Year: 2019

Ιστοριο-κάθαρση 3

Παρασκευή 27 Σεπτέμβρη. Δεν είναι, μόνο, ότι αυτοί οι 535 (και οι πολλοί οπαδοί τους) διαστρέφουν την συγκεκριμένη ιστορία, αυτήν την Β παγκόσμιου. Είναι ότι συνεπείς στον μεταμοντερνισμό προσπαθούν να θάψουν βαθιά την Ιστορία σαν αστραπιαία υπενθύμιση του καθήκοντος την στιγμή του κινδύνου. Πρόκειται για παραχαράκτες με την πιο πολιτική έννοια του όρου: υποστηρίζουν ότι η Ιστορία είναι «κείμενο» που μπορείς να το βάλεις σε οποιοδήποτε ηλεκτρονικό κειμενογράφο και, «κόψε / ράψε» να του αλλάξεις τα φώτα κατά βούληση… Υποστηρίζουν ότι η άποψη που θα τους ήταν αδιανόητη την δεκαετία του ’40, του ’50 ή του ’60 (η άποψη της «συνυπευθυνότητας»), τους είναι αυτονόητη σήμερα… Όχι επειδή «έμαθαν καινούργια σημαντικά στοιχεία για το τότε» αλλά επειδή το τώρα τους, το δικό τους εξουσιαστικό παρόν (υποστηρίζουν ότι) έχει απεριόριστα δικαιώματα ιδιοκτησίας πάνω στο οποτεδήποτε τότε, στο όποιο παρελθόν· και, κατά συνέπεια, μπορούν να το κάνουν ό,τι γουστάρουν. Μπορούν να ξεθάψουν και τους νεκρούς· και να σκορπίσουν τα κόκκαλά τους για να μην υπάρχουν καν μνήματα…

Όμως η Ιστορία δεν είναι «λόγια» όπως νομίζουν οι κακούργοι που προς το παρόν έχουν νικήσει. Είναι αίμα. Θα πρέπει να πετύχουν την απόλυτη πλύση όχι μόνο του εγκεφάλου αλλά και κάθε κύτταρού μας για να μας μετατρέψουν σε στρατιώτες τους στον 4ο παγκόσμιο…

Φροντίζουμε να αποτύχουν.

Το βάρος της Ιστορίας

Παρασκευή 27 Σεπτέμβρη. Ο 20ος αιώνας υπήρξε γεμάτος, ξεχείλισε απ’ τα καλύτερα και τα χειρότερα της ανθρωπότητας· τις ελπίδες και τις απογοητεύσεις του κόσμου. Δεν μπορούμε να ξέρουμε πως αντιλαμβάνονταν οι πρωτοκοσμικοί, στις αρχές του 20ου αιώνα, τον 19ο – που κι αυτός ήταν απίστευτα γεμάτος. Ο Μαρξ κάπου σημειώνει ότι το παρελθόν βαραίνει στους ώμους των ζωντανών· έχει δίκιο. Πόσο μακριά, άραγε, κουβάλησαν στις πλάτες τους τον 19ο αιώνα οι μακρινοί μας πρόγονοι στις αρχές του 20ου; Δεν ξέρουμε.

Ξέρουμε όμως ότι ο 20ος αιώνας βαραίνει τους ώμους όλων στις πρώτες δεκαετίες του 21ου. Οι πιο ευάλωτοι, για να κουμαντάρουν το βάρος πάνω τους, διαλέγουν μια περικοπή απ’ τον 20ο αιώνα, στα μέτρα τους – και πορεύονται έτσι, σαν τους τυφλούς στον άδη, κοιτώντας προς τα πίσω. Οι πιο απατεώνες τον «ξαναγράφουν», για να τον πουλήσουν χοντρική / λιανική – αυτοί καμαρώνουν, σαν τεχνικοί του ψέμματος. Οι πρώτοι ξεδοντιάζονται, γίνονται ακίνδυνοι. Οι δεύτεροι τροχίζουν τους κυνόδοντές τους: αποικίζουν τον κοινωνικό χρόνο που δεν τους ανήκει.

Δεν θέλουν απλά την κατοχή, την ιδιοκτησία στο παρελθόν. Θέλουν μέσω αυτής την κυριότητα στο σήμερα και στο αύριο. Δεν είναι «αντισταλινικοί» όπως υποκρίνονται. Είναι γνήσιοι υπηρέτες των μηχανών του Θεάματος.

(φωτογραφία: Στις 29 Νοέμβρη του 1943, κατά τη διάρκεια της «διάσκεψης της Τεχεράνης» ο Τσώρτσιλ, προσέφερε στον Στάλιν εκ μέρους του βασιλιά Γεωργίου του 6, παρόντος του Ρούσβελτ, το ξίφος του Στάλινγκραντ. Το διακοσμημένο με πολύτιμους λίθους και με χρυσή λαβή ασημένιο σπαθί, ήταν δώρο αναγνώρισης του Λονδίνου στον αγώνα του «κόκκινου στρατού». Πάνω γράφει σε αγγλικά και ρωσικά: στους ατσαλένιους πολίτες του Στάλινγκρνατ – δώρο του βασιλιά Γεωργίου του 6ου…

Δεν είχε σκεφτεί τότε ο αγγλικός ιμπεριαλισμός τα περί «συνυπευθυνότητας»… Περίεργο…)

Μαφιόζοι

Πέμπτη 26 Σεπτέμβρη. Όταν ο Putin, ευρισκόμενος στην Άγκυρα για την συνάντηση του μπλοκ της Αστάνα, δυο μέρες μετά την επίθεση στις πετροεγκαταστάσεις του Ριάντ, είπε (απευθυνόμενος στο «βασίλειο») ότι «αν αγοράσετε S-400 όπως έχει κάνει το ιράν και η τουρκία θα έχετε το κεφάλι σας ήσυχο» όλοι κατάλαβαν το εμπορικό και δηλητηριώδες χιούμορ του αφεντικού της Μόσχας. Ήταν σα να έλεγε «μ’ αυτές τις αμερικανικές μπακατέλες που ψωνίζετε πως θα κάνετε δουλειά;»

Το γνωστό καθεστωτικό ειδησειογραφικό πρακτορείο bloomberg το κατάλαβε αλλιώς. Πιο σοβαρά. Το δικό του σχόλιο ήταν: Θα έλεγε κανείς ότι πρόκειται για μια μαφιόζικη προσφορά προστασίας: ο καινούργιος, πιο επιθετικός γκάγκστερ της περιοχής κάνει μια τέτοια προσφορά επειδή ο τωρινός βασιλιάς των δρόμων τεμπελιάζει και αποφεύγει τους κινδύνους…

Ο κατά το bloomberg τεμπέλης και φοβιτσιάρης «τωρινός βασιλιάς των δρόμων» είναι το ψόφιο κουνάβι… Χαρακτηρισμοί που ακούγονται σαν παρότρυνση: σήκω και δείξε στους αναιδείς καινούργιους ποιος είσαι!

Προφανώς, αυτός / αυτοί που έγραψαν τέτοια υποτίμηση του ψόφιου κουναβιού απευθύνθηκαν στον εγωϊσμό του. Δεν φαίνεται να συγκινήθηκε… Είναι μήπως γι’ αυτό το λόγο που θα μπορούσε να αντικατασταθεί, έστω για λίγους μήνες, απ’ τον Pence, που είναι καθαρόαιμη ύαινα;

Ψόφιο κουνάβι γερά! «Ειρήνη, μόνο ειρήνη»!!! Ειρήνη και κυρώσεις!

Μεσίτες

Πέμπτη 26 Σεπτέμβρη. Παρότι το bloomberg δεν του το αναγνωρίζει, το ψόφιο κουνάβι δεν είναι ένας τεμπέλης μαφιόζος. Δεν είναι, απ’ την άλλη, «βασιλιάς των δρόμων». Έχει άλλες έγνοιες, άλλες προτεραιότητες: η προεδρία ταΐζει την ματαιοδοξία του και η ματαιοδοξία του την προεδρία. Αλλά ίσως να μην χρειάζονται άλλο τα προσόντά του σ’ αυτό το πόστο…

Φαίνεται πως αυτή τη φορά οι “δημοκρατικοί” έπιασαν πράγματι το ψόφιο κουνάβι με την γίδα στην πλάτη. Η αμερικανική θεσμική παράδοση (και η νομοθεσία;) απαγορεύει ρητά σε οποιονδήποτε κυβερνητικό αξιωματούχο να συζητάει με τρίτους (άλλων κρατών) οτιδήποτε σχετικό με πολιτικούς αντιπάλους του· αδιάφορο αν μιλάει υπέρ ή κατά. Είναι τα “εν οίκω μη εν δήμω” ο κανόνας που στηρίζεται, προφανώς, σε μια λογική “εθνικής ασφάλειας”: όσο κι αν παρατηρεί ο οποιοσδήποτε τρίτος την εσωτερική πολιτική ζωή στις ηπα, είναι εντελώς διαφορετικό το να του πιάνει κουβέντα ένας αξιωματούχος (πολύ περισσότερο ο πρόεδρος) ζητώντας του «χάρες» εσωτερικής χρήσης.

Το ψόφιο κουνάβι το έκανε αυτό το “αμάρτημα” κουβεντιάζοντας τηλεφωνικά με τον φρέσκο ουκρανό πρόεδρο Volodymyr Zelensky στις 25 του περασμένου Ιούλη. Αυτό είναι δεδομένο και τεκμηριωμένο απ’ την δημοσίευση της επίσημης απομαγνητοφώνησης του τηλεφωνήματος: η αναφορά στον Biden και στον γυιό του σε σχέση με ουκρανικό «σκάνδαλο», όταν έχει ξεκινήσει η προεκλογική περίοδος και ο Biden έχει ακούσει ήδη διάφορα υποτιμητικά (απ’ το ψόφιο κουνάβι) είναι, απ’ αυτήν την άποψη, κάννη που καπνίζει. Γιατί είναι λογικό πως όταν ένας προέδρος μιλάει για έναν αντίπαλό του σε κάποιον τρίτο, δεν το κάνει επειδή θέλει, απλά, να βγάλει κάπου τα σώψυχά του.

Το ψόφιο κουνάβι ζητάει απ’ τον Zelensky να “του κάνει μια χάρη” εναντίον του Biden – αυτό επίσης είναι ξεκάθαρο. Αν τον εκβίασε κιόλας, αυτό είναι επόμενο ερώτημα. Μπορεί να το έκανε, μπορεί να αποδειχθεί, μπορεί όχι. Αλλά την αρχική παραβίαση του «κώδικα εθνικής ασφάλειας» του ψοφιοκουναβιστάν την έχει κάνει· και έχει ζητήσει «μια χάρη» από έναν ξένο εναντίον ενός πολιτικού του αντιπάλου. (Δεν είναι καν η πρώτη φορά που «υπερβαίνει τα εσκαμμένα». Είναι ήδη χρεωμένος ότι πριν κάτι μήνες του ξέφυγε και αποκάλυψε στον Lavrov κάποια πληροφορία της οποίας η προέλευση μόνο απ’ τις ισραηλινές μυστικές υπηρεσίες θα μπορούσε να είναι· με άλλα λόγια κάποιον πράκτορα «έκαψε»… Όμως αυτή τη φορά υπάρχουν στοιχεία – και μια δύσκολη ιστορικά περίοδος για την αμερικανική ηγεμονία στον πλανήτη.)

Θα μπορούσε να αναρωτηθεί κανείς για το τι σόι τύπος είναι αυτός (το ψόφιο κουνάβι) που κάνει τέτοια νταραβέρια αυτοπροσώπως. Ξέμεινε από μπιστικούς, από παρατρεχάμενους, που είναι αρμόδιοι για τις βρωμοδουλειές της εξουσίας έτσι ώστε ακόμα κι αν αποκαλυφθούν να μην φτάσουν τα ίχνη στην κορυφή; Η απάντηση δεν είναι δύσκολη. Είτε δεν εμπιστεύεται κανέναν, είτε νομίζει ότι είναι πάντα μεσίτης, πλυντήριο· και συμπεριφέρεται ανάλογα. Είπαμε: “βασιλιάς των δρόμων” δεν υπήρξε ποτέ… Των γραφείων και των τηλεφώνων ναι.

Αλλά η ιδιοσυγκρασία του ψόφιου κουναβιού είναι δευτερεύον ζήτημα. Ως τις εκλογές του επόμενου Νοέμβρη απομένουν 14 μήνες από τώρα. Αν το ψόφιο κουνάβι αναγκαστεί σε παραίτηση μέσα σ’ αυτό το διάστημα, θα αντικατασταθεί απ’ τον Pence. O τωρινός αντιπρόεδρος είναι καθαρόαιμος φασίστας, πολύ χειρότερος σε όλα. Και, κυρίως, χωρίς τις αναστολές του ψόφιου κουναβιού.

Με δυο λόγια ο Pence είναι ικανός να κάνει αυτό που αποφεύγει ως τώρα το ψόφιο κουνάβι: «να δείξει τι πάει να πει the army of united states»… Είναι αυτός που τελικά θα προτιμούσαν στην προεδρική καρέκλα όχι οι δημοκρατικοί αλλά οι «σωματοφύλακες» του ψόφιου κουναβιού.

Δεν κάνει εκτίμηση η ασταμάτητη μηχανή για το πως θα εξελιχθεί αυτή η ιστορία. Αν, πάντως, το ψόφιο κουνάβι απολυθεί και αντικατασταθεί, θυμηθείτε αυτό: δεν θα είναι η πρώτη φορά στην ιστορία που κάποιοι (εν προκειμένω οι δημοκρατικοί) δουλεύουν σαν «μπροστινοί» των αντιπάλων τους…

(Με τους οποίους, ωστόσο, μπορεί και να συμφωνούν σε ορισμένα «δια ταύτα»)

(φωτογραφίες, από πάνω προς τα κάτω: Το ψόφιο κουνάβι ξεκινάει γλύφοντας τον Zelensky, καμαρώνοντας ότι «έχουμε κάνει πολλά για την ουκρανία». Τα έκαναν, βέβαια, οι προηγούμενοι, που τους μισεί, αλλά δεν έχει σημασία εδώ. «Σε αντίθεση με τα ευρωπαϊκά κράτη που δεν έχουν κάνει τίποτα για εσάς». Η αναφορά στο Βερολίνο δείχνει ψυχωσούλα…

Στη συνέχεια ζητάει την χάρη, και «χώνει» τον προηγούμενο γενικό εισαγγελέα – τον Mueller. Και μετά γίνεται πιο συγκεκριμένος, ότι θέλει αυτή την βοήθεια για να πάρει το κεφάλι του Beiden…

Χμμμ. Και πρόεδρος ομάδας της τρίτης εθνικής να ήταν, δεν θα περνούσε εύκολα με τέτοιες κουβέντες…)

Ανακριτές

Πέμπτη 26 Σεπτέμβρη. Το βέβαιο είναι ότι αυτή η υπόθεση θα κρατήσει κάποιο διάστημα, και ότι στη διάρκειά του το αμερικανικό πολιτικό σύστημα εξουσίας θα είναι αναδιπλωμένο στον εαυτό του. Είναι μια παράξενη συγκυρία: με διαφορετικές αφορμές 4 κράτη που συγκροτούν μια βασική συμμαχία βρίσκονται σε μια ορισμένη “κρίση πολιτικής διεύθυνσης”: ηπα, αγγλία, ισραήλ, σαουδική αραβία. Αντίθετα, 4 άλλα κράτη που συγκροτούν μια διαφορετική συμμαχία, έχουν ένα αρκετά συμπαγές “κέντρο διεύθυνσης”: ρωσία, κίνα, τουρκία, ιράν.

Πώς θα το έλεγε κανείς αυτό; Σύμπτωση; Συναστρία; Όχι, πάντως, συνωμοσία! Και τι νομίζετε; Τα κράτη της δεύτερης συμμαχίας θα σταυρώσουν τα χέρια χαζεύοντας τα χάλια των άλλων ή θα φροντίσουν να επωφεληθούν απ’ αυτό το κενό, βελτιώνοντας τις θέσεις και τις δυνατότητές τους εν όψει των όποιων εξελίξεων;

(φωτογραφία: Ο Zelensky χαζεύει το ψόφιο κουνάβι. Με θαυμασμό; Με απορία; Με οίκτο; Who knows?)

Νικητές

Πέμπτη 26 Σεπτέμβρη. Καθόλου συμπτωματικά, εκπρόσωποι των τριών του μπλοκ της Αστάνα, συναντήθηκαν πριν λίγες ημέρες στη Ν. Υόρκη με τον γ.γ. του οηε, ο οποίος ανήγγειλε την δημιουργία της «επιτροπής για το συριακό σύνταγμα» – με τις προδιαγραφές του μπλοκ και υπό την αιγίδα του.

Παρότι η αφετηρία αυτής της πολιτικής διαδικασίας για το μέλλον της συρίας δεν εξασφαλίζει ένα αίσιο και σχετικά σύντομο τέλος, από μόνο του το γεγονός είναι μια επίσημη επισφράγιση της νίκης του μπλοκ της Αστάνα στο συριακό πεδίο μάχης. Πιο σωστά της «σχετικής» νίκης, αφού το ¼ της συριακής επικράτειας κατέχεται ακόμα απ’ τον αμερικανικό στρατό και τους συμμάχους του ypg.

Σύμφωνα με όσα έχει συμφωνήσει το μπλοκ της Αστάνα (και αποδέχτηκε ο γ.γ. Guterres) 150 σύριοι επιλεγμένοι απ’ τον Άσαντ, την αντιπολίτευση (εκτός εκείνων που συνεχίζουν τον πόλεμο στο Idlib) και διάφορες οργανώσεις πολιτών (από 50 κάθε πλευρά) θα αποτελέσουν το σώμα της επιτροπής. Κάθε 50άδα θα επιλέξει σύντομα 15 άτομα (συνολικά 45) που θα αρχίσουν την συγγραφή του νέου συντάγματος. Αξιωματούχοι των κρατών του μπλοκ της Αστάνα και του οηε θα υποστηρίζουν συμβουλευτικά την διαδικασία.

Δεν αποκλείεται το “συριακό” να “λυθεί” πριν το “κυπριακό”…

Την λύση θα δώσει το ρομπότ

Τετάρτη 25 Σεπτέμβρη. Καταλαβαίνουμε το γιατί η δικαστική απόρριψη του κλεισίματος του house of commons στο London απασχολεί σήμερα τόσο πολύ: επειδή έχουν κεντρίσει το ενδιαφέρον οι πιρούεττες του παρακμιακού αγγλικού πολιτικού συστήματος και κανείς δεν προσέχει τον βρετανικό λέοντα που έχει φρακάρει εδώ και 3,5 χρόνια, κάθεται ακίνητος και περιμένει· και στο τέλος θα πεθάνει από πλήξη, είτε έτσι είτε αλλιώς.

Είναι μια συντηρητική στάση. Η λύση θα έρθει (από πού αλλού;) απ’ την τεχνολογία. Αν η boston dynamics φτιάξει έναν ρομποτικό βρετανικό λέοντα τόσο καλό (ή ακόμα καλύτερο) όσο το Atlas, τότε η ασταμάτητη μηχανή πιστεύει πως όλα θα πάρουν τον δρόμο τους.

Αυτά που ξέρετε, κάτι μωριουδιακά για «κωλοτούμπες» κλπ, ξεχάστε τα! Προσέξτε σε ποιο σημείο έχει φτάσει το Atlas μέσα από διαδοχικές βελτιώσεις… Και αναρωτηθείτε που θα βρισκόταν σήμερα ο βρετανικός λέοντας και η πολιτική σκηνή / ουρά του αν, just if, ο αγγλικός καπιταλισμός είχε αναπτυχθεί όπως έπρεπε, κι αν όλα αυτά τα ενοχλητικά ήταν ρομπότ. Ποιά ε.ε. θα μπορούσε να παίξει pressing:

(φωτογραφία: Καταλαβαίνετε; Τόσο καιρό σφηνωμένος ο βρετανικός λέοντας, η κοινωνία και η πολιτική σκηνή του, κλωσσάνε το αυγό της εξόδου. Κυκλοφορούν κι όλας τα αναμνηστικά… Ο άλλοτε βασιλιάς της ζούγκλας έχει γίνει βρετανική όρνιθα· και κανείς δεν δίνει σημασία….)

Η μοναξιά ενός τοξικού

Τετάρτη 25 Σεπτέμβρη. …Έχουμε μείνει μόνοι… και πρέπει να πορευτούμε ανάλογα. Οι χθεσινοί σύμμαχοι δεν είναι πια οι ίδιοι όπως ήταν… Οι κουβέντες τους ότι θα είναι δίπλα μας σε καιρούς κρίσης αποδείχθηκαν κενές… Η αλήθεια είναι ότι κανείς δεν θα ανακατευτεί για να σταματήσει το ιράν…

Πικρά μαύρα δάκρυα απ’ την εντελώς καθεστωτική εφημερίδα του Ριάντ Okaz. Που δεν καταγγέλει για «εγκατάλειψη βασιλείου» μόνο την Ουάσιγκτον και το Πεκίνο, αλλά ακόμα και τον γειτονικό τοξικό, των εμιράτων. … Δεν έχει μείνει κανένας… καταλήγει το άρθρο, μ’ έναν λυγμό. Μπορούμε να το φανταστούμε: η απέραντη σαουδαραβική έρημος κι ένας τοξικός πάνω σ’ ένα τανκ, μέσα στον ντάλα ήλιο, δεν ξέρει από που θα τούρθει… Εκεί έφτασαν τα πράγματα. Οπότε, θέλοντας και μη, μια αντιπροσωπεία της υποστηριζόμενης απ’ τον τοξικό πλευράς βρίσκεται στο Oman από προχτές, για διαπραγματεύσεις με τους Houthis. Τους ίδιους Houthis που ανέλαβαν την ευθύνη για τις μεγάλες ζημιές στις πετροεγκταστάσεις…

Βέβαια το ψόφιο κουνάβι έστειλε (ή θα στείλει) λίγες εκατοντάδες επιπλέον πεζοναύτες, μαζί με όλα τα απαραίτητα, για να παριστάνουν ότι προστατεύουν τα ανατολικά παράλια σύνορα του «βασιλείου» – εννοείται ότι τα έξοδά τους θα τα πληρώνει το παλάτι. Αλλά ο τοξικός δεν δείχνει να ψήνεται. Καταλαβαίνει ότι είναι «παρηγοριά στον άρρωστο». Ήθελε περισσότερα: στη «φάση» του μέσα ονειρευόταν καπνούς να υψώνονται απ’ τα ιρανικά παράλια, αμερικανικά πολεμικά να σκίζουν τον αέρα, κι αυτός, σε μια ταράτσα, να απολαμβάνει το θέαμα σα Νέρωνας.

Τώρα, μέσα στα σκονάκια του, περιμένει να ακούσει την επίσημη ιρανική πρόταση για «μια συμμαχία των κρατών του περσικού που θα εξασφαλίσει την ειρήνη», (homuz peace initiative / hope) που θα κάνει σήμερα ο Ruhani στην γενική συνέλευση του οηε. Ακόμα και μόνο του το γεγονός ότι το ιρανικό καθεστώς μπορεί να εμφανίζεται διεθνώς σαν ειρηνοποιό μετά τις επιθέσεις των Houthis στις πετροεγκαταστάσεις του (κι ας λένε ότι θέλουν διάφοροι εις τα ευρώπας) ενώ η aramco του αγοράζει πετρέλαιο απ’ το ιράκ για να μισοκαλύψει τους πελάτες της, είναι πολύ πικρό ποτήρι.

Τα πράγματα θα γίνουν ακόμα χειρότερα: χωρίς συμμάχους πια που να του προσθέτουν ισχύ, ηττημένος παντού ο τοξικός, τσακισμένος στα μεγαλεπήβολα σχέδιά του, είναι στην πιο ετοιμόρροπη φάση της καριέρας του. Και είναι πολλοί και ισχυροί εκείνοι που ο τοξικός είχε κρεμάσει ανάποδα στο Ritz Carlton Hotel, το Νοέμβρη του 2017, για να τους πάρει τα λεφτά… Όσο και νάναι «κάτι του χρωστάνε» από τότε…

(φωτογραφία: Θα μείνει, φυσικά το μουσείο. Εδώ η αίθουσα με τίτλο «τα απομεινάρια μιας νύχτας»…)

Η μοναξιά ενός άξονα

Τετάρτη 25 Σεπτέμβρη. Δεν είναι όμως, τα βάσανα του τοξικού, αποκλειστικά εσωτερική υπόθεση του βασιλείου του. Ένας τοξικός “νικηφόρος” ήταν κάτι παραπάνω από απαραίτητος στον άξονα Ουάσιγκτον – Τελ Αβίβ – Ριάντ, για παραπάνω από έναν λόγους. Ένας τοξικός ηττημένος κόβει μεγάλο μέρος της λειτουργικότητας αυτής της συμμαχίας.

Σημαντικό ζήτημα: το «deal του αιώνα» που προσπαθεί να πουλήσει εδώ και 1,5 χρόνο το ψοφιοκουναβιστάν, μέσω του βασιλογαμπρού Jared Kushner, για να “νομιμοποιηθεί” το ισραηλινό απαρτχάιντ. Βασικό στοιχείο του σχεδιασμού ήταν / είναι ότι με τα φράγκα του τοξικού (και ίσως ακόμα μερικών σαν δαύτον) θα “αγοράζονταν η συναίνεση” των παλαιστίνιων στην υποδούλωσή τους. Ένα τμήμα της παραδοσιακής “μεσαίας τάξης” που περιστρέφεται γύρω απ’ το καθεστώς του Abbas («παλαιστινιακή αρχή») άνετα θα ξεπουλιόταν· όχι όμως οι παλαιστίνιοι πληβείοι… Κανένα πρόβλημα: ο άξονας θα μπορούσε να φωνάζει ότι οι «εξτρεμιστές» σαμποτάρουν την προκοπή των παλαιστινιακών μπαντουστάν.

Για τον τοξικό και το σόι του, η συμμετοχή στο «deal του αιώνα» ήταν έτσι κι αλλιώς ριψοκίνδυνη επιλογή· απέναντι στους αραβικούς πληβειακούς πληθυσμούς, ακόμα και μέσα στο «βασίλειό» του. Αλλά ένας κραταιός πρίγκηπας, που θα είχε επιβληθεί / νικήσει στην υεμένη και θα συμμετείχε σ’ ένα αντι-ιρανικό «αραβικό νατο», θα είχε περισσότερες ελπίδες και δυνατότητες να κρατήσει τον θρόνο και τις πόζες του.

Όχι πια! Αν η Τεχεράνη και η Άγκυρα λένε με κάθε ευκαιρία ότι η Ιερουσαλήμ / al Quds δεν θα γίνει ποτέ πρωτεύουσα του ρατσιστικού ισραηλινού κράτους, δεν μπορεί πια το «βασίλειο» να υπονοεί το αντίθετο. Αν η Δαμασκός και η Μόσχα λένε ότι τα υψώματα του Golan δεν είναι ισραηλινό έδαφος, δεν μπορεί ο τοξικός να λέει ότι είναι. Κι αν έχει γίνει αξιολύπητος διεθνώς, δεν μπορεί να υποστηρίξει ότι η εξαγορά των Παλαιστίνιων (οι «μεγάλες επενδύσεις» στα μπαντουστάν…) είναι ο.κ. για τους αιχμάλωτους του απαρτχάιντ.

Ο άξονας Ουάσιγκτον – Τελ Αβίβ – Ριάντ χάνει, λοιπόν, την μία ρόδα του – σίγουρα με τα σημερινά δεδομένα. Και αδυνατίζει στρατηγικά. Οι ιστορικοί του μέλλοντος θα υποστηρίξουν ότι το μπλοκ της Αστάνα έκανε υποδειγματική δουλειά, «αθόρυβη» στο μεγαλύτερο μέρος της, θορυβώδη εκεί που έκρινε ότι «μας παίρνει», ουσιαστική τελικά για να φτάσει σ’ αυτήν την επιτυχία. Που έχει έρθει, ας το σημειώσουμε, χωρίς κάποιο απ’ τα κράτη του μπλοκ να κηρύξει πόλεμο στο «βασίλειο» του τοξικού. Αποδείχθηκε αρκετό για την αποτελεσματικότητα της τακτικής και για το βάρος των τελευταίων κτυπημάτων το να μετατραπεί η εισβολή στην υεμένη σε παγίδα.

(φωτογραφία: Την μία μέρα – την περασμένη Δευτέρα – δηλώνει ότι η Τεχεράνη είναι υπεύθυνη για τις επιθέσεις στο «βασίλειο»· πράξη απρόκλητου πολέμου δηλαδή… Την επόμενη ημέρα – χτες – συναντιέται με τον Rouhani, για να κουβεντιάσουν πως θα μειωθούν οι εντάσεις στην περιοχή. Υπό οποιοδήποτε κοινό λογικό κριτήριο θα χαρακτηριζόταν απατεώνας. Αλλά όχι: είναι η κεντρική πολιτική βιτρίνα του Παρισιού, και «κάνει διπλωματία»…

Τώρα: το που περνάνε αυτά τα κόλπα και που όχι θα το δείξει η νεκροψία…)

Το ξεχαρβάλωμα;

Τετάρτη 25 Σεπτέμβρη. Το αδυνάτισμα, η γεωπολιτική χρεωκοπία του “βασιλείου” της σαουδικής αραβίας, έχει κόστος τόσο για το ισραηλινό καθεστώς όσο και για το ψοφιοκουναβιστάν – αν και με διαφορετικό τρόπο. Τυπικά το Ριάντ παραμένει σύμμαχος του Τελ Αβίβ, και εξακολουθεί να έχει γεμάτο το θησαυροφυλάκειό του. Όμως ο τοξικός είναι “με αναστολή” αφεντικό. Πέρα απ’ αυτόν (και τον άλλο τοξικό, των εμιράτων, που όμως κάνει πια δεύτερες σκέψεις) το Τελ Αβίβ δεν έχει άλλο σύμμαχο στην ευρύτερη μέση Ανατολή – εκτός απ’ το ελλαδιστάν και τους ypg. Δείτε τα γύρω κράτη: τουρκία, λίβανος, ιορδανία, συρία, ιράκ, ιράν, κουβέιτ, κατάρ, σαουδική αραβία, αίγυπτος: ποια αφεντικά έχουν συμφέροντα (όχι οικονομικά αλλά γεωπολιτικά) συγχρονισμένα με εκείνα του ισραηλινού ιμπεριαλισμού / ρατσισμού; Κι αν δεν υπάρχουν αποτελεσματικοί σύμμαχοι αλλά μόνο αντίπαλοι και εν δυνάμει αντίπαλοι, το ιμπεριαλιστικό σχέδιο του “μεγάλου ισραήλ” πώς θα ευωδοθεί;

Για την Ουάσιγκτον αυτό το δευτερεύον πεδίο μάχης του 4ου παγκόσμιου πολέμου που λέγεται “ευρύτερη μέση Ανατολή” είχε (και έχει) αξία κυρίως υπό το πρίσμα του γενικότερου 4ου παγκόσμιου. Ο σκοπός ήταν να εμποδιστεί η επιρροή (σ’ αυτήν την ζώνη) της Μόσχας και του Πεκίνου. Η Μόσχα είναι ήδη στις ανατολικές ακτές της Μεσογείου· και το Πεκίνο έχει φτάσει στην οροσειρά του Zagros (και στην Ερυθρά Θάλασσα, μέσω τζιμπουτί) και στον μιχό του περσικού κόλπου επίσημα.

Αυτό έκανε ακόμα πιο αναγκαίο το σετάκι «Τελ Αβίβ – Ριάντ» plus· όχι, όμως, για να ανακατευτεί επίσημα ο αμερικανικός στρατός σ’ έναν πόλεμο κλίμακας στην περιοχή. Μάλλον για να λειτουργεί απειλητικά / αποτρεπτικά. Τώρα; Μετά την αποτυχία του σχεδίου των αμερικάνων «δημοκρατικών» (Obama) που είχε κεντρικό εργαλείο τον isis, αποτυγχάνει πια και το σχέδιο των «συντηρητικών» (Trump) που είχε κεντρικό εργαλείο μια διακρατική συμμαχία γύρω απ’ το Τελ Αβίβ και το Ριάντ.

Το plan B μαστορεύτηκε μέσα απ’ την ήττα του plan A. Μπορεί τώρα απ’ την ήττα του plan B να προκύψει κάποιο plan C; Με άμεση αμερικανική στρατιωτική εμπλοκή; Υπάρχει χώρος και χρόνος για ένα plan C ροντέο; Ακόμα κι αν υπάρχει έντονη φαγούρα για κάτι τέτοιο εδώ ή εκεί, πόσο μακρυά μπορεί να φτάσει αυτό το «ροντέο»;

Η ασταμάτητη μηχανή δεν μπορεί να απαντήσει με βεβαιότητα.

(φωτογραφία: Μπορεί ο τοξικός να λείπει απ’ τις χαιρετούρες, αλλά σίγουρα ήταν ωσεί παρών – η φωτο είναι πρόσφατη, 20 του περασμένου Μάρτη. Τώρα ο δεξιά είναι πρώην· αλλά πως τον βλέπετε τον άξονα των κρατών τους;)