Παρασκευή 7 Φλεβάρη. Υπάρχει βέβαια λόγος σοβαρός για να λουφάξουν όλοι οι μικρούληδες που, κατά τα λοιπά, θεωρούν εαυτούς τεράστιους: η υπακοή στα συμφέροντα των ντόπιων αφεντικών. Είναι αυτό το είδος της υπακοής που είναι μεν καθημερινή, όχι όμως απτή· δεν χρειάζεται να διακηρύσσεται, αρκεί να συμβαίνει· μπορεί να μασκαρευτεί με κάθε κουρέλι («κούρασης», «ενηλικίωσης», «ρεαλισμού», ρατσισμού)· και φτιάχνει συμπαγείς «σιωπηλές πλειοψηφίες» που προσπαθούν να πνίξουν οτιδήποτε τις αμφισβητεί.
Το ελληνικό κράτος / κεφάλαιο / παρακράτος έχει πάρει θέση στον εξελισσόμενο 4ο παγκόσμιο· και καθόλου δεν αγνοεί το τι συμβαίνει και το τι θα συμβεί στην Παλαιστίνη. (Την άγνοια δεν θα την επέτρεπε άλλωστε η όλο και πιο στενή συμμαχία του με το απαρτχάιντ καθεστώς του Τελ Αβίβ). Οι λέξεις συνεργασία ή συνενοχή (στα εγκλήματα των συμμάχων τους) δεν αποδίδουν σωστά τις επιλογές των ντόπιων αφεντικών και των πολυάριθμων σιωπηλών ή φασαριόζων λακέδων τους. Δεν αποδίδουν σωστά την δυναμική και των συμμαχιών και των εγκληματικών συνεργιών.
Χτες (η εθνική γραμμή κυλιέται στην άμμο) σημειώναμε την «σύσφιξη» των σχέσεων του ελλαδιστάν με τις χούντες του Ριάντ και του Αμπού Ντάμπι. Ο ντόπιος μικροαστικός κυνισμός, διάχυτος στις καθημερινές σχέσεις, προτείνει πως αν-κάνει-κάποιος-κάτι-για-τα-λεφτά δεν είναι υποχρεωτικά εγκληματίας· ακόμα κι αν ο συνεταίρος, ο εργοδότης ή ο χρηματοδότης του είναι. Το «για τα λεφτά τα κάνουμε όλα» έχει φτάσει να θεωρείται αθωωτικός και όχι ενοχοποιητικός δείκτης· απ’ την καθημερινότητα ως την κεντρική, ιμπεριαλιστική πολιτική. Αφού τα λεφτά είναι το ζητούμενο όλων (δεν είναι;) το κυνήγι τους είναι εκ προοιμίου νόμιμο, εύλογο, «αθώο»…
Δίπλα στον μικροαστικό κυνισμό τρέχει όμως ο ενδοκαπιταλιστικός πολεμικός σχεδιασμός. Το πόσο μακριά θα φτάσουν τα κράτη και τα αφεντικά που προσπαθούν να αυξήσουν τις γεωπολιτικές τους προσόδους (μια μεγάλη ομοιότητα ανάμεσα στην παρακμιακή Αθήνα και στο παρακμιακό Τελ Αβίβ) δεν έχει τα όρια της μικροαστικής καθημερινότητας. Έχει πολύ μεγαλύτερο ορίζοντα. Το ότι «θα φτάσουν πολύ μακριά» αυτά τα κράτη κι αυτά τα αφεντικά υποδεικνύει μεγάλη διάρκεια και πολλές στροφές· κι εκεί έγκειται η δυναμική των ελληνικών ιμπεριαλιστικών επιλογών. Εν τέλει η κοινωνική, μικροαστική συνενοχή στον ιμπεριαλισμό γίνεται μιθριδατισμός.
Μια κοινωνία που έχει αθωώσει το κίνητρο (τα λεφτά, τις προσόδους) δεν μπορεί και δεν θέλει να εμποδίσει και να αντισταθεί στις μεθόδους της κερδοφορίας. Κάποιος που είναι μικρονταραβεριτζής θαυμάζει τον εφοπλιστή που κουβαλάει τόνους ντρόγκας· δεν τον θεωρεί εχθρό του. Συνεπώς οι ντόπιοι μικροαστοί, πορωμένοι απ’ το κυνήγι της όποιας “αρπαχτής”, της έπαρσης, των ψίχουλων και του “να πιάσουμε την καλή”, δεν μπορούν παρά να στηρίζουν ένα κράτος που τους μοιάζει (δικό τους είναι άλλωστε!), ακόμα κι αν δρα σε εντελώς “ανώτερο επίπεδο” εγκληματικότητας. Ακόμα κι αν είναι σε κλίμακες που τους διαφεύγουν· ακόμα κι αν σκάβει πολλούς και μεγάλους τάφους για να τους θάψει.
Μια διάσταση της Παγκόσμιας Παλαιστίνης είναι λοιπόν αυτή: το ενάντια στην ελληνο-ισραηλινή συμμαχία συνεπάγεται υποχρεωτικά το ενάντια στην εντόπια μικροαστική σαπίλα σ’ όλες τις εκφάνσεις της – που νομιμοποιεί αυτή τη συμμαχία. Είτε στο όνομα του «αντιτουρκισμού» είτε, ακόμα πιο πλατιά και πιο υπόγεια, στο όνομα του «να φτιαχτούμε»…