Year: 2019

Η ζώνη

Κυριακή 29 Σεπτέμβρη. Μιλώντας στη γενική συνέλευση του οηε πριν λίγες ημέρες ο Erdogan, μ’ έναν χάρτη στα χέρια, παρουσίασε το σχέδιο του … για την ypg- (και αμερικανο-) κρατούμενη βόρεια συρία.

Δεν ήταν άγνωστο. Το τουρκικό καθεστώς θέλει να κάνει αλλαγή της πληθυσμιακής σύνθεσης στην περιοχή, εγκαθιστώντας μεγάλο μέρος απ’ τα 3 (ίσως και περισσότερα) εκατομμύρια σύρων προσφύγων που ζουν τα τελευταία χρόνια στην τουρκία· κυρίως στα νότια.

Στο σχέδιο φαίνεται λογικό, αλλά μόνο τέτοιο δεν είναι. Πρώτ’ απ’ όλα αυτή η περιοχή της συρίας είναι η μόνη που κατοικείται πράγματι από κούρδους – σε αντίθεση με όλο το υπόλοιπο (και σαφώς μεγαλύτερο) κομμάτι της βόρειας και ανατολικής συρίας, που έχουν καταλάβει οι ypg με την βοήθεια και για λογαριασμό του αμερικανικού στρατού. Εκεί γίνονται διαρκώς εξεγέρσεις των ντόπιων κατά των ypg, αφού – μεταξύ άλλων – η κατοχή τους επιτρέπει να κάνουν βίαιες «επιστρατεύσεις» αράβων νεαρών….

Αν ποτέ επρόκειτο να τελειώσει η αμερικανική κατοχή αυτού του τμήματος της συρίας (κάτι που ενδιαφέρει και τον Άσαντ αλλά και το μπλοκ της Αστάνα γενικά) το μέρος που δικαιωματικά ανήκει στους κούρδους (και όπου θα έπρεπε να επιστρέψουν ζώντας ειρηνικά μέσα σε κάποιου είδους συριακή ομοσπονδία) είναι αυτό ακριβώς του οποίου την σύνθεση θέλει να αλλάξει ο Erdogan. Αντικειμενικά αυτή η “χωροταξική” διαχείριση του “προβλήματος ασφάλειας” που επικαλείται η Άγκυρα είναι αντίθετη στην “αποκατάσταση της ειρήνης” στη συρία.

Επιπλέον, ο μόνος τρόπος για να “αδειάσει” η ζώνη απ’ τους ντόπιους κούρδους είναι … να τους διώξει ο αμερικανικός στρατός, που είναι σύμμαχός τους… Ή, να εισβάλει ο τουρκικός στρατός και να σπάσει τα μούτρα του: με μήκος 400 χιλιομέτρων, η ζώνη αυτή είναι πολύ μεγάλη, και δεν υπάρχουν αρκετοί (φιλοτούρκοι) σύριοι αντικαθεστωτικοί για να επαναληφθεί η επιχείρηση στην Afrin.

Το τελευταίο αφορά τους ίδιους τους σύρους πρόσφυγες. Τι είναι εκείνο που θα έπειθε 1 εκατομύριο σύρους πρόσφυγες να κατοικήσουν 10 πόλεις και 140 χωριά σ’ αυτήν την άγνωστη για τους ίδιους ορεινή γη – αντί να γυρίσουν στα σπίτια και στις γειτονιές τους, όπου κι αν βρίσκονται;

Αν το τουρκικό καθεστώς πιστεύει ότι με τέτοιες έωλες υποσχέσεις θα «επιστρατεύσει» αυτούς τους πρόσφυγες κατά των κούρδων της βόρειας συρίας, ίσως βρεθεί στην καθόλου «ανθρωπιστική» θέση να πρέπει να στείλει τον στρατό όχι έξω αλλά μέσα στα σύνορά του, στους τωρινούς προσφυγικούς καταυλισμούς, για να τους αναγκάσει να μετακινηθούν προς τον «σωστό» προορισμό…

Υπάρχουν βέβαια, απ’ την άλλη, και οι “ελιγμοί” – που η ασταμάτητη μηχανή δεν τους καταλαβαίνει πάντα…

(φωτογραφία κάτω: Ψηφιακή μακέτα ενός απ’ τα χωριά που υπόσχεται ο Erdogan στη βόρεια συρία. Οι τουρκικές κατασκευαστικές είναι αρκετά έμπειρες στην οργανωμένη δόμηση τέτοιας κλίμακας. Χρειάζονται όμως, εκτός απ’ όλα τα υπόλοιπα, και καμμία 30αριά δισεκατομμύρια δολάρια· κι είναι αμφίβολο το κατά πόσο θα πήγαιναν στις ερημιές αυτοί που μπορούν να τα «επενδύσουν»… Υπάρχουν πιο επικερδείς περιοχές για urban ανάπτυξη στη μεταπολεμική συρία… )

Ο ευνοούμενος

Κυριακή 29 Σεπτέμβρη. Βρισκόμαστε στο γαλλικό Biarritz, στο περιθώριο της συνόδου των G7. Είναι 24 Αυγούστου, και στο Hotel du Palais πρόκειται να γίνει η συνάντηση του ψόφιου κουναβιού με τον αιγύπτιο δικτάτορα και χασάπη Sisi. Σε μια μεγάλη αίθουσα του ξενοδοχείου αμερικάνοι και αιγύπτιοι αξιωματούχοι κάνουν «ψιλή κουβέντα» περιμένοντας την άφιξη του Sisi.

Και τότε μια δυνατή φωνή αντηχεί στο δωμάτιο: Where’s my favorite dictator? Σιωπή, που ακαριαία γίνεται πάγος. Η φωνή είναι αναγνωρίσιμη. Πρόκειται για το ψόφιο κουνάβι που ρωτάει, και ρωτάει δυνατά για να ακουστεί. Ο Sisi είναι «favorite» αλλά είναι δικτάτορας. Ή ανάποδα: είναι δικτάτορας αλλά είναι «favorite». Χύμα, χωρίς διπλωματικές ευγένειες.

Θα μπορούσε εξίσου εύκολα το ψόφιο κουνάβι να αποκαλεί «favorite» τον τοξικό. Μπορεί η ωμότητά του να τον κάνει κάπως punk σε σχέση με τις διπλωματικές ευγένειες, αλλά απ’ την άλλη μεριά χρειάζονται ακόμα οι κορδελίτσες και οι προσεγμένες συσκευασίες στις διακρατικές σχέσεις;

Η καπιταλιστική ιστορία δεν βάλει το ψόφιο κουνάβι στο ράφι με τις γκουρμεδιές. Θα τον βάλει στα ράφια των απορρυπαντικών. Ακόμα κι έτσι όμως έχει μια θέση…

(φωτογραφία: Ο ευνοούμενος και ο ευνοούμενος του ευνοούμενου…)

Ο σύμμαχος

Κυριακή 29 Σεπτέμβρη. Αν το ψόφιο κουνάβι γίνεται πότε πότε ωμό, οι εκπρόσωποι του ελληνικού κράτους / κεφάλαιου / παρακράτους έχουν περισσεύαμενη ευγένεια, που τρέχει απ’ τα μπατζάκια τους. Ο φασίστας Sisi ξεπλύθηκε απ’ τους ροζ του φαιορόζ γκουβέρνου τόσο πολύ ώστε παραλίγο η Μεσόγειος τα βόρεια των αιγυπτιακών ακτών να γεμίσει μόνιμα με σαπουνάδα. Το γκουβέρνο του ρημαδοΚούλη συνεχίζει την παράδοση που κληρονόμησε, αν και (για «αντικειμενικούς λόγους») με λιγότερες φιλοδοξίες.

Στην «τριμερή συνάντηση» των υπ.εξ. ελλάδα, νότιας κύπρου και αιγύπτου σε ξενοδοχείο στην Ελούντα πριν 2 ημέρες, η θρυλική «οριοθέτηση της αοζ» μεταξύ των τριών κρατών δεν υπήρχε στο μενού· σίγουρα όχι στις επίσημες ανακοινώσεις. Αυτό το κόλπο τελείωσε, και το ραντεβού δεν είχε την παλιά δημαγωγική δημοσιότητα… Υπάρχουν όμως πάντα οι ελληνικές επιχειρήσεις που λιμαίνονται τους αιγύπτιους προλετάριους, οπότε ο σοβαρός λόγος για φιλία και κρατική εύνοια απ’ το ελλαδιστάν προς την χούντα είναι ισχυρός. Ο υπ.εξ. ρημαδοΓου(αϊ)δοΝικόλας γνώρισε τον χοντοσυνάδελφό του Sameh Shoukry, καταράστηκαν μαζί τον απατεώνα γιάπη Χριστοδουλίδη την “τουρκική επιθετικότητα”, και προετοίμασαν την “συνάντηση κορυφής” που θα γίνει στο Κάιρο στις 8 Οκτώβρη.

Μεγαλεία. Αφού κατά τον ρημαδοΓου(αϊ)δοΝικόλα υπ.εξ. “η αίγυπτος είναι χώρα ιστορικά φίλη της ελλάδας στην οποία προσβλέπουμε”, ο ρημαδοΚούλης πρωθ. θα έχει σε καμμιά δεκαριά μέρες την ευκαιρία να αγκαλιαστεί και μ’ αυτόν τον favorite dictator των ντόπιων αφεντικών του.

Κι ας μην το φωνάξει.

(φωτογραφία: Να φωνάξουμε και τον Guaido να παίξουμε καμμιά μπιρίμπα;)

Το αδιανόητο σκάβει υπομονετικά…

Κυριακή 29 Σεπτέμβρη. Για δεύτερη Παρασκευή προχτές (27 Σεπτέμβρη) στο Κάιρο και άλλες πόλεις έγιναν αντι-χουντικές διαδηλώσεις. Το καθεστώς του “ευνοούμενου” είναι φυσικά σε πλήρη κατασταλτική ετοιμότητα. Έτσι οι συγκεντρώσεις κρατούν λίγο, αφού διαλύονται δια της βίας (δακρυγόνα, πυροβολισμοί στον αέρα). Επιπλέον, μέσα σε δέκα ημέρες, έχουν συλληφθεί τουλάχιστον 2.076 άτομα.

Διάφοροι “φίλοι της δημοκρατίας” διεθνώς (στις ηπα, στη γαλλία και στη γερμανία) εξέδωσαν ανακοινώσεις καταδίκης της καταστολής. Αλλά ο χασάπης του Καΐρου δεν ανησυχεί γι’ αυτές – ανησυχεί για το ότι μετά από 5 χρόνια βίας η χούντα του δεν ελέγχει τον πληθυσμό. Εκτός απ’ την στρατοαστυνομία στέλνει εναντίον των αντιχουντικών διαδηλωτών και τους οπαδούς του· που, φυσικά, είναι πιο άνετοι: πρόκειται για διαταγές που απευθύνονται σε διάφορες κατηγορίες δημοσίων υπαλλήλων.

Όσο για την ιστορική πλατεία Tahrir; Προς το παρόν είναι κατειλλημένη απ’ την στρατοαστυνομία…

Όμως: εκείνο που ήταν αδιανόητο το 2011 τώρα είναι μέρος της συλλογικής μνήμης των αιγύπτιων.

(φωτογραφίες: Απ’ τις συγκεντρώσεις / διαδηλώσεις στις 20 Σεπτέμβρη)

Πίσσα και πούπουλα

Σάββατο 28 Σεπτέμβρη. Ποιός θα ξαφνιαζόταν αν μάθαινε ότι το ψόφιο κουνάβι θεωρεί εαυτόν τον πιο “προεδρικό” (σαν στυλ) πρόεδρο των ηπα ever· εκτός, ίσως, απ’ τον Lincoln όταν φορούσε καπέλο… Γιατί, όπως διευκρίνισε, χωρίς καπέλο ο Lincoln θα ήταν υποδεέστερος αφού «εγώ έχω ωραιότερα μαλλιά»… Κι ωστόσο τέτοια μεταξύ άλλων δήλωσε το ψόφιο κουνάβι χτες σε μια κλειστή συνάντηση του με 50 αμερικάνους διπλωμάτες στο περιθώριο της συνέλευσης του οηε στο New York.

Τέτοιο είναι το υλικό με το οποίο το ψόφιο κουνάβι ταΐζει τον ναρκισσισμό του σε μια δύσκολη φάση της καριέρας του. Όμως ύστερα, στο ζήτημα της «χάρης» που ζήτησε από έναν ουκρανό πρώην κωμικό και νυν πρόεδρο, το ανάλαφρο στυλ σκοτείνιασε: αν έβρισκε ποιος αποκάλυψε το πίτσι πίστι του θα τον μεταχειριζόταν όπως παλιά (που οι αμερικάνοι ήταν «πιο άντρες») αντιμετώπιζαν τους κατασκόπους…. Έτσι είπε αυτός ο real man, ανάμεσα σε μπινελίκια προς τα καθεστωτικά αμερικανικά μήντια… (Σε λίγο θα αρχίσει να υποστηρίζει ότι είναι αναρχικός και antifa, και γι’ αυτό τον έχει βάλει στο μάτι το “κατεστημένο”…)

Έχει ενδιαφέρον το πως οι υποστηρικτές του ψόφιου κουναβιού (εντός και εκτός usa) επιχειρηματολογούν υπέρ του μετά την αποκάλυψη του deal που προσπαθούσε να στήσει με τον Zelensky. Υπάρχουν δύο ομάδες επιχειρημάτων (ο θεός του φιλελευθερισμού Adam Smith να τα κάνει τέτοια!). Πρώτη ομάδα το «σιγά και τι έγινε». Δεύτερη ομάδα το «είστε ελεεινοί» – για τους κατήγορους.

Το «σιγά μωρέ» ακούγεται πολύ ελληνικό, πράγμα που θα πρέπει να ενισχύσει την άποψη ότι το ψόφιο κουνάβι είναι βέρος έλληνας, με πλήρες επώνυνο «τραμπάκουλας». (Η ασταμάτητη μηχανή σας το υπέδειξε έγκαιρα…) Το ίδιο ελληνικό είναι «και ποιοί είσαστε εσείς που μιλάτε». Οπότε, άσχετα απ’ την εξέλιξη που θα έχει αυτή υπόθεση, θα πρέπει το πανελλήνιο να μελαγχολήσει: το ψόφιο κουνάβι θα ήταν η τέλεια πολιτική βιτρίνα για το ελλαδιστάν· και πάει χαμένο.

Μήπως αν (λέμε «αν») απολυθεί απ’ την Ουάσιγκτον να έρθει προς τα μέρη μας; Κάπου θα τον βολέψει η πατρίς· τόσες βάσεις έχει το αμέρικα… (Και γήπεδα γκολφ διαθέτουμε…)

(φωτογραφία: Το ψόφιο κουνάβι, χτες, ευλογάει … τα μαλλιά του…)

Στέρεες εκτιμήσεις

Σάββατο 28 Σεπτέμβρη. …Τους ρώτησα σε ποια βάση και με ποιές αποδείξεις διατυπώνουν τέτοιες κατηγορίες κατά του ιράν. Τίμια και καθαρά τους είπα να μου στείλουν τα στοιχεία που έχουν, γιατί τα χρειάζομαι…

Αυτά είπε ο ιρανός πρόεδρος Ruhani επιστρέφοντας απ’ τη Ν. Υόρκη, όπου συνάντησε τους λογικούς ευρωπαίους που είχαν ήδη αποφανθεί πως «δεν υπάρχει άλλη λογική εξήγηση απ’ το ότι για την επίθεση ευθύνεται το ιράν». Μπορεί και πρέπει ο καθένας να έχει τις αμφιβολίες του για το κατά πόσον ο Ruhani θα μετέφερε σωστά τέτοιου είδους συζητήσεις… Απ’ την άλλη μεριά τα πράγματα είναι υπερβολικά «καρφωμένα», έτσι ώστε στη συγκεκριμένη περίπτωση να μπορεί να θεωρηθεί ανεκτά ακριβής.

… Απάντησαν ότι με βάση τις έρευνες που έκαναν οι ειδικοί τους, οι δυνατότητες των υεμενιτών, ή όπως τους ονομάζουν των Houthis, είναι κατώτερες απ’ αυτές που χρειάζονταν για μια τέτοια επιχείρηση.

Τους είπα εντάξει, ας πούμε ότι αυτοί δεν μπορούσαν να το κάνουν. Αλλά τότε ποιος το έκανε; Μου είπαν ότι δεν ξέρουν, αλλά ότι η επίθεση έγινε απ’ τον βορρά και απ’ την δύση.

Τους ρώτησα αν καταλαβαίνουν το νόημα των κατηγοριών που κάνουν. Σημαίνουν χάος και ενίσχυση της φωτιάς στην περιοχή. Δεν είπαν κάτι γι’ αυτό. Τους είπα ότι έχουν πολλές πληροφορίες για τους εχθρούς των υεμενιτών, αφού αυτοί τους προμηθεύουν με όπλα. Αλλά δεν ξέρουν τίποτα για τις δυνατότητες των υεμενιτών και των Houthis….

… «Επειδή αυτοί μαθαίνουν από εμάς» θα μπορούσε να συμπληρώσει. Αυτό, ωστόσο, θα έπρεπε να θεωρείται εύλογο και νόμιμο – με βάση τους «κανόνες του πολέμου». Η προβοκατόρικη «λογική» της ενοχοποίησης της Τεχεράνης απ’ το Λονδίνο, το Παρίσι και το Βερολίνο χωρίς κανένα στοιχείο όχι μόνο δεν αίρεται με τους διάφορους διπλωματικούς ελιγμούς που έκαναν ή θα κάνουν μετά, αλλά προϊδεάζει και για μελλοντικές τους «στέρεες εκτιμήσεις».

Το μια στο καρφί και μια στο πέταλο σημαίνει ότι κάποιος κρατάει (ή προσπαθήσει να κρατήσει) σφυρί· και δεν είναι σίγουρος πως να το χρησιμοποιήσει…

(Εν τω μεταξύ ο τοξικός φέρεται να συμφώνησε με τους Houthis σε «περιορισμένη εκεχειρία», που αφορά την πρωτεύουσα Sanaa… Είναι λίγο. Επιπλέον μοιάζει αργά πια…)

Κινήσεις επί του εδάφους 1

Σάββατο 28 Σεπτέμβρη. Άσχετα με το τι πιστεύουν ποιοί (για την επίθεση στις σαουδαραβικές πετροεγκαταστάσεις πριν 2 βδομάδες), τόσο οι καθαροί εχθροί του μπλοκ της Αστάνα όσο και οι “αμφίθυμοι παρατηρητές” (εδώ βάζουμε οπωσδήποτε το Βερολίνο) βρέθηκαν σε μια θέση δύσκολη, τόσο από “πολιτική” όσο και από “στρατιωτική” άποψη. Δεν είναι καθόλου εύκολο στον καπιταλιστικό κόσμο να κατηγορείται ένα κράτος (το ιρανικό) γι’ αυτήν την επίθεση που διαταράσσει υποτίθεται την παγκόσμια παραγωγή πετρελαίου, αλλά κανείς να μην τολμάει να το “τιμωρήσει”. Η ασταμάτητη μηχανή το είχε γράψει έγκαιρα: το να αποδοθεί ολόκληρη η ευθύνη της επίθεσης στους Houthis είχε μεν ζόρικες συνέπειες αλλά τουλάχιστον θα είχε απαλλάξει τις δυτικές πρωτεύουσες, και οπωσδήποτε την Ουάσιγκτον και τους συμμάχους της (Τελ Αβίβ και Ριάντ) απ’ την επίδειξη μεγαλοστομίας και αδυναμίας ταυτόχρονα. Σε τελευταία ανάλυση, έτσι όπως έχει εξελιχθεί αυτή η υπόθεση, θα είχε δίκιο όποιος θα υποστήριζε ότι το πετρέλαιο δεν είναι πλέον στρατηγικής σημασίας εμπόρευμα για τον δυτικό καπιταλισμό…

Απ’ την μεριά της η Τεχεράνη (διακριτικά και οι υπόλοιποι του μπλοκ της Αστάνα) δεν έμεινε να απολαμβάνει την επιτυχία αυτή. Δυο μέρες μετά την επίθεση, στις 16 Σεπτέμβρη ο επικεφαλής των επίλεκτων (Quds force) των «φρουρών της επανάστασης» στρατηγός Qassem Soleimani (μακράν ο πιο ικανός, χωρίς δεύτερον, αρχικαραβανάς στον πλανήτη σήμερα…) φέρεται να πήγε στη Βαγδάτη για να συντονίσει τις κινήσεις της σιιτικής φιλοϊρανικής πολιτοφυλακής Hashd Al-Shaabi. (Η συγκεκριμένη οργάνωση είναι περίπου το ανάλογο της Χεζμπ’ αλλάχ στο ιράκ – και φτιάχτηκε στη διάρκεια της αμερικανικής κατοχής, κάτω απ’ την μύτη των κατοχικών…).

Στις 18 Σεπτέμβρη ξεκίνησε (και τέλειωσε εντυπωσιακά γρήγορα, μέσα σε 3 ημέρες) η επιχείρηση Θέληση για Νίκη της Hashd Al-Shaabi, υπό την διεύθυνση αξιωματικών της Quds force. Η επιχείρηση είχε στόχο τον έλεγχο όλων των συνόρων του ιράκ προς την σαουδική αραβία και την ιορδανία. Τυπικά αμυντική αυτή η επιχείρηση, δεν θα μπορούσε όμως να αφορά το ενδεχόμενο χερσαίας εισβολής οποιουδήποτε στο ιράκ. Κανείς δεν θα έκανε κάτι τέτοιο. Το νόημα της διάταξης (που ας το τονίσουμε: είναι εντός των συνόρων του ιράκ) φαίνεται απ’ τον επιπλέον εξοπλισμό της Hashd Al-Shaabi: δεκάδες βαλιστικοί πύραυλοι (ιρανικής κατασκευής) και άλλα όπλα (πιθανότατα και drones) μεταφέρθηκαν απ’ το ιράν στην οργάνωση και, μέσω αυτής, στην περίμετρο της ιρακινής επικράτειας.

Μένοντας σε αμυντικό σχηματισμό, η Τεχεράνη και οι ιρακινοί σύμμαχοί της έφτασαν καλά εξοπλισμένοι όχι μόνο πιο κοντά στο Ριάντ απ’ τα βόρεια και στις αμερικανικές βάσεις κοντά στα σύνορα ιορδανίας / συρίας, αλλά και πιο κοντά στο Τελ Αβίβ απ’ τα ανατολικά: το απαρτχάιντ ισραηλινό καθεστώς «προκάλεσε την τύχη του», αφού πριν λίγες εβδομάδες είχε «κτυπήσει» δυο φορές θέσεις της Hashd Al-Shaabi στο ιράκ…

Κινήσεις επί του εδάφους 2

Σάββατο 28 Σεπτέμβρη. Στην αραβική χερσόνησο η Τεχεράνη έχει ενάμισυ σύμμαχο (κατάρ, Houthis / προσεχώς «βόρεια υεμένη»), δύο σχετικά ουδέτερα κράτη (κουβέιτ και ομάν) και τρεις δηλωμένους εχθρούς: σαουδική αραβία, εμιράτα, μπαχρέιν. Παρότι ο άξονας Ουάσιγκτον – Τελ Αβίβ – Ριάντ προσπαθεί να αμφισβητήσει την πραγματική ιρανική υπεροχή στον περσικό κόλπο, η Τεχεράνη δεν κάνει ό,τι κάνει για να κρατήσει αυτήν την υπεροχή. Την θεωρεί δεδομένη, και έχει δίκιο (εκτός, ίσως, από έναν γενικευμένο πόλεμο με πλήρη αμερικανική συμμετοχή). Ακόμα και χωρίς αεροπορία ο ιρανικός στρατός δεν έχει υπολογίσιμο τοπικό αντίπαλο γύρω απ’ αυτήν την θαλάσσια ζώνη.

Το forward, εκείνο που ενδιαφέρει το ιρανικό ιμπεριαλισμό και στο οποίο στερεώνεται η συμμαχία του με την Άγκυρα, την Μόσχα και το Πεκίνο, είναι η “ασφαλής έξοδος” στην ανατολική Μεσόγειο. Είναι ακριβώς το αντίθετο «βέλος» σε σχέση με εκείνο του ισραηλινού ιμπεριαλισμού, που επιδιώκει να κατοχυρώσει σαν «συνοριακή» ζώνη του την γραμμή απ’ την κασπία ως τον περσικό.

Η αμερικανική εισβολή στο ιράκ το 2003 και η από τότε στρατοπέδευση του αμερικανικού στρατού εκεί· και η δημιουργία αμερικανικών βάσεων στη συρία υπό την ζεστή φιλοξενία των ypg, έχει πολύ μικρότερη σχέση με τον περσικό και πολύ μεγαλύτερη μ’ αυτήν την χερσαία ζώνη, απ’ το ιράν μέχρι απέναντι απ’ την κύπρο. (Το ίδιο ισχύει για τις αμερικανικές βάσεις στο ελλαδιστάν, παλιές και καινούργιες… Αλλά γι’ αυτά άλλη φορά…)

Ακριβώς αυτός ο αμερικανο-αγγλο-ισραηλινός-σαουδαραβικός σχεδιασμός είναι που υπέστη στρατηγική ήττα στις 14 Σεπτέμβρη. Γιατί; Επειδή το εμπόδιο για να «τιμωρήσει» η Ουάσιγκτον την Τεχεράνη είναι, ακριβώς, αυτές οι βάσεις και το πόσο εκτεθειμένες είναι στους ιρανικούς πυραύλους! Αν η Ουάσιγκτον απέσυρε όλο της τον στρατό απ’ το ιράκ, την συρία, τη σαουδική αραβία, το κατάρ και το αφγανιστάν, «θα λύνονταν τα χέρια της» για να ισοπεδώσει το ιράν· αλλά θα έχανε τον έλεγχο όσο και όπως τον κρατάει ακόμα σ’ αυτές τις περιοχές. Αν, απ’ την άλλη μεριά, κρατήσει αυτές τις βάσεις, δεν μπορεί να ισοπεδώσει την ιρανική επικράτεια: αποτελούν, κόντρα στον αμερικανικό σχεδιασμό, την εγγύηση ασφάλειας του ιράν!

Ταυτόχρονα ο ιρανικός και ο ρωσικός στρατός, οι τοπικοί σύμμαχοι και οι μισθοφόροι τους, μπορούν να κινούνται αν όχι εντελώς ελεύθερα σίγουρα με σχετική άνεση σ’ όλη αυτήν την περιοχή.

Προσεχώς και ο κινεζικός…

Ιστοριο-κάθαρση 1

Παρασκευή 27 Σεπτέμβρη. …Ο ιστορικός υλιστής δεν μπορεί να παραιτηθεί από την αντίληψη ενός παρόντος – που δεν αποτελεί σημείο μετάβασης – στο οποίο ο χρόνος πιστοποιείται και στέκει ακίνητος. Γιατί αυτή η αντίληψη οριοθετεί εκείνο ακριβώς το παρόν, στο οποίο αυτός, για το άτομό του, γράφει ιστορία. O ιστορικισμός δίνει την “αιώνια” εικόνα του παρελθόντος· ο ιστορικός υλισμός παρέχει μια μοναδική εμπειρία με το παρελθόν. Ο ιστορικός υλιστής αφήνει τους άλλους να εξαντληθούν με την πόρνη που ονομάζεται “Μια φορά κι ένα καιρό” στο μπουρδέλο του ιστορικισμού. Παραμένει κύριος των δυνάμεών του: ώριμος αρκετά για να ανατινάξει το συνεχές της ιστoρίας…

… Ανασύνθεση του παρελθόντος δεν σημαίνει αναγνώρισή του “με τον τρόπο που υπήρξε πραγματικά”. Σημαίνει το άρπαγμα μιας μνήμης καθώς αστράφτει σε μια στιγμή κινδύνου. Για τον ιστορικό υλισμό το ζήτημα είναι να συλλάβει μια εικόνα του παρελθόντος, καθώς αυτή εμφανίζεται απροσδόκητα στο ιστορικό υποκείμενο τη στιγμή του κινδύνου. Ο κίνδυνος απειλεί τόσο το περιεχόμενο της παράδοσης όσο και τους παραλήπτες του. Και για τους δύο είναι ο ίδιος: να γίνουν όργανα της κυρίαρχης τάξης. Κάθε εποχή πρέπει να κάνει τη δύσκολη προσπάθεια για την εκ νέου αρπαγή της παράδοσης από τον κoνφoρμισμό, που είναι έτoιμoς να την καταδυναστεύσει… Το χάρισμα να αναζωπυρώνει τη σπίθα της ελπίδας στο παρελθόν έχει εκείνος μόvο ο ιστορικός που είναι απόλυτα πεισμένος ότι ούτε ακόμη και οι νεκροί δεν θα ‘ναι ασφαλείς από τον εχθρό, εάν αυτός νικήσει. Και ο εχθρός αυτός δεν έχει πάψει να νικά….

Αυτά έγραφε κάποτε κάποιος ονόματι Walter Benjamin. Αυτός ο βαθιά, εξονυχιστικά αντιφασίστας θα κινδύνευε σήμερα να χαρακτηριστεί αν όχι «φασίστας» σίγουρα «συνυπεύθυνος με τη ναζιστική γερμανία για το ξέσπασμα του β παγκόσμιου πολέμου». Γιατί «η σημασία της ευρωπαϊκής μνήμης για το μέλλον της ευρώπης» είναι ο λόγος των ανακατασκευαστών της ιστορίας. Ο λόγος του Θεάματος. Κι απ’ αυτόν τον εχθρό ακόμα και οι νεκροί δεν είναι ασφαλείς.

Ιστοριο-κάθαρση 2

Παρασκευή 27 Σεπτέμβρη. Ποιός, ποιά, άραγε απ’ αυτούς κι αυτές τους 535 που πάτησαν το κουμπί του ευρωκαθίσματος τους ψηφίζοντας, στο ευρωκοινοβούλιο, την «συνυπευθυνότητα της σοβιετικής ένωσης για το ξέσπασμα του β παγκόσμιου πολέμου» θα είχε την ίδια γνώμη στις 23 Σεπτέμβρη του 1941 όταν ο γερμανικός στρατός είχε κυκλώσει το Λένινγκραντ; Ποιός, ποιά από δαύτους, θα είχε την ίδια γνώμη περί «συνυπευθυνότητας» στις 23 Σεπτέμβρη του 1942 όταν ξεκινούσε η πολιορκία του Στάλινγκραντ;

Κι όταν, στις 23 Σεπτέμβρη του 1943 ο «κόκκινος στρατός», έχοντας νικήσει στην τρομακτική «μάχη του Κουρσκ» ξεκινούσε την αντεπίθεση του προς τα δυτικά καταλαμβάνοντας το Κίεβο, αυτοί οι 535 της τωρινής «συνυπευθυνότητας» θα μιλούσαν γι’ αυτήν ή θα κρατούσαν την ανάσα τους και δεν θα έβγαινε λέξη απ’ το λαρύγγι τους απ’ την ελπίδα; Ακόμα, στις 23 Σεπτέμβρη του 1944, όταν στο βορρά ο «κόκκινος στρατός» διέσχιζε πολεμώντας την πολωνία απελευθερώνοντας τους επιζώντες των πολωνικών στρατοπέδων συγκέντρωσης και στο νότο είχε εισβάλει ήδη στη βουλγαρία, αυτοί οι 535 για «συνυπευθυνότητα» θα μιλούσαν ή για ανακούφιση;

Όχι. Στις 23 Σεπτέμβρη του 1941, του 1942, του 1943 και του 1944, αλλά ακόμα και του 1951 ή του 1961, ο τότε εαυτός αυτών των 535 δεν θα έλεγε τέτοιες προστυχιές. Θα είχε την στοιχειώδη ειλικρίνεια, την στοιχειώδη ιστορική συναίσθηση. Τότε. Όχι τώρα. Η 23η Σεπτέμβρη του 2019 ανήκει σ’ έναν καινούργιο πόλεμο, κι αυτοί συμμετέχουν συνειδητά. Και σ’ αυτόν τον πόλεμο, όπως και σε κάθε άλλο, η προπαγάνδα είναι όπλο πρώτης γραμμής.

Ο τότε εαυτός αυτών των 535 (και πολλών οπαδών τους) είναι νεκρός. Τον σκότωσε ο τωρινός εαυτός τους. Του έριξε μια σφαίρα ανάμεσα στα μάτια, ελπίζοντας να τον τυφλώσει για πάντα. Όμως ακόμα κι αυτός, ο τότε εαυτός τους, νεκρός προ πολλού, κινδυνεύει σήμερα. Πολλοί ιστοριο-καθάρτες είναι πρώην κάτι άλλο· κι αυτό τους κάνει ακόμα πιο επικίνδυνους.