Δευτέρα 27 Γενάρη. Λένε πως ο mechanico universalis Leonardo da Vinci μέσα στις πολλές εμπνεύσεις του είχε και μια τέτοια: τον 15ο αιώνα ωστόσο ούτε καν σε φαντασίωση δεν υπήρχε αμερικανικό στρατός σαν στόχος. Οι ρουκέτες Katyusha σχεδιάστηκαν, κατασκευάστηκαν (και βαφτίστηκαν με γυναικείο όνομα) από σοβιετικούς μηχανικούς στη διάρκεια του β παγκόσμιου πολέμου. Σαν αυτο-εκτοξευόμενα βλήματα, στη θέση των κλασσικών βολών πυροβολικού – εναντίον του γερμανικού στρατού. Είχαν πλεονεκτήματα και μειονεκτήματα: ήταν φτηνές ρουκέτες, εύκολες στην παραγωγή, οι πολλαπλοί εκτοξευτές ήταν πάνω σε κοινά φορτηγά που μπορούσαν εύκολα να αλλάξουν θέση, και μπορούσαν να πετύχουν ομοβροντία πολύ πιο γρήγορα απ’ τα κλασσικά πυροβόλα. Απ’ την άλλη είχαν μικρότερη ακρίβεια, και χρειάζονταν περισσότερο χρόνο για «φόρτωμα»…
Ποιός θα το περίμενε ότι αυτές οι φτηνές (και πιθανόν home made) ρουκέτες, τύπου Katyusha, θα προκαλέσουν τώρα εντεινόμενο πονοκέφαλο στον αμερικανικό στρατό κατοχής στο ιράκ; Εύκολο να ρίξει κανείς πέντε από δαύτες στην «πράσινη ζώνη» της Βαγδάτης, όπως χτες… Αλλά αν οι τρεις πετύχουν τον ευρύτερο χώρο της αμερικανικής πρεσβείας και η μία απ’ τις τρεις κτυπήσει το εστιατόριο της πρεσβείας / βάσης;
Αυτά είναι τα μεθεόρτια της δολοφονίας των Soleimani και Abu Mahdi al-Muhandis. Το ψοφιοκουναβιστάν δεν μπορεί να ελπίζει ότι “θα κουραστούν, θα βαρεθούν, θα σταματήσουν”. Ούτε ότι οι ρουκέτες μόνιμα θα πηγαίνουν αλλού κι αλλού, στον γάμο του καραγκιόζη… Ο εμφύλιος είναι μεν μια ελπίδα (που υποθέτουμε πως δουλεύεται υπόγεια…) αλλά και πάλι αυτό δεν σημαίνει ότι δεν υπάρχουν πεντακόσιοι ή χλιιοι αφιερωμένοι στο να βομβαρδίζουν τις αμερικανικές βάσεις… Αν λοιπόν, εν μέσω δίκης αλλά και προεκλογικής περιόδου, φτάσουν στην αυλή του άσπρου σπιτιού του τα χαμπέρια ότι σκοτώθηκε κι άλλος αμερικάνος (αν όχι περισσότεροι) τίνος την δολοφονία θα διατάξει το ψόφιο κουνάβι για “τιμωρία”; Και τι θα απαντήσει στην απορία των δικών του ψηφοφόρων δεν μας είπες ότι θα φύγουμε απ’ αυτούς τους tribal καυγάδες; Τι θα απαντήσει και στο άλλο: διέταξε την δολοφονία του Soleimani “για να μην γίνουν επιθέσεις σε αμερικανικές εγκαταστάσεις”… Ναι, αλλά τώρα γίνονται…
Μιας και το ‘χει να μετράει ντάλαρς το ψόφιο κουνάβι, οφείλει να το παραδεχτεί: η πρόκληση φθοράς στην αμερικανική ημικατοχή του ιράκ είναι πολύ πιο φτηνή από υλική, χρηματική και πολιτική άποψη σε σχέση με την παράτασή της. Απο καθαρά επιχειρηματική άποψη όσο ακούει τους γνωστούς συμβούλους του (κάτι Pompeo και κάτι Pence) το πάει για φαλιμέντο.
Φυσικά δεν είναι πρωτάρης στις χρεωκοπίες. Όμως στις real estate business ήταν εύκολο να συνεχίζει να ξεπλένει. Ο αμερικανικός ιμπεριαλισμός είναι άλλου είδους επιχείρηση…
(φωτογραφία: Αυτοί είναι διαδηλωτές που πετάνε πίσω απ’ το τείχος τα δακρυγόνα – στη διάρκεια της πολιορκίας της αμερικανικής πρεσβείας μετά τις δολοφονίες Soleimani και al-Muhandis)