Year: 2019

Η κατασκευή του ηγέτη 2

Κυριακή 19 Μάη. Γιατί χρειαζόταν το ελληνικό πολιτικό σύστημα διεύθυνσης την κατασκευή ενός “ηγέτη κεντροαριστερού” α λα ελληνικά; Αυτά είναι πράγματα που δεν πρέπει να λέγονται, είναι “προσβολή στη δημοκρατία”! Αλλά η ασταμάτητη μηχανή είναι αμαρτωλή, οπότε δεν φοβάται τις αμαρτίες.

Όπως είναι μεν γνωστό αλλά ταυτόχρονα ανομολόγητο, το “σοσιαλδημοκρατικό” σκέλος του συστήματος, αυτό που τυπικά ονομαζόταν “πασοκ”, πέρασε μια δραματική κρίση ηγεσίας απ’ την 5η Μάη του 2010 ως τα τέλη του 2011. Το πρόβλημα ήταν δομικό. Εκείνος που είχε επιλεγεί (λόγω ονόματος) για βιτρίνα, ο Παπανδρέου ο Γ, είχε επικίνδυνες εκσυχρονιστικές απόψεις· που θεώρησε ότι βρήκε την ευκαιρία να εφαρμόσει αξιοποιώντας την ελληνική κρίση. Δεν ήταν σκέτος “εκσυγχρονιστής” σαν τον προηγούμενο ηγέτη, τον Σημίτη. Ήταν, επιπλέον, “ονειροπόλος”: νόμιζε ότι μπορούσε να εφαρμόσει τις ιδέες του… Από εκείνο το χρονικό σημείο και μετά (που επιμένουμε ότι κατατέθηκε δημόσια με την προβοκάτσια της 5ης Μάη του 2010) αυτό το σκέλος του ελληνικού κράτους, η λεγόμενη “κεντροαριστέρα”, αφού πρώτα φρόντισε να κόψει τα πόδια του ως τότε ηγέτη της, θα βρεθεί μπροστά στο ερώτημα όχι απλά της καθαίρεσης του επικίνδυνου “νεωτεριστή” και της παρέας του, αλλά σε κάτι πιο στρατηγικό: θα βρεθεί μπροστά στο ερώτημα της κατασκευής ενός καινούργιου και “φρέσκου ηγέτη”, ρηχού και ανεπαρκούς σαν προσωπικότητας, που να είναι απ’ την μια μεριά ανελίξιμος και απ’ την άλλη εσαεί ελέγξιμος. Χωρίς επικίνδυνες ιδέες (αν θα ήταν δυνατόν χωρίς ιδέες καν και καν…) και με εκείνα τα κρίσιμα πολιτικά (και όχι μόνο) κόμπλεξ κατωτερότητας που θα τον κάνουν μόνιμα υπόχρεο στους χορηγούς του. Εφοπλιστές, εργολάβους, παπάδες, κλπ κλπ…

Ο άνθρωπος βρέθηκε. Έγιναν επάνω του οι απαραίτητες βαθυκρατικές επενδύσεις· η κατασκευή του “νέου ηγέτη της κεντροαριστέρας” ξεκίνησε, βήμα βήμα… Εν τω μεταξύ το δεξιό σκέλος του ελληνικού κράτους “έλυσε” το πρόβλημα της ηγεσίας του με τον ίδιο τρόπο που το είχε κάνει στα ‘80s: επιλέγοντας έναν Μητσοτάκη, όχι επειδή συμφωνεί με τις απόψεις του (καθόλου), αλλά μάλλον σαν υπηρεσιακό στρατηγό… Ο ρημαδοΚούλης γονάτισε μπροστά στο κόμμα του πρόσφατα, όταν αναγκάστηκε να κάνει «κωλοτούμπα» στις απόψεις του για το «μακεδονικό»: προφανώς δεν ήθελε να έχει την τύχη του πατέρα του, οπότε το σίγουρο είναι ότι τον μέγιστο που τον περιμένει είναι μια ένδοξη καριέρα δεξιού καιροσκοπισμού.

Η περίπτωση του ρημαδοΚούλη δεν έχει κανένα ενδιαφέρον, ούτε σαν ανέκδοτο. Αντίθετα, αν ήταν αμερικάνος ο υπό κατασκευή ηγέτης της “κεντροαριστέρας”, κάποια στιγμή θα γυριζόταν για την περίπτωσή του η σχετική ταινία! Είναι έλληνας δυστυχώς, οπότε η έβδομη τέχνη θα στερηθεί αυτό το αριστούργημα…

Η κατασκευή του ηγέτη 3

Κυριακή 19 Μάη. Για να αποκτήσει όγκο η “ηγετική ικανότητα” του π.ε.τ. έχουν δουλέψει πολλοί. Επαγγελματίες και ερασιτέχνες, πληρωμένοι και εθελοντές, συνειδητά ή ασυνείδητα, αέρας κοπανιστός και αέρας εβαπορέ. Η δουλειά, το project, οδεύει στο τέλος του. Αν κάποιος έχει χάσει την υπόθεση – του – έργου μπορεί να εξοργίζεται με διάφορες σκηνές του. Η ασταμάτητη μηχανή απλά ειρωνεύεται τους άφθονους χρήσιμους ηλίθιους.

Δείτε για παράδειγμα το πιο πρόσφατο σκάνδαλο που θα τάραζε την ευγενή συνείδηση οποιουδήποτε «αριστερού» (αν υπήρχαν τέτοιοι): οι αγκαλιές του π.ε.τ. μ’ έναν ακόμα βαθυκρατικό, τον επικεφαλής της «κίτρινης απειλής», τον κυρ Θύμιο.

Όσα κι αν καταλογίσει κανείς σ’ αυτόν τον «συνδικαλιστή ηγέτη», υπάρχουν τουλάχιστον δύο αλήθειες για την περίπτωσή του. Πρώτον, δεν είναι εργαστηριακή κατασκευή. Είναι αυθεντικό δημιούργημα του ντόπιου μικροαστισμού, της ιερής «μικρής ιδιοκτησίας» (που μπορεί να μην είναι πάντα τόσο «μικρή»), έστω σε τέσσρεις ρόδες. Δεύτερον, δεν είναι καθόλου ξένος με το βαθύ κράτος. Προφανώς δεν είναι αυτό που θα σκεφτεί κάποιος όταν παίρνει ταξί, αλλά ισχύει: όχι μόνο οι «υπηρεσίες» έχουν δικά τους ταξί (δεν ξεχωρίζουν απ’ τα υπόλοιπα!) αλλά, επίσης, διάφοροι αστυνομικοί, είτε από οικονομική ανάγκη είτε σαν αποστολή, κάνουν σαν «δεύτερη δουλειά» τους ταξιτζήδες. Αν το σκεφτείτε είναι εντελώς λογικό: πως αλλιώς θα δούλευαν οι μηχανισμοί της δημόσιας τάξης (ή/και του κρατικοποιημένου εγκλήματος) αν άφηναν τους δρόμους των πόλεων αδέσποτους; Με δυο λόγια: μέσα απ’ τους ταρίφες δουλεύει το «κυκλοφοριακό» της δημόσιας τάξης. Ο τομέας είναι στρατηγικού ενδιαφέροντος!

Οι αγκαλιές και οι αγαπούλες του παγκόσμιας εμβέλειας ηγέτη με έναν πραγματικό παρακρατικό ηγέτη είναι, λοιπόν, διπλής σημασίας. Αφενός είναι εκδήλωση της αμοιβαίας αγάπης ανάμεσα σ’ έναν αυθεντικό και με το δάκτυλο στη σκανδάλη εκπρόσωπο του ελληνικού μικροαστισμού / πολιτικού προσοδισμού και σ’ έναν υπό κατασκευήν «εθνικό ηγέτη». Και, απ’ την άλλη, η αναγνώριση απ’ τον τελευταίο της σημασίας του βαθέος κράτους. Δεν είναι, άλλωστε, η μόνη τέτοια αναγνώριση: κι άλλα χεράκια έχει φιλήσει ο «ηγέτης» στην πορεία του προς την κορυφή.

Δεν γίνεται αλλιώς… Πρέπει νάσαι πολύ λέρα για να κυβερνάς γαλέρα…

(φωτογραφία κάτω: Ο φίλος και αδελφός κυρ Θύμιος ανάγκασε τον τότε ηγέτη της δεξιάς βαθυκρατικό Σαμαρά να τον διαγράψει απ’ το κόμμα, στα μέσα Οκτώβρη του 2011, όταν δήλωσε ότι θα λιώσει τον τότε διοικητή του ικα… Γιατί; Επειδή έβγαλε εγκύκλιο που όριζε να πληρώσουν οι ιδιοκτήτες την ασφάλιση των εργατών οδηγών ταξί για τις μέρες της απεργίας – του lock out των ιδοκτητών…

Τον τότε υπουργό που τόλμησε να τα βάλει μαζί του, ονόματι Ραγκούση, ο κυρ Θύμιος τον έφαγε λίγο αργότερα, μαζί με όλη την παλιοκυβέρνησή του. Ο επόμενος υπουργός που ανέλαβε να φροντίσει τον κυρ Θύμιο και τα συμφέροντα που εκπροσωπεί καταργώντας τις νομοθετικές φαντασιώσεις του προηγούμενου, στην προσωρινή κυβέρνηση Παπαδήμου, ήταν Α Α: ο βορΒορίδης…

Είναι σαφές ότι στην διαταξική θολούρα των «πολλών» που οφείλει να κολακεύει ένας «ηγέτης της κεντροαριστέρας», ο κάθε κυρ Θύμιος, σαν «πολλαπλασιαστής ισχύος», είναι εκατοντάδες φορές πολύτιμος… Συναντιέται φυσικά τώρα στα ίδια αποδυτήρια με τον μετανοιωμένο πρώην υπουργό – αλλά σαν μόνιμα πρωταθλητής…)

Η κατασκευή του ηγέτη 4

Κυριακή 19 Μάη. Ο “ηγέτης” του ενός απ’ τους δύο πόλους του εθνικού διπολισμού φτιάχνεται, λοιπόν, με τον κατάλληλο τρόπο. Πατερναλιστής και γενναιόδωρος στις παροχές του στους “πολλούς”· αλλά και κολακευμένος απ’ τις χάρες της μπουρζουαζίας όταν τις χρειάζεται· συστηματικός ψεύτης (ιδανικό προσόν!) με χαριτωμένο τρόπο (έχει σημασία ο τρόπος!) αλλά και κατά φαντασίαν “οραματιστής”· και με τον Βελουχιώτη και με τον Ιερώνυμο· και χαλί για την Ουάσιγκτον (ο κύριος Pyatt πρέπει να είναι ενθουσιασμένος!) αλλά και «για την ευρώπη των λαών»… Κλπ κλπ.

Δεν φτάνει, όμως, η κατασκευή του «ηγέτη». Πρέπει να κατασκευαστεί κι ένα κόμμα στα μέτρα του. Γίνεται κι αυτό, πολύ πιο γρήγορα απ’ την εθνική Κορίνθου – Πατρών! Δεν είναι «αριστερό» με την παλιά, χρεωκοπημένη έννοια. Είναι «τσιπρικό», ακτινοβολεί δηλαδή τις (δήθεν) «πολυσυλλεκτικές» ικανότητες του «ηγέτη». Φυσικά, ακόμα, προς το παρόν, αυτό το κόμμα μοιάζει να είναι ο συ.ριζ.α. του 2012 μείον τις απώλειες του 2015. Αλλοίμονο σ’ αυτούς που το κύμα της ιστορικής διαλεκτικής τους ανέβασε κάνοντάς τους καλοπληρωμένους βουλευτές και υπουργούς του «πασοκ ΒΒ+» (όπως σχολίασε ένας πονηρίδης) μόνο για να τους ξεράσει όταν πια δεν θα χρειάζονται στο «τσιπρόκ Α»!

Απ’ την απόμακρη, περιθωριακή θέση που βρίσκεται η ασταμάτητη μηχανή, όλα αυτά είναι χαριτωμένα και αηδιαστικά ταυτόχρονα – αλλά είναι η πραγματικότητα. Αφόρητη αλλά πραγματική. Εκατοντάδες χιλιάδες έχουν πέσει με τα μούτρα (κάποιοι επί πληρωμή) στην αναγόμωση εκείνου που πριν λίγα μόνο χρόνια οι «ειδικοί» έλεγαν ότι έχει τελειώσει οριστικά: του καθεστωτικού διπολισμού των βιτρινών. Προφανώς καταλαβαίνουν τα συμφέροντά τους, όπως πάντα…

Με γειά λοιπόν!

Διαδήλωση 18 Μάη

Η ερώτηση είναι απλή:

Με ποιούς είσαι; Με τους διαδηλωτές μιας υπόθεσης απελευθέρωσης ή με τους στρατόμπατσους που τους δολοφονούν;

Όποιος δεν είναι με τους πρώτους είναι με τους δεύτερους.

Η ερώτηση είναι απλή:

Με ποιούς είσαι; Με τους παλαιστίνιους διαδηλωτές της απελευθέρωσής τους ή με τους ισραηλινούς στρατόμπατσους που τους δολοφονούν;

Οτιδήποτε άλλο εκτός απ’ την ξερή, με δυο λέξεις απάντηση σ’ αυτήν την ερώτηση είναι βρώμικη προσπάθεια συσκότισης και κοροϊδίας. Τα “συνδικαλιστικά” ξεφτιλίκια, του είδους “πετάω την μπάλα όσο πιο μακριά γίνεται” είναι διάτρητα.

Οι φανεροί και κρυφοί οπαδοί των ισραηλινών στρατόμπατσων, είναι επίσης οπαδοί του ελληνικού κράτους / παρακράτους / κεφάλαιου· και είναι φασίστες – τελεία και παύλα.

Η σημερινή διαδήλωση είναι και αντιφασιστική· χωρίς δεύτερη κουβέντα.

Πως να οξύνεις μια αναμέτρηση που είναι όλο και λιγότερο “οικονομική”

Σάββατο 18 Μάη. Σε μια κίνηση που σύμφωνα με την άποψη κάποιων «ειδικών» μπορεί να αποδειχθεί αυτοκαταστροφική, το ψόφιο κουνάβι υπέγραψε χτες την πλήρη απαγόρευση (χωρίς ειδική άδεια…) οποιασδήποτε εξαγωγής αμερικανικών τεχνολογικών εξαρτημάτων προς την κινεζική Huawei· και ταυτόχρονα την πλήρη απαγόρευση εισαγωγής προϊόντων της Huawei στις ηπα…

Αν το δεύτερο μπορεί να θεωρηθεί «προσπάθεια οικονομικού γονατίσματος» (με επιχείρημα την «ασφάλεια των ηπα») το πρώτο γίνεται με την ελπίδα ότι χωρίς τα μικροτσίπ που εισάγει η Huawei απ’ τις ηπα θα «κλατάρει» – επιτρέποντας στις αμερικανικές εταιρείες 5G να την προλάβουν. Είναι έτσι όμως;

Η αμερικανική Qualcomm θεωρείται «πρώτης γραμμής» στην κατασκευή μικροτσίπ για κινητά, και πρώτη στον κόσμο σ’ αυτήν την κατηγορία. Όμως το 65% των εσόδων της προέρχεται απ’ τις πωλήσεις της στην κίνα (και στην Huawei) – έσοδα που τώρα θα πρέπει να ξεχάσει… Απ’ την άλλη μεριά οι πωλήσεις της Huawei στις ηπα είναι μόνο το 6,6% του τζίρου της (έναντι 51,6% απ’ την κινεζική αγορά, 28,4% απ’ την ευρώπη, την μέση ανατολή και την αφρική, και 11,4% απ’ την ασία).

Εν τω μεταξύ η Huawei έχει μια θυγατρική στην κίνα, ονόματι HiSilicon, που ανακοίνωσε χτες (σχεδόν ταυτόχρονα με τις ψοφιοκουναβικές απαγορεύσεις…) πως οι τεχνικοί της προετοιμάζονταν μυστικά εδώ και χρόνια για την στιγμή που η μητρική θα αποκλειόταν απ’ την τεχνολογική αγορά των ηπα, σε εξαρτήματα –συμπεριλαμβανόμενων των μικροτσίπ. Η HiSilicon είναι μεν γνωστή για την κατασκευή μικροτσίπ, αλλά ήταν άγνωστο ότι έχει σχεδιάσει και είναι σε θέση να φτιάξει τέτοια για 5G κινητά. Η διαβεβαιώση της HiSilicon έχει προκαλέσει έκπληξη, αφού κανείς δεν ξέρει ούτε τις τεχνολογικές ούτε τις παραγωγικές της δυνατότητες (συμπεριλαμβανομένου του outsourcing της παραγωγής).

Είτε αυτή η εξέλιξη είναι ακριβής είτε όχι, τα αμερικανικά πανηγύρια ότι «υπογράφτηκε η θανατική καταδίκη της Huawei» είναι το λιγότερο γελοία: θα ήταν δυνατόν ο «κεντρικά ελεγχόμενος» κινεζικός καπιταλισμός να μην έχει συναίσθηση του πόσο μακριά θα προσπαθήσει να πάει η Ουάσιγκτον; Όχι. Το ψοφιοκουναβιστάν πάσχει απο σύνδρομο μεγαλείου, υποτιμώντας τους πάντες – κι αυτό το ξέρουν οι πάντες, και μερικοί ακόμα…

Το πραγματικό ζήτημα για την Huawei και όχι μόνον αυτήν δεν είναι το ενδεχόμενο τεχνολογικού «κλαταρίσματος» αλλά ο αποκλεισμός απ’ την αμερικανική αγορά. Το πραγματικό πρόβλημα για τις αμερικανικές εταιρείες (θα) είναι ο αποκλεισμός τους απ’ την 4πλάσιου μεγέθους κινεζική αγορά!

Σ’ αυτού του είδους τον πόλεμο η Ουάσιγκτον θα προσπαθήσει να τραβήξει (με το ζόρι, με απειλές κλπ) και την ε.ε.: να ακολουθήσει την δική της γραμμή, στερώντας απ’ τις κινεζικές επιχειρήσεις και την ευρωπαϊκή αγορά. Η ε.ε. (και σίγουρα τα μεγαλύτερα κράτη / μέλη) έχουν τους δικούς τους λόγους να αρνηθούν· δεν ξέρουμε ωστόσο σε ποιο βαθμό μπορούν να περιφρουρήσουν τις αποφάσεις τους απέναντι στις αμερικανικές «τιμωρίες». Είναι προφανές όμως ότι το project europe «λαχανιάζει» απ’ τον αμερικανικό πόλεμο: υπάρχει ήδη η απαγόρευση αγοράς υδρογονανθράκων απ’ το ιράν, η απαγόρευση επενδύσεων εκεί, και φυσικά οι κυρώσεις κατά της Μόσχας…

Το βλέμμα του “δράκου”

Σάββατο 18 Μάη. Εν τω μεταξύ το κ.κ. κίνας συνεχίζει την εκστρατεία εθνικής ενότητας. Σε χθεσινό τους άρθρο οι «global times» αναφέρεται μεταξύ άλλων:

… Οι ηπα έχουν εγκαταλείψει εντελώς τις εμπορικές αρχές και αδιαφορούν για το νόμο. Η βαρβαρική τους συμπεριφορά απέναντι στην Huawei μέσα απ’ την χρήση της διοικητικής εξουσίας μπορεί να θεωρηθεί σαν κήρυξη πολέμου στην κίνα στο οικονομικό και τεχνολογικό πεδίο. Είναι καιρός ο κινεζικός λαός να εγκαταλείψει τις ψευδαισθήσεις του. Οι συμβιβασμοί δεν οδηγούν τις ηπα σε καλή θέληση.

Πρέπει με αποφασιστικότητα να αναμετρηθούμε με τα διαβολικά χαρακτηριστικά που έχουν ενσωματωθεί στις ηπα. Παραμένοντας προσηλωμένη στο άνοιγμα, η κίνα θα πρέπει να βελτιωθεί στην αντιμετώπιση των ηπα.

Σ’ αυτή τη μάχη εναντίον των ηπα, απ’ την μια μεριά θα πρέπει να σεβόμαστε την διεθνή νομοθεσία και να λαμβάνουμε υπόψη την γενική τάση των κινεζικών μεταρρυθμίσεων και του ανοίγματος. Απ’ την άλλη μεριά, δεν θα πρέπει να είμαστε ιδιαίτερα ευγενείς ή να ανησυχούμε για την γνώμη της Δύσης. Οποιοδήποτε μέτρο που μπορεί να δαγκώσει τις ηπα χωρίς να βλάπτει την κίνα πρέπει να υιοθετηθεί…

Σαφές…

Ο πυρήνας των μπλοκ

Σάββατο 18 Μάη. Την ίδια ημέρα, χτες, βρισκόταν στο Πεκίνο ο ιρανός υπ.εξ. Javad Zarif. Ο Zarif βρίσκεται σε «τουρνέ» στην ασία (πέρασε απ’ το Νέο Δελχί, μετά το Πεκίνο θα πάει στο Τόκιο) με κατάληξη την Μόσχα, για να χαρτογραφήσει ξανά τις διεθνείς σχέσεις (συμπεριλαμβανόμενων των οικονομικών) της Τεχεράνης. Το Πεκίνο εισάγει ιρανικό πετρέλαιο, και έχει ξεκαθαρίσει ότι δεν σκοπεύει να πειθαρχήσει στις αμερικανικές τιμωρίες… Δεν υπάρχει ωστόσο άλλος τρόπος μεταφοράς του στην κίνα εκτός απ’ τον θαλάσσιο. Κι εκεί ο αμερικάνικος στόλος μπορεί να μπλοκάρει τις μεταφορές.

Ανάλογα με το πόσο θα πιέσει το ψοφιοκουναβιστάν τις κινεζικές αγορές πετρελαίου απ’ το ιράν, δεν θα προστεθεί απλά ένα ακόμα «σημείο τριβής». Θα επιταχυνθούν και οι ανταποδόσεις των κτυπημάτων: το ψοφιοκουναβιστάν απλά οδηγεί ένα σπιράλ όξυνσης του οποίου το τέλος δεν ορίζει…

Και τα μυαλά στις κάμερες!

Σάββατο 18 Μάη. Περπατούσε, και είδε μπροστά του το πράσινο μπατσικό van με τις κάμερες «αναγνώρισης προσώπου». Σήκωσε την μπλούζα κρύβοντας την φάτσα του, έσκυψε, και επιτάχυνε να προσπεράσει…

Αμ δε. Η αγγλική μπατσαρία τον τσίμπισε. Άμα θέλω να κρύψω το προσωπό μου θα το κάνω, δεν θα ζητήσω άδεια είπε στον χωροφύλακα. Τα στοιχεία σας ήταν η απάντηση του οργάνου. Το πρόστιμο (90 λίρες) έπεσε…

Το λογισμικό «αναγνώρισης προσώπου» έχει μπει για τα καλά στην υπηρεσία της αγγλικής δημόσιας τάξης. Τα βανάκια με τις κάμερες την στήνουν σε πολυσύχναστους δρόμους και σκανάρουν τους διαβάτες στο σωρό – και χωρίς να τους ζητούν την άδεια. Υποτίθεται ότι κάνουν «διασταυρώσεις» με φωτογραφίες «διωκόμενων». Το συγκεκριμένο κόλπο πρωτομπήκε σε εφαρμογή στον τελικό του champions league στο Κάρντιφ, το 2017. Το αποτέλεσμα ήταν μια θεαματική αποτυχία: 2000 άτομα ταυτοποιήθηκαν λανθασμένα σαν «wanted»…

Αλλά ούτε η αστυνομία και ο έλεγχος ούτε η τεχνολογία τους σταματούν από τέτοια λάθη. Υπάρχει πάντα η υπόσχεση «βελτίωσης» (γιατί να μην υπάρχει; τσάμπα είναι!) – και ένα ψόφιο …«συγγνώμη για την ενόχληση»…

Υπάρχουν ζητήματα «δικαιωμάτων»; Ακόμα κι αν η απάντηση είναι «ναι», θα χρειαστεί πολύ μεγάλος κόπος για να φρενάρει, αν φρενάρει, το γενικευμένο πανοπτικό. Εν τω μεταξύ οι κάθε είδους βάσεις «δεδομένων προσώπων» θα έχουν απογειωθεί.

Κάμερες, κάμερες, κάμερες παντού…

(φωτογραφία: Μήπως είσαι οπαδός του niqab;)

Europe 1

Παρασκευή 17 Μάη. Η αδυναμία του project europe να σταθεί σαν ενιαίο μπλοκ μέσα στις οξυνόμενες ενδοϊμπεριαλιστικές αντιθέσεις είναι ολοφάνερη – και, ταυτόχρονα, προς δόξα της καθεστωτικής πολιτικής (σαν τεχνικής της εξουσίας) έξω από οποιαδήποτε συζήτηση ενόψει της «ετυμηγορίας του λαού». Των «λαών» σωστότερα…

Παρότι το project europe έχει διαμορφώσει ένα πυκνό πλέγμα νόμων και θεσμών «οικονομικού περιεχομένου» απ’ το οποίο ούτε η βρετανική αλαζονεία δεν μπορεί να βγει χωρίς να υποστεί σοβαρές απώλειες, αυτό που λέγεται «πολιτική ολοκλήρωση», δηλαδή η διαμόρφωση μιας πολιτικο-οικονομικής ευρωπαϊκής ομοσπονδίας, έχει καθηλωθεί εδώ και χρόνια. Και είναι αδύνατο να προχωρήσει μέσα στις συνθήκες «πίεσης από παντού», καθώς ο 4ος παγκόσμιος πόλεμος εξελίσσεται.

Η αυξανόμενη «επιρροή» των εθνικοφασιστικορατσιστικών απόψεων στους «λαούς» είναι, κατά την άποψη της ασταμάτητης μηχανής, μάλλον το αποτέλεσμα της αποτυχίας της πιο δυναμικής φράξιας των ευρωαφεντικών πριν πάνω από 10 χρόνια παρά η ξαφνική αιτία μιας μελλοντικής «ευρωκρίσης». Η “ευρώπη των λαών” (δηλαδή η “ευρώπη του εργασιακού ντάμπινγκ”) ήταν πάντα αυτό που η μεγάλη πλειοψηφία των αφεντικών ήθελε. Η ιστορική στιγμή που αντιστοιχούσε σε μια γρήγορη προώθηση της πολιτικής ολοκλήρωσης του project europe ήταν (πάντα κατά τη γνώμη μας) η δεκαετία 1995 – 2005. Η πιο κρίσιμη στιγμή εκείνο το διάστημα ήταν η διαμόρφωση της «ευρωπαϊκής συνταγματικής συνθήκης» – και η απόρριψή της βασικά απ’ το εθνικιστικό γαλλικό κεφάλαιο και τους κοινωνικούς λακέδες του (μέσω δημοψηφίσματος). Το “ευρωσύνταγμα” ήταν πρόωρο ή ένα πραξικοπηματικό εγχείρημα εκ μέρους των πιο διορατικών μερίδων των ευρω-αφεντικών, ειδικά μετά από όσα έκανε η Ουάσιγκτον σε βάρος του project europe το 2003 – οπότε λογικά απέτυχε; Κάθε απάντηση δεκτή…

Δεν υπάρχει καμμία αμφιβολία ότι μια πολιτικά ενοποιημένη ομοσπονδιακή ευρώπη θα ήταν ένας υπολογίσιμος ιμπεριαλιστικός πόλος σ’ αυτήν την συγκυρία. Όμως δεν υπάρχει επίσης καμμία αμφιβολία ότι τα επιμέρους ευρωπαϊκά κράτη ήταν και παραμένουν ιμπεριαλιστικά «από μόνα τους». Τόσο εκτός όσο και εντός συνόρων. Όσοι «ανακουφίστηκαν» απ’ την αποτυχία της πολιτικής ενοποίησης του project europe το 2005 βρίσκονται τώρα αμήχανοι μπροστά στην ενδυνάμωση των ευρωπαϊκών εθνικισμών / φασισμών, που είναι το πιο βολικό (αν και ότι το μοναδικό) όχημα των εθνικών ιμπεριαλισμών.

Ποια είναι η διαφορά ανάμεσα σε μια ιμπεριαλιστικά ενιαία ευρώπη (που δεν υπάρχει, αυτό είναι ολοφάνερο) και στους ευρωπαϊκούς εθνικούς ιμπεριαλισμούς (που υπάρχουν και παραϋπάρχουν); Στο βαθμό που αυτοί οι τελευταίοι είναι αδύναμοι στο να προχωρήσουν «με εθνική ανεξαρτησία» μέσα στο παγκόσμιο τεραίν του οξυνόμενου ενδοκαπιταλιστικού ανταγωνισμού ανάμεσα σε μεγέθη σαν τις ηπα, την κίνα και την ρωσία, θα επιλέξουν τις συμμαχίες τους με κάποια απ’ αυτά τα κράτη…

Υπάρχει περίπτωση, μ’ αυτόν τον τρόπο, να δημιουργηθούν πολεμικές εντάσεις και στην γηραιά ήπειρο; Θεωρητικά δεν θα πρέπει κανείς να το αποκλείσει… Το σίγουρο είναι πως (αν κάτι τέτοιο συμβεί στη διάρκεια του 4ου παγκόμιου) δεν θα είναι το ευρωπαϊκό έδαφος το μέρος όπου θα αναλαμβάνονται οι κεντρικές πρωτοβουλίες, όπως έγινε στον 1ο και στον 2ο….

Ήδη μοιάζει περισσότερο σαν εκείνη η περιοχή του πρώτου κόσμου που «αντανακλούν» οι ευρύτερες αναμετρήσεις – και καθόλου το κέντρο του πλανήτη…