Month: January 2020

Μόνο άμμο σήμερα

Τετάρτη 22 Γενάρη. Η ασταμάτητη μηχανή είχε μια διάθεση φυγής (για σήμερα) απ’ την περιοχή που είναι σφηνωμένη. Αλλά για να ικανοποιήσουμε τις τρέχουσες ανάγκες, παρουσιάζουμε (στα αγγλικά) ένα μικρό video της γερμανικής καθεστωτικής dw, για την «παράνομη» έως «ιερόσυλη» διάσκεψη της περασμένης Κυριακής στο Βερολίνο: αφού δεν συμμετείχε το ελλαδιστάν τι άλλο θα ήταν;

Πάντως η «φωνή της ελλάδας» ακούστηκε και εκεί – το δήλωσε ο «τζενεράλ». Ακούστηκε καθαρά, γάργαρα, εμφατικά, απ’ το στόμα – με – το – βαμμένο – μουστάκι (όπως λένε διάφοροι πικρόχολοι, συμπληρώνοντας «ρε που τον ψωνίσατε αυτόν τον σύμμαχο;»)

Οπότε μπορείτε να χαζέψετε για 6.30 λεφτά· και η ασταμάτητη μηχανή να την κάνει για πιο μακριά…

Κορέα

Τετάρτη 22 Γενάρη. Ενώ η μία άκρη (επεκτεινόμενη…) του ενιαίου μετώπου Μεσόγειος – θάλασσα της κίνας τραβάει την προσοχή μας, στην άλλη μεριά, στην κορεατική χερσόνησο, δεν υπάρχουν εντυπωσιακές εξελίξεις. Η Ουάσιγκτον συνεχίζει να διατηρεί τις τιμωρίες της κατά της Πιονγκγιάνγκ, βάζοντας και μέσω αυτών συνέχεια τρικλοποδιές ακόμα και στις πιο μετριοπαθείς έως και δειλές προσπάθειες του Moon να προωθήσει το ανάποδο: κάποιες οικονομικές ή και κοινωνικές σχέσεις (όπως ο τουρισμός) μεταξύ νότου και βορρά, ώστε με βάση αυτές να ζητήσει χαλάρωση των κυρώσεων. Ο Kim συνεχίζει τις πυραυλικές δοκιμές του (αφού «τέλειωσε ο χρόνος» της αναμονής και της υπομονής του απέναντι στην Ουάσιγκτον) και ψάχνει αθόρυβα το πως θα μπορούσαν να γίνουν πιο μόνιμες οι σχέσεις με τον νότο.

Συνεχίζονται επίσης οι «διαπραγματεύσεις» μεταξύ ψοφιοκουναβιστάν και Σεούλ για το ποιος θα πληρώνει τον αμερικανικό (ημοκατοχικό) στρατό στη νότια κορέα. Πριν μια βδομάδα βαριά ονόματα του αμερικανικού καθεστώτος, όπως ο υπ.αμ. Mark Esper και ο γνωστός υπ.εξ. Πομπηίας, επιχείρησαν να νουθετήσουν την κυβέρνηση Moon μέσω άρθρου τους στην wall street journal. «Η νότια κορέα πρέπει να καταλάβει ότι είναι σύμμαχος και όχι προστατευόμενος, οπότε πρέπει να συμβάλλει πολύ περισσότερο στα έξοδα των αμερικανικών δυνάμεων στο έδαφός της» ήταν το σοφό πνεύμα των δύο σωματοφυλάκων.

«Σύμμαχος»; Δεν το καταλαβαίνουν αυτό στη Σεούλ όταν ακόμα και για ατομικές επισκέψεις / ταξίδια απ’ το νότο στο βορρά πρέπει να ζητάνε την άδεια και την συγκατάθεση του αμερικάνου στρατηγού… Ένας ειδικός ασιατικού think tank το έθεσε πιο ωμά και εύστοχα:

«Η αμερικάνικη κυβέρνηση δεν καταλαβαίνει τι πάει να πει σύμμαχος… Αντιμετωπίζει αυτούς που ονομάζει έτσι σαν μαφιόζους με τους οποίους κάνει διάφορα εγκλήματα, αλλά που πρέπει να φυλάνε το χέρι της αμερικής για να έχουν σίγουρο το κεφάλι τους»…

Έτσι…

Μεγαλεία

Τετάρτη 22 Γενάρη. Κανονικά θα έπρεπε να είναι πίσω απ’ τα κάγκελα. Όμως οι φίλοι στις δύσκολες στιγμές φαίνονται. Έτσι ο Αναστασιάδης, πολιτική βιτρίνα της νότιας κύπρου, τσίμπησε έναν τίτλο επίτιμου διδάκτορα απ’ το «διεπιστημονικό κέντρο της Herzliya / ICH» ένα ιδιωτικό (εθνικιστικό) κολέγιο του Τελ Αβίβ. Και μάλιστα έγινε επίτιμος διδάκτορας φιλοσοφίας! Φαινόταν ότι το ‘χει…

Όλα ήταν μέλι γάλα στην τελετή. Ο πρόεδρος – φιλόσοφος ύμνησε τις σχέσεις των δύο λαών, κατήγγειλε τις παράνομες ενέργειες της Άγκυρας, και σήκωσε όρθιο τον east med – για να τον ανεμίσει σαν σημαία. Δεν είπε τίποτα, βέβαια, για το κοίτασμα «αφροδίτη» την εκμετάλλευση του οποίου έχει μπλοκάρει το Τελ Αβίβ… (Δεν ήθελε να χαλάσει την ατμόσφαιρα).

Η παροχή εξυπηρετήσεων στον 6ο στόλο (αμερικανική βάση δηλαδή) πότε θα ξεκινήσει άραγε; Πριν αναγνωρίσει η Μόσχα το τουρκοκυπριακό κράτος (όπως ακούγεται έντονα) ή μετά;

Ένα φιλόσοφος δεν θα έπρεπε να δυσκολεύεται σ’ αυτά τα απλά θεματάκια… Εδώ κάνει γαργάρα το αίμα των παλαιστίνιων, σ’ αυτά θα κολώσει;

(Την όποια στρατοαστυνομία διαθέτει ο «φιλόσοφος» την έστειλε στη «πράσινη γραμμή» για να εμποδίζει, λέει, το πέρασμα προσφύγων και μεταναστών… Αλλά αυτό δεν το τρώνε όλοι στη Λευκωσία. Βήμα προς hard borders θα μπορούσε να είναι…)

Αναγνώριση ερήμην…

Τετάρτη 22 Γενάρη. Μέχρι να γίνει, απ’ τα εκατομμύρια των μαγεμένων πελατών της 3ης και της 4ης βιομηχανικής επανάστασης, κατανοητό το ότι ο καθολικός έλεγχος μέσω τεχνολογιών / μηχανών θα διαπερνάει ακόμα και τα κυτταρά τους, αυτές οι τεχνολογίες θα έχουν εξελιχθεί τόσο ώστε…

Ήταν μόλις λίγους μήνες πριν, το περασμένο καλοκαίρι, που μια (μάλλον παλιά) εφαρμογή «αλλαγής προσώπου» (πρόσθεσης ή αφαίρεσης ηλικίας), ονόματι faceapp αν δεν κάνουμε λάθος, έγινε τόσο «μόδα» παγκόσμια ώστε πολλά εκατομμύρια ηλίθιοι και ηλίθιες τροφοδότησαν άγνωστο ποιές βάσεις δεδομένων με τις φάτσες τους (σε συνδυασμό με το κινητό και την γεωγραφική τους θέση: πάμπολλα δεδομένα!) έτσι, στη μαλακία. Αν πριν 20 ή και 10 χρόνια προέβλεπε κάποιος ότι ακόμα και την αυτοϊκανοποίηση θα βρουν τα αφεντικά του καπιταλισμού τρόπο να την μεσολαβούν μηχανικά και, άρα, να βγάζουν κέρδος, θα τον κορόιδευαν. Τώρα απλά γίνεται.

Πέρυσι ένας αυστραλός ονόματι Hoan Ton-That παρουσίασε στο ευρύ κοινό (και όχι μόνο) μια ακόμα εντυπωσιακή εφαρμογή, της startup εταιρείας του Clearview AI: μπορείτε να φωτογραφήσετε οποιονδήποτε / οποιανδήποτε στο δρόμο, να «ανεβάσετε» την φωτογραφία του / της, και κάνοντας σύγκριση βάσεις τέτοιου είδους φωτογραφικών data η «μαγική μηχανή» να σας δείξει άλλες φωτογραφίες του / της, καθώς και links με τους λογαριασμούς που αυτές έχουν εμφανιστεί.

Γιατί μια τέτοια εφαρμογή θα μπορούσε να γίνει πιασάρικη απ’ το ευρύτατο ηλίθιο κοινό των σύγχρονων τεχνο-καμμένων; Για λόγους περιέργειας και κουτσομπολιού – τόσο απλά. Φυσικά, κάθε καινούργια φωτογραφία θα ανατροφοδοτεί τις βάσεις δεδομένων (ο Ton-That λέει ότι προέρχονται απ’ το facebook, το youtube, και χιλιάδες sites, και περιλαμβάνουν 3 δις φωτογραφιών) και θα συμβάλει στην εξέλιξη των αλγορίθμων επεξεργασίας των συγκεκριμένων data.

Καθόλου παράξενο εκείνοι που χρησιμοποιούν ήδη από πέρυσι την εφαρμογή τηςclearview είναι διάφορες αστυνομίες. Πάνω από 600 ήδη κοκορεύεται ο Ton-That – και γιατί όχι; Ο ίδιος θα μπορούσε θαυμάσια να είναι συνεργάτης μιας απ’ αυτές, αφού άλλωστε είναι εξαιρετικά φειδωλός στο να δώσει στοιχεία για την εταιρεία του. Ένας διαπιστωμένος χρηματοδότης του είναι πάντως χαρακτηριστικός: λέγεται Richard Schwartz και ήταν χρηματοδότης του δημάρχου της Ν. Υόρκης που πρωτοκαθιέρωσε το αστυνομικό δόγμα της «μηδενικής ανοχής» Rudolph Giuliani (δικηγόρος του ψόφιου κουναβιού πλέον ο πρώην δήμαρχος…).

Πιο σημαντικό απ’ το ποιοί φτιάχνουν τι είναι το ποιοί βάζουν τα χεράκια τους και βγάζουν τα ματάκια τους χρησιμοποιώντας οποιοδήποτε ηλεκτρονικό μπιχλιμπίδι βρουν μπροστά τους. Πρόκειται για έναν εξελισσόμενο μαζικό παλιμπαιδισμό που έχει διάφορες μορφές και προεκτάσεις: απ’ τον γενικευμένο ναρκισσισμό μέχρι την εξίσου γενικευμένη α-νοησία.

Δυστυχώς, από ένα σημείο και μετά (έχει ξεπεραστεί ήδη) δεν μπορούμε καν να πούμε καλά να πάθετε, ας προσέχατε! Επειδή διαμορφώνονται καθολικές νόρμες εθελοδουλείας· κι αν κάποιος τις αντιμετωπίζει αρνητικά χαρακτηρίζεται όλο και πιο εύκολα από «παράξενος» έως «ύποπτος»…

Δεν θα συνθηκολογήσουμε φυσικά. Αλλά δεν είμασταν και τόσο καλά προετοιμασμένοι για τέτοια παρακμή…

(φωτογραφία: Ο εφευρέτης – ή κάποιος του οποίου η φωτογραφία πλασσάρεται για τέτοια…)

Η εθνική καραμέλα

Τρίτη 21 Γενάρη. Το «διεθνές δίκαιο». Του «διεθνούς δικαίου»… Ω «διεθνές δίκαιο»!!! Με δύο μονάχα λέξεις η εθνική δημαγωγία αναπαράγεται στο εσωτερικό, παρουσιάζοντας τα «εθνικά συμφέροντα» σαν θύμα … παρανόμων, μαφιόζων… Γιατί όχι και εγκληματιών; Δεν χρειάζεται καμμία αναλυτική περιγραφή του περιεχομένου αυτού του «διεθνούς δικαίου» σε σχέση με τα «εθνικά συμφέροντα»: οι λέξεις είναι «γεμάτες» («διεθνές» και «δίκαιο») δίνοντας την αίσθηση ότι τα ελληνικά συμφέροντα είναι πράγματι ο ήλιος που γύρω του στρέφονται οι πλανήτες…

Για παράδειγμα, επειδή η συμφωνία οριοθέτησης αοζ ανάμεσα στην Άγκυρα και την Tripoli (θεωρείται πως) «βλάπτει τα ελληνικά εθνικά συμφέροντα», είναι αυτόματα «παράνομη» – εκτός «διεθνούς δικαίου». Όμως το ίδιο ακριβώς συμβαίνει με την αντίστοιχη συμφωνία οριοθέτησης αοζ ανάμεσα στη Λευκωσία και στο Τελ Αβίβ: η Βηρυτός επιμένει ξανά και ξανά ότι παραβιάζει τα «εθνικά συμφέροντα του λιβάνου». Έχετε ακούσει κανέναν στο ελλαδιστάν να καταγγέλει την συμφωνία εκείνη σαν παράνομη; Όχι….

Ή, τονίζεται ότι η Άγκυρα δεν έχει υπογράψει την «σύμβαση για το δίκαιο της θάλασσας»· εννοώντας ότι βρίσκεται εκτός νόμου, και ότι κατά συνέπεια δρα fe facto σαν αδέσποτος πιστολέρο. Όμως ούτε το Τελ Αβίβ την έχει υπογράψει! Ούτε η Ουάσιγκτον! Γιατί αυτοί είναι σεβάσμιοι σύμμαχοι και όχι άτιμοι ταραξίες;

Η κοινή λογική υποδεικνύει πως αν υπάρχουν διαφορές μεταξύ δυο κρατών, ο «νόμιμος» και όχι γκαγκστερικός τρόπος για να λυθούν είναι είτε οι μεταξύ τους διαπραγματεύσεις είτε η προσφυγή σε κάποιο αποδεκτό δικαστήριο. Στο θέμα της οριοθέτησης των αοζ αρμόδιο είναι το διεθνές δικαστήριο της Χάγης· το οποίο με τα χρόνια, εξετάζοντας πολλές περιπτώσεις τέτοιων διαφορών σ’ όλο τον πλανήτη, έχει διαμορφώσει και μεγάλη νομολογία, και μεγάλη εμπειρία. Γιατί λοιπόν, αφού επί πάνω από 15 χρόνια (απ’ την εποχή του δικτάτορα Μουμπάρακ ήδη) η Αθήνα δεν μπορεί να τα βρει με την φιλική και συμμαχική χούντα του Καΐρου στο θέμα των μεταξύ τους θαλάσσιων συνόρων, δεν προσφεύγει στη «διεθνή νομιμότητα», δηλαδή στο δικαστήριο της Χάγης; Κι αφού η «διεθνής νομιμοφροσύνη» είναι εθνικό ιδεώδες, γιατί το ελλαδιστάν δεν έχει καταφέρει να συνεννοηθεί και να συμφωνήσει στο θέμα με κανένα απ’ τα γειτονικά κράτη, ούτε με τη Tripoli (ήδη απ’ την εποχή του Καντάφι), ούτε με τη Ρώμη, ούτε με τα Τίρανα;

Μήπως, τουλάχιστον, τώρα που οι «παράνομοι» (η Άγκυρα και η Tripoli) έχουν πιαστεί με τη γίδα στην πλάτη, μήπως τώρα, έστω, είναι η στιγμή της «διεθνούς νομιμότητας», δηλαδή του δικαστηρίου της Χάγης;

Αμ δε!!!

Ύπαγε οπίσω μου σατανά!

Τρίτη 21 Γενάρη. Ο επίσημος παρα-πολιτικολόγος των καθεστωτικών «νέων» έγραφε χτες στη σελίδα του (ο τονισμός με υπογραμμίσεις δικός μας):

… Ας δούμε … τι είπε ο Αντ. Σαμαράς στον «Φιλελεύθερο»:

«Όταν ακούγεται για προσφυγή στη Χάγη υπό τις τωρινές συνθήκες, δηλαδή εκ των προτέρων συνθηκολόγηση της Ελλάδας σε «συνυποσχετικό»… έτσι δεν αποτρέπουμε την επιθετικότητα της άλλης πλευράς. Την ενθαρρύνουμε κιόλας».

Προσωπικά θα προσθέσω ότι την ίδια άποψη έχουν και πρώην υπουργοί Εξωτερικών (με έναν – δυο έχω συνομιλήσει τελευταία) οι οποίοι θεωρούν ότι αν πάμε τώρα στη Χάγη και μάλιστα με συνυποσχετικό, θα πάμε «σφαγμένοι από χέρι», διότι πολλά έχουν αλλάξει στη διεθνή αντιμετώπιση του ζητήματος από τη δεκαετία του ’80, που εμείς πιέζαμε για προσφυγή στη Χάγη και οι Τούρκοι αρνούνταν.

Όποιον και να ρωτήσει θα σου πει ότι «η συγκυρία είναι κακή» και οι «οιωνοί» είναι σε βάρος μας. Θα έλεγα πριν ο Πρωθυπουργός Κυριάκος κατατείνει πλέον οριστικά στην άποψη αυτή, της προσφυγής στη Χάγη, και πριν οι Τούρκοι αδράξουν την ευκαιρία, να καλέσει και να ζητήσει τη γνώμη τους, υπουργούς Εξωτερικών όπως ο κύριος Πέτρος Μολυβιάτης, ο Θεόδωρος Πάγκαλος ή ακόμη και τον πρώην Πρόεδρο της Δημοκρατιας και πολύπειρο διπλωματικά, Κάρολο Παπούλια. Μην προχωρήσει σε κινήσεις οι οποίες αργότερα μπορεί να γίνουν η απαρχή σοβαρών δεινών για τη χώρα…

Ουουπς!!! Αμάν;;!!! Απ’ τη μια μεριά «διεθνής νομιμότητα και ξερό ψωμί» και απ’ την άλλη «μακρυά από δαύτην, είναι παγίδα… είμαστε σφαγμένοι από χέρι… την έχουμε πατήσει… το λένε και οι παλιοί υπ.εξ.» – ε; Τι μαύρο κακό έχει βρει την έρμη πατρίδα;

Κάτι πολύ σοβαρό συμβαίνει εδώ. Η άβυσσος ανάμεσα στην εθνική ιδεολογία / προπαγάνδα («ζήτω η διεθνής νομιμότητα!»…) και στην εθνική πολιτική («μακρυά απ’ την διεθνή νομιμότητα!»…) δεν είναι απλά πραγματική. Αποκαλύπτει, κυρίως, την πραγματικότητα. Για την οποία έχετε διαβάσει κάμποσες φορές εδώ (αν και κάποιοι με τα γυαλιά μιας κάποιας light εθνικοφροσύνης): αυτά που το ελληνικό κράτος / κεφάλαιο / παρακράτος υποστηρίζει πως είναι τα «δικαιώματά» του (σε σχέση με τις ζώνες αποκλειστικής εκμετάλλευσης / αοζ) ΔΕΝ είναι συμβατά με την διεθνή νομοθεσία!! Καθόλου συμβατά δεν είναι!

Έτσι εξηγείται η παρανοϊκή, «διπολική» διαταραχή του ελληνικού ιμπεριαλισμού. Απ’ την μια μεριά διεκδικεί περισσότερα έως πολύ περισσότερα απ’ όσα επιτρέπει το δίκαιο της θάλασσας. Απ’ την άλλη μεριά όμως, επειδή αυτές οι απαιτήσεις δεν μεθοδεύονται σε κενό, όταν στριμώχνεται απ’ τους αντιπάλους του, φωνάζει ότι «θα τους κάνει μήνυση»! Όχι για να φοβηθούν (αυτοί ξέρουν….) αλλά για να μπετοναριστεί εθνικιστικά το ποιμνίο… Για πάσα χρήση…

«Σφαγμένοι»…

Τρίτη 21 Γενάρη. Ο παραπάνω χάρτης, που παρουσιάζει τις ελληνικές ιμπεριαλιστικές διεκδικήσεις κάτω απ’ τον κωδικό «αοζ», δείχνει απλόχερα και παραστατικά το γιατί το ελλαδιστάν δεν μπορεί όχι στο δικαστήριο της Χάγης να πάει, αλλά ούτε απ’ έξω να περάσει! Είναι μια “μεγάλη ελλάδα” – ντοπέ!

Το πιο καραμπινάτο, ακραίο δείγμα είναι … η αοζ του Καστελόριζου. Αυτό το ελληνικό νησάκι που βρίσκεται σε απόσταση κολύμβησης απ’ τις τουρκικές ακτές, δεν δικαιούται ούτε χιλιοστό πέρα απ’ τα «χωρικά του ύδατα» – με βάση την διεθνή νομοθεσία / νομιμότητα. Αλλά αυτό είναι αδιάφορο για τα ντόπια αφεντικά: το να υποστηρίζουν ότι δικαιούται κανονικότατα αοζ, σε συνδυασμό με την επίσης ονειρική αοζ της νότιας κύπρου, τους επιτρέπει να αποκλείουν την τουρκία απ’ την ανατολική Μεσόγειο. Θα ήταν ποτέ δυνατόν να είναι συμβατό με το δίκαιο θάλασσας ένα κράτος (το τουρκικό) με ακτογραμμή πολύ μεγαλύτερη απ’ αυτή της αιγύπτου να μην έχει ουσιαστικά τίποτα περισσότερο από αοζ τσόντες, από περισσεύματα της ελληνικής / ελληνοκυπριακής πλεονεξίας; Όχι.

Τα ίδια ισχύουν για την ελληνική εκδοχή (και καθόλου μια συμφωνημένη εκδοχή) των νότιων συνόρων (της ελληνικής αοζ) σε σχέση τόσο με την αιγυπτιακή όσο και την λιβυκή. Το ελλαδιστάν επιμένει ότι κανονική αοζ έχει και η Γαύδος, και κάθε βραχονησίδα νότια της Πελοποννήσου, ξεκινώντας το μέτρημα απ’ αυτά τα σημεία. Το αποτέλεσμα είναι να βάζει στο λογαριασμό της μια τεράστια έκταση στα δυτικά του Ιουνίου και στα νότια της Κρήτης, σε βάρος τόσο της αιγυπτιακής όσο και της λυβικής αοζ. Ποιο αφεντικό, ποια πολιτική βιτρίνα είτε στο ένα κράτος είτε στο άλλο θα υπέγραφε ποτέ τέτοιο «τρελλά φιλελληνικό» deal;

Κάτι ανάλογο ισχύει σε σχέση με την ιταλία, αλλά και με την αλβανία. Σ’ αυτήν την δεύτερη περίπτωση, ο ελληνικός τσαμπουκάς και η ιμπεριαλιστική αυθαιρεσία «προικίζουν» τους Οθωνούς και την Ερικούσσα στα βόρεια της Κέρκυρας με περισσότερη αοζ απ’ ότι η απέναντι αλβανική ακτή… Ποιο διεθνές δικαστήριο θα δικαίωνε τέτοιες απαιτήσεις;;

Αυτή η σύντομη περιδιάβαση στην περίμετρο των ελληνικών ιμπεριαλιστικών φαντασιώσεων περί αοζ (έναντι 5 κρατών: τουρκικού, αιγυπτιακού, λιβυκού, ιταλικού και αλβανικού), δείχνει το γιατί η Αθήνα δεν έχει πλησιάσει καν και καν τόσα χρόνια την ετυμηγορία του «διεθνούς δικαίου», δηλαδή του δικαστηρίου της Χάγης. Θα ήταν αρκετό να χάσει δικαστικά μία μόνο απ’ αυτές τις φαντασιώσεις, για να δημιουργηθεί ένα συγκεκριμένο και εστιασμένο νομικό προηγούμενο, και να καταρρεύσουν σαν μουλιασμένος χάρτινος πύργος όλες οι υπόλοιπες φαντασιώσεις / απαιτήσεις.

Κι ωστόσο αυτό είναι το λιγότερο!!! Λίγα μίλια πάνω λίγα μίλια κάτω στο Ιόνιο ή στο Λιβυκό πέλαγος θα ήταν μεν μια ήττα, αλλά όχι και η καταστροφή. Εκεί που οποιαδήποτε ετυμηγορία του «διεθνούς δικαίου» θα ήταν πράγματι καταστροφή είναι το Αιγαίο!

Για λόγους που έχουν να κάνουν μόνο με την διεστραμμένη (και στον πυρήνα της μικροαστική) αντίληψη περί (εθνικής) ιδιοκτησίας, το Αιγαίο θεωρείται ελληνική λίμνη. Αλλά δεν είναι! Είναι ένα αρχιπέλαγος, όχι το μοναδικό στον πλανήτη. Κι όπως παντού αλλού έτσι και στο Αιγαίο αυτό που δεν φαίνεται (σύνορα, συρματοπλέγματα, τελωνεία) δεν σημαίνει ότι δεν υπάρχει: το Αιγαίο είναι κυρίως μια διεθνής θάλασσα, διάσπαρτη από ελληνικά νησιά (ελάχιστα τουρκικά)· διάσπαρτη δηλαδή από κουκίδες μικρότερες ή μεγαλύτερες χωρικών υδάτων…

Η φαντασίωση της απεριόριστης αοζ είναι ότι επιτέλους, τουλάχιστον στον βυθό του, το Αιγαίο είναι ελληνικό! Είναι, όμως, δυνατόν όταν ο αιώνιος εχθρός έχει μια τόσο μεγάλη ακτογραμμή στο Αιγαίο, να του αναλογεί αοζ τάξης μεγέθους «ψαρεύω με καλάμι απ’ την ακτή», και το ελλαδιστάν να έχει νόμιμα, με βάση το «διεθνές δίκαιο», όλο τον έλεγχο του Αιγαίου; Όχι βέβαια!

Κι εκεί είναι που το «σφαγμένοι από χέρι» αποκτάει το πλήρες νόημά του, όχι μόνο τώρα – από κάποια ιδιοτροπία της ιστορίας; – αλλά από πάντα, στη διαχρονική σχέση ελλαδιστάν και «διεθνούς δικαίου» / δικαστηρίου της Χάγης. Οποιαδήποτε ετυμηγορία του, για οποιοδήποτε απ’ τα «περιφερειακά» ζητήματα / συγκρούσεις των ελληνικών αοζ φαντασιώσεων με τα γειτονικά καπιταλιστικά συμφέροντα, θα σκάσει υποχρεωτικά μέσα στο Αιγαίο! Ενώ, δηλαδή, απ’ την άποψη των εθνικών εδαφικών ιδιοκτησιών τα πράγματα είναι ξεκαθαρισμένα (εκτός, ίσως, από κάποιες ξέρες στο ανατολικό Αιγαίο), αν το «διεθνές δίκαιο» αποφαινόταν για τα όρια των αοζ Αθήνας και Άγκυρας στο αρχιπέλαγος, θα το χώριζε στη μέση – διαμορφώνοντας, ίσως, κάποιες «γλώσσες αοζ» σαν προέκταση της ελληνικής. Σε κάθε περίπτωση: το Αιγαίο δεν θα ήταν ελληνικό πια· και με διεθνή δικαστική βούλα…

Αυτό δεν μπορεί να το αντέξει ο ελληνικός εθνικισμός και όλες οι αφηγήσεις του, ιμπεριαλιστικές με τον έναν ή τον άλλο τρόπο, δεξιές κι αριστέρες!!! Γι’ αυτό το ελλαδιστάν δεν επεδίωξε ποτέ στα σοβαρά (κι όχι μόνο έναντι της τουρκίας, αλλά και έναντι της αιγύπτου, της λιβύης, της ιταλίας, της αλβανίας) να ζητήσει τη γνώμη του «διεθνούς δικαίου»: επειδή ξέρει πολύ καλά ότι αυτό δεν συμφέρει!!!

Ο ελληνικός ιμπεριαλισμός – στη θάλασσα…

Τρίτη 21 Γενάρη. Σχόλια του είδους «η συγκυρία είναι κακή» και «οι οιωνοί είναι σε βάρος μας», που υπονοούν ότι το «διεθνές δίκαιο» δεν έχει καμμία σχέση με τα ελληνικά ιμπεριαλιστικά συμφέροντα για προσωρινούς και εντελώς συγκυριακούς λόγους, είναι φυσικά παραπλανητικά. Ποτέ δεν ήταν «καλή η συγκυρία», ποτέ δεν ήταν «οι οιωνοί σε όφελος» του ελλαδιστάν: γι’ αυτό και ποτέ δεν αποτάνθηκε σ’ αυτό το παλιοδικαστήριο! Εκείνο που έχει αλλάξει τώρα είναι πως η κατάρρευση του σχεδίου για την περικύκλωση της Μεσογείου (με την βοήθεια συμμάχων σαν το απαρτχάιντ Τελ Αβίβ και την χούντα του Καΐρου, με την επίβλεψη του ψοφιοκουναβιστάν) είναι τόσο καθολική, ώστε ο αντεπιτιθέμενος τουρκικός ιμπεριαλισμός έχει τώρα και το μαχαίρι και τον ελληνικό λαιμό: ή απευθείας διαπραγματεύσεις, ή δικαστήριο της Χάγης, ή… Ή;

Πήγαιναν γυρεύοντας τα αφεντικά του ντόπιου ιμπεριαλισμού. Προκάλεσαν και ξαναπροκάλεσαν… Και χάρτες έβγαλαν και ξαναέβγαλαν, και πονταρίσματα έκαναν ότι οι γαλλικές και ιταλικές φρεγάτες θα ρίξουν την Άγκυρα στα βράχια της, και σε χουντοκαραβανάδες έδωσαν άσυλο μετά τιμών, και την κατάρρευση του τουρκικού καπιταλισμού ανήγγειλαν ξανά και ξανά, και τους ευρωπαίους «εταίρους» θεώρησαν ότι μπορούν να ρυμουλκήσουν κατά τα δικά τους συμφέροντα (λες και οι άλλοι δεν έχουν καπιταλισμό…).

Στον πυρήνα της αυτή η ιμπεριαλιστική τακτική δεν είναι καινούργια και άγνωστη για την ασταμάτητη μηχανή / Sarajevo. Όταν, για παράδειγμα, στο πρώτο μισό των ‘90s, το ελληνικό κράτος / παρακράτος / κεφάλαιο έχει ανάψει τις μηχανές των τανκς του (και την έξαψη των συλλαλητηρίων) έτοιμο να μπουκάρει στη νότια αλβανία και στη νότια μακεδονία με την βοήθεια μόνο των «αδελφών» Μιλόσεβιτς, Κάραζιτς και Αρκάν, οι τσάτσοι και οι ρουφιάνοι του έκαναν τα πάντα:

– διαολόστειλαν τους «εταίρους», με κύριο στόχο την γερμανία (συμπεριλαμβανόμενης εκείνης της έρμης «επιτροπής Πινέιρο») βαφτίζοντάς τους ανθέλληνες·

– έκαναν μποϋκοτάζ στα ολλανδικά τυριά και στα ιταλικά μακαρόνια·

– κατασκευάσαν για προπαγανδιστική χρήση ένα «μουσουλμανικό τόξο» (τουρκικής προέλευσης, φυσικά!) που περιλάμβανε και κατά πλειοψηφία χριστιανικούς ορθόδοξους πληθυσμούς·

– έστειλαν φασίστες και πράκτορες να σφάξουν βόσνιες και βόσνιους·

– έκαναν κάθε είδους λαθρεμπόριο προς τους σέρβους «αδελφούς»·

– ξέπλυναν τραπεζικά τα κλοπιμαία της σερβικής μαφίας·

– ενέταξαν το ελληνικό οργανωμένο έγκλημα στη νέα αναδυόμενη ανατολικο-ευρωπαϊκή διεθνή του εγκλήματος·

– στρατολόγησαν το πάντα πρόθυμο παπαδαριό·

– χρησιμοποίησαν τους μετανάστες απ’ την αλβανία σαν όπλο·

– οργάνωσαν ή συμμετείχαν στο μεγαλύτερο κύκλωμα σωματεμπορίας στην ευρώπη ever·

– οργάνωσαν προβοκάτσια / επίθεση δολοφονίας εναντίον του αλβανικού στρατού·

– καλλιέργησαν τον ντόπιο κοινωνικό ρατσισμό·

– κλπ…

Με δυο λόγια, την προηγούμενη φορά που ο ελληνικός ιμπεριαλισμός τέντωσε τα μούσκλια του (προς την ξηρά στα βόρεια) έκανε μαζεμένα, σε χρόνο dt και με βασική μέθοδο το ένστικτο του λιμασμένου, όσα οι ιστορικοί πρωτοκοσμικοί ιμπεριαλισμοί έκαναν σχεδιασμένα μέσα σε πολλές δεκαετίες. Δεν παρέλειψε τίποτα. Αλλά η πυκνότητα και η ένταση του «ορμάμε» ήταν παρανοϊκή: σχεδιάζοντας το «μεγάλο ντου», τα αφεντικά και οι λακέδες τους αδιαφορούσαν για τους πραγματικούς συσχετισμούς. Τελικά έμεινε η όρεξη – και η παραγραφή των εγκλημάτων. Δεν ήταν τόσο εύκολο όσο ακούγεται, αλλά έγινε… Βοήθησε απεριόριστα η σιωπή του εθνικού κοπαδιού.

Το «μεγάλο ντου» της περικύκλωσης της ανατολικής Μεσογείου είχε στον πυρήνα του την ίδια ιμπεριαλιστική ιδιοσυγκρασία (αν μπορούμε να χρησιμοποιήσουμε αυτή τη λέξη)· προχώρησε σχετικά πιο αθόρυβα απ’ την άποψη της εθνικής δημαγωγίας (σε σύγκριση με τα ‘90s), δεν είχε συλλαλητήρια του είδους “ο πάτος – της θάλασσας – μας είναι η ψυχή μας”· είχε όμως την ίδια αλαζονεία και την ίδια αναίδεια απέναντι στους πραγματικούς συσχετισμούς. Το ελλαδιστάν (και το νοτιοκυπριακό τσιράκι του) χάραζαν θαλάσσια οικόπεδα με την σιγουριά εκείνου που έχει κληρονομήσει ολόκληρο τον πλανήτη απ’ τους προπαππούδες του· υποτιμούσαν και ελεεινολογούσαν τους όποιους ανταγωνιστές τους· επαναλάμβαναν μονότονα (από το 2004 αν όχι νωρίτερα…) ότι «δεν μας συμφέρει να διαπραγματεύουμε τώρα» («μελλοντικά θα έχουμε ακόμα πιο πολύ πάνω χέρι, και θα επιβληθούμε»…)· έκαναν ό,τι περιμένει κανείς από μια «χρυσή βίδα».

Και τώρα;… Τώρα βρίσκονται (και βρισκόμαστε με το ζόρι) μπροστά το «ή;». Αν όχι διαπραγμάτευση με τον «αιώνιο εχθρό» τώρα, αν όχι «διεθνές δίκαιο» τώρα, τότε τι απομένει;

Στις καθημερινές, προσωπικές σχέσεις, οι απωθήσεις καταλήγουν κάποια στιγμή είτε σ’ έναν παρανοϊκό καυγά (μετά φόνου…) είτε σε κάποιο ψυχιατρείο. Στις διακρατικές σχέσεις δεν υπάρχουν άσυλα για διαταραγμένους ιμπεριαλισμούς. Υπάρχουν μόνο οριστικές ήττες. Απομένει, σα να λέμε, η παράνοια μετά φόνου – σαν περιεχόμενο του «ή;».

Υπάρχει όμως και εργατική πολιτική απάντηση και σ’ αυτό και σε κάθε άλλο ενδεχόμενο· την ξεστομίσαμε πρόσφατα στους τοίχους. Εκείνο που θα έπρεπε να κηρυχτεί ανύπαρκτο – δηλαδή απαράδεκτο – είναι η «ελπίδα» ότι τα αφεντικά του ντόπιου ιμπεριαλισμού θα λογικευτούν… Αυτό πάντα προδοσία θεωρούνταν…

Aziza Brahim

Δευτέρα 20 Γενάρη. Όχι, η αφρική δεν είναι ένας καταραμένος τόπος, κατάλληλος μόνο για δουλέμπορους και τυχοδιώκτες. Όχι, η αφρική δεν είναι η ήπειρος που ο λευκός ξεφορτώνεται το βαρύ φορτίο του (έναντι του θεού του…) προσπαθώντας να εκπολιτίσει τους απολίτιστους· τιμωρώντας τους γρήγορα που δεν καταλαβαίνουν το μεγαλείο του χριστιανικού ανθρωπισμού.

Τι είναι η αφρική αν δεν είναι αυτά και άλλα παρόμοια; Η αφρική είναι «πηγή πρώτων υλών», ξεκινώντας απ’ την εργασία (: υποδούλωση) και τα σύμβολα του πλούτου της ευρωπαϊκής αριστοκρατίας (χρυσάφι, ασήμι, διαμάντια, έβενος...)· προχωρώντας στην ενεργειακή βάση του βιομηχανικού καπιταλισμού (πετρέλαιο, ουράνιο, φυσικό αέριο)· και, συμπληρώνοντας ως τώρα τις ευκαιρίες λεηλασίας, με τα καινούργια διαμάντια: σπάνιες γαίες…

Η Aziza Brahim τραγουδάει για τους εξόριστους της δυτικής Σαχάρας, για αυτούς που ζουν επί γενιές σε στρατόπεδα προσφύγων – εδώ στην αλγερινή ζώνη της ερήμου. Τραγουδάει έμμεσα για το polisario. Αλλά εν τέλει τραγουδάει για την αφρική που άμεσα ή έμμεσα ελέγχεται απ’ τους λευκούς.

Καλή βδομάδα…

Ώδινεν όρος;

Δευτέρα 20 Γενάρη. Η βασική πολιτική ιδέα της σύσκεψης του Βερολίνου ήταν πως αν οι κηδεμόνες των εντόπιων αντιπάλων στο λιβυκό πεδίο μάχης τα βρουν μεταξύ τους, τότε θα είναι εύκολο να «φορέσουν» οποιοδήποτε σχέδιο ειρήνης στους Sarraj και Haftar. Ακούγεται απλό από ιμπεριαλιστική άποψη, αλλά δεν είναι: κανένας νόμος δεν επιβάλλει σε αντιπάλους να είναι ειλικρινείς μεταξύ τους όταν βρίσκονται γύρω γύρω από τραπέζια διαπραγματεύσεων…

Υποτίθεται, λοιπόν, ότι χθες συμφωνήθηκε μια διαδικασία σταδίων για την «επίλυση του λιβυκού προβλήματος», που ξεκινάει θεωρώντας δεδομένη την εκεχειρία και παριστάνει ότι θα φτάσει ως την πιο δημοκρατική δημοκρατία στη λιβύη… Συγκινητικό, πράγματι.

Το ουσιαστικό κατά την ταπεινή ασταμάτητη μηχανή βρίσκεται «ανάμεσα στις γραμμές» των χαρωπών ανακοινώσεων της σύσκεψης (τις οποίες, πάντως, θα μελετήσει). Βρίσκεται στο εξής: αφού Άγκυρα και Μόσχα έχουν δεσμευτεί (μεταξύ τους και έναντι τρίτων…) ότι θα κουμαντάρουν, στο μέτρο των όχι ασήμαντων δυνάμεών τους, συνεργατικά και όχι ανταγωνιστικά μεταξύ τους (η Μόσχα και η Άγκυρα) τις «δύο βασικές εμπόλεμες πλευρές» στο λιβυκό πεδίο μάχης, τότε το Παρίσι, η Ρώμη και (ειδικά…) το Βερολίνο μπορούν να δοκιμάσουν να διαμορφώσουν εκείνο το «πολιτικό πλαίσιο διαχείρισης του λιβυκού προβλήματος» που θα κάνει ένα κάποιο ξεκαθάρισμα του ποιός μπορεί να κάνει κουμάντο στα (μεσογειακά) μούτρα του project europe· και ποιός όχι.

Για παράδειγμα: τα ενωμένα αραβικά εμιράτα είπατε; Τα εμιράτα; Θα πληρώνουν ουαχαβίτες μισθοφόρους κάμποσα μίλια νότια της ιταλίας είπατε; Αλήθεια;

Η Άγκυρα με την επίσημη (και στρατιωτική) εμφάνισή της στις barbarian λιβυκές ακτές· και η Μόσχα με την ανάδυσή της απ’ το σκοτάδι της unofficial υποστηρίξης στον «τζενεράλ», έχουν εγκατασταθεί μια χαρά στο format του Βερολίνου. Πρόκειται για μια επιδιωκόμενη συνεργασία (και θα φανεί το αν, πως και πότε θα δέσει) την οποία, θα πρέπει να το θυμάστε, Μόσχα και Άγκυρα αναζητούν και για το συριακό πεδίο μάχης. Ειδικά σε ότι αφορά την συμμετοχή του Βερολίνου στην ανοικοδόμηση της συρίας· άρα στη φρέσκια αναγνώριση του Άσαντ (και του μπλοκ της Αστάνα).

Η Merkel αναμένεται σύντομα στην Άγκυρα. Όσο κι αν χτυπιέται η πανεθνική θεία Λίτσα και οι βιτρίνες του ελληνικού ιμπεριαλισμού, το «μπλοκ της Σύρτης» έχει έναν κάποιο ιμπεριαλιστικό ορθολογισμό, στον οποίο το ελλαδιστάν και τα «προβληματάκια» του περισσεύουν: πρώτα θα πρέπει να επιτευχθεί η ισορροπία στις μοιρασιές όχι μόνο εντός λιβύης αλλά και ευρύτερα στη μέση Ανατολή με τρόπους που να πετάνε στην άκρη την Ουάσιγκτον, και μετά θα έρθει η ώρα του καθορισμού «ζωνών αποκλειστικής εκμετάλλευσης» – αν έχουν ακόμα τότε πρακτική αξία.

Φυσικά η πρόοδος αυτού του σχεδιασμού απαιτεί κάποιου είδους «καταστολή» του Haftar. Που είναι ικανός να αρχίσει να παίρνει γραμμή απ’ την Ουάσιγκτον (την κύρια «μεγάλη δύναμη» που θα χάσει αν οι κινήσεις του «μπλοκ της Σύρτης» προχωρήσουν, έστω κουτσά στραβά…). Θα φανεί τι θα γίνει και τι θα κάνει αυτός ο εξαιρετικός σύμμαχος της Αθήνας.

Εν τω μεταξύ…