Year: 2019

H καμμία επέτειος

Σάββατο 7 Σεπτέμβρη. Υπάρχει όμως κι ένα άλλο ζήτημα, για το οποίο έχουμε εμπειρία από πρώτο χέρι. Κι αυτό είναι πολιτικό, με την τρέχουσα πρακτική και ανταγωνιστική έννοια της λέξης.

Σαν Sarajevo έχουμε υποστηρίξει όχι μόνο για την 11η/9ου αλλά και για άλλες «σφαγές στο ψαχνό» στην ευρώπη και όχι μόνο ότι ήταν / είναι δουλειές μυστικών υπηρεσιών. Κάθε φορά το κάναμε αξιοποιώντας τα διαθέσιμα στοιχεία τοποθετημένα στη θέση τους με αυστηρή λογική. Κι ωστόσο έχουμε κατηγορηθεί όχι μόνο για διασπορά «θεωριών συνωμοσίας» αλλά και για κάτι παράδοξο. Ό,τι, δηλαδή, αποδίδοντας διάφορες «σφαγές στο ψαχνό» σε πρωτοκοσμικές υπηρεσίες υποτιμάμε την «αγωνιστική δυνατότητα» διάφορων· ας πούμε των «τζιχαντιστών»…

Αν το σκεφτεί κανείς στα σοβαρά είναι τρομακτικό το να υποστηρίζει ο οποιοσδήποτε πως η «αγωνιστική δυνατότητα» οποιουδήποτε υποκειμένου, οποιασδήποτε ιδεολογίας, κρίνεται και αποδεικνύεται απ’ το πόσους άσχετους μπορεί να σκοτώσει… Σύμφωνα μ’ αυτόν τον συλλογισμό ούτε οι ζαπατίστας ούτε οι παλαιστίνιοι έχουν αγωνιστικό potential, αφού δεν γαζώνουν καφενεία στο Παρίσι, ούτε βάζουν βόμβες σε μετρό ή σε πολυκατοικίες εδώ ή εκεί.

Αν οι επιτροπές μηχανικών ή δικηγόρων καταφέρουν να αποδείξουν ότι η 11η Σεπτέμβρη του 2001 ήταν inside job, αυτό θα έχει αξία. Ακόμα κι αν το καταφέρουν το 2030 ή το 2040. Απ’ την άποψη της αποκατάστασης της ιστορικής αλήθειας μισός ή ένας αιώνας δεν μειώνει κάτι…

Απ’ την άποψη, όμως, της τρέχουσας, ανταγωνιστικής πολιτικής, αυτή η αποκατάσταση είναι πρακτικά αδιάφορη. Ο ιστορικός χρόνος έχει κυλήσει, η αντίληψη των καταστάσεων έχει οργανωθεί με επιτυχία απ’ τα αφεντικά και τους ειδικούς τους (τώρα τρώμε τα ακόμα περισσότερα σκατά αυτής της επιτυχίας….), συνεπώς μια τέτοια αποκατεστημένη αλήθεια απ’ το παρελθόν είναι άχρηστη. Ο χρόνος δεν μπορεί να γυρίσει πίσω, ώστε αυτή η (καθυστερημένη) αλήθεια να αξιοποιηθεί κινηματικά / ανταγωνιστικά όπως θα έπρεπε.

Το πολιτικό καθήκον που είχαμε σαν εργάτες (δεν τολμάμε να πούμε σαν «εργατική τάξη»…) ήδη απ’ την στιγμή που κατακαθόταν η σκόνη των πύργων στη Ν. Υόρκη (και από τότε πάμπολλες ακόμα φορές) ήταν να καταπολεμήσουμε με κάθε αυστηρά λογικό και συνεκτικά κριτικό τρόπο την «πειστικότητα» των καθεστωτικών / κρατικών «αφηγήσεων». Είχαμε καθήκον να αμφισβητήσουμε τις κρατικές «αλήθειες», όχι για αφηρημένα ιδεολογικούς λόγους, όχι από «συνήθεια», αλλά επειδή οφείλαμε να συνειδητοποιήσουμε α) την ανανεωμένη γενική (και εμπόλεμη) φονικότητα των πρωτοκοσμικών κρατών, και β) το γεγονός ότι σκότωναν και τους δικούς τους υπηκόους, προκειμένου να εξασφαλίσουν την συναίνεση για να σκοτώνουν ελεύθερα εκτός συνόρων…. Οφείλαμε όχι ασκήσεις ύφους αλλά την έγκαιρη επίγνωση του εξελισσόμενου 4ου παγκόσμιου…

Αυτό ήταν επείγον πολιτικό έργο ξανά και ξανά, από τότε μέχρι σήμερα. Δεν θα μπορούσε να περιμένει ούτε να βασιστεί στη σημαντική μεν αλλά υποχρεωτικά αργή δουλειά της αποκάλυψης της αλήθειας της προβοκάτσιας από μηχανικούς ή δικηγόρους. Αντίθετα θα έπρεπε να ακονίσει και να χρησιμοποιήσει τα όπλα της αντι-καπιταλιστικής και αντι-κρατικής κριτικής, μέσα στην κάθε φορά «συγκυρία»… Και, αρέσει δεν αρέσει ισχύει: αυτά τα όπλα ήταν (και παραμένουν) υπεραρκετά. Δεν χρειάζεται να γίνουμε ντετέκτιβς! Ποτέ δεν χρειαζόταν κάτι τέτοιο στην ιστορία του εργατικού ανταγωνισμού.

Ακόμα κι αν, λοιπόν, η αλήθεια για την 11η Σεπτέμβρη αποδειχθεί αύριο εμφατικά και χωρίς περιθώρια αμφισβητήσεων, δεν θα έχουμε λόγο να γιορτάσουμε. Ο «πόλεμος κατά της τρομοκρατίας», αυτό το διεθνές ιμπεριαλιστικό σχέδιο υπό την ηγεμονία των ηπα, προχώρησε κανονικά· και πάντως δεν το φρέναρε κανένα επίκαιρο και σωστά προσανατολισμένο ανταγωνιστικό κίνημα. Προχώρησε κανονικά δολοφονώντας εκατοντάδες χιλιάδες άντρες, γυναίκες και παιδιά· εξανδραποδίζοντας ακόμα περισσότερους. (Αυτούς τους τελευταίους τους μετέτρεψε σε «πρόβλημα» και σε «ροές»).

Μ’ άλλα λόγια: ενώ έπρεπε επειγόντως να αντιμετωπιστεί αποφασιστικά, το ιμπεριαλιστικό σχέδιο πέτυχε ως τώρα, κάνοντας μια εύκολη (αν και αιματηρή) παρέλαση… Αυτή η ήττα μας – σαν παγκόσμια τάξη αλλά και σαν άτομα και συλλογικότητες παντού – δεν μπορεί (και δεν πρέπει) να ξεχαστεί· αν και, δυστυχώς, αυτό ακριβώς συμβαίνει… Δεν μπορεί και δεν πρέπει να ξεχαστεί επειδή έχει συν-διαμορφώσει τους όρους της μαζικής υποτέλειας και μοιλατρείας.

Αν και όποτε αποκτήσει αξία η ερώτηση πως φτάσαμε εδώ, οφείλουμε να ξέρουμε, να έχουμε σημαδέψει με σιγουριά, τα μονοπάτια της απάντησης.

Είμαστε Ιστορικά χρεωμένοι φίλε – μην σηκώνεις τους ώμους…

Διαφορετικές τακτικές

Παρασκευή 6 Σεπτέμβρη. Ενώ η κυρία Merkel (με «πολυμελή επιχειρηματική αντιπροσωπεία») βρίσκεται στο Πεκίνο για δουλειές, ερευνητές της Deutsche Bank ανακαλύπτουν κομμάτια της «κινέζικης φιλοσοφίας» στην καπιταλιστική της αναβάθμιση, με φόντο τον «εμπορικό πόλεμο» που έχει κηρύξει η Ουάσιγκτον:

… Πιστεύουμε ότι η κίνα ούτε επιδιώκει να επιτευχθεί γρήγορα μια εμπορική συμφωνία, ούτε προσπαθεί να απαντήσει στις ηπα όσο σκληρά μπορεί… Μάλλον φαίνεται πως έχει εσωτερικεύσει τον εμπορικό πόλεμο θεωρώντας τον δεδομένο, και επιδιώκει να διατηρήσει την ευελιξία της σε συνθήκες αυξανόμενων δασμών…

Αυτό που αρχίζουν να αναγνωρίζουν ορισμένοι (ευρωπαίοι) «παρατηρητές» είναι ότι ενώ το ψοφιοκουναβιστάν επείγεται για άμεσα αποτελέσματα (δηλαδή «νίκες») ο κινεζικός καπιταλισμός δίνει αισθητά μικρότερη σημασία σ’ αυτά και πολύ μεγαλύτερη στον μεσομακροπρόθεσμο σχεδιασμό και στις ανάλογες επιτυχίες του. Ο ένας πυροβολεί κουτάκια, ο άλλος παίζει σκάκι…

Η αμερικανική «βιασύνη» (στα όρια του «άγχους») σ’ αυτήν την αναμέτρηση αποδίδεται στον αμερικανικό εκλογικό κύκλο και στην ανάγκη του ψόφιου κουναβιού να επιδείξει νίκες στους ψηφοφόρους του εν όψει των εκλογών του 2020. Τίποτα πιο λαθεμένο: το ψόφιο κουνάβι είναι ένα σύμπτωμα της παρακμής, αλλά η βιασύνη είναι η έκφραση της ανομολόγητης συνειδητοποίησής της. Γιατί όντως, αν ανάμεσα σ’ αυτούς τους δύο καπιταλισμούς (αμερικανικό και κινεζικό) κάποιος έχει τον χρόνο με την μεριά του, αυτός είναι ο κινέζικος. Αν μέσα σε δεκαπέντε ή είκοσι χρόνια πέτυχε να κάνει (και να ξεπεράσει) αυτά που σε άλλους χρειάστηκαν πενήντα, τότε είναι στ’ αλήθεια σε θέση να προχωράει «περιμένοντας» χωρίς να χάνει χρόνο σε μια «αναμέτρηση» στην οποία ο αμερικανικός καπιταλισμός δίνει ουσιαστικά μάχες οπισθοφυλακών καθώς υποχωρεί και υποχωρεί.

Τα νούμερα λένε ότι το 80% του κινέζικου αεπ προκύπτει «εσωτερικά», απ’ τις δημόσιες επενδύσεις και την κατανάλωση. Κι εκεί υπάρχει ακόμα μεγάλο περιθώριο… Απ’ το υπόλοιπο 20% που οφείλεται στις εξαγωγές και στο διεθνές εμπόριο, περίπου το ένα τέταρτο σχετίζεται με τις εξαγωγές στις ηπα. Αυτό σημαίνει πως ακόμα κι αν το ψοφιοκουναβιστάν έκοβε εντελώς τις εισαγωγές απ’ την κίνα (κάτι αυτοκτονικό σε βάρος των υπηκόων / καταναλωτών…) και πάλι το Πεκίνο θα μπορούσε να το αντέξει μεσομακροπρόθεσμα, εν μέρει αυξάνοντας τις εσωτερικές επενδύσεις (τα «μεγάλα» και «μεσαία» έργα – μεσαία και μεγάλα στην κινέζικη κλίμακα… και τον στρατιωτικό εξοπλισμό) και την κατανάλωση, και εν μέρει με εξαγωγές εμπορευμάτων και χρήματος για επενδύσεις αλλού.

Αυτή είναι η υλική βάση της «αντοχής στο χρόνο» του κινεζικού καπιταλισμού, σίγουρα για το ερχόμενο διάστημα. Συν αυτά που προκύπτουν από δημοσιεύσεις και αναδημοσιεύσεις μη εμπορικού περιεχομένου. Όπως αυτή, για παράδειγμα, της δεξιάς γερμανικής die welt, που λίγο πριν την αναχώρηση της Merkel αναδημοσίευσε (κάτω απ’ τον τίτλο «η στρατηγική χρεωκοπία της αμερικής»…) μια πολύ πρόσφατη έκθεση ενός think tank του πανεπιστημίου του Σίδνευ. Σύμφωνα με την οποία οι κινεζικοί πύραυλοι μπορούν να καταστρέψουν όλες τις στρατηγικές αμερικανικές εγκαταστάσεις στην ασία μέσα σε λίγες ώρες, αφού το ψοφιοκουναβιστάν δεν έχει τρόπο να τους αντιμετωπίσει.

Time is not just today’s money…

…αλλά και μία γνωστή

Παρασκευή 6 Σεπτέμβρη. Προσέξτε λοιπόν, για τους πιο πάνω και άλλους προφανείς λόγους, το πως έχει αρχίσει (κυρίως στις ηπα αλλά, εν μέρει, και στην ευρώπη, μέσω διάφορων μήντια…) η κατασκευή του αντι-σινισμού…

Όλα τα καθάρματα δουλεύουνε μαζί

Παρασκευή 6 Σεπτέμβρη. Η ασταμάτητη μηχανή δεν συμφωνεί με διάφορες «εκτιμήσεις» ότι ο Bor-Duk έχει «καταστραφεί πολιτικά». Αυτά που περιγράφονται σαν «ήττες» του (από ένα κοινοβούλιο που έτσι κι αλλιώς είχε μεν μια τυπική πλειοψηφία συντηρητικών + dup αλλά στραπατσάρισε άνετα την δόλια κυρά May) δουλεύουν μια χαρά για μπετονάρισμα της κομματικής του βάσης. Κι αυτό είναι το πρώτο και βασικότερο που τον ενδιαφέρει αυτή τη στιγμή.

Δεν είναι, λοιπόν, τα πράγματα μαύρα για τον Bor-Duk. Όμως το να τον αντιμετωπίζει ο φίλος του Netanyahou σαν βιτρίνα, αυτό ναι. Είναι κτύπημα κάτω απ’ την μέση!

Ο ισραηλινός φασιστοπρωθυπουργός έκανε χτες ένα «ταξίδι αστραπή» στο Λονδίνο, με προειδοποίηση μιας μονάχα ημέρας, για να αποφύγει τις εναντίον του διαδηλώσεις. (Που δεν απέφυγε τελικά, φωτογραφία κάτω). Το «φωτογραφείστε μας» γεγονός ήταν βέβαια η συνάντησή του με τον Bor-Duk. Αλλά κράτησε μόνο ένα μισάωρο· κι ένα μισάωρο ήταν ίσια ίσια όσο χρειαζόταν για να πει ο Netanyahou «αυτός ο Macron είναι για πολλές κλωτσιές που αβαντάρει τους ιρανούς» και ο οικοδεσπότης του να του πει «ναι, ναι… Τι άλλα; Έχετε εκλογές ε; Κι εμείς θα κάνουμε…».

Φαίνεται πως ο πραγματικός λόγος της ισραηλινής επιδρομής (με την διπλωματική έννοια) στο Λονδίνο ήταν η συνάντηση του Netanyahu με τον αμερικάνο υπ.αμ. Mark Esper, που διορίστηκε στο πόστο πολύ πρόσφατα, και βρισκόταν επίσης στο Λονδίνο. Είχε προηγηθεί τηλεφωνική τους κουβεντούλα πριν 3 ημέρες, και ο Esper κάλεσε τον ισραηλινό φασιστοπρωθυπουργό να τα πουν από κοντά, κι όσο δυνατόν στο πιο «ξεκάρφωτο» και δήθεν τυχαίο. Έτσι προέκυχαν σαν αναγκαίες οι χαιρετούρες και οι φωτογραφίες με τον Bor-Duk…

Τώρα το τι θα μπορούσαν να κουβεντιάσουν ο επικεφαλής ενός ρατσιστικού, απαρτχάιντ καθεστώτος και ο υπ.αμ. του ψοφιοκουναβιστάν, δεν μπορούμε να το φανταστούμε… Ίσως ο πρώτος ρώτησε αν ο φετεινός χειμώνας θα είναι βαρύς… και τότε ο δεύτερος του απάντησε «έτσι φαίνεται, οι ινδιάνοι κόβουν από τώρα ξύλα»…

Τί άλλο;

Προσεχώς πρόστιμα…

Παρασκευή 6 Σεπτέμβρη. Να λοιπόν πόσο όμορφα κι απλά, πόσο γλυκά, χαρούμενα και αόρατα, περνάει και η ελληνική κοινωνία, λίγο εδώ και περισσότερο εκεί, στα ήθη της 4ης καπιταλιστικής βιομηχανικής επανάστασης.

Η εταιρεία που λανσάρει από το μικρό βήμα είναι ασφαλιστική. Το μικρό βήμα είναι μια «εφαρμογή» για κινητό, που (σύμφωνα με τα λεγόμενα της εταιρείας) «στοχεύει να βελτιώσει ο κόσμος την οδηγητική συμπεριφορά του». Μια ιεραποστολική προσπάθεια – έτσι δεν είναι; Να πως την περιγράφει ενθουσιασμένος ένας απ’ τους προωθητές της εφαρμογής πριν λίγους μήνες (κρατάμε τους τονισμούς του πρωτότυπου):

… Αφού την κατεβάσεις στο κινητό σου, δεχθείς τα terms & conditions και περάσεις μερικά βασικά προσωπικά στοιχεία, η εφαρμογή καταγράφει την οδηγική συμπεριφορά σου και σου δίνει ένα σκορ στο τέλος της διαδρομής. Εσύ αυτό που έχεις να κάνεις είναι να έχεις το κινητό σε ένα σταθερό – κατά προτίμηση συγκεκριμένο σημείο μέσα στο αυτοκίνητό σου και στο τέλος κάθε διαδρομής – όταν σου έρχεται το notification – να κάνει swipe left και να δηλώνεις τον τύπο της διαδρομής. Ήσουν οδηγός ή επιβάτης; Πήγαινες σε προσωπικό προορισμό ή σε δουλειά; Οδηγούσες αυτοκίνητο ή μηχανάκι;

 Όλοι οι νέοι οδηγοί που κατεβάζουν την εφαρμογή στο κινητό τους ξεκινάνε ως “Nubies”. Πρέπει δηλαδή να πραγματοποιήσουν 400 χλμ. ή 40 διαδρομές μέχρι το σύστημα να αναγνωρίσει το οδηγικό τους μοτίβο. Μόλις ολοκληρωθεί αυτό το πρώτο βήμα το app αρχίζει να λειτουργεί κανονικά δίνοντας στον οδηγό ERGO Stars και ERGO SafeMiles.

…  Τι μετράει η εφαρμογή;

– κατά πόσο χρησιμοποιείς το κινητό σου εν ώρα οδήγησης,

– πόσο απότομα φρενάρεις,

– πόσο απότομα επιταχύνεις,

– την ταχύτητα που διατηρείς όταν οδηγάς όπως επίσης και

– τις ώρες της ημέρας που οδηγάς. (00.00 με 5.00 το πρωί θεωρούνται ώρες με υψηλή πιθανότητα κόπωσης).  

Με βάση αυτά τα στοιχεία η εφαρμογή διαμορφώνει το σκορ σου…

Σπoρ, σκορ και ανταμοιβές!… Μια απλή, αθώα εφαρμογή που “σε βοηθάει να γίνεις καλύτερος οδηγός”. Ας πούμε: ο Ιαβέρης σε συσκευασία app… Ή μήπως όχι;

Το βήμα αυτό δεν γίνεται αυτή τη στιγμή με τεχνολογίες της 4ης βιομηχανικής επανάστασης, δηλαδή με 5G επικοινωνίες και internet of things. Γίνεται με τεχνολογίες της 3ης βιομηχανικής επανάστασης. Και λανσάρεται με την χαριτωμενιά του σπορτιβισμού και του φιλικού κτυπήματος στην πλάτη με την μορφή κάποιας «έκπτωσης» στα ασφάλιστρα…. Αλλά ο στόχος που είναι πολύ κοντά στον ορίζοντα (και η έξυπνη εταιρεία προετοιμάζεται, παίρνοντας από τώρα θέση στην «αγορά ασφαλειών») είναι α) το ίδιο το αυτοκίνητο να επικοινωνεί διαρκώς με τις βάσεις δεδομένων κάθε ασφαλιστικής εταιρείας ρουφιανεύοντας τον οδηγό· (internet of things), έτσι ώστε β) οι ασφαλιστικές να βάζουν πρόστιμα στους οδηγούς που θεωρούν ότι ανεβάζουν τα έξοδά τους, ή να μην τους ασφαλίζουν καν – θεωρώντας τους «κακούς». Δηλαδή «επικίνδυνους» στο να φορτώνουν τις ασφαλιστικές με έξοδα. Τελικός στόχος; Ακόμα μεγαλύτερα κέρδη. Τί άλλο;

Δεν τελειώνει εκεί η ιστορία. Τόσο τώρα, με την εφαρμογή (ας πάρει το ποτάμι το όνομά της, ελπίζουμε να μην θεωρηθεί διαφήμιση…: «ergo drive ‘n’ win» λέγεται) που είναι προαιρετική όσο ακόμα περισσότερο μελλοντικά (internet of things) όλα τα “data” που θα στέλνει κάθε όχημα στην ασφαλιστική υποχρεωτικά, θα μεταπωλούνται σε διάφορες διαφημιστικές ή/και θα παραχωρούνται στις αρχές ασφαλείας. Στην τελική, για να μην υπάρχουν γκρίνιες σε βάρος των ασφαλιστικών, αυτό το εμπόριο «δεδομένων κίνησης» θα χρεώνεται σε … χακαρίσματα.

Σπουδαίοι καιροί…

LOL

Παρασκευή 6 Σεπτέμβρη. Τα χαρμάνια ασφαλώς τους ξέρουν: Schalke 04, Fnatic, G2 Esports… Αυτοί είναι οι φιναλίστ των καλοκαιρινών ευρωπαϊκών τελικών του League of Legends… Πού θα γίνουν; Στην Αθήνα, στο γήπεδο Νίκος Γκάλης, στο οακα, στις 7 και 8 Σεπτέμβρη! Για να μη νομίζετε ότι αυτά συμβαίνουν μόνο μακριά… Με 30 ευρουλάκια για το διήμερο μπορείτε (όλοι εσείς οι άσχετοι και άσχετες – γιατί οι σχετικοί έχουν φροντίσει ήδη) να νοιώσετε την μαγεία του video gaming σαν θεάματος.

Είμαστε σίγουροι ότι θα νικήσουν οι καλύτεροι – πάντα έτσι συμβαίνει. Είμαστε επίσης σίγουροι πως όταν γίνει κατορθωτή μια ελληνική επιτυχία σ’ αυτό το επίπεδο, τότε κάθε γνήσιος έλλην θα γίνει ειδικός στο gaming· και, φυσικά, εθνικά υπερήφανος. (Εδώ παραλίγο να μάθει το πανελλήνιο τένις, στα games θα κολλήσει;)

Η ασταμάτητη μηχανή, συνεπής με την εποχή της, εκείνο που μπορεί να σας προσφέρει είναι το teaser ενός τέτοιου σπουδαίου αθλητικού γεγονότος… Όχι τίποτα άλλο, αλλά για να αντιμετωπιστεί η ροπή (σας) προς τον 20ο (μπορεί και τον 19ο…) αιώνα!

Δροσερά επιχειρηματικά νέα (ή περί “τριχών”) 1

Πέμπτη 5 Σεπτέμβρη. Να μια ωραία ιστορία: Το νοτιοκυπριακό δικηγορικό γραφείο «Νίκος Αναστασιάδης και Συνεργάτες», απ’ τα πιο γνωστά στο νησί και όχι μόνο, ίδρυσε το 2000 δύο θυγατρικές εταιρείες. Την Imperium Services ltd, και την Imperium Nominees ltd. Και στις δύο η κυρά Έλσα, θυγατέρα του κυρ Νίκου, εμφανιζόταν σαν κάτοχος του 60% των μετοχών. Το άλλο 40% μοιράζονταν στα ίσια οι partners του γραφείου. Good job…

Προς τα τέλη του 2006, η ιδιοκτησίας του δικηγορικού γραφείου Imperium Nominees ltd ίδρυσε μια άλλη εταιρεία, την Matias Co ltd. Η οποία το 2007 αγόρασε την μεγαλύτερη ρωσική κατασκευάστρια ηλεκτρονικών δικτύων και μονάδων παραγωγής ενέργειας ονόματι Energostroyinvest Holding, έναντι μόνο 220 εκατομυρίων ευρώ. A very good job εκ μέρους του δικηγορικού γραφείου “Nicos Anastasiades ‘n’ Partners LLC”, αν ληφθεί υπόψη πως η πραγματική αξία της εταιρείας ήταν τουλάχιστον δεκαπλάσια.

Αλλά όχι. Ο πραγματικός αγοραστής ήταν ένας ρώσος δισεκατομμυριούχος («ολιγάρχες» αποκαλούνται στην δύση), πελάτης του γραφείου, ο Alexander Abramov. Το νοτιοκυπριακό δικηγορικό γραφείο «Νίκος Αναστασιάδης και Συνεργάτες» μέσω των «εταιριών κελύφη» που διέθετε ήταν απλά ο «ενδιάμεσος»· σ’ αυτήν την λογιστική / χρηματιστηριακή διαδικασία που λέγεται ξέπλυμα. Ο δε Abramov θα πρέπει να ήταν πολύ καλός πελάτης: τιμήθηκε με «χρυσό διαβατήριο» (νοτιοκυπριακό…), δηλαδή «τιμητική υπηκοότητα» το 2010, μετά από αίτημα του δικηγορικού γραφείου προς τον τότε νοτιοκύπριο πρόεδρο Χριστόφια…

Τα πιο πάνω αποκάλυψε στα μέσα του περασμένου Αυγούστου το OCCRP. Το «organized crime and corruption reporting project» είναι μια διεθνώς γνωστή αμερικανική δημοσιογραφική / νομική οργάνωση (δημιουργήθηκε το 2006) που ασχολείται με το ψάξιμο παγκόσμιων «εγκληματικών δικτύων». Προσέχοντας να μην πατήσει καμμιά μπανανόφλουδα: οι έρευνες του occrp προσανατολίζονται στον «μετασοβιετικό» χώρο, στη μέση Ανατολή, στην ασία, και στη λατινική Αμερική. Σε κάθε περίπτωση: μπορεί μεν το occrp να προσέχει μην πέσουν οι ερευνητές του κατά λάθος σε τίποτα σαν το “iran – contras”, αλλά τα στοιχεία που βρίσκει για άλλες περιπτώσεις είναι πραγματικά. Όπως, για παράδειγμα, η «Nikos Anastasiades ‘n’ Partners» case. Που προέκυψε σαν υποσύνολο μιας πολύ ευρύτερης έρευνας για το ξέπλυμα χρήματος ρωσικής προέλευσης μέσω τραπεζών της βαλτικής και λοιπών «μεσαζόντων»…

Μετά την αρχική σιωπή στη Λευκωσία άρχισε ένας μικρός και καθόλου κομψός χαμούλης. Πάντως το θέμα δεν έφτασε ως την Αθήνα: ο «ενιαίος εθνικός γκαζο-χώρος» έχει, τελικά, πολλούς γκρεμούς – ειδικά όταν πρόκειται για κακά νέα…

Δροσερά επιχειρηματικά νέα (ή περί “τριχών”) 2

Πέμπτη 5 Σεπτέμβρη. Το δικηγορικό γραφείο του νυν νοτιοκύπριου προέδρου ήταν / είναι απ’ τα πιο γνωστά (και πλούσια) στη νότια κύπρο· όχι επειδή ασχολείται με διαζύγια ή «εργατικά»… Αλλά το μεγαλύτερο μέρος του νοτιοκυπριακού δικηγορικού κλάδου (και των σημαντικότατων πολιτικών προεκτάσεών του…) είναι διεθνώς γνωστό ακριβώς γι΄αυτές τις δραστηριότητές του: το ξέπλυμα. Συνεπώς καμμία έκπληξη.

Για παράδειγμα ένας άλλος διάσημος νοτιοκύπριος πρόεδρος, που ανακηρύχτηκε «εθνικός ήρωας», ο Τάσσος Παπαδόπουλος, επίσης με φημιστό δικηγορικό γραφείο, ήταν ο «φύλακας» (δηλαδή ο διαχειριστής) των πολύ μεγάλων κλοπών και των εσόδων από διάφορα λαθρεμπόρια της οικογένειας Μιλόσεβιτς· ενός θρυλικού φίλου της ελλάδας. Ήταν τόσο γνωστός ο Τάσσος Παπαδόπουλος σαν «ταμίας» του Μιλόσεβιτς, ώστε παρότι έγινε πρόεδρος της νότιας κύπρου, όταν άλλαξε το καθεστώς στη Σερβία, οι καινούργιες πολιτικές βιτρίνες στο Βελιγράδι, στην προσπάθειά τους να ανακτήσουν ένα τουλάχιστον μέρος απ’ τα κλεμμένα, έφτασαν σχεδόν στο σημείο να παραπέμψουν τον «εθνικό ήρωα» πρόεδρο στα διεθνή δικαστήρια. Όμως κάποιο «αόρατο χέρι» τους εμπόδισε… Κι έτσι ο «εθνικός ήρωας» πέθανε σαν τέτοιος, κι όχι σε κάποιο βαθύ μπουντρούμι – όπως έπρεπε.

Αλλά και του νυν προέδρου ο επαγγελματικός βίος και η πολιτεία δεν είναι καθόλου άγνωστα. Για παράδειγμα, όταν ο Nicos Anastadiades ήταν ακόμα υποψήφιος πρόεδρος, το 2013, αποκαλύφθηκαν κάτι περίεργες δοσοληψίες του γραφείου του, και κάτι περίεργα (και μεγάλα) δάνεια από μια ρωσική τράπεζα (ονόματι Sobibank) με ενέχυρο μετοχές «εταιρειών / άχυρα» (ασήμαντης αξίας δηλαδή). Η Sobibank ήταν επίσης γνωστό γρανάζι στο ξέπλυμα ρωσικού χρήματος…

Και πάλι κάποιο αόρατο χέρι προστάτεψε τον Nicos… Κι έτσι αυτός πρόκοψε πολιτικά, φτάνοντας στο σημείο να είναι «κεντρικό σημείο» του υποάξονα Αθήνας – Λευκωσία – Τελ Αβίβ… Και, εν δυνάμει, ο απελευθερωτής του φυσικού αερίου της ανατολικής Μεσογείου….

Με τούτα και με τ’ άλλα τα «αόρατα χέρια» και η «προστασία» τους έγιναν κάτι σαν η στάνταρ καβάτζα για το νοτιοκυπριακό καθεστώς. Ήταν η «αίσθηση της υψηλής γεωπολιτικής αξίας του οικοπέδου» που είχε λειτουργήσει τόσο προστατευτικά ως πρόσφατα, και που επιπλέον επέτρεπε όλα αυτά τα όνειρα με τα αμερικανικά (ή, έστω, τα γαλλικά) πολεμικά που θα έρθουν να φυλάνε τα τρυπάνια στην (υποτιθέμενη) «κυπριακή αοζ» πετώντας στα βράχια τους παλιοτούρκους… Ήταν η ίδια «αίσθηση της υψηλής γεωπολιτικής αξίας του οικοπέδου» που είχε οδηγήσει τον ογκόλιθο έλληνα τότε φαιορόζ υπ.εξ. Κοτζιά, χέρι χέρι με τον Αναστασιάδη, να βουλιάξουν τις διαπραγματεύσεις «για την λύση του κυπριακού» στο Κραν Μοντανά· γιατί «έχουμε το πάνω χέρι και έτσι γουστάρουμε»…

Δροσερά επιχειρηματικά νέα (ή περί “τριχών”) 3

Πέμπτη 5 Σεπτέμβρη. Η νότια κύπρος απέλαυσε επί δεκαετίες σημαντικές γεωπολιτικές προσόδους λόγω θέσης και διάφορων γενικά πετυχημένων ισορροπιών μεταξύ «δύσης» και «ανατολής». Η «ανατολή» ήταν η εσσδ και οι ειδικές σχέσεις που είχε η Λευκωσία με την Μόσχα… Το γεγονός, για παράδειγμα, ότι είχε μόνο αγγλικές βάσεις στο έδαφός της και όχι αμερικανικές / νατοϊκές, τύγχανε ιδιαίτερης εκτίμησης απ’ τους σοβιετικούς.

Οι σοβιετικοί παρήλθαν, ακολούθησε η δεκαετία Γιέλτσιν, η δεκαετία της τεράστιας λεηλασίας (‘90s) στα ερείπια της διαλυμένης εσσδ, και η Λευκωσία αναδιοργάνωσε εύκολα τις σχέσεις της με τους βαρώνους των ρωσικών μαφιών. Ακόμα κι όταν ανέλαβε την εξουσία η kgb μέσω Putin, η «μαύρη» σχέση Λευκωσίας – Μόσχας δεν διαταράχτηκε ιδιαίτερα, αφού το μεγαλύτερο μέρος των βαρώνων, με το καλό ή το κακό, προσαρμόστηκε στην καινούργια κατάσταση.

Αλλά οι καιροί αλλάζουν…

Περί “τριχών”: πήγαν για μαλλί και βγήκαν κουρεμένοι…

Πέμπτη 5 Σεπτέμβρη. Κάνοντας το αντιπληροφοριακό / κριτικό καθήκον της η ασταμάτητη μηχανή σας είχε ενημερώσει στις 22 Ιούλη («αυτά δεν τα φωνάζουν…») ότι η αμερικανική αγκαλιά υπέρ του όποιου ελληνικού ιμπεριαλισμού, για την οποία έκαναν τα πάντα οι φαιορόζ κυβερνήτες απ’ το 2015 και μετά, έχει αυστηρά ανταλλάγματα υπέρ της Ουάσιγκτον, πέρα απ’ την στρατιωτική επιμελητεία, τις βάσεις και τα λοιπά. Πιο συγκεκριμένα, ανάμεσα στα υπόλοιπα (καλό θα ήταν να τα βρείτε και να φρεσκάρετε την μνήμη σας…) γράφαμε:

…Στη συνέχεια ο νόμος προβλέπει την πώληση αμερικανικών όπλων στη νότια κύπρο (τερματίζοντας μια απαγόρευση 45 χρόνων) υπό δύο προϋποθέσεις. Α) Να τερματιστεί το ρωσικό τραπεζικό νταραβέρι με τις νοτιοκυπριακές τράπεζες (ξέπλυμα ή μη)· και, Β) να απαγορευτεί ο ελλιμενισμός ρωσικών πολεμικών σε νοτιοκυπριακά λιμάνια, ακόμα και για ανεφοδιασμό καυσίμων. Με δυο λόγια νοτιοκύπριοι: αν θέλετε αμερικανική προστασία πετάξτε στη θάλασσα τους ρώσους φίλους σας – και μαζί τα κέρδη σας απ’ αυτούς….

Για να το πούμε διαφορετικά: καθώς ο ενδοκαπιταλιστικός ανταγωνισμός οξύνεται διαρκώς (και η ανατολική Μεσόγειος είναι δευτερεύον μεν αλλά υπαρκτό πεδίο του 4ου παγκόσμιου…) η πολύχρονη νοτιοκυπριακή «άνεση» το παίζουμε λίγο απο ‘δω και λίγο απο ‘κει έχει φτάσει στο απότομο τέλος της. Το κυπριακό οικόπεδο και η νοτιοκυπριακή διοίκηση δεν έχουν σε καμμία περίπτωση το «βάρος» και τον «όγκο» του «αιώνιου εχθρού», της Άγκυρας, που μπορεί ακόμα να κινείται «και στα δύο ταμπλώ» – με μια έμφαση σ’ εκείνο της ευρασίας.

Οι φαιορόζ, σε πλήρη συνεργασία με την νοτιοκυπριακή εξουσία και με τα ισραηλινά λόμπυ, κυλίστηκαν σαν σκουληκαντέρες στα πόδια των ψοφιοκουναβικών παρακαλώντας τους (κυριολεκτικά…) να δώσουν «σημασία» στα σχέδια για «περικύκλωση της ανατολικής Μεσογείου» και στη συμμαχία και την γεωπολιτική αξία του ελληνικού και του ελληνοκυπριακού οικοπέδου. Τελικά κατάφεραν να τους «πείσουν»: οι αμερικάνοι έρχονται… Αλλά όχι για να ανεχτούν ρωσικές «δουλειές» και «παρουσίες» ανάμεσα στα πόδια τους!!!

Όχι δα!