Year: 2019

East… ωέω;

Παρασκευή 22 Μάρτη. Οι παραπάνω εικόνες (και εκείνες στο επόμενο σχόλιο) είναι απλά υπενθύμιση του τι λεγόταν επί βδομάδες (και μήνες) μέχρι προχτές – για το “εθνικό μεγαλείο” της υπό τον “πομπηία” χθεσινής συνάντησης της συμμορίας των 3: ελλαδιστάν, νότια κύπρος, ισραήλ. Ο.Κ. Η συνάντηση έγινε σε γιάφκα της Ιερουσαλήμ… Και λοιπόν; Υπογράφτηκε αυτή η ρημάδα “διακυβερνητική συμφωνία” για τον east med; Ακούσατε τίποτα; Όχι!… Ας ξεχαστεί… Όπως και τόσα άλλα…

Μια στιγμή όμως! Θα μπορούσαμε, σαν Sarajevo και σαν ασταμάτητη μηχανή να «κάτσουμε» πάνω σε δεκάδες σχόλια και στο Sarajevo 135a (οι δηλώσεις του «κόκκινου Κατρού» μετά το ραντεβού του με τον τούρκο υπ.εξ. Cavusoglu επιβεβαιώνουν… θα υπάρξουν κι άλλες τέτοιες επιβεβαιώσεις…). Αλλά εδώ συμβαίνει κάτι διαφορετικό: ένα συστημικό και συστηματικό παραμύθι που, μόνο και μόνο εξαιτίας της επανάληψής του, κάνει τα μυαλά βούρκο. Κάνοντας την εργατική κριτική μας ανάλυση να μοιάζει alien – ενώ είναι το αντίθετο.

Ζήτημα πρώτο, και καλό είναι να το λαμβάνετε υπόψη σας πάντα. Κανένα, ΚΑΝΕΝΑ ελληνικό μήντιο, mainstream ή μη, σε οποιαδήποτε μορφή, δεν κάνει αυτό που λέγεται «ρεπορτάζ» σε σχέση με τα ζητήματα της «εθνικής εξωτερική πολιτικής». Όλα, ΟΛΑ, ανεξάρτητα άποψης, κομματικής ταυτότητας ή επιχειρηματικών συμφερόντων, τρέφονται απ’ τα non papers του υπ.εξ., τα οποία εμφανίζουν σαν «άρθρα» και «ειδήσεις». Χωρίς να λένε ότι είναι απλά κρατικές ανακοινώσεις. Όλος ο ντόρος περί «διακυβερνητικής υπογραφής της συμφωνίας για τον eastmed» προερχόταν απ’ το κράτος / παρακράτος· οι δημαγωγοί ανέλαβαν, απλά, την προβολή του. Σαν μεγάφωνα. Αυτό σημαίνει ότι η παραπληροφόρηση είναι συστηματικά και με ακρίβεια οργανωμένη και στο ελλαδιστάν, όποια γνώμη κι αν έχει ο καθένας για το χάος του ελληνικού κράτους. Η «εξωτερική πολιτική» και η παραγωγή της σχετικής ιδεολογίας δεν είναι αδέσποτη· δεν είναι ανοργάνωτη· δεν είναι “χύμα”· ακόμα κι αν σε άλλα ζητήματα το ελληνικό κράτος σαν “διοίκηση” είναι failed. (Εξού και τα διάφορα τσιράκια δεν είναι τυχαία…)

Ζήτημα δεύτερον. Ακόμα κι αν αυτές οι υπογραφές είχαν πέσει χτες, θα είχαν μόνο συμβολική σημασία. Διάφορες πολιτικές βιτρίνες ανά τον κόσμο μπορεί να υπογράφουν διάφορες εμπορικέςσυμφωνίες, με διάφορα περιεχόμενα. Αυτό δεν σημαίνει ότι υλοποιούνται. Ένα (αλλά καθόλου το μοναδικό) παράδειγμα θρυλικών αγωγών που είχαν μαγέψει κοινό και κριτικούς είναι ο Nabucco. Ένας αγωγός για τον οποίο οι διακυβερνητικές υπογραφές άρχισαν να πέφτουν το 2002… και συνέχισαν να πέφτουν ακόμα και το 2012… Ένα χρόνο μετά, το 2013, ο Nabucco (που παρέμενε σχέδιο…) κηρύχτηκε νεκρός!… Προτιμήθηκαν άλλες, πιο συμφέρουσες λύσεις…

Ζήτημα τρίτον. Το γεγονός, λοιπόν, πως ούτε καν αυτές οι συμβολικές (και χωρίς ουσιαστικό περιεχόμενο πέρα απ’ το θέαμα) υπογραφές δεν έπεσαν χτες, δείχνει ότι αυτό το παραμύθι του eastmed ούτε καν σαν παραμύθι δεν είναι δυνατόν να «υπογραφτεί», να ανέβει πίστα σα να λέμε, αυτή τη στιγμή! Για παράδειγμα, δεν υπάρχει καν αυτό που λέγεται «μελέτη σκοπιμότητας» για την κατασκευή του· μια μελέτη που (πέρα απ’ την ε.ε. που θα μπορούσε να χρηματοδοτήσει το 1/3 του κόστους της) δεν έχει βρει άλλους να την πληρώσουν. Μιλάμε για αρχικό προϋπολογισμό της μελέτης 100 μύρια ευρώ – κι όμως, δεν υπάρχει ακόμα κανένας που να θέλει να βάλει τα 65…

Ανατολική Μεσόγειος

Παρασκευή 22 Μάρτη. Όλα όσα έχουμε συγκεντρώσει στο Sarajevo 135a ισχύουν μέχρι την τελευταία τελεία. Ισχύει, όμως, κι αυτό: το ελληνικό κράτος / κεφάλαιο / παρακράτος συνειδητά και συστηματικά τροφοδοτεί την δημαγωγία περί του γκαζοσωλήνα για να κρύψει το πραγματικό περιεχόμενο της συμμαχίας Αθήνας – Τελ Αβίβ. Και η απόκρυψη αποδίδει…

Αυτό, υποστηρίζουμε, αποδεικνύεται περίτρανα στην ως τώρα πιο πρόφατη σκηνή του έργου: ξεκίνησε με τα τρελά ζήτω στην διακρατική υπογραφή για τον eastmed που θα «ευλογούσε» το ψοφιοκουναβιστάν μέσω Pompeo, και τέλειωσε με την «άμυνα κατά των κακόβουλων επιρροών», που όντως χρειαζόταν Pompeo για να έχει βάρος… Αυτό ήταν το πραγματικό αντικείμενο της συνάντησης της συμμορίας των 3 plus τον εκπρόσωπο των capo di capi απ’ τις united states!!! Το παραμύθι είχε επί βδομάδες μεθυστικό γκάζι· αλλά το ραντεβού αφορούσε τον 4ο παγκόσμιο πόλεμο, και το μέτωπο που έχει αυτός ο παγκόσμιος εδώ, στα πέριξ. “Regional stability” λέγεται…

Δυστυχώς η απώθηση θα συνεχίσει να δουλεύει – έτσι συμβαίνει πάντα στα χασάπικα του πλανήτη. Είναι προτιμότερο να ελπίζει κανείς ότι όλα αυτά τα νταραβέρια, εδώ και χρόνια, μεταξύ Αθήνας, Λευκωσίας, Τελ Αβίβ, Καΐρου και Ουάσιγκτον αφορούν μπίζνες παρά ότι αφορούν σφαίρες (που δεν αποκλείουν τις μπίζνες, αλλά καθόλου δεν τελειώνουν σ’ αυτές)… Όπως, επίσης, είναι προτιμότερο να είναι σίγουροι οι «καλοπροαίρετοι» πως όταν καλούμε σε αγώνα κατά της ελληνο-ισραηλινής συμμαχίας και υπέρ της παλαιστινιακής αντίστασης είμαστε «πολιτικοί προικοθήρες», «κολληματίες», «κομπλεξικοί» (ή, ίσως ίσως, και «πράκτορες της Τεχεράνης»), σε κάθε περίπτωση «περιορισμένης ευθύνης», παρά ότι έχουμε μια συνεκτική ανάλυση αυτής της περιόδου της ενδοκαπιταλιστικής σύγκρουσης, σε διάφορες κλίμακες, και επιδιώκουμε οδοφράγματα για να εμποδίσουμε, υποκειμενικά και αντικειμενικά, αυτό που ήδη έχει ξεκινήσει!

Εντάξει. Ακόμα κι αν είναι έτσι, από εδώ και από αλλού, από παντού όπου πρέπει και μπορούμε, θα συνεχίσουμε. Σκεφτείτε όμως για δυο λεπτά: πόση υποτίμηση μπορείτε να αντέξετε ακόμα, σε εποχιακές μεταμοντέρνες συσκευασίες; Κι αν έχετε μεγάλα περιθώρια αντοχής, που και πως νομίζετε ότι τελειώνει η υποτίμηση της ζωής απ’ τα αφεντικά;

Κατά τα άλλα, ισχύει αυτό: ο καιρός περνάει και δεν κοιτάει την δική σου την μελαγχολία…

(φωτογραφία: Η επάνω είναι απ’ τον περασμένο Δεκέμβρη…)

Πακέτο!

Παρασκευή 22 Μάρτη. Δεν ξέρουμε τι θα γράψουν οι ιστορικοί του μέλλοντος. Όμως όταν η υπόθεση του brexit πάει να ξεμυτίσει λίγο απ’ την εσωτερική φάκα, απ’ την φάκα μιας εθνικιστικής έπαρσης που δεν έχει πραγματικό έρεισμα στον τωρινό καπιταλιστικό κόσμο και στους συσχετισμούς του, πέφτει στη φάκα της ε.ε.

Η δόλια κυρά May ζήτησε μια παρατασούλα ως τις 30 Ιούνη, χωρίς να είναι δημόσια γνωστό (και σίγουρα όχι αποφασισμένο απ’ το δόλιο house of commons) τι θα την κάνει. Και τι πήρε; Πήρε μια πολύ μικρότερη παρατασούλα, κι αυτήν a la carte. Δείτε ποια ήταν η «σοφή» (έως μακιαβελική…) απόφαση της ε.ε.:

– Αν η δόλια κυρά May καταφέρει να κάνει μια ακόμα ψηφοφορία στη βουλή της την ερχόμενη εβδομάδα, και σ’ αυτήν την ψηφοφορία καταφέρει να εγκριθεί η δυο φορές γκρεμοτσακισμένη συμφωνία της με την ε.ε. (: χωρίς σύνορα μεταξύ ιρλανδίας και βόρειας ιρλανδίας…), τότε η ε.ε. δίνει παράταση ως τις 22 Μάη, για να διευθετηθούν οι τεχνικές λεπτομέρειες του soft διαζυγίου…

– Αν η δόλια κυρά May χάσει κι αυτήν την ψηφοφορία (ή αν αυτή δεν γίνει καν)· κι αν, άρα, η αγγλική πολιτική σκηνή συνεχίσει να μην μπορεί να αποφασίσει τι θέλει, τότε η παράταση τελειώνει 6 βδομάδες νωρίτερα, στις 12 Απρίλη. Μέχρι τότε η κυρά May θα πρέπει να έχει ξεκαθαρίσει μόνο αν το «ενωμένο βασίλειο» θα πάρει μέρος στις ευρωεκλογές ή όχι…

«Κουλό»; «Κουλό»!! Πως θα ήταν δυνατόν να αποφασίσει η δόλια ότι «συμμετέχουμε στις ευρωεκλογές» (δηλαδή: ε, λέμε να φύγουμε απ’ την ε.ε. αλλά θα κάτσουμε ακόμα… μέχρι να φύγουμε…) αφού θα αιωρείται πάνω απ’ το κεφάλι της κυβέρνησής της ένα “BREXIT” με τεράστια γράμματα; Ακόμα κι αν έχει τυπικά την αρμοδιότητα, πως θα πάρει τέτοια απόφαση;

Κι όμως! Αυτοί οι παλιοσαδιστές της ε.ε. συμφώνησαν να «προσφέρουν» στη δόλια κυρά May, σαν δούρειο ίππο, αυτήν την «επιλογή» (της συμμετοχής στις ευρωεκλογές) που πρακτικά σημαίνει μια αισθητά μεγαλύτερη παράταση (μπορεί και για κανά χρόνο) για να αποφασίσει η «κυβέρνα βρετανία» (σαν κοινοβούλιο; σαν «λαός» με ένα ακόμα δημοψήφισμα;) αν θα κάτσει ή θα φύγει απ’ την ε.ε. Αλλά μετά από τόσο brexit ντόρο, δύο χρόνια διαπραγματεύσεων, μια συμφωνία εξόδου, και τα κοινοβουλευτικά μελοδράμaτα των τελευταίων βδομάδων, η συμμετοχή στις ερχόμενες ευρωεκλογές (έστω υπό το πρόσχημα «πάρτε τον χρόνο σας να το σκεφτείτε κι άλλο») δεν μοιάζει με «έξοδο». Μάλλον με συνεσταλμένη επιστροφή του ασώτου μοιάζει…

Αυτό σημαίνει ότι από σήμερα η δόλια κυρά Μay κάνει τον εξής εκβιασμό στο κόμμα της, που θα τον έχει φέρει φρεσκοσυσκευασμένο απ’ τις Βρυξέλλες (προσβάλλοντας, αυτό είναι βέβαιο, την «εθνική μύτη» τους…): είτε θα ψηφίσετε την συμφωνία μου που δεν την γουστάρετε και την έχετε απορρίψει δυο φορές για να φύγουμε ομαλά στις 22 Μάη· είτε πάμε για μαλλιοκούβαρη έξοδο (που την έχετε απορρίψει) στις 12 ή στις 13 Απρίλη… Μοιάζει σα να τους λέει: Βλέπετε αυτό το πιστόλι που κρατάω; Αν δεν με αφήσετε να σας πυροβολήσω στα πόδια, θα πυροβολήσω τα δικά μου… (Αυτό ούτε ο Γιάνης δεν θα το σκεφτόταν!!!)

Τέλεια!!! Για μια πρώην αυτοκρατορία χειρότερα δεν γίνεται! Υπάρχει «λύση 3»; Ίσως: να ρίξουν οι ίδιοι οι βουλευτές της την κυρά May, θεωρώντας την αποτυχημένη διαπραγματεύτρια… Και να πάνε σε εκλογές, για να εκλέξει ο λαός κάποιον «ικανότερο»…

Θα βγει κάτι έτσι; Χλωμό – αλλά στα δράματα η λογική συχνά περισσεύει…

(φωτογραφία πάνω: Αν σκεφτείτε ότι από πολιτική άποψη η «μεγάλη βρετανία» χωράει αυτή την εποχή στο κενό του χτεσινού high five του Tusk με τον Juncker, μπορεί και να μην κάνετε λάθος.

Κάτω: Όχι, η δόλια κυρά May δεν κλαίει στη διάρκεια της ενημέρωσης των δημοσιογράφων μετά την απόφαση της ε.ε… Είναι δυνατός χαρακτήρας· κι άλλωστε έχει την καραpunk συμπάθεια της ασταμάτητης μηχανής· οπότε δεν φοβάται τίποτα!)

Και οι γλάστες χρήσιμες είναι 1

Πέμπτη 21 Μάρτη. Δεν ξέρουμε τι θα πουλήσουν (σήμερα) τα ντόπια καθεστωτικά μήντια σαν “επιτυχία” της “εθνικής γραμμής” στην Ιερουσαλήμ / al Quds χτες, αλλά σας διαβεβαιώνουμε ότι τρία ισραηλινά καθεστωτικά μήντια (haaretz, times of israel και jerusalem post) δεν ανέφεραν καν (ή, σε μία περίπτωση, ανέφεραν στα ψιλά) χτες αυτήν την «τριμερή» μεταξύ Τσίπρα, Αναστασιάδη, και Netanyahou. Αντίθετα όλα είχαν στα πρώτα θέματά τους την συνάντηση του Netanyahou με τον Pompeo. Ο αμερικάνος υπ.εξ. δεν πήγε στο ισραήλ για να ευλογήσει τον … east med… Πήγε για άλλους, σαφώς πιο σοβαρούς λόγους – και η «τριμερής» πήγε και «κόλλησε» πάνω του, μπας και πάρουν και οι υπόλοιποι εκτός του ισραηλινού φασίστα κάτι τις απ’ την αμερικανική ευλογία… (Ας σοβαρευτούμε: για να συνεννοηθούν μαζί του…)

Τι είναι αυτό που ενδιαφέρει το φασιστικό, απαρτχάιντ καθεστώς του Τελ Αβίβ αυτήν την στιγμή; Τι ήταν που «κουβέντιασε» (ή «ζήτησε») ο Netanyahou απ’ τον «πομπηία»; Μετά την αναγνώριση της Ιερουσαλήμ / al Quds ως πρωτεύουσας του ισραήλ, αυτό που θέλει ο Netanyahou είναι η αναγνώριση των κατεχόμενων υψωμάτων του Golan ως ισραηλινού εδάφους! Αν μπορούσε να γίνει και άμεσα, θα ήταν το τέλειο προεκλογικό δώρο απ’ τον θείο απ’ την αμερική!

Το κόλπο είναι ζόρικο. Τα υψώματα του Golan είναι συριακό έδαφος, που ο ισραηλινός στρατός κατέλαβε και κατέχει απ’ το 1967. Παράνομα σύμφωνα με πολλά ψηφίσματα του οηε, που έχουν και την υπογραφή των ηπα. Το να παραχωρήσει η Ουάσιγκτον στο ισραηλινό κράτος μια συριακή κατεχόμενη περιοχή (κάτι που εκτός από πολύ στενούς συμμάχους του ψοφιοκουναβιστάν είναι απίθανο να το δεχτεί οποιοδήποτε άλλο κράτος στον πλανήτη) θα προσθέσει άλλη μια αιτία πολέμου στη μέση Ανατολή. Όχι ότι τα υψώματα του Golan και η ισραηλινή κατοχή τους δεν ήταν θέμα. Όσο, όμως, η «διεθνής κοινότητα» αναγνώριζε ότι είναι συριακή επικράτεια, η Δαμασκός μπορούσε να περιμένει, μέχρι την στιγμή που θα είναι πολιτικά (ή και στρατιωτικά) ικανή να τα πάρει πίσω. Αν, όμως, η Ουάσιγκτον προχωρήσει στην «παραχώρηση», τότε αργά η γρήγορα το πράγμα θα αγριέψει.

Το ζήτημα έχει δρομολογηθεί. Στην πρόσφατη έκθεση του αμερικανικού υπ.εξ. για την «κατάσταση των ανθρωπίνων δικαιωμάτων στον πλανήτη» (συγκινητικό το ενδιαφέρον!), για πρώτη φορά τα υψώματα του Golan δεν αναφέρθηκαν σαν κατεχόμενα (όπως όλη την προηγούμενη 50ετία) αλλά σαν ελεγχόμενα απ’ το Τελ Αβίβ. Πέρυσι τον Μάη ο επικεφαλής των ισραηλινών μυστικών υπηρεσιών Israel Katz, συνεντευξιαζόμενος στο reuters, είχε δηλώσει βέβαιος ότι το ψόφιο κουνάβι θα κάνει την αναγνώριση. Και υπάρχει ένας σοβαρός λόγος: πετρέλαια. Και, κυρίως, ο τρόπος που θα επιτρέψουν αυτά τα πετρέλαια στον άξονα να εμποδίσει τα ενεργειακά σχέδια του μπλοκ της Αστάνα.

Απ’ τα τέλη του 2015 η ισραηλινή θυγατρική μιας αμερικανικής πετρελαϊκής (της Genie Energy) που φέρεται να έχει «στενές σχέσεις» με τον βασιλικό γαμπρό Kushner, δηλώνει ότι έχει βρει τουλάχιστον ένα μεγάλο κοίτασμα στα υψώματα του Golan. Το να παραχωρήσει η Ουάσιγκτον την περιοχή στο Τελ Αβίβ συνεπάγεται ότι θα συμβάλει και στην στρατιωτική προστασία του αν χρειαστεί – αν και, όπως έχουμε πει για τα θαλάσσια κοιτάσματα, το «στη μέση πηγάδι και γύρω γύρω βαριά όπλα» δεν είναι ο ορισμός του «επενδυτικού κλίματος»! Ωστόσο δεν θα πρέπει να βγάλουμε απ’ τον λογαριασμό τον κυνισμό. Τελ Αβίβ και Ουάσιγκτον μπορεί να ελπίζουν ότι έναντι κάποιων ανταλλαγμάτων (;) ίσως πείσουν το καθεστώς Άσαντ να παραιτηθεί (σιωπηλά) απ’ την διεκδίκηση του Golan… «Μπορεί»… «Ίσως»… Η ελπίδα είναι πολιτικό σωσίβιο…

(φωτογραφίες: Στη μέση: τα ισραηλινά τανκς στο Golan στραμμένα προς την συρία. Κάτω: Η στιγμή της χαλάρωσης. Ο στα δεξιά λέει το αγαπημένο του ανέκδοτο με την καμήλα και την ουρά στους γκισέδες, και ο «πομπηίας» λύνεται στα γέλια επειδή φαντάζεται stealth καμπούρες…)

Και οι γλάστες χρήσιμες είναι 2

Πέμπτη 21 Μάρτη. Τι αποκόμησε, λοιπόν, ο πιστός λακές της ελληνικής ιμπεριαλιστικής γραμμής εξοχότατος π.ε.τ. απ’ το πολυδιαφημισμένο χθεσινό ραντεβού του; Στη σύντομη “κοινή δήλωση” της συμμορίας στην οποία έχει ενταχθεί το ελλαδιστάν οι λέξεις «east med» όχι απλά δεν υπάρχουν· δεν υπονοούνται καν. Υπάρχει δυο φορές αναφορά σε «ενεργειακή ασφάλεια», υπάρχει ένα «καλώς το» για το «πρόσφατο εύρημα φυσικού αερίου στην ανατολική Μεσόγειο», αλλά υπάρχει κι αυτό:

… [Οι ηγέτες συμφώνησαν] να αμυνθούν εναντίον των εξωτερικών κακόβουλων επιρροών στην ανατολική Μεσόγειο και στην ευρύτερη Μέση Ανατολή…

Με δεδομένο ότι η Άγκυρα μπορεί να θεωρείται κακόβουλη αλλά «εξωτερική» δεν είναι (το ξεκαθάρισε, ρεαλιστικά μιλώντας, και ο «κόκκινος Κατρού»…), ο στόχος της «άμυνας» είναι η Μόσχα, η Τεχεράνη – ίσως και το Πεκίνο…

Με άλλα λόγια, όπως είχε προβλέψει η ασταμάτητη μηχανή (και όπως ήταν εύλογο να προβλέψει ο οποιοσδήποτε απλά σοβαρός), η παρουσία του «πομπηία» στο καθιερωμένο ραντεβού της συμμορίας των 3 δεν προσέθεσε μέτρα σωλήνα, ούτε ντάλαρς για την κατασκευή του. Προσέθεσε (ή, πιο σωστά, επικύρωσε) πολεμοκάπηλους σχεδιασμούς. Κι ενώ δεν ξέρουμε τι ακριβώς «βάζει» στο καλάθι του αμερικανικού και του ισραηλινού ιμπεριαλισμού ο ελληνικός εκτός απ’ τις διευκολύνσεις, με πρώτη και λαύτερη την Σούδα (για την Λευκωσία είναι σαφές το τι!), είναι ξεκαθαρο για ποιο πράγμα κουβεντιάζει ο εξοχότατος π.ε.τ. (σαν υπηρέτης της ελληνικής «εθνικής γραμμής», τίποτα περισσότερο, τίποτα λιγότερο)· και ποιοι είναι οι στόχοι.

Ο παγκόσμιας εμβέλειας τενεκεδένιος, μαζί με τον συνεργάτη του ψεκασμένο, δίνουν έτοιμη την εντατική πολεμοκάπηλη προεργασία που έκαναν μαζί επί πάνω από 4 χρόνια στον πιθανό επόμενο κυβερνήτη. Σε ότι αφορά συμμαχίες, επιλογές, προσανατολισμούς. Ο ρημαδοΚούλης θα πάρει καλή προίκα.

Φαίνεται πως αυτό αρκεί για να θεωρείται ο τενεκεδένιος «έξυπνος» και “ικανός”…

Γλύκα παγκόσμιας εμβέλειας

Πέμπτη 21 Μάρτη. Μην παρεξηθείτε (μερικοί μερικοί!) για την διαφήμιση. Έρχεται απ’ την ισπανία. Στο κάτω κάτω δεν διαφημίζει ούτε την “γλυκειά μελαγχολία”, ούτε την “γλυκειά σοσιαλδημοκρατία”!

Προσεχώς, ίσως, στις σχετικές διαφημίσεις προστεθούν τίποτα αλλαντικά (“σαλάμια”) και λίγη χόβολη (“burning baby, burning”!)…

(Κοίτα να δεις πως εξελίχτηκαν τα πράγματα!)

Αγγλικές ξινίλες

Πέμπτη 21 Μάρτη. Η δόλια κυρά May ζήτησε, τελικά, μια παρατασούλα ως τις 30 Ιούνη, αλλά μέσα σε μαύρα σύννεφα… Ο δαιμόνιος friend of spirit Junker δήλωσε ότι «αν είναι να αποφασίσουν κάτι να την συζητήσουμε την παράταση – αλλά δεν φαίνεται οτι θα γίνει έτσι. Οπότε δεν μπορούμε να αποφασίσουμε ακόμα».

Μ’ αυτά τα δεδομένα η δόλια κυρά May ίσως σκέφτηκε να αρχίσει κάτι που θα μπορούσε να είναι προεκλογική εκστρατεία. Για πρώτη φορά στη διάρκεια του κοινοβουλευτικού δράματος έκανε μνεία του «λαού»:

…Ο κόσμος περιμένει μια απόφαση εδώ και σχεδόν τρία χρόνια. Κουράστηκε απ’ τις αποτυχίες του κοινοβουλίου – και η πρωθυπουργός [σ.σ.: τρίτο πρόσωπο μεγαλοπρέπειας!] μοιράζεται την απογοήτευσή του…

Μήπως να καταργηθεί αυτό το ανίκανο κοινοβούλιο κυρα May; Ή μήπως, στο 95φεύγα, να βάλει επιτέλους την μπάλα στο πλεκτό; Αν το ποδόσφαιρο ήταν κάποτε ένα απ’ τα βασικά εξαγώγιμα είδη του βασιλείου, το «κλωτσάμε την μπάλα στα περιστέρια» δεν ήταν ποτέ χαρακτηριστικό του. Με ποδοσφαιρικούς όρους το βρετανικό κοινό θα έπρεπε να παρακαλάει να σφυρίξει το κοράκι το τέλος αυτού του ματς νωρίτερα, όχι αργότερα. Για να απαλλαγεί απ’ το βάσανο.

Αλλά δεν πρόκειται για μπάλα. Η ε.ε. (μάλλον) θα αποφασίσει μία ή δύο μέρες πριν τις 29 Μάρτη να δώσει μια παρατασούλα – όμως αυτή τη στιγμή δεν ξέρουμε αν θα είναι ως τις 23 Μάη (πριν τις ευρωεκλογές) ή ως τις 30 Ιούνη, που παρακαλάει η κυρά May.

Σε κάθε περίπτωση, όσο η δόλια κυρά πρωθυπουργός βρίσκεται στο κέντρο της σκηνής του δράματος, θα χρειαστεί να κάνει κάποιο αεροπλανικό.

Βόρεια ιρλανδία 1…

Τετάρτη 20 Μάρτη. Η πολύ πρόσφατη παραπομπή σε δίκη ενός άγγλου πεζοναύτη, με την κατηγορία ότι σκότωσε δύο ιρλανδούς άοπλους διαδηλωτές υπέρ των πολιτικών δικαιωμάτων στις 30 Γενάρη το 1972 στο Derry – μετά από 47 ολόκληρα χρόνια! – είναι αυτό που απέμεινε από μια συστηματική προσπάθεια του αγγλικού κράτους να «ξεπλύνει» εκείνο το έγκλημα. Το έγκλημα που καταγράφτηκε στην ιστορία σαν «Ματωμένη Κυριακή» (Bloody Sunday) έμεινε και παραμένει στη συλλογική μνήμη των ιρλανδών, κι όχι μόνο του βορρά. (Το γεγονός ότι, σαν τραγούδι διαμαρτυρίας η υπενθύμιση της Bloody Sunday έγινε μια απ’ τις μεγαλύτερες διεθνείς επιτυχίες των ιρλανδών U2 το 1983, σχετικά στην αρχή της καριέρας τους, είναι συμπληρωματικό. Εδώ μια απ’ τις παλιότερες συναυλίες των U2 με το Bloody Sunday, όταν ο Bono δεν ήταν ακόμα ο καραγκιόζης που έγινε μετά· εδώ ολόκληρη η εντυπωσιακή ταινία / ντοκουμέντο, του 2002, γι’ αυτό το θέμα· κι εδώ το trailer της… Στην ακριβέστατη από ιστορική άποψη ταινία, αν δεν την έχει δει ήδη, θα διαπιστώσετε, μεταξύ άλλων, πού έμαθε τα βασικά ο ισραηλινός στρατός για να κάνει αυτά που κάνει κατά των Παλαιστίνιων..).

Η παραπομπή ενός μόνο απ’ τους δολοφόνους του αγγλικού στρατού εκείνης της σφαγής (του “στρατιώτη F”: για την δολοφονία των διαδηλωτών James Wray και William McKinney, και την απόπειρα δολοφονίας των Joseph Friel, Michael Quinn, Joe Mahon και Patrick O’Donnell) πέφτει, σαν μια «συνωμοσία της Ιστορίας», στη χειρότερη στιγμή τα τελευταία 20 χρόνια, σε σχέση με το «ζήτημα της βόρειας ιρλανδίας». Σε 21 ημέρες απο σήμερα (στις 10 Απρίλη) θα συμπληρωθούν 20 χρόνια απ’ την υπογραφή της «συμφωνίας της μεγάλης Παρασκευής» (του 1998), στο Μπέλφαστ, που «έλυσε» το ζήτημα… Κι ωστόσο το αγγλικό κράτος / κεφάλαιο παραπατάει με τέτοιο τρόπο ώστε να το ξανανοίγει… Πολύ άσχημη σύμπτωση: ένας μόνο που παραπέμπεται σε δίκη (αντί για 17, που ήταν το «απόσπασμα θανάτου»…) επιβεβαιώνει τον ιμπεριαλισμό του Λονδίνου στην ιρλανδία· σε μια στιγμή που όλη η φαντασίωση της επανάκτησης του «αγγλικού μεγαλείου» (συμπεριλαμβανομένου του στρατιωτικού) μέσω brexit κρέμεται σ’ αυτή τη φάση, ακριβώς, απ’ το «ζήτημα της βόρειας ιρλανδίας». Σε μια καινούργια version, συνέχεια όλων των προηγούμενων.

Μιας και η ιστορία της ιρλανδίας δεν είναι γενικά γνωστή στα μέρη μας (όχι, σίγουρα, για τις νεώτερες / ους), μια σύντομη αναδρομή σ’ αυτήν δείχνει το γιατί όλη η ρητορική για το brexit μαζί με την ψήφο υπέρ του απ’ τον «πάντα αθώο (;)» λαό, δεν ήταν απλά μια φάρσα. Μπορεί να αποδειχθεί εγκληματική φάρσα.

(φωτογραφία: Μια στιγμή απ’ την πραγματική «Ματωμένη Κυριακή»…)

Βόρεια ιρλανδία 2…

Τετάρτη 20 Μάρτη. Η ιστορία της κατοχής της ιρλανδίας πάει πίσω στο 1167, όταν εισέβαλλε ο αγγλο-νορμανδικός στρατός και κατέλαβε το νησί. Το ανακάτεμα των πληθυσμών τους επόμενους αιώνες ήταν μικρό, και στην πραγματικότητα ιρλανδοί και άγγλοι έποικοι ζούσαν δίπλα δίπλα αλλά χωριστά.

Η κατάσταση επιδεινώθηκε όταν ο προτεστάντης άγγλος βασιλιάς Ερρίκος ο 8ος “τα έσπασε” με τη Ρώμη και τον πάπα, κάνοντας την θρησκεία (τον προτεσταντισμό) σημαία της ηγεμονίας του – και στην ιρλανδία. To 1534 το τότε αγγλικό κοινοβούλιο ψήφισε τον «νόμο της υπεροχής» που χαρακτήρισε τον Ερρίκο «ανώτατο επικεφαλής σ’ όλο τον κόσμο της αγγλικής εκκλησίας». Την ίδια χρονιά, το 1534, έγινε η πρώτη εξέγερση των (καθολικών) ιρλανδών κατά του αγγλικού στέμματος.

Οι εξεγέρσεις συνεχίστηκαν· αλλά ταυτόχρονα πήρε σάρκα και οστά το σχέδιο της αγγλίας για αλλαγή της δημογραφικής σύνθεσης στην ιρλανδία (που το βλέπουμε τα τελευταία χρόνια;… που το βλέπουμε;…). Εκτάσεις ιρλανδών γαιοκτημόνων κατασχέθηκαν με αποφάσεις του Λονδίνου, και δημιουργήθηκαν διάφοροι οικισμοί προτεσταντών απ’ την αγγλία, την σκωτία και την ουαλλία – ειδικά στο βορρά. Σε πιο μικρούς αριθμούς μέχρι την δεκαετία του 1650, οπότε (υπό τον Cromwell) χλιάδες στρατιώτες του Λονδίνου προικοδοτήθηκαν με γη και εγκαταστάθηκαν στον ιρλανδικό βορρά.

Οι εξεγέρσεις συνεχίστηκαν· και δυνάμωσαν μετά την γαλλική επανάσταση, με την ιρλανδική επανάσταση του 1798 σαν μια κορυφαία στιγμή – εξέγερση που καταστάλθηκε με μεγάλη βαρβαρότητα.

Στις αρχές του 20ου αιώνα, κι ενώ ολόκληρη η ιρλανδία ήταν «επαρχία» του «ενωμένου βασιλείου», δημιουργήθηκε το ιρλανδικό κόμμα Sinn Fein («εμείς μόνοι μας») και δημιουργήθηκαν οι πρώτες ένοπλες πολιτοφυλακές. Τόσο απ’ τους ιρλανδούς όσο και απ’ τους προτεστάντες εποίκους του βορρά. Το 1916, ενώ συνεχιζόταν ο Α παγκόσμιος πόλεμος, οι ιρλανδοί ξαναξεσηκώθηκαν – και πάλι καταστάλθηκαν με κάθε δυνατότητα τρομοκρατικής βίας που διέθετε το «ενωμένο βασίλειο». Αλλά όταν ένα χρόνο μετά, στις εκλογές του 1917, οι 73 βουλευτές του Sinn Fein αρνήθηκαν την συμμετοχή τους στο αγγλικό κοινοβούλιο και δημιούργησαν ένα παράνομο ιρλανδικό αντίστοιχο, άρχισε να γίνεται σαφές ότι η αγγλική κυριαρχία δεν θα μπορούσε να διαρκέσει για πολύ ακόμα. Εν τέλει, το 1937, το Λονδίνο αναγνώρισε την ανεξαρτησία του μεγαλύτερου μέρους του νησιού (κι έτσι δημιουργήθηκε το ιρλανδικό κράτος), όχι όμως και του βορρά, που παρέμεινε αγγλική κτήση.

Παρότι η δημιουργία ιρλανδικού κράτους μετρίασε τις «πιέσεις» προς το «ενωμένο βασίλειο», η μόνο μερική υποχώρηση και η διαίρεση του νησιού με την συνεχιζόμενη κατοχή του βορρά έγινε η βάση ενός καινούργιου γύρου συγκρούσεων…

Και ανασταίνεται σήμερα χάρη στους … brexiters…

Βόρεια ιρλανδία 3…

Τετάρτη 20 Μάρτη. Η εξέγερση (στην βόρεια ιρλανδία πια) ξαναβγήκε στην πρώτη γραμμή το 1966 – μέσα στον γενικότερο (παγκόσμιο) ρεύμα του νεολαιίστικου ριζοσπαστισμού. Η καταστολή ήταν πάντα σκληρή. Το 1969 δημιουργήθηκε το ένοπλο τμήμα της εξέγερσης: ο «provisional irish republican army», γνωστός σαν (P)IRA, με πολιτικό στόχο την απελευθέρωση του βορρά απ’ τους άγγλους και την ενοποίηση της ιρλανδίας. Ο αγώνας του IRA εντάχτηκε ομαλά στον παγκόσμιο γαλαξία των απελευθερωτικών/ αντιαποικιακών κινημάτων της περιόδου εκείνης, στη λατινική αμερική, στην αφρική, στην ανατολική ασία (βιεντάμ, ινδοκίνα), στη μέση Ανατολή (παλαιστίνη). Το “παγκόσμιο ’68”, το απροειδοποίητο και γιγάντιο ξέσπασμα των αρνήσεων του οποίου διάφοροι άσχετοι και ανιστόρητοι βαυκαλίζονται ακόμα να παριστάνουν τους απογόνους, είχε πάρα πολύ “βόρεια ιρλανδία” – όπως είχε και πάρα πολύ “παλαιστίνη”…

Kαι έδωσε συγκλονιστικές (αν και αποτυχημένες) κορυφώσεις, όπως η μαζική απεργία πείνας των αιχμάλωτων / φυλακισμένων μελών του IRA με στόχο την αναγνώρισή τους ως πολιτικών κρατουμένων, το 1981. Μια φοβερή εκστρατεία «το σώμα μου σαν όπλο» σε μια ακόμα τρομερή εποχή· που τέλειωσε σε βαθύ πένθος: με τον θάνατο 10 απεργών πείνας (ο πιο γνωστός ήταν ο πρώτος νεκρός, ο Bobby Sands…)

Η σφαγή της «ματωμένης Κυριακής» τον Γενάρη του 1972 είχε δώσει ήδη μεγάλη ώθηση στον IRA και στην ένοπλη δράση του· αλλά και η σκληρότητα του αγγλικού στρατού και των ένοπλων προτεσταντών εποίκων μεγάλωνε επίσης. Η κλιμάκωση, μετά την αποτυχία της απεργίας πείνας λόγω της αδιαλλαξίας της Θάτσερ, οδηγούσε, απλά, σ’ ένα στρατιωτικό αδιέξοδο. Ωστόσο η κατάρρευση του ανατολικού μπλοκ και το τέλος του «ψυχρού» (3ου παγκόσμιου) στις αρχές της δεκαετίας του ’90, άλλαξαν τα δεδομένα. Εκείνο που αποδείχθηκε επιπλέον καθοριστικό ήταν η εκλογή του Bill Clinton στην Ουάσιγκτον το 1992: οι ιρλανδοί των ηπα (μετανάστες απ’ τα τέλη του 19ου αιώνα οι περισσότεροι) ήταν βασικοί ψηφοφόροι των «δημοκρατικών»· ενώ, επιπλέον, «το τέλος της ιστορίας» και «η νίκη του φιλελευθερισμού» δεν μπορούσαν να δικαιολογήσουν την συνέχιση του εσωτερικού πολέμου στην αγγλία.

Έτσι, αρχίζοντας απ’ τον Δεκέμβρη του 1993, το Λονδίνο άρχισε να υποχωρεί σταδιακά. Ύστερα από εντατικές διαπραγματεύσεις (με την μεσολάβηση και των κυβερνήσεων Clinton), τον Απρίλη του 1998 ψηφίστηκε στο Μπέλφαστ η «συμφωνία της μεγάλης Παρασκευής» που τέλειωνε οριστικά τον πόλεμο, αναγνώρισε ορισμένες αρμοδιότητες (και θεσμικές σχέσεις) του ιρλανδικού κράτους στην βόρεια ιρλανδία, διαμόρφωσε ένα «μικτό σύστημα» διακυβέρνησης της βόρειας ιρλανδίας (μικτές τοπικές κυβερνήσεις από κόμματα των καθολικών και των προτεσταντών) διατηρώντας ωστόσο την βόρεια ιρλανδία σαν τμήμα της επικράτειας του «ενωμένου βασιλείου». Ένα απ’ τα βασικά σημεία της συμφωνίας ήταν ότι το Λονδίνο αναγνώριζε, για πρώτη φορά στην ιστορία, ότι η θέληση ενός μεγάλου μέρους των βορειο-ιρλανδών (οι καθολικοί) για ένωση με την ιρλανδία είναι νόμιμη. Όπως ότι είναι νόμιμο δικαίωμά τους να έχουν μαζί με την αγγλική και την ιρλανδική υπηκοότητα· ή και μόνο την δεύτερη. Ένα ακόμα βασικό σημείο, απ’ την άλλη μεριά, ήταν ότι το Δουβλίνο έβαλε στο ιρλανδικό σύνταγμα άρθρο που αναγνωρίζει ότι η βόρεια ιρλανδία ανήκει στο «ενωμένο βασίλειο».

Σημαντικός παράγοντας της επίτευξης της συμφωνίας εκείνης, πέρα απ’ τις αμερικανικές πιέσεις στο Λονδίνο, ήταν οπωσδήποτε το γεγονός ότι Λονδίνο και Δουβλίνο ανήκαν στην ε.ε.. Πράγμα που σήμαινε ότι ένας μεγάλος όγκος ελευθεριών που καταργούσε τα ενδο-ευρωπαϊκά σύνορα διαμορφωνόταν ήδη σαν ευρωπαϊκή νομοθεσία. Η κατάργηση των συνόρων ανάμεσα στη βόρεια και την υπόλοιπη ιρλανδία ήταν, τεχνικά και πρακτικά, μια εύκολη υπόθεση…

Κι αυτό είναι το ζήτημα που έχει ξαναμπεί στον πάγκο του χασάπη με την υπόθεση του brexit: αν το Λονδίνο βγεί απ’ την ε.ε., ποια θα είναι η «τύχη» της βόρειας ιρλανδίας; Θα πρέπει να ακολουθήσει το Λονδίνο, και άρα να ξαναχωριστεί απ’ το ιρλανδικό κράτος, τινάζοντας έτσι την πριν 20 χρόνια συμφωνία; Θα πρέπει να κρατήσει τις σχέσεις που έχει τώρα (να παραμείνει, δηλαδή, στην ε.ε.) ενώ είναι ταυτόχρονα μέρος του «ενωμένου βασιλείου», μεταφέροντας όμως μ’ αυτόν τον τρόπο τα σύνορα (τα τελωνεία, τους αστυνομικούς ελέγχους κλπ) στα δυτικά λιμάνια της σκωτίας, της αγγλίας και της ουαλίας;

(φωτογραφία: Ο Bobby Sands – δεξιά, με το κόκκινο πουλόβερ, εννοείται: πριν φυλακιστεί! Ο αργός, μέρα τη μέρα θανατός του, όπως και των υπόλοιπων ιρλανδών φυλακισμένων απεργών πείνας του IRA το 1981, μαζί με τον θάνατο από απεργία πείνας του μέλους της γερμανικής αντάρτικης οργάνωσης RAF Holger Meins, που είχε προηγηθεί – το 1974 – ήταν γεγονότα που σημάδεψαν ανεξίτηλα το πάθος αλλά και το αδιέξοδο, το αδιέξοδο αλλά και το πάθος μιας εποχής παγκόσμιου εργατικού / κοινωνικού / πολιτικού ριζοσπαστισμού…

Κανείς δεν περίμενε τότε ότι κάποτε θα έρθει μια στιγμή όπου κάθε τσόλι θα καμαρώνει παριστάνοντας εκ του ασφαλούς το “βαρύ πεπόνι”. Κανείς δεν περίμενε αυτόν τον selfie βούρκο των τωρινών καιρών. Οι περισσότεροι χώθηκαν έγκαιρα ή όποτε τους δόθηκε η ευκαιρία και έχουν βολευτεί στη ζεστούλα του.

Οπότε και εναντίον του είμαστε υποχρεωμένοι να πολεμάμε…)