Year: 2019

Σύντομη διάλεξη περί φασισμού

Τρίτη 9 Ιούλη. Ενώ οι τσατσορούφιανοι στον “δυτικό” κόσμο συνεχίζουν το θεάρεστο έργο τους (αποπληροφόρηση, πρόκληση σύγχυσης, προβοκάτσιες) υπερασπιζόμενοι ακούραστα το φασιστικό ισραηλινό κράτος και τους πρωτοκοσμικούς συμμάχους του, που και που, μέσα απ’ την εκφασισμένη ισραηλινή κοινωνία, ξεπετάγεται κάτι ή κάποιος για να θυμίσει την πραγματικότητα. Ο φασισμός, φυσικά, έχει και γι’ αυτές τις περιπτώσεις έτοιμη την απάντηση, και οι ναζί υπήρξαν οι πρώτοι διδάξαντες που έχουν βρει πολλούς άξιους διαδόχους: “πρόκειται για ψυχοπαθολογικά άτομα” λέει το φασιστικό manual για τους εβραίους και τις εβραίες που μιλούν και δρουν ενάντια στο ισραηλινό απαρτχάιντ.

Ο Assad Harel, που επαγγέλλεται τον “κωμικό” σε κάποιο ισραηλινό κανάλι, θα πρέπει να είναι τέτοια περίπτωση… Σε έναν τηλεοπτικό μονόλογό του πριν από 2 χρόνια (στις αρχές Μάρτη του 2017) λέει πράγματα απλά, που θα μπορούσαν να θεωρηθούν από κοινότοπα έως “ανθρωπιστικά”. Περιγράφει όμως σωστά το πιο σημαντικό όπλο μαζικής καταστροφής που εφηύραν οι πρωτοκοσμικές κοινωνίες και τα αφεντικά τους απ’ την δεκαετία του 1930 και μετά: την συνένοχη αδιαφορία των υπηκόων στα μαζικά κρατικά εγκλήματα.

Εκεί δεν βασίστηκε η εξόντωση στα ναζιστικά στρατόπεδα συγκέντρωσης; Αυτή η συνένοχη αδιαφορία της πλειοψηφίας των γερμανών υπηκόων δεν ήταν το υπερόπλο ενός καθεστώτος που δεν θα μπορούσε να κρύψει εντελώς τα εγκλήματά του; Το ίδιο ακριβώς παραμένει στο “φιλικό και συμμαχικό” ρατσιστικό ισραήλ…

Και στο “δημοκρατικό” ελλαδιστάν…

Τεχεράνη 1

Τρίτη 9 Ιούλη. Την ίδια μέρα που η δημοκρατία γιόρταζε στο ελλαδιστάν, τέλειωνε η προθεσμία δύο μηνών που είχε δώσει η Τεχεράνη στα ευρωπαϊκά κράτη που έχουν υπογράψει την 5+1 συμφωνία για το πυρηνικό του πρόγραμμα – JCPOA (γαλλία, γερμανία, αγγλία) για να κάνουν κάτι πρακτικό και αξιόπιστο που να υπερφαλαγγίζει τις αμερικανικές “κυρώσεις”. Το ιρανικό καθεστώς ανακοίνωσε χτες ότι “δεν είδε φως” – και ότι κατά συνέπεια θα αυξήσει το επίπεδο εμπλουτισμού ουρανίου. Απ’ το 3,67% (το όριο της συμφωνίας του 2015) στο 4%, με προοπτική, σε δεύτερη φάση, το 5%.

Ενώ μ’ αυτά τα επίπεδα εμπλουτισμού η Τεχεράνη απέχει πολύ απ’ το σημείο που το ουράνιό της θα μπορούσε να έχει στρατιωτική χρήση (90%), τυπικά “παραβιάζει την συμφωνία”. Συμβολικά; Ναι – αλλά την παραβιάζει. Δεν θα αυξήσει τον αριθμό των φυγοκεντρητών (το όριο της JCPOA είναι οι 5.060) ούτε την τεχνολογία που επιτρέπεται να χρησιμοποιεί – αλλά τυπικά υπάρχει παραβίαση. Είναι αυτό ένα “μέτρο πίεσης” της Τεχεράνης προς το Λονδίνο, το Παρίσι και το Βερολίνο να “πείσουν” τις εταιρείες τους να αγοράζουν ιρανικό πετρέλαιο (παρακάπτωντας το αμερικανοκρατούμενο swift και τις υπόλοιπες απειλές); Έτσι μοιάζει… Αλλά…

Αν και σαν κράτη οι ευρωπαίοι συνεταίροι της συμφωνίας 5+1 εμφανίζονται (τουλάχιστον στα λόγια) διατεθειμένοι να μην σεβαστούν τις αμερικανικές τιμωρίες, δεν συμβαίνει το ίδιο για τις (ιδιωτικές) καπιταλιστικές επιχειρήσεις τους: προφανώς οι ιδιοκτήτες τους είτε φοβούνται μην χάσουν αμερικανικές δουλειές, είτε δεν έχουν εμπιστοσύνη στην «προστασία» που θα μπορούσαν να έχουν απ’ τα κράτη τους απέναντι στην αμερικανική οργή.

Προφανώς το ιρανικό καθεστώς δεν είναι ανόητο ώστε να μην καταλαβαίνει την όποια διαφορά ανάμεσα σε κρατικές και επιχειρηματικές αποφάσεις στον δυτικό καπιταλισμό. Επιπλέον, όταν το Λονδίνο προχωράει στην κατάσχεση ιρανικού τάνκερ, και μάλιστα τόσο μακριά (ή τόσο κοντά…) από την επικράτεια της αυτού μεγαλειότητας, στο Γιβραλτάρ (δείχνοντας έτσι ότι παρά τις «αντιρρήσεις» του για την αμερικανική πολιτική τελικά την εφαρμόζει), είναι απίθανο να «συγκινηθεί» με τον εμπλουτισμό του ιρανικού ουρανίου στο 4% ή στο 5%. Το Παρίσι και το Βερολίνο, με τα επιπλέον μέτωπα που έχουν με την Ουάσιγκτον (αλλά και τις επιμέρους συγκλίσεις, ειδικά το πρώτο) κάνουν επίσης τους δικούς τους λογαριασμούς.

Η πραγματική (και πρακτική) υποστήριξη στην Τεχεράνη έρχεται απ’ την Μόσχα και το Πεκίνο. Απέναντι σ’ αυτούς τους συμμάχους το ιρανικό καθεστώς δεν μπορεί να παρατραβήξει το σκοινί του εμπλουτισμού· θα τους δυσκολέψει, απ’ την στιγμή που δεν υποστηρίζουν ανοικτά τον πυρηνικό εξοπλισμό της. Ο «πολύς εμπλουτισμός» (δηλαδή μια παραβίαση της συμφωνίας 5+1 απ’ την Τεχεράνη που θα ξεπεράσει το συμβολισμό) δεν είναι «παραγωγικός».

 

Τεχεράνη 2

Τρίτη 9 Ιούλη. Βρισκόμαστε λοιπόν ακόμα στο τετράγωνο νούμερο 1. Το φιλεύσπλαχνο ψόφιο κουνάβι φρέναρε την πυραυλική επίθεση στο ιράν (μετά την κατάρριψη του αμερικανικού drone) κυρίως επειδή η στρατιωτική πτέρυγα του αμερικανικού καθεστώτος έχει αντιρρήσεις με την πολεμοκάπηλη κάψα των «σωματοφυλάκων» (Pompeo, Bolton και cia): ξέρει τι σημαίνουν αμερικανικά πτώματα… Αλλά δεν θα έπρεπε να αποκλειστεί μια κλιμάκωση των προβοκατσιών κατά του ιράν απ’ αυτή την «πολιτική» φράξια του αμερικανικού βαθέος κράτους, που δουλεύει συστηματικά σε συνεργασία με το Τελ Αβίβ, το Ριάντ και τα εμιράτα.

Μιας και η πρώτη προτεραιότητα του ιρανικού καθεστώτος είναι να αποφύγει έναν πόλεμο, είναι η ολοκλήρωση της οργανικής συμμαχίας του με την Μόσχα και το Πεκίνο που θα λειτουργήσει πράγματι αποτρεπτικά· και όχι το γεγονός ότι το ψόφιο κουνάβι νοιώθει πολύ βολικότερα με τον οικονομικό πόλεμο παρά με τον στρατιωτικό. Ούτε η πιθανότητα κάποιο ευρωπαϊκό κράτος να τα «σπάσει» ανοικτά με την Ουάσιγκτον.

Το «παράδειγμα» της βόρειας κορέας είναι διδακτικό· παρότι οι γεωγραφικοί παράγοντες (το γεγονός δηλαδή ότι η Πγιονγκγιάνγκ έχει σύνορα και με την Μόσχα και με το Πεκίνο) κάνουν, πράγματι, διαφορά. Η νούμερο 1 προτεραιότητα του μπλοκ του Βλαδιβοστόκ ήταν (και σωστά) να βραχυκυκλώσει τον αμερικανικό μιλιταρισμό. Πέτυχε ως τώρα. Στο βήμα νούμερο 2, δηλαδή στην άρση κάποιων απ’ τις αμερικανικές κυρώσεις, δεν τα έχει καταφέρει – προσπαθεί να τις σπάσει υπόγεια και ανεπίσημα.

Για όσον καιρό ο αμερικανικός ιμπεριαλισμός ανεμίζει την πιθανότητα πολέμου κατά του ιράν, η Τεχεράνη θα έχει δυσκολίες να αντιμετωπίσει κάπως αποτελεσματικά τις σε βάρος της «οικονομικές τιμωρίες», είτε πάνω είτε κάτω απ’ το τραπέζι. Ο ίδιος πολεμοκάπηλος Pompeo (ο special plus one του ελληνο-κυπρο-ισραηλινού άξονα, για να μην ξεχνιόμαστε…) αφού δεν κατάφερε ακόμα τον βομβαρδισμό του ιράν, πρόλαβε και βγήκε χτες για να απειλήσει με «ακόμα μεγαλύτερη απομόνωση και κυρώσεις» με αφορμή την αύξηση του εμπλουτισμού… Πράγμα που δείχνει την πραγματική ενότητα των δύο μορφών πολέμου (οικονομικός, στρατιωτικός) όπως αυτή έχει ωριμάσει στα αμερικανικά σκατοκέφαλα, κατ’ αρχήν σε σχέση με την Τεχεράνη.

Στο κάτω κάτω το ιράν έχει σύνορα με την ρωσία (στην Κασπία) – ενώ μεταξύ ιράν και κίνας μεσολαβεί το αφγανιστάν: ένα γεωγραφικό σημείο όπου πράγματι πονάει (και στρατιωτικά) η Ουάσιγκτον…

The real bosses

Τρίτη 9 Ιούλη. Δεν είναι του γούστου σας… Σταματείστε πάντως να τον κατηγορείτε για “νεοφιλελεύθερο”! Ένας υπάλληλος είναι, ένα μεγαλοστέλεχος – μερικά απ’ τα πραγματικά αφεντικά (“του λαού και του τόπου” που έλεγαν παλιά…) βρίσκονται στα δεξιά της φωτογραφίας.

Αν ο ρημαδοΚούλης ήταν “νεοφιλελεύθερος” και, κυρίως, αν το κόμμα του ήταν τέτοιο, με το ζόρι θα πέρναγε το 3%. Εννοείται, επιπλέον, ότι θα κατέβαινε στις εκλογές με “βασική δέσμευση” το τέλειο και χωρίς πολλά πολλά διαζύγιο του “κράτους” με το παπαδαριό…

Για έναν υπάλληλο του εθνικού πολιτικού προσοδισμού πρόκειται λοιπόν. Τίποτα περισσότερο, τίποτα λιγότερο. Δεν είναι ο μόνος – και οι προηγούμενοι απ’ το ίδιο “συνδικάτο” ήταν…

Μην κάνετε το λάθος, λοιπόν, να τρώτε τα παραμύθια του άλλου μεγάλου δεξιού κόμματος (του κόμματος του παγκόσμιας εμβέλειας τενεκεδένιου…) που, προκειμένου να “διαχωριστεί” κατηγορεί τους ρημαδοκούληδες (σαν κόμμα) για “νεοφιλελευθερισμό”. Πάντα τα ελληνικά κόμματα εξουσίας (για περισσότερους λόγους απ’ τα υπόλοιπα “μικρότερα”…) παράγουν σύγχυση για τον πραγματικό χαρακτήρα τους! Εννοείται και για τον πραγματικό χαρακτήρα των “αντιπάλων” τους…

Ιστορική κοινοτοπία…

Aziza Brahim

Δευτέρα 8 Ιούλη. Λένε ότι αποκαθιστά κανείς την ωριμότητα της σχέσης του με τον κόσμο όταν είναι παντού ξένος. Λένε ότι people are strange when you’re a stranger… Λένε ότι “πατρίδα μου είναι εκεί που μίσησα και με μίσησαν περισσότερο απ’ οπουδήποτε αλλού”… (Αυτά είναι “παλιά”, ε;) Το σίγουρο είναι ότι υπάρχουν πολλά «μακρυά» και πολλά «αλλού» για να ζήσεις τις χαρές και τα ζόρια του ξένου· και ότι υπάρχουν άπειροι άντρες και άπειρες γυναίκες να χαζέψεις, σα ξένος, κάνοντας ένα τσιγάρο καθισμένος σ’ ένα πεζούλι – μπορεί και περισσότερα (τσιγάρα). ‘Ωσπου να πιάσεις κουβέντα.

Λένε επίσης ότι αν δεν μπορείς να χαζέψεις τον κόσμο φυσώντας τον καπνό στο πλάι σου (στο πλάι του…), δεν θα μάθεις ποτέ τι είναι ο χρόνος.

Η Aziza Brahim θα μπορούσε να χρειάζεται συστάσεις, αλλά όχι σήμερα. Σαχάρα, στρατόπεδα προσφύγων, φυγάδες, επιζήσαντες, δολοφονημένοι… Εδώ, χωρίς περισσότερα, η Aziza σε συναυλία στο Μπιλμπάο, στη Βασκία, πριν λίγα χρόνια.

Ξένη…

https://www.youtube.com/watch?v=Jo0eGnL-7Fo

Anarchy in oasis

Δευτέρα 8 Ιούλη. Δεν είναι κολάζ. Είναι μια λεπτομέρεια απ’ την Tozeur, κάπου στην δυτικοκεντρική τυνησία, κάπου στα όρια της ερήμου.

Αναρχικοί και εκεί; Ναι. Όχι μόνο αναρχικοί. Σε ότι αφορά τα σύμβολα στους τοίχους εδώ κι εκεί «φυτρώνουν» αστέρια. Αλλά δεν λέμε περισσότερα, γιατί εύκολα γίνονται φολκλόρ.

Στο κάτω κάτω ποιος ασχολείται μ’ αυτούς τους «απολίτιστους»; Όπως λέει κάθε μαμά και κάθε ρατσιστής «δεν μιλάμε με αγνώστους»…

Η γιορτή της δημοκρατίας…

Δευτέρα 8 Ιούλη. Είναι δημιουργικό να παρακολουθεί κανείς εκλογές όντας μακρυά. Απροειδοποίητα εκείνο που (μας) είναι εχθρικό αποδεικνύεται επιπλέον γελοίο, ένα χοντροκομμένο και κακόγουστο αστείο, καθώς (για παράδειγμα…) οι ρητορικές του ελληνικού “εθνικού μεγαλείου” (υπάρχει άλλη διακύβευση μέσα στις κάλπες; όλοι οι σωτήρες και όλοι οι ανατροπείς επ’ αυτού φιλολόγησαν προεκλογικά) στριμώχνονται σε μια ασήμαντη κουκίδα στο χάρτη.

Ωστόσο ο ελληνικός λαός έκανε το καθήκον του: προσέλαβε άλλη μια φορά 300 άτομα με ελάχιστο μισθό 6.000, απ’ τους οποίους οι περισσότεροι δεν θα χρειάζεται να πατάνε καν στη δουλειά, όπως συνήθως· ενώ όσοι / όσες πατάνε θα πληρώνονται από 8 χιλιάρικα και πάνω.

Εννοείται πως όλοι νίκησαν· στις γιορτές της δημοκρατίας δεν υπάρχουν ηττημένοι!!! Σίγουρα όχι ανάμεσα σε εκείνους / εκείνες που προσλαμβάνονται. Όσο για όσους έμειναν απ’ έξω; Έγλυψαν, μαλαγάνεψαν τον λαό, αλλά αυτός την είδε αλλιώς. Τι να γίνει όμως; Άμα έχεις κολακέψει το “υποκείμενο” (τους μικροαστούς) δεν μπορείς μετά να το βρίζεις, έτσι δεν είναι;

Κουλοδεξιά από σήμερα λοιπόν, και τα σκυλιά δεμένα – ο λαός αποφάσισε! (Υπάρχουν και συνέπειες, αλλά έχουμε χρόνο γι’ αυτές. ‘Εχουμε και τσιγάρα…)

… και το hangover της

Δευτέρα 8 Ιούλη. Ένα απ’ τα στοιχεία της φάρσας (μπορεί να μοιάζει περιθωριακό αλλά κατά την άποψη της ασταμάτητης μηχανής μόνο τέτοιο δεν είναι) βρίσκεται στο εξής: μετά από 7 χρόνια γενναίας και πανηγυρικής κοινοβουλευτικοποίησης διάφοροι εντάσσουν στο πολιτικό βιογραφικό τους την χθεσινή (κοινοβουλευτική) αποτυχία των βοθρολυμάτων! Παριστάνουν όλοι αυτοί οι γενναίοι “αντιφασίστες” ότι κρατούσαν τη μύτη τους για πάνω από 2.500 χιλιάδες μέρες και νύχτες, απ’ τον Μάρτη του 2012… Αλλά επιτέλους (λένε) “η δημοκρατία μπορεί να αναπνεύσει ελεύθερα” – χάρη στους “αγώνες” τους φυσικά!!!!

Αλήθεια; Έγιναν τέτοιες σκληρές μάχες; Μάτωσαν τόσα παλληκάρια στο “αντιφασιστικό” μέτωπο; Ωιμέ! Πέρασε τόσος καιρός και δεν μάθαμε (οι ανόητοι) τι έχουν κάνει αυτοί οι γενναίοι ενάντια στον ελληνικό κρατικό / παρακρατικό φασισμό του παρακάτω είδους:

Ένα σκουπιδάκι στο μάτι

Πέμπτη 6 Ιούνη. Πάνω φωτογραφία: Αξημέρωτα εκατοντάδες παλαιστίνιοι εργάτες στέκονται στην ουρά για να περάσουν τον “έλεγχο εξόδου” απ’ τη μεγαλύτερη φυλακή του κόσμου, τη λωρίδα της Γάζας. Θα πάνε να δουλέψουν, για ένα γαμημένο μεροκάματο, στο εργοστάσιο του δεσμοφύλακα…

(Ο οποίος είναι πολύ στενός σύμμαχος του ελληνικού κράτους. Αλλά, φευ, “έχω ένα σκουπιδάκι στο μάτι και δεν μπορώ να δω”…)

Μεσαίες φωτογραφίες: Πότε πότε, είτε πριν σχολάσουν είτε μετά, ο ισραηλινός στρατός βομβαρδίζει τα σπίτια τους – μερικές φορές μαζικά, μερικές φορές “παραδειγματικά”. Εδώ πριν ένα μήνα, στις 5 Μάη. (Έζησες ποτέ παρέα με το θάνατο;)

Ο λόγος του εκνευρισμού του δεσμοφύλακα είναι γνωστός. Δεν κάθονται ήσυχοι οι αιχμάλωτοι. Αντιστέκονται. Κάποτε και ένοπλα (παρότι απελπισμένα). Φταίει κι αυτή η απόφαση του οηε (Α/RES/37/43) της 3ης Δεκέμβρη του 1982, που τους αναγνώρισε το δικαίωμα της ένοπλης αντίστασης.

(Τι; Έχει παρθεί τέτοια απόφαση στον οηε – των – κρατών; Ναι. Όχι λόγω καλωσύνης – ας αφήσουν οι τσατσορούφιανοι τα παραμύθια… Λόγω των κινημάτων υποστήριξης της παλαιστινιακής αντίστασης, που το επέβαλαν…)

Κάτω φωτογραφία: Γενικά, πάντως, ο νόμος και η τάξη βασιλεύουν κανονικά.

(O οποίος νόμος και η οποία τάξη είναι στενοί σύμμαχοι του ελληνικού κράτους. Αλλά, φευ, κίνημα με το μέγεθος και την ένταση που θα έπρεπε ενάντια στην ελληνο-ισραηλινή συμμαχία δεν υπάρχει. Όχι ακόμα, αυτό είναι σίγουρο. Γιατί η σοφία των ημέρων – σε αντίθεση με τα παλιά, ένδοξα χρόνια – συμβουλεύει ότι προέχει η «πολιτική ιδιοκτησία» των δράσεων. Πως το λένε αυτό; Ιδιωτικοποίηση; Κάπως έτσι.

Μια εντελώς selfie εποχή… Και τα μάτια – ή τα μυαλά; – γεμάτα «σκουπιδάκια»…)