Τρίτη 7 Γενάρη. Ο ρημαδοΚούλης και το συνάφι του ψάχνουν στην Ουάσιγκτον αυτό που έψαχνε πριν ο παγκόσμιας εμβέλειας τενεκεδένιος Τσίπρας και το δικό του σκυλολόι: την γεωπολιτική αναβάθμιση του ελλαδιστάν, πληρωτέα τοις μετρητοίς. Έχει πέσει, όμως, σε κακές ημέρες και σε κακούς συσχετισμούς· κυρίως όμως έχει πέσει στην τρύπα που ο ελληνικός ιμπεριαλισμός προσπαθεί να ανοίξει για άλλους στην περιοχή.
Έχοντας ανάψει πολεμική φωτιά εναντίον της Τεχεράνης και των συμμάχων της σ’ όλη τη μέση Ανατολή (συμμάχων που καθόλου δεν εξαντλούνται στην Hezb’Allah, στις ιρακινές pum, στον συριακό στρατό του Άσαντ και στους Huthis, αλλά περιλαμβάνουν την Μόσχα, το Πεκίνο, και …. χμμμ… μπορεί και την Άγκυρα) το ψοφιοκουναβιστάν θα ήθελε όσο περισσότερη τουρκία μπορεί να βρει. Ξέρει ότι δεν μπορεί να έχει 100% τουρκία – τρέμει ωστόσο στην πιθανότητα στην συγκεκριμένη φάση του πολέμου στο μεσανατολικό πεδίο μάχης να βρεθεί απέναντι σε μια τουρκία συγκρατημένα εχθρική.
Μιλώντας προχτές στο cnn turk ο Erdogan είπε (για την δολοφονία του Soleimani) κάτι λογικό: …Πιστεύω ότι η δολοφονία οποιουδήποτε αξιωματικού απ’ τα υψηλά κλιμάκια οποιασδήποτε χώρας δεν θα πρέπει να μένει χωρίς απάντηση… Έχοντας τέτοια άποψη το τουρκικό καθεστώς θα έκανε μεγάλη χάρη στο ψοφιοκουναβιστάν αν δρούσε μεσολαβητικά προς την Τεχεράνη, αν και όποτε κάτι τέτοιο γίνει εφικτό. Και, απ’ την άλλη μεριά, το τελευταίο που θα ήθελε να σκεφτεί ο αμερικανικός μιλιταρισμός είναι η σοβαρή πιθανότητα να χάσει την βάση του Incirlik σε περίπτωση ανάγκης…
Ενώ το ρημαδογκουβέρνο βολευόταν να νομίζει (περί νομίσματος επρόκειτο) ότι η Άγκυρα χάνει πόντους επειδή στέλνει όπλα και στρατό στον Sarraj στην Tripoli, ο Erdogan κερδίζει πολλαπλάσιους επειδή μιλάει με όλους για το τι μπορεί να γίνει μετά την δολοφονία του Soleimani, του Abu Mahdi al-Muhandis, και των υπόλοιπων καραβανάδων του ιράκ και του ιράν. Είναι ο ορισμός της “διπλωματικής απομόνωσης της τουρκίας” με την οποία κοιμούνται και ξυπνούν οι θείες Λίτσες του ελληνικού ιμπεριαλισμού: ο Erdogan μιλάει με την Μόσχα, την Τεχεράνη, το Παρίσι, την Βαγδάτη, το Βερολίνο, την Ουάσιγκτον… Μιλάει – δεν παρακαλάει. O Erdogan περιμένει αύριο τον Putin (για τα εγκαίνια του turk stream…) και μέσα στον Γενάρη την Merkel…
Την ώρα που ο ρημαδοΚούλης διαλαλεί στο αμέρικα ότι «κάνουμε ό,τι μπορούμε για να απομονώσουμε την τουρκία»· την ώρα που αύριο θα παρακαλάει το ψοφιοκουναβιστάν για κάτι αρκετά περισσότερο από φιλικά κτυπήματα στην πλάτη επιμένοντας στο «προβληματάκι του» («κύριε, κύριε, αυτός εκεί με σπρώχνει»…), είναι σίγουρο ότι κι αυτός κι όλο το ελληνικό πολιτικό σύστημα ζηλεύουν τον Erdogan. Έχει καταφέρει να είναι απαραίτητος (όχι υποχρεωτικά σαν φίλος· ακόμα και σαν «μη-εχθρός») στη μέση Ανατολή σε πολλούς και διάφορους.
Και, οπωσδήποτε, δεν διακηρύσσει ότι τον απασχολεί «η απομόνωση της ελλάδας»…