Year: 2019

Μέση Ανατολή 1

Τετάρτη 28 Αυγούστου. Οι τούρκοι ισλαμοδημοκράτες δεν έχουν κανένα συμφέρον στο να επιτίθενται οι αντικαθεστωτικοί του Idlib με πυραύλους και drones στην ρωσική αεροπορική βάση του Khmeimin· ούτε καν στον συριακό στρατό, στην περίμετρο του θύλακα. Εκείνο που θα ήθελαν ήταν αυτό που δεσμεύτηκαν κάμποσες φορές ότι θα πετύχουν: μια ορισμένη ανα-πολιτικοποίηση αυτών των αντικαθεστωτικών, έξω και μακριά απ’ τα σχέδια του Τελ Αβίβ και του Ριάντ, ώστε να αποτελέσουν ένα συνθετικό της νέας συρίας, μια αυτοδιοικούμενη επαρχία στα πλαίσια κάποιας ενισχυμένης “αποκέντρωσης των εξουσιών”· και, βέβαια, υπό την τουρκική οικονομική και πολιτική επιρροή.

Ο σχεδιασμός της Άγκυρας δεν έχει πετύχει. Κι αυτό είναι μειονέκτημα τόσο για την ίδια όσο και για το υπόλοιπο μπλοκ της Αστάνα. Όσο υπάρχουν ισραηλινές και σαουδαραβικές “παρεμβολές” στο συριακό έδαφος / πεδίο μάχης, ακόμα κι αν είναι περικυκλωμένες (όπως στο Idlib), το μπλοκ της Αστάνα δεν μπορεί να προχωρήσει την συνέχεια του σχεδιασμού του: μια πολιτική διαδικασία (εκλογές, νέο σύνταγμα) και, παράλληλα ή μετά, έξωση του τελευταίου αμερικανοκρατούμενου θύλακα στα νότια και διαχείριση της συμμαχίας ηπα – ypg. Επιπλέον, το παρατεινόμενο «χάος» στην συριακή επικράτεια, παρότι είναι αισθητά περιορισμένο σε σχέση με την εποχή του isis, κάνει ευκολότερες τις ισραηλινές επιδρομές σ’ αυτήν.

Όμως ούτε η Μόσχα, ούτε η Δαμασκός, ούτε η Τεχεράνη ούτε οποιοσδήποτε συνδυασμός στρατιωτικής συμμαχίας μεταξύ τους μπορεί (ή θέλει) να κατακτήσει το Idlib στο σύνολό του. Εκεί έχουν συγκεντρωθεί όλοι οι αντικαθεστωτικοί που παραδόθηκαν σε μια σειρά κρίσιμα σημεία / πόλεις της συριακής αντεπίθεσης. Απ’ το Aleppo μέχρι την Dara’a – συμπεριλαμβανομένων των προαστείων της Δαμασκού (Duma, Shab’a, κλπ). Είναι μια εξαιρετικά πυκνοκατοικημένη περιοχή, με πάρα πολλούς άμαχους: τις οικογένειες των αντικαθεστωτικών που αποχώρησαν μαζί τους απ’ την υπόλοιπη συρία. Οποιαδήποτε προσπάθεια ανακατάληψης του συνόλου του θύλακα σημαίνει άγρια σφαγή…

Η πρόσφατη κατάληψη της Khan Shaykum έχει νόημα σαν ακόμα μεγαλύτερη πίεση προς τους αντικαθεστωτικούς να συμβιβαστούν και να συνεργαστούν πολιτικά με το μπλοκ της Αστάνα. Αυτό θα βοηθούσε ιδιαίτερα την Άγκυρα… Όμως οι ηγέτες των αντικαθεστωτικών είναι «επαγγελματικά» οππορτουνιστές: εφόσον θεωρούν, εκτιμούν, ότι δεν κινδυνεύουν από κάποια συνολική στρατιωτική συντριβή και εφόσον συνεχίζουν να έχουν την υποστηρίξη του Τελ Αβίβ και του Ριάντ, «διαπραγματεύονται» το τομάρι τους πολύ ακριβότερα απ’ όσο αξίζει· και απ’ όσο θα ήταν διατεθειμένος να δεχτεί ο Άσαντ, ακόμα και κάτω απ’ την πίεση των υπόλοιπων του μπλοκ.

Κι έτσι, ουσιαστικά, το ζήτημα Idlib (και ο σχεδιασμός που τον συνοδεύει) βρίσκεται εδώ και μήνες σε στασιμότητα / αδιέξοδο.

(φωτογραφίες: Μετά την ανακατάληψη της νότιας άκρης του θύλακα του Idlib απ’ τον συριακό στρατό, ένα τουρκικό “φυλάκιο παρατήρησης”, κανονικό μικρό στρατόπεδο δηλαδή, στη θέση Murak, που πριν ήταν στα σύνορα του θύλακα, απέμεινε ανάμεσα στον συριακό στρατό. Που το περικύκλωσε. Φυσικά όλοι διαταγές παίρνουν· όχι, όμως, ότι καταλαβαίνουν και από υψηλή πολιτική. Για καλό και για κακό λοιπόν, μέχρι να οργανωθεί και να γίνει η μετακόμιση, και για τον συμβολισμό του πράγματος, ανάμεσα στον συριακό και στον τουρκικό στρατό στο παρατηρητήριο του Murak, παρατάχτηκε ρωσικός… Είναι οι καραβανάδες με τα κοντομάνικα – στη δεύτερη φωτό, στο βάθος, φαίνεται το τουρκικό παρατηρητήριο).

Μέση Ανατολή 2

Τετάρτη 28 Αυγούστου. Δεν είναι, όμως, αυτό το τέλος της ιστορίας. Αν οι proxies δυσκολεύουν τόσο πολύ τις εξελίξεις, τότε το βάρος της ευθύνης μεταφέρεται στα κράτη που τους πατρονάρουν. Το ισραηλινό και το σαουδαραβικό εν προκειμένω…

Η Άγκυρα πίεσε ισχυρά το σαουδαραβικό καθεστώς μετά την δολοφονία του Khashoggi στις αρχές του περασμένου Οκτώβρη. Ενδεχομένως έχει ακόμα άγνωστα στοιχεία που ενοχοποιούν τον τοξικό· αλλά και τον καθοδηγητή του στο Αμπού Ντάμπι. Ωστόσο μετά το αρχικό σοκ οι προμηθευτές όπλων της σαουδαραβικής χούντας (αμερικάνοι, άγγλοι, γάλλοι) κατάφεραν να κερδίσουν (και να κερδίζουν) χρόνο. Η Μόσχα επίσης ενδιαφέρεται να βάλει το Ριάντ στο πελατολόγιό της σε όπλα, αλλά ίσως θα προτιμούσε υπό άλλο «αφεντικό», κι όχι τον τοξικό… Πρακτικά η τρέχουσα ζημιά για τον τοξικό και το σόι του έρχεται απ’ την υεμένη και τους Houthis· αλλά προφανώς είναι αργή.

Το ισραηλινό φασιστικό καθεστώς απ’ την μεριά του, όσο περισσότερο νοιώθει ότι στριμώχνεται (και σε ότι αφορά το απαρτχάιντ που εξαπλώνει στα κατεχόμενα παλαιστινιακά εδάφη, αλλά όχι μόνον εκεί) τόσο δείχνει να αποχαλινώνεται. Εφόσον έχει την κάλυψη της Ουάσιγκτον, αυτή η «τακτική της έντασης» μπορεί να φαίνεται ότι λειτουργεί υπέρ του Τελ Αβίβ· ειδικά επειδή προσέχει να μην κτυπήσει ρώσους καραβανάδες ή ρωσικές εγκαταστάσεις (στη συρία). (Παρότι το έχει κάνει ήδη μια φορά…)

Είναι, όμως, μεσοπρόθεσμα βιώσιμη αυτή η τακτική; Αφότου το Τελ Αβίβ, το Ριάντ και η Ουάσιγκτον απέτυχαν να δημιουργήσουν μια μόνιμη τεράστια «μαύρη τρύπα» στην ευρύτερη μέση Ανατολή μέσω του isis (και ήταν η Μόσχα κατά κύριο λόγο που τους εμπόδισε…), ο ισραηλινός μιλιταρισμός / φασισμός έχει “βγει μπροστά αυτοπροσώπως” μετατρέποντας παραδειγματικά όλη την ζώνη που προοριζόταν για “καμμένη γη” σε δικό του πεδίο βολής. Αυτή η εξέλιξη δεν αφορά, όμως, μόνο την Βαγδάτη, την Δαμασκό και την Βηρυττό. Αφορά επίσης την Τεχεράνη, κι ακόμα παραπέρα την Μόσχα και το Πεκίνο. Κι ενώ το απαρτχάιντ Τελ Αβίβ μπορεί να βρίσκει ακόμα υποστηρικτές της “δημιουργικής καταστροφής” στην Ουάσιγκτον, στο Λονδίνο ή, ακόμα, και στο Παρίσι, υπονομεύει υπόγεια (ή και φανερά) οποιοδήποτε κινεζικό ή ρωσο-κινεζικό σχέδιο καπιταλιστικής αξιοποίησης στη μέση Ανατολή.

Μ’ άλλα λόγια, το Τελ Αβίβ δεν κάνει τον “δικό του πόλεμο” φτιάχνοντας όλο και πιο γελοίες “δικαιολογίες άμυνας”… Συμμετέχει στον 4ο παγκόσμιο σε μια συγκεκριμένη συμμαχία, σε μια συγκεκριμένη πλευρά. Και συμμετέχει σαν παράγοντας βίας, αστάθειας, επιθετικότητας. Η απάντηση, λοιπόν, στο ερώτημα αν είναι μεσοπρόθεσμα βιώσιμη αυτή η τακτική είναι (κατά την ταπεινή μας γνώμη) ένα ξερό “όχι”: αργά ή γρήγορα θα προκαλέσει μια απάντηση ανάλογη όχι απλά των ισραηλινών επιθέσεων αλλά του γεωπολιτικού ρόλου “νταβατζή” του Τελ Αβίβ συνολικά.

Μέση Ανατολή 3

Τετάρτη 28 Αυγούστου. Ζούμε σ’ εκείνες τις ζόρικες περιόδους της καπιταλιστικής ιστορίας και της όξυνσης του ενδοκαπιταλιστικού ανταγωνισμού όπου ακόμα και φαινομενικά «μικρά προβλήματα» (όπως αυτό του Idlib) σέρνουν πίσω τους όλο και πιο φανερά τις αλληλουχίες που καταλήγουν σε «κεντρικές (ας τις πούμε έτσι) αντιθέσεις».

Απ’ αυτήν την άποψη οι τούρκοι ισλαμοδημοκράτες χρειάζονται ανοικτό το ζήτημα της αγοράς των αμερικανικών f-35 σαν «μέσο πίεσης» προς την Ουάσιγκτον, ειδικά απ’ την ερχόμενη άνοιξη και μετά όταν απ’ την μια μεριά θα οριστικοποιηθεί ο αποκλεισμός τους απ’ την αγορά (αν οριστικοποιηθεί…) ενώ ταυτόχρονα θα τρέχει η προεκλογική περίοδος στις ηπα. Εναλλακτικές απ’ την στενή άποψη του μιλιταριστικού εξοπλισμού τους έχουν· και πάντα είχαν. Δεν έχουν όμως λόγο να βιαστούν τους επόμενους μήνες, και να αρχίσουν τις παραγγελίες στη Μόσχα· όχι, σίγουρα, φανερά. Ούτε η Μόσχα αγνοεί τι κάνει η Άγκυρα.

Στην πραγματικότητα η Άγκυρα σαν μοχλός διάλυσης (ή σοβαρού αδυνατίσματος) διάφορων ιστορικών δυτικών project (όπως το νατο) είναι πράγματι ένας καλός φίλος που αξίζει. Κι αυτό το κάνει όχι από εξωτερική πίεση, αλλά επειδή τέτοια είναι τα συμφέροντά της. Τι άλλο να θέλουν η Μόσχα ή/και το Πεκίνο σ’ αυτήν την περιοχή του κόσμου;

Εν τω μεταξύ το μπλοκ της Αστάνα είναι να ξανασυναντηθεί – κάποια στιγμή τον ερχόμενο Σεπτέμβρη. Επανεκτίμηση της κατάστασης, νέες προτεραιότητες, κλπ κλπ…

Η μυθολογία ένοπλη

Τρίτη 27 Αυγούστου. Στα μικροαστικά φαντασιακά αυτό που θεωρείται πραγματικότητα δεν έχει σχεδόν ποτέ σχέση με την πραγματικότητα. Ο καλύτερος μάρτυρας αυτής της αλήθειας είναι οι μικροαστικές κοινωνικές σχέσεις…

Εννοείται ότι τα «Εξάρχεια» αυτών των φαντασιακών δεν είναι τα Εξάρχεια. Για άλλους τόπος διασκέδασης και του εμπορίου της, για άλλους μαύρη τρύπα εγκληματικότητας και ακολασίας, για άλλους η γη της ελευθερίας… τα αληθινά Εξάρχεια είναι μάλλον ο τόπος έδρασης των μύθων (συμπεριλαμβανόμενης και της χωματερής τους, ίσως κυρίως αυτής…) παρά οτιδήποτε άλλο. Κι έτσι, το πιο φασιστικό κομμάτι των μικροαστών, φαντάζεται την «εκκαθάριση των Εξαρχείων» όπως κάποιοι άλλοι, άλλοτε, καταλάβαιναν την καταστροφή της Καρχηδόνας: σαν λύτρωση απ’ το μίασμα. (Μετά από 40 χρόνια κατοίκησης ‘n’ much more στο «άβατο», η ασταμάτητη μηχανή βαριέται αφόρητα να ελπίζει πως οποιοδήποτε κομμάτι αυτής της μικροαστικής μεσανατολικής πόλης / κοινωνίας μπορεί να απελευθερωθεί απ’ τις μυθολογίες του…)

Απ’ αυτήν την άποψη η χτεσινή «εκκαθάριση» 4 κατειλημμένων κτιρίων ήταν μια PR αποτυχία. Φυσικά το μικροαστικό φασισταριό μισεί τους μετανάστες / πρόσφυγες. Αλλά στην φαντασία του η «ανακατάληψη των Εξαρχείων απ’ το νόμο και την τάξη» δεν ήταν συνώνυμη της «ανακατάληψης» της Μόρια… Το σενάριο της «νίκης» στο μυαλό τους δεν είχε ξεσπίτωμα σκουρόχρωμων μανάδων με μωρά στην αγκαλιά. Είχε (ήθελε να έχει) πολύ πιο epic «ευρήματα»… Έγινε ένα μικρό βραχυκύλωμα εκεί…

Αλλά ο επαγγελματισμός του υπουργείου τάξης και ασφάλειας δεν είναι υποχρεωμένος να χορταίνει αυτά τα φαντασιακά· είναι αρκετό να τα αξιοποιεί. Σαν κομμάτι του κέντρου της πόλης, με μια underground μυθολογία διεθνώς γνωστή, το ερώτημα που έχουν να απαντήσουν οι επαγγελματίες της πολεοδομικής τάξης για τα Εξάρχεια δεν είναι αν θα ανασύρουν από κάποιο υπόγειο τον εγγονό του μπιν Λάντεν… Αλλά η όσο πιο ομαλή ανάπτυξη του airbnb και των λοιπών τουριστικών δραστηριοτήτων. Συνεπώς το «απόθεμα κτισμένου χώρου» της περιοχής (τα κτίρια δηλαδή) είναι προς «ανάκτηση» για τέτοιους πεζούς και προσοδοφόρους λόγους· κι όχι για να έχουν να λένε όσοι δεν ξέρουν καν που πέφτει η Μπενάκη ή η Αραχώβης ότι «επιτέλους μπορούμε να κυκλοφορήσουμε άφοβα».

Δεν θα πρέπει να κάνει εντύπωση το γεγονός ότι εν έτει 2019 ένα υπουργείο αστυνομίας και ένας Χαρχούδας δήμαρχος είναι περισσότερο ατζέντηδες του real estate παρά οτιδήποτε άλλο. (Έχει ξανασυμβεί αυτό, στο παρελθόν…) Αν κάτι απομένει είναι η μάταιη ελπίδα συγκράτησης της ιδιοκτησίας των οποιοδήποτε συμβόλων, είτε του «νόμου» είτε της «ανομίας»: έτσι κι αλλιώς τα Εξάρχεια πουλιούνται κι αγοράζονται με το κιλό και με το τετραγωνικό (κι όχι μόνον αυτά άλλωστε).

Περισσεύει ένα «υπόλοιπο» στις εξισώσεις των φαντασιακών και των συμβόλων: οι άστεγοι πρόσφυγες και μετανάστες. Όμως κι εκεί υπάρχει μια ήττα παλιά: δεν βρέθηκε εκείνο το εντόπιο συλλογικό υποκείμενο που θα τους εξασφάλιζε αδιαπραγμάτευτα ότι δεν χρειάζεται να «εγκληματικοποιούνται» ούτε στο ελάχιστο για να καταφέρουν να συνεχίσουν την πορεία τους.

Δυστυχώς, ως γνωστόν, όλες οι ήττες μας είναι ορφανές…

Μέση Ανατολή

Τρίτη 27 Αυγούστου. Ας το πούμε, λοιπόν, με το όνομά του· κατ’ αρχήν για να μην παραμυθιάζεται κανείς: το φασιστικό, απαρτχάιντ κράτος του ισραήλ έχει ξεκινήσει έναν ευρύ πόλεμο στη μέση Ανατολή. Όχι μόνο εναντίον των παλαιστινίων διαδηλωτών αλλά, επιπλέον, και οπουδήποτε αλλού θεωρεί – όπως άλλωστε το δηλώνει ανοικτά ο φασιστοNetanyahou – ότι «το παίρνει». Ακόμα και στην υεμένη… Αν οποιοδήποτε άλλο κράτος στον κόσμο έκανε το ένα δέκατο των επιθέσεων εναντίον άλλων κρατών απ’ αυτές που έχει κάνει το Τελ Αβίβ, οι πάντες θα το έδειχναν σαν «απειλή για την παγκόσμια ειρήνη». Ο ισραηλινός φασισμός έχει διεθνή ασυλία· αλλά δεν τελειώνει η ιστορία εκεί.

Η ισραηλινή εκστρατεία λογίζεται σαν «χαμηλής έντασης»… Αλλά αυτό μόνο αν πάρει κανείς τα ισραηλινά θεωρήματα στα σοβαρά. Κάποια απ’ αυτά ισχύουν από πρώτη ματιά. Περιμένει «κατανόηση» επειδή οι προεκλογικές εκστρατείες στο Τελ Αβίβ γίνονται με βόμβες και σφαίρες· φταίει η μιλιταριστική ιδιαιτερότητα της «μόνης δημοκρατίας»… Μπορεί να σκοτώνει, να σακατεύει, να τραυματίζει παλαιστίνιους, να γκρεμίζει τα σπίτια τους, να τους κλείνει φυλακή «έτσι», επειδή είναι αδύναμοι… Μπορεί να επιτίθεται στη συρία επειδή ο συριακός στρατός είναι απασχολημένος αλλού, και εξάλλου δεν είναι τόσο καλά εξοπλισμένος… Μπορεί να επιτίθεται στο ιράκ επειδή ο ιρακινός στρατός είναι μακρυά… Μπορεί να επιτίθεται στην υεμένη επειδή οι Houthis έχουν σοβαρότερο αντίπαλο να αντιμετωπίσουν· και είναι επίσης μακριά… Μπορεί να επιτίθεται στην κοιλάδα Bekaa στα σύνορα λιβάνου – συρίας επειδή το «λαϊκό μέτωπο για την απελευθέρωση της παλαιστίνης» δεν έχει πολλές στρατιωτικές δυνατότητες… Μπορεί να επιτίθεται στην Βηρυττό επειδή η Χεζμπ’ αλλάχ δεν θα απαντήσει…

Χμμμ… Αυτό το τελευταίο είναι αυθαίρετο. Πάνω απ’ τον ισραηλινό μιλιταρισμό πλανιέται πάντα το μαύρο σύννεφο της ήττας του στο νότιο λίβανο το 2006, περίπου τέτοια εποχή. Είναι το «βιετνάμ του ισραήλ», παρότι δεν κράτησε πολύ· κράτησε αρκετά, ωστόσο, για να σχετικοποιεί σοβαρά και καθαρά τις πραγματικές δυνατότητες του ρατσιστικού ισραηλινού στρατού (και τις αντοχές της ρατσιστικής κοινωνικής πλειοψηφίας εκεί) απέναντι σε έναν μαζικό και πειθαρχημένο στον ανορθόδοξο πόλεμο «μη κρατικό στρατό» σαν αυτόν της Χεζμπ’ αλλάχ. Που μετά από 13 χρόνια είναι και πολύ καλύτερα εξοπλισμένος και πολύ πιο έμπειρος (συρία γαρ…)

Αν η Χεζμπ’ αλλάχ μπορεί να κάνει καλά κάτι που δεν μπορεί να κάνει ούτε ο συριακός ούτε ο ιρακινός στρατός είναι η δική της εκδοχή πολέμου τριβής. Είναι κοντά (δίπλα) στο ισραήλ και έχει τον τρόπο. Αν η λιβανέζικη οργάνωση αποφάσιζε κάτι τέτοιο (στα λόγια το απειλεί…) θα μετέφερε στο Τελ Αβίβ το πρόβλημα της «κλιμάκωσης». Κι εκεί το φάντασμα του 2006 θα γινόταν ακόμα πιο βαρύ.

Το έχουμε ξαναπεί, ας το επαναλάβουμε: το ισραηλινό κράτος σε ένα όπλο υπερέχει καθαρά έναντι όλων των αντιπάλων του (εκτός του τουρκικού). Στην αεροπορία. Όμως όπως έχουν αποδείξει όλοι οι πόλεμοι των τελευταίων 30 χρόνων κανένας δεν κερδήθηκε έτσι! Αυτό σημαίνει ότι οι πύραυλοι και τα drones έχουν περιορισμένη αξία, για όσο ο όποιος αντίπαλος δεν αποφασίζει να κάνει τον πόλεμο και (ή κυρίως) χερσαίο, έχοντας μάλιστα ειδική γνώση και αντοχή στις «ανορθοδοξίες» του.

Τι κάνει, λοιπόν, ο στρατηγικός σύμμαχος του ελλαδιστάν, που έχει εκπαιδεύσει την αεροπορία του στα μέρη μας, κτυπώντας όπου και όποτε γουστάρει; Παίζει με τα σπίρτα; Ξύνεται στη γκλίτσα;

Ναι. Ο Netanyahou απειλεί ξανά (όπως ο Olmert το 2006…) ότι θα «ισοπεδώσει τον λίβανο» και ότι «θα γυρίσει το ρολόι της ιστορίας πίσω»… αν κουνηθεί η Χεζμπ’ αλλάχ…

Όπως όλοι οι φασιστοκαραγκιόζηδες νομίζει ότι η Ιστορία είναι το ακριβό μαραφέτι που φοράει… Ότι «την έχει στο χέρι»…

(φωτογραφίες: Πάνω, η “ορθή στάση” ενός ισραηλινού τανκ στο νότιο λίβανο, το καλοκαίρι του 2006. Κάτω, ακόμα και ερείπια στηρίζουν τις βάσεις των ρουκετών – πάλι το καλοκαίρι του 2006, στο νότιο λίβανο…)

Rescuer?

Δευτέρα 26 Αυγούστου. Όταν το 2008, στα 26 της, η τυνήσια Emel Mathlouthi είδε τα τραγούδια της να απαγορεύονται απ’ τα ελεγχόμενα απ’ το κράτος media, ήταν ήδη απογοητευμένη απ’ την απάθεια των συμπατριωτών της. Αυτοεξορίστηκε στη γαλλία. Αλλά στα τέλη του 2010 η φωνή της ήταν πίσω στους δρόμους της Τύνιδας: το τραγούδι της Kelmti Horra («τα λόγια μου είναι ελεύθερα») έγινε ο ύμνος της επανάστασης. Και της επόμενης: στην αίγυπτο. Και της μεθεπόμενης: στη συρία…

Η ποιήτρια και μουσικός Mathlouthi, που μετέφερε στην αραβική νεολαία τον άνεμο των “τραγουδιών διαμαρτυρίας” των πρωτοκοσμικών ‘60s (η Joan Baez έχει επηρρεάσει έντονα την Emel) έγινε έτσι στα 30 της η «Fairuz» των αραβικών εξεγέρσεων. Έπαιξε στο Κάιρο μετά την επανάσταση (πριν την χούντα του Sisi), έπαιξε στη Βαγδάτη το καλοκαίρι του 2012 σε μια πρωτοφανή σε μέγεθος συναυλία. Το 2014 έπαιξε μαζί με άλλες γυναίκες μουσικούς στο ντοκυμαντέρ του ιρανού Ayat Najafi No Land’s Song – ήταν η πρώτη επίσημη εμφάνιση σολιστών γυναικών στο ιράν.

Το κράτος που της απαγόρευσε να τραγουδήσει ήταν το απαρτχάιντ ισραηλινό: η συναυλία της στη Ramallah δεν έγινε ποτέ. Aντί γι’ αυτήν τραγούδησε μπροστά σε μια κάμερα στα σύνορα της ιορδανίας και έγινε αναμετάδοση σ’ ένα θέατρο στην Παλαιστίνη…

Το ατμοσφαιρικό και πεσιμιστικό Rescuer που ακολουθεί (περιλαμβάνεται στο άλμπουμ Everywhere we looked was burning που θα κυκλοφορήσει στα τέλη Σεπτέμβρη) δείχνει τις επιρροές της Mathlouthi απ’ την Bjork. Θα μπορούσε να είναι εισαγωγή στο «The Baby of Macon» του Greenaway· ή, ίσως, επίλογος στο Melancholia του Lars von Trier.

Οι γκάγκστερς αγαπούν την ειρήνη

Δευτέρα 26 Αυγούστου. Η επικράτεια της αυτού μεγαλειότητας χρωστάει ήδη στον προϋπολογισμό της ε.ε. 39 δις λίρες. Είναι χρέος από συμμετοχές και υποχρεώσεις του Λονδίνου σαν μέλος της ένωσης. Είναι ένα χρέος άσχετο με την έξοδο ή το είδος της…

Αλλά ο Bor-Duk απειλεί. Ότι δεν θα τα πληρώσει αν η ε.ε. δεν του κάνει χάρη να φτιάξει σύνορα ανάμεσα στο ιρλανδικό κράτος και την βόρεια ιρλανδία, έτσι ώστε να ικανοποιηθεί το αγγλικό φασισταριό και η εθνική εγωπάθεια του. Με άλλα λόγια ο Bor-Duk ζητάει απ’ την ε.ε. να «πουλήσει» την ιρλανδία για 39 δισεκατομύρια λίρες…

Είναι το είδος «διαπραγμάτευσης» που αρέσει στο ψόφιο κουνάβι. Και ταιριάζει μάλλον σε β διαλογής γκάγκστερς. Δεν θα πείσει κανέναν· θα τους κάνει όλους ακόμα πιο έξαλλους.

Την ίδια στιγμή ο «είμαι ηγέτης παγκόσμιας εμβέλειας» Macron κάνει δημόσιες σχέσεις παριστάνοντας ότι θα πείσει (στη σύνοδο των g7) το ψόφιο κουνάβι να σταματήσει ένα μέρος τουλάχιστον των τιμωριών του κατά της Τεχεράνης, ώστε να μπορεί να πουλάει πετρέλαιο…

Έχει, δυστυχώς, κωμικές διαστάσεις η «γαλλική ειρηνευτική προσπάθεια». Ως εάν οι τιμωρίες κατά της Τεχεράνης να έχουν στ’ αλήθεια κάποια άλλη αφορμή κι όχι, ακριβώς, τους ιρανικούς υδρογονάνθρακες!… Never mind: σημασία έχει να ακούγεσαι σαν «αντίπαλος της Ουάσιγκτον»…

Εν τω μεταξύ το φασιστικό ισραηλινό κράτος γίνεται διαρκώς και πιο επικίνδυνο. Εκτός απ’ την συρία έχει κηρύξει πια πόλεμο και στο ιράκ και στον λίβανο… Παντού κυνηγώντας (υποτίθεται) την Τεχεράνη…

Οι επιθέσεις (μπορεί να είναι «προεκλογικές» – αλλά σκοτώνουν…) γίνονται, άραγε, μετά από υπολογισμό ότι δεν θα υπάρξει απάντηση; Ή ότι αν υπάρξει θα τρέξει ο ψοφιοκουναβικός στρατός να ισοπεδώσει την μέση Ανατολή – πάντα για το καλό της ανθρωπότητας;

Το γεγονός ότι αντιμετωπίζονται (διεθνώς) σαν ρουτίνα απλά ανοίγει ακόμα περισσότερο τον δρόμο για τα χειρότερα.

(φωτογραφία: Ο Macron κάλεσε τον ιρανό υπ.εξ. Zarif στο «περιθώριο» του ραντεβού των g7 – όχι για να τον χρήσει g-όγδοο! Με δεδομένο ότι ο Zarif ήταν στο Παρίσι και πριν λίγο καιρό, δεν αποκλείεται καθόλου το παιχνίδι των εντυπώσεων. Χρειάζεται, όμως, πολλή «γαλλοσύνη» – με την έννοια του μεταμοντερνισμού… – για να πιστεύει κανείς ότι κάθεται πάνω στο κύμα της παγκόσμιας αναδιάρθρωσης μ’ αυτόν τον τρόπο….)

Dollar problem 1…

Δευτέρα 26 Αυγούστου. Ο αρχιδιοικητής της (κρατικής) «τράπεζας της αγγλίας» Mark Carney δεν θα κάνει φίλο το ψόφιο κουνάβι. Πιθανότατα και κανέναν άλλο αμερικάνο αξιωματούχο. Μιλώντας προχτές σε αμερικανικό έδαφος (στο Jackson Hole) σε γεύμα εργασίας αρχιτραπεζιτών του πλανήτη, πρότεινε σαν φάρμακο για το μέλλον του καπιταλιστικού κόσμου την εγκατάλειψη του δολαρίου σα νομίσματος παγκόσμιας εμπορικής χρήσης, και την αντικατάστασή του από ένα “ψηφιακό νόμισμα” (σαν το “libra” του Zuckerberg…) το οποίο θα έχει σταθερές ισοτιμίες με κάμποσα νομίσματα διεθνούς χρήσης.

Μαχαιριά στην καρδιά του ψοφιοκουναβιστάν: Οι ηπα αντιστοιχούν μόνο στο 10% του παγκόσμιου εμπορίου και στο 15% του παγκόσμιου αεπ είπε ο κυρ Carney, αλλά οι μισές διεθνείς εμπορικές συναλλαγές και τα δύο τρίτα των ασφαλιστικών συμβολαίων είναι σε δολάριο. Αυτή η ανισορροπία είναι η πηγή των δεινών συμπλήρωσε ο κυρ Carney… Είναι κι αυτό μια άποψη! Αλλά εκείνο το “μόνο” πως το ξεστόμισε;

Η ιδέα του Carney δεν είναι καινούργια. Πριν 75 χρόνια, περίπου τέτοια εποχή (Ιούλης του 1944), προς το τέλος του Β παγκόσμιου, αποτύγχανε μια παρόμοια πρόταση που είχε προσπαθήσει να περάσει ένας άλλος άγγλος, πολύ πιο διάσημος: ο Keynes. Ο λόρδος οικονομολόγος με την αιχμηρή σκέψη και τις τολμηρές απόψεις, καταλαβαίνοντας ότι η αγγλική στερλίνα έχει πεταχτεί οριστικά απ’ την θέση του νο 1 νομίσματος διεθνών συναλλαγών, ξέροντας πολύ καλά τα οφέλη που έχει για τον «μητρικό καπιταλισμό» η διεθνής κυκλοφορία / χρήση του νομίσματός του, και βλέποντας ότι ο επόμενος νομισματο-βασιλιάς θα είναι το δολάριο, προσπάθησε πατριωτικότατα να εμποδίσει αυτήν την ενθρόνιση. Πρότεινε σαν κέντρο της παγκόσμιας οικονομικής “ισορροπίας” ένα «σκιώδες», λογιστικό νόμισμα, το bancor (που δεν θα υπήρχε σε φυσική μορφή, θα είχε όμως αντιστοίχιση με χρυσό) με το οποίο θα είχαν σταθερές ισοτιμίες τα υπόλοιπα νομίσματα.

Εννοείται ότι η Ουάσιγκτον δεν του έκανε την χάρη! Το να μπορεί να τυπώνει η κεντρική ΣΟΥ τράπεζα το νόμισμα που χρησιμοποιούν και οι υπόλοιποι στις διεθνείς συναλλαγές τους, αποφέρει ένα σταθερό «νοίκι» – και οικονομική ηγεμονία. Το δολάριο και όχι το bancor έγινε η «άγκυρα» των διεθνών νομισματικών και οικονομικών σχέσεων στις συμφωνίες του Bretton Woods· και ο αμερικανικός καπιταλισμός άρχισε να απολαμβάνει τα οφέλη….

Όταν στις αρχές της δεκαετίας του ’70 η “άγκυρα σηκώθηκε” (με την έννοια ότι το αμερικανικό δολάριο έπαψε να έχει αντιστοίχιση με τον χρυσό, κι έγινε έτσι ένα “μέτρο της αξίας που επιπλέει – στις αγορές”), ο τότε αμερικάνος υπ.οικ. John Connally το είπε ωμά στον υπόλοιπο πλανήτη: το δολάριο είναι το δικό μας νόμισμα και το δικό σας πρόβλημα.

Πράγματι, το “δικό τους νόμισμα” έγινε πρόβλημα για αρκετούς άλλους καπιταλισμούς πρώτης γραμμής – και όχι μόνο. Στις αρχές της δεκαετίας του ’90 έγινε όπλο κατά του ιαπωνικού καπιταλισμού και του νομίσματός του…. Αργότερα, τον Μάρτη του 2009, κι ενώ η πιο πρόφατη όξυνση της παγκόσμιας κρίσης / αναδιάρθρωσης είχε ήδη ξεκινήσει, ο κινέζος αρχιτραπεζίτης Zhou Xiaochuan επανέφερε την ιδέα του Keynes, για «απεξάρτηση» του παγκόσμιου εμπορίου απ’ το δολάριο (και την αμερικανική οικονομική ηγεμονία) και την αντικατάστασή του πάλι από ένα λογιστικό νόμισμα, τα «ειδικά τραβηχτικά δικαίωματα» του δντ.

Εννοείται ότι η Ουάσιγκτον δεν του έκανε την χάρη!

Dollar problem 2…

Δευτέρα 26 Αυγούστου. Σε τέτοιους καιρούς, όπου το δολάριο είναι το έσχατο όπλο της Ουάσιγκτον πριν τα πυρηνικά, το οποίο χρησιμοποιεί με κάθε δυνατό τρόπο σε βάρος των ανταγωνιστών της, και όπου αυτοί οι ανταγωνιστές της αναδιοργανώνονται εν μέρει ανακαλύπτοντας τις αρετές των ψηφιακών κρυπτονομισμάτων (εγγυημένων, ωστόσο, απ’ τις κεντρικές τους τράπεζες – όχι bitcoin και παρόμοιες απάτες) και εν μέρει αποθηκεύοντας χρυσό για να ξαναδέσουν τα νομίσματά τους μ’ αυτόν, η αναβίωση της ιδέας του Keynes σημαίνει πρακτικά τα εξής:

Α) Ότι η Ουάσιγκτον θα δεχτεί με καλωσύνη να στερηθεί το σημαντικό «νοίκι» που παίρνει απ’ την διεθνή κυκλοφορία του δολαρίου, και θα αφήσει το Πεκίνο (π.χ….) να κάνει την δουλειά του… Ότι θα δεχτεί, επίσης, να μην μπορεί να δανειστεί (πουλώντας τα ομόλογά της) απ’ όλο τον κόσμο, όπως προσπαθεί να κάνει ακόμα· και, κατά συνέπεια, ότι τίμια και σεμνά θα χρεωκοπήσει…

Β) Ότι μια σειρά εκπρόσωποι καπιταλισμών πρώτης γραμμής θα συμφωνήσουν ήσυχα κι ωραία τις βασικές ισοτιμίες των νομισμάτων που χρησιμοποιούν με το ψηφιακό bancor…

Γ) Ότι θα φτιαχτεί ένας καινούργιος διεθνής οργανισμός (που δεν θα τον ελέγχει κανένα κράτος ή μπλοκ κρατών…) σαν η «τράπεζα» αυτού του ψηφιακού bancor, για να κάνει τις εκκαθαρίσεις των διεθνών συναλλαγών· και ότι το αμερικανο-ελεγχόμενο swift που τώρα είναι η ραχοκοκαλιά των “κυρώσεων” θα πάει στα σκουπίδια της ιστορίας…

Και όλα αυτά θα γίνουν όμορφα, πολιτισμένα, ειρηνικά – για το καλό του παγκόσμιου καπιταλισμού! Χωρίς «μίση και πάθη», χωρίς «εγωϊστικά συμφέροντα»… Περίπου σαν το «να σώσουμε το κλίμα του πλανήτη» μια φάση…

Θα ρωτούσαμε «τι πίνει ο κυρ Carney;», αλλά η απάντηση είναι αλλού: σε λίγους μήνες λήγει η θητεία του στην τράπεζα της αγγλίας, οπότε σαν «βετεράνος» το ρίχνει που και που στη φιλοσοφία. «Πώς θα σώσουμε το οικονομικό κλίμα» μια φάση…

Σωστά καταλαβαίνει ο άγγλος αρχιτραπεζίτης (όπως και άλλοι) ότι η παρούσα (αν)ισορροπία είναι προβληματική και χειροτερεύει διαρκώς… Αλλά η «οικονομία» του καπιταλισμού είναι πολιτική οικονομία! Και επειδή (όπως είχε πει ο κυρ Keynes) μεσοπρόθεσμα είμαστε όλοι νεκροί, οι πραγματικές απαντήσεις δίνονται ήδη καθημερινά, εδώ και τώρα. Με παλιά και με καινούργια υλικά – αλλά με τακτικές που αντιστοιχούν στον πόλεμο· και όχι σε μια εικονική καλωσυνάτη ειρήνη…

Πες μου τον φίλο σου…

Κυριακή 25 Αυγούστου. Μερικοί άνθρωποι είναι πραγματικά τυχεροί. Έρχεται μια στιγμή στη ζωή τους που με μια απλή κουβέντα μεταμορφώνονται. Για παράδειγμα οι πιο αυθεντικοί φασίστες μπορούν να πουν «θάνατος στους παλαιστίνιους» (και το λένε…) κι αμέσως το ρατσιστικό, φονικό, απαρτχάιντ καθεστώς του Τελ Αβίβ τους αγκαλιάζει και τους εισάγει σ’ έναν καινούργιο, λαμπρό και καθαρό κόσμο. Με το αίμα να φτάνει μόνο ως το γόνατο.

Ο τελευταίος που ξέρουμε στα μέρη μας είναι ο υπουργός βορΒορίδης. Συνεντευξιαζόμενη στην καθεστωτική «καθημερινή» πριν περίπου ένα μήνα (28 Ιούλη) η απερχόμενη πρέσβειρα του ισραήλ Irit ben Abba του έπλεξε το εγκώμιο με τον πιο επίσημο τρόπο. Τον πρότεινε έμμεσα αλλά καθαρά σαν λαμπρό παράδειγμα:

… Για την περίπτωση του υπουργού αγροτικής ανάπτυξης κ. Βορίδη, υποθέτω είδατε τις πρόσφατες δηλώσεις του. Πρόκειται για πολύ ενθαρρυντικά βήματα. Ό,τι είπε θα πρέπει να διαβαστεί πολύ προσεκτικά. Το ίδιο το γεγονός ότι επισκέφτηκε το Εβραϊκό Μουσείο είναι πολύ σημαντικό. Νομίζω ότι δίνει μήνυμα σε όλη την κοινωνία. Σήμερα, αν θέλεις να γίνεις ένας «mainstream» πολιτικός και όχι να βρίσκεσαι στα δύο άκρα του πολιτικού συστήματος στην Ελλάδα, δεν μπορείς να είσαι αντισημίτης, δεν μπορείς να είσαι ρατσιστής.

Δείχνει μια ωριμότητα, υπο μια έννοια, της ελληνικής κοινωνίας και του ελληνικού πολιτικού συστήματος, και είμαστε πολύ ικανοποιημένοι με αυτό που συνέβη…

Φυσικά, πιστή στην αποστολή της, η κυρία Irit έριξε το δηλητήριο που είναι η επίσημη «γραμμή» του καθεστώτος που υπηρετεί: υπάρχουν «δύο άκρα» στην ελλάδα είπε… που και τα δύο είναι «αντισημιτικά και ρατσιστικά». Σαφές; Περισσότερο δεν γίνεται!

Μόνο που δεν ξεσηκώθηκε κανείς. Γιατί όταν μιλάει οποιοσδήποτε για “δύο άκρα” είναι κρυφοχουντικός· σωστά… Όταν, όμως, μιλάει η ισραηλινή πρεσβεία; Τουμπεκί ψιλοκομμένο (έτσι συριζαίοι;)

Τσάμπα περιμέναμε τα ντόπια λεβεντόπαιδα της ελληνο-ισραηλινής φιλίας και της υποστηρίξης του ισραηλινού απαρτχάιντ να βγουν απ’ τα ρούχα τους (όχι για να κάνουν μπάνιο στη θάλασσα) και να καταγγείλουν τους εργοδότες τους ότι «μας φέρνετε σε πολύ δύσκολη θέση, γιατί δεν γίνεται να το παίζουμε ‘αντιφασίστες αγκαλιά με τον βορΒορίδη». Τσάμπα περιμέναμε: η συνταγή είναι γνωστή. Κάνε το κουνέλι, θα ξεχαστεί… Αιώνια ελλαδάρα!!!

Και, εν τω μεταξύ, για να μην μείνουν άπραγα τα λεβεντόπαιδα, κυνηγούν την Ilhan Omar…

Να είσαι συνεπής και υπάκουος στις επιλογές και τις διαταγές του αφεντικού – κι «όλα θα πάνε καλά»…