Year: 2019

Κόλλυβα 2

Κυριακή 4 Αυγούστου. Η αποσύνδεση του δολαρίου απ’ τον χρυσό και, άρα, η αποσύνδεση όλων των νομισμάτων από μια κοινή άγκυρα / μέτρο, επέτρεψε την ανάπτυξη εκείνου που ονομάστηκε «καπιταλισμός καζίνο». Η χρηματιστηριοποίηση έγινε βέβαια καπιταλιστική αναγκαιότητα (κερδοφορίας) απ’ τα τέλη των ‘80s και μετά· και συμβάλει στη δημιουργία διαδοχικών «κυμάτων κρίσης» που κρύβουν μεν τις πραγματικές τους αιτίες απ’ τα μάτια των πολλών. Όχι, όμως, και απ’ τους «διαμορφωτές της πολιτικής» σαν τεχνικής της εξουσίας.

Ωστόσο ο κυρ Le Maire έχει δίκιο να ανησυχεί για την κινεζική επέκταση. Οι «δρόμοι του μεταξιού» είναι ένα τεράστιο, παγκόσμιο σχέδιο καπιταλιστικής αναδιάρθρωσης / ανάπτυξης που έχει βγει απ’ τα καλύτερα εγχειρίδια Κευνσιανισμού· ένα σχέδιο όμως, που αντίθετα απ’ το «σχέδιο Marshal» που η “αναγνωρισμένη” αμερικανική ηγεμονία έβαλε σε εφαρμογή το 1948, δεν έχει πρωτεύουσα την Ουάσιγκτον, δεν περιορίζεται σε μια ήπειρο, και δεν ξεδιπλώνεται μετά από έναν καταστροφικό παγκόσμιο πόλεμο. Ξεδιπλώνεται παράλληλα με την εξέλιξη αυτού του 4ου παγκόσμιου, ξεδιπλώνεται παγκόσμια, πριονίζοντας (στις «πολιτικές» διαστάσεις του) τους δυτικούς ιμπεριαλισμούς. Δεν θα μπορούσε να γίνει διαφορετικά… Οποιοσδήποτε κι αν αμφισβητούσε την “παλιά τάξη” θα έπρεπε να κινείται global…

Ο καπιταλισμός σαν απρόσωπο σύστημα εκμετάλλευσης δεν έχει καμμία ιδιαίτερη προτίμηση σε αμερικάνους αντί για κινέζους, σε γάλλους αντί για νοτιοκορεάτες, σε ολλανδούς αντί για τούρκους, σε γενοβέζους αντί για βενετσιάνους. Κι ο κυρ Le Maire βλέπει έντρομος αυτό που συμβαίνει: το απρόσωπο καπιταλιστικό «κύμα» του 21ου αιώνα δεν έχει στο κέντρο του ούτε την ευρώπη ούτε την «δύση».

Αν επιμένει να ονειρεύεται ένα καινούργιο «Βretton Woods» θα πρέπει να περιμένει: να κορυφωθεί ο 4ος παγκόσμιος και να τελειώσει… Αλλά τότε η γαλλική καρέκλα μπορεί να είναι ένα απλό παρτσακλό σκαμνάκι, στη γαλαρία των συζητήσεων των «νέων συμφωνιών»…

Heavy Silk

Κυριακή 4 Αυγούστου. Ένα παράδειγμα (μόνο παράδειγμα) για το πόσο φοβίζουν οι εξελίξεις και για το τι δεν μπορεί να χωρέσει ο νους κανενός κυρ Le Maire. Το παράδειγμα λέγεται «πακιστάν»: πυρηνικό κράτος, με ισχυρές κοινωνικές αντιθέσεις – κάπου στην έξω απο δω Ανατολή, κάπου στην Ασία…

Η ασταμάτητη μηχανή είναι σίγουρη ότι ακόμα και ρατσιστές να μην είστε θα θεωρείτε το πακιστάν σαν «κατεστραμμένο μέρος». Λοιπόν, απ’ την στιγμή που το καινούργιο πολιτικό αφεντικό στην Ισλαμαμπάντ (ο Imran Khan) επιβεβαίωσε την εθνική γραμμή «Πεκίνο και πάλι Πεκίνο», ο κινεζικός καπιταλισμός ορμάει με «μεγάλα έργα». Πέρα απ’ το (διπλής χρήσης, εμπορικής / στρατιωτικής) στρατηγικής σημασίας λιμάνι του Gwadar, θα φτιάξει μια αεροπορική βάση, μια καινούργια πόλη για 500.000 κατοίκους, και θα βελτιώσει διάφορους δρόμους και σιδηροδρομικές γραμμές (για “υψηλές ταχύτητες”). Όλα μαζί υπολογίζονται στα 60 δισ. δολάρια – δεν το λες και “ψίχουλα”. (Η Ουάσιγκτον υποστηρίζει ότι έχει δώσει κι αυτή “πολλά δισ.” στο πακιστάν, στα πλαίσια του “πολέμου κατά της τρομοκρατίας”. Ακόμα κι αν τα ποσά είναι αληθινά, εκείνο που σκόπευαν ήταν να ελέγξουν το μιλιταριστικό σκέλος του πακιστανικού κράτους. Το Πεκίνο το βλέπει αλλιώς: ορθολογικά από καπιταλιστική άποψη…)

Και δεν είναι έργα “στατικά”. Πέρα απ’ το όφελος που θα υπάρξει για τον κινέζικο και τον πακιστανικό καπιταλισμό από τέτοια “μεγάλα έργα υποδομών”, θα ωφεληθεί και το γειτονικό ιράν, κατ’ αρχήν στη μεταφορά πετρελαίου προς τα ανατολικά. Προφανώς υπάρχει στο σχεδιασμό του Πεκίνου η καπιταλιστική δυναμική των πραγμάτων. Και δεν μιλάμε ακόμα ούτε για 5G ούτε για Huawei και internet of things…

Δείτε τώρα, λοιπόν, την πολιτική βιτρίνα του «κατεστραμμένου» πακιστάν δίπλα στην πολιτική βιτρίνα των ηπα – από πρόσφατη επίσκεψη του Khan στην Ουάσιγκτον. Ακόμα κι αν αυτά τα πλάνα έχουν μόνο συμβολική σημασία, συμβολίζουν συγκεκριμένα πράγματα…

Τεχνικό πρόβλημα!

Σάββατο 3 Αυγούστου. Λόγω σοβαρής βλάβης του τηλεπικοινωνιακού δικτύου, η ασταμάτητη μηχανή βρίσκεται σε κατάσταση αναγκαστικής αργίας, ελπίζουμε προσωρινής! Δείξτε υπομονή και παραμείνετε συντονισμένοι μέχρι νεωτέρας…

Τελευταία ενημέρωση (Σάββατο 12.50). Αν και οποιαδήποτε σοβαρή βλάβη του δικτύου δεν θα έπρεπε να αποκλείεται ποτέ, στην συγκεκριμένη περίπτωση προκύπτει πως ένας εργολάβος που σκάβει για να περάσει οπτικές ίνες στην περιοχή έκοψε κάποια καλώδια – και σκέπασε την ζημιά. Προφανώς χρειάζεται ξανασκάψιμο για να βρεθεί το σημείο… Το ότι ο οτε δηλώνει ότι θα χρειαστεί έως και 17 ημέρες για να βρει εργολάβο, να ξανασκάψει και να επισκευάσει το δίκτυο είναι, για να το πούμε κομψά, “αυθεντικά ελληνικό”… (Ας συνυπολογιστεί ότι η ζημιά του δικτύου έχει επηρεάσει όχι μόνο τους απλούς χρήστες αλλά και τα μαγαζιά της περιοχής με πολλούς τρόπους. Διότι λίγο πριν την 5G εποχή, πολλά διεκπεραιώνονται διαδικτυακά…)

Αλλά είπαμε: “αυθεντικά ελληνικά” όλα αυτά. Δεν βρίσκεις άκρη. Μετά απ’ αυτά, η πεισματάρικη ασταμάτητη μηχανή, χρησιμοποιώντας “εξοπλισμό εκστρατείας”, επιστρέφει και θα είναι live ‘n’ kicking άμεσα! Απ’ την Κυριακή 4 Αυγούστου.

Μαθαίνουμε!…

Ο «ιερός» ιμπεριαλισμός

Παρασκευή 2 Αυγούστου. Το ρατσιστικό, απαρτχάιντ καθεστώς του Τελ Αβίβ δεν χορταίνει με τις επιθέσεις που κάνει στο συριακό έδαφος. Άρχισε να απλώνεται: πριν 2 ημέρες έκανε δύο πυραυλικές επιθέσεις στο βόρειο ιράκ, σε «θέσεις φιλοϊρανικών» ιρακινών οργανώσεων. Επίσημα, φυσικά, δεν ανακοινώθηκε τίποτα· αλλά τέτοιος είναι ένας απ’ τους τρόπους που το φασιστικό καθεστώς κάνει τις δουλειές του: παριστάνοντας το «ανήξερο» και το «άσχετο»…

Πρόκειται για όξυνση, με απρόβλεπτες συνέπειες. Απ’ τη μια μεριά ο αμερικανικός στρατός που προσπαθεί να κρατήσει βάσεις μέσα στο ιράκ δεν βολεύεται ιδιαίτερα με το να κτυπιούνται τμήματα του ιρακινού στρατού (αφού τυπικά όλες οι ένοπλες οργανώσεις υπάγονται σ’ αυτόν). Είναι ο εύκολος στόχος, όχι επιθέσεων αλλά απαίτησης (απ’ την Βαγδάτη) να ξεκουμπιστεί. Απ’ την άλλη μεριά το ιρανικό καθεστώς δεν μπορεί να αυτοσυγκρατείται διαρκώς αν πράγματι χτυπιούνται εγκαταστάσεις του, αξιωματικοί του, ή (έστω) «φίλοι» του.

Προφανώς το ισραηλινό καθεστώς υπολογίζει ότι μπορεί να το «χοντραίνει» ως εκείνο το σημείο που η ιρανική αυτοσυγκράτηση θα αντέχει. Εν μέρει τέτοιες επιθέσεις προορίζονται για εσωτερική κατανάλωση: η ραγδαία φασιστικοποίηση της ισραηλινής κοινωνίας δείχνει αντεστραμμένα ότι το «εθνικό ηθικό» της δεν είναι σπουδαίο.

Απ’ την άλλη αυτό που λέγεται «ασύμμετρος πόλεμος» είναι απ’ τα «αγαπημένα» του ιρανικού καθεστώτος – που ξέρει καλά τόσο τις στρατιωτικές δυνατότητες όσο και τις αδυναμίες του.

(φωτογραφία: Χάρτης με τα σημεία / στόχους των ισραηλινών πυραύλων. Too much, όπως και να το δει κανείς…)

Δεν είναι τα ιπτάμενα στιλέτα!

Παρασκευή 2 Αυγούστου. Το «διαφημιστικό» video που κυκλοφόρησε χτες η «κινεζική στρατιωτική φρουρά» του Hong Kong, από εκπαιδευτικές ασκήσεις, έχει ξεκάθαρο αποδέκτη: τους διαδηλωτές (είτε με αμερικανικές σημαίες είτε χωρίς). Η αλήθεια είναι πως το να έχουν σύμμαχο τον Pompeo (που ενθάρρυνε τις διαδηλώσεις λέγοντας τις προάλλες ότι «κάνουν το σωστό») δεν είναι ο δρόμος προς τον παράδεισο…

Η αντιμετώπιση των πόλεων σαν πεδίων μάχης έχει πάψει προ πολλού να είναι αμερικανικό know how. Και η καταστολή διαδηλώσεων επίσης: απ’ την Tienamen έχουν περάσει κάποιες δεκαετίες, αλλά…

Επιπλέον ο κινεζικός στρατός ετοιμάζεται για ετήσια αεροναυτικά γυμνάσια «στη μύτη» της ταϊβάν, με ένα ανάλογο πρόγραμμα: περικύκλωση νησιών, κλπ. Φέτος θα είναι αναβαθμισμένα, επίσης σαν «προειδοποίηση».

Αποφάσισε το Πεκίνο ότι έχει έρθει η ώρα (ή ότι η Ουάσιγκτον έφερε την ώρα) που πρέπει να αρχίσει να επιδεικνύει τα στρατιωτικά του μούσκλια; Έτσι φαίνεται.

Δεν μας αφορά αν ο κινεζικός στρατός εκπαιδεύεται καλύτερα ή χειρότερα από άλλους «δυτικούς». Το βασικό είναι αυτό: να μην ξεγελαστούν οι αφελείς με την ιδέα ότι στον εξελισσόμενο 4ο παγκόσμιο υπάρχουν καπιταλιστικοί στρατοί «απελευθερωτικοί»…

Οι κατάλληλοι άνθρωποι….

Παρασκευή 2 Αυγούστου. Δικό τους είναι το μαγαζί, ό,τι θέλουν το κάνουν. Ωστόσο το γεγονός ότι ο νέος εθνικός αρχιασφαλίτης (διοικητής της ευπ…) είναι α) πρώην στέλεχος της group4 και, β) με άκρες στο Τελ Αβίβ και στην Ουάσιγκτον, ότι τέτοια είναι λοιπόν τα προσόντα του, αυτό θα πρέπει να σημειωθεί.

Οι ανταγωνιστές του στην αρένα των ιδιωτικών εταιρειών security, που τον ξέρουν καλύτερα, «έδωσαν» ήδη έναν λεκέ στο κουστούμι του: μια καταδίκη· μικρή μεν αλλά καταδίκη. Δεν έχει, σα να λέμε, το προσόν του «πρότερου σύννομου βίου»… Και οι «υπηρεσίες» είναι ένας λαβύρινθος από κυκλώματα, φράξιες, κλαν, κλπ, που έχουν τις δουλειές τους (εντός ή εκτός εισαγωγικών) και δεν χαίρονται με τους άσχετους που κάθονται καπέλο.

Αλλά είναι και οι διεθνείς «άκρες» – πρώτης γραμμής… Τι μπορεί να πει γι’ αυτές μια εργατική ασταμάτητη μηχανή εκτός απο το ότι ακονίζει την περιέργειά της; Ίσως ο ρημαδοΚούλης αποδειχθεί περισσότερο «ρημαδο» απ’ ότι του φαίνεται…

Γιατί όχι στον «ηλεκτρικό east med»;

Παρασκευή 2 Αυγούστου. Αν έχετε ακούσει για τον θρυλικό αγωγό φυσικού αερίου “east med” που, κατά την ελληνική (και ισραηλινή) προπαγάνδα θα σπάσει όλα τα ρεκόρ κατασκευής για να μεταφέρει φυσικό αέριο απ’ την ανατολική Μεσόγειο μέχρι και την ιταλία (η οποία δεν φαίνεται να ενδιαφέρεται…) σίγουρα δεν έχετε ακούσει για τον καθόλου θρυλικό “euroasia interconnector». Πρόκειται για ένα project ηλεκτρικής διασύνδεσης (μέσω υποθαλάσσιων καλωδίων) του ισραήλ, της κύπρου και του ελλαδιστάν· στα μέρη μας ειδικά της Κρήτης με την Αττική.

Σε αντίθεση με τον φανταστικό «αέριο» east med, ο euroasia interconnector είναι ένα πραγματικό έργο, ενταγμένο εδώ και καιρό στους προγραμματισμούς και τις χρηματοδοτήσεις της ε.ε. Πιθανότατα να είναι έκφραση της προσπάθειας της ε.ε. να αποκτήσει λόγο στην ανατολική Μεσόγειο… Κι όμως: το ελληνικό κράτος, τόσο με τους πρώην (φαιορόζ) όσο και με την τωρινή Κουλοδεξιά απορρίπτει την ένταξη του τμήματος «Κρήτη – Αττική» σ’ αυτό το ευρωπαϊκής χρηματοδότησης project, και προτιμάει να γίνει χωριστά, άμεσα – και με κατασκευαστικό διαγωνισμό α λα ελληνικά. Έχει έρθει μάλιστα σε σύγκρουση (το ελληνικό κράτος) με τον ευρωπαίο ανάδοχο, με όχι και τον κομψότερο των τρόπων, μιας και αχρηστεύει το σύνολο του project… Τι συμβαίνει εδώ;

Αν δει κανείς τους σχετικούς χάρτες, η διαδρομή των ηλεκτρικών καλωδίων είναι σχεδόν η ίδια με την διαδρομή που θα ακολουθούσε, αν φτιαχνόταν ποτέ, ο east med. Συνεπώς ο «euroasia interconnector» θα μπορούσε να παίξει τον ίδιο ρόλο που στην ελληνική εθνική φαντασία προοριζόταν για τον αγωγό: να επιβεβαιώσει ότι η Άγκυρα δεν έχει αοζ στη Μεσόγειο…

Αλλά όχι! Το ελληνικό κράτος (διακομματικά, το επαναλαμβάνουμε) λέει ότι η ηλεκτρική διασύνδεση «Κρήτης – Αττικής» είναι επείγουσα, δεν μπορεί να περιμένει τον διεθνικό interconnector, και θα γίνει α λα ελληνικά. Παρότι το ευρωπαϊκό έργο έχει και ευρωπαϊκή χρηματοδότηση.

Αν και η πρώτη λογική σκέψη θα ήταν ότι εδώ υπάρχει ζήτημα εργολαβιών, και ότι ο διεθνής ανάδοχος δεν θα ευνοούσε έλληνες εργολάβους ούτε για το τμήμα Κρήτη – Αττική (μιας και σίγουρα υπάρχουν άλλοι εις τα ευρώπας με μεγαλύτερη εμπειρία), δεν μοιάζει αρκετή. Ειδικά αν η υποθαλάσσια διέλευση του «euroasia interconnector» είχε «εθνικά οφέλη» (όχι τουρκική αοζ, κλπ.) Φαίνεται όμως ότι στην Αθήνα το παραδέχονται σιωπηλά πως το παραμυθάκι τους έχει τελειώσει. Και ότι ο intervonnector, όταν αρχίσει να κατασκευάζεται, θα αναγνωρίσει και τουρκική αοζ – αφού θα περνάει απ’ αυτήν. Δεν το λένε δυνατά, για να μην χαλάσει η εθνικιστική αφήγηση… Λένε «ντάξει μωρέ, αλλά βιαζόμαστε». Δηλαδή, αφού «γιοκ εθνικά οφέλη» στην ανατολική Μεσόγειο, ας πάει και το παλιάμπελο: «θα φτιάξουμε μόνοι μας το Κρήτη – Αττική» (πιθανόν με ένταξη του έργου στα εσπα).

Υπάρχει, βέβαια, ένα θέμα. Αν αυτή η καθαρά ελληνική ηλεκτρική διασύνδεση γίνει χωριστά, το υπόλοιπο project συρρικώνεται δραματικά, και απομένει μόνο η ηλεκτρική σύνδεση της νότιας κύπρου με το ισραήλ. Αυτό θα μπορούσε να είναι έως και πολυτέλεια.

Εντάξει. Αλλά να πεθάνουν της πείνας οι έλληνες εργολάβοι για χάρη ενός εθνικού φαντάσματος;

(φωτογραφία: Ο χάρτης είναι από νοτιοκυπριακό site, και είναι «εθνικά υπερήφανος» για την μοιρασιά των αοζ. Είναι η μονοτονία της εθνικής γραμμής… Στο κάτω μέρος όμως, με ψιλά γράμματα που δεν μπορείτε να διαβάσετε, γράφει: Cable route subject to change. Some EEZ are yet to be agreed…

Αυτό ακριβώς: «μερικές αοζ δεν έχουν συμφωνηθεί ακόμα»… Αλί και τρισαλί – που θάλεγε η θεία Λίτσα!..)

Το ανθρώπινο κρέας ως στρατηγικό ορεκτικό

Πέμπτη 1 Αυγούστου. Ο ένας, ο αριστέρα (πάνω φωτογραφία), το δήλωσε πριν μια βδομάδα, απ’ το Κάιρο: η αίγυπτος δεν είναι μόνο χώρα γειτονική στην ελλάδα. Είναι ένας στρατηγικός εταίρος για την ελλάδα…

Ο άλλος, ο δεξιά, συμπλήρωσε: Συζητήσαμε θέματα συνεργασίας μας σε θέματα εμπορίου του φυσικού αερίου, για τις διάφορες εταιρείες που δραστηριοποιούνται στην αίγυπτο και για αυτές που αναπτύσσονται στην αίγυπτο…

Εν τω μεταξύ η χούντα του Καΐρου έχει εκτελέσει μέχρι σήμερα τουλάχιστον 4.000 πολιτικούς κρατούμενους. Επαναλαμβάνουμε ολογράφως: ο «νότιος» στρατηγικός εταίρος του ελληνικού ράτους / κεφάλαιου που πληρώνουμε και ανεχόμαστε, η αιγυπτιακή χούντα, έχει εκτελέσει τουλάχιστον τέσσερεις χιλιάδες πολιτικούς κρατούμενους.

Ξέρουμε: «δεν μας αφορά το θέμα». «Δεν ξέρουμε κανέναν από εκεί – δεν ασχολούμαστε με ξένους»….

Εκείνο το παλιό η σιωπή είναι συνενοχή πέθανε – μαζί με την πολιτική αξιοπρέπεια.

Hong Kong 1

Πέμπτη 1 Αυγούστου. Παρακολουθώντας από μακριά είχαμε κάνει την συσχέτιση (χωρίς να την δημοσιοποιήσουμε…). Αλλά το ότι την ομολογούν, απ’ την μεριά τους, οι καθεστωτικοί financial times, έχει την δική του αξία.

Κάτω απ’ τον τίτλο: To Hong Kong είναι ένα σημείο ανάφλεξης στον νέο ψυχρό πόλεμο οι f.t. έγραφαν προχτές:

Το Hong Kong έχει παίξει κεντρικό ρόλο στις δύο μεγάλες ιστορίες της εποχής μας – την άνοδο της Κίνας και την παγκοσμιοποίηση της παγκόσμιας οικονομίας. Πριν περισσότερο από 30 χρόνια πριν, η ανάδυση της Κίνας σαν εργοστάσιο του κόσμου ξεκίνησε ακριβώς απ’ τα σύνορα με το Hong Kong, τροφοδοτημένη απ’ το χρήμα της περιοχής, την πείρα και τις διεθνείς διασυνδέσεις. Σήμερα το Hong Kong συνεχίζει να λειτουργεί σαν κρίσιμη πύλη ανάμεσα στην Κίνα και την δύση.

Αλλά ο κόσμος τώρα μπαίνει στην εποχή της μετα-παγκοσμιοποίησης που χαρακτηρίζεται από λαϊκίστικες αναταραχές και αυξανόμενες εντάσεις ανάμεσα στις ΗΠΑ και την Κίνα. Και για μια ακόμα φορά το Hong Kong είναι κεντρικό στην ιστορία.

Επί σχεδόν δύο μήνες, η περιοχή των 7,4 εκατομυρίων ανθρώπων, έχει κτυπηθεί από ένα κύμα διαδηλώσεων. Ξεκίνησαν σαν διαμαρτυρία ενάντια σε μια πρόταση νόμου που επέτρεπε την έκδοση υπόπτων για κάποια αδικήματα στην Κίνα. Αλλά τώρα έχει προχωρήσει σε ευρύτερες διαμαρτυρίες εναντίον της αστυνομικής βίας και απαιτήσεις για πλήρως δημοκρατικές εκλογές.

… Δεν είναι δύσκολο να δει κανείς την σύνδεση ανάμεσα στην αταξία στο Hong Kong και την ευρύτερη σύγκρουση ανάμεσα στη Washington και στο Beijing. Βλέποντας ακόμα μια χαοτική και ώρες ώρες βίαιη διαδήλωση τις προάλλες, μου έκανε εντύπωση ένας αριθμός διαδηλωτών που κουβαλούσαν την αμερικανική σημαία – κάτι που η Κίνα θα το χρησιμοποιήσει σαν απόδειξη του ισχυρισμού της ότι το «μαύρο χέρι» της Αμερική χειραγωγεί τις διαμαρτυρίες.

Όντως, οι διαδηλώσεις στο Hong Kong συνεχίζονται επί δύο μήνες, αν και η αρχική αιτία (ο νόμος για τις εκδόσεις στην κίνα) δεν ισχύει πια. Τι συμβαίνει εκεί;

(φωτογραφία: Μία απ’ τις πρώτες μεγάλες διαδηλώσεις, στις 12 Ιούνη)

Hong Kong 2

Πέμπτη 1 Αυγούστου. Η εμφάνιση των αμερικανικών σημαιών στις διαδηλώσεις δείχνει, κατ’ αρχήν, τον φιλοαμερικανισμό ενός καλού μέρους (τουλάχιστον) των διαδηλωτών· σε μια εποχή που το ψοφιοκουναβιστάν δεν διαθέτει κάτι που ν’ αξίζει να το θαυμάζει κανείς. Κι ωστόσο οι (κινέζοι) διαδηλωτές / υπήκοοι του Hong Kong φαίνεται να θαυμάζουν το ψόφιο κουνάβι, σαν «υπερασπιστή της δημοκρατίας».

Ας θυμίσουμε: το Hong Kong είναι τμήμα της κινεζικής επικράτειας, που καταλήφθηκε ουσιαστικά απ’ την αγγλία το 1842, στο τέλος του «πρώτου πολέμου του οπίου». Μετά την αγγλική νίκη και στον «δεύτερο πόλεμο του οπίου» (ιμπεριαλιστικοί πόλεμοι και οι δύο…), ο τότε κινέζος αυτοκράτορας υποχρεώθηκε να υπογράψει μια «συμφωνία ενοικίασης» του Hong Kong στην βρετανική αυτοκρατορία, για 99 χρόνια, με εκκίνηση το 1898. Το 1997 που τέλειωσαν τα 99 χρόνια το Λονδίνο (που είχε πάψει προ πολλού να είναι αυτοκρατορία…) αναγκάστηκε να επιστρέψει την εξαιρετικά αναπτυγμένη από καπιταλιστική / χρηματιστηριακή άποψη πόλη στο Πεκίνο. Έκτοτε το Hong Kong είναι μια τυπικά «αυτοδιοικούμενη» ζώνη του κινεζικού κράτους, κάτω απ’ την ταμπέλα «ένα κράτος / δύο συστήματα».

Απ’ αυτήν την άποψη η προοπτική έκδοσης χονγκονέζων στα δικαστήρια της κίνας θα μπορούσε, πράγματι, να θεωρηθεί παραβίαση της αυτοδιοίκησης. Προκύπτει όμως απ’ την εξέλιξη των πραγμάτων ότι ένα μεγάλο μέρος των διαδηλωτών πάσχει από μίσος για το Πεκίνο – όχι βέβαια φυλετικό, αφού είναι επίσης κινέζοι. Φαίνεται ότι υποστηρίζουν τις αμερικανικές τιμωρίες κατά του κινεζικού καπιταλισμού (που δεν αγγίζουν το βασικά χρηματοπιστωτικό Hong Kong) και, επιπλέον, επιδιώκουν να γίνει αμερικανικός νόμος οι απειλές για «κυρώσεις» και στο Hong Kong αν χάσει την αυτοδιοίκησή του. Μ’ άλλα λόγια καλούν την Ουάσιγκτον να γίνει ο αυστηρός πατέρας / προστάτης τους…

Εν τω μεταξύ το γεγονός είναι ότι ο κινεζικός καπιταλισμός χρησιμοποιεί / αξιοποιεί ήδη το διεθνούς εμβέλειας χρηματιστήριο του Hong Kong, στην φάση της παγκόσμιας επέκτασής του. Μ’ άλλα λόγια η λειτουργία (και ο πλούτος) του μέρους όχι μόνο δεν έχει απειληθεί απ’ τα σφυροδρέπανα του Πεκίνου αλλά, αντίθετα, έχει ενταχτεί δυναμικά στον κινεζικό καπιταλισμό. Οι πλούσιοι κινέζοι (και δεν είναι λίγοι) έχουν ακίνητα και λογαριασμούς σε τράπεζες του Hong Kong – οπότε;

(φωτογραφία: 28 Ιούλη)