Τετάρτη 15 Γενάρη. Το μοντέλο στρατολόγησης είναι αμερικάνικο· και post modern. Μια σειρά κράτη ψάχνουν για τους εθνικούς (και μη…) μισθοφόρους τους, σε πολέμους που δεν απαιτούν μαζικούς στρατούς και (ακόμα) γενικές επιστρατεύσεις· αλλά είναι πόλεμοι· κομμάτια του παζλ του 4ου παγκόσμιου πολέμου, που έχει ακόμα περιθώρια όξυνσης.
Και τι παθαίνουν όλοι αυτοί οι (είτε από ανάγκη είτε από γούστο) «εθελοντές», αμερικάνοι, γάλλοι, γερμανοί, οτιδήποτε, όταν τελειώσει η «φασούλα» της εύκολης εκκαθάρισης «μαυριδερών», κι αρχίσει ο πόλεμος να γίνεται πιο σοβαρός;
Το καθεστωτικό αμερικανικό cnn έκανε ένα ρεπορτάζ στην αμερικανική αεροπορική βάση στο ιράκ, στην Ayn al-Asad, μετά την πυραυλική επίθεση της Τεχεράνης στις 8 Γενάρη. Αξίζει να αφιερώσετε 7 λεπτά και 12 δευτερόλεπτα απ’ την ζωή σας για να δείτε το video που ακολουθεί. (Θα χρειαστούν και τα αγγλικούλια σας…)
Πρώτον επειδή δείχνει ότι οι πύραυλοι των “τρομοκρατών” (των φρουρών της επανάστασης), εκτός απ’ το να ρίχνουν κατά λάθος πολιτικά αεροπλάνα, είναι πραγματικά πολύ ζημιάρικοι. Κυρίως, όμως, για το δεύτερο: το πόσο “χέστηκαν”, και πόσο “χεσμένοι” θα παραμείνουν οι αμερικάνοι πεζοναύτες στο ιράκ από ‘δω και στο εξής.
Γιατί πράγματι, εκείνη την ημέρα η Τεχεράνη ειδοποίησε (μέσω ενδιάμεσων) ότι “τις επόμενες ώρες θα απαντήσουμε” – χωρίς να προσδιορίζει ακριβώς ούτε το πως ούτε το πότε. Τους νέους με έφεση στην περιπέτεια της Ayn al-Asad τους έχωσαν οι διοικητές τους στα μπούνκερ που είχε φτιάξει ο Hussein (ένα είδος ιστορικής δικαίωσης του ιρακινού δικτάτορα;;)· κι όσους δεν χωρούσαν εκεί τους έδιωξαν μακριά.
Και περίμεναν. Και περίμεναν. Και περίμεναν, αποκλεισμένοι μέσα στα τσιμέντα, χωρίς να ξέρουν τι περιμένουν…Και ύστερα νύχτωσε, και ήρθε αυτό που περίμεναν… Και δεν το είχαν ξαναζήσει αυτό… Και δεν μπορούσαν να το αντιμετωπίσουν… Και προσεύχονταν σε θεούς και δαίμονες να αντέξουν τα μπετά των μπούνκερ…
Και μετά από ώρες τους είπαν «ντάξει, τέλειωσε», και βγήκαν έξω. Και είδαν τι έγινε… Και πήραν μια γεύση του τι θα είναι ένας πόλεμος «πιο κανονικός» απ’ το να σκοτώνεις (κατά προτίμηση από αέρα) «μαυριδερούς». Και χέστηκαν ακόμα περισσότερο οι αμερικάνοι πεζοναύτες στο ιράκ. Επειδή καταλαβαίνουν ότι η Τεχεράνη (ή οι ιρακινοί συμμαχοί της) δεν θα προειδοποιεί πάντα… Επειδή καταλαβαίνουν ότι «ο καλύτερος στρατός στον κόσμο» είναι τα δικά τους πτώματα…
Όπως χέζονται οι γάλλοι ή οι γερμανοί νέοι (που ακολουθούν την κλίση τους κάτω απ’ την Sahara) όταν άλλοι «μαυριδεροί» στο Sahel, παλιάνθρωποι αναμφισβήτητα, «κατεβάζουν» κανά στρατιωτικό ελικόπτερο, μαζί με το περιεχόμενό του. Αλλά έχουν υπογράψει συμβόλαιο, και δεν μπορούν να φύγουν, να αναζητήσουν τίποτα άλλες «κλίσεις» τους…
Κι έτσι… Περιμένουν, και περιμένουν, και περιμένουν… Για την τελευταία κλίση: την οριζοντίωση! Είτε στο μέτωπο είτε μετά, αυτοκτονώντας…