Τρίτη 14 Γενάρη. Κακά μαντάτα για το ελληνικό κράτος / παρακράτος / κεφάλαιο και τον ιμπεριαλισμό του! Πολύ κακά μαντάτα!! Το τι κλάμα ανάμικτο με οργή (την γνωστή ελληνική οργή που μοιάζει σαν κακό μεθύσι…) έχει πέσει δεν λέγεται! Δικαιολογημένα: το ελλαδιστάν, επειδή δεν μπορούσε να βαρέσει το γαϊδούρι βάραγε το σαμάρι. Επειδή δεν μπορούσε να τα βάλει απευθείας με την Άγκυρα βρήκε εύκολο στόχο την Tripoli. Έδιωξε με κλωτσιές τον πρεσβευτή της, επειδή – λέει – δεν έδωσε στην Αθήνα το κείμενο της συμφωνίας με την Άγκυρα· λες και η δουλειά των πρεσβευτών είναι να ικανοποιούν τις ορέξεις των κρατών στα οποία δουλεύουν…
Κατασκεύασε, εκ των ενόντων, μια ένταση που δύσκολα έκρυβε τον πανικό, μια διεστραμμένη τακτική δύο σκελών: «καταγγέλουμε τον Sarraj, τις συμφωνίες του και τα πάντα του σαν ανύπαρκτα, για να φτιάξουμε συμμμαχίες που να καταγγέλουν τον Erdogan ότι δυναμιτίζει ‘την ειρήνη στη Μεσόγειο’….» Η τελευταία ελπίδα, το τελευταίο «καλό χαρτί» για να νοιώθει το ελλαδιστάν νικητής ήταν το ψοφιοκουναβιστάν… Αλλά ΔΕΝ…
Διαβάσατε εδώ ξανά και ξανά το πόσο ονειροβασία ήταν αυτές οι ελπίδες. Διαβάσατε εδώ ότι το λιβυκό πεδίο μάχης ήταν πολύ «σκληρό» για να κάνουν παιχνίδι τα ελληνικά ιμπεριαλιστικά δόντια. Διαβάσατε εδώ… (ό,τι διαβάσατε τέλος πάντων!)
Είναι η δεύτερη φορά μέσα σε, χοντρικά, 4,5 χρόνια που οι διαχειριστές του ελληνικού ιμπεριαλισμού, υπηρέτες του νο 1 εθνικού κεφάλαιου (των εφοπλιστών) και των κάθε είδους ντόπιων εθνικιστών λακέδων, σπάνε τα μούτρα τους πάνω στην πραγματικότητα. Η πρώτη φορά ήταν την διετία 2015 – 2017, επί των ένδοξων ημερών των φαιορόζ, με αποκορύφωμα την ανατίναξη των «συνομιλιών για την λύση του κυπριακού» στο ελβετικό Crans Montana, το καλοκαίρι του 2017, απ’ το «επιθετικό δίδυμο» ογκόλιθος Nick the greek υπ.εξ. Κοτζιάς και επρεπεναναισεβαθυμπουντρούμι νοτιοκύπριος πρόεδρος Αναστασιάδης. Η μεγαλοφυής ιδέα (τμήμα της περικύκλωσης της ανατολικής Μεσογείου) ήταν ότι θα βρεθεί πολύ και γάργαρο φυσικό αέριο στην υποτιθέμενη νοτιοκυπριακή αοζ, οπότε οι αμερικανο-γαλλο-ιταλικές εταιρείες, διψασμένες γι’ αυτό το γκάζι, θα παρατάξουν τα αεροπλανοφόρα και τις φρεγάτες τους έξω απ’ τα τουρκικά παράλια, για να πετάνε πίσω στη στεριά ό,τι τουρκικό θα τολμούσε να «αμφισβητήσει» την ελληνικότητα της (μισής) ανατολικής Μεσογείου. Ουάου! – που θα έλεγε κάποιος…
Αυτό το σατανικό σχέδιο απέτυχε παταγωδώς. Στηριζόταν σε γκαζοαέρινα πόδια, που δεν έχουν σχέση με την πραγματικότητα. Η Άγκυρα αγόρασε δικά της τρυπάνια αποφασισμένη να κάνει κεφαλοτύρι τον βυθό που θεωρεί δική της αοζ. Και κανένας δεν έστειλε τα πολεμικά του να την εμποδίσουν· μάλλον το αντίθετο. Έτσι κι αλλιώς η ελληνοκυπριακή αοζ ήταν αυθαίρετη, αυτό το ήξεραν οι πάντες. Όταν η νότια κύπρος βρέθηκε κυκλωμένη από τουρκικά γεωτρύπανα και ερευνητικά πλοία, τότε έπεσαν τα πρώτα αναφιλητά σε Αθήνα και Λευκωσία. Και (υπόγειοι) καυγάδες στον μεταξύ τους ημιάξονα: εσύ φταις – όχι εσύ φταις…
Είχε όμως απομείνει το υπόλοιπο του σχεδίου: ένας σωλήνας μακρύς μακρύς και παχύς παχύς, ονόματι east med, ο οποίος όπου ακούμπαγε στο βυθό της Μεσογείου θα μύριζε ελληνικότητα, με την περιφρούρηση φυσικά του 6ου αμερικανικού στόλου. Το ότι ο Πομπηίας ευλόγησε την ιδέα της «τριμερούς» (Αθήνα – Λευκωσία – Τελ Αβίβ) γινόμενος ο plus one της, θεωρήθηκε «ευλογία».
Ε, αυτήν την ιδέα ήρθε να γκρεμοτσακίσει (να γκρεμοβουλιάξει πιο σωστά) η συμφωνία Άγκυρας – Tripoli (σαν τμήμα, όπως αποδεικνύεται περίτρανα πια, του ιμπεριαλιστικού σχεδιασμού του “μπλοκ της Αστάνα”). Ποτέ πριν τα τελευταία 30 ή και 40 χρόνια του ελληνικού ιμπεριαλισμού μια υπογραφή δεν είχε προκαλέσει τέτοιον ανοικτά δημοσιοποιημένο πανικό· ούτε καν όταν η συντριπτική πλειοψηφία των κρατών μελών του οηε είχε αναγνωρίσει την δημοκρατία της μακεδονίας σαν «δημοκρατία της μακεδονίας».
Ξεκίνησαν να κατεβάσουν τον ουρανό στη γη ο ρημαδοΚούλης και ο γύπας, ο ρημαδοΓου(αϊ)δοΝικόλας!!! Κάθε φιλικό κτύπημα στην πλάτη δεν το θεωρούσαν οίκτο, αλλά αναγνώριση του πόσο «διεθνές δίκαιο» έχει στις τσέπες του ελλαδιστάν! Αλλά – η μαύρη αλήθεια είναι – η οριοθέτηση αοζ ανάμεσα στην Άγκυρα και στην Tripoli δεν ήταν τίποτα περισσότερο και τίποτα λιγότερο από ένα deal εκτεθειμένο στην όποια συμφωνία θα έκανε ποτέ η Αθήνα με την Tripoli απ’ την μια μεριά· και η Αθήνα με την Άγκυρα απ’ την άλλη, μπας και βρουν αμοιβαία αποδεκτά σύνορα – χωρίς αοζ Καστελορίζου βέβαια.
Τα ντόπια αφεντικά προτίμησαν να την δουν αλλιώς: ότι το ελληνικό οικόπεδο έχει τόσο μεγάλη διεθνή γεωπολιτική αξία (στον εξελισσόμενο 4ο παγκόμιο…) ώστε έχουν κατά συνέπεια και μεγάλο «διεθνές δίκαιο» με το μέρος τους – και σιγά μην κάτσουν να διαπραγματευτούν με οποιονδήποτε!…
Χτες απ’ την Μόσχα και σε μερικές μέρες απ’ το Βερολίνο έρχονται τα χαμπέρια: οποιαδήποτε κι αν είναι η έστω προσωρινή ανακωχή ανάμεσα στον «τζενεράλ» και στον Sarraj η συμφωνία με την Άγκυρα θα ισχύει. Και είναι εύλογο το γιατί: όταν κάποτε, πριν χρόνια, ακόμα και επί Καντάφι, η Αθήνα διαπραγματευόταν με την Tripoli την οριοθέτηση των μεταξύ τους αοζ, ήθελε να «δαγκώσει» την λιβυκή αοζ κατά βούληση… Ενώ η Άγκυρα κινήθηκε λογικά και συναινετικά. Συνεπώς, ακόμα κι αν ο ξαφνικός έρωτας της Αθήνας, ο «τζενεράλ», γινόταν ή γίνει το αφεντικό της λιβύης, την τουρκική συμφωνία θα προτιμήσει. Όχι την ελληνική βουλιμία!