Year: 2019

Περιφερειακοί (εμπορικοί) πόλεμοι

Τρίτη 16 Ιούλη. Οι ιστορικές σχέσεις των κορεών με το Τόκιο δεν είναι καθόλου καλές· απ’ την εποχή της ιμπεριαλιστικής επέκτασης της ιαπωνίας και τον Β παγκόσμιο. Φυσικά, με τον έναν ή τον άλλο τρόπο, τέτοια ζητήματα θα μπορούσαν να είναι «περασμένα ξεχασμένα». Εκτός αν αναβιώνουν δυναμικά επειδή μπορούν να σταθούν δίπλα σε σύγχρονες, επίκαιρες κόντρες.

Το ζήτημα των σκλαβωμένων κορεατισσών στα ιαπωνικά «joy division» κάτεργα, στη διάρκεια της κατοχής της κορεατικής χερσονήσου στον Β παγκόσμιο, είναι ένα καθόλου περασμένο ξεχασμένο. Ανάλογα με τις κυβερνήσεις και τους ιδεολογικούς συσχετισμούς στη νότια κορέα, άλλοτε το ζήτημα των αποζημιώσεων προς αυτές τις γυναίκες (ή/και τους / τις απογόνους τους) είναι μία απ’ τις αιχμές της αντιπολίτευσης· είτε (όπως τώρα, με τον Moon Jae-in) μέρος της κυβερνητικής πολιτικής.

Στις αρχές του ’19 το ανώτατο δικαστήριο της Σεούλ αποφάσισε την κατάσχεση περιουσιακών στοιχείων ιαπωνικών εταιρειών στη νότια κορέα, για την αποζημίωση όχι μόνο των «comfort women» αλλά και όλων των νοτιοκορεατών που υποχρεώθηκαν σε καταναγκαστική εργασία στα στρατόπεδα συγκέντρωσης. Το Τόκιο απ’ την μεριά του υποστηρίζει ότι το θέμα έχει διευθετηθεί οριστικά απ’ την συμφωνία του 1965, όταν πλήρωσε 800 εκατομύρια δολάρια σε δωρεές και χαμηλότοκα δάνεια στην τότε χούντα της νότιας κορέας. (Το βέβαιο είναι ότι τα θύματα του γιαπωνέζικου φασισμού δεν αποζημιώθηκαν ποτέ.)

Τώρα το Τόκιο απαντάει στην Σεούλ (για την δικαστική απόφαση) με «κυρώσεις»: περιορισμούς στις εξαγωγές βασικών στοιχείων της ηλεκτρονικής βιομηχανίας προς τις νοτιοκορεατικές εταιρείες. Π.χ.: samsung… H Σεούλ σκέφτεται τα αντίποινα: απαγόρευση στις εξαγωγές τσιπ στην ιαπωνία και δασμούς σε ιαπωνικές εισαγωγές. Οι νοτιοκορεάτες μποϋκοτάρουν ήδη ό,τι γράφει επάνω του sony, panasonic, sharp και λοιπά…

Δεν είναι δύσκολο να καταλάβει κανείς πως όσο ηθικό και συναισθηματικό βάρος κι αν έχει το παρελθόν (που δεν είναι, άλλωστε, τόσο μακρινό), υπάρχουν τρέχουσες σοβαρές αντιθέσεις. Οι δύο καπιταλισμοί, ο νοτιοκορεατικός και ο ιαπωνικός, είναι αντίπαλοι μεταξύ τους στο ίδια πεδία (τις τεχνολογίες και τις μηχανές της 3ης και της 4 βιομηχανικής επανάστασης). Επιπλέον, υπό τον δεξιό Abe, το Τόκιο εντείνει τον μιλιταριστικό εξοπλισμό του και παραμένει σύμμαχος της Ουάσιγκτον. Όπως και η Σεούλ· μόνο που αυτή συμμετέχει και στο «μπλοκ του Βλαδιβοστόκ»…

Κάποιοι λένε ότι η επιθετική οικονομική «πολιτική» του ψοφιοκουναβιστάν και οι λίστες με τις «κυρώσεις» δεξιά κι αριστέρα έχει δημιουργήσει ήδη «μόδα». Η παρατήρηση είναι επιφανειακή: αυτό που λέγεται «οικονομικός πόλεμος», απ’ όποιον κι αν κηρύσσεται, είναι βασικό στάδιο του 4ου παγκόσμιου…

Υπάρχει περίπτωση να κάνει η Σεούλ πίσω στο ζήτημα της διεκδίκησης αποζημιώσεων για τα θύματα της ιαπωνικής κατοχής; Με την τωρινή σοσιαλδημοκρατική κυβέρνηση όχι. Υπάρχει περίπτωση να κάνει πίσω στον «εμπορικό πόλεμο» το Τόκιο χωρίς να ικανοποιηθεί απ’ την Σεούλ; Με την τωρινή δεξιά κυβέρνηση όχι.

Μόνο σταθεροποίηση ή και ένταση των «τριβών» πρέπει να περιμένει κανείς. Γιατί υπάρχει κι αυτή η λεπτομέρεια: ναι μεν, σε αρχικές φάσεις, τέτοιου είδους απαγορεύσεις, «κυρώσεις» και «εμπάργκο» δημιουργούν προβλήματα είτε στις εφοδιαστικές αλυσίδες (πρώτες ύλες, ανταλλακτικά, εξαρτήματα) είτε στην πρόσβαση σε αγορές· αλλά στον καπιταλισμό δεν υπάρχουν κενά. Αυτά τα προβλήματα λύνονται (ή γίνεται προσπάθεια να λυθούν) με διάφορες εναλλακτικές. Για παράδειγμα η ρωσική παραγωγή μπορεί να καλύψει τις ελλείψεις των νοτιοκορεατικών βιομηχανιών σε φθοριούχο υδρογόνο, ένα αέριο που χρειάζεται για την κατασκευή των οθονών πλάσματος και των τσιπ· ένα απ’ τα στοιχεία των ιαπωνικών απαγορεύσεων… (Το Τόκιο ελέγχει το 80% της παγκόσμιας αγοράς φθοριούχου υδρογόνου, και οι νοτιοκορεατικές εταιρείες αγόραζαν το 45% των αναγκών τους απ’ την ιαπωνία).

Δημιουργούνται έτσι πιο σφικτά «οικονομικά μπλοκ» – σε αναμέτρηση μεταξύ τους…

(φωτογραφία: Αντι-ιαπωνική διαδήλωση στη Σεούλ, τον περασμένο Απρίλη, με θέμα την αναγνώριση και την αποζημίωση των αιχμάλωτων κορεατισσών στα ιαπωνικά σεξουαλικά κάτεργα του Β παγκόσμιου…)

Οι μετανιωμένοι 1

Τρίτη 16 Ιούλη. Την άποψή μας την έχουμε διατυπώσει εδώ επίμονα, αν και μάταια (ως τώρα…): εξελίσσεται μια διεθνής σκληρή ιδεολογική και πολιτική επίθεση σε βασικές ιστορικές κινηματικές θέσεις όπως ο αντιφασισμός και ο αντιρατσισμός, με μεταμοντέρνα μέθοδο: την διάβρωση και την εκτροπή «απ’ τα μέσα». Η επίθεση αυτή έχει κάποιες επιτυχίες διεθνώς και στα μέρη μας· η κατανόηση των χαρακτηριστικών της μόνο πολύ τελευταία έχει αρχίσει να γίνεται· κι ακόμα όχι με συστηματικό και συνεκτικό τρόπο.

Έχουμε τώρα ένα συμπαγές και περιεκτικό δείγμα αυτής της επίθεσης που δεν πρέπει να περάσει χωρίς αποδιάρθρωση. Συγκεκριμένα: στο χθεσινό φύλλο της εφημερίδας της Κουμουνδούρου («εφημερίδα των συντακτών») κάτω απ’ τον τίτλο «είμαι φιλοϊσραηλινός και όχι αντισημίτης» ο ειδικός βοθρολυματολόγος δημοσιογράφος Δημήτρης Ψαρράς παρουσιάζει και σχολιάζει την αντίδραση του φασίστα βορΒορίδη στις ισραηλινές κατηγορίες ότι είναι αντισημίτης (με την κλασσική έννοια, όχι την αντεστραμμένη που προωθεί εδώ και χρόνια το ρατσιστικό ισραηλινό κράτος).

Ο βορΒορίδης είναι φασίστας. Συνεπώς και αντισημίτης… Είναι όμως πια; Ο ειδικός βοθρολυματολόγος (μέλος της αλλοτε ομάδας «ιός» της «ελευθεροτυπίας») εμφανίζεται σαν αντιφασίστας… Είναι όμως πια;

Το υλικό της συγκεκριμένης σελίδας είναι (πίσω απ’ την πλάτη των «πρωταγωνιστών») ένας έμμεσος «διάλογος» ανάμεσα στον νυν υπουργό και στον δημοσιογράφο, με ουσιαστικό επιβλέποντα και κριτή το ισραηλινό καθεστώς. Ο δημοσιογράφος (που, για να το πούμε κομψά: κανένα πρόβλημα δεν έχει με το Τελ Αβίβ…) εμφανίζεται σαν «η συνείδηση» του αντιφασισμού, μόνο, όμως, όσο και όπως αυτός (ο «αντιφασισμός»…) βολεύει ένα σκληροπυρηνικό, φονικό ρατσιστικό καθεστώς σαν το ισραηλινό. Κι αυτό αφού πέρα απ’ τον υπουργό, τον δημοσιογράφο και την ισραηλινή «επίβλεψη» αυτού του ιδιότυπου έμμεσου «διαλόγου», στη «σκηνή» εμφανίζονται και κάποιοι άλλοι. Οι παλαιστίνιοι. Τους εμφανίζει ο βορΒορίδης… Και προκύπτει ότι πάνω στην βία εναντίον τους συμφωνούν και ο φασίστας, και ο «αντιφασίστας» – και το ισραηλινό κράτος (αυτό είναι γνωστό).

Πάμε λοιπόν. Με πλάγια είναι αποσπάσματα από το δημοσίευμα, με όρθια η δική μας άποψη.

Οι μετανιωμένοι 2

Τρίτη 16 Ιούλη. Αναπαράγουμε το σύνολο της ανακοίνωσης του βορΒορίδη, το οποίο κατά τον Ψαρρά «είναι εξαιρετικά αποκαλυπτικό». Στη συνέχεια θα δούμε τι εννοεί ο ειδικός βοθρολυματολόγος σαν “αποκάλυψη”. (Η ορθογραφία του πρωτότυπου):

Ο Γενικός Γραμματέας της Κεντρικού Ισραηλιτικού Συμβουλίου κ. Βίκτωρ Ελιεζέρ, σε συνέντευξή του σε ραδιοφωνικό σταθμό, με κάλεσε δημόσια να αποκηρύξω το αντισημιτικό παρλεθόν μου. Ουδέποτε έχω υπάρξει αντισημίτης. Έχω όμως πολυετή πολιτική θητεία σε πολιτικά κόμματα και οργανώσεις του εθνικιστικού χώρου και έχω συνυπάρξει πολιτικά με ανθρώπους που είχαν απαράδεκτες ιδέες.

Προς άρση λοιπόν οποιασδήποτε αμφιβολίας, αποκηρύσσω κάθε πράξη, παράλειψη ή ανοχή μου σε πράξη τρίτου που θα μπορούσε να εκληφθεί ως αντισημιτική ή νεοναζιστική.

Επιπροσθέτως να γνωστοποιήσω στον κ. Ελιεζέρ τα ακόλουθα, ελπίζοντας ότι θα κατευναστούν οι ανησυχίες που εξέφρασε.

1. Ως μέλος της κοινοβουλευτικής συνέλευσης του ΟΑΣΕ, σε συνεννόηση με τους συναδέλφους μου της Knesset, του Ισραηλινού Κοινοβουλίου, έχω τρεις διαδοχικές χρονιές εισηγηθεί την απόρριψη του αιτήματος της Παλαιστινιακής Αρχής να καταστεί μέλος της κοινοβουλευτικής συνέλευσης και αδιάστικτα και συστηματικά υποστηρίξει την καταδίκη του αντισημιτισμού. Οι Ισραηλινοί συνάδελφοί μου γνωρίζουν.

2. Έχω μιλήσει στο κοινοβούλιο εναντίον του λεγόμενου αντιρατσιστικού νόμου, αναγνωρίζοντας ως το μόνο θετικό του σημείο την ποινικοποίηση της αρνήσεως του Ολοκαυτώματος (βλ. και σχετ. επιστολή μου στο ΚΙΣ από 7.6.2013)

3. Είμαι ο μόνος Έλληνας πολιτικός που έχει αρθρογραφήσει υπέρ της μεταφοράς της Ελληνικής Πρεσβείας από το Τελ ΑΒίβ στην Ιερουσαλήμ (βλ. άρθρο μου στην «Καθημερινή», 5.3.2018).

4. Είμαι ο μόνος Έλληνας πολιτικός που υποστηρίζει τη σύναψη αμυντικής και όχι μόνο στρατηγικής συμμαχίας με το Ισραήλ (βλ. The press project: «Κανόνες εμπλοκής απέναντι στην Τουρκία και στροφή στο Ισραήλ ζητά ο Βορίδης»).

5. Είμαι ο μόνος Έλληνας πολιτικός που έχει τοποθετηθεί εναντίον της καταδίκης του Ισραήλ για τα περιστατικά στη Γάζα (βλ. bankingnews.gr μετά από δηλώσεις μου στο ραδιόφωνο «24/7», 2.4.2018).

Μετά ταύτα, ελπίζω οι όποιες ανησυχίες να έχουν διασκεδαστεί.

Πράγματι, αυτό θα έπρεπε να κάνει ο δημοσιογράφος. Να διασκεδάσει. Γιατί, μετά από το «ξεκαθάρισμα» είναι πεντακάθαρο: ένας φασίστας με αντι-εβραϊκό παρελθόν μεγάλωσε και εξελίχθηκε σε έναν «κύριο» με αντι-μουσουλμανικό, αντι-παλαιστινιακό παρόν· πάντα, όμως, φασίστας. Δεν είναι πια αντισημίτης (με την ιστορική έννοια). Είναι ένας «μετανιωμένος» αντισημίτης. Είναι φίλος του ισραηλινου ρατσισμού / φασισμού. Και καμαρώνει επιδεικνύοντάς το.

Όμως ο ειδικός βορθολυματολόγος δημοσιογράφος Δ. Ψαρράς δεν το βλέπει έτσι… Ούτε καν η ομολογία του «μετανιωμένου» υπουργού ότι είναι αντίθετος με τον «λεγόμενο αντιρατσιστικό νόμο» δεν κάνει το αυτί του να ιδρώσει: Όχι! Ο δημοσιογράφος ΔΕΝ θα χαρακτηρίσει τον υπουργό φασίστα ΤΩΡΑ, τώρα που αυτός εκθέτει το πόσο φίλος του ισραήλ είναι!!! Όχι! Κατά τον δημοσιογράφο δεν υπάρχει τίποτα φασιστικό στο “ξεκαθάρισμα” του υπουργού… Τίποτα – τίποτα – τίποτα!

Οι μετανιωμένοι 3

Τρίτη 16 Ιούλη. Αμέσως μετά το «ξεκαθάρισμα» του «μετανιωμένου» υπουργού ο δημοσιογράφος αφιερώνει περίπου τον ίδιο όγκο γραφής… Όχι, βέβαια, για να δείξει ότι ο «μετανιωμένος» αντισημίτης εξακολουθεί να είναι φασίστας τώρα, εναντίον των παλαιστίνιων… Αλλά για να θυμίσει το παρελθόν του. Τότε που πράγματι ήταν αντισημίτης, εναντίον των εβραίων. Ο δημοσιογράφος αποκηρύσσει μετά βδελυγμίας την πιθανότητα (βεβαιότητα) ότι ακόμα κι ένας φασίστας (και όχι μόνο ένα μέλος του «ιού»…) μπορεί να «εξελιχθεί». Να «επικαιροποιηθεί» ιδεολογικά και πολιτικά, στα σοβαρά.

Κι αφού ο ειδικός βοθρολυματολόγος θυμίσει το παρελθόν, τελειώνει με δύο παραγράφους – εδώ είναι «όλα τα λεφτά» για την πάρτη του.

Η πρώτη παράγραφος: Όσο για το μεγαλύτερο μέρος της ανακοίνωσής του, με το οποίο ο υπουργός Αγροτικής Ανάπτυξης απαριθμεί τα σημεία ταυτισής του με τη σημερινή πολιτική του Ισραήλ και την αντίθεσή του με τους Παλαιστίνιους, αυτό είναι ένα επιχείρημα το οποίο μπορεί να αξιολογήσει το ισραηλινό ΥΠΕΞ, αλλά μόνο του δεν «ξεπλένει» τον υπουργό Αγροτικής Ανάπτυξης.

Τι λέει εδώ ο δημοσιογράφος αποδεικνύοντας πόσο «μετανιωμένος» είναι κι αυτός, και πόσα κοινά έχει ΤΩΡΑ (όχι στο παρελθόν, ΤΩΡΑ) με τον «μετανιωμένο» υπουργό;

α) Η «σημερινή πολιτική του Ισραήλ» ΔΕΝ είναι αιμοβόρα, ΔΕΝ είναι ρατσιστική, ΔΕΝ είναι φασιστική· συνεπώς αν κάποιος σήμερα ταυτίζεται μαζί της

β) «έχοντας αντίθεση με τους Παλαιστινίους» (δηλαδή όντας υποστηρικτής αυτής της «σημερινής πολιτικής») ΜΠΟΡΕΙ και να συγχωρεθεί για το παρελθόν του

γ) αν αυτό το εγκρίνει το ισραηλινό ΥΠΕΞ

δ) αν και ο («μετανιωμένος») δημοσιογράφος θεωρεί ότι «από μόνη της» αυτή η ταύτιση δεν είναι αρκετή για να «ξεπλύνει». Που σημαίνει: ο σημερινός και ο αυριανός φασισμός του υπουργού πρέπει να γίνει πιο εντατικός για να διαγράψει τον παλιό…

Το βασικό στη γνώμη του «μετανιωμένου» δημοσιογράφου είναι ότι δεν υπάρχουν Παλαιστίνιοι, ότι «η πολιτική του Ισραήλ» δεν είναι φασιστική· και πως, κατά συνέπεια, αφού δεν είναι φασιστική είναι αναμενόμενο ότι ένας (παλιός) αντισημίτης μπορεί να ταυτιστεί μαζί της, έχοντας «αντίθεση με τους Παλαιστίνιους», για να «ξεπλύνει» το φασιστικό παρελθόν του.

Αυτό είναι η δική του γνώμη. Του δημοσιογράφου. Κι αυτό είναι το κοινό του έδαφος με τον υπουργό, η ενιαία βάση τους. Ο δεύτερος επιδεικνύει το πόσα έχει κάνει για να υποστηρίξει την εξόντωσή των παλαιστίνιων, το ισραηλινό απαρτχάιντ· για να πάρει την «αντιφασιστική έγκριση» του Τελ Αβίβ. Και ο πρώτος του απαντάει: αααα, δεν είναι αρκετά, «δεν θα με ξεγελάσεις», εγώ την έχω (την «αντιφασιστική έγκριση» του Τελ Αβίβ) και ξέρω. (Θα δούμε, όμως, τι θα αποφανθεί και το ισραηλινό υπεξ…)

Κι αμέσως μετά ο «μετανιωμένος» δημοσιογράφος τελειώνει με το παρακάτω:

Οι μετανιωμένοι 4

Τρίτη 16 Ιούλη. Πρόκειται για τη γνωστή μέθοδο που ακολουθούν οι ακροδεξιοί αντισημίτες όλων των ειδών, παγιδευμένοι από την ίδια τη δική τους συνωμοτική κοσμοθεωρία. Από τη στιγμή που θεωρούν ότι το Ισραήλ και ο «αιώνιος Εβραίος» κινούν τα νήματα της «παγκοσμιοποίησης», ο μόνος τρόπος να αναδειχθούν στην πολιτική θεωρούν ότι είναι να συνεργαστούν με αυτούς τους σκοτεινούς «εξουσιαστές». Το έκανε ο ίδιος ο Καρατζαφέρης το 2005, στέλνοντας μάλιστα εκπρόσωπό στον εορτασμό της Χανουκά, το έκανε το 2018 ο Γεωργιάδης με ταξίδι μετάνοιας στο Ισραήλ, το κάνει τώρα ο Βορίδης. Όποιος θέλει μπορεί να πειστεί για την ειλικρίνειά του.

Εξαιρετικά τυχοδιωκτική η «ερμηνεία» του «μετανιωμένου» δημοσιογράφου για την μετάνοια των αντισημιτών: επειδή είναι φασίστες (λέει…) παύουν να είναι φασίστες συνεργαζόμενοι με τους «σκοτεινούς εξουσιαστές» για να αναδειχθούν… Εννοείται ότι πρόκειται για γελοία εξήγηση (άραγε γιατί και οι ναζί δεν έκαναν το ίδιο; Και γιατί οι φασίστες δεν έκαναν το ίδιο και απέναντι στον «κόκκινο εχθρό»;) – αλλά δεν πρέπει να περιμένει κανείς πολλά από «μετανοιωμένους».

Φαίνεται όμως ότι το ισραηλινό υπ.εξ. «συγχωρεί» τους «μετανιωμένους» αντισημίτες / φασίστες (που θέλουν να αναδειχθούν στην πολιτική) – είναι, σα να λέμε, ένα χαζό υπ.εξ. που δεν ξέρει τι του γίνεται. Συγχώρεσε τον Καρατζαφύρερ, συγχώρεσε τον πλασιέ…

Είναι άραγε ειλικρινείς αυτοί οι «μετανιωμένοι» αντισημίτες; αναρωτιέται ο «μετανιωμένος» δημοσιογράφος… Διότι αν είναι ειλικρινείς, αν είναι δηλαδή ΣΥΓΧΡΟΝΟΙ, ΤΩΡΙΝΟΙ φασίστες και όχι παλιομοδίτες, αν είναι ΑΝΤΙΜΟΥΣΟΥΛΜΑΝΟΙ και όχι αντισημίτες, αν είναι σύμμαχοι του Netanyahou και όχι του Chomsky (για παράδειγμα…), τότε Ο.Κ.

Αλλά είναι; (Ο ψεκασμένος υπ.αμ. ήταν πάντως αληθινός φίλος του Τελ Αβίβ – ε;)

Η θηριώδης αντιστροφή

Τρίτη 16 Ιούλη. Αυτός ο έμμεσος «διάλογος» ανάμεσα σε κάποιον που διεκδικεί τις δάφνες του (θεωρητικού) «αντιφασίστα» (και μοιράζει επικυρώσεις και σε άλλους του ίδιου φυράματος…) με προδιαγραφές ισραήλ, και κάποιον που διεκδικεί τις ίδιες δάφνες με τις ίδιες προδιαγραφές, έχοντας όμως αντίθετη αφετηρία, επιδεικνύοντας άρα την εξέλιξή του και την πετυχημένη προσαρμογή του στα νέα δεδομένα είναι, στην πραγματικότητα, η απεικόνιση όχι μόνο ενός πολύ ευρύτερου, διεθνούς πολιτικού σχεδίου. Αλλά και μια επιθετικής, βρώμικης, προβοκατόρικης ιδεολογικής αντιστροφής που απ’ την μια θέλει να κάνει «το πιο φυσικό πράγμα στον κόσμο» την εξόντωση των παλαιστινίων (και των αράβων γενικότερα) και απ’ την άλλη να «κάψει» οποιαδήποτε αντίσταση στον 4ο παγκόσμιο πόλεμο. Και στα δύο, και στο πολιτικό σχέδιο και στην ιδεολογική επίθεση, ρόλοι “μπροστινών” ανατίθενται στους “μετανιωμένους”: στους μετανιωμένους παλιούς αντισημίτες, ναζί, κλπ, ώστε να ευθυγραμμιστεί όλος αυτός ο βόθρος με τον αντιμουσουλμανισμό· στους μετανιωμένους παλιούς “αριστερούς”, “αντιφασίστες” κλπ, για να νομιμοποιήσουν τον τωρινό φασισμό με τις παπαρολογίες τους και την σύγχιση που σπέρνουν. (Εννοείται πως όλα αυτά αμοίβονται με διάφορους τρόπους. Φράγκα, δουλειές, πανεπιστημιακές καριέρες, και διάφορα άλλα…).

Το πρώτο, το πολιτικό σχέδιο, είναι γνωστό. Ο κάθε Netanyahou, ο κάθε Lieberman, όλο το εξουσιαστικό και υποτελές φασισταριό του ισραηλινού κράτους, τα έχει βρει μια χαρά με κάθε Orban, κάθε Trump, κάθε Pence, κάθε Pompeo, κάθε Τσίπρα και κάθε ψεκασμένο… Με τον σοσιαλδημοκράτη Corbyn έχει πρόβλημα, με την Ilhan Omar – και με τους αντιφασίστες εβραίους εντός και εκτός ισραηλινών συνόρων.

Όσο για την ιδεολογική αντιστροφή και τις συνέπειές της; Δεν έχετε καταλάβει ακόμα; Δεν έχετε ανατριχιάσει ακόμα με το ενδεχόμενο να νικήσουν;

Lava

Δευτέρα 15 Ιούλη. Απ’ τον θησαυρό του χιλιανού στούντιο la Makinita: η Liniker και οι Caramelows. Από βραζιλία μεριά. Μαύρη trans η Liniker Barros, γεννημένη στην Araraguara κοντά στο Sao Paolo, έφτιαξε τους Caramelows το 2015. Για την φασιστοχριστιανοκαραβανοδιοικούμενη βραζιλία η απήχηση της Liniker είναι μια πρόκληση· κι όχι μόνο μουσική, παρότι η μπάντα δεν γράφει πολιτικά τραγούδια.

Καλή βδομάδα – οπουδήποτε.

Δεν μυρίζει γκάζι…

Δευτέρα 15 Ιούλη. Κάνοντας έναν ελιγμό σε σχέση με τις τρύπες που ανοίγουν το fatih και το yavuz από ‘δω κι απο ‘κει στα θαλάσσια πέριξ της βόρειας κύρου, μέσα στον θόρυβο που προσπαθούν να προκαλέσουν οι “αγανακτισμένες” Λευκωσία και Αθήνα, το τουρκικό καθεστώς πέταξε χτες το μπαλάκι στη Λευκωσία. Με μια πρόταση πακέτο (που είχε αναγγελθεί πριν 4 ημέρες), μέσω οηε, ο πρόεδρος των τουρκοκυπρίων Akinci καλεί τον Αναστασιάδη στην δημιουργία ενός κοινού μηχανισμού διαχείρισης / εκμετάλλευσης των όποιων γκαζιών 50 – 50. Τόσο σε ότι αφορά τις αποφάσεις όσο και για τα έσοδα / κέρδη. Ο κοινός μηχανισμός θα είναι υπό την εποπτεία του οηε, με δυνατότητα συμμετοχής και εκπροσώπου της ε.ε., σαν παρατηρητή.

Συμπληρωματικά, και για να μην υπάρχουν παρεξηγήσεις, ο τούρκος υπ.εξ. Cavusoglu, με άρθρο του στην τουρκοκυπριακή εφημερίδα kibris postasi, ξεκαθάρισε πως μέχρι να δεχτούν οι ελληνοκύπριοι την πρόταση του Akinci τα τουρκικά τρυπάνια θα συνεχίσουν να κάνουν την δουλειά τους σε περιοχές που έχουν υποδειχθεί απ’ τους τουρκοκύπριους…

Παρότι η ελληνοκυπριακή λιγούρα για τα φράγκα απ’ την εκμετάλλευση των όποιων κοιτασμάτων είναι μεγάλη, είναι δύσκολο έως αδύνατο να συμφωνήσουν (οι ελληνοκύπριοι) να κρατάνε μόνο τα μισά! Η δική τους γενναιοδωρία ήταν να δίνουν ένα χαρτζιλίκι στους τουρκοκύπριους (αν κάθονται φρόνιμοι…)· όχι και 50 – 50!!! (Ο Αναστασιάδης έχει καλέσει για αύριο «εθνική σύσκεψη», όλων των κομμάτων, για να δουν τι θα απαντήσουν).

Δεν είναι, όμως, μόνο τα φράγκα. Η πρόταση των τουρκοκυπρίων για συνεταιρισμό ίσων μεταξύ τους εταίρων στηρίζεται και νομιμοποιείται όχι βέβαια στην γεωγραφική ή στην πληθυσμιακή ανισότητα των δύο ζωνών της κύπρου, αλλά απ’ την απαίτησή τους για αναγνώριση (απ’ τους ελληνοκύπριους) της πολιτικής ισότητας των δύο κοινοτήτων, σε οποιαδήποτε μελλοντική «λύση». Ο ελληνοκυπριακός εθνικισμός το απορρίπτει αυτό μετά βδελυγμίας: θέλει να είναι το μόνο αφεντικό, πατώντας πάνω στην πληθυσμιακή υπεροχή και την διεθνή αναγνώριση.

Αυτά τα δύο, τα λεφτά και η πολιτική ισότητα («παραδειγματικά» αλλά σ’ έναν κρίσιμο τομέα) βρίσκονται τώρα μπροστά τους ελληνοκύπριους, με μια μορφή: είτε δέχεστε είτε τα γεωτρύπανα συνεχίζουν (και όχι μόνο). Προφανώς θα ήθελαν να πουν ένα ξερό «όχι» – αλλά αυτό θα τους έβγαζε για άλλη μια φορά στην (διεθνή) σέντρα σαν ιδιοτελείς με περικεφαλαία.

Η παράδοση της ελληνικής και ελληνοκυπριακής στάσης δείχνει ότι το γκουβέρνο στη Λευκωσία θα προσπαθήσει να κινηθεί παρελκυστικά. Ελπίζοντας σε τι όμως;

…αλλά ούτε και μπαρούτι…

Δευτέρα 15 Ιούλη. Σε χθεσινό της άρθρο η δεξιά καθεστωτική ελληνοκυπριακή εφημερίδα «ο φιλελεύθερος» αναφέρθηκε σε «υποψίες» της ε.ε. («υποψίες»; τι είναι αυτό;) ότι η γεώτρηση του fatih έχει κτυπήσει κοίτασμα φυσικού αερίου, και μάλιστα αρκετά μεγάλο. Προς το παρόν πρόκειται για φήμες· κάτι συνηθισμένο σ’ αυτές τις περιπτώσεις.

Ακόμα και χωρίς αυτό ωστόσο, η Άγκυρα έχει ένα «όπλο» που ο ελληνικός εθνο-ιμπεριαλισμός αγνόησε επιδεικτικά: την δυνατότητα να προκαλεί «αβεβαιότητα» γύρω γύρω απ’ τα θρυλικά κυπριακά οικόπεδα· πράγμα που σημαίνει ότι δεν μπορεί να αρχίσει η εκμετάλλευση οποιουδήποτε κοιτάσματος, ακόμα κι αν είναι εύλογα ελληνοκυπριακό. Μ’ άλλα λόγια: ενώ η (φαιορόζ) Αθήνα και η (σκούρο μπλε) Λευκωσία νόμιζαν ότι οι εταιρείες εξόρυξης θα «πιέζουν» την τουρκία κινητοποιώντας και τα κράτη τους, στην πράξη οι εταιρείες «πιέζουν» τους ελληνοκύπριους να δεχτούν μια «λύση». Ή, σε κάθε περίπτωση, μια διευθέτηση που να εξασφαλίζει την ηρεμία – για να γίνουν οι όποιες μπίζνες.

Τέτοιου είδους είναι η πρόταση Akinci: μια επιμέρους διευθέτηση που εξασφαλίζει την ηρεμία… Οι εταιρείες αδιαφορούν για το πως θα μοιράζονται στην κύπρο οι κοινότητες τα ποσοστά τους· τα δικά τους κέρδη δεν επηρεάζονται. Η «διεθνής κοινότητα» επίσης αδιαφορεί. Επιπλέον η ελληνική (και ελληνοκυπριακή) παρελκυστική τακτική είναι γνωστή διεθνώς εδώ και πολλά χρόνια· συνεπώς οι ελληνοκύπριοι δεν μπορούν να το παίζουν «θύματα». Γι’ αυτό δεν θα μας κάνει εντύπωση αν η πρόταση Akinci θεωρηθεί (διεθνώς) «θετική».

Περιμένουμε όλο αγωνία τι σχέδια θα κάνει όχι μόνο το ελληνοκυπριακό φασισταριό αλλά και το καινούργιο αστέρι στην πόλη: ο Γου(α)δοNick!

Αυτά που ξέρατε να τα ξεχάσετε!

Δευτέρα 15 Ιούλη. Ο τύπος λέγεται Frank Zapata (απλή συνωνυμία με τον μεξικάνο επαναστάτη) και είναι ο εφευρέτης του «flyboard» – ή όπως αλλιώς ονομαστεί. Είναι ό,τι κοντινότερο στο «μαγικό χαλί του Αλαντίν» θα μπορούσε να προσφέρει αυτή τη στιγμή η τεχνολογία, αλλά δεν είναι καθόλου χαριτωμένο. Ο Zapata χρηματοδοτήθηκε γενναία απ’ τον γαλλικό στρατό (με πάνω από 1 μύριο ευρώ) για να εξελίξει την εφεύρεσή του· και χτες, «ημέρα της πτώσης της Βαστίλης» (εθνική επέτειος για τους γάλλους, με παρελάσεις και λοιπά) έκανε μια θεαματική πτήση πάνω απ’ τον Macron οπλισμένος… Με την άδειά του φυσικά! Ίσως για να θυμίσει ότι μελλοντικά όχι μόνο ο στρατός αλλά και η αστυνομία θα «σκάει (κυριολεκτικά) από εκεί που δεν το περιμένεις».

Στο παρακάτω video προτιμήσαμε την πιο σπορ εκδοχή του πράγματος· άοπλη και φυσιολατρική. Εν μέρει επειδή αυτή η εφεύρεση μπορεί να καιροφυλακτεί στο όχι και τόσο μακρινό μέλλον για να κάνει τους κούριερ κυριολεκτικά «ελικόπτερα». Και εν μέρει επειδή …τέρμα οι δικαιολογίες για την καθυστέρηση στη δουλειά επειδή «είχε κίνηση»!!!!

Εντάξει; Συνεννοηθήκαμε;