Δευτέρα 6 Γενάρη. Δεν φτιάχτηκαν γι’ αυτό. Ωστόσο τα social media προσθέτουν μια επικάλυψη φάρσας τον εντεινόμενο 4ο παγκόσμιο πόλεμο. Αυτό, φυσικά, χάρη στο ψόφιο κουνάβι. Λέει, για παράδειγμα, η Τεχεράνη ότι έχει 35 αμερικανικούς στόχους στο πιάτο. Και κελαηδάει απαντώντας το ψόφιο κουνάβι «εμείς έχουμε 52» – λες και μετράει πόντους πάνω στην τσόχα. Κάποιος απ’ τους σφουγγοκωλάριούς του κοίταξε στο google έναν χάρτη του ιράν, και του είπε «έχουμε και μνημεία στο στόχαστρο», ίσως την πλατεία Naqsh-e Jahan στο Isfahan για παράδειγμα… Οπότε το ψόφιο κουνάβι, κελαηδο-τραυλίζοντας στα σπαστά αμερικανο-ψοφιοκουναβικά του, έβαλε κι αυτά στην 52άδα του. Όμως όσο γελοίες κι αν είναι οι πολιτικές βιτρίνες, οι πόλεμοι έχουν τους δικούς όρους.
Για παράδειγμα όλοι ξέρουν ότι η μόνη δύναμη που διαθέτει ο αμερικανικό στρατός (στην περιοχή, και όχι μόνο) είναι απ’ τον αέρα. Αεροπλάνα ή/και πύραυλοι. Προφανώς κανένας ιρανός δεν θα σημάδευε αμερικανικά μνημεία (υπάρχουν άφθονα ιμπεριαλιστικά μνημεία των ηπα την περιοχή)· θα προσπαθούσε αντίθετα να μειώσει τις από αέρα δυνατότητες του ψοφιοκουναβιστάν: αεροδρόμια, βάσεις εκτόξευσης πυραύλων, αεροπλανοφόρα – κι αν υπάρχουν υποβρύχια. Ίσως ακόμα σημαντικότερο είναι αυτό: να κοπούν οι γραμμές ανεφοδιασμού.
Όπως κάθε ιμπεριαλιστική στρατιωτική υπερπέκταση στην ιστορία έτσι και η αμερικανική (στη μέση Ανατολή) έχει σίγουρα ένα τουλάχιστον εξαιρετικά αδύναμο σημείο. Τις (χερσαίες ή ενάριες) γραμμές ανεφοδιασμού. Οι πεζοναύτες δεν τρώνε «ότι νάναι», δεν πλένονται με «ότι νάναι» – για να μη μιλήσουμε για τα πυρομαχικά τους.
Εκεί αποκτάει σημασία η κατ’ αρχήν απόφαση του ιρακινού κοινοβουλίου για να διωχτεί ο αμερικανικός στρατός απ’ την ιρακινή επικράτεια. Η αλήθεια είναι ότι δεν πρόκειται για απόφαση που βγάζει φωτιές: εξουσιοδοτεί τον πρωθ. να πει στους yankees να ξεκουμπιστούν, αφήνοντας ανοικτό το σε πόσο καιρό θα το κάνουν. Επιπλέον έχει ένα παραθυράκι για παραμονή ενός (μικρού) αριθμού ως «εκπαιδευτών»… Ίσως για να υπάρχουν στόχοι…
Η εκτίμηση της ασταμάτητης μηχανής είναι ότι με τέτοιο «διακριτικό» τρόπο η Ουάσιγκτον έχει αρκετό περιθώριο να τρενάρει, να κάνει ελιγμούς, να αποφύγει την άμεση αποχώρηση. Και, αργότερα («βλέποντας και κάνοντας») να την αποκλείσει.
Συνεπώς πέφτει βάρος στον ιρακινό στρατό, ειδικά στις pmu: να αποκλείουν ή να παρενοχλούν συστηματικά τον δρόμο (ή τους δρόμους) ανεφοδιασμού των αμερικανικών βάσεων στη συρία και στο ιράκ – και τις βάσεις τις ίδιες. Με στρατιωτικά μέσα.
Θα πρόκειται για πόλεμο τριβής, αναμφίβολα. Αλλά ίσως χρειάζεται χρόνος, ειδικά αν πρόκειται κινεζικός στρατός να αναλάβει την «περιφρούρηση των επενδύσεων» του Πεκίνου στην ιρανική επικράτεια. Αυτό θα είναι ικανή ασπίδα στους λεονταρισμούς του ψόφιου κουναβιού και στους «52 στόχους» του. Κάτι τέτοιο θα κάνει δηλητηριώδη την παραμονή του αμερικανικού στρατού στο ιράκ (και, άρα, και στη συρία) αφού η «γραμμή Pence» δεν στοχεύει σε (και δεν βολεύεται καθόλου με) έναν πόλεμο κατοχής του ιράκ. Τον έχει ξανακάνει, και τον έχασε…
Είναι υπερβολικό ένα τέτοιο ενδεχόμενο; Θα φανεί. Να θυμίσουμε ωστόσο ότι πολύ πρόσφατα Μόσχα και Πεκίνο έκαναν ναυτικές ασκήσεις με την Τεχεράνη, στον κόλπο του ομάν. Η ουσιαστική τους συμμετοχή ήταν μικρή, αλλά ας μην ξεγελαστεί κανείς: δεν πήγαν εκεί για να αφήσουν την περιοχή στα όπλα του ψόφιου κουναβιού…
Να θυμίσουμε κι αυτό, που σε πολλούς δεν αρέσει: ο 4ος παγκόσμιος πόλεμος δεν ξεκίνησε προχτές! Έχει ξεκινήσει εδώ και χρόνια. Αυτό που έγινε με την δολοφονία του Soleimani, του Abu Mahdi al-Muhandis και των υπόλοιπων, είναι ότι η Ουάσιγκτον τον “όξυνε”. Ανέβασε την ένταση… Θεωρεί ότι το ιράν είναι ο αδύναμος κρίκος του ευρασιατικού project, και προσπαθεί να τον κάνει σκόνη. Αυτό, όμως, αφορά πια και τους υπόλοιπους κρίκους της αλυσίδας…