Year: 2019

Η καινούργια ηγεμονία

Τρίτη 20 Αυγούστου. Θα θεωρούνταν, ίσως, μελοδραματικό να πούμε ότι βρισκόμαστε σ’ αυτό το διάστημα, «πριν την καταιγίδα», άγνωστης αλλά όχι και αιώνιας διάρκειας. Ωστόσο δεν υπάρχουν πολλοί τρόποι να διαβαστεί το πιο πάνω άρθρο. Για παράδειγμα, δεν είναι «μπλόφα» – απλά επειδή δεν μπορεί να είναι τέτοια.

Τα αφεντικά του κινέζικου καπιταλισμού έχουν δίκιο να ισχυρίζονται πως για όσο καιρό τα εργοστάσιά τους παρήγαγαν τα φτηνά εμπορεύματα της εργατικής καθημερινής κατανάλωσης για την δύση (κατεβάζοντας αισθητά το κόστος της κοινωνικής αναπαραγωγής εδώ και, κατά συνέπεια, επιτρέποντας την «συμπίεση των μισθών») “όλα ήταν καλά”. Έχουν επίσης ωμό δίκιο (καπιταλιστικό δίκιο αναμφίβολα!) να τονίζουν πως όταν ένα κράτος διαθέτει 1,4 δισεκατομύρια απ’ αυτό το πολύτιμο είδος που ο δυτικός καπιταλισμός ονομάζει «ανθρώπινο κεφάλαιο», είναι απλά ανιστόρητο το να περιμένει κανείς ότι αυτό το μαζικό ανθρώπινο κεφάλαιο θα ασχολείται επ’ άπειρο με το να φτιάχνει τα φανελάκια, τα βρακάκια και τα λούτρινα κουκλάκια του πρωτοκοσμικού «ανθρώπινου κεφάλαιου»! Και φυσικά έχουν και πάλι ωμό δίκιο (καπιταλιστικότατο) να υπονοούν πως όταν μεγάλο μέρος αυτού του άπειρου «ανθρώπινου κεφάλαιου» διαταχτεί στην πρώτη γραμμή της καπιταλιστικής ανάπτυξης, όταν στρατευτεί (όπως ήδη συμβαίνει) στην 4η και στην επερχόμενη 5η βιομηχανική επανάσταση, τότε απλά, πολύ απλά, οι παγκόσμιοι συσχετισμοί δύναμης θα αλλάξουν. Επειδή έτσι γινόταν πάντα. Και επειδή η αμερικανική silicon valley δεν ήταν «θεού θέλημα»!

Σαν ηγεμονική δύναμη του πλανήτη το ψοφιοκουναβιστάν έχει ηττηθεί – αυτό είναι οριστικό. Είναι πρώην. Όπως πρώην έγινε οριστικά στα ‘30s η «κυβέρνα βρετανία» – και τώρα πια παλεύει με τους εφιάλτες ενός ακόμα μεγαλύτερου υποβιβασμού στον παγκόσμιο καταμερισμό. Όπως πρώην ήταν πριν απ’ αυτήν άλλοι.

Άσχετα με τα επιμέρους περιστατικά, τις «υφέσεις» και τις «διέσεις», τον θρυλικό «εμπορικό πόλεμο» το ψοφιοκουναβιστάν τον έχει χάσει ήδη – σαν ανάσχεση του Πεκίνου. Κι αυτό είναι απλά το λογικό, όσο κι αν εξαγριώνει το αμερικανικό φασισταριό: σχεδόν όλη η ηπειρωτική ασία, το μεγαλύτερο μέρος της αφρικής και μεγάλο μέρος της λατινικής αμερικής στρέφονται στο Πεκίνο για τις δουλειές τους. Και η ευρώπη, φυσικά, κοιτάει να διαχειριστεί τα δικά της συμφέροντα – όχι εκείνα της Ουάσιγκτον.

Τα πιο πάνω ισχύουν· απλά δεν έχουν «επισφραγιστεί». Κι αυτή η διαδικασία, της – ας πούμε – «αλλαγής παγκόσμιας ηγεμονίας» μέσα στην σε εξέλιξη καπιταλιστική αλλαγή παραδείγματος θα είναι πιθανότατα εξαιρετικά βάρβαρη. Γιατί εκείνο που απομένει, και είναι ιδιαίτερα ζόρικο (για όλους μας….) είναι αυτό: αν η Ουάσιγκτον και οι στενοί της σύμμαχοι θα συμβιβαστούν με την ήττα τους αναγνωρίζοντάς την· ή αν θα επιδιώξουν να την περιορίσουν ή και να την αντιστρέψουν με καθαρά στρατιωτικά μέσα…

Μπορεί να μας πείτε απαισιόδοξους, αλλά δεν θα στοιχηματίζαμε στην (καπιταλιστική) ειρήνη…

All that jazz

Δευτέρα 19 Αυγούστου. Τον λιβανέζο τρομπετίστα Ibrahim Maalouf μπορεί να τον ξέρετε. Χωρίς συστάσεις λοιπόν, η ασταμάτητη μηχανή σας χαιρετάει όπου κι αν είστε, ό, τι κι αν κάνετε, με το “happy face” του, μαζί με την ορχήστρα Haidouti, από πολύ πρόσφατη συναυλία (πριν 2 βδομάδες):

και μ’ ένα ολόκληρο live του (σχεδόν 1,5 ώρα) στη μαγική Istanbul, πριν 6 χρόνια:

Αν είναι του γούστου σας ο ήχος, οπωσδήποτε ακούστε το obsession. Για αρχή. Αν είστε σε εξοχή, προτείνουμε ακρόαση όχι με μπούγιο· σε κανά ίσιο βράχο, κάπως ψηλά, απομονωμένα, με θέα για πάρτη σας…

Ειδάλλως οπουδήποτε βρείτε ησυχία!

Το δράμα του χρηματοπιστωτισμού

Δευτέρα 19 Αυγούστου. Αν κάποιος έχει λεφτά (πολλά λεφτά) ένας τρόπος να τα αυγατίσει είναι να τα δανείζει. Η παμπάλαιη παράδοση του δανεισμού (με σκοπό το κέρδος και όχι σαν φιλική διευκόλυνση…) λέει ότι «επιτόκιο» είναι ένας αριθμός που ορίζει πόσο επιπλέον χρήμα θα πάρει ο δανειστής όταν το δάνειο θα έχει αποπληρωθεί· ανάλογα, φυσικά, με το ποσό του δανείου και τον χρόνο εξόφλησης.

Τι θα λέγατε τώρα για τα «αρνητικά επιτόκια»; Τι θα λέγατε, δηλαδή, για την περίπτωση που κάποιος δανείζει ένα ποσό… και στο τέλος έχει χάσει και ένα μέρος απ’ τα λεφτά του (μικρό μεν, αλλά έχει χάσει); Δεν θα είχατε την εύλογη απορία τότε, αν αντί για κέρδος έχει ζημιά, γιατί να δανείσει κάποιος; Κι όμως, συμβαίνει.

Αυτή τη στιγμή μια σειρά κράτη δανείζονται (κρατικά ομόλογα) με αρνητικό επιτόκιο – ο πίνακας επάνω δίνει κάποια στοιχεία. Ειπωμένο αλλιώς: οι δανειστές της δανίας, της γερμανίας, της ολλανδίας, της φινλανδίας, της σουηδίας, της γαλλίας, της αυστρίας, του βελγίου, της ιαπωνίας, της ισπανίας χάνουν λεφτά· αλλά δανείζουν! Συμβαίνει κάτι και δεν μας το λένε;

Ναι, κάτι σοβαρό συμβαίνει στο «σύστημα λύπανσης» του παγκόσμιου καπιταλισμού (: χρηματοπιστωτισμός) επειδή εδώ και τουλάχιστον 3 δεκαετίες «κάτι συμβαίνει» στα μοτέρ του…

Έχει κτυπήσει η μπιέλα…

Κρίση / αναδιάρθρωση reloaded 1

Δευτέρα 19 Αυγούστου. Η ασταμάτητη μηχανή δεν μπορεί να ξέρει ποιές πολιτικές απόψεις έχει ο καθένας / η καθεμιά που ρίχνει μια ματιά εδώ. Ξέρει όμως (και οι παλιότεροι φίλοι / φίλες του Sarajevo θα το θυμούνται) την άποψή της: ότι η εκρηκτική «άνοδος» του χρηματοπιστωτισμού, της ιδέας δηλαδή ότι «το χρήμα γεννάει χρήμα» και των εφαρμογών της, σε διαδοχικά κύματα απ’ τα τέλη των ‘80s και μετά, ήταν η τρανταχτή απόδειξη ότι αυτό που λέγεται μέσο ποσοστό κέρδους στην «πραγματική οικονομία» του καπιταλισμού είχε αποκτήσει, χωρίς περιστροφές, «πτωτική τάση». Όταν το χρήμα αποφέρει λίγα αν «ξαναεπενδυθεί» στους πραγματικούς παραγωγικούς καπιταλιστικούς κύκλους, τότε οι ιδιοκτήτες του χρήματος μηχανεύονται τρόπους κερδοφορίας μέσα απ’ τα κάθε είδους δάνεια και λογιστικές. Αυτή ήταν η μεγαλειώδης, επική πορεία τόσο των (δυτικών) τραπεζών όσο και διάφορων «χρηματοπιστωτικών οίκων» (ιδιωτικών ταμείων με πολλούς παράδες) του πλανήτη στα ‘90s ως και τα μέσα των ‘00s. Στον πολύ κόσμο αυτή η φυγή της (καπιταλιστικής) κερδοφορίας προς τον ουρανό του χρηματοπιστωτισμού έγινε απτή μέσα απ’ τα άφθονα και δήθεν γενναιόδωρα δάνεια – για τα πάντα. Ο κόσμος νόμιζε ότι βρέχει λεφτά – ενώ, απλά, υποθήκευε το μέλλον του…

Όταν “έσκασε” το παραμύθι όλοι είπαν: Ωωωωω! Κρίση χρέους!!

Όποιος / όποια ξέρει ιστορία, καπιταλιστική αλλά και προκαπιταλιστική, γνωρίζει ότι αυτή η «φυγή» δεν ήταν πρωτοφανής. Ξέρει, επίσης, τις αιτίες της. Ξέρει τις τεράστιες συνέπειες που έχει… Ξέρει εντέλει (όπως το ήξεραν και οι ειδικοί των αφεντικών) ότι η «δήθεν ανεξάρτητη κερδοφορία μέσω απλά και μόνο της κυκλοφορίας του χρήματος» (μέσω των δανείων δηλαδή) είναι κάτι εξαιρετικά προσωρινό. Κι όταν λέμε «προσωρινό» εννοούμε ότι έχει διάρκεια χρόνων. Όχι δεκαετιών.

Το πλήρωμα του χρόνου ήρθε απ’ το 2007 και κορυφώθηκε απ’ το φθινόπωρο του 2008. Το γεγονός της χρεωκοπίας ενός χρηματοπιστωτικού κολοσσού του είδους Lehman Bros πέρασε στην ιστορία. Όχι, όμως, το ίδιο εμφατικά το γεγονός ότι προκειμένου να μην γίνει ο τραπεζικός και χρηματοπιστωτικός τομέας του «αναπτυγμένου» καπιταλισμού ερείπια, παρενέβησαν αναγκαστικά τα κράτη (πετώντας στην άκρη όλες τις νεοφιλελεύθερες αρχές και τα αντίστοιχα ευαγγέλια…) μέσω των κεντρικών τραπεζών τους, «κόβοντας χρήμα» και δανείζοντας τις α λα Lehman Bros εμπορικές τράπεζές τους. Αυτό ονομάστηκε κομψά ποσοτική χαλάρωση. Και πάλι ο κόσμος χάρηκε κάπως, επειδή δεν έγιναν τα χειρότερα – ενώ, απλά, αναβάλλονταν…

Λοιπόν: σε μια κατάσταση όπου το σύμπτωμα μιας παρατεταμένης «κρίσης υπερσυσσώρευσης» (αν δεν ξέρετε περί τίνος πρόκειται δεν μπορούμε να το εξηγήσουμε εδώ με δυο προτάσεις!) ήταν στα ‘90s και ως το 2009 πλεονάζον και «αδέσποτο» (από παραγωγική άποψη) χρήμα, η απάντηση που δόθηκε για να μην βουλιάξει ο καπιταλιστικός κόσμος στον πραγματικό του βάλτο ήταν ακόμα περισσότερο πλεονάζον και «αδέσποτο» (από παραγωγική άποψη) χρήμα. Ακόμα περισσότερο απ’ το ίδιο…

Μπορεί να σας φαίνεται παράλογο… Για την καπιταλιστική λογική ήταν, πάντως, απόλυτα αναγκαστική κίνηση… Η “εναλλακτική” θα ήταν να αρχίσουν οι κανονιές.

Αναβλήθηκε.

Κρίση / αναδιάρθρωση reloaded 2

Δευτέρα 19 Αυγούστου. Ερχόμαστε έτσι στην ιστορική φάση που διαδέχεται την προηγούμενη, και όπου το ακόμα περισσότερο πλεονάζον και «αδέσποτο» (από παραγωγική) άποψη χρήμα εξακολουθεί να μην μπορεί να «κερδοφορήσει» επενδυόμενο στην πραγματική οικονομία (επειδή είναι εξτρεμιστικά πολύ! – αλλά και για μερικούς ακόμα λόγους που δεν μπορούν να αναφερθούν εδώ). Δεν μπορεί όμως να κερδοφορήσει ούτε με την μορφή δανείων! Για την ακρίβεια υπάρχουν (δίνονται) ακόμα δάνεια με «θετικά επιτόκια» – μόνο που τα λόμπυ των δανειστών υποψιάζονται όλο και περισσότερο ότι πρόκειται σε ικανό βαθμό για «πεταμένα λεφτά»: πολλοί (από ιδιωτικές επιχειρήσεις έως απλοί ιδιώτες) είναι ήδη χρεωκοπημένοι, ή πρόκειται να χρεωκοπήσουν σύντομα. Αυτό ισχύει οπωσδήποτε για τις ηπα…

Απομένει το «ασφαλές λιμάνι» των δανείων προς κράτη. Αλλά αφού η «προσφορά χρήματος» που ψάχνει «επενδυτικό καταφύγιο» σε κρατικά ομόλογα είναι τόσο μεγάλη, τα επιτόκια πέφτουν. Και δεν σταματάνε στο μηδέν· γίνονται «αρνητικά»: δανείζουν (οι κάτοχοι μεγάλων ποσοτήτων χρήματος) τα πρωτοκλασσάτα κράτη όχι πια για να κερδίσουν αλλά για να παρκάρουν με ασφάλεια τα λεφτά τους· πληρώνοντας και ένα «νοίκι parking» – αντί να παίρνουν τόκο!

Δεν ισχύει πια ότι το «χρήμα γεννάει χρήμα» ούτε καν σαν προσωρινή κατάσταση. Τώρα το «χρήμα δαγκώνει χρήμα»… Ή, όπως το λένε διάφοροι ειρωνικά: τώρα ο δανειστής πληρώνει τον δανειζόμενο για να του κάνει την χάρη να δανειστεί… Αυτό δεν είναι νορμάλ. Καθόλου…

Εννοείται, βέβαια, ότι στο περιθώριο αυτής της διαδικασίας κάποιοι εξακολουθούν να κερδίζουν, όπως περίπου κέρδιζαν και στην προηγούμενη φάση: στοιχηματίζοντας, πόσο θα πέσουν, αν θα πέσουν, πόσο θα ανέβουν, αν θα ανέβουν τα επιτόκια· κλπ. Επιπλέον, αν τα κράτη (ή, έστω, τα πιο ισχυρά από καπιταλιστική άποψη) είναι πελάτες που αξίζει να τους πληρώνεις για να τους δανείσεις, δεν ισχύει το ίδιο γενικά. Οι τράπεζες, για παράδειγμα, δεν μπορούν να γράφουν κέρδη με «αρνητικά επιτόκια». Είναι αναγκασμένες να δανείζουν όπου υπάρχει δυνατότητα «θετικού» επιτοκίου για να κρατάνε τα βιβλία τους ζεστά· ακόμα κι αν αντιλαμβάνονται ότι η χρεωκοπία του πελάτη τους είναι πιθανή…

Γίνονται και άλλα νόστιμα. Το αυστριακό κράτος, για παράδειγμα, (ηλικίας 101 χρόνων…) διαβλέποντας τις ευκαιρίες που δίνουν τα αρνητικά επιτόκια, έβγαλε πριν 2 χρόνια ομόλογα 3,5 δις ευρώ διάρκειας 100 χρόνων – και τα πούλησε μ’ ένα επιτόκιο 2,1%. Μιας και τα ομόλογα παίζουν ρόλο «παράλληλου χρήματος», τα συγκεκριμένα θεωρήθηκαν τόσο «τεφαρίκι» ώστε έγιναν περιζήτητα στη «δευτερογενή αγορά» – έτσι το επιτόκιό τους έπεσε στο 1,16%. Η Βιέννη δεν έχασε χρόνο: δανείστηκε τις προάλλες άλλο 1 δις ευρώ, πάλι αποπληρωτέο σ’ έναν αιώνα, με 1,17%. Τζάμπα χρήμα!

Το πρώτο ομόλογο θα ξεχρεωθεί το 2117, το δεύτερο το 2119· πράγμα που σημαίνει πως στο παγκόσμιο εμπόριο χρήματος υπάρχουν πια ή πολλοί απελπισμένοι ή πολλοί αισιόδοξοι: ποιά κλιματική αλλαγή και ποιά «καταστροφή του κόσμου»;

(φωτογραφία / πίνακας: αν το 2009 και το 2010 οι φράσεις «το παγκόσμιο χρέος έχει ξεφύγει» και “κρίση χρέους” ήταν η κοινοτοπία των ημερών, τι θα λέγατε για τώρα; Οι φήμες λένε ότι απ’ το ύψος των 247 τρισεκατομυρίων δολαρίων που έχει φτάσει, το «παγκόσμιο χρέος» αντιστοιχεί 3,2 φορές στο «παγκόσμιο αεπ»· στην «αξία» δηλαδή (μετρημένη σε δολάρια) της πραγματικής οικονομικής δραστηριότητας / παραγωγής.

Αν χρωστάς 3,2 φορές αυτό που παράγεις είναι βέβαιο ότι δεν θα ξεχρεώσεις ποτέ· εκτός αν η παραγωγή σου εκτοξευτεί – μαζί και η ανάλωσή της….

Ο «κόσμος», έτσι γενικά, δεν είναι κάποιο υποκείμενο: ούτε χρωστάει ούτε παράγει τίποτα. Επειδή όμως είναι καπιταλιστικός, και επειδή είναι προφανές ότι με τέτοια αναλογία «χρεών – προς – ‘πραγματική οικονομία’» κάποιοι θα χάσουν υποχρεωτικά, είναι ανοικτό το ερώτημα ποιοί θα είναι αυτοί.

Και γίνεται όλο και πιο επείγουσα η απάντησή του…)

Κρίση / αναδιάρθρωση reloaded 3

Δευτέρα 19 Αυγούστου. Σαν ασταμάτητη μηχανή (και σαν αυτόνομοι εργάτες) δεν είναι του γούστου μας η συζήτηση «αν έρχεται νέα παγκόσμια ύφεση» και … πότε θα ‘ρθει, πόσο βαθιά θα είναι, αν υπάρχουν τρόποι να αντιμετωπιστεί, κλπ. Όπως στην εποχή (belle epoque την ονομάζουν κάποιοι, και έχουν τα ιστορικά δίκια τους) του «άγριου» χρηματοπιστωτισμού η σοφία ότι «το χρήμα γεννάει χρήμα» ήταν η σημαδούρα της όξυνσης, για μια ακόμα φορά, των βασικών καπιταλιστικών αντινομιών (ανάμεσα στην εκρηκτικά αυξανόμενη παραγωγικότητα της εργασίας και την διαρκώς συμπιεζόμενη τιμή του «εμπορεύματος εργασία»…) έτσι και στη morne epoque το γεγονός ότι «το χρήμα τρώει την ουρά του» είναι σημαδούρα της ίδιας ακόμα μεγαλύτερης όξυνσης plus του τέλους των ψευδολύσεων τύπου “ποσοτική χαλάρωση”, plus της μεταφοράς των καπιταλιστικών λογαριασμών εκεί που τελικά ξεκαθαρίζονται: στο έδαφος.

Το 2010 ο κινεζικός καπιταλισμός ήταν ακόμα ένα απειλητικό ενδεχόμενο… Και ο τότε αμερικάνος πρόεδρος Obama (στην τότε σύνοδο των g20 στο Τορόντο) «μάλωνε» το Βερολίνο και το Πεκίνο για τα εμπορικά τους πλεονάσματα…

Το 2020, οι g20 θα συναντηθούν στις 21 και 22 Νοέμβρη σε μια πόλη δηλητηριώδη: στην πρωτεύουσα του τοξικού, στο Ριάντ. Οι αμερικανικές εκλογές θα έχουν γίνει, αλλά όπως και νάχει το ψόφιο κουνάβι θα εκπροσωπεί το αμερικανικό κράτος / κεφάλαιο.

Κι ως τότε πολύ νερό θα έχει κυλήσει στ’ αυλάκι…

Μια νύχτα στον κήπο

Κυριακή 18 Αυγούστου. Στις 20 Φλεβάρη του 1939 περίπου 20.000 αμερικάνοι ναζί συγκεντρώθηκαν στον Madison Square Garden για να διαδηλώσουν τον λευκό, χριστιανικό ρατσισμό τους, και το κράμα αντι-σημιτισμού / αντι-κομμουνισμού που ήταν τότε maistream μεταξύ των πρωτοκοσμικών λευκών όχι μόνο στις ηπα αλλά και στην αγγλία (Τσώρτσιλ), στη γαλλία και αλλού.

Ο τύπος που ορμάει στη σκηνή για να διαμαρτυρηθεί εναντίον των ναζί ήταν ο 26χρονος εβραίος εργάτης Isadore Greenbaum. Βρέθηκε τυχαία εκεί κοντά, και όπως είπε την επόμενη μέρα στο δικαστήριο “όταν άκουσα αυτά που έλεγαν ‘τρελλάθηκα’”.

Έχει το ενδιαφέρον της η σχετική ανακοίνωση της “αμερικανο-εβραϊκής επιτροπής”, όπως δημοσιεύτηκε τις επόμενες ημέρες στους New York Times. Αν και δήλωσε ότι η συγκέντρωση ήταν «εντελώς αντι-αμερικανική και αντι-δημοκρατική… επειδή πιστεύουμε ότι τα βασικά δικαίωματα της ελευθερίας λόγου και της ελεύθερης συνάθροισης δεν πρέπει ποτέ να προσβάλλονται στις ηπα, είμαστε αντίθετοι σε κάθε ενέργεια που θα εμποδίζει την ‘γερμανοαμερικανική ένωση’ να εκφράσει τις απόψεις της». Η «γερμανοαμερικανική ένωση» ήταν η ναζιστική οργάνωση που έκανε την συγκέντρωση… Η “κάθε ενέργεια” ήταν ο Greenbaum…

Ήταν «περιθωριακό φαινόμενο» ο ναζισμός στις ηπα πριν μπουν στον Β παγκόσμιο πόλεμο; Όχι και τόσο. Η εβδομαδιαία ραδιοφωνική εκπομπή ενός καναδο-αμερικάνου φασιστοπαπά, ονόματι Charles Coughlin, είχε ένα ακροατήριο γύρω στα 30 εκατομύρια αμερικάνους – κάτι ελάχιστα λιγότερο απ’ το 1/4 του τότε πληθυσμού: οι έπαινοι στον Μουσολίνι και στον Χίτλερ ήταν βασικοί στο ραδιο-μενού… O ιδιοκτήτης της ομώνυμης αυτοκινητοβιομηχανίας Henry Ford ήταν ανοικτά φιλοναζί. Μια persona της εποχής, ένας καραβανοπιλότος ονόματι Charles Lindbergh, το ίδιο. Ενώ υπήρχε και μια οργάνωση ονόματι «America First Committee» (οι αμερικανικές πρωτιές δεν κρύβουν τι εννοούν…) που εμφανιζόταν μεν σαν «αντιπολεμική» αλλά ήταν φιλοναζί, αντισημιτική και αντικομμουνιστική.

Τέλος ο ιδιοκτήτης του μεγαλύτερου εκδοτικού συγκροτήματος στις ηπα τότε (κατά καιρούς και βουλευτής) William Randolph Hearst είχε δηλώσει: …Όταν ακούτε να αποκαλούν κάποιον εξέχοντα αμερικάνο φασίστα, να ξέρετε ότι αυτός ο άνθρωπος είναι ένας νομοταγής πολίτης που υπερασπίζεται τον αμερικανισμό…

Όταν οι ηπα μπήκαν στον δεύτερο παγκόσμιο, απ’ τον γηγενή φασισμό των λευκών αφαιρέθηκαν τα αγκάθια του φιλοναζισμού / φιλογερμανισμού και του αντι-σημιτισμού. Έμεινε ο αντι-κομμουνισμός, η πρώτη ύλη του μακαρθισμού. Και η ιστορία συνεχίστηκε, εντελώς «δημοκρατικά»…

Το 7λεπτο ντοκυμαντέρ «A night in the garden» είναι φτιαγμένο από αρχειακό υλικό της εποχής.

Μια εποχή στο χάσιμο

Κυριακή 18 Αυγούστου. Ευτυχώς υπάρχει, έχει υπάρξει, μερικές φορές χάνεται και μερικές φορές ξαναεμφανίζεται, και μια «άλλη αμερική». Των αυτοχθόνων, των μαύρων δούλων που ποτέ δεν σκλαβώνονται, των λευκών που δραπετεύουν, των μεταναστών που δεν γίνονται “αμερικανάκια”.

Όταν το “america first” θα μας έχει απαλλάξει οριστικά απ’ την βαρβατίλα και την φονικότητά του, θα υπάρχουν πάντα εκεί οι αυτόχθονες, οι μιγάδες, η μαύρη soul στις καινούργιες εμπνεύσεις της, κάθε λογής “ξένοι”, και οι δραπέτες. Μπορεί όλοι αυτοί να έχουν μάτια λέιζερ, μπορεί να ταξιδεύουν με πειραγμένα flyboards· αλλά θα είναι κάπου εκεί.

Σε κάποια αληθινή route.

Πιάστε το, πιάστε το!

Κυριακή 18 Αυγούστου. Το γκουβέρνο του Γιβραλτάρ (δηλαδή το Λονδίνο…) αποφάσισε προχτές να ελευθερώσει το ιρανικό τάνκερ Grace 1 (μεγάλη η χάρη του!) που είχε «κατασχέσει» για κανά μήνα. Και τότε, λαχανιασμένη η Ουάσιγκτον, εξέδωσε δικό της ένταλμα κατάσχεσης, για το ίδιο πλοίο, επικαλούμενη σχεδόν τα «7 θανάσιμα αμαρτήματα»: ξέπλυμα χρήματος, τραπεζική απάτη, τρομοκρατία, κλπ κλπ.

Δεν είναι γελοίο κοτζάμ «υπερδύναμη» (πρώην…) να κυνηγάει, σαν κολλημένη, ένα τάνκερ; Προφανώς το ψοφιοκουναβιστάν κάνει τον εξής λογαριασμό: αν απελευθερωθεί το Grace 1 και η Τεχεράνη απελευθερώσει, σε αντάλλαγμα, το υπό βρετανική σημαία Stena Impero, τότε τι στο διάολο «ομάδα δέλτα» θα φτιάξω για να επιβάλω το νόμο και την τάξη στα στενά του Ορμούζ; Τι δικαιολογία θα χρησιμοποιήσω για να πείσω και κανά άλλον (εκτός απ’ τα φιλαράκια του αγγλικού και του ισραηλινού πολεμικού ναυτικού) να έρθει να το παίξουμε η «επιπλέουσα παγκόσμια κοινότητα in arms»;

Λογικό μεν, αλλά… Αν «τσακώσει» το ψοφιοκουναβιστάν το καταραμένο τάνκερ (πράγμα που μόνο με εντελώς Πειρατεία, με κεφαλαίο το “Π”, μπορεί να γίνει…) πόσους θα πείσει ότι είναι ο υπεράνω υποψίας και ιδιοτέλειας ναυτοφύλακας; Κανέναν – έτσι κι αλλιώς.

Ακόμα και στη «λογική» της η παρακμή δεν παύει να είναι παρακμή…

(λεπτομέρεια: Το Grace 1 άλλαξε όνομα και σημαία. Ονομάζεται πια Adrian Darya, και αντί για σημαία παναμά έχει τώρα την ιρανική. Τις έχουν εύκολες τις μεταμφιέσεις τα πλεούμενα…

Εκείνο που δεν ξέραμε ότι έχουν τα υπουργεία δικαιοσύνης (το αμερικανικό εν προκειμένω…) είναι να κάνουν προχτές αίτηση κατάσχεσης ενός πλοίου με ημερομηνία …«16 Νοέμβρη»… Λαθάρα λόγω βιασύνης; Ή λόγω διοικητικής κατάρρευσης; Ποιός ξέρει;

Αφού είναι έτσι, θα εξεταστεί τότε… Yavas yavas…)

Τουβαλού καλεί Πεκίνο

Κυριακή 18 Αυγούστου. Μπορεί να είσαι μεσ’ τη μέση του Ειρηνικού – που λέει ο λόγος… Μπορεί τα πιο ψηλά σημεία της επικράτειάς σου να είναι οι ταράτσες των rooms to let… Μπορεί να είσαι σαν κοτσιλιά ή μια γραμμή με φοίκινες… Αλλά έχεις την αξιοπρέπειά σου διάβολε!!! (Έχεις και μια ψήφο στον οηε…)

Στο φόρουμ των νησιών του Ειρηνικού από 13 έως 16 Αυγούστου (στο οποίο συμμετείχαν σαν «συνεργάτες ανάπτυξης» και μη νησιά όπως η κίνα, οι ηπα ή η γαλλία..) τα 17 (!) μικροσκοπικά νησιά / κράτη (που την βγάζουν από τον τουρισμό και το ψάρεμα – αν δεν έχουν την τύχη κάποιας αμερικανικής βάσης…) τσακώθηκαν με την αυστραλία και τη νέα ζηλανδία. Και έγιναν ακόμα πιο φίλοι με το Πεκίνο. Why?

Το θέμα είναι η άνοδος της επιφάνειας της θάλασσας· λόγω της ανόδου της θερμοκρασίας. Μπορεί εμείς να μένουμε απαθείς σε κινδύνους του είδους «μισό μέτρο» η θάλασσα πιο πάνω, αλλά αν πρόκειται για ατόλη το πράγμα είναι σοβαρό. Οι 17 «μικροί» ήθελαν οπωσδήποτε την δέσμευση των «μεγάλων» ότι θα κάνουν τα καλυτερά τους για να εμποδίσουν τις εκπομπές διοξειδίου του άνθρακα. Το Πεκίνο (που μαζί με το ψοφιοκουναβιστάν είναι το μεγαλύτερο φουγάρο του κόσμου) το υποσχέθηκε ευχαρίστως. Το Γουέλιγκτον (της νέας ζηλανδίας) και η Καμπέρα (της αυστραλίας) το απέρριψαν μετά βδελυγμίας.

Πρόβλημα. Πολύ σοβαρό. Είναι σα να είσαι πρόσφυγας σε βάρκα και να έρχεται κάποιος να σου κάνει συνεχόμενες «πατητές» (κάτι στο οποίο οι δεξιές αυστραλέζικες κυβερνήσεις έχουν ιδιαίτερη επίδοση…). Για το Πεκίνο η δουλειά ήταν εύκολη. Υποσχέθηκε (και δεν έχει λόγο να λέει ψέμματα…) «βιώσιμη και πράσινη ανάπτυξη» για τα νησιά / κράτη, συνεργασία κατά της κλιματικής αλλαγής, καθώς και κυματοθραύστες (ή κάτι τέτοιο) για να προστατευτούν τα παράλια απ’ το νερό· όταν και αν αρχίσει να ανεβαίνει.

Φυσικά η Καμπέρα και η Ουάσιγκτον κατηγορούν το Πεκίνο για «υποκρισία». Αλλά οι κινεζικές επενδύσεις τρέχουν εδώ κι εκεί, κι ας αφήσουμε στην άκρη το γεγονός ότι το Πεκίνο έχει ένα κοινό συμφέρον με τους 17: δεν έχει φτιάξει μια σειρά τεχνητά νησιά στη νότια θάλασσα της κίνας που είναι στην ίδια μοίρα, κάτι πόντους πάνω απ’ την τωρινή θάλασσα;

Είχε το δίκιο του ο πρωθυπουργός των νησιών Fiji Frank Bainimarama όταν απάντησε στις αμερικανο-αυστραλιανές επικρίσεις κατά της κίνας κάτι του είδους “Κοίτα ποιοί μιλάνε!…”

(φωτογραφία: Πλάνο απ’ το Tuvalu. Εντελώς tropical έως ειδυλλιακό. Αλλά εσείς στη θέση τους δεν θα ανησυχούσατε μη γίνετε υποβρύχιο αξιοθέατο;)