Τετάρτη 8 Γενάρη. Είναι official που λένε και στη σομαλία: ο ρημαδοΚούλης ενέκρινε την δολοφονία του Soleimani, του Abu Mahdi al-Muhandis, και μερικών ακόμα ιρακινών και ιρανών καραβανάδων (ευρισκόμενος στο αμέρικα, όσο πιο κοντά γίνεται στους δολοφόνους τους)… Σε συνδυασμό με το γεγονός ότι η ελληνική επικράτεια είναι, απ’ τα δυτικά, η πιο φιλόξενη βάση για αμερικανικές επιθέσεις στο ιράν· επιπλέον σε συνδυασμό με το γεγονός ότι το ελλαδιστάν κοκορεύεται για τον ομφάλιο pipe του με το Τελ Αβίβ και για την αγάπη του για τον φασίστα χασάπη του Καΐρου· και τέλος σε συνδυασμό με τις «φιλίες» του με τον τοξικό νο 1 (του Ριάντ) και τον τοξικό νο 2 (του Αμπού Ντάμπι) (οι “δεσμοί” που λέει ο ρημαδο-), καλό θα ήταν να βγουν οι τσίμπλες απ’ τα μάτια και τα μυαλά όσο πιο έγκαιρα γίνεται: το ελληνικό κράτος / παρακράτος / κεφάλαιο βρίσκεται σε κανονικό πόλεμο, στο πλευρό του ψοφιοκουναβιστάν και του ισραηλινού απαρτχάιντ, είναι απόλυτα συνειδητά τμήμα του άξονα, και θα πράξει ότι του ζητήσουν οι σύμμαχοί του (είτε αν το βολεύει και το συμφέρει, είτε αν δεν μπορεί να το αποφύγει).
Είναι υπερβολική η ασταμάτητη μηχανή; Μήπως απολαμβάνει την κινδυνολογία; Προσέξτε: δεν υπήρχε κανένας λόγος για να υποστηρίξει ο ρημαδοΚούλης τις δολοφονίες. Εκτός απ’ την επιλογή «ναι, συμμετέχουμε μαζί σας» υπάρχουν άπειρες διπλωματικές τρίπλες για να αποφύγει κανείς μια τόσο καθαρή συνηγορία. Υπάρχει και το τετριμμένο: «σαν μέλη της ευρωπαϊκής ένωσης θα συζητήσουμε το θέμα στα αρμόδια όργανα».
Όχι πια, όχι για την μέση Ανατολή, όχι για την όξυνση του ενδοκαπιταλιστικού ανταγωνισμού… Το ρημαδογκουβέρνο (δηλαδή τα αφεντικά του, που είναι τα ίδια που ήταν και στο φαιορόζ γκουβέρνο, και πιο πριν, και πιο πριν) έδωσε την έγκρισή του στην κλιμάκωση του 4ου παγκόσμιου πολέμου στο μεσανατολικό πεδίο μάχης έχοντας πλήρη γνώση ότι θα μπορούσε να κάνει κι αλλιώς. Πρόκειται για επιλογή, μακρόχρονη επιλογή, και όχι για τρικ της στιγμής. Πρόκειται για επιλογή που δουλεύεται χρόνια (με τις θρυλικές «τριμερείς») και τώρα ωριμάζει.
Επειδή η ασταμάτητη μηχανή μιλάει γι’ αυτές τις επιλογές εδώ και χρόνια, έχει φάει στα μούτρα την απώθηση. «Αν δεν σκάσουν πύραυλοι σε ελληνικό έδαφος δεν τρέχει τίποτα» θα μπορούσε να πει όποιος είναι ελάχιστα ειλικρινής σ’ αυτήν την απώθηση. «Όταν σκάσουν θα τρέχεις εσύ φουκαρά» απαντάμε. Και θα είναι αργά.
Τελεία και παύλα. Η αντιπληροφόρηση και η εργατική κριτική έχουν όρια!