Year: 2019

Η Μεγάλη Πορεία της Επιστροφής

Δευτέρα 1 Απρίλη. Δεν είναι “πρωταπριλιάτικο”, και μπορεί να είναι ασήμαντο. Το πρώτο απ’ τα τρία video που είχαμε χτες για τον ένα χρόνο απ’ την έναρξη της «Μεγάλης Πορείας της Επιστροφής» στη Γάζα, ήταν απ’ τον αγγλικό καθεστωτικό guardian. Δεν ξέρουμε πόσοι / πόσες προλάβατε να το δείτε: το μικρής διάρκειας videoρεπορτάζ του guardian εξαφανίστηκε κάποια στιγμή απ’ το youtube (άρα και απ’ την ασταμάτητη μηχανή).

Δεν ξέρουμε τι ακριβώς συμβαίνει στο διαδίκτυο. Δεν φανταζόμαστε “λογοκρισία”, αφού διαπιστώσαμε ότι το συγκεκριμένο video άλλαξε διεύθυνση (URL). Οπότε μπορείτε να το δείτε:

Δεν έχουμε εξήγηση για τέτοιες μετακομίσεις. Συνεπώς, επειδή είναι καθήκον μας η αλληλεγγύη στην παλαιστινιακή αντίσταση, καλού κακού (αν ξαναμετακομίσει το πιο πάνω), ένα ακόμα:

Η «νέα μέση Ανατολή» 1

Δευτέρα 1 Απρίλη. Χτες, τελειώναμε το «παιχνίδια με το διάολο 3» μ’ αυτήν την παρατήρηση:

Ωστόσο δεν υπάρχει κανένας νόμος της φύσης που να εξασφαλίζει ότι αυτή η τακτική, που συμπυκνώνεται στο «καταστρέφω ή μπλοκάρω τις ενεργειακές εξαγωγές των ανταγωνιστών μου – ενισχύω τις δικές μου και των στενών συμμάχων μου» είναι και θα παραμείνει μονοπώλιο της Ουάσιγκτον!!! Μπορούν, κάλιστα, να την εφαρμόσουν (για τα δικά τους συμφέροντα) και οι ανταγωνιστές της… Και αυτό ακριβώς θα κάνουν. Προς το παρόν με μισο-ήπιο τρόπο…

Καιρός να ρίξουμε λίγο περισσότερο φως στις εξελίξεις στη μέση Ανατολή, εξελίξεις που έχουν στο κέντρο τους το μπλοκ της Αστάνα, ενισχυμένο (πάντα διακριτικά) απ’ το Πεκίνο. Θα μπορούσε πολύ εύκολα αυτές οι εξελίξεις να μπουν κάτω απ’ την επικεφαλίδα “η άλλη ενεργειακή σταθερότητα”… Αλλά δεν παίζουμε με τις λέξεις…

Κάποιοι (όχι τυχαίοι) μιλούν για την συγκρότηση μιας καινούργιας μεσανατολικής συμμαχίας (για την οποία σας ενημερώνουμε εδώ και δύο περίπου χρόνια) τώρα πια ανοικτά και επίσημα: ανάμεσα στην Άγκυρα, την Τεχεράνη και την Ντόχα.

Ένα χρονικό σημείο πύκνωσης είναι το καλοκαίρι του 2017, όταν η Ντόχα βρέθηκε «τιμωρημένη» απ’ το Ριάντ και τις συμμαχικές πετροχούντες της αραβικής χερσονήσου, αποκλεισμένο εμπορικά, και με την απειλή στρατιωτικής εισβολής. Τότε το καθεστώς της Ντόχα υπερασπίστηκαν πρακτικά και αποτελεσματικά τόσο η Τεχεράνη όσο και η Άγκυρα. Όχι μόνο έστειλαν φορτία με τα εμπορεύματα που έλειψαν ξαφνικά λόγω του εμπορικού αποκλεισμού· η Άγκυρα έστειλε και στρατό στην (υπαρκτή ήδη) βάση της στο κατάρ.

Στο φόντο των εξελίξεων στο συριακό πεδίο μάχης, όπου και τα τρία κράτη βρίσκονταν ήδη απ’ το 2016 στην ίδια μεριά (μαζί με την Μόσχα και την Δαμασκό), η γρήγορη «φιλική ανταπόκριση στα ζόρια» του καταριανού καθεστώτος ήταν η απόδειξη ότι μια τέτοια συνεργασία μπορεί πράγματι να είναι αποτελεσματική: ο φιλόδοξος τοξικός του Ριάντ και ο επίσης φιλόδοξος μέντορας του απ’ το Ντουμπάι, έσπασαν τα μούτρα της στην εκστρατεία «τιμωρίας» των σεΐχηδων της Ντόχα…

Η «νέα μέση Ανατολή» 2

Δευτέρα 1 Απρίλη. Πέρασαν αρκετοί μήνες με υπόγειες συνεννοήσεις, και στα τέλη Νοέμβρη του 2018 (πριν 4 μήνες δηλαδή) τα τρία κράτη υπέγραψαν στην Τεχεράνη μια συμφωνία για την δημιουργία «κοινής ομάδας εργασίας για την εξασφάλιση της διακίνησης εμπορευμάτων» μεταξύ τους. Λίγο αργότερα, στα μέσα Δεκέμβρη του 2018, στο περιθώριο του φόρουμ της Ντόχα, οι τρείς υπ.εξ. (ο Mevlut Cavusoglu εκ μέρους της Άγκυρας· ο Mohammad Javad Zarif εκ μέρους της Τεχεράνης· και ο Muhammad bin Αbdulrahman al-Thani, της κυβερνητικής δυναστείας, εκ μέρους της Ντόχα) υπέγραψαν τα έγγραφα μιας νέας συμμαχίας που – κατά την Ντόχα – θα αντικαταστήσει το γέρικο (40 χρόνων) και ξεπερασμένο “συμβούλιο συνεργασίας του Κόλπου”. Πρόκειται για σκάνδαλο! Το ξεπερασμένο “συμβούλιο συνεργασίας του Κόλπου” ήταν μεταξύ των αραβικών πετροδικτατοριών. Αντίθετα, η τριμερής συνεννόηση, έχει μέσα “πέρσες” (ιρανούς) και “τούρκους”…

Στις 25 Φλεβάρη του 2019 ο Άσαντ αυτοπροσώπως επισκέφτηκε την Τεχεράνη, για να δηλώσει την συμμετοχή του σ’ αυτήν την “εγκάρδια συνεννόηση”. Στις αρχές Μάρτη υπογράφτηκαν ακόμα μερικές επιμέρους συμφωνίες, για κοινές πρωτοβουλίες και δράσεις. Το γεγονός ότι ο διοικητής των επίλεκτων μονάδων των “φρουρών της επανάστασης” Qassem Soleimani έπαιξε έναν ιδιαίτερο ρόλο σ’ αυτές τις εξελίξεις (πράγμα που οδήγησε στη βράβευσή του στις 11 Μάρτη του 2019 απ’ τον Khamenei με ένα παράσημο που δεν έχει δοθεί ποτέ σε κανέναν απ’ την επανάσταση του 1979 και μετά) δείχνει ότι η στρατιωτική πλευρά αυτής της «εγκάρδιας συνεννόησης», στην οποία προσχώρησε και η Βαγδάτη (άρα πρόκειται για ένα μπλοκ Άγκυρας – Δαμασκού – Βαγδάτης – Ντόχα – Τεχεράνης) δεν είναι καθόλου αμελητέα… (Το Αμμάν επίσης κοιτάει προς τα εκεί…)

Στις 18 Μάρτη του 2019, οι αρχικαραβανάδες του ιράν, της συρίας και του ιράκ συναντήθηκαν στη Δαμασκό, υπό τις ευλογίες του Άσαντ, για να συζητήσουν (αυτό ανακοινώθηκε επίσημα) τις κοινές αντιτρομοκρατικές δράσεις τους. Τις ίδιες ημέρες, στην Άγκυρα, ο αντιπρόεδρος της ιρανικής κυβέρνησης Hussein Zulfiqari και ο τούρκος ομόλογος του Muhterem Ince κουβέντιαζαν και υπέγραφαν συμφωνία με αντίστοιχο «αντιτρομοκρατικό» περιεχόμενο. (Προσέξτε ότι η Άγκυρα αποφεύγει ακόμα μια απευθείας επαφή υψηλού επιπέδου με την Δαμασκό. Και ο λόγος είναι το Idlib…)

Η «νέα μέση Ανατολή» 3

Δευτέρα 1 Απρίλη. Ποιοί είναι οι σημαντικότεροι στόχοι αυτής της «συνεννόησης»; Αφενός να εξουδετερωθεί η αμερικανική επιρροή (και έδραση) στην ευρύτερη περιοχή – κι αυτό αφορά τις ypg… Αφετέρου η εξασφάλιση του ότι ο καταριανό και το ιρανικό φυσικό αέριο, μαζί με το πετρέλαιο του ιράν, του ιράκ και της συρίας, θα φτάσουν μελλοντικά, μέσω αγωγών, που θα διατρέχουν ιράν, ιράκ, συρία (και θα διακλαδώνονται προς τουρκία μεριά, προς τα βόρεια, για να συναντηθεί το καταριανό και το ιρανικό γκάζι με το ρωσικό στον turk stream…), ως τις συριακές (ή και τις λιβανέζικες) όχθες της Μεσογείου. Πρώτη επιλογή λιμανιού η Λατάκεια… Οι αγωγοί αυτοί (έτσι πάει ο σχεδιασμός) θα συνοδεύονται στην χάραξή τους από δίκτυα ηλεκτρισμού και υποδομές χερσαίων μεταφορών, οδικών και σιδηροδρομικών. (Ο χάρτης βοηθάει να φανταστείτε αυτές τις “γραμμές”…)

Χρειάζεται, άραγε, να το θυμίσουμε; Η κατασκευή (και η εκμετάλλευση) των αγωγών θα είναι δουλειά της αρμόδιας εταιρείας: της gazprom. Όσο για το σύνολο των project έχουν κάτι πολύ περισσότερο απ’ τις ευλογίες του Πεκίνου, σαν τμήμα των «δρόμων του μεταξιού». Έχουν, εύλογα, και τις προοπτικές της απαραίτητης χρηματοδότησης. Στις 19 Μάρτη του 2019 ο κινέζος υπουργός εμπορίου Zhong Shan δήλωσε ότι «το ιράν είναι στρατηγικός εταίρος της κίνας στη μέση Ανατολή»… Συμμπληρώνοντας ότι «… Η κίνα είναι ο μεγαλύτερος εμπορικός εταίρος και εισαγωγέας ιρανικού πετρελαίου» – η έσχατη “αμαρτία”, αυτό που προσπαθεί να μπλοκάρει η Ουάσιγκτον… Το Πεκίνο όμως δεν κάνει δωρεάν φιλοφρονήσεις.

Εννοείται πως άμεσα ή έμμεσα η Μόσχα είναι παρούσα σ’ όλες αυτές τις εξελίξεις. Είναι απαραίτητη, καθώς, μετά από έναν πόλεμο με τόσο αίμα στο ιράκ και στη συρία (που δεν έχει τελειώσει) στη βάση των αμερικανικών – ισραηλινών – σαουδαραβικών σχεδιασμών, κανείς δεν είναι αφελής: η ανατροπή των δεδομένων, και αυτή η «σπονδυλωτή» επέκταση του μπλοκ της Αστάνα, αργά ή γρήγορα θα ξαναοδηγήσει σε σύγκρουση· αυτή τη φορά ίσως πολύ χειρότερη.

Λέμε «άμεσα ή έμμεσα» η Μόσχα είναι παρούσα σ’ αυτές τις εξελίξεις. Για παράδειγμα στις 19 Μάρτη, ενώ συνεχιζόταν η συνάντηση των αρχικαραβανάδων ιράκ, ιράν και συρίας στη Δαμασκό, ο ρώσος υπ.αμ. Sergei Shoigu ταξίδεψε κι αυτός στη Δαμασκό. Εκτός απ’ τον Άσαντ και τους ρώσους καραβανάδες στη συρία, συναντήθηκε με όλο το συριακό επιτελείο. Και δεν κουβέντιασαν για τις προόδους των παιδιών τους στο σχολείο – το λέμε κατηγορηματικά.

Στις «τοπικές αντιπαλότητες» της μέσης Ανατολής, η Μόσχα ως τώρα κρατάει μια στάση παρόμοια μ’ εκείνη απέναντι στο Τόκιο, σαν μέλος του μπλοκ του Βλαδιβοστόκ: προσπαθεί είτε να «αποσπάσει» είτε να «ουδετεροποιήσει» το Τελ Αβίβ. Με δεδομένο ότι εκτός απ’ τις ypg (και από στρατιωτική άποψη πολύ περισσότερο απ’ αυτές) η άκρη του αμερικανικού μιλιταριστικού βραχίονα στην μέση Ανατολή (όπως την κοιτάει κανείς απ’ την μεριά της Μεσογείου) είναι το μιλιταριστικό, απαρτχάιντ ισραηλινό καθεστώς, η Μόσχα ξέρει (και οι πάντες καταλαβαίνουν) πως έχει μεγάλη σημασία οι όποιες συμμαχίες, επενδύσεις και εξελίξεις να προχωρήσουν όσο το δυνατόν περισσότερο χωρίς περιττές «προκλήσεις» σε βάρος του Τελ Αβίβ. Φυσικά όλοι καταλαβαίνουν και το ανάποδο: ότι αυτές οι «προκλήσεις» έρχονται απ’ την μεριά του ισραήλ και των ηπα…

Εν τέλει, αυτές οι εξελίξεις, έχουν ηχηρές συνέπειες και στο Ριάντ. Ο πατέρας βασιλιάς Salman έχει μισο-απολύσει τον διάδοχο τοξικό γυιό του (και κολλητό του αμερικάνου σώγαμπρου Kushner), αφαιρώντας του κρίσιμες αρμοδιότητες… Και φαίνεται να ψάχνει τον τρόπο για να κάνει μια κάποια στροφή προς τη «νέα πραγματικότητα», χωρίς να διακινδυνέψει την οργή τόσο του Τελ Αβίβ όσο και της Ουάσιγκτον…

Τοξικό θα ψάχνουμε και τοξικό δεν θα βρίσκουμε… Αλλά όλο και περισσότερα γίνονται τοξικά!

Η «νέα μέση Ανατολή» 4

Δευτέρα 1 Απρίλη. Οι συμμαχίες είναι συμμαχίες και τα σχέδια είναι σχέδια. Οι πρώτες έχουν ωριμάσει αρκετά· τα δεύτερα όμως δεν θα πρέπει να τα αντιμετωπίσει σα να έχουν υλοποιηθεί. Το γεγονός που δεν μπορεί να αμφισβητηθεί ωστόσο (ή, αν το προτιμάτε, αυτή είναι η δική μας άποψη) είναι αυτό: η ανατολική Μεσόγειος κάθε άλλο παρά για μια περιοχή «για κρουαζιέρες» προαλείφεται.

Σ’ αυτήν την αντιπαράθεση, που είχε ήδη την μορφή «πόλεμος στη συρία» (πράγμα που σημαίνει ότι είναι αδίστακτη, σίγουρα απ’ την μεριά της Ουάσιγκτον και του Τελ Αβίβ), τα γάντια έχουν βγει. Επιμένουμε ότι πρόκειται για δευτερεύον μέτωπο του 4ου παγκόσμιου πολέμου… «Δευτερεύον», όμως, καθόλου δεν σημαίνει «αναίμακτο»! Μάλλον το αντίθετο. Σημαίνει «φτηνό αίμα» – των άλλων.

Θα είναι ηλίθιος όποιος νομίζει ότι ένας πόλεμος που αρχίζει με το «φτηνό αίμα των άλλων», ας πούμε σαν proxy war,  σταματάει με έναν κάποιον «ειρηνικό» συμβιβασμό.

Δυστυχώς ζούμε σε συνθήκες υπερπαραγωγής ηλιθίων… Που νομίζουν ότι είναι τέρατα ευφυίας.

(φωτογραφία: Η επανάληψη του χάρτη γίνεται μπας – λέμε: μπας – και γίνει κατανοητό σε ποιο μέρος του κόσμου ζούμε. Καμμία σχέση με την γεωγραφία της φαντασίας του καθενός…)

Η Μεγάλη Πορεία της Επιστροφής

Κυριακή 31 Μάρτη. Τρία σύντομα video πιο κάτω. To πρώτο είναι στιγμιότυπα απ’ τις χθεσινές διαδηλώσεις στη λωρίδα της Γάζας – ο ισραηλινός στρατός σκότωσε τρεις διαδηλωτές ακόμα την Παρασκευή και το Σάββατο.

https://www.youtube.com/watch?v=pz7kdONR9bw

Το δεύτερο είναι απ’ την χθεσινή συγκέντρωση αλληλεγγύης / μνήμης στη Ν. Υόρκη.

Και το τρίτο είναι κάπως παλιότερο. Στις 21 Σεπτέμβρη του 2018, πριν 6 μήνες και κάτι, μια 50άδα ισραηλινοί αντιφασίστες αναρχικοί έκαναν συγκέντρωση αλληλεγγύης στην παλαιστινιακή αντίσταση, στην Malaka, κοντά στον φράκτη, στα ανατολικά της πόλης της Γάζα.

Λίγοι – αλλά σε μια εκφασισμένη κοινωνία γενναίοι και γενναίες. (Δεν ξέρουμε που βρίσκονται τώρα…)

(φωτογραφία επάνω: Τα drones των αδυνάτων, 110% παλαιστινιακή εφεύρεση: χαρταετοί μολότοφ…)

Παιχνίδια με τον διάολο 1

Κυριακή 31 Μάρτη. Αν θα ήταν δυνατόν – είναι; Η Ουάσιγκτον κάνει σε διάφορα ταμπλώ τις ιμπεριαλιστικές κινήσεις της· και η «ενεργειακή ασφάλεια» είναι ένα απ’ τα βασικά. Το «σχέδιο Guaido» στη βενεζουέλα είναι η τελευταία απόδειξη, σε μια σειρά από πρόσφατες, που πυκνώνουν γρήγορα.

Η συμμαχία των νο 1 ντόπιων αφεντικών, των εφοπλιστών, με τις «βρώμικες» κινήσεις της Ουάσιγκτον είναι δεδομένη: έχουν στους στόλους τους και τάνκερ και γκαζάδικα LPG. Συνεπώς δεδομένη είναι και η «σκληρή» πρόσδεση του ελληνικού ιμπεριαλισμού στους αμερικανικούς σχεδιασμούς (στα ζητήματα «εξωτερικής πολιτικής» δεν αποφασίζει ο «λαός»… Αυτός χορταίνει με την “πολιτική tittytainment”…). Έχει, βέβαια, τις ιδιαίτερες δικές του ιμπεριαλιστικές φιλοδοξίες το ελλαδιστάν. Όμως ακόμα κι αν αυτές δεν βγουν, η συμμαχία Αθήνας – Ουάσιγκτον (με τις όποιες προεκτάσεις της), όπως κατά συνέπεια και η συμμαχία Αθήνας – Τελ Αβίβ δεν θα αλλάξουν. Ή, αν το θέλει κάποιος, είναι πολύ αργά για να αλλάξουν· εκτός αν η ντόπια ριζοσπαστική (και εργατική) συνειδητοποίηση του τι συμβαίνει αποκτήσει έγκαιρα εύρος και βάθος. (Το «παλεύουμε» αλλά τα εμπόδια είναι πολλά).

Το υποστηρίζαμε ήδη απ’ την εποχή της αμερικανικής εισβολής στο ιράκ, το 2001: η Ουάσιγκτον δεν θέλει τα ιρακινά πετρέλαια για τις εταιρείες της – θέλει να τα «θάψει» για όσο περισσότερο καιρό μπορεί… Η άποψή μας ήταν οικτρά μειοψηφική – αλλά έχει αποδειχθεί σωστή. Αυτό επιβεβαιώνεται σταθερά από τότε, σε διάφορες περιπτώσεις: λιβύη, βορειοανατολική συρία, βενεζουέλα – και προσπάθειες «αποκλεισμού» των ιρανικών υδρογονανθράκων απ’ την παγκόσμια αγορά. Το ανάλογο ισχύει με το nord stream 2 και το ρωσικό φυσικό αέριο.

Το σχέδιο έχει ως τώρα μερικές επιτυχίες, απέχει όμως απ’ το ιδανικό. Επειδή, δε, έχει γίνει σαφές απ’ τους ανταγωνιστές του αμερικανικού ιμπεριαλισμού, είναι καθόλα πιθανό ότι θα απαντήσουν με το ίδιο νόμισμα! (Στους πολέμους δεν υπάρχει «ιδιοκτησία των μέσων / όπλων»!).

Οι wonna be “σεΐχηδες” της ανατολικής Μεσογείου θα βρεθούν μέσα στη φωτιά – αλλά ξέρουν: εμείς είναι που θα καούμε. Τα “εξαίσια θύματα”…

Παιχνίδια με τον διάολο 2

Κυριακή 31 Μάρτη. Να τι αποδεικνύει ένα μόνο πρόσωπο (υπάρχουν, φυσικά, πολύ περισσότερα!): ο αμερικάνος υπ.εξ. Mike Pompeo. Ο καλοδιαφημισμένος στα μέρη μας plus 1 της συμμορίας των τριών (Αθήνα – Λευκωσία – Τελ Αβίβ).

Πριν γίνει υπ.εξ. ο «πομπηίας» είχε περάσει για ενάμισυ χρόνο απ’ το πόστο του διευθυντή της c.i.a. (τον προσέλαβε το ψόφιο κουνάβι τον Γενάρη του 2017 – ως τον Απρίλη του 2018). Αλλά δεν είναι αυτό το βασικό προσόν του. Η «προίκα» του είναι η επαγγελματική σταδιοδρομία του: για πολλά χρόνια υποδιευθυντής της Sentry International, μιας εταιρείας που φτιάχνει εξοπλισμό άντλησης πετρελαίου και αερίου, θυγατρικής του μεγάλου αμερικανικού ομίλου Koch – με ακροδεξιές πολιτικές προτιμήσεις (η οικογένεια Koch). Ο «πομπηίας» είναι «άνθρωπος» του Koch, πράγμα που του εξασφάλισε και την εκλογή του σαν βουλευτή. Ο «πομπηίας» ανέλαβε με την υπουργοποίησή του την διαχείριση / διεκπεραίωση εκείνου που είχε αναλάβει πριν απ’ αυτόν ο επίσης «πετρελαιάνθρωπος» Rex Tillerson σαν υπ.εξ., αλλά είτε δεν μπορούσε είτε δεν ήθελε να το κάνει.

Να πως εξέθεσε την αποστολή του μιλώντας σε αμερικανικό κοινό πριν 2 βδομάδες (στις 12 Μάρτη του 2019) στο ετήσιο ενεργειακό συνέδριο CERAweek στο Huston του Τέξας (η δική μας «αποκωδικοποίηση» στη συνέχεια):

… Βρισκόμαστε πια σε μια νέα εποχή ανακαλύψεων, που η ιστορία θα την θυμάται σαν μεγάλη κοινωνική αλλαγή, και παγκόσμια αλλαγή. Αντί να πλέουμε σε μακρινές περιοχές, κάνουμε ανακαλύψεις εδώ ακριβώς, στις ηπα, κάτω απ’ τα πόδια μας. Η «επανάσταση του σχιστολίθου» [σ.σ.: της εκμετάλλευσης του σχιστολιθικού πετρελαίου και αερίου] αλλάζει την ζωή των αμερικάνων και όλου του κόσμου…. Μόλις πριν μια δεκαετία ζούσαμε σ’ έναν κόσμο απ’ όπου έπρεπε να εισάγουμε το 60% των αναγκών μας σε πετρέλαιο, και τώρα έχουμε ξεπεράσει το όριο της ενεργειακής ανεξαρτησίας… και υπάρχει ένα ακόμα πιο λαμπρό μέλλον μπροστά μας.

… Κι έτσι θέλω να έρθω στο βασικό θέμα, στο τι σημαίνει η καινούργια μας ενεργειακή αφθονία για την αμερικανική εξωτερική πολιτική… Είναι πολύ απλό: η αφθονία μας σε πετρέλαιο μας επιτρέπει να βοηθήσουμε τους φίλους μας να έχουν ενεργειακή διαφοροποίηση. Δεν θέλουμε οι ευρωπαίοι σύμμαχοί μας να εξαρτώνται απ’ το ρωσικό αέριο του nord stream 2 όπως δεν θέλουμε να εξαρτιώμαστε εμείς απ’ το πετρέλαιο της βενεζουέλας…

… Η αλήθεια είναι, κι εδώ βρίσκεται το κουμπί: δεν εξάγουμε απλά αμερικανική ενέργεια, εξάγουμε το εμπορικό μας σύστημα στους φίλους και εταίρους μας… Το μοντέλο μας έχει σημασία τώρα, στ’ αλήθεια, περισσότερο από ποτέ στην ιστορία του ανταγωνισμού μεταξύ μεγάλων δυνάμεων…

… Η κυβέρνηση Trump δουλεύει σκληρά, στηριγμένη στη βαθιά πεποίθηση ότι πρέπει να απλώσουμε τα αμερικανικά συμφέροντα βελτιώνοντας τα εργαλεία των διπλωματών μας, ειδικά τα εργαλεία της αμερικανικής ενεργειακής αφθονίας…

Είπε κι άλλα ο «πομπηίας» στις 12 Μάρτη. Για την κίνα, την ρωσία, το ιράν, την συρία, την βενεζουέλα: οι «κακοί προμηθευτές» (ή, στην περίπτωση του Πεκίνου, ο «κακός» που εμποδίζει τους γειτονές του να αναθέσουν σε αμερικανικές εταιρείες την εκμετάλλευση υποθαλάσσιων κοιτασμάτων). Τι είναι, όμως, αυτό που εννοεί; Πρόκειται, απλά, για ένα ακόμα επεισόδιο «εμπορικού πολέμου», όπως ας πούμε η αμερικανική σόγια ή τα αμάξια;

Παιχνίδια με τον διάολο 3

Κυριακή 31 Μάρτη. Όχι… Σε πρώτο χρόνο η όσο το δυνατόν μεγαλύτερη «πετρελαϊκή αυτάρκεια» των ηπα – μια εκστρατεία που ξεκίνησε σταδιακά απ’ τα ‘00s – και, στη συνέχεια, η «ενεργειακή αφθονία» (που άρχισε να κορυφώνεται απ’ το 2012 και μετά, όταν ο Obama ανακήρυξε την εκμετάλλευση των σχιστολιθικών κοιτασμάτων σε «εθνική προτεραιότητα») είναι, κυρίως, ζήτημα γεωπολιτικής ηγεμονίας.

Το πρώτο και πιθανότατα το σημαντικότερο που θέλει να κρατήσει η Ουάσιγκτον είναι τον διεθνή κύκλο κυκλοφορίας του δικού της «εθνικού» νομίσματος, του δολαρίου, ως πετρο-δολαρίου· με (προτιμώμενη) συμμετοχή του Ριάντ και των υπόλοιπων πετροδικτατοριών της αραβικής χερσονήσου· αλλά εν ανάγκη και χωρίς αυτές. Καθώς η «ενέργεια» είναι βασικό καπιταλιστικό εμπόρευμα, το νόμισμα με το οποίο γίνονται οι αγοραπωλησίες υδρογονανθράκων είναι de facto νόμισμα γενικών διεθνών συναλλαγών· αλλά και αποθεματικό νόμισμα.

Μεσοπρόθεσμα (αυτή είναι η διατυπωμένη από καιρό γνώμη μας) η «ενεργειακή χειραφέτηση» της Ουάσιγκτον απ’ την αραβική χερσόνησο μπορεί να εξελιχθεί και σε «γεωπολιτική χειραφέτηση» (αν συμφωνήσει και το φασιστικό καθεστώς του Τελ Αβίβ): τότε οι πετροχούντες θα ξαναγίνουν αμμόλοφοι… Εν τω μεταξύ όμως το ψοφιοκουναβιστάν ασκεί μια επιθετική έως βίαιη «εξωτερική πολιτική» εξαγωγών του πετρελαίου και του (υγροποιημένου) φυσικού αέριου του προκειμένου να κρατήσει το δολάριο σε όσο μεγαλύτερη διεθνή κυκλοφορία γίνεται. Κι αυτό, πέρα απ’ αυτές καθεαυτές τις αμερικανικές εξαγωγές, μπορεί να ενισχυθεί και από οποιαδήποτε «συμμαχική παραγωγή» υδρογονανθράκων τιμολογείται σε δολάρια… Απ’ την στιγμή, πάντως, που η Ουάσιγκτον “επαν-εθνικοποίησε” ουσιαστικά τόσο την εξόρυξη υδρογονανθράκων  όσο και την προώθηση της κυκλοφορίας των πετροδολαρίων, ένα είναι το βέβαιο σύνθημα: θάνατος στους ανταγωνιστές!

Τον Οκτώβρη 2011 η τότε διοίκηση Obama δημιούργησε το «γραφείο ενεργειακών πηγών» (bureau of energy resources, ΒΕR), με 6 υποδιευθύνσεις, εκ των οποίων η μία αφορά την ευρώπη, το “δυτικό ημισφαίριο” και την αφρική (θεωρώντας τα, προφανώς, μια ενιαία ενεργειακή ενότητα), μια ακόμα αφορά την μέση Ανατολή και την ασία, ενώ μια τρίτη την προπαγάνδα και τις προβλέψεις. Θεωρείται κάτι σαν “στρατηγείο”, κάτι σαν “ενεργειακό πεντάγωνο” των ηπα.

Ωστόσο δεν υπάρχει κανένας νόμος της φύσης ή του καπιταλισμού που να εξασφαλίζει ότι αυτή η τακτική, που συμπυκνώνεται στο «καταστρέφω ή μπλοκάρω τις ενεργειακές εξαγωγές των ανταγωνιστών μου – ενισχύω τις δικές μου και των στενών συμμάχων μου» είναι και θα παραμείνει μονοπώλιο της Ουάσιγκτον!!! Μπορούν, κάλιστα, να την εφαρμόσουν (για τα δικά τους συμφέροντα) και οι ανταγωνιστές της… Και αυτό ακριβώς κάνουν. Προς το παρόν με μισο-ήπιο τρόπο…

Παιχνίδια με τον διάολο 4

Κυριακή 31 Μάρτη. Ερχόμαστε έτσι στην επικίνδυνη γελοιότητα του ελληνικού ιμπεριαλισμού και των «ενεργειακών φαντασιώσεών» του – συμπεριλαμβανομένης εκείνης περί “regional stability” την οποία καθε τόσο οι πολιτικές βιτρίνες μας φτύνουν στα μούτρα.

Πρώτον: από πότε ενεργειακά εμπορεύματα τιμολογημένα σε ευρώ είναι συμβατά με τα αμερικανικά συμφέροντα;

Δεύτερον: από πότε οι ανταγωνιστικοί ιμπεριαλισμοί είτε προς τον αμερικανικό είτε προς τον ισραηλινό και τον ελληνικό, θα κάτσουν με σταυρωμένα χέρια;

Τρίτον: από πότε η σταδιακή μείωση της ζήτησης για υδρογονάνθρακες (κατ’ αρχήν πετρέλαιο) είναι η βασιλική οδός για την εμπορικά πετυχημένη αύξηση της προσφοράς; Και πως μεθοδεύεται στον καπιταλιστικό κόσμο το να μειωθεί με το ζόρι η προσφορά – για να κρατηθούν ψηλά οι τιμές;

Όλο το κόλπο του «ενεργειακού eldorado» βρωμάει πόλεμο!