Year: 2019

Χονγκ Κονγκ

Δευτέρα 9 Σεπτέμβρη. Θα μπορούσε να τους αναγνωριστεί, σαν ελαφρυντικό, η έλλειψη πολιτικής πείρας… Αλλά δεν είναι αρκετό. Είναι σίγουρο ότι ξέρουν κινέζικα, και άρα ξέρουν ότι το Πεκίνο κατηγορεί το ψοφιοκουναβιστάν για εμπλοκή στην εξέγερση στην πόλη. Αν, παρ’ όλα αυτά, μερικές δεκάδες κατεβαίνουν με αμερικανικές σημαίες, διαδηλώνοντας στο αμερικανικό προξενείο, για να ζητήσουν την βοήθεια του ψόφιου κουναβιού, τότε εκτός από πολιτική πείρα τους λείπει και η στοιχειώδης νόηση. Η κοινή λογική. Και, πιθανόν, περισσεύει η απελπισία. Να λοιπόν μια υπόθεση που άνετα θα μπορούσε να ονομαστεί “οι αγανακτισμένοι του Χονγκ Κονγκ”!

Ακόμα και τα καθεστωτικά μήντια στο Πεκίνο αναγνωρίζουν ότι υπάρχουν σοβαρά προβλήματα στην οικονομία του Χονγκ Κόνγκ· που θίγουν αυτούς που θα ήθελαν και θα μπορούσαν να ανήκουν στη “μεσαία τάξη” της πόλης, αλλά δεν τα καταφέρνουν. Κατά το επίσημο κινεζικό κράτος το μεγαλύτερο πρόβλημα είναι η πολύ ακριβή κατοίκηση, είτε πρόκειται για νοίκι είτε πρόκειται για αγορά. Οπότε η “λύση” είναι η ακόμα μεγαλύτερη σύνδεση του καπιταλισμού του Χονγκ Κόνγκ με τον κεντρικό καπιταλισμό του Πεκίνου.

Αυτή είναι μια ανάλυση “αιτίων” που μπορεί να μην απέχει πολύ απ’ την πραγματικότητα, ωστόσο είναι βολική για το Πεκίνο. Το αναδεικνύει σαν την λύση (υπονοώντας ότι το “δεύτερο σύστημα”, αυτό του Χονγκ Κονγκ, έχει αποτύχει…) Απ’ την άλλη μεριά οι νεαροί διαδηλωτές, εκτός απ’ το να δείχνουν την δυσφορία τους (και απέναντι στην καταστολή) δεν φαίνονται ικανοί για τίποτα παραπάνω απ’ το να γυρίζουν γύρω γύρω απ’ τους εαυτούς τους και τις εντυπώσεις που δημιουργούν.

Παρότι αυτοί οι αμερικανο-σημαιοφόροι είναι λίγοι σε σχέση με το σύνολο των διαδηλωτών, το γεγονός ότι υπάρχουν εδώ και καιρό και παραμένουν ανεκτοί δείχνει σύγχιση. Το ελάτε να μας σώσετε ω γιάνκηδες (ή και οτιδήποτε άλλο) σαν δημόσια έκκληση είναι κάτι που δεν θα το επέτρεπαν στους εαυτούς τους σοβαροί τύποι μετά από δύο μήνες διαδηλώσεων· ακόμα κι αν το πίστευαν. Αν όχι τίποτα άλλο, σίγουρα επειδή έτσι θα παραδέχονταν την μεγάλη αδυναμία τους.

Μην ανησυχείτε boys. Κάποια στιγμή, στο μέλλον, θα έρθει αυτή η πολυπόθητη “αμερικανική βοήθεια”. Αλλά θα έχει σχήμα B-52, και μάλλον δεν θα σας αρέσει…

Οι κανόνες του κρίκετ

Δευτέρα 9 Σεπτέμβρη. Ένας απηυδησμένος άγγλος μπλόκερ αποφάσισε να εξηγήσει (σε ξένους) ποια είναι η τωρινή κοινοβουλευτική κατάσταση στην “παλιότερη δημοκρατία του κόσμου” σε ότι αφορά αυτό το περίπλοκο σφήνωμα του βρετανικού λέοντα στην πόρτα εξόδου απ’ την ε.ε.. Θεώρησε ταιριαστό να χρησιμοποιήσει σαν μοντέλο τους κανόνες του κρίκετ. Και ιδού το (χαριτωμένο) αποτέλεσμα:

Υπάρχει ένας αριθμός κομμάτων. Ένα απ’ αυτά θέλει να μας βγάλει, αλλά είναι μερικοί μέσα στο κόμμα που δεν θέλουν να μας βγάλει, οπότε πετάχτηκαν έξω απ’ τον τύπο που μόλις μπήκε. Με σκοπό να μας βγάλει, ο τύπος που μόλις μπήκε προσπάθησε να βγει, ώστε μετά να μπορέσει να ξαναμπεί, με σκοπό να μας βγάλει. Αλλά τον σταμάτησαν τα άλλα κόμματα, που παρότι τον θέλουν έξω, τον κρατάνε μέσα επειδή φοβούνται ότι άμα βγει θα ξαναγυρίσει και τότε θα μας βγάλει. Αν όμως μπορέσουν τον κρατήσουν για αρκετό καιρό μέσα, και τον εμποδίσουν να μας βγάλει, τότε ελπίζουν ότι λίγο μετά που θα αποτύχει να μας βγάλει, θα μπορέσουν να τον βγάλουν έξω και να μπουν αυτοί μέσα. Και ύστερα, αφού αυτός βγει έξω κι αυτοί μπουν μέσα, μπορεί αυτοί να προσπαθήσουν να μας βγάλουν ή μπορεί να προσπαθήσουν να μας κρατήσουν μέσα. Όποιος θέλει μαντεύει. Αλλά και πάλι, είναι εξαιρετικά πιθανό ότι αν καταφέρουν να μπουν μέσα, μπορεί να προσπαθήσουν να μας βγάλουν, και ύστερα να κάνουν εκστρατεία εναντίον της συμφωνίας να βγούμε, για να προσπαθήσουν να μας κρατήσουν μέσα.

Είναι τόσο απλό.

Πράγματι είναι απλό. Αλλά χρειάζεται κάποιο χώρο, ένα μεγάλο διαμέρισμα με πολλά δωμάτια – για να γυριστεί σαν σήριαλ. Να έχει πολλά “μέσα”, πολλά “έξω”, να γίνεται παιχνίδι.

Επίσης πρέπει να ξέρεις κρίκετ. (Ελπίζουμε να μην είναι απ’ αυτά τα παιχνίδια που τελειώνουν με πτώματα στα χαντάκια…)

“Υγεία” αντί “άμυνας”…

Κυριακή 8 Σεπτέμβρη. Το ότι το «κινεζικό μοντέλο», όχι γενικά κι αόριστα αλλά ειδικά σε ότι έχει σχέση μ’ αυτό που ο Foucault ονόμασε κάποτε «βιοπολιτική» είναι αξιοζήλευτο απ’ τα δυτικά αφεντικά δεν είναι κάτι που θα το διαβάσετε σε επίσημες ανακοινώσεις και απολογισμούς διεθνών επαφών. Προκύπτει μόνο απ’ την σύγχρονη «κριτική της πολιτικής οικονομίας» – του καπιταλισμού.

Ένα απ’ τα αξιοζήλευτα του «κινεζικού συστήματος» είναι το social credit system. Με βάση το γεγονός πως όλες οι ψηφιακές πλατφόρμες των κινεζικών social μήντια και υπηρεσιών είναι μία ενιαία, το κινεζικό κράτος μπορεί να οργανώνει την διαχείριση ακόμα και της μικρο-καθημερινότητας των υπηκόων, μέσα απ’ το ψηφιακό πανοπτικό των πολλών ειδών δεδομένων τους…

Στη δύση κάποιοι «ειδικοί» έχουν εκφράσει την ζήλια και τον θαυμασμό τους γι’ αυτό το κρατικό – καπιταλιστικό επίτευγμα… Το δυτικό πρόβλημα είναι ότι οι πλατφόρμες ανήκουν σε ιδιωτικές εταιρείες· και δεν είναι εύκολο τα δεδομένα των υπηκόων να κυκλοφορούν «ελεύθερα» ανάμεσά τους. Για να λύσουν αυτό το πρόβλημα οι αμερικανικές μυστικές υπηρεσίες στρατιωτικοποιούν (με το καλό ή το κακό) αυτές τις εταιρείες που συμβαίνει να είναι αμερικάνικες (facebook, amazon, google, apple) με την έννοια ότι της αναγκάζουν να τους μεταφέρουν data…. Αλλά αυτό γίνεται «μυστικά» (εκτός αν το αποκαλύψει κάποιος Snowden…) επειδή αντιτίθεται σε βασικές αρχές των δυτικών «δημοκρατιών»: ελευθερία και ιδιωτικότητα (έναντι του κράτους).

Να, όμως, που έρχεται (από πού αλλού; απ’ το ψοφιοκουναβιστάν) το επόμενο βήμα· βήμα ανοικτό και δημόσιο. Λέγεται Υπηρεσία Αναβαθμισμένων Ερευνών Υγείας (Health Advanced Research Projects Agency / ΗΑRPA) και στοχεύει στη συνεργασία των «μεγάλων» αμερικανικών εταιρειών κατοχής και διαχείρισης δεδομένων για την παροχή εξατομικευμένων πληροφοριών που αφορούν «ψυχο-πνευματικά προβλήματα» των υπηκόων…. Έτσι ώστε να μην επιτρέπεται στους “προβληματικούς” να οπλοφορούν (!!!)

Προσέξτε τώρα, παρακαλούμε, και σκεφτείται σοβαρά σαν «τύπο», σαν «τυπική διαδικασία», (με την έννοια ότι μπορεί να επαναληφθεί με άλλο περιεχόμενο, “αιτία”, “δικαιολογία”) την αλληλουχία:

– Στις ηπα έχουν πολλαπλασιαστεί τα τελευταία χρόνια οι «δολοφονίες στο ψαχνό»…

-Κάποιοι κατηγορούν γι’ αυτό τη νομοθεσία περί κατοχής όπλων, και ζητούν να γίνει εξαιρετικά αυστηρή (κάποιοι φτάνουν να ζητούν την πλήρη απαγόρευση της οπλοκατοχής)…

– Όμως το λόμπυ των οπαδών της οπλοκατοχής είναι πολύ δυνατό, και αποκρούει οποιαδήποτε τέτοια σκέψη…

– Οπότε την λύση προσφέρουν τα big data: ο εξατομικευμένος αλλά και μαζικός έλεγχος της «ψυχο-πνευματικής» κατάστασης των υπηκόων, ώστε να εντοπίζονται οι εν δυνάμει «μαζικοί δολοφόνοι» έγκαιρα…

Κυρίως όμως, χάρη σ’ αυτή την αλληλουχία, που μπορεί να εκτεθεί δημόσια και φανερά (αφού κανένας δεν πρόκειται να υποστηρίξει ότι οι «διαταραγμένοι» καλά κάνουν να οπλοφορούν…) δημιουργείται ένα social credit system…. Ακόμα και με ξεχωριστές πλατφόρμες· εφόσον οι εταιρείες / ιδιοκτήτες δείχνουν «κοινωνική υπευθυνότητα» και συνεργάζονται με τις αρχές.

Είναι, λοιπόν, κάτι σαν αστείο της ιστορίας το ότι τα αρχικά αυτού του οργανισμού (HARPA) διαφέρουν μόνο κατά ένα γράμμα απ’ τα αρχικά ενός άλλου (DARPA) γνωστού για τους πολεμικούς / κανιβαλικούς προσανατολισμούς του.

Στο κάτω κάτω είναι η «υγεία» αντί για την «άμυνα» – ποιό είναι το πρόβλημα; Το ψόφιο κουνάβι δεν έχει κανένα. Αντίθετα έχει κατενθουσιαστεί με την ιδέα…

Κι αυτό το θεωρούμε μόνο σαν την αρχή…

Ο boss φταίει;

Κυριακή 8 Σεπτέμβρη. Είναι επετειακή αφύπνιση; Είναι υπενθύμιση ότι το κεφάλαιο «σαουδική αραβία» όχι απλά παραμένει ανοικτό στο ψοφιοκουναβιστάν αλλά περιστρέφεται κατά καιρούς με τέτοιο τρόπο ώστε δεν μπορεί να αποκλειστεί μια ξαφνική φυγόκεντρος που θα το εκτινάξει στην στρατόσφαιρα της οργής κάποιου υπολογίσιμου τμήματος των αμερικάνων υπηκόων;

Όπως και νάχει ο ρόλος της πετροχούντας του Ριάντ στην οργάνωση της «11ης Σεπτέμβρη» ξεφυτρώνει κατά καιρούς στην αμερικανική δημοσιότητα. Μέσα σε σύγχυση, ενδεχομένως σκόπιμη. Απ’ την μια αυτή η πετροχούντα συνδέεται με τον bin Laden ενώ ίσχυε το ακριβώς αντίθετο, ήταν σκληροί εχθροί (το Ριάντ, μαζί με την Ουάσιγκτον, τον κυνηγούσαν, είχαν κάνει δύο αποτυχημένες προσπάθειες να τον καθαρίσουν, γι’ αυτό άλλωστε βρήκε καταφύγιο στα βουνά του αφγανιστάν…). Απ’ την άλλη μεριά ο ρόλος της σαουδικής αραβίας (και του ισραήλ) δεν σχετίζεται, ακόμα τουλάχιστον, με το αμερικανικό inside job της κατάρρευσης των πύργων. Προφανώς υπήρχαν δύο κρίκοι στην επιχείρηση αυτή. Κάποιοι ανέλαβαν την οργάνωση των αεροπειρατιών, που θα χρησίμευαν σαν η βιτρίνα της «τρομοκρατικής επίθεσης». Και κάποιοι άλλοι ανέλαβαν την παγίδευση των κτιρίων με θερμίτη, για να υπάρξει η κατάρρευση και το σοκαριστικό θέαμα – μαζί με τους νεκρούς…

Χτες η new york post τα έχωσε στον Robert Mueller (ειδικό ερευνητή για την υποτιθέμενη εμπλοκή της Μόσχας στις εκλογές του 2016) που το 2001 ήταν ο επικεφαλής του fbi. Σύμφωνα με το ρεπορτάζ τότε ο Mueller έκανε ότι μπορούσε για να κρύψει τις σχέσεις του σαουδαραβικού παλατιού με κάποιους απ’ τους αεροπειρατές…

Έτσι πρέπει να έχει γίνει· αλλά είναι απίθανο ότι ακόμα κι ένας διοικητής του fbi να έκανε οτιδήποτε τέτοιο χωρίς πολιτικές διαταγές και κάλυψη. Οι 28 άκρως απόρρητες σελίδες του πορίσματος για την 11η/9ου (στις οποίες υπάρχουν αναφορές για τον ρόλο του Ριάντ και τις σχέσεις του με αεροπειρατές) δεν είναι απόφαση του Mueller να παραμένουν κρυφές ακόμα και για το κογκρέσσο. Είναι απόφαση των κεντρικών πολιτικών βιτρινών διαχρονικά απο τότε, «για να μην διαταραχτούν οι σχέσεις με συμμαχικά κράτη».

Αυτό ειδικά το κεφάλαιο της 11ης Σεπτέμβρη και η «γεωπολιτική / γεωοικονομική αξία» του Ριάντ είναι σφικταγκαλιασμένα. Το πρώτο θα ανοίξει με ταρατατζούμ όταν η δεύτερη θα έχει πέσει επίσημα και καθαρά…

Τα δικά τους καθάρματα

Κυριακή 8 Σεπτέμβρη. Το ψοφιοκουναβιστάν πρόκειται να κάνει στην άκρη τις ανησυχίες περί «ανθρωπίνων δικαιωμάτων» και «ελευθεριών» και να δώσει στρατιωτική «βοήθεια» 1,3 δις δολαρίων στην αιγυπτιακή χούντα. Δεν είναι βέβαια ηθικά σωστό – είναι όμως αναγκαίο.

Εντοπίσαμε επ’ αφορμή αυτής της κυοφορούμενης γενναιοδωρίας το πιο πάνω εξώφυλλο – του καλοκαιριού του 2015. Κι ύστερα θαυμάσαμε την αρμονία που υπάρχει μεταξύ των φίλων της «ελευθερίας» και της «δημοκρατίας», δεξιών κι αριστέρων.

Γιατί ο χασάπης του Καΐρου δεν είναι (πάντα ως ένα σημείο) «Our man in Cairo» μόνο για τα αμερικανικά αφεντικά. Είναι και για τα ελληνικά, μην το ξεχνάτε. Θα έπαιζε κι αυτός στην «περικύκλωση της ανατολικής Μεσογείου», αν και…

Μόνο που – κι αυτή είναι μια διαφορά – τα αμερικανικά αφεντικά έχουν την άνεση να δείχνουν τι τύπος είναι ο «their man». Ενώ τα ελληνικά σφυρίζουν.

Έκαστος στο είδος του.

(φωτογραφία κάτω: Αν ο ρημαδοΚούλης και το ρημαδογκουβέρνο του συνεχίσει την παθιασμένη “μεσογειακή πολιτική” των προηγούμενων, τότε ο παγκόσμιας εμβέλειας τενεκεδένιος πρώην πρωθ. Τσίπρας θα έχει δίκιο να τον κατηγορήσει ότι “τρώει απ’ τα έτοιμα”!)

Χάνονται τα σήματα

Κυριακή 8 Σεπτέμβρη. Βρέθηκε όμως το πλοίο. Αυτή η ιστορία με το Adrian Darya 1, το καταραμένο τάνκερ, είναι το πιο «βαρύ» ανέκδοτο των τελευταίων χρόνων. Ένας δορυφόρος το ανακάλυψε (είχαν αραιώσει κάπως τα σύννεφα) να κάθεται ανέμελα δυο μίλια απέναντι απ’ το λιμάνι της Tartus (και που να πήγαινε το έρμο;) και υποθέτουμε ότι έχει ξεφορτώσει. Οπότε;

Σ’ αυτόν τον ζόρικο κόσμο, οι παλιολαμαρίνες έβγαλαν ακόμα κι αυτές την γλώσσα στον Pompeo: αν ήθελε να πείσει ότι το ψοφιοκουναβιστάν “ελέγχει” την Μεσόγειο (είτε γενικά είτε ειδικά την ανατολική) τότε απλά απέτυχε. Πράγμα που ήταν και το πιθανότερο – γιατί, λοιπόν, όλη η φασαρία; Άγνωστο. (Μπορεί να μην ξέρει ούτε το ψοφιοκουναβιστάν. Γαυγίζει επειδή αυτό μπορεί και ξέρει να κάνει…)

Κι ένα άλλο σήμα έχει χαθεί: καμμία γεώτρηση απ’ αυτές που η Λευκωσία θα ήθελε να γίνονται δεν προχωράει. Τα μόνο γεωτρύπανα που τρυπάνε όπου κρίνουν γύρω γύρω είναι τα τουρκικά. Αντίθετα οι εταιρείες στις οποίες το νοτιοκυπριακό καθεστώς παραχωρεί οικόπεδα το έχουν ξεκαθαρίσει: καμμία τρύπα (και καμμία εκμετάλλευση) χωρίς σταθερότητα για τα επόμενα χρόνια. Αλλιώς “γκάζι γιοκ”!

Η αποτυχία όλου εκείνου του φοβερού σχεδίου που προωθούσαν οι φαιορόζ εκφράζεται τώρα με την εκκωφαντική σιωπή για όσα φοβερά και τρομερά θα πάθαινε η Άγκυρα αν τολμούσε να…

Έχοντας και τα προσωπικά του προβλήματα (με τα ξεπλύματα) ο έρμος πλέον Αναστασιάδης αιωρείται πλέον ανάμεσα στην αναγνώριση της πραγματικότητας (και άρα την επίσημη διχοτόμηση) και σε μάλλον ατέρμονες συζητήσεις για μια κάποια “λύση” που έχει απορριφθεί ήδη απ’ το ελληνοκυπριακό φασισταριό: είναι γνωστό ότι δεν σκοπεύει να μοιραστεί τίποτα. Τι γίνεται σ’ αυτές τις περιπτώσεις; (Προσφέρεις παρασκηνιακά το 30% των εσόδων απ’ την εκμετάλλευση του αερίου στους τουρκοκυπρίους και τους παρακαλάς γονατιστός να μεσολαβήσουν στην Άγκυρα μπας και αρχίσουν οι δουλειές… Αυτό γίνεται. Αλλά ΔΕΝ πιάνει η δωροδοκία…)

Μέσα σ’ αυτή τη σιωπή εμφανίστηκε διακριτικά κι αθόρυβα στην ελληνική καθεστωτική “καθημερινή” (στις 3 Σεπτέμβρη) ο πάνω χάρτης. Τον συνοδεύει μια “βαριά” υπογραφή: του προφέσορα Άγγελου Συρίγου, που τώρα δεν είναι μόνο πατριώτης καθηγητής παντειακής γεωπολιτικής και μηντιακός μαϊντανός αλλά και κυβερνητικός βουλευτής.

Προσέξτε, λοιπόν, σε ποιές περιοχές ο πατριώτης (αλλά και ρεαλιστής…) προφέσορ βλέπει τις “ακραίες διεκδικήσεις”, α) της τουρκίας σε βάρος του ελλαδιστάν (μόνο νοτιοανατολικά της Κρήτης) και β) των τουρκοκυπρίων σε βάρος των ελληνοκυπρίων (νότια της Κύπρου). Οι “δήθεν” διεκδικήσεις είναι στο βορρά, οπότε αφορούν την τουρκία.

Αν αυτά ήταν «προδοτικά», τότε θα είχε σηκωθεί κουρνιαχτός κατά του κυβερνητικού βουλευτή και “οργανικού” προφέσορα· θα είχε φάει επίπληξη, μπορεί και διαγραφή. Τίποτα δεν έγινε… Cool. Έτσι, πολύ απλά, ο προφέσορ φαίνεται να εκφράζει μια κάποια (ελληνική) ευρύτερη παραδοχή ότι τα υπόλοιπα – το κόκκινο χρώμα – δεν είναι “ακραίες διεκδικήσεις” της Άγκυρας. Δηλαδή ότι δικαιούται αυτήν την αοζ. (Εννοείται: ποια “αοζ του Καστελόριζου” οέο;)

Ας συνοψίσουμε λοιπόν τα “σπασμένα σήματα” σ’ αυτήν την ιστορική φάση: Η ανατολική Μεσόγειος ΔΕΝ είναι μια ελληνο-ισραηλινο-αμερικανική λίμνη· η ελληνική αοζ ΔΕΝ έχει σύνορα με την ελληνοκυπριακή· καμμία ιδιωτική εταιρεία ΔΕΝ βασίζεται σε πολεμικά για να κάνει τρύπες και δουλειές στην περιοχή· και η όποια μοιρασιά στην κύπρο αφορά τους νοτιοκύπριους (που ας ξεμπλέξουν όπως μπορούν).

Σημαίνουν αυτά “ειρήνη στην περιοχή”; Δεν είμαστε καθόλου σίγουροι…

(φωτογραφία πάνω: στα αριστερά ίσα που διακρίνεται κάτω απ’ τα σύννεφα κάτι που μπορεί να είναι το καταραμένο τάνκερ· στα δεξιά είναι σίγουρα η καταραμένη Tartus…)

Οι χασάπηδες είναι ο.κ.

Σάββατο 7 Σεπτέμβρη. Αν τυχόν διαφεύγει (και υπάρχουν αρκετοί άθλιοι λόγοι γι’ αυτό) στη Γάζα οι διαδηλώσεις της Επιστροφής συνεχίζονται. Όπως και οι δολοφονίες και οι τραυματισμοί διαδηλωτών.

Χτες ο ισραηλινός στρατός σκότωσε δυο πιτσιρικάδες, 17 και 14 χρονών. Και τραυμάτισε άλλους 76, τους 46 με σφαίρες.

Αν οι μαζικές δολοφονίες γίνουν ρουτίνα, πιστεύετε ότι εκτός απ’ τους χασάπηδες είμαστε κι εμείς ο.κ.;

Τον λέοντα, τον λέοντα! 1

Σάββατο 7 Σεπτέμβρη. Ο Bor-Duk είναι γνωστός ψεύτης. Έχει απολυθεί όχι μία αλλά δυο φορές από μήντια (όταν παρίστανε τον δημοσιογράφο) με αφορμή της ψευτιές του. Αλλά το ψέμα είναι “τρόπος ζωής”. Για παράδειγμα, ενώ είχε αποφασίσει να ζητήσει απ’ την αυτού μεγαλειότητα το γερό κλείσιμο του κοινοβουλίου δύο βδομάδες πριν ανακοινωθεί, το απέρριπτε μετά βδελυγμίας κάθε φορά που του γινόταν τέτοια ερώτηση· μέχρι που το έκανε.

Τώρα απορρίπτει μετά βδελυγμίας το ότι θα παραιτηθεί, για να προκαλέσει πρόωρες εκλογές. Ωστόσο αυτό θα κάνει, με την βοήθεια των 200 βουλευτών που ελέγχει. Και θα το κάνει όχι μετά αλλά πριν την 31η Οκτώβρη. Γιατί αν παραιτηθεί αφού θα έχει ζητήσει μια ακόμα παράταση απ’ την ε.ε., θα είναι εύκολο να χαρακτηριστεί «προδότης»…

Όλα έχουν στρωθεί για να αναδυθεί σαν ο «φύλακας της θέλησης του λαού» (του αποτελέσματος του δημοψηφίσματος του 2016), εν όψει των νέων εκλογών. Στα μάτια των οπαδών του (ή των οπαδών του Farage, που είναι πια το ίδιο) κάθε ενέργεια σε βάρος του Bor-Duk (από βουλευτές και λόρδους) είναι απόδειξη του ότι όλα τα υπόλοιπα κόμματα (και ο κοινοβολευτισμός σα σύστημα…) απλά συνωμοτούν για να κρατήσουν με το ζόρι τον βρετανικό λέοντα φυλακισμένο στον ευρωπαϊκό ζωολογικό κήπο.

Είναι αναγκαίο να θυμίσουμε τα πολύ πρόσφατα αποτελέσματα των ευρωεκλογών (Μάης 2019) στην επικράτεια της αυτού μεγαλειότητας (εκλογών απ’ τις οποίες, κάλλιστα και λογικά, οι οπαδοί της εξόδου θα έπρεπε να απέχουν καταγγέλοντάς τες· ωστόσο η συμμετοχή ήταν η δεύτερη πιο υψηλή απ’ το 1979, στο όχι σπουδαίο πάντως 37%).

Σ’ αυτές τις (ευρω)εκλογές λοιπόν, ο φασίστας και απατεώνας Farage, φτιάχνοντας έναν συνδυασμό στο πόδι με το όνομα “brexit party”, πήρε 30,74% (ερχόμενος μακράν πρώτος). Ενώ οι επίσημοι συντηρητικοί γκρεμοτσακίστηκαν πέφτωντας στο 8,8%…. Γκρεμοτσακίστηκαν, επίσης, και οι εργατικοί (πήραν μόνο 13,72%) ενώ κερδισμένοι βγήκαν οι καθαρά και χωρίς εσωτερικές διαφωνίες υπέρ της παραμονής στην ε.ε. «φιλελεύθεροι», με 19,75% (από 7% στις προηγούμενες…) Σχετικά ενισχυμένοι βγήκαν και οι «πράσινοι», επίσης υπέρ της παραμονής (στο 11,76% από 7,9%).

Τον λέοντα, τον λέοντα! 2

Σάββατο 7 Σεπτέμβρη. Από εκείνη την στιγμή και μετά έγινε σαφές ότι ο κίνδυνος για τους toris, το ιστορικό κόμμα της αγγλικής αστικής τάξης, δεν είναι απλά τεράστιος… Η «γεωγραφία» που διαμορφώθηκε σ’ εκείνες τις κάλπες είναι από μόνη της βαθύς γκρεμός. Και παρότι εκείνο το αποτέλεσμα αποτελεί έκφραση του πως ένα και μόνο ζήτημα (αυτό της «εξόδου» απ’ την ε.ε. αλλά και του «είδους» της) μπορεί να ανακατέψει συνολικά τον βούρκο της ολιγαρχικής «δημοκρατίας» βγάζοντας στην επιφάνεια τέρατα, η διάταξη (των αποτελεσμάτων) ήταν πράγματι τρομακτική· απ’ την σκοπιά της βρετανικής πολιτικής ιστορίας.

Παραδοσιακά / ιστορικά στην επικράτεια της αυτού μεγαλειότητας εναλλάσσονται στο γκουβέρνο δύο κόμματα, οι τόρις (η «δεξιά») και οι εργατικοί (η «αριστερά»). Οι φιλελεύθεροι είναι γενικά ένα μικρό ενδιάμεσο κόμμα, εφεδρεία για περίπτωση κυβερνητικής ανάγκης. Και ξαφνικά, στην μεν «δεξιά» εμφανιζόταν να ηγεμονεύει μακράν ένας εσμός παλιάτσων τροφοδοτούμενος όμως απ’ τον μαζικό κοινωνικό ανορθολογισμό της «ηρωϊκής εξόδου»· η «αριστερά» πήγαινε στον διάολο, ενώ οι «φιλελεύθεροι» (επίσης «δεξιά» αλλά ξεκάθαρα φιλοευρωπαϊκή) εμφανιζόταν σαν ο δεύτερος πυλώνας εξουσίας. Πρακτικά (και μ’ έναν βαθμό γενίκευσης), οι μεν “brexiters” πήγαιναν στον Farage, οι δε «remainers» στους «φιλελεύθερους» και στους πράσινους. Όμως αυτό είναι σχήμα αντιπαλότητας κατάλληλο για μπάλα· όχι για διοίκηση από gentlemen…

Για τους διαλεκτικούς υλιστές (η ασταμάτητη μηχανή θεωρεί ότι ανήκει σ’ αυτό το υπό εξαφάνιση είδος…) τα αποτελέσματα του περασμένου Μάη είναι ένα σύμπτωμα. Ωστόσο το να «αντιμετωπιστεί το σύμπτωμα» είναι η αναμενόμενη πρώτη αντίδραση από καθεστωτικούς κάθε είδους. Και ο Bor-Duk έχει αναλάβει αυτό: να επαναπατρίσει τον μέγιστο αριθμό ψηφοφόρων των συντηρητικών, όχι βέβαια αλλάζοντας τα μυαλά τους, αλλά αναλαμβάνοντας την πολιτική τους έκφραση…. Σε σχέση με τον Nigel Farage o Bor-Duk είναι «τέλειος» με βάση τα κριτήρια της εξουσίας στην αγγλία. Κι αφού η (κοινωνική) δεξιά στην επικράτεια της αυτού μεγαλειότητας έχει αποκτήσει λεπενικές ιδέες (δεν είναι μόνο η «έξοδος», αλλά και ο ρατσισμός ή/και η νοσταλγία των παλιών αυτοκρατορικών μεγαλείων, και φυσικά αυτή η «απλοϊκότητα» που σπάει κόκκαλα…) ένας γόνος της μπουρζουαζίας, ο Bor-Duk, και όχι ένας τυχάρπαστος τύπου Farage θα πρέπει να ηγηθεί του ρεύματος· σαν θεμιτό «πρόσωπο εξουσίας».

Με αυτά τα δεδομένα, όλα τα μπλόκα που η ενωμένη αντιπολίτευση (συν τους φυγάδες συντηρητικούς) βάζει στις διακηρύξεις του Bor-Duk, είναι πρακτικά η συμβολή της στην προσπάθεια διάσωσης των συντηρητικών· και μαζί μ’ αυτούς, της διάσωσης της πολιτικής τάξης στο Λονδίνο.

Ωστόσο η «αντιμετώπιση του συμπτώματος» δεν τελειώνει με την εκλογική ανασύνταξη των συντηρητικών πίσω απ’ τον Bor-Duk. Όσο εκκρεμεί το brexit – τι brexit – πως brexit, κι όσο πηγαίνει από «αναβολή» σε «παράταση» και από «παράταση» σε «αναβολή», τόσο θα ανακατεύεται ο βούρκος.

Φαίνεται πως είτε με την τωρινή είτε με οποιαδήποτε μελλοντική σύνθεσή του το αγγλικό κοινοβούλιο, ή θα έχει μια (κυβερνητική) πλειοψηφία καθαρά λεπενική (οπότε ο βρετανικός λέων θα εκσφενδονιστεί στο άπειρο) ή οι remainers θα κάνουν την καρδιά τους πέτρα και θα ψηφίσουν την μόνη υπαρκτή συμφωνία εξόδου· εκείνη που υπέγραψε η δόλια κυρά May.

Εκ των υστέρων μια χαρά φαίνεται το δεύτερο σαν γιατρικό για την «αντιμετώπιση του πυρετού»… Για το σύμπτωμα.

Όσο για τα αίτια; Απευθυνθείτε στον κυρ καπιταλισμό!

H 18η επέτειος του φόβου

Σάββατο 7 Σεπτέμβρη. Τελικά υπάρχουν και πεισματάρηδες αμερικάνοι· τύποι και τύπες που θα μπορούσαν να είναι παράδειγμα προς μίμηση.

Κάποιοι/κάποιες απ’ αυτήν την κατηγορία, συγκροτούν την επιτροπή αρχιτεκτόνων και μηχανικών υπέρ της αλήθειας για την 11η Σεπτέμβρη. Πριν μερικές ημέρες ανακοίνωσαν το αποτέλεσμα μιας έρευνας που κράτησε 4 χρόνια, και έγινε σε συνεργασία μ’ ένα πανεπιστήμιο στην Αλάσκα – σχετικά με την θρυλική κατάρρευση του τρίτου ουρανοξύστη, του WTC 7, που δεν κτυπήθηκε από κανένα αεροπλάνο κανενός τρομοκράτη.

Οι αναγνώστες / αναγνώστριες του (χάρτινου) Sarajevo έχουν υπόψη τους τα στοιχεία που έχουμε αναδημοσιεύσει (15 χρόνια μετά: ο νανοπόλεμος στα τέλη του 2001) Το πόρισμα αυτής της πιο πρόσφατης τετράχρονης έρευνας ειδικών στις κατασκευές, είναι το αναμενόμενο: …Η κατάρρευση του WTC 7 δεν οφείλεται σε φωτιά, κόντρα στα συμπεράσματα του «εθνικού ινστιτούτου τεχνολογίας» (NIST)… Επιπλέον, συμπέρασμα της έρευνάς μας είναι ότι η κατάρρευση του WTC 7 οφείλεται στην ταυτόχρονη, γενική και όμοια αστοχία κάθε κολώνας του κτιρίου….

Οι ερευνητές στη συγκεκριμένη περίπτωση σταματούν ελάχιστα πριν απ’ αυτό που έχει γίνει δεκτό από πολλούς παρόμοιους ειδικούς κατασκευών και κατεδαφίσεων σ’ όλο τον καπιταλιστικό πλανήτη: ότι έγινε οργανωμένη κατεδάφιση του WTC 7, μέσω τοποθέτησης εκρηκτικών στα υποστυλώματά του… Αυτό, φυσικά, δεν το έκαναν οι «τρομοκράτες του bin Laden»… To έκαναν κάποιοι εντελώς διαφορετικοί.

Όμως αυτό που δεν ξεστόμισε (τώρα) η επιτροπή αρχιτεκτόνων και μηχανικών υπέρ της αλήθειας για την 11 Σεπτέμβρη το έκαναν άλλοι. Οι πυροσβέστες δύο περιοχών της Ν. Υόρκης (της πλατείας Franklin και της Munson, έξω απ’ το Queens) ζήτησαν πρόσφατα νέα έρευνα για τις αιτίες κατάρρευσης και των 3 πύργων, επειδή …Υπάρχουν πολλές αποδείξεις ότι εκρηκτικά που είχαν τοποθετηθεί από πριν προκάλεσαν την κατάρρευση και των τριών πύργων του παγκόσμιου κέντρου εμπορίου…

Είναι η δεύτερη φορά μετά από εκείνην την προβοκάτσια πριν 18 χρόνια που επίσημοι, δημόσιοι θεσμοί στις ηπα όχι απλά ζητούν νέα έρευνα, όχι απλά αμφισβητούν τις επίσημες εξηγήσεις, αλλά μιλούν ανοικτά για «απ’ τα μέσα δουλειά», υπονοώντας ότι στη συνέχεια οι επίσημες έρευνες και τα πορίσματα χειραγωγήθηκαν για να κρύψουν την αλήθεια.

Το περασμένο Δεκέμβρη η επιτροπή δικηγόρων υπέρ της αλήθειας για την 11η Σεπτέμβρη πέτυχε την ανάθεση σε ειδικό ομοσπονδιακό ανακριτή έρευνας των αποδείξεων ότι χρησιμοποιήθηκαν εκρηκτικά για να γκρεμιστούν και οι 3 πύργοι. Η συγκεκριμένη επιτροπή κατέθεσε και μια λίστα προσώπων που σύμφωνα με τις δικές της έρευνες έχουν πληροφορίες για την τοποθέτηση των εκρηκτικών. Οι δικηγόροι αξιοποιούν στοιχεία απ’ τα πορίσματα των αρχιτεκτόνων / μηχανικών· αλλά και από διάφορες άλλες πηγές.

Υπάρχουν αρκετές εκατοντάδες τέτοιοι πεισματάρηδες, που δεν τσιμπάνε ούτε με τις επίσημες «εξηγήσεις»/κουκούλωμα, ούτε με τις θεωρίες συνωμοσίας που γέμισαν έκτοτε την παγκόσμια δημόσια σφαίρα, για να προκαλέσουν και να διατηρήσουν την σύγχιση. Έχουν τους λόγους τους. Για παράδειγμα οι μηχανικοί δεν μπορούν να δεχτούν την εξήγηση της «φωτιάς», επειδή πολύ απλά πολλές (και συχνά μεγάλες) φωτιές έχουν ανάψει σε ουρανοξύστες, αλλά ποτέ δεν κατέρρευσε ο ατσάλινος σκελετός κανενός. Όσο για τους δικηγόρους; Όταν αποδειχθεί ότι επρόκειτο για δουλειά κάποιας φράξιας του αμερικανικού κράτους / παρακράτους (και των συμμάχων του…) θα ξέρουν από που θα ζητήσουν τις μεγάλες αποζημιώσεις για τους νεκρούς.

Ακόμα κι αν χρειαστεί να περάσουν 10 ή 20 χρόνια.