Year: 2019

Χαιρετίσματα απ’ την Σεούλ

Κυριακή 25 Αυγούστου. Η απόφαση της Σεούλ να σταματήσει την στρατοκατασκοπευτική συνεργασία της με το Τόκιο έσκασε σα πυρηνικό στην Ουάσιγκτον· αν κρίνουμε απ’ τις αντιδράσεις. Οι «επίσημες» τέτοιες ήταν διατυπώσεις του είδους «απογοήτευση» και «η κυβέρνηση Moon έχει παρεξηγήσει τις σοβαρές προκλήσεις που αντιμετωπίζουμε στη βορειοανατολική ασία». Αυτά επίσημα και επώνυμα, απ’ τον special one Pompeo. Γιατί «ανώνυμοι αξιωματούχοι» στόλισαν δεόντως τον Moon: ηλίθιος, βλάκας και άλλα παρόμοια. Μαζί μ’ αυτές τις δύο ελεεινολογίες: α) Θα τον φάει αυτό το «η κορέα πρώτα» (!!!!!), και β) Οι ιστορικοί του μέλλοντος θα πουν ότι αυτή είναι η αρχή του τέλους της αμερικανο-κεντρικής στρατηγικής ασφαλείας στη βορειοανατολική ασία. Αν συμβαίνει το δεύτερο, τότε ο Moon δεν είναι καθόλου ηλίθιος!!! Όσο για το πρώτο; Ας πατεντάρει η Ουάσιγκτον το “first” και όλες του τις χρήσεις – να κονομήσει…

Οι υποστηρικτές της απόφασης (και του Moon) έχουν μια ενδιαφέρουσα άποψη. Πέρα απ’ την κόντρα με το Τόκιο με αφορμή τα γιαπωνέζικα εγκλήματα στον β παγκόσμιο πόλεμο, η Σεούλ απαντάει μ’ αυτόν τον τρόπο (λένε) και στην αλλαγή προτεραιοτήτων και «αρχιτεκτονικής» της αμερικανικής «πολιτικής ασφαλείας». Καθώς το ψοφιοκουναβιστάν ψάχνει με όλο και μεγαλύτερη αγωνία συμμάχους στην ανάσχεση του Πεκίνου, έχει αποφασίσει ότι το Τόκιο είναι ο «εκλεκτός» στην περιοχή και όχι μόνο. Μία απ’ τις αποδείξεις (λένε) είναι η αδιάφορη έως προβοκατόρικη στάση που ακολουθεί η Ουάσιγκτον στις προσπάθειες της Σεούλ για ειρήνη και οικονομική συνεργασία με την Πγιονγκγιάνγκ.

Πιθανότατα τα πιο πάνω να είναι έτσι. Αλλά εξίσου γνωστό είναι ότι υπό τον Moon η Σεούλ (σωστά κατά την ταπεινή γνώμη της ασταμάτησης μηχανής) μπήκε στο μπλοκ του Βλαδιβοστόκ. Το οποίο προσκάλεσε μεν και το Τόκιο, ελπίζοντας ωστόσο ότι θα αρνηθεί – όπως και έκανε.

Μ’ αυτήν την έννοια ο γιαπωνέζικος και ο αμερικανικός ιμπεριαλισμός, με έμφαση στο στρατό και στον μιλιταρισμό, «ταιριάζουν» – ακόμα κι αν είναι αμφίβολο το κατά πόσον θα μπορούσαν να είναι σύμμαχοι για πολύ καιρό. Απ’ την μεριά της η Σεούλ (και η Πγιονγκγιάνγκ) θα πρέπει να έχουν ξεκαθαρίσει εντελώς ότι δεν θα βρουν έστω και ελάχιστη υποστηρίξη είτε απ’ την Ουάσιγκτον είτε απ’ το Τόκιο για κάτι (: ένα είδος «ενιαίου οικονομικού χώρου» ας πούμε) που τους είναι απόλυτα εχθρικό.

(φωτογραφία: Ο Moon και το συμβούλιό του αποφασίζει το τέλος της gsomia προχτές).

Κυκλική ή δομική αυτή η “κρίση”;

Κυριακή 25 Αυγούστου. Θεωρητικά το Τόκιο θα μπορούσε να «πιεστεί» απ’ την Ουάσιγκτον να κάνει πίσω στο θέμα των περιορισμών στις εξαγωγές προς την Σεούλ· και τα πράγματα να επανέλθουν κάπως στην προηγούμενη κατάσταση (που, πάντως, δεν ήταν και τόσο «αγαπημένη» μεταξύ Σεούλ και Τόκιο).

Υπάρχουν όμως κι άλλα «παράπλευρα» ζητήματα, σοβαρά, που δείχνουν ότι η απόφαση του Moon έχει πιο βαθιές αιτίες, και σίγουρα δεν είναι μια απόφαση στο πόδι, εν θερμώ.

Το ένα είναι η στάση του ψοφιοκουναβιστάν στην προσπάθεια αποκατάστασης των σχέσεων βορρά – νότου στην κορεατική χερσόνησο. Το γεγονός ότι αρνείται να άρει ακόμα και κάποιες απ’ τις (μονομερείς) κυρώσεις που έχει επιβάλλει στην Πγιονγκγιάνγκ και ότι, στην ουσία, ξεμπερδεύει με το θέμα λέγοντας πόσο ‘ντάξει παιδί είναι ο Kim (αντιγράφοντας την περσινή «επίθεση φιλίας» και παγώνοντάς την σε κοσμητικά επίθετα…) καταστρέφει μια νοτιοκορεατική (και όχι μόνο) στρατηγική πολλών επιπέδων.

Το άλλο είναι οι αμερικανικές βάσεις στη νότια κορέα. Περίπου 29.000 αμερικάνοι πεζοναύτες στρατοπεδεύουν εκεί, για να την προστατεύουν απ’ την … βόρεια κορέα, ενώ και ο νοτιοκορεατικός στρατός τελεί υπό αμερικανική ανώτατη διοίκηση. Το δεύτερο είναι προσβλητικό πια… Το πρώτο θα μπορούσε να το ανεχτεί τόσο ο Moon όσο και ο Kim (το έχει δηλώσει ο δεύτερος). Όμως, στις διαπραγματεύσεις που θα αρχίσουν τον Σεπτέμβρη για την ανανέωση της συμφωνίας για τις βάσεις στη νότια κορέα, το ψοφιοκουναβιστάν θα ζητήσει απ’ τον Μοοn να πληρώνει ένα εξαιρετικά μεγάλο ποσό για την συντήρηση αυτού του (ημικατοχικού εν τέλει) στρατού. Αυτό είναι συνέπεια της νταβατζίδικης λογικής που έχει υιοθετήσει εδώ και χρόνια η Ουάσιγκτον και εκφράζει καθαρά πια το ψόφιο κουνάβι, σύμφωνα με την οποία οι «προστατευόμενοι» θα πρέπει να πληρώνουν για την «προστασία» που τους παρέχει.

Να πληρώσει έναν περίδρομο λεφτά η νότια κορέα για έναν στρατό που θέλει μόνο η δεξιά της, για να την προστατεύει από έναν κίνδυνο που δεν θέλει να έχει και μπορεί κάλιστα να ξεπεράσει με ειρηνικά μέσα;… Αν η Ουάσιγκτον δεν είχε «υιοθετήσει» το Τόκιο κι αν άφηνε χώρο έστω για κάποιες οικονομικές σχέσεις βορρά – νότου τότε ο Moon θα μπορούσε να ανεχτεί το νταβατζιλίκι. Τώρα ο μόνος λόγος που το ανέχεται είναι η δεξιά / ακροδεξιά αντιπολίτευση. Όμως πόσο να «πλερώσει» εξ αιτίας της;

Αν, λοιπόν, η Ουάσιγκτον πείσει το Τόκιο “να κρατηθεί ακόμα”, θα ζητήσει επιπλέον ανταπόδοση απ’ τον Moon – αυτό είναι σίγουρο. Για κάτι που, ουσιαστικά, θα είναι απλά μια αναβολή. Ο μόνος τρόπος να μεσολαβεί πλέον η Ουάσιγκτον είναι νταβατζιλίδικα (οι παλαιστίνιοι το ξέρουν καλά).

Εν τέλει η καπιταλιστική γεωπολιτική δεν αναδύεται σαν το κύριο πεδίο αναμετρήσεων μόνο στην ευρώπη, στη μέση Ανατολή ή στη λατινική αμερική. Αναδύεται και στην ανατολική Ασία, από πολλές μεριές.

Απ’ αυτή την άποψη, κι εφόσον ο Moon επιμείνει στις αποφάσεις του (ή αναγκάσει τους άλλους να πληρώσουν…), ίσως κινείται μερικά βήματα μπροστά…

Καπιταλιστικές αντιφάσεις

Σάββατο 24 Αυγούστου. Ποιός είναι ο μεγαλύτερος παραγωγός πετρελαίου και φυσικού αερίου στον κόσμο; Η σαουδική αραβία; Όχι. Η ρωσία; Όχι. Οι ηπα! Μάλιστα κυρίες και κύριοι: το ψοφιοκουναβιστάν! Ξεπέρασε την ρωσία στην εξόρυξη φυσικού αερίου το 2011, και την σαουδική αραβία στην εξόρυξη πετρελαίου το 2018. (Υπάρχουν, πάντως, διαφορετικές ποιότητες πετρελαίου, που θέλουν διαφορετική διύλιση…)

Και δεν είναι μόνον αυτό. Αν υλοποιηθούν οι γεωτρήσεις / εκμεταλλεύσεις που σχεδιάζονται στις ηπα την επόμενη δεκαετία (κυρίως σχιστολιθικά κοιτάσματα, με ότι σημαίνει αυτό…), ο πλανήτης θα πλημμυρίσει από αμερικανικούς υδρογονάνθρακες! Ή μήπως όχι;

Ενώ ο αμερικανικός καπιταλισμός υδρογονανθράκων θεωρεί ότι θα κατακτήσει τον κόσμο, διάφορα αναπτυγμένα κράτη (ευρωπαϊκά, ασιατικά) βάζουν στόχους σημαντικής μείωσης έως και κατάργησης του συγκεκριμένου ενεργειακού είδους σε άμεσο χρονικό ορίζοντα. Στη δυστυχισμένη βρετανία για παράδειγμα την δεκαετία του ’70 υπήρχαν πάνω από 37.000 αντλίες βενζίνης σ’ όλη την επικράτεια· τώρα είναι 8.936, λιγότερες απ’ τις στήλες φόρτισης μπαταριών (9.199). Ως το 2040 θα έχουν απαγορευτεί εντελώς οι κινητήρες εσωτερικής καύσης. Αλλού στην ευρώπη ακόμα νωρίτερα.

Η κίνα, αυτή η τεράστια αγορά ι.χ. εξελίσσεται σε τεράστια αγορά ηλεκτρικών ι.χ. – αλλά και τεράστιο εργοστάσιο παραγωγής τους, με πάνω από 100 κατασκευαστές. Οι στήλες φόρτισης είναι ήδη εκατό φορές περισσότερες απ’ την αγγλία (976.000), και τα δίκτυα φόρτισης αυτοκινήτων επεκτείνονται εκεί με καταιγιστικό ρυθμό. Όχι από χρόνο σε χρόνο πια, αλλά από μήνα σε μήνα.

Παρότι το πετρέλαιο και το φυσικό αέριο θα συνεχίσουν να συμμετέχουν στην παραγωγή ηλεκτρισμού, η δραστική μείωση των ι.χ. κινητήρων εσωτερικής καύσης και η (ευρωπαϊκή σίγουρα) ισχυρή τάση για αύξηση των λεγόμενων «πράσινων πηγών ενέργειας» σημαίνουν ένα απλό πράγμα: σταθερά μειούμενη ζήτηση υδρογονανθράκων, και πρώτα απ’ όλα πετρελαίου.

Μπορεί να καταλάβει κανείς γιατί το ψόφιο κουνάβι αρνείται με λύσσα οτιδήποτε θα έβλαπτε την αμερικανική βιομηχανία υδρογονανθράκων, και γιατί στρατιωτικοποιεί άμεσα το ζήτημα προσπαθώντας να πετάξει έξω απ’ την (συρρικνούμενη) αγορά τους ανταγωνιστές… Αλλά ακόμα και κάποιος που νομίζει πως είναι θεός (και το ψόφιο κουνάβι αυτήν την ιδέα έχει για τον εαυτό του) δεν μπορεί να σταματήσει τις καπιταλιστικές τάσεις.

Κι έτσι το πράγμα θα φτάσει (όχι αργά) στο εξής σημείο: με κάθε δεκάλιτρο αμερικανικής βενζίνης ή πετρελαίου, δώρο ένα βενζινάδικο…

Το ψόφιο κουνάβι έχει αποκτήσει πρόβλημα με τα νεύρα του;

Σάββατο 24 Αυγούστου. Η ασταμάτητη μηχανή υποθέτει ότι σε διάφορες πρωτεύουσες του κόσμου έχουν αναλύσει καλά τον χαρακτήρα του ψόφιου κουναβιού (δεν είναι δα και δύσκολο!) έτσι ώστε να μπορούν να τον «χειρίζονται» από απόσταση.

Είναι γνωστό, για παράδειγμα, ότι έχει μπει σε προεκλογικό mood και ψάχνει εναγωνίως επιτυχίες (εντός ή εκτός εισαγωγικών) για να πουλήσει του χρόνου… (Το παθαίνουν κι άλλοι, πιο κοντινοί…) Φαίνεται λοιπόν ότι το Πεκίνο αποφάσισε να του κάνει ένα αιφνιδιαστικό «ΜΠΟΥ-ΟΥ-ΟΥ!!!» για να τον δει να χοροπηδάει σαν κατσίκι.

Και έτσι έγινε. Το Πεκίνο ανακοίνωσε χτες ότι θα βάλει δασμούς από 1η Σεπτέμβρη σε εισαγωγές (ύψους 75 δις δολαρίων) απ’ τις ηπα 10% και 5% σαν αντίποινα για τους δασμούς 10% που ανακοίνωσε πρόσφατα το ψόφιο κουνάβι (και ανέστειλε μετά, εν μέρει, για να μην επιβαρυνθούν οι αμερικάνοι καταναλωτές εν όψει χριστουγέννων). Στη λίστα των κινεζικών δασμών περιλαμβάνονται εκτός απ’ το πετρέλαιο και τα «ευαίσθητα» (και απο πολιτική άποψη) αμερικανικά αγροτικά: σόγια, μπιζέλια, θαλασσινά, κοτόπουλα, φρούτα… Επιπλέον ανακοίνωσε κι άλλους δασμούς, για τον Δεκέμβρη, 25% και 5%, στα αμερικανικά αυτοκίνητα και στα ανταλλακτικά τους.

Το ψόφιο κουνάβι απασφάλισε τιτιβίζοντας: … Δεν χρειαζόμαστε την κίνα και, ειλικρινά, μπορούμε να πάμε πολύ καλύτερα χωρίς αυτήν… Διατάζω τις μεγάλες αμερικανικές μας επιχειρήσεις να αρχίσουν αμέσως να ψάχνουν για εναλλακτικές της κίνας, συμπεριλαμβανομένου του να φέρουν τις επιχειρήσεις ΠΙΣΩ και να φτιάχνουν τα προϊόντα τους στις ηπα…

Θα απαντήσω στους αμερικανικούς δασμούς σήμερα το απόγευμα… Η οικονομία μας, εξαιτίας των κερδών μας τα 2,5 τελευταία χρόνια, είναι ΠΟΛΥ μεγαλύτερη απ’ της κίνας. Θα συνεχίζουμε αυτόν τον δρόμο!

Είχε τόσα νεύρα ώστε δεν περίμενε καν να έχει κλείσει το χρηματιστήριο. Το οποίο έκανε βουτιά… Κι όταν το αμερικανικό χρηματιστήριο κάνει βουτιά το ψόφιο κουνάβι παθαίνει τραμπάκουλουμ τρέμεντους: του χαλάει το «αφήγημα» ότι «πάμε σφαίρα».

Αλλά το αμερικανικό βιομηχανικό επιμελητήριο του απάντησε ψυχρά ότι «δεν πρόκειται να ψάξει κανείς για εναλλακτικές, και καλύτερα να καταλήξει σε συμφωνία με την κίνα».

Αυτό το «Μωρέ δεν πάτε στο διάολο; Μπορούμε και χωρίς εσάς» μπορεί να ταιριάζει σε μεσίτη / πλυντήριο. Αλλά το ψόφιο κουνάβι δεν φαίνεται να είναι ο «εκλεκτός», ο «chosen one» που θα γονατίσει τον κινέζικο καπιταλισμό…

(Παρεπιπτόντως: Την μία λέει ότι είναι «ο βασιλιάς του ισραήλ»… Την άλλη ότι είναι ο «εκλεκτός» – πριν 2 μέρες αυτό… Μπας κι έχει αρχίσει να ξεφεύγει εντελώς;)

Έτσι φαίνεται!

Σάββατο 24 Αυγούστου. Παρμένο εντελώς το ψόφιο κουνάβι, αποφάσισε λοιπόν χτες Παρασκευή  απόγευμα (ώρα ψοφιοκουναβιστάν) μαζί με τους συμβούλους του να βομβαρδίσει την κίνα με επιπλέον δασμούς. Πιο συγκεκριμένα: οι τωρινοί εν ισχύ 25% σε εισαγωγές αξίας 250 δις δολαρίων γίνονται 30%, και οι 10% σε εισαγωγές 300 δις δολαρίων που θα έτρεχαν από 1 Σεπτέμβρη γίνονται 15%.

Το πως, αν και πότε θα απαντήσει ξανά το Πεκίνο δεν το ξέρουμε. Ξέρουμε όμως ότι απ’ την Δευτέρα θα υπάρχει διεθνής χρηματιστηριακή «αναστάτωση»… Ξέρουμε επίσης ότι πριν από έξι μέρες, την περασμένη Παρασκευή, ο ceo της apple Tim Cook ενημέρωσε το (και διαμαρτυρήθηκε στο) ψόφιο κουνάβι ότι οι δασμοί που βάζει στα εισαγόμενα απ΄ την κίνα γκάτζετς της εταιρείας του εξυπηρετούν την μείζονα ανταγωνίστρια samsung. Η οποία, σα νοτιοκορεατική, πουλάει στις ηπα χωρίς δασμούς.

«Είναι σοβαρό αυτό, θα το σκεφτώ» απάντησε το ψόφιο κουνάβι, που ως γνωστόν σκέφτεται. Κι έτσι, τα εισαγόμενα απ’ την κίνα στις ηπα apple watch και τα airpods που από 1 Σεπτέμβρη ήταν να δασμολογούνται με 10%, μετά από την ώριμη ψοφιοκουναβική χθεσινή σκέψη θα δασμολογούνται με 15%!! Είναι ένας θρίαμβος της στρατηγικής διάνοιας!

Μήπως μπει στον πειρασμό (το ψόφιο κουνάβι) να ρίξει τίποτα δασμούς και στην samsung; Δείτε τα αυριανά σχόλια της ασταμάτητης μηχανής και μπείτε στην αναμονή…

Εν τω μεταξύ και οι σινεφίλ θα έχουν την ευκαιρία να πάρουν μέρος σ’ αυτόν τον καθολικό πόλεμο. Ο φασίστας διεθνούς δράσης (και πρώην σύμβουλος του ψόφιου κουναβιού) Steve Bannon ετοιμάζει (κανονική) χολυγουντιανή ταινία με τίτλο «Τα Νύχια του Κόκκινου Δράκου» (Claws of the red dragon – φωτογραφία απ’ το trailer πάνω). Θέμα της; Το γιατί η Huawei πρέπει να καταστραφεί εντελώς… Όχι μισοδουλειές: εντελώς! Όπως δηλώνει ο ίδιος θέλει μ’ αυτήν την ταινία αφενός να ενισχύσει το ψόφιο κουνάβι στον πόλεμό του κατά του Πεκίνου, και αφετέρου να το βοηθήσει να ξαναεκλεγεί…

Πολλά θα υποστούμε όσο περνάει ο καιρός…

(Προς το παρόν το ψόφιο κουνάβι δεν τιμωρεί όσους αγοράζουν κινέζικα τεχνολογικά εμπορεύματα όπως τιμωρεί όσους αγοράζουν ιρανικό πετρέλαιο. Αλλά σε όλα υπάρχει μια αρχή, έτσι δεν είναι;)

Σεούλ – Τόκιο: περισσότερα νεύρα…

Παρασκευή 23 Αυγούστου. Σε μια κίνηση που ελάχιστοι περίμεναν, η Σεούλ ανακοίνωσε χτες ότι τερματίζει την από το 2016 συμφωνία της με το Τόκιο για ανταλλαγή στρατιωτικών κατασκοπευτικών πληροφοριών. Η “general security of military information agreement” (gsomia) ήταν ιδέα του τότε αμερικάνου προέδρου Obama, και ήταν η μοναδική συμφωνία στρατιωτικής συνεργασίας μεταξύ των δύο κρατών. Κατά την Ουάσιγκτον (με την οποία έχουν χωριστές παρόμοιες συμφωνίες τόσο η Σεούλ όσο και το Τόκιο) η κατ’ ευθείαν κατασκοπευτική συνεργασία τους ήταν βασική για την «σταθερότητα» στην περιοχή (: δηλαδή για την αμερικανική ηγεμονία).

Να που η αντιπαράθεση βγήκε απ’ το σοβαρό μεν αλλά παραπλανητικό πεδίο των «οικονομικών σχέσεων» και πήγε εκεί που είναι οι ρίζες της! Είναι ευνόητο ότι η συγκεκριμένη ακύρωση (που ακουμπάει και την Ουάσιγκτον) είναι συνέχεια του καυγά μεταξύ Σεούλ και Τόκιο που τυπικά ξεκίνησε με θέματα σχετικά με την ιαπωνική βαρβαρότητα κατά των κορεατών στον Β παγκόσμιο, αλλά ουσιαστικά αφορά τους τωρινούς και αυριανούς συσχετισμούς δύναμης στην ευρύτερη περιοχή.

Θα μπορούσαν (με αμερικανική «πίεση») να «λυθούν τα προβλήματα» και οι σχέσεις των δύο κρατών να εξομαλυνθούν; Δύσκολο. Το ψόφιο κουνάβι έχει δηλώσει, το θυμίζουμε, ότι η ενασχόληση με τις κορεατο-ιαπωνικές διαφορές είναι “δουλειά πλήρους απασχόλησης” και δεν σκοπεύει (ως χτες δεν σκόπευε) να πληρώνει υπαλλήλους του υπ.εξ. του για να την κάνουν. Κι ύστερα τι θα μπορούσε να προσφέρει το ψοφιοκουναβιστάν τέτοιους καιρούς; Πώς να κάνει τον ουδέτερο; Τίνος το μέρος να πάρει; Δύσκολο λοιπόν – αλλά ας μην βιαζόμαστε.

Υπάρχουν όμως δύο στοιχεία που ίσως αποδειχθούν σημαντικά. Πρώτον, αυτή η gsomia αφορούσε ανταλλαγή πληροφοριών κατασκοπείας σε βάρος της βόρειας κορέας σχεδόν αποκλειστικά… Και, δεύτερον, το κράτος με τις αυξημένες δυνατότητες τέτοιας κατασκοπείας ήταν (επίσημα τουλάχιστον) η ιαπωνία. Αυτό σημαίνει ότι ακυρώνοντας την συνεργασία αυτή, η Σεούλ μένει κάπως «στα σκοτάδια» σε ότι αφορά την αντι-Πγιονγκγιάνγκ κατασκοπεία.

Το ερώτημα είναι διπλό: α) θέλει η Σεούλ (υπό τον Moon…) να κατασκοπεύει τον Kim και μάλιστα παρέα με το Τόκιο; Και β) έχει εμπιστοσύνη η Σεούλ στο Τόκιο πως της μεταφέρει όλα όσα μαθαίνει για το καθεστώς της Πγιονγκγιάνγκ;

Κατά την ταπεινή γνώμη της ασταμάτητης μηχανής η απάντηση (ειδικά στο πρώτο) δεν θα έρθει απ’ το τρίγωνο Σεούλ – Ουάσιγκτον – Τόκιο, αλλά απ’ το αν θα υπάρξουν πρακτικές εξελίξεις στη σχέση Σεούλ – Πγιονγκγιάνγκ. Κι αυτό είναι ένα ζήτημα φλέγον εδώ και πολλούς μήνες για την κυβέρνηση Moon… Σε σημείο που η ακύρωση της gsomia να τύχει ιδιαίτερης εκτίμησης απ’ την Πγιονγκγιάνγκ.

(φωτογραφία: Η Kang Kyung-wha είναι η υπ.εξ. της νότιας κορέας. Επειδή δεν θα μάθετε ασιατικά ονόματα απ’ την μπάλα, καλό θα είναι να εκπαιδευτείτε με ότι είναι διαθέσιμο…)

Το πρόβλημα της γεωγραφίας

Παρασκευή 23 Αυγούστου. Δεν θα χρειαζόταν. Αλλά η εισβολή στην υεμένη ήταν μια τρανταχτή απόδειξη της συμμαχίας των δύο τοξικών της αραβικής χερσονήσου – σίγουρη “επένδυση”. Εκείνου του Ριάντ και του άλλου του Αμπού Ντάμπι. Πετροδικτάτορες και οι δύο, με βαθιά πίστη πως ότι κουνιέται αγοράζεται και πως “πληρώνουμε και σκοτώνουμε”.

Οι μισθοφόροι τους μπούκαραν στην υεμένη τον Μάρτη του 2015, όταν οι αντάρτες Houthis μαζί με τον στρατό της υεμένης κατέλαβαν το Aden διώχνοντας τον εκλεκτό της δύσης Hadi. Αυτή η «δύση» δεν θα είχε (και δεν είχε) κανένα πρόβλημα μ’ έναν εμφύλιο στην υεμένη· άλλωστε δεν ήταν ο πρώτος. Αλλά να χαθεί το λιμάνι του Aden; Αυτό ήταν too much! Συνεπώς οι μισθοφόροι των δύο τοξικών εισέβαλαν υπό τις επευφημίες της Ουάσιγκτον, του Παρισιού, του Λονδίνου, του Τελ Αβίβ… Κι όχι μόνο τις επευφημίες. Αλλά και την τεχνική στρατιωτική βοήθεια. Και κάποιους έξτρα ειδικούς…

Κανονικά η «επιχείρηση αποφασιστική καταιγίδα» θα έπρεπε να είναι ένας γρήγορος και νικηφόρος πόλεμος. Οι εισβολείς τα είχαν όλα και κυρίως απεριόριστη δύναμη αεροπορικού πυρός. Οι αμυνόμενοι είχαν μεν τα όπλα του υεμενίτικου στρατού, αλλά μάλλον παλιομοδίτικα. Και βέβαια όχι αεροπλάνα. Σ’ αυτόν τον γρήγορο πόλεμο θα έπρεπε να ανακαταληφθεί η πρωτεύουσα Sana’a, και να διωχτούν οι Houthis στα βουνά του βορρά…

Μετά από 4 χρόνια το σχέδιο έχει αποτύχει. Τα βομβαρδιστικά της τοξικής συμμαχίας αποδεκάτισαν τους αμάχους, κτυπώντας τζαμιά, αγορές, σχολεία – ό,τι εύρισκαν…. Από στρατιωτική άποψη οι Houthis (υποστηριζόμενοι διακριτικά και απ’ την Τεχεράνη και από την Χεζμπ’ αλλάχ) αποδείχθηκαν σκληροτράχηλοι. Εδώ και κάποιους μήνες έχουν περάσει στην αντεπίθεση, ανακαταλαμβάνοντας εδάφη. Ακόμα χειρότερο: κτυπάνε στόχους βαθιά μέσα στη σαουδική αραβία (με drones και «πειραγμένους» πυραύλους παλιάς τεχνολογίας) δείχνοντας ικανοί να ισοπεδώσουν ακόμα και τα παλάτια των τοξικών… Η «καταιγίδα» έχει αρχίσει να γυρίζει ανάποδα.

Η νίκη έχει πολλούς πατέρες, αλλά η ήττα είναι ορφανή. Σαν μην έφτανε το στραπάτσο της εισβολής στην υεμένη, απ’ τον Μάρτη του 2015 ως τους τελευταίους μήνες πολλά άλλαξαν επί τα χείρω για τους πετροχουντικούς Mohammed. Πρώτον, ηττήθηκαν στη συρία. Δεύτερον, ηττήθηκαν στο κατάρ. Τρίτον ηττήθηκαν στον λίβανο. Τέταρτον ηττώνται στην υεμένη. Και πέμπτον… Πέμπτον το ψοφιοκουναβιστάν κάνει αντι-ιρανική φασαρία στα στενά του Ορμούζ. Στο «αντι-ιρανική» συμφωνούν και οι δύο τοξικοί εταίροι. Αλλά στα στενά του Ορμούζ; Τα παλάτια του ενός τοξικού στο Abu Dhabi βλέπουν απέναντι το ιρανικό λιμάνι Bandar Abbas, γεμάτο “φρουρούς της επανάστασης” – πολύ κοντά, σα να λέμε, για μαγκιές. O άλλος στο Ριάντ μπορεί να ελπίζει ότι οι “patriot” που έχει ψωνίσει θα προλάβουν να δουλέψουν μέχρι να κρυφτεί σε τίποτα υπόγεια… in case of…

Κατά συνέπεια οι δύο τοξικοί, χαμένοι για χαμένοι σχεδόν παντού όπου προσπάθησαν να γίνουν χρήσιμοι και διάσημοι σαν χρηματοδότες πιστολέρος, έχουν αρχίσει να αναπτύσσουν διαφορετικές προσεγγίσεις για το θέμα «υεμένη». Τόσο διαφορετικές που οι μισθοφόροι τους πολεμούν τώρα μεταξύ τους, για τον έλεγχο του Aden…

Οι ίδιοι οι τοξικοί δεν έχουν τσακωθεί φανερά μεταξύ τους. Τους ενώνουν πολλά, και πάνω απ’ όλα ο ανομολόγητος φόβος της παρακμής τους. Καλή η συμμαχία και με το ψοφιοκουναβιστάν και με το φασιστοΤελ Αβίβ. Αλλά…

Αλλά οι πολύ πλούσιοι, που έμαθαν πως όλα αγοράζονται, έχουν ένα μοναδικά ατομικίστικο ένστικτο αυτοσυντήρησης. Δεν γλυτώνουν πολλοί μαζί· προσπαθούν να γλυτώσουν κατά μόνας. Με χωριστά νταραβέρια· ο καθένας το δικό του κεφάλι. Ο τοξικός του Abu Dhabi έριξε τα μούτρα του και πήγε μέχρι την Τεχεράνη για να δει τι παίζει… Δεν μπορεί να θεωρηθεί αξιόπιστος, αλλά οι ιρανοί δεν τον κρέμασαν. Τον κουβεντιάζουν…

Οι ήττες, όσο γεμάτα κι αν είναι τα θησαυροφυλάκια, φέρνουν γκρίνια…

(φωτογραφία κάτω: Είναι φίλοι, συνεργάτες, και κάτι παραπάνω. Ο αριστερά τοξικός είναι ο βασιλοδιάδοχος των εμιράτων, κάπως ώριμος είναι αλήθεια για να είναι ακόμα διάδοχος, ονόματι Mohammed bin Zayed al-Nahayan. Ο δεξιά είναι ο γνωστός τοξικός του Ριάντ, φρεσκαδούρα σκέτη, βασιλοδιάδοχος εδώ και κάτι χρόνια, ονόματι Mohammed bin Salman. Ο αριστερά είναι μέντορας του δεξιά. Αλλά ο καθένας το μαγαζί του first, σωστά;)

Η (βρετανική) γλώσσα του σώματος

Παρασκευή 23 Αυγούστου. Ο σοσιαλφιλελεύθερος Macron δεν μάσησε τα λόγια του. Όχι απέναντι στον ρημαδοΚούλη, αλλά απέναντι στον προηγούμενο επισκέπτη του, τον Bor-Duk.:

…Ακόμα κι αν επρόκειτο για στρατηγική επιλογή [το ξεσφήνωμα του βρετανικού λέοντα με τσαμπουκά] θα είχε σαν τίμημα μια υποταγή [vassalisation] της Βρετανίας… Δε νομίζω ότι αυτό θέλει ο Boris Johnson. Δε νομίζω ότι αυτό θέλει ο βρετανικός λαός.

Η vassalisation της επικράτειας της αυτού μεγαλειότητας θα προκύψει (κατά τον κ Emmanuel) απ’ την σχέση που θα αποκτήσει υποχρεωτικά με το ψοφιοκουναβιστάν έτσι και φύγει μαλλιοκούβαρα απ’ την ε.ε.

Μπορεί και να ‘χει δίκιο η γαλλική πολιτική βιτρίνα. Μιλώντας γενικά και περισσότερο για το φόντο, δεν είναι κρυφές οι δηλητηριώδεις σκέψεις των μεν εναντίον των δε στις δύο πλευρές της Μάγχης. Όμως ο εθνικο-απελευθερωτικός οίστρος των brexiters βρίσκεται, πράγματι, στον αέρα.

Είναι όμως σωστό να πετάς στα μούτρα ενός τύπου σαν τον Bor-Duk ότι θα καταντήσει υπαλληλάκος της Ουάσιγκτον; Είναι δυνατόν ένας απόφοιτος του Eton να γίνει λούστρος;

Όχι! Έτσι κι αυτός ξηγήθηκε όπως ξέρει: έδειξε στον κωλογάλλο πού τον γράφει…

(Μια συλλογή στιγμιοτύπων απ’ τις διεθνείς σχέσεις αυτούς τους καιρούς θα είχε, ίσως, την αξία της μελλοντικά…

Όσο για τον ρημαδοΚούλη; Και μόνο η σύμπτωση του ότι αμέσως μετά τον Bor-Duk πήγε στο ίδιο μαγαζί υμνώντας την ευρώπη του δίνει ένα φωτοστέφανο ευρωπαϊστή…)

Το κυνήγι των τάνκερ

Πέμπτη 22 Αυγούστου. Έχουν τις κωμικές τους πλευρές η επικήρυξη και το κυνήγι ενός ιρανικού τάνκερ. Έχουν και τις πολύ σοβαρές τους – μία εκθέσαμε σύντομα χθες, σχετικά με την όλο και μεγαλύτερη άνεση «επικηρύξεων» με όλο και πιο σαθρές «δικαιολογίες» (στην πραγματικότητα ούτε καν προσχήματα).

Να μια άλλη σοβαρή πλευρά. Το ψοφιοκουναβιστάν επεκτείνει τα «μέτωπα» του πολέμου του κατά της Τεχεράνης σχεδόν οπουδήποτε στο θαλάσσιο (κατά βούληση) τμήμα του πλανήτη. Η επέκταση γίνεται προς το παρόν στα λόγια· δεν θα πρέπει να την αγνοήσουμε ωστόσο.

Δεν «αστυνομεύει» το ψοφιοκουναβιστάν την θάλασσα γύρω απ’ το ιράν για να επιβάλει τιμωρίες σ’ όποιο τάνκερ παραβιάζει τις «κυρώσεις» μεταφέροντας πετρέλαιο. Δεν μπορεί, παρότι ψάχνει «πρόθυμους» να κάνουν τους μπάτσους στα στενά του Ορμούζ. Όμως εκεί τα καουμποϊλίκια είναι μέσα στην εμβέλεια των ιρανικών πυραύλων… Το δοκιμάζει λοιπόν κάνοντας φασαρία (προς τα παρόν στα λόγια και βάζοντας proxies, όπως ήταν το αγγλοΓιβραλτάρ) στη Μεσόγειο – μια θάλασσα στην οποία θεωρεί ότι ηγεμονεύει.

Αλλά η Μεσόγειος (οπωσδήποτε το ανατολικό και το κεντρικό της τμήμα) είναι ήδη επίδικη, πεδίο του 4ου παγκόσμιου. Με ήπια μέσα προς το παρόν, αλλά με σαφέστατους τους συγκρουόμενους. Η προσθήκη του κυνηγιού ενός τάνκερ (αύριο μπορεί να είναι κι άλλα) προσθέτει «λάδι στη φωτιά»…

Αυτό το «λάδι στη φωτιά» θα υλοποιηθεί αν αμερικανικός στρατός κάνει ρεσάλτο στο Adrian Darya· μιας και οτιδήποτε άλλο μοιάζει ανίκανο να εμποδίσει το πλοίο να φτάσει, αν θέλει, σε συριακό λιμάνι· όσο και κτυπιέται ο special one της ελληνοϊσραηλινής συμμαχίας Pompeo.

Τώρα: οι ελληνικές δηλώσεις ότι “δεν θα συνδράμουν σε οτιδήποτε” το Adrian Darya είναι μια γελοία δήλωση νομιμοφροσύνης. Απ’ την στιγμή που οι δικαστές του αγγλοΓιβραλτάρ απελευθέρωσαν το πλοίο και το φορτίο του δεν βαρύνεται με κανένα “αδίκημα” σύμφωνα με τη νομοθεσία του μπλοκ στο οποίο ανήκει το ελλαδιστάν (ε.ε. / ευρωζώνη) και του οποίου την βοήθεια αναζητά ο ρημαδοΚούλης από σήμερα. Ούτε υπάρχει κάποιο “διεθνές ένταλμα σύλληψης” κατά του πληρώματος για οτιδήποτε. Υπάρχει μόνο ο παρακμιακός σύμμαχος που κτυπιέται στην άλλη άκρη του Ατλαντικού, τραυλίζοντας διάφορα. Αν το ιρανικό τάνκερ αποφασίσει ότι θέλει να δέσει αρόδου έξω απ’ την Αμοργό για να κάνει το πλήρωμα βουτιές στο ξακουστό βαθύ γαλάζιο, δεν υπάρχει ούτε τρόπος ούτε νόμιμη δικαιολογία για να εμποδιστεί.

Φυσικά η ποινικοποίηση ενός ιρανικού τάνκερ στη Μεσόγειο μπορεί να αρέσει στα μεγάλα αφεντικά του ελλαδιστάν: τους εφοπλιστές. Σήμερα ιρανικό, αύριο κινέζικο… μια χαρά θα ήταν αν η Μεσόγειος γινόταν λίμνη για πάρτη τους…

(φωτογραφία: Ο Pompeo σε δηλώσεις του στα μέσα του περασμένου Ιούνη, ανάμεσα σε φλεγόμενα τάνκερ. Ήταν αυτά που υποτίθεται «κτύπησε» το ιράν, αλλά μετά το θέμα το ξέχασε. Κι αυτός και όλοι…

Φαίνεται όμως να την απολαμβάνει την σκηνοθεσία: ο αναδυόμενος φύλακας – άγγελος των τάνκερ…)

Pipe dreams

Πέμπτη 22 Αυγούστου. Ενώ η πορεία του επικηρυγμένου τάνκερ φτιάχνει νοητές γραμμές κινδύνου πάνω στους χάρτες της Μεσογείου ένα άλλο project επαληθεύεται τακτικά σαν α-νόητη γραμμή. Πρόκειται για τον θρυλικό αγωγό east med.

Τα όσα έχει γράψει η ασταμάτητη μηχανή θεωρώντας ότι πρόκειται για παραμύθι τα ξέρετε (υποθέτουμε). Την περασμένη Κυριακή 18/8, στην καθεστωτική «καθημερινή», κάποιος κάθε άλλο παρά περιθωριακός δημοσιοποίησε την γνώμη του για το θέμα σ’ ένα ολοσέλιδο άρθρο κάτω απ’ τον περιπαικτικό τίτλο «υδρογονάνθρακες και θησαυροί». Πρόκειται για τον κ. Ραφαήλ Μωυσή. Εκείνο που δίνει ένα κάποιο βάρος στη γνώμη του είναι ότι συστήνεται σαν πρώην πρόεδρος του συμβουλίου εθνικής ενεργειακής στρατηγικής. Είναι ένας άνθρωπος της δουλειάς δηλαδή.

Παρακάμπτουμε την διακριτική και υπονοούμενη προσπάθεια του κυρ Ραφάηλ να ειρωνευτεί στην αρχή του άρθρου του την Ουάσιγκτον (ή, ίσως, όποιον την πιστεύει σ’ αυτό το θέμα…) για την «υποστήριξή της στον east med». Πάμε στο ψαχνό. Ο κυρ Ραφάηλ μνημονεύει αυτά που έχει υποστηρίξει από καιρό η ασταμάτητη μηχανή (με όλη την περιθωριακότητά της….), για τα τεράστια κατασκευαστικά / οικονομικά προβλήματα που θα είχε ένας τέτοιος αγωγός. Δεν μένει εκεί όμως. Προσθέτει ένα στοιχείο που δεν το είχαμε υπόψη:

… Η τελική επιλογή μεταξύ αγωγού και υγροποιημένου αερίου [αναφέρεται στα κοιτάσματα της ανατολικής Μεσογείου] πρέπει να εξαρτηθεί όχι τόσο από παράγοντες στον τομέα της προσφοράς αλλά από την διαφαινόμενη μακροχρόνια ζήτηση φυσικού αερίου στις διάφορες περιοχές της υφηλίου. Όλοι οι έγκυροι οργανισμοί … προβλέπουν αυξημένη ζήτηση για το φυσικό αέριο για πολλές δεκαετίες, με προορισμό την Κίνα, τις Ινδίες και τις αναπτυσσόμενες περιοχές της Αφρικής και της Ασίας.

Δεν ισχύει, όμως, αυτό στις προβλέψεις για την Ευρώπη…. Το Πακέτο Καθαρής Ενέργειας έχει ως πρωταρχική επιδίωξη και στόχο την δραστική μείωση, μέχρι και πλήρη κατάργηση της χρήσης των ορυκτών καυσίμων… Ο αγωγός easmed, ακόμα και αν ξεκινήσει να κατασκευάζεται σε ένα με δύο χρόνια από σήμερα και αν, χωρίς απρόβλεπτες καθυστερήσεις, ολοκληρωθεί σε άλλα επτά, θα είναι νέος και ολοκαίνουργιος γύρω στο 2030. Τότε, σύμφωνα με τους στόχους του Π.Κ.Ε., το μερίδιο του φυσικού αερίου στην συνολική ενεργειακή κατάνάλωση της ε.ε. θα έχει αρχίσει να μειώνεται, ενώ μέχρι το έτος 2050, η στοχευμένη μείωσή του είναι ευθέως ανάλογη με τον βαθμό αποφυγής των καταστροφικών συνεπειών της κλιματικής αλλαγής…

Τι λέει λοιπόν ο πρώην πρόεδρος του συμβουλίου εθνικής ενεργειακής στρατηγικής; Ότι ακόμα κι αν αυτός ο πανάκριβος και πρωτοφανώς δύσκολος τεχνικά αγωγός φτιαχτεί, θα πουλάει ακριβά κάτι που η ευρώπη μπορεί και να μην χρειάζεται. Δεν μπορείς όμως να τον πάρεις και να τον κατευθύνεις στην ινδία… Σε απλά ελληνικά: η «μελέτη βιωσιμότητας» του έργου καταλήγει σ’ ένα τεράστιο «όχι!».

Έτσι είναι αλλά όχι μόνο. Το να πουλιέται στους δυστυχισμένους υποτελείς η ελπίδα ότι θα γίνουν ψευτοσεΐχηδες μέσω ενός σωλήνα που θα περνάει ξώφαλτσα απ’ την αυλή τους δεν είναι απλά ένα πρόστυχο παραμύθι. Είναι ένα πρόστυχο παραμύθι που σκοπεύει να κρύψει τους πραγματικούς (ή επιθυμητούς) στόχους του ιμπεριαλιστικού άξονα Ουάσιγκτον – Αθήνα – Τελ Αβίβ – Ριάντ· με τσόντα Λευκωσία… 

Οι κατεστραμμένοι μικροαστοί, ο «λαός», γουστάρουν τέτοια παραμύθια… Και πληρώνουν για να τ’ ακούνε…

(φωτογραφία: Δεξιά είναι ο Francis Fannon. Ο διακριτικά ειρωνικός κυρ Σαμουήλ ξεκινάει έτσι το άρθρο του, αναδημοσιεύουμε αυτολεξεί:

Πληροφορούμαι από την Οικονομική «Κ» (6 Αυγούστου) ότι ο Αμερικανός υφυπουργός Εξωτερικών αρμόδιος για ενεργειακούς πόρους Φράνσις φανόν, ήρθε στη χώρα μας για να λάβει μέρος στην 1η Ενεργειακή διάσκεψη στην οποία, μεταξύ άλλων, «θα δοθεί ουσιαστικά ώθηση στη διακυβερνητική συμφωνία για τον αγωγό αερίου Eastmed”…

Για όνομα του μεγαλοΑνύπαρκτου κυρ Σαμουήλ μας! Κι εσείς απ’ την εφημερίδα το μάθατε; Ένα πρώην ενεργειακό μεγαλοστέλεχος δεν ήξερε τίποτα για την άφιξη ενός ακόμα μεγαλύτερου ενεργειακού μεγαλοστελέχους απ’ το συμμαχικό ψοφιοκουναβιστάν; Δεν σας το είπαν;

Τς τς τς… Τι κόσμος!!! )