Year: 2019

Πήγαν για μαλλί και βγήκαν κουρεμένοι (2)…

Πέμπτη 5 Σεπτέμβρη. Θα μπορούσε κάποιος να κάνει την καρδιά του βούτυρο και να πει πως οι καλοκαιρινές αποκαλύψεις του occrp για μερικά απ’ τα έργα και τις ημέρες του γραφείου «Nikos Anastasiades ‘n’ Partners» συνέπεσαν εντελώς τυχαία με την «αλλαγή των καιρών»… Όχι, όμως, και η επίσκεψη αυστηρού ελέγχου της αμερικανίδας βουλευτού Maxine Waters στη Λευκωσία, στα τέλη (28 – 29) Αυγούστου. Η (democratic) Waters είναι επικεφαλής της επιτροπής οικονομικών υποθέσεων του κογκρέσσου – και πολύ αποφασισμένη να αντιμετωπίσει την Μόσχα όπου και όπως μπορεί· ακόμα κι εκεί που δεν υπάρχει. Πόσο μάλλον εκεί που υπάρχει…

Η Waters έκανε το ταξίδι Ουάσιγκτον – Βέρνη – Λευκωσία για να τραβήξει αυτιά σε σχέση με τα ρωσικά «πλυντήρια». Στην ελβετία (δήλωσε ότι) «της δημιουργήθηκαν αμφιβολίες» (για την αποφασιστικότητα του ελβετικού τραπεζικού συστήματος)… Στη Λευκωσία, αφού «θύμισε» ότι …until recently, for example, Russian oligarchs were reported to have laundered the spoils of their political corruption through banks in the Republic of Cyprus… δήλωσε «ναι, μεν, αλλά». «Ναι μεν κάνετε κάποιες προσπάθειες»… «αλλά πρέπει να κάνετε πολύ περισσότερα».

Αυτός είναι ένας διπλωματικός τρόπος για να ειπωθεί… Να ειπωθεί τι;

Να ειπωθεί ότι οι ιμπεριαλιστικές μεγαλομανίες πληρώνονται – ήδη. Να ειπωθεί ότι οι γεωπολιτικές πρόσοδοι δεν είναι ακλόνητες και αιώνιες – ήδη. Να ειπωθεί, ίσως, ότι ένα τέτοιο «πλυντήριο» σαν το νοτιοκυπριακό (όπου, όμως, οι δραστηριότητες αυτές είναι πολύ βασικό τμήμα του … πραγματικού, «μαύρου» ελληνοκυπριακού αεπ…) άνετα μπορεί να βουλιάξει στον πάτο της θάλασσας…

Διάφοροι «φοβούνται» ότι τα νοτιοκυπριακά (και μαζί τους τα ελληνικά) σχέδια για την ανατολική Μεσόγειο έχουν ήδη βουλιάξει… Η ασταμάτητη μηχανή δεν θα στεναχωρηθεί καθόλου γι’ αυτό: άλλωστε, η θρυλική «κλιματική αλλαγή» μπορεί κάλλιστα να αφορά (και) το γεωπολιτικό κλίμα… Τα γνωστά: «φουσκώνει η θάλασσα»…

Γύρω γύρω απ’ τη φωτιά – καίγονται…

Τετάρτη 4 Σεπτέμβρη. Αν ο Γαβράς μέχρι έναν Γιάνη έφτανε να σκηνοθετήσει, οι επόμενοι Monty Python πρέπει να μαζεύουν υλικό για «σειρά» με θέμα το Brexit. Θα σπάσει ταμεία.

Χτες ο Bor-Duk έχασε μια μάχη· ίσως για να κερδίσει τον πόλεμο. Με 328 ψήφους (όλη η αντιπολίτευση συν 21 δικούς του βουλευτές) έναντι 301 εγκρίθηκε η απόφαση να κουβεντιαστεί (και να ψηφιστεί) σήμερα νόμος που θα απαγορεύει ένα μαλλιοκούβαρα ξεσφήνωμα του βρετανικού λέοντα χωρίς την έγκριση του κοινοβουλίου. Μια κίνηση περιορισμένης ευθύνης και διάρκειας (εκ μέρους της αντιπολίτευσης), και θα το εξηγήσουμε.

Ο Bor-Duk αντεπιτέθηκε λέγοντας ότι θα κηρύξει πρόωρες εκλογές, για τις 14 Οκτώβρη. Χρειάζεται, όμως, την έγκριση των 2/3 της βουλής των κοινοτήτων. Που χτες το βράδυ δεν την είχε… Ο Corbyn (που αποδεικνύεται πανηγυρικά κατώτερος των περιστάσεων…) είπε ότι οι εργατικοί θα ψηφίσουν για πρόωρες εκλογές αφού πρώτα (σήμερα) εγκριθεί ο νόμος φρένο στην μαλλιοκούβαρη έξοδο. Ε, και;

Ο Bor-Duk θα κατέβει στις εκλογές για να ολοκληρώσει την δουλειά που έμεινε μισή το καλοκαίρι του 2016: να ηγηθεί ενός κόμματος που τυπικά θα είναι οι «τόρις», και ουσιαστικά θα είναι σε μεγάλο βαθμό ένα λεπενικό κόμμα α λά ενγκλέζ. Ένα κόμμα με ψηφοφόρους Farage… Θα προπαγανδίζει ότι οι «άλλοι» (όλοι οι άλλοι…) δεν αφήνουν τον αγγλικό λαό να βρει το ιστορικό του πεπρωμένο έξω απ’ την ε.ε., βάζοντας συνέχεια διαδικαστικά προσκόμματα. Θα έρθει πρώτος σ’ αυτές τις εκλογές. Κι αν καταφέρει να φτιάξει κυβέρνηση μαζί με τους φασίστες του dup (απ’ την βόρεια ιρλανδία) θα έχει την κοινοβουλευτική πλειοψηφία είτε για να αλλάξει τον αυριανό νόμο· είτε για να εγκρίνει την μαλλιοκούβαρη έξοδο. Αν, πάλι, για οποιονδήποτε λόγο, δεν μπορέσει να σχηματίσει κυβέρνηση, θα αφήσει τους υπόλοιπους να ψάχνονται: brexiters, μισοbrexiters και remainers…

Φαίνεται αδύνατο για την «παλιότερη δημοκρατία» στη δύση, τον «λαό» και τους εκπροσώπους του, να παραδεχτούν ότι έχουν παρακμάσει τόσο ώστε ένα δημοψήφισμα ένα καλοκαίρι του 2016 ήταν, απλά, η παρέλαση των «ξεγελασμένων»… Τους είναι, όμως, αδύνατο κι αυτό: να κουβεντιάσουν για τα σύνορα (ή μη σύνορα) βόρειας ιρλανδίας / ιρλανδίας καθαρά, και με το όνομα των πραγμάτων…

Ο βρετανικός λέων, σφηνωμένος ή όχι, τρώει την ουρά του…

Το φάντασμα της “τεχνολογικής ανωτερότητας”

Τετάρτη 4 Σεπτέμβρη. Στα τέλη του Β παγκόσμιου πολέμου τα αμερικανικά χαλυβδουργεία (βασικός τομέας της καπιταλιστικής παραγωγής βιομηχανικών πρώτων υλών) είχαν τα πάντα για να κυριαρχήσουν παγκόσμια. Παρήγαγαν τα ¾ της παγκόσμιας ζήτησης, επωφελούμενα απ’ το ότι τα «καμίνια» των ανταγωνιστών τους (γερμανία, ιαπωνία) ήταν ερείπια. Για το προβλέψιμο μέλλον, δηλαδή για τις δεκαετίες του δεύτερου μισού 20ου αιώνα, η παγκόσμια παραγωγή χάλυβα θα εξαρτιόταν απ’ τις αμερικανικές «3 μεγάλες»: την Bethlehem, την U.S. Steel και την Republic. Δεν έγινε έτσι.

Το 1948, σ’ ένα μικρό χαλυβδουργείο στο αυστριακό Linz, οι μηχανικοί δοκίμασαν μια καινούργια μέθοδο παραγωγής. Ήταν τόσο πετυχημένη, που η εταιρεία εκείνη μετά από 4 χρόνια, το 1952, είχε εξελιχθεί σε πλήρως αναπτυγμένη εμπορική βιομηχανία παραγωγής χάλυβα. Η νέα μέθοδος είχε τα πάντα με το μέρος της: η κατασκευή των εγκαταστάσεων και των φούρνων της νέας μεθόδου ήταν 40% με 50% φτηνότερη απ’ την παλιά· τα λειτουργικά κόστη ήταν 25% μικρότερα· και η παραγωγικότητα τετραπλάσια. Το όνειρο της κερδοφορίας!

Το Linz έγινε κάτι σαν «Μέκκα» για την χαλυβουργία του καπιταλιστικού κόσμου. Η μέθοδος της εμφύσησης οξυγόνου υιοθετήθηκε παντού. Εκτός απ’ τις ηπα. Οι «3 μεγάλες», καθισμένες πάνω στην δόξα τους, απέρριψαν τη νέα μέθοδο εφευρίσκοντας πλαστά επιχειρήματα. Ακόμα κι όταν το 1957 το κογκρέσσο ενδιαφέρθηκε για το θέμα, οι εκπρόσωποι των «3 μεγάλων» καμάρωσαν ότι έχουν τρομακτική παραγωγικότητα, και σε μια ποιότητα που κανείς δεν μπορεί να φτάσει.

Έκαναν τραγικά λάθος. Όταν στη δεκαετία του ’60 η U.S. Steel αποφάσισε τελικά να υιοθετήσει την εμφύσηση οξυγόνου, το παιχνίδι είχε χαθεί: όλος ο καπιταλιστικός βορράς είχε χειραφετηθεί σε μεγάλο βαθμό απ’ την αμερικανική παραγωγή… Εκείνο που θα επεδίωκαν τα επόμενα χρόνια οι «3 μεγάλες» για να συγκρατήσουν, πια, την δική τους αγορά, ήταν δασμούς στις εισαγωγές…

Αυτή η μικρή (αν και καθόλου μοναδική στο νόημά της) ιστορία υπενθυμίζει, απλά, ότι είναι ένα πράγμα ο καπιταλισμός σαν σύστημα εκμετάλλευσης της εργασίας και ανάπτυξης / αξιοποίησης της τεχνολογίας, και εντελώς διαφορετικό πράγμα τα κάθε φορά συγκεκριμένα αφεντικά, η «εθνικότητά» τους, οι τακτικές τους, οι ιδέες του, οι ιδεοληψίες τους, κλπ…

Το φάντασμα της “πνευματικής ιδιοκτησίας”

Τετάρτη 4 Σεπτέμβρη. Προκειμένου να δικαιολογήσει τους δασμούς που απελπισμένα επιβάλλει το ψοφιοκουναβιστάν στις εισαγωγές απ’ την κίνα, μεταξύ άλλων κατηγορεί το Πεκίνο ότι κλέβει την αμερικανική «υπέροχη» τεχνολογία. Έχει κανείς στον κόσμο το know how της Huawei στις 5G επικοινωνίες για να το κλέψουν οι κινέζοι; Όχι – άρα πρόκειται για πρωτότυπη παραγωγή… Έχει κανείς στον κόσμο το κινεζικό know how στις κβαντικές επικοινωνίες; Όχι – άρα πρόκειται για πρωτότυπη παραγωγή… Έχει στείλει κανείς διαστημικό όχημα στη «σκοτεινή» πλευρά του φεγγαριού, με ενδιάμεσο δορυφόρο επικοινωνίας; Όχι – άρα πρόκειται για πρωτότυπη παραγωγή… Ακόμα κι αν η κινεζική κατασκοπεία «έκλεψε» ή «αντέγραψε», αυτό αφορά πια παλιότερα τεχνολογικά στάδια…

Θα μπορούσαμε να αναφέρουμε κι άλλα τέτοια. Για παράδειγμα, όταν η γερμανική siemens έφτιαξε εργοστάσιο στην κίνα για την κατασκευή ηλεκτρικών / μαγνητικών τραίνων, εκτίμησε ότι οι κινέζοι μηχανικοί θα χρειαστούν δεκαετίες για να καταλάβουν την τεχνολογία. Μέσα σε λιγότερο από δέκα χρόνια τα κινέζικα τραίνα υψηλών ταχυτήτων ήταν το ίδιο καλά (αν όχι καλύτερα) απ’ τα γερμανικά, φτηνότερα, εξίσου αξιόπιστα· οι αντίστοιχες κινεζικές εταιρείες θεωρούνται πλέον «world leaders» στον τομέα. Το καθεστώς Xi άρχισε να απλώνει με ρυθμό πολυβόλου γραμμές και γέφυρες στην επικράτεια, οπότε η κινεζική κατασκευή των μαγνητικών τραίνων ωρίμασε… Το ίδιο έγινε με την βιομηχανία φωτοβολταϊκών. Στην κατασκευαστική τεχνολογία (ειδικά στις μεγάλες και δύσκολες γέφυρες) οι κινέζοι μηχανικοί εφαρμόζουν τεχνικές που μοιάζουν απίστευτες: δεν είναι τυχαίο ότι αναλαμβάνουν πια τέτοια έργα παντού στον κόσμο…

Στις ηπα η ψύχωση ότι «μας κλέβουν και μας εκμεταλλεύονται οι κινέζοι» πλανάρει πάνω σ’ ένα παχύ σύννεφο φαντασιώσεων. Το κινεζικό κονσόρτσιουμ crrc ανέλαβε να φτιάξει συρμούς του μετρό για τις αμερικανικές πόλεις. Πρότεινε να φτιάξει εργοστάσια στις ηπα, για να γίνεται εκεί το 60% της κατασκευής… Όταν, ωστόσο, το crrc παρέδωσε τον πρώτο συρμό στη Βοστώνη, το σχόλιο του βουλευτή Chuck Schumer ήταν πως «ανησυχεί ότι μέσω αυτών των τραίνων οι κινέζοι θα κατασκοπεύουν τους αμερικάνους»… Η δε βουλευτίνα Harley Rouda το τερμάτισε. Πρότεινε να ψηφιστεί νόμος που θα απαγορεύει δολάρια απ’ τον ομοσπονδιακό προϋπολογισμό να πηγαίνουν σε τραίνα μετρό φτιαγμένα απ’ το crrs. Δεν είναι δυνατόν… δήλωσε … τα χρήματα των σκληρά εργαζόμενων αμερικάνων να πηγαίνουν σε κινέζικες εταιρείες που υπονομεύουν τις δικές μας που είναι τόσο κρίσιμες για την εθνική ασφάλεια.

Μια μικρή λεπτομέρεια: δεν υπάρχει αμερικανική εταιρεία κατασκευής τέτοιων συρμών εδώ και δεκαετίες…. Ίσως, για πατριωτικούς λόγους, οι αμερικάνοι θα πρέπει να ξεχάσουν τα μετρό· ας πηγαινοέρχονται στις δουλειές τους με τα πόδια…

Όπως έγινε με τα αφεντικά των «3 μεγάλων» πριν μερικές δεκαετίες έτσι και τώρα οι παραισθήσεις μεγαλείου κυριαρχούν… Κι όχι μόνο στο ψοφιοκουναβιστάν… Ωστόσο άλλο πράγμα ο καπιταλισμός σαν σύστημα και άλλο οι καπιταλιστές και οι υποτακτικοί τους σαν άτομα…

Διάφορα φαντάσματα πλανώνται πάνω απ’ την δύση (αλλά κανένα δεν είναι του κομμουνισμού)

Τετάρτη 4 Σεπτέμβρη. Η επική πολιτική ανάδυση των αντιδραστικών σε διάφορα σημεία του «αναπτυγμένου» δυτικού πρώτου κόσμου μπορεί να φαίνεται αναπόφευκτη λόγω «δημοκρατίας». Στην πραγματικότητα όμως, από μέσα και από έξω, τρώει το τελευταίο ψαχνό αυτών των υποτιθέμενων «δημοκρατιών», που στην πράξη είναι εδώ και πολλά χρόνια ολιγαρχίες.

Όταν οι κινέζοι υποστηρικτές του «κόμματος – κράτους» α λα 21ος αιώνας και 4η βιομηχανική επανάσταση ειρωνεύονται αυτές τις «δημοκρατίες» όπου (υποστηρίζουν) ρωτιούνται οι «λαοί» για πράγματα που αγνοούν μόνο και μόνο για να βγάζουν τα λεφτά τους οι κόλακες και οι δημαγωγοί, υποδεικνύουν κάτι που συμβαίνει ήδη στην «παλιότερη δημοκρατία της δύσης» και στην «χώρα της ελευθερίας»: οι διάφοροι ακροδεξιοί αναδεικνύονται σαν πολιτική εξουσία όχι επειδή έχουν το πλήρες σχέδιο της καπιταλιστικής αναδιάρθρωσης, αλλά επειδή αποτελούν μια μεταβατική φάση. Προς ένα σύστημα εξουσίας που θα θυμίζει σταθερά στους υπηκόους ότι είναι ικανοί να καταναλώνουν (και να αυτοκαταναλώνονται) αλλά ανίκανοι να καταλάβουν την συνθετότητα της οργάνωσης της (κοινωνικής) παραγωγής και αναπαραγωγής. Ανίκανοι, σα να λέμε, να παράξουν πολιτική.

Η μετατόπιση απ’ τις ολιγαρχίες σε πιο «σφικτές» και «πειθαρχικές» νεοκρατικές εξουσίες και δομές θα φτάσει κάποια στιγμή να θεωρείται ακόμα και σαν «ανακουφιστική». Τύποι σαν τον Bor-Duk ή το ψόφιο κουνάβι (μεταβατικές περσόνες) είναι γελοίοι… Αν, όμως, προσέξει κανείς χωρίς προκαταλήψεις τι λένε και τι κάνουν, είναι εύκολο να καταλάβει τι είδους είναι η «κοινωνική αποδοχή» που απολαμβάνουν.

Είναι πιο δύσκολο (αλλά όχι αδύνατο) να καταλάβει τίνος την απουσία αξιοποιούν…

O καλός μπάτσος

Τρίτη 3 Σεπτέμβρη. Κι έτσι ξαφνικά υποτίθεται πως το ψόφιο κουνάβι είπε στον Macron (στη διάρκεια των πρόσφατων ραντεβού των g7) ότι δεν είναι αντίθετο με το να αγοράζουν οι ευρωπαίοι ιρανικό πετρέλαιο για να μπορεί η Τεχεράνη να μαζέψει κανά φράγκο…

Από πρώτο άκουσμα μοιάζει “παρανοϊκό”. Για να γίνει το πράγμα ακόμα περισσότερο τέτοιο, υποτίθεται ότι το ψόφιο κουνάβι δήλωσε (στον Macron) πως συμφωνεί αυτές οι αγορές να γίνονται μέσω του ευρωπαϊκού συστήματος συναλλαγών instex, που παρακάμπτει το swift και δεν ελέγχεται απ’ την κεντρική αμερικανική τράπεζα. Κάποιοι παίρνουν στα σοβαρά αυτές τις ψοφιοκουναβικές κουβέντες, και τις ερμηνεύουν σαν έμμεση παραδοχή ότι το κόλπο με τις “κυρώσεις” κατά του ιράν δεν έπιασε… Αν είναι να τις παίρνουν στα σοβαρά, καλύτερα να μιλάνε για ξεβράκωμα…

Σε κάθε περίπτωση ο ιρανός υφυπ.εξ. Abbas Araqchi, που είναι ο επίσημος διαπραγματευτής της Τεχεράνης με Παρίσι, Λονδίνο και Βερολίνο (για το θέμα της συμφωνίας 5 + 1, των κυρώσεων, κλπ) πετάχτηκε χτες στο Παρίσι. Υποτίθεται (το λέμε τρίτη φορά) ότι η γαλλική κυβέρνηση κάνει περίπου τον μεσάζοντα μεταξύ Τεχεράνης και Ουάσιγκτον, με τον φιλόδοξο στόχο η δεύτερη να «παγώσει τις κυρώσεις», και η πρώτη την σταδιακή και προσεκτική αναβάθμιση της πυρηνικής παραγωγής της. Σα να λέμε: να γυρίσει η κατάσταση εκεί περίπου που ήταν πριν το ψόφιο κουνάβι πάρει το κράτος του και φύγει απ’ την συμφωνία 5 + 1 για τα πυρηνικά του ιράν!!!

Το να “αλλάζει γραμμή” το ψοφιοκουναβιστάν δεν στέκει. Ούτε γι’ αστείο. Έχει ανακηρύξει τους “φρουρούς της επανάστασης” τρομοκρατική οργάνωση… Κυνηγάει (στα λόγια τουλάχιστον) ένα ιρανικό πετρελαιοφόρο πετρελαιοφόρο… Κι ούτε λόγος να επιστρέψει στην αποδοχή της συμφωνίας 5 + 1!!!

Μήπως πρόκειται για “ελιγμό”; Το ψόφιο κουνάβι βγαίνει και δηλώνει ότι μαζεύει τον στρατό του απ’ την συρία – αλλά ο στρατός μένει στη θέση του… Το ψόφιο κουνάβι λέει ότι διαπραγματεύεται με τους ταλιμπάν – αλλά θα κρατήσει και τις βάσεις του στο αφγανιστάν, με 8.500 πεζοναύτες… Το ψόφιο κουνάβι λέει ότι ο βορειοκορεάτης little rocket man Kim είναι «ατομάρα» και «φίλος του» – αλλά εμποδίζει οποιαδήποτε ουσιαστική εξέλιξη στην κορεατική χερσόνησο… Το ψόφιο κουνάβι λέει ότι όπου νάναι το Πεκίνο θα καταθέσει τα όπλα και θα υπογράψει μια συμφωνία κομψή σαν τα κουστούμια του – αλλά δεν… Το ψόφιο κουνάβι λέει ότι η Άγκυρα δεν έχει άδικο που αγοράζει ρωσικούς s-400 – αλλά τα f-35 ούτε θα τα πάρει, ούτε θα τα φτιάχνει… Με δυο λόγια: το ψόφιο κουνάβι λέει ό,τι του κατέβει (ή, πιο σωστά, ό,τι νομίζει εκείνη την στιγμή που μιλάει) – αλλά στην πράξη συμβαίνουν και ισχύουν εκείνα που ταιριάζουν με την επιθετική, ιμπεριαλιστική γραμμή του ψοφιοκουναβιστάν.

Το πως προσπαθούν να αξιοποιήσουν οι αντίπαλοι της Ουάσιγκτον τις κατά καιρούς (φραστικές) «μεταμορφώσεις» του ψόφιου κουναβιού είναι ένα διαφορετικό ζήτημα. Η γενική ιδέα γι΄ αυτήν την αξιοποίηση, ίσως ρωσικής έμπνευσης, κινείται μέσα σ’ ένα λεπτό στρώμα ομίχλης στην επιφάνεια του Θεάματος. Αφενός όταν και αν το ψόφιο κουνάβι πετάει καμμιά συμβιβαστική κουβέντα (για οτιδήποτε) με το να την σηκώνουν, σαν ψευτοασπίδα, μήπως και φρενάρουν τα χειρότερα (απ’ την μεριά των ηπα). Αφετέρου με το να συμμετέχουν στην παραγωγή και την αναπαραγωγή της σύγχισης για τις ενδοκαπιταλιστικές εντάσεις και την τάση τους, ώστε και οι δικοί τους πληθυσμοί να κάθονται ήσυχοι και «εθνικά ενωμένοι», και τα αφεντικά τους να δείχνουν αμυνόμενα.

Όμως το ότι πότε εδώ και πότε εκεί το ψόφιο κουνάβι εμφανίζεται σαν ο «καλός μπάτσος» (με «κακούς μπάτσους» τον Pompeo, τον Bolton και τους υπόλοιπους εκπροσώπους του αμερικανικού κράτους / κεφάλαιου) δεν αλλάζει ούτε στο ελάχιστο την ιστορική κίνηση του καπιταλιστικού κόσμου…

(Είναι γνωστό ότι η μεταφυσική ταλάντωση ελπίδα – απογοήτευση – ελπίδα – απογοήτευση / απελπισία – ελπίδα – απογοήτευση / απελπισία «σπάει» τις ψυχοσυναισθηματικές ισορροπίες ατόμων και πληθυσμών, και οδηγεί στην παραίτηση, την μοιρολατρεία, ακόμα και σε παράνοιες… Χρειάζεται πολύ σκληρά συγκροτημένη λογική για να ξεφύγει κανείς απ’ αυτήν την συγκινησιακή παγίδα· και στον πρώτο (αναπτυγμένο καπιταλιστικό) κόσμο δεν ζούμε στην εποχή της συγκροτημένης λογικής).

Συρία

Τρίτη 3 Σεπτέμβρη. Φαίνεται πως οι υποψίες μας ήταν σωστές. Σύμφωνα με χτεσινές δηλώσεις σύριου καθεστωτικού βουλευτή (που είναι τόσο εξειδικευμένες ώστε δεν προορίζονταν για ευρεία, προπαγανδιστική κατανάλωση…) ο Erdogan ξανα-ανέλαβε την αποστολή (απέναντι στον Putin λέει ο βουλευτής Safwan al-Qorbi, σαν μέλος του μπλοκ της Αστάνα λέμε εμείς) να «συμμαζέψει» τις αντικαθεστωτικές οργανώσεις στο Idlib, μετά την πετυχημένη προώθηση του συρο-ρωσικού στρατού στα νότια του θύλακα. Πρόκειται για τρεις κυρίως οργανώσεις: την Tahrir al-Sham al-Hay’at (η μεγαλύτερη) και τις Horras al-Din και Ansar al-Touhid…

Η ξαφνική αμερικανική «έφοδος απ’ τον ουρανό» καθάρισε 40 αξιωματικούς αυτών των δύο, μικρότερων οργανώσεων… Και επειδή οι επίσημες «εξηγήσεις» για την επίθεση είναι αμφίβολο αν θα έπειθαν ακόμα και «αμερικανάκια», ενώ οι διαμαρτυρίες της Μόσχας (δες χτεσινή αναφορά) έχουν πολλά υπονοούμενα, θεωρούμε ότι ο ψοφιοκουναβικός στρατός, δρώντας σαν «μυστικές υπηρεσίες» (ή μαφία, πράγμα που συχνά είναι το ίδιο) «καθάρισε» τους μεν (που πιθανότατα θα εξέταζαν τους όρους της συνθηκολόγησής τους) για να προειδοποιήσει τους δε, της Tahrir al-Sham, που είναι και η σαφώς πολυπληθέστερη οργάνωση… «Να μην εγκαταλείψουν τον αγώνα». Η προειδοποίηση θα μπορούσε να επευθύνεται στη βάση της οργάνωσης…

Αν προσθέτει κάτι στα πιο πάνω, υπάρχει κι αυτό (το οποίο, πάντως, η ασταμάτητη μηχανή δεν μπορεί να διασταυρώσει). Η αραβική εφημερίδα al-Watan, επικαλούμενη πηγές της μέσα απ’ την Tahri al-Sham, έγραψε χτες ότι το αφεντικό της οργάνωσης (ονόματι Abu Mohammed al-Jolani) έδωσε στην Ουάσιγκτον την πληροφορία ότι οι δύο οργανώσεις (Horras al-Din και Ansar al-Touhid) τα έσπασαν με την “γραμμή” της ένοπλης αναμέτρησης με τον συριακό στρατό μετά από τουρκικές πιέσεις· όπως επίσης και στοιχεία για το σημείο που θα συγκεντρώνονταν οι αξιωματικοί τους. Κατά την al-Watan η αμερικανική επίθεση είχε στόχο να εμποδίσει την Άγκυρα απ’ το να επιβάλει την συνθηκολόγηση των αντικαθεστωτικών στο Idlib…

Δεν μας κάνει καμμία εντύπωση το ότι ο al-Jolani έχει πάρε – δώσε με την Ουάσιγκτον. Όμως σίγουρα έχει ακόμα περισσότερα με πιο κοντινούς: στο Τελ Αβίβ και στο Ριάντ…

Συνδυάστε, τώρα, αυτές τις εξελίξεις με την υποτιθέμενη «καλωσύνη» του ψόφιου κουναβιού, που θέλει δήθεν να «χαλαρώσει» την απόλυτη πίεση στην Τεχεράνη. Όταν ούτε οι πιο «κατεστραμμένοι» μισθοφόροι δεν μένουν ζωντανοί αν προσπαθήσουν να παραβιάσουν την γνωστή ιμπεριαλιστική γραμμή της Ουάσιγκτον και των συμμάχων της, περιμένει κανείς στα σοβαρά αλλαγή γραμμής;

Οι ωραίοι έχουν χρέη;

Τρίτη 3 Σεπτέμβρη. Το γνωστό bloomberg έκανε μια έρευνα με μάλλον σκανδαλώδες θέμα: τι θα συνέβαινε στον καπιταλιστικό πλανήτη αν μια μέρα σταματούσε εντελώς οποιοσδήποτε δανεισμός χρημάτων. Αν είστε εργάτες και τα βγάζετε πέρα με το μεροκάματο ή/και τον μισθό αποκλειστικά, θα αντιμετωπίσετε με αμηχανία μια τέτοια έρευνα· ακόμα και ως προς τον σκοπό της. Αλλά το Bloomberg είχε τους λόγους του για ένα τέτοιο ψάξιμο.

Οι τεχνοκράτες του πήραν σαν βάση υπολογισμών τις προβλέψεις του διεθνούς νομισματικού ταμείου για το «κατα κεφαλήν εισόδημα» διαφόρων κρατών για το 2020. Και προσάρμοσαν αυτό το μέγεθος αφαιρώντας την δυνατότητα οποιουδήποτε δανεισμού για οποιονδήποτε το 2020· προσθέτοντας απ’ την άλλη «αποθέματα» και πάγια σαν εναλλακτικό μέτρο του κατά κεφαλήν πλούτου.

Ποιο ήταν το αποτέλεσμα; Το αμερικανικό «κατά κεφαλήν εισόδημα» απ’ τα 66.900 δολάρια (όπως προβλέπεται για το 2020…) θα έπεφτε στο –4.857! Μ’ άλλα λόγια κάθε παιδί, γυναίκα και άντρας υπήκοος των ηπα θα έπρεπε να πουληθεί σαν σκλάβος… Τρία μόνο κράτη (και οι υπήκοοί τους) θα βρίσκονταν σε χειρότερη κατάσταση απ’ τις ηπα σύμφωνα μ’ αυτήν την έρευνα: η ιταλία, η ιαπωνία – και η ελλάδα… Προφανώς η κατάταξη έχει να κάνει με τα ήδη υπάρχοντα χρέη, κρατικά και ιδιωτικά.

Δεν θα κάνουμε μακάβρια αστεία για το τι ωραία είναι να σπας (σαν έλλην!) πέτρες στην ίδια αλυσίδα με έναν ιάπωνα και έναν ιταλό… Οι πιο κεφάτοι μπορεί να φτιάξουν τα κατάλληλα ανέκδοτα. Το θέμα είναι ότι η έρευνα του bloomberg ήταν μια «θεωρητική άσκηση», για να διερευνηθεί η έκταση και το βάθος του δανεισμού στον καπιταλισμό σήμερα. Η πλήρης και απόλυτη «στάση δανεισμού» δεν είναι κάτι που θα μπορούσε να συμβεί.

Κάτι άλλο, πιο «μετριοπαθές», είναι πράγματι πιθανό: οι «μεγάλοι δανειστές» να εκτιμήσουν ότι δεν τους συμφέρει να συνεχίσουν να δανείζουν υπό τις τρέχουσες συνθήκες. Δεν θα ήταν μια «καθολική εξαφάνιση του δανεισμού», θα ήταν ένας «μερικός περιορισμός του»: τα αρνητικά επιτόκια είναι μια σημερινή υπαρκτή «ορισμένη συνθήκη» που θα μπορούσε να οδηγήσει σε τέτοιες σκέψεις. (Αυτή ήταν, άλλωστε, η αιτία για την οποία το bloomberg έκανε τέτοια έρευνα…) Θα ήταν αρκετός ακόμα κι ένας τέτοιος (μη οργανωμένος και μη συντονισμένος από κάποιους συνωμότες…) μερικός περιορισμός της «προσφοράς» δανεικού χρήματος για να προκαλέσει σοβαρούς κρισιακούς σπασμούς στο μεγαλύτερο μέρος του καπιταλιστικού πλανήτη…

Όμως ακόμα και κάτι τέτοιο θα ήταν σύμπτωμα. Έντονο, οδυνηρό, αλλά πάντως σύμπτωμα. Αυτό που έγινε απ’ το 2007 – 2008 ως το 2011 ήταν επίσης σύμπτωμα… Ο χρηματοπιστωτισμός που είναι ένα σημαντικό μεν αλλά βοηθητικό κύκλωμα της ομαλής καπιταλιστικής λειτουργίας έχει γίνει η βάση του… Δεν είναι η πρώτη φορά που συμβαίνει αυτό στην ιστορία· αν και τα μεγέθη (των χρεών / δανείων) είναι, πράγματι, πρωτοφανή.

Έντεκα φορές στις δέκα αν στήσεις μια πυραμίδα με την κορυφή της κάτω και την βάση της επάνω θα πέσει. Και δεν έχει καμμία αξία να βάλεις στοίχημα πόσο θα κρατηθεί σ’ αυτήν την ανάποδη στάση… αφού πρόκειται να πέσει επάνω σου…

The river

Δευτέρα 2 Σεπτέμβρη. Θα μπορούσε να είναι μια μελαγχολική μπαλάντα για τον καιρό που περνάει. Αλλά ο καιρός δεν περνάει μόνος του. Τρυπώνει και διασχίζει και φεύγει απ’ όπου βρίσκει κενό.

Κι έτσι μεγαλώνοντας όλο και κάτι θυμάται ο καθένας. Όμως το ποτάμι στεγνώνει χωρίς να ασχολείται με την μνήμη και την λήθη κανενός…

Ο Boss το 1980 – ψηλαφίζει κάποιες απ’ τις σάρκες του καιρού.

Καλή βδομάδα· και καλό Σεπτέμβρη…

Η αυτοανάφλεξη (του οικολογικού καπιταλισμού…)

Δευτέρα 2 Σεπτέμβρη. Το τι είναι ο Bolsonaro και για το τι είναι ικανός είναι γνωστό. Καλύτερα απ’ όλους το ξέρουν οι προλετάριοι στη βραζιλία· και οι αυτόχθονες, εντός και εκτός ζούγκλας.

Τι αλτρουϊστικό όμως κι αυτό το διεθνές (και μάλιστα το ευρωπαϊκό) ενδιαφέρον για τις ζούγκλες του Αμαζονίου, ε; Παραλίγο να κυλήσει ένα δάκρυ στο σιδερένιο μάγουλο της ασταμάτητης μηχανής!

Ένα μέρος της σχετικής πραγματικότητας μισοακούστηκε. Παρότι σε τέτοια πυκνά δάση οι φωτιές μπορεί να ανάβουν και με φυσικό τρόπο, ειδικά σε διάφορες ζώνες του Αμαζόνιου την δουλειά την κάνουν οι τσιφλικάδες λευκοί (φίλοι του Bolsonaro, και όχι μόνο): εξασφαλίζουν με την “διαδικασία του επείγοντως” όχι οικόπεδα με θέα το ποτάμι αλλά μεγάλες εκτάσεις για να βοσκήσουν μοσχάρια και να καλλιεργήσουν σόγια. Κρέας και σόγια είναι βασικά εξαγώγιμα εμπορεύματα του βραζιλιάνιου καπιταλισμού, και καμμία ζούγκλα δε μπορεί να σταματήσει την δύναμη του επιχειρείν.

Μόνο που την ίδια ώρα που οι οικολόγοι ευρωπαίοι καθεστωτικοί κατηγορούσαν τον Bolsonaro για «αδιαφορία» απέναντι στις φωτιές (εννοώντας, πίσω απ’ τις γραμμές, «συνενοχή») και την ώρα που αυτός ο σοσιαλφιλελεύθερος γάλλος κλόουν ένοιωθε ότι «έχουν πιάσει φωτιά τα πνευμόνια της γης» (όχι τα δικά του), η ε.ε. κανονίζει εμπορική συμφωνία με την Μπαζίλια… Μεταξύ άλλων για μεγάλες εισαγωγές μοσχαρίσιου κρέατος και σόγιας στην ευρώπη. Που σημαίνει: ανοίγουν οι δουλειές των τσιφλικάδων στη βραζιλία, οπότε παίρνουν φωτιά τα τόπια… Αυτό δεν το λες «οικολογικό ενδιαφέρον» εκ μέρους της πρωτοκοσμικής κρατικο-καπιταλιστικής «ανησυχίας για το κλίμα». Συνενοχή ναι. Παρότρυνση επίσης…

Και, φυσικά, υπάρχει άλλος ένας σπουδαίος παράγοντας του ίδιου είδους και μήκους εμπρηστικού κύματος. Το Πεκίνο. Ως γνωστό, λόγω του «εμπορικού πολέμου», το Πεκίνο έχει περιορίσει σημαντικά τις εισαγωγές σόγιας απ’ τις ηπα, και έχει βρει νέο προμηθευτή: την βραζιλία. Οι ποσότητες είναι τεράστιες, η εμπορική ευκαιρία το ίδιο, κι αφού πρόκειται για καινούργιο πελάτη ρίξε κι άλλο λάδι στη φωτιά…

Πέρα απ’ αυτά όμως, υπάρχει και μια ουρά σ’ αυτήν την ιστορία. Την λέμε από τώρα γιατί η εξομολόγηση σβήνει τις αμαρτίες. Με τον τρόπο που σκηνοθετείται η Αποκάλυψη-λόγω-κλιματικής-αλλαγής, θα ήταν δυνατόν κάποιο κράτος εδώ ή εκεί να χαρακτηριστεί (όχι στο μακρινό μέλλον) οικολογικό rogue state. «Οικοτρομοκράτης» δηλαδή. Ο Bolsonaro χαρακτηρίστηκε περίπου τέτοιος, και θα του άξιζε 110% ο χαρακτηρισμός – αλλά είναι εμπορικός εταίρος των «δικαστών», οπότε επί της ουσίας η κατηγορία είναι ψεύτικη…

Ωστόσο αυτό το περιστατικό θα μπορούσε να ανοίγει σχολή… Αίφνης ένα κράτος (μικρότερο, πιο αδύναμο, και όχι υποχρεωτικά στη λίστα «με υψηλό αποτύπωμα διοξειδίου του άνθρακα»…) υποδεικνύεται σαν ανίκανο ή αδιάφορο να πράξει τα δέοντα για κάτι που βάζει σε κίνδυνο «την ζωή στον πλανήτη»… Και τότε οι «υπεύθυνες δυνάμεις» (που νοιώθουν να καίγονται τα πνευμόνια ή τα παΐδια της ανθρωπότητας…), καθαρά και μόνο για το καλό της, θα αισθανθούν την υποχρεώση να επέμβουν για να συνετίσουν τους οικο-ταραξίες… Έγινε με την θρυλική «ισλαμική τρομοκρατία» που κατασκευάσαν μόνες τους οι «υπεύθυνες δυνάμεις»… Γιατί να μην επεκταθεί πιο πέρα; Σας βομβαρδίζουμε και σας καίμε παλιοκερατάδες για να εμποδίσουμε την υπερθέρμανση του πλανήτη!

Είναι μόνο μια σκέψη (μας) βέβαια. Δεν μας φαίνεται όμως καθόλου ανεδαφική. Θα ονομαζόταν απ’ την μια μεριά «οικολογική τρομοκρατία» από κράτη (ή «οντότητες») παρίες· και απ’ την άλλη «οικολογική σωτηρία». Ιμπεριαλισμός δηλαδή, as usual…

Δεν μας αρέσει καθόλου αυτή η σκέψη…

(φωτογραφία: Προκομένη η ζούγκλα. Καθαρίζει μόνη της τα καμμένα….)