) είναι καθημερινές· ενώ έχει αναγγελθεί για τις 5 Μάρτη μια «τετραμερής», με συμμετοχή Βερολίνου και Παρισιού (είναι αξιοθαύμαστη η υπομονή ως τότε του τουρκικού καθεστώτος που υποτίθεται ασφυκτιά στο Idlib….)
Γιατί λοιπόν, παρά τις συνεχείς συζητήσεις μεταξύ Άγκυρας και Μόσχας δεν έχει συμφωνηθεί ως τώρα η πολυπόθητη (και πολλά σημαίνουσα…) εκεχειρία στο Idlib; Ένας απ’ τους λόγους, καθόλου αμελητέος, είναι ότι το τουρκικό καθεστώς πρέπει να ελέγξει με πολύ μεγαλύτερη επιτυχία απ’ ότι ως τώρα το «αντικαθεστωτικό δυναμικό» του θύλακα – δηλαδή την HTS. Μπορεί μεν ο συριακός στρατός ‘n’ friends να εξασφάλισε τον έλεγχο του M5 και της δυτικής πλευράς του, αλλά αυτό δεν σημαίνει ότι οι αντικαθεστωτικοί δεν μπορούν να ρίχνουν προς την μεριά του δρόμου από οβίδες μέχρι drones.
Αυτό που απαιτείται απ’ την Άγκυρα (πέρα και πίσω απ’ το θέατρο των δήθεν «σκληρών μαχών» των μισθοφόρων της με τον συριακό στρατό…) είναι να εξασφαλίσει, επιτέλους, τον έλεγχο του Idlib – των 3 εκατομυρίων ενόπλων και αόπλων. Ένας τρόπος υπάρχει πια για να γίνει αυτό, κι αυτόν ακολουθεί το τουρκικό καθεστώς: χιλιάδες τούρκοι στρατιώτες στα καινούργια “σύνορα”. Και, κάτι που δεν έχει φανεί ακόμα: συγκράτηση των μισθοφόρων του τοξικού και του Τελ Αβίβ μακριά, πολύ μακριά απ’ την ακτίνα βολής κατά των ρωσικών βάσεων.
Διάφοροι διεθνείς “αναλυτές”, εγκάθετοι και μη, συνεχίζουν να ελεεινολογούν την υποτιθέμενη “ήττα” του Erdogan στο Idlib. Αποφεύγουν ωστόσο να απαντήσουν στο ερώτημα των πολλών εκατομυρίων: αν η Άγκυρα ήθελε όντως να αντιμετωπίσει την προώθηση του συριακού στρατού ‘n friends στο Idlib, γιατί μετακόμισε τουλάχιστον 5.000 απ’ τους «δικούς» της αντικαθεστωτικούς στο λιβυκό πεδίο μάχης; Γιατί αδυνάτισε τόσο συστηματικά την όποια άμυνα του Idlib, ενώ μπορούσε να στείλει στον Sarraj είτε τακτικό τουρκικό στρατό σε μεγαλύτερα νούμερα, είτε καυκάσιους μισθοφόρους – οτιδήποτε τέλος πάντων εκτός απ’ τους πολύτιμους αμυντικούς, λίμπερο και ανασταλτικούς χαφ του θύλακα;
Εγκάθετοι ή μη αυτοί που κάνουν μνημόσυνα στον τουρκικό ιμπεριαλισμό (και, έμμεσα, στο μπλοκ της Αστάνα) ούτε απαντούν, ούτε συσχετίζουν καν το λιβυκό πεδίο μάχης με το συριακό. Η αλήθεια τους είναι δυσάρεστη: η Άγκυρα έκανε ένα πρώτο ξεσκαρτάρισμα, έναν πρώτο διαχωρισμό μεταξύ των δικών της ενόπλων (που παρά τις προσπάθειές της ήταν μειοψηφία στο Idlib – ειδικά μετά την δολοφονία διάφορων “συμβιβαστικών” οπλαρχηγών απ’ την αμερικανική αεροπορία τον περασμένο Οκτώβρη – αυτό έχει ξεχαστεί; – ναι!!!) μεταφέροντάς τους εκτός συριακού πεδίου!
Κάποιος θα έλεγε ότι ένας τέτοιος χωροταξικός διαχωρισμός των “moderate” απ’ τους “hard core” είναι εξεζητημένος – υπήρχαν όμως αποτελεσματικότερες ιδέες; Όπως και νάχει δεν είναι αρκετός. Για να είναι βιώσιμη μια εκεχειρία (άντε, με μικρές παραβιάσεις) θα πρέπει οι της HTS σχεδόν να καταθέσουν τα όπλα – έστω στην Άγκυρα. Κι αυτό δεν έχει επιτευχθεί.
Σίγουρα είναι βολικό να διαλέγει κανείς κομμάτια απ’ το συριακό πεδίο μάχης για να τα ερμηνεύει όπως τον συμφέρει. Πρέπει να θυμίσουμε πάντως ότι η συμμαχία Άγκυρας – Μόσχας – Τεχεράνης – Δαμασκού – Ντόχα δεν έγινε από ανία. Και οι αιτίες που την έκαναν αναγκαία εξακολουθούν να ισχύουν στο ακέραιο.
(Λέμε τώρα…)
(φωτογραφία: Όλοι οι πληροφοριοποιημένοι σοφοί της διεθνούς δημαγωγίας, που βλέπουν και προβλέπουν «ενδοΑστανική» σύγκρουση στον θύλακα του Idlib αποφεύγουν τον κόπο να εξηγήσουν το τι σημαντικό έχει αυτή η περιοχή για να γίνει αιτία ενός τόσο σοβαρού καυγά. Ενός ρωσο-τουρκικού πολέμου… Είναι όμως εύλογη η φυγοπονία τους: απλά το κοινό τους δεν κάνει τέτοιες απλές ερωτήσεις, αφού είναι κι αυτό πλρηοφοριοποιημένο! Που σημαίνει: πέφτουν οι σημερινές εντυπώσεις, οι αυριανές θα πατήσουν από πάνω και θα διαγράψουν τις προηγούμενες, και ούτω καθεξής…
Αφού η καθημερινότητα έξω απ’ τον στενό και ζόρικο κύκλο των συνηθισμένων ευθυνών, καθηκόντων και σχέσεων είναι η επιφάνεια μιας τεράστιας λίμνης όπου τα κυκλικά κύματα από ένα βότσαλο σβήνουν γρήγορα για να αντικατασταθούν απ’ τα επόμενα, γιατί να μην αναδύονται τέρατα απ’ τον βυθό της;)