Year: 2019

Hong Kong 3

Πέμπτη 1 Αυγούστου. Υπάρχει κάτι που διαφεύγει της προσοχής των διαδηλωτών, συμπεριλαμβανομένων των φιλο-ψοφιοκουναβικών (αν είναι σκέτοι εθελοντές…): στον εξελισσόμενο «οικονομικό πόλεμο» μεταξύ Ουάσιγκτον και Πεκίνου, είναι η πρώτη και καθόλου το δεύτερο που έχει συμφέρον στην «διεθνή υποτίμηση» του χρηματιστηρίου του Hong Kong. Διότι είναι μέσα απ’ αυτό που το Πεκίνο προωθεί το γουάν σαν διεθνές νόμισμα· και είναι, επίσης, μέσα απ’ αυτό που τραβάει «διεθνείς επενδυτές» για τις μεγάλες επιχειρηματικές φίρμες, τύπου Huawei· αυτές, δηλαδή, που έχει στο στόχαστρο το ψοφιοκουναβιστάν. Αν, λοιπόν, υπήρχε ζήτημα «αμερικανικής προστασίας» αυτή θα ήταν του γνωστού είδους (πάντα στο όνομα της «ελευθερίας»): στάχτη και μπούρμπερη!

Δεν είναι καθόλου πρωτότυπο, αφού συμβαίνει στον καπιταλιστικά αναπτυγμένο κόσμο εδώ και χρόνια (τουλάχιστον απ’ την εποχή εκείνης της θρυλικής “αντιπαγκοσμιοποίησης”): μαζικές κινητοποιήσεις, με φανερό ή υπόγειο εθνικιστικό «άρωμα», υπηρετούν συχνά (εν γνώσει ή εν αγνοία είναι άλλο θέμα) συμφέροντα και συγκρούσεις που ξεπερνούν κατά πολύ την «αντίληψη» των διαδηλωτών. Και ο υποτιθέμενος “αυθορμητισμός των μαζών” απαγορεύει το να ζητηθούν ευθύνες για τον αποπροσανατολισμό… Όλοι είναι “αθώοι” – εν τη αφελεία τους…

Η πραγματική ιστορία περνάει πίσω απ’ τις πλάτες τους· και δεν τους σκουντάει καν…

(φωτογραφία: Ο «θείος Trump» στο Hong Kong στις 27 Ιούνη…)

Το ψόφιο κουνάβι βρυχάται

Τετάρτη 31 Ιούλη. Η κίνα πάει πολύ χάλια, είναι η χειρότερη χρονιά της τα τελευταία 27 χρόνια. Υποτίθεται ότι θα άρχιζε να αγοράζει τα αγροτικά προϊόντα μας – δεν υπάρχουν σημάδια ότι θα το κάνει. Αυτό είναι το πρόβλημα με την κίνα, δεν μπορείς να τους εμπιστευτείς. Η οικονομία μας είναι ΠΟΛΥ μεγαλύτερη απ’ όσο είναι η κινέζικη τα 3 τελευταία χρόνια.

Η ομάδα μου διαπραγματεύεται μαζί τους τώρα, αλλά αυτοί συνέχεια αλλάζουν την συμφωνία στο τέλος, προς όφελός τους. Μπορεί να περιμένουν τις εκλογές για να δουν αν θα βγάλουμε κάποιο απ’ τα πτώματα των δημοκρατικών όπως ο κοιμισμένος Joe. Ύστερα θα μπορέσουν να κάνουν μια ΜΕΓΑΛΗ συμφωνία, όπως τα τελευταία 30 χρόνια, και να συνεχίσουν να κλέβουν τις ηπα, ακόμα περισσότερο και καλύτερα απ’ οποτεδήποτε στο παρελθόν. Το πρόβλημα τους με το να βαράνε καθυστέρηση είναι ότι αν και όποτε κερδίσω, η συμφωνία που θα τους προτείνω θα είναι πολύ πιο σκληρή απ’ αυτήν που διαπραγματευόμαστε τώρα… ή δεν θα υπάρξει καθόλου συμφωνία. Έχουμε όλα τα χαρτιά στα χέρια μας, οι προηγούμενοι ηγέτες δεν τα είχαν ποτέ!

Το ότι το ψόφιο κουνάβι βρυχάται τιτιβίζοντας είναι κωμικό από μόνο του. Δείγμα μιας παρακμιακής εποχής (σε μια παρακμιακή πρώην υπερδύναμη): το ψόφιο κουνάβι κάνει προεκλογική εκστρατεία διαφημίζοντας πόσο πιο «σκληρός» θα είναι (απέναντι στο Πεκίνο) «αν και όταν» ξαναεκλεγεί, στα τέλη του 2020… Στην καλύτερη περίπτωση είναι συμπεριφορά συφοριασμένης πολιτικής βιτρίνας που αδιαφορεί για το ότι τον ακούνε (τον διαβάζουν) και οι «εθνικοί» εχθροί…

Υπάρχει ωστόσο και μια ομολογία στον βρυχηθμό: η εκτίμηση ότι το Πεκίνο δεν βιάζεται να συνθηκολογήσει στους εμπορικούς εκβιασμούς της Ουάσιγκτον. Στην πραγματικότητα κάνει το αντίθετο: οχυρώνεται και αντεπιτίθεται. Συνεπώς η απειλή «θα τα πούμε σε 1,5 χρόνο» (αν και όταν επανεκλεγώ!) είναι άλλη μια φορά κωμική: το ότι, για παράδειγμα, δεν αγοράζει (το Πεκίνο) την αμερικανική σόγια και τα μπιζέλια που είχε υποσχεθεί, έχει συγκεκριμένο υπολογισμό: να κτυπήσει την αγρο-βιομηχανική βάση των υποστηρικτών του ψόφιου κουναβιού….

Γχουάου!! (Άλλη μια φορά ψόφιο κουνάβι: γχουάου!!!)

Βρετανικά μεγαλεία

Τετάρτη 31 Ιούλη. Το φασιστόμουτρο Nigel Farage είχε εξαφανιστεί μετά τη νίκη (και δική του) των brexiters στο δημοψήφισμα στις 23 Ιούνη του 2016. Και πώς αλλιώς; Τα ψέμματα και τα παραμύθια που είχε πουλήσει ήταν τόσα και τέτοια ώστε σιγά μην αναλάμβανε την ευθύνη για τις συνέπειες του «έξω».

Ξαναεμφανίστηκε στις πρόσφατες ευρωεκλογές (που με το ζόρι έγιναν στην επικράτεια της αυτού μεγαλειότητας, αφού μετά από σχεδόν 3 χρόνια συνέχιζε να είναι μέλος της ε.ε.) με ειδική αποστολή: να «σκουπίσει» τις ψήφους των συντηρητικών brexiters σε βάρος του επίσημου συντηρητικού κόμματος – και της δόλιας κυρά May.

Χτες, ανεβασμένος απ’ την πρωθυπουργία Bor-Duk, του έκανε (μέσω άρθρου στην καθεστωτική telegraph) μια πρόταση: έλα να συνεργαστούμε να τσακίσουμε τους εργατικούς στις εκλογές (που θα πρέπει να κάνεις κάπου τον Σεπτέμβρη). Τι «συνεργασία» ζητάει το ένα φασιστόμουτρο απ’ το άλλο; Ένα καλό πόστο την εικαζόμενη μετεκλογική κυβέρνηση συντηρητικών / φασιστών.

Ο.Κ… Και με την «έξοδο» τι θα γίνει; Αυτό θα γίνει: ο Bor-Duk θα πάρει πάνω από 100 εκατομμύρια λίρες απ’ τον κρατικό προϋπολογισμό για να οργανώσει την μεγαλύτερη κυβερνητική προπαγανδιστική πλύση εγκεφάλου (υπέρ της «εξόδου» με κάθε μέσο…) απ’ την εποχή του Β παγκόσμιου. Θα αξιοποιηθεί, άραγε, και κάποια “cambridge analytica” που έχει και το know how;

Προφανώς το αγγλικό κυβερνοφασισταριό θεωρεί τον «λαό» του αποβλακωμένο. Δεν θα αργήσουμε να μάθουμε αν έχει δίκιο…

Προπάντων η συνέχεια!

Τετάρτη 31 Ιούλη. Να κάτι που οι αντιπολιτευόμενοι ροζ αποκλείεται να κατηγορήσουν τον ρημαδοΚούλη και το ασκέρι του: για την συνέχεια στην εξωτερική πολιτική!

Ο Γου(α)δοΝικόλας, τιμημένος υπ.εξ. πια, μετά το ψοφιοκουναβιστάν και το Τελ Αβίβ, είχε χτες ραντεβού με τον υπ.εξ. της αιγυπτιακής χούντας, στην Αθήνα. Τα σχετικά καθεστωτικά ρεπορτάζ στάζουν μέλι – φυσικά:

…Εστιάζοντας στη συνάντηση με τον Αιγύπτιο ομόλογό του, τη χαρακτήρισε ιδιαιτέρως εποικοδομητική και χρήσιμη και επισήμανε πως πάντα η Αίγυπτος και η Ελλάδα συνδέονται με παραδοσιακούς και μακροχρόνιους δεσμούς φιλίας. Σημείωσε πως με τον Αιγύπτιο ομόλογό του είχε μια χρήσιμη ανταλλαγή απόψεων για ζητήματα διμερούς, τριμερούς, περιφερειακού, αλλά και διεθνούς ενδιαφέροντος. Αποτυπώνοντας αυτό το πλαίσιο, τόνισε πως αποδίδουν και οι δύο υπουργοί Εξωτερικών ιδιαίτερη σημασία στην ενίσχυση της ήδη πολύ καλής συνεργασίας των δύο χωρών, που αποτελεί και βάση για το μέλλον. «Και οι δύο πλευρές δίνουμε έμφαση στην καλύτερη δυνατή αξιοποίηση των ενεργειακών πόρων, επιδιώκουμε τη δημιουργία των καλύτερων προϋποθέσεων γι΄ αυτό», σημείωσε ο κ. Δένδιας…

… Απευθυνόμενος στον κ. Σούκρι, ο κ. Δένδιας είπε πως προσβλέπει στη συνέχιση της εποικοδομητικής τους συνεργασίας προς όφελος των λαών και των χωρών μας…

Η συντριπτική πλειοψηφία των αιγυπτίων δεν έχει την άποψη του Γου(α)Νικόλα, αλλά τι σημασία έχει; Όταν ένας έλληνας αξιωματούχος μιλάει για «εποικοδομητική συνεργασία» με μια αιμοσταγή χούντα, εννοεί τις όχι αμελητέες μπίζνες ελληνικών αφεντικών στην αίγυπτο – κατ’ αρχήν και πρώτ’ απ’ όλα.

Αλλά μιλάει εκ του ασφαλούς. Ποιός θα τον χαρακτηρίσει σαν ένα ακόμα απ’ τα καθάρματα της εξουσίας; Τα καθάρματα που προηγήθηκαν, οι φανεροί υποστηρικτές τους, ή οι κρυφοί;

Ποιός;

Η εθνική διασπορά 1

Τρίτη 30 Ιούλη. Πριν από έξι χρόνια, η Αμερικανική Εβραϊκή Επιτροπή (AJC) και το Hellenic American Leadership Council (HALC) ένωσαν τις δυνάμεις τους για να υποστηρίξουν τις προσπάθειες των βουλευτών Γκας Μπιλιράκης (ρεπουμπλικανός, Φλόριντα) και Τεντ Ντόιτς (δημοκρατικός, Φλόριντα) για τη δημιουργία της συνέλευσης της «Ελληνικής και Ισραηλινής Συμμαχίας του Κογκρέσσου» (CHIA).

Έτσι ξεκινάει ένα ενδιαφέρον άρθρο με τίτλο «τετραμερής συνεργασία στην ανατολική Μεσόγειο», στην καθεστωτική «καθημερινή» της περασμένης Κυριακής (28/7), με τις υπογραφές δύο όχι γνωστών στα μέρη μας αλλά όχι και ασήμαντων στο αμέρικα: του David Harris (προέδρου της αμερικανικής εβραϊκής επιτροπής – AJC) και του Endy Zemenides (ceo του HALC). Αν και η πρόθεση του άρθρου είναι η επίδειξη της «σπουδαίας δουλειάς που έχουμε κάνει» (υπέρ του πολεμικού άξονα Ουάσιγκτον – Αθήνας – Λευκωσίας – Τελ Αβίβ) εκ μέρους των συγκεκριμένων λόμπι, δίνει την ευκαιρία κριτικής έρευνας στους μηχανισμούς συγκρότησης της ελληνο-ισραηλινής συμμαχίας· στο αμέρικα.

Επειδή είναι πιθανό (θα έπρεπε!) στη συνέχεια να αποκτήσετε την απορία «και τι καούρα έπιασε τον Gus Bilirakis και τον Ted Deutch να φτιάξουν ελληνο-ισραηλινή συμμαχία στο κογκρέσσο;» μια αρχική παρουσίαση.

Ο τρίτης γενιάς ελληνοαμερικάνος Gus Bilirakis, που κληρονόμησε κατά κάποιον τρόπο την πολιτική του καριέρα στη Φλόριντα απ’ τον πατέρα του, ήταν άσχετος με οτιδήποτε αφορά την αμερικανική εξωτερική πολιτική. Τα πολιτικά «ενδιαφέροντά» του ήταν η εθνική ασφάλεια (των ηπα), οι βετεράνοι και το «έξω οι ξένοι» (μετανάστες)… Αντίθετα ο τρίτης γενιάς εβραιοαμερικάνος Ted Deutch είχε την σχετική εμπειρία, αφού είχε διατελέσει πρόεδρος της υποεπιτροπής (της βουλής) διεθνών σχέσεων με αρμοδιότητα την μέση Ανατολή και την βόρεια Αφρική. Σταθερός υπερασπιστής του ισραηλινού απαρτχάιντ στην αμερικανική βουλή, ο Deutch είχε πολύ περισσότερο απ’ τον Bilirakis τους λόγους να κάνει λόμπι υπέρ της «ελληνο-ισραηλινής συμμαχίας» στο κογκρέσσο. Χρειαζόταν, όμως, και κάποιον «έλληνα». Ο Bilirakis που έκανε καριέρα στη γειτονιά (στη Φλόριντα) προέκυψε ότι ταίριαζε για το ντουέτο.

Εν τω μεταξύ μόλις στις αρχές του 2012 είχε ανοίξει στο Σικάγο τα πρώτα του γραφεία το HALC. Με κάμποσες οργανώσεις ελληνοαμερικανικών λόμπι ήδη γνωστές (το «αμερικανο-ελληνικό ινστιτούτο», ή/και την «εθνική προσπάθεια για τους έλληνες») είναι ασαφές το τι χρειαζόταν μία ακόμα. Το ότι είχε την υποστηρίξη του «πολυδιάστατου» Alexi Giannoulias (από μπασκετμπολίστας του Πανιώνιου την χρονιά ’98 – ’99 μέχρι υπουργός οικονομικών στην πολιτεία του Illinois απ’ το 2007 ως το 2011…) δεν διευκρινίζει την αναγκαιότητα δημιουργίας του HALC.

Ωστόσο, σε μια συνέντευξή του στα «greek news» την ημέρα ανακοίνωσης της δημιουργίας του γραφείου στο Σικάγο, ο ceo Endy Zemenides (στο βιογραφικό του οποίου αναφέρονται “διαλέξεις για τις διεθνείς σχέσεις και την αμερικανική εξωτερική πολιτική” στο τμήμα πολιτικών επιστημών του καθολικού πανεπιστημίου του Σικάγο DePaul) δηλώνει ότι το HALC θα έχει ένα οργανωτικό μοντέλο επαγγελματισμού για τα στελέχη του που έχει δουλέψει πολύ καλά στο AIPAC και το AJC… To AIPAC είναι το μεγαλύτερο, σκληροπυρηνικό, υπέρ του απαρτχάιντ ισραηλινό λόμπυ στις ηπα· και το AJC είναι ένα άλλο μικρότερο παρόμοιο, με το οποίο ο Zemenides «έμελλε» να ενώσει τις τύχες του ένα χρόνο μετά. Το γεγονός πως ήξερε το μοντέλο λειτουργίας τους και το αντέγραψε σημαίνει, προφανώς, πως όλα έγιναν …. τυχαία!

Η εθνική διασπορά 2

Τρίτη 30 Ιούλη. Συνεχίζει το άρθρο των δύο: Το σκεπτικό μας ήταν απλό: σε μια αυξανόμενα ασταθή Ανατολική Μεσόγειο, οι ΗΠΑ χρειάζονταν αξίοπιστους συμμάχους. Το 2013, η αναδυόμενη συνεργασία μεταξύ της Κύπρου, της Ελλάδας και του Ισραήλ προσέφερε στην Ουάσιγκτον τη δελεαστική επιλογή να δουλέψει με συνεταίρους οι οποίοι μοιράζονταν τόσο τα αμερικανικά συμφέροντα όσο και τις αμερικανικές αξίες.

Δεν τα λένε καθόλου καλά τα δύο φιλαράκια! Το 2013 η Άγκυρα ήταν σύμμαχος της Ουάσιγκτον στο συριακό πεδίο μάχης, και δεν υπήρχαν σπουδαία προβλήματα στις αμερικανο-τουρκικές σχέσεις (κυβέρνηση Obama)… Δεν υπήρχε, άρα, «αμερικανική ανάγκη» για αξιοποίηση μιας «αναδυόμενης συνεργασίας…», σαφώς αντιτουρκικής! (Μπορεί να υπήρχε ισραηλινή ή/και ελληνική ανάγκη όμως… )

Συνεχίζουν: Επιπλέον, πιστεύαμε πως η χάραξη της αμερικανικής πολιτικής δεν ήταν δομημένη σωστά ώστε να αξιοποιήσει τις θετικές εξελίξεις στην Ανατολική Μεσόγειο. Οι υπηρεσίες του αμερικανικού υπουργείου Εξωτερικών και οι υποεπιτροπές Εξωτερικών Υποθέσεων του Κογκρέσσου ήταν οργανωμένες με τέτοιον τρόπο, που η Ευρώπη αποτελούσε μια δικαιοδοσία και η Μέση Ανατολή / Βόρεια Αφρική μια άλλη. Προβλήματα που ταλάνιζαν την Κύπρο – η οποία απέχει λιγότερο από μία ώρα πτήση από το Τελ Αβίβ – αντιμετωπίζονταν από τις επιτροπές που ήταν υπεύθυνες για τη Φινλανδία και τη Γαλλία αντί από εκείνες που ασχολούνταν με το Ισραήλ και την Αίγυπτο. Η μόνη χώρα που συνέδεε αυτά τα διαφορετικά κομμάτια της γραφειοκρατίας της χάραξης εξωτερικής πολιτικής ήταν η Τουρκία.

Αυτό μάλιστα! Είναι αληθινό και έχει ενδιαφέρον! Πράγματι ο τρόπος που ο αμερικανικός ιμπεριαλισμός έχει μοιράσει την «διοίκηση» του πλανήτη ήταν (και εν πολλοίς παραμένει) τέτοιος που η ανατολική Μεσόγειος ήταν / είναι «σύνορο» ανάμεσα σε διαφορετικές διοικήσεις και όχι κάποιου είδους «κέντρο». Και πράγματι ο ενοποιητικός παράγοντας αυτών των διαφορετικών διοικήσεων ήταν η τουρκία. Αυτά θα πρέπει να τα ήξερε και να τα είχε αξιολογήσει ο Ted Deutch· λογικά όχι μόνος του. Ποιό, όμως, ήταν το ζητούμενο της συνεργασίας ελληνοαμερικανικών και ισραηλινοαμερικανικών λόμπυ μέσω της “συμμαχίας τους στο Κογκρέσσο”; Προφανώς η “μετατόπιση” της οργάνωσης του αμερικανικού ιμπεριαλισμού, έτσι ώστε να στηρίζει εκείνο που έχουμε ονομάσει περικύκλωση της ανατολικής Μεσογείου (από το Τελ Αβίβ, την Λευκωσία, την Αθήνα και το Κάιρο – εναντίον της Άγκυρας).

Να πως το περιγράφουν αμέσως μετά τα δύο φιλαράκια: Ευτυχώς, η CHIA και ο γερουσιαστής Μπομπ Μενέντεζ (δημοκρατικός, Νιου Τζέρσεϊ), έβαλαν στόχο να πιέσουν για τη δημιουργία μιας νέας αμερικανικής στρατηγικής στην Ανατολική Μεσόγειο. Πλέον έχουν μαζί τους τον γερουσιαστή Μάρκο Ρούμπιο (ρεπουμπλικανός, Φλόριντα) και τον βουλευτή Νταβίντ Σίσιλιν (δημοκρατικός, Ρόουντ Άϊλαντ) προκειμένου να προχωρήσουν ένα βήμα παρακάτω, δημιουργώντας πρόσφατα το Eastern Mediterranean Security and Energy Partnership Act (East Med Act).

… Για πολύ καιρό, μόλις μία χώρα διεθνώς είχε στρατιωτική συνεργασία με το Ισραήλ – οι ΗΠΑ. Πλέον, η Ελλάδα και η Κύπρος έχουν προστεθεί σε αυτή τη λίστα, ανεβάζοντας τον αριθμό των συνεργαζόμενων χωρών με το Ισραήλ σε αυτόν τον τομέα στις τρεις. Το «East Med Act» μπορεί να οδηγήσει σε περισσότερες συγκλίσεις μεταξύ των δυνάμεων των τεσσάρων αυτών κρατών, και τελικώς σε μία σταθεροποιημένη συμμαχία ασφαλείας στην περιοχή.

Δύσκολα συγκρατούν οι δύο φίλοι / συνεργάτες την ικανοποίησή τους που χάρη στις προσπάθειές τους αυξήθηκαν οι στρατιωτικοί σύμμαχοι του απαρτχάιντ Τελ Αβίβ από «μόνο έναν» (το ψοφιοκουναβιστάν) σε «τρεις» (με την προσθήκη της Λευκωσίας και της Αθήνας)! Αλλά δεν είναι μόνο το Τελ Αβίβ κερδισμένο – ή, έστω, στα σχέδια όλοι θα κέρδιζαν το κάτι τις τους.

Αν ήταν αλλιώς δεν θα έτρεχε και θα ξανάτρεχε μόλις ανέλαβε καθήκοντα το ψόφιο κουνάβι, στις αρχές του 2017, ο ογκόλιθος Nick the Greek στην Ουάσιγκτον, με τους χάρτες της ανατολικής Μεσογείου παραμάσχαλα. Έπρεπε να πεισθούν οι αμερικάνοι για το πόσο χρειάζονται τα ελληνο-ισραηλινά σχέδια για την ανατολική Μεσόγειο. Δεν ήταν αρκετή η δουλειά στο αμερικανικό κογκρέσσο· χρειαζόταν και η «προσπάθεια κορυφής»…

Η εθνική διασπορά 3

Τρίτη 30 Ιούλη. Εναντίον ποίων όλα αυτά είπαμε; Ο David Harris και ο Endy Zemenides το ξεκαθαρίζουν – με τον γνωστό δημαγωγικό τρόπο:

… Συγχρόνως, το «East Med Act» θα μπορούσε να θεωρηθεί επείγουσα ανάγκη. Οι επαναλαμβανόμενες παραβιάσεις του ελληνικού εναέριου χώρου και της Αποκλειστικής Οικονομικής Ζώνης της Κύπρου από την Τουρκία είναι ιδιαίτερα προκλητικές. Η Ρωσία έχει επεκτείνει τη ναυτική παρουσία της στην περιοχή και, παρά τις αντιρρήσεις των ΗΠΑ, απειλεί να τοποθετήσει συστήματα πυραύλων S-400 στην Τουρκία. Την ίδια στιγμή, η υποστήριξη του Ιράν προς τις τρομοκρατικές ομάδες της Μεσογείου συνεχίζεται ακάθεκτη…

(Σιγά μην δεν το ξέραμε: τα σύνορα των γιουνάιτεντ στέιτς είναι παντού!) Ως εδώ η ασταμάτητη μηχανή θεωρεί πως υπάρχουν κάμποσα βασικά δεδομένα (ιστορικά και πολιτικά) για τις εξελίξεις στην ανατολική Μεσόγειο τα τελευταία 6 – 7 χρόνια.

α) Το αργότερο γύρω στο 2011, όταν το εθνικό σπορ στο ελλαδιστάν ήταν τα ατελείωτα μπινελίκια στην Μέρκελ, στη γερμανία και στην ε.ε., Αθήνα και Τελ Αβίβ (με τίνος την πρωτοβουλία; αυτό δεν το ξέρουμε…) θεώρησαν ότι πρέπει να αναβαθμίσουν την ως τότε συνεργασία τους σε κανονική συμμαχία, περιλαμβάνοντας σ’ αυτήν την Λευκωσία και το Κάιρο, με σκοπό να «ρυμουλκήσουν» την Ουάσιγκτον προς την μεριά τους και όσο το δυνατόν μακρύτερα απ’ την Άγκυρα.

β) Δεδομένης της αβεβαιότητας που είχε αυτή η επιχείρηση, τα λόμπι που ανέλαβαν την δουλειά στο αμέρικα δεν ήταν τα πιο διάσημα. Η κατασκευή του HALC πιθανόν να είχε αυτό τον στόχο απ’ την αρχή: την ανοικτή συνεργασία με τους ισραηλινούς (τα λόμπι του Τελ Αβίβ είναι σαφώς ισχυρότερα!) – και βλέπουμε.

γ) Η επίσημη αμερικανική ιμπεριαλιστική πολιτική δεν φαινόταν να «τσιμπάει». Ειδικά η «γραμμή» των δημοκρατικών επί Obama κάθε άλλο ευνοϊκή ήταν: στις 14 Ιούλη του 2015 (μια μέρα πριν, ας θυμηθούμε την εντόπια ιστορική συγκυρία, στις 13 Ιούλη, ο π.ε.τ. Τσίπρας είδε τον χάρο της εξόδου απ’ την ευρωζώνη με τα μάτια του και υπέγραψε το «3ο»…) ανακοινώθηκε η συμφωνία 5 + 1 για τα πυρηνικά του ιράν, που απελευθέρωνε την Τεχεράνη (οικονομικά και στρατιωτικά…) απ’ τις χρόνιες αμερικανικές απειλές· κάτι που έκανε έξαλλο το Τελ Αβίβ.

Απ’ την άλλη μεριά ο Obama, ως το τέλος της θητείας του το 2016, και παρά τα παρακάλια του Τσίπρα και την πίεση των «συμμαχικών» λόμπι, αρνήθηκε να τον καλέσει στην Ουάσιγκτον.

δ) Στις 24 Νοέμβρη του 2015 ένα τουρκικό f 16 κατέρριψε ένα ρωσικό su 24 στα συρο-τουρκικά σύνορα. Επρόκειτο για ένα «πέπλο καπνού» απ’ το οποίο, λίγους μήνες αργότερα, αναδύθηκε η στρατηγική συμμαχία Άγκυρας – Μόσχας στο συριακό πεδίο μάχης. Μ’ αυτήν την εξέλιξη (προσθέτοντας την συμμετοχή της Τεχεράνης) το αμερικανικό σχέδιο για την «εύφορη ημισέληνο» έμοιαζε να τρίζει· αλλά εκείνος που πραγματικά λυσσούσε με την ανατροπή ήταν το Τελ Αβίβ.

ε) Ακριβώς ένα χρόνο μετά την υπογραφή της συμφωνίας 5 + 1, στις 15 Ιούλη του 2016 και λίγο μετά την εμφάνιση της ρωσο-τουρκικής “συνενόησης”, έγινε απόπειρα πραξικοπήματος στην τουρκία. Το είχαμε υποστηρίξει από τότε: ήταν η πιο προβοκατόρικη (αλλά και βιαστική) προσπάθεια να εμποδιστεί η αλλαγή των δεδομένων στο συριακό πεδίο μάχης· και, κατά συνέπεια, στην ανατολική Μεσόγειο. Εκ των υστέρων μπορούμε να πούμε (με το δικαίωμα της κριτικής κατανόησης της ιστορίας) ότι διάφορες μυστικές υπηρεσίες (σίγουρα οι αμερικανικές, οι ισραηλινές και οι σαουδαραβικές…) είχαν βάλει το χέρι τους σ’ εκείνη την απόπειρα. (Για τον ρόλο των ελληνικών σιγουρευτήκαμε μετά το πανηγυρικό άσυλο που δόθηκε σε 8 τούρκους χουντοκαραβανάδες…)

στ) Το πραξικόπημα απέτυχε· και τους δημοκρατικούς του Obama διαδέχτηκαν οι συντηρητικοί του ψόφιου κουναβιού, απ’ τις αρχές του 2017. Ούτε κι αυτοί, ωστόσο, φαίνονταν διατεθειμένοι να παίξουν ανοικτά τον αντιτουρκικό ρόλο (που ήθελε το ελλαδιστάν) – σε αντίθεση με τον αντιιρανικό (που θέλει το Τελ Αβίβ). Ήταν όμως τέτοια η ελληνική αγάπη (για τον αμερικανικό στρατό) όπως γλαφυρά την εκδήλωσε και την ξαναεκδήλωσε ο ψεκασμένος υπ.αμ. των φαιορόζ ώστε το ψοφιοκουναβιστάν άρχισε να μελετάει τις δυνατότητες και τις υπηρεσίες που του προσφέρονταν απ’ την Αθήνα.

ζ) Ακόμα και σήμερα, και παρά το γεγονός ότι ο κατάλογος των «τριβών» μεταξύ Άγκυρας και Ουάσιγκτον μεγαλώνει, το ψοφιοκουναβιστάν δεν είναι διατεθειμένο να «χάσει» την Άγκυρα! Αυτό έχει ανατρέψει εντελώς τις ελληνικές ελπίδες για αποκλεισμό της απ’ την ανατολική Μεσόγειο… (Πρακτικά, ακόμα και για το προς την ευρώπη εμπόριο του όποιου φυσικού αερίου της περιοχής, το τουρκικό έδαφος είναι η πιο αξιόπιστη και φτηνή λύση…)

Ενώ, ταυτόχρονα, οι ίδιες πολιτικές περσόνες που προώθησαν την «ελληνο-ισραηλινή συμμαχία στο κογκρέσσο» πρωτοστάτησαν στη διαμόρφωση του “east med act” που είναι δρακόντιος υπέρ των αμερικανικών συμφερόντων χωρίς να προσφέρει κάτι «στρατηγικά σημαντικό» στον ελληνικό ιμπεριαλισμό.

Η περιληπτική εξιστόρηση που κάναμε είναι αντίθετη με το δακρύβρεχτο «η ελλάδα θύμα» (του αμερικανικού ιμπεριαλισμού). Όμως αυτό δεν είναι δικό μας πρόβλημα – είναι πρόβλημα των εθνικιστών! Δεξιών και αριστερών…

Σ’ αυτό το χρονικό σημείο (μ’ αυτό το ιστορικό) βρισκόμαστε τώρα…

Γκούχου γκούχου (ξερόβηχας…)

Τρίτη 30 Ιούλη. Πριν λίγες μέρες (Παρασκευή 19 Ιούλη, «ανομολόγητο σοκ και δέος») γράφαμε μεταξύ άλλων:

…Θα πρέπει (το ελληνικό βαθύ κράτος και όλα τα κάθε είδους τσιράκια του) να παρακαλάνε να μην βρουν τα τουρκικά γεωτρύπανα κάποιο κοίτασμα… Γιατί τότε (δεν είναι καθόλου απίθανο) θα κατέβει και η gazprom στη θαλάσσια γειτονιά που ήθελαν να απαλλοτριώσουν…

Πριν 4 ημέρες, συνεντευξιαζόμενος στο «επίσημο» τουρκικό πρακτορείο ειδήσεων anadolou, ο ρώσος υπ. ενέργειας Alexander Novak είχε χαρμόσυνα νέα (και για το ελληνικό βαθύ κράτος):

… Οι ρωσικές εταιρείες έχουν εμπλακεί με επιτυχία σε ενεργειακά projects στη Μεσόγειο. Για παράδειγμα η rosneft συμμετέχει στην αξιοποίηση του zohr (αιγυπτιακό κοίτασμα αερίου). Αν αυτά τα projects οφελούν όλες τις πλευρές από εμπορική άποψη, οι ρωσικές εταιρείες μπορεί να αποφασίσουν την συνεργασία τους με την τουρκία στην ανατολική Μεσόγειο…

Τόμπολα! Ο Novak είναι υπουργός, και σίγουρα καταλαβαίνει τι λέει. Η οικονομική διάσταση μιας τέτοιας συνεργασίας είναι το ένα θέμα. Η γεωπολιτική είναι το άλλο – κι αυτό δεν διαφεύγει κανενός! Αυτό που είπε μπορεί να χρειάζεται, από οικονομική άποψη, να κτυπήσουν τα τουρκικά γεωτρύπανα κάποιο κοίτασμα για να πραγματοποιηθεί, άρα αφορά το μέλλον· από γεωπολιτική άποψη όμως είναι παρόν. Και είναι σκληρό παρόν επειδή

α) δεν αναφέρθηκε καθόλου σε «αμφισβητήσεις» και «παραβιάσεις», αναγνωρίζοντας σιωπηλά αλλά σαφέστατα τη νομιμότητα των τουρκικών γεωτρήσεων·

β) αυτό το έκανε σε μια συγκεκριμένη ιστορική συγκυρία, και σε ότι αφορά την παραλαβή των S 400 απ’ την Άγκυρα, και σε ότι αφορά το «κυπριακό», και σε ότι αφορά τον αμερικανικό «east med act»…

Με δυο λόγια εκείνο που είπε ο Novak είναι αυτό που δεν θα ήθελε να ακούσει κανένας ούτε στην Αθήνα, ούτε στη Λευκωσία, ούτε στην Ουάσιγκτον. Είπε: είμαστε κι εμείς εκεί (στην ανατολική Μεσόγειο…) μαζί με τους φίλους μας (την Άγκυρα εν προκειμένω).

Πρακτικά, τεχνικά, η ρωσο-τουρκική συνεργασία στην εκμετάλλευση πιθανόν κοιτασμάτων μέσα στην τουρκική αοζ δεν είναι κάτι που θα συμβεί αύριο – εκτός αν πρόκειται για κοινές έρευνες…. Σε κάθε περίπτωση το ρωσικό καθεστώς αποκλείεται να αφήσει τους αντιπάλους / εχθρούς του να αλωνίζουν στην ανατολική Μεσόγειο «κρυμμένοι» γύρω από γεωτρύπανα. Μπορεί να κάνει το ίδιο – και θα το κάνει με εμφατικό τρόπο, αξιοποιώντας οποιαδήποτε ευκαιρία.

Υποθέτουμε (αν μας επιτρέπεται) πως όταν το ελληνικό βαθύ κράτος λιγουρευόταν την «περικύκλωση της ανατολικής Μεσογείου» με εγγύηση του 6ου στόλου δεν είχε υπόψη του το ενδεχόμενο να γίνει ροντέο όλη η θαλάσσια ζώνη απ’ το Αιγαίο και προς το νότο… Ε;

Κι όταν παραμύθιαζε με τον θρυλικό αγωγό “east med” (για να κρύψει την πολεμική συμμαχία του με το ρατσιστικό ισραηλινό καθεστώς) δεν περίμενε τέτοιες ρωσικές δηλώσεις… Ε;

Είμαστε όλο περιέργεια (πέρα απ’ τα σαφή πολιτικά μας καθήκοντα!) για την συνέχεια…

Η εθνική γραμμή

Δευτέρα 29 Ιούλη. Προφανώς είναι «εθνική γραμμή» η συμμαχία του ελλαδιστάν με το ρατσιστικό, απαρτχάιντ καθεστώς του Τελ Αβίβ – δεν το μαθαίνουμε τώρα. Οι φαιορόζ έκαναν την δουλειά που τους αντιστοιχούσε τέλεια (στην πραγματικότητα η συμμαχία και η συνεργασία με το απαρτχάιντ Τελ Αβίβ, την χούντα του Καΐρου και το ψοφιοκουναβιστάν ήταν η μόνη δουλειά που έκαναν καλά…) και οι ρημαδοΚούληδες έχουν πάρει έτοιμο το πακέτο.

Αλλά αυτός ο ημιάξονας Αθήνας – Λευκωσίας – Τελ Αβίβ (τμήμα του ευρύτερου αμερικανικού άξονα) «πονάει στη μέση» του. Στη Λευκωσία. Το ελληνοκυπριακό καθεστώς έχει βραχυκυκλώσει μετά τις τουρκικές (με τα γεωτρύπανα) και τις τουρκοκυπριακές (με την πρόταση για συνεκμετάλλευση των όποιων κοιτασμάτων) κινήσεις. Και σέρνεται και πάλι σε κάτι που δεν γουστάρει, και θα ήθελε να ξανασαμποτάρει: νέες διαπραγματεύσεις «για την λύση του κυπριακού», υπό τον οηε· ευρισκόμενο σε σαφώς χειρότερη θέση από τότε που τορπίλισε (μαζί με τον ογκόλιθο Nick the Greek Κοτζιά) τις προηγούμενες διαπραγματεύσεις, στο Κραν Μοντανά.

Αυτό που έχει μπει για τα καλά πάνω στον πάγκο απ’ το 2017 ως τώρα, και όχι με τους όρους που θα ήθελε ο ημιάξονας Αθήνας – Λευκωσίας – Τελ Αβίβ, είναι το υποτιθέμενο υπερόπλο του φυσικού αερίου. Αφού κανείς δεν πρόκειται να διώξει τα τουρκικά γεωτρύπανα γύρω απ’ την κύπρο, ο Αναστασιάδης είναι υποχρεωμένος να δει τι μπορεί να «δώσει» για να υπάρξει κάλμα στη Μεσόγειο μπας και προχωρήσουν οι δουλειές… Σίγουρο είναι εκείνο που δεν μπορεί να κάνει: να ξανακοροϊδέψει. (Θα μάθει και την γνώμη του ρημαδοΚούλη σήμερα και αύριο…)

Η «αναγνώριση της υπάρχουσας κατάστασης ως έχει» (δηλαδή των δύο κρατών) είναι μια φράση που ακούγεται (γράφεται) στη νότια κύπρο, συνήθως με έμμεσο αλλά σαφή τρόπο, ασυνήθιστα συχνά – σε σχέση με τις εποχές που το παραμυθάκι ήταν «η ομοσπονδία». Το γεγονός ότι ο Cavusoglou «έδωσε» τον Αναστασιάδη (δες το σεμνά και διακριτικά, 23 Ιούλη) έχει πετύχει τον στόχο του, παρά την διάψευση του τελευταίου (τι άλλο θα μπορούσε να κάνει, άλλωστε;).

Παρότι η «ώρα του ρεαλισμού» έχει έρθει προ πολλού και στην Αθήνα και στη Λευκωσία, κανένα απ’ τα δύο καθεστώτα δεν έχει τέτοια ιδεολογική παράδοση απέναντι στην Άγκυρα. Εννοείται ότι ολόκληρη η κατασκευή του ελληνικού εθνικισμού θα έτρεμε από φρίκη αν υποχρεωνόταν σε συμβιβασμούς.

Το βασικό, που ενδιαφέρει την ασταμάτητη μηχανή, είναι αυτό: αν αναγκαστούν η Αθήνα και η Λευκωσία να παραδεχτούν πρακτικά ότι η εθνική τους φαντασίωση για αποκλεισμό της Άγκυρας απ’ την Μεσόγειο απέτυχε, πως θα αξιοποιήσουν τις «στρατηγικές συμμαχίες» τους με ό,τι φασιστικό κυκλοφοράει στα πέριξ;

Καλή ερώτηση! Θα επανερχόμαστε…