Year: 2019

Σάββατο 12 Οκτώβρη. Αυτό που έκανε ο άξονας, με αιχμή την Ουάσιγκτον, είναι πολύ πρόσφατο για να έχει ξεχαστεί. Αλλά, φυσικά, για τους ηλίθιους (και είναι εκατομμύρια αυτοί) ούτε μνήμη υπάρχει, ούτε γνώση, ούτε ιστορία…

Μετά την «πτώση του Aleppo» και εξαιτίας της, η Ουάσιγκτον (υπό διοίκηση Obama…) αποφάσισε ότι αν ήθελε να πετύχει κάτι στο συριακό πεδίο μάχης θα έπρεπε να αλλάξει τακτική. Ως τότε ο αμερικανικός στρατός περιοριζόταν σε σποραδικούς και συμβολικούς αεροπορικούς βομβαρδισμούς θέσεων του isis (από βάσεις στο ιράκ και την ιορδανία) έτσι ώστε να παριστάνει ότι «πολεμάει την τρομοκρατία».Το έδαφος αφηνώντας διακριτικά στον isis – που είχε απλωθεί εξαιρετικά. Όταν, μετά την «μάχη του Aleppo» αποδείχθηκε ποιοί και πως πολεμούν πραγματικά και αποτελεσματικά τον isis, η Ουάσιγκτον αποφάσισε ότι θα πρέπει να δώσει κι αυτή χερσαίες «αντιτρομοκρατικές» μάχες – κατά του ίδιου isis… Με δυο λόγια τον “πρόδωσε”!

Πώς, όμως, θα ήταν κάτι τέτοιο δυνατό χωρίς να αρχίσουν να φτάνουν κατά δεκάδες τα φέρετρα πίσω στο αμέρικα; Χρειαζόταν επειγόντως ένας (καινούργιος) «εργολάβος», ένας καινούργιος proxy, για να ξελασπώσει ο αμερικανικός ιμπεριαλισμός, για να ανοίξει έναν δρόμο εγκατάστασης στη συριακή επικράτεια, κόντρα στη διαφαινόμενη πετυχημένη εκστρατεία του συριακού στρατού ‘n’ friends.

Χρειαζόταν ένας «εργολάβος» και ένας «στόχος». Αφού το “κόλπο isis” είχε μπει σε τροχιά αποτυχίας, χρειαζόταν επειγόντως ένα ίδιων στόχων “κόλπο αντι-isis” – και φυσικά μια ευκαιρία για να επιδειχθεί και να κατοχυρωθεί… Βρέθηκαν και τα δύο: το pkk/ypg και η «πρωτεύουσα του χαλιφάτου» Raqqah.

Δεν ήταν τόσο απλή κίνηση. Οι σύριοι κούρδοι αρνήθηκαν αρχικά να γίνουν το «πεζικό» του αμερικανικού πενταγώνου για μια μάχη στην οποία θα είχαν εκατοντάδες νεκρούς. Η άρνησή τους ήταν σωστή και δίκαιη… Δεν είχαν όπλα για τέτοια δουλειά· κυρίως, όμως, δεν είχαν κανένα know how, καμμιά οργάνωση και καμμία εμπειρία πολιορκίας και κατάληψης πόλης. Δεν είχαν, επίσης, κανένα λόγο να εμπλακούν σε τόσο πολύπλοκη και αμφίβολης διάρκειας και κατάληξης εκστρατεία. Η Raqqah, μια αραβική πόλη 200.000 ανθρώπων, δεν είχε επιλεγεί τυχαία σαν «πρωτεύουσα» απ’ τα επιτελεία του isis (και των διεθνών συμμάχων του). Θα γινόταν πράγματι η μελλοντική πρωτεύουσα του «σουνιτικού κράτους» μόλις ο άξονας αναγνώριζε την «πραγματικότητα επί του εδάφους», καθώς το μεγαλύτερο μέρος του πληθυσμού είχε αποδεχθεί την ουαχαβίτικη διοίκηση. Η απόπειρα ανακατάληψής της θα ήταν ένας πολύ σκληρός πόλεμος, στον οποίο ο πληθυσμός θα ήταν με την μεριά των αμυνόμενων. Οι επιτιθέμενοι θα είχαν βαριές απώλειες. Και μπορεί να αποτύγχαναν…

Ταυτόχρονα όμως, και καταλαβαίνοντας τι επιχειρεί να κάνει η Ουάσιγκτον με τη «νέα τακτική» της, ο συριακός στρατός ‘n’ friends άρχισε να μετακινεί δικές του δυνάμεις, προσπαθώντας να φτάσει (και να κυκλώσει) την Raqqah πριν φτάσουν εκεί οι αμερικάνοι και οι αμερικανοκίνητοι ypg. Δεν πρόλαβαν.

Εν τω μεταξύ οι ypg «πείσθηκαν». Η ηγεσία τους δηλαδή… Το πως και γιατί θα το βρουν ίσως οι ιστορικοί του μέλλοντος. (Όταν το ψόφιο κουνάβι λέει “τους πληρώσαμε” ξέρει τι εννοεί…) «Πείστηκαν» πάντως για μια στρατιωτική επιχείρηση που ήταν έξω και ενάντια στα καλώς εννοούμενα συμφέροντα της κουρδικής αυτοδιοίκησης…

Η «μάχη της Raqqah» άρχισε στις 6 Ιούνη και τέλειωσε στις 17 Οκτώβρη του 2017. Ήταν τυπική εκδοχή του πολέμου πόλης που θα μπορούσε να γίνει απ’ το αμερικανικό πεντάγωνο και υπό την καθοδήγησή του: η πόλη ουσιαστικά ισοπεδώθηκε. Τα 4/5 της έγιναν, απλά, ακατοίκητα. Σκοτώθηκαν 2.000 άμαχοι. Έχοντας να αντιμετωπίσουν περίπου 2.000 ένοπλους του isis οχυρωμένους στην πόλη, οι ypg είχαν μεγάλες απώλειες. Τουλάχιστον 700 νεκρούς· και πολύ περισσότερους τραυματίες.

Ο αμερικανικός στρατός; Είχε το ιδεώδες. Μηδέν νεκρούς, μηδέν τραυματίες… «Καθαρή», αναίμακτη νίκη! Η «πτώση της Raqqah» ήταν η ευκαιρία που ήθελε ο άξονας για να περάσει απ’το “κόλπο isis” στο “κόλπο αντι-isis” νομιμοποιώντας την δήθεν «αντιτρομοκρατική» χερσαία κατάληψη συριακού εδάφους. Το pkk/ypg ήταν συνειδητά το όχημα γι’ αυτήν την αμερικανική επιτυχία· και τα μέλη του ήταν που σκοτώθηκαν υπέρ των ανανεωμένων σχεδίων της Ουάσιγκτον.

Αν αυτό δεν είναι προδοσία, απ’ την μεριά της ηγεσίας του pkk/ypg προς την κουρδική βάση, τότε τί νόημα έχει αυτή η λέξη; Γιατί είναι βέβαιο πως απ’ την μεριά της η Ουάσιγκτον ποτέ δεν έκρυψε ούτε τα συμφέροντά της στο συριακό (και στο μεσανατολικό) πεδίο μάχης, ούτε τα σχέδιά της. Δεν θα χρειαζόταν πολιτική σοφία για να τα καταλάβει ο οποιοσδήποτε.

Το πότε και πως έδρασε, δρα ή θα δράσει ο αμερικανικός ιμπεριαλισμός δεν το συμφώνησε ποτέ με κανέναν πραιτωριανό. Στους πραιτωριανούς δίνονται ανταλλάγματα και διαταγές – και τέλος. Η φράση του ψόφιου κουναβιού «πολέμησαν μαζί μας, αλλά τους πληρώσαμε και τους εξοπλίσαμε, οπότε δεν τους χρωστάμε τίποτα» είναι η ωμή πραγματικότητα κάθε μιλιταρισμού.

(φωτογραφία πάνω: Θυμίζοντας το Βούκοβαρ, που ισοπέδωσε ο σερβικός στρατός, αυτό είναι ένα πλάνο απ’ την κατεστραμμένη Raqqah. Προφανώς ο στόχος ήταν να γίνει ακατοίκητη…

φωτογραφία κάτω: Το κέντρο της Raqqah…. Στη μέση του πλάνου δεσπόζει η εικόνα του Οτζαλάν, ενώ δεξιά ένα μεγάλο πανί δείχνει έναν παράξενο χάρτη της συρίας: η γραμμή στη μέση δεν είναι  ο Ευφράτης, αλλά το σύνορο ανάμεσα στην συρία του Άσαντ και στο “κουρδικό κράτος”…

Όσο για τον Οτζαλάν; Ο πολιτικός επίτροπος του αμερικανικού στρατού στην βόρεια συρία δασκάλεψε το pkk να μην λέει ότι είναι το pkk, επειδή ακόμα και η Ουάσιγκτον το θεωρεί “τρομοκρατική οργάνωση”. Γι’ αυτό κατασκευάστηκαν άλλα ονόματα – δημόσιες σχέσεις γαρ… Ωστόσο αυτό δεν εμποδίζει τα μέλη της οργάνωσης να δείχνουν που ανήκουν).

Παρασκευή 11 Οκτώβρη. … Πιέζουμε για την έναρξη ενός διαλόγου μεταξύ Τουρκίας και Συρίας. Έχουμε λόγους να πιστεύουμε ότι αυτό ταιριάζει στα συμφέροντα και των δύο κρατών. Επίσης προωθούμε επαφές μεταξύ της Δαμασκού και Κουρδικών οργανώσεων που αποστασιοποιούνται απ’ την εξτρεμισμό και τις τρομοκρατικές μεθόδους δράσης…

… Εδώ και χρόνια προειδοποιούμε για τον εξαιρετικό κίνδυνο του πειράματος που κάνουν οι Αμερικάνοι εκεί, προσπαθώντας να ρίξουν τις Κουρδικές και τις Αραβικές φυλές εναντίον αλλήλων με κάθε δυνατό τρόπο. Έχουμε προειδοποιήσει εναντίον του να παίζει κανείς το χαρτί των Κούρδων, γιατί αυτό δεν θα βγάλει κάπου καλά, πράγμα για το οποίο έχουμε προειδοποιηθεί και από τους εταίρους μας από άλλες χώρες της περιοχής που έχουν μεγάλες Κουρδικές κοινότητες…

Αυτά τα είπε χτες… ποιός; Κάποιος αμελητέος, που η δυτική αποπληροφόρηση μπορεί να αγνοεί: ο ρώσος υπ.εξ. Lavrov. Παρότι είναι προφανές ότι κάθε κρατική προπαγάνδα μπορεί να ευνοεί ή να αγνοεί ό,τι γουστάρει, είναι εξαιρετικά ανθυγιεινό να τρώει κανείς αυτά τα σκατά. Συνεπώς η ασταμάτητη μηχανή μπορεί (και πρέπει) να αποκωδικοποιήσει στοιχειωδώς τα λεγόμενα ενός κρατικού αξιωματούχου που έχει πολύ μεγαλύτερη σχέση με τις εξελίξεις στη μέση Ανατολή σε σχέση, ας πούμε, με τον κάθε ρημαδοΓου(αϊ)δοΝικόλα και τους τσατσορούφιανούς του.

Πρώτο που πρέπει να λαμβάνεται υπόψη. Η Μόσχα ανήκει σε μια «διπλωματική παράδοση» στην οποία οι ανακοινώσεις που αναφέρονται σε μελλοντικό χρόνο αφορούν πράξεις και κινήσεις που έχουν ήδη ξεκινήσει και προχωρήσει. Όταν η Μόσχα λέει «θα» αναφερόμενη σε κάτι μελλοντικό, έχει φροντίσει ήδη για τα θεμέλιά του. Απλά για να μην διαψεύδεται – απ’ – τα – γεγονότα…

Συνεπώς, κι αυτό είναι το επόμενο, αυτό που ο Lavrov ονομάζει «διάλογο μεταξύ τουρκίας και συρίας» δεν αφορά κάτι που δεν συμβαίνει ήδη (εδώ και κάποια χρόνια λέμε), αλλά την ανοικτή, δημόσια και επίσημη επίδειξή του. Οι παλιοί φίλοι / φίλες της ασταμάτητης μηχανής θα πρέπει να θυμούνται αυτήν την άποψή μας: η Άγκυρα και η Δαμασκός θα «παραδεχτούν» ανοικτά την πρακτικά συμμαχική τους σχέση όταν θα έχουν ξεδοντιαστεί οι επιρροές του Ριάντ (και όχι μόνο…) στους σουνίτες αντικαθεστωτικούς στη συρία, σύρους ή και όχι. Πριν ξεδοντιαστούν αυτές οι επιρροές η Άγκυρα είναι υποχρεωμένη δημόσια να εκδηλώνεται φραστικά σαν «αντιΆσαντ» (για να έχει και να αυξήσει τις επιρροές της σ’ αυτούς τους αντικαθεστωτικούς) – την ίδια στιγμή που είναι ανοικτά συμμαχική με την «φιλοΆσαντ» Μόσχα και Τεχεράνη. Θέλετε να το πείτε “διπρόσωπη πολιτική”; Έστω.

Το τρίτο, και σχετικό με αυτό που συμβαίνει τώρα στη βόρεια συρία: όχι μόνο η Δαμασμός αλλά και η Μόσχα (εκτιμάμε και η Τεχεράνη) είχε προειδοποιήσει έγκαιρα το pkk/ypg για το οικτρό τέλος που θα έχει η άθλια επιλογή του να δουλεύει για την Ουάσιγκτον, το Τελ Αβίβ και το Ριάντ.

Δεν είναι μόνο η συρία που έχει κουρδικό πληθυσμό (συγκριτικά τον μικρότερο). Δεν είναι μόνο η τουρκία. Είναι επίσης το ιράκ και το ιράν. Η προσπάθεια δημιουργία «κουρδικού κράτους» (ενός κράτους που, παρεπιπτόντως, αν ποτέ δημιουργούνταν η γεωγραφία θα το ανάγκαζε να έχει καλές σχέσεις και με την Τεχεράνη, και με την Βαγδάτη, και με την Δαμασκό, και με την Άγκυρα – γιατί αυτοί θα ήταν οι γειτονές του… όχι το Κάνσας, η Οκλαχόμα και το Μισσούρι…) αφορά όχι ένα αλλά τέσσερα κράτη στη μέση Ανατολή. Και σπονσονάρεται η δημιουργία αυτού του κράτους από την Ουάσιγκτον και το Τελ Αβίβ εδώ και χρόνια… Όχι από καλωσύνη και ενδιαφέρον για την «ανεξαρτησία των λαών» – οι Παλαιστίνιοι ξέρουν με το αίμα τους. Αλλά επειδή θα ήταν ένα κράτος εξαιρετικά αδύναμο οικονομικά, που θα στηριζόταν αιώνια στους «ευεργέτες» του… Και θα τους προσέφερε άφθονες στρατιωτικές βάσεις και λοιπές εξυπηρετήσεις…

Παρασκευή 11 Οκτώβρη. Είναι παράδοξο από πρώτη ματιά ότι την «εργολαβία» για την δημιουργία τέτοιου κράτους την ανέλαβε τελικά το συριακό pkk, με μακράν τον μικρότερο κουρδικό πληθυσμό (τόσο σαν ποσοστό στον συριακό πληθυσμό, όσο και σαν ποσοστό στον συνολικό κουρδικό στην περιοχή), σε βάρος του συριακού κράτους, και με τσαμπουκά αναντίστοιχο με τις πραγματικές του δυνατότητες. Είναι χαρακτηριστικό ότι για να ελέγχει στοιχειωδώς την συριακή περιοχή που έχει στην κατοχή του κάνει τακτικά βίαιες στρατολογήσεις νεαρών αράβων· προκαλώντας μικρότερες ή μεγαλύτερες εξεγέρσεις εναντίον του. Αυτή η παραδοξότητα του “μικρομεγαλισμού” ξεδιαλύνεται μόλις συνυπολογίσουμε ότι:

Α) Αντίστοιχη κίνηση, υπό την εποπτεία και την υποστηρίξη της Ουάσιγκτον, επιχείρησαν να κάνουν οι σαφώς περισσότεροι ιρακινοί (“πεσμεργκά” λέγεται ο στρατιωτικός τους βραχίονας) κούρδοι, με ένα δημοψήφισμα ανεξαρτησίας που έγινε στις 25 Σεπτέμβρη του 2017. Το αποτέλεσμα ήταν 92,7% υπέρ της δημιουργίας αυτού του κράτους, και το Τελ Αβίβ άναψε καπνογόνα: το ιράκ διαλύεται!!! Μετά ήρθε η πραγματικότητα: η φιλική προς τους κούρδους του ιράκ Τεχεράνη, η θυμωμένη Βαγδάτη και η επίσης θυμωμένη Άγκυρα ενημέρωσαν τους φιλόδοξους φεουδάρχες / αφεντικά του «νέου κράτους» πως απλά θα κλείσουν τα σύνορά τους – και δεν θα μπαίνει ούτε θα βγαίνει τίποτα. Μια σειρά πρωτοκοσμικά κράτη ανακοίνωσαν επίσης ότι δεν θα αναγνωρίσουν τέτοιο κράτος – δεν θα αναγνώριζαν ούτε καταλανικό… Μετά απ’ αυτά οι φεουδάρχες του ιρακινού κουρδιστάν ξέχασαν το δημοψήφισμα και αναγνώρισαν ότι είναι μια αυτοδιοικούμενη επαρχία του ιράκ… Η δημιουργία νέων συνόρων στην περιοχή με αμερικανική παραγγελία δεν είναι καθόλου καλή ιδέα…

Β) Το πολύ πιο ισχνό και αδύναμο απ’ την άποψη τόσο του πληθυσμού όσο και της όποιας στρατιωτικής ισχύος συριακό pkk αδελφοποιήθηκε με τον αμερικανικό στρατό, εκπαιδεύτηκε απ’ την mossad και χρηματοδοτήθηκε απ’ το Ριάντ… Έγινε εργολάβος, proxy – η αδυναμία του δηλαδή οδήγησε στο να την δει μισθοφόρος. Τα αφεντικά του θεώρησαν ότι μπορούν να φτιάξουν ένα de facto «κουρδικό κράτος» στο 1/3 της συριακής επικράτειας, προσφέροντάς το στην Ουάσιγκτον για τις βάσεις και τον μιλιταρισμό της. Το να γίνει αυτή η συριακή ζώνη «αμερικανική επαρχία» διοικούμενη από κούρδους φεουδάρχες / μιλιταριστές, αυτό ήταν το «ανεξάρτητο κράτος» που βόλευε τον εθνικιστικό ναρκισσισμό του pkk… Ποτέ δεν ήταν καταπιεσμένοι οι κούρδοι απ’ το συριακό καθεστώς· ποτέ δεν είχαν κάποιο πρόβλημα. Δεν έχει σημασία…. Η προσοδοθηρία είναι γλυκειά. Το pkk προειδοποιήθηκε, και προειδοποιήθηκε φιλικά, τόσο απ’ την Μόσχα και την Δαμασκό όσο και απ’ την Τεχεράνη, ότι μ’ αυτές τις επιλογές σκάβει τον λάκο του. Αλλά…

Υπάρχει κάτι ακόμα στις δηλώσεις του Lavrov, που μπορεί να περάσει απαρατήρητο. Αναφέρεται σε …επαφές μεταξύ της Δαμασκού και Κουρδικών οργανώσεων που αποστασιοποιούνται απ’ την εξτρεμισμό και τις τρομοκρατικές μεθόδους δράσης… Έμμεσα η αναφορά σε “αποστασιοποίηση” παραπέμπει στην συμφωνία των Αδάνων, του 1998, μεταξύ Άγκυρας και Δαμασκού, σύμφωνα με την οποία η δεύτερη αναλάμβανε την υποχρέωση να αναγνωρίσει το pkk σαν «τρομοκρατική οργάνωση» και να πάρει τα κατάλληλα μέτρα εναντίον του. Το 1998 ήταν η χρονιά του τέλους της υποστήριξης προς την ένοπλη δράση του pkk όχι μόνο απ’ την Δαμασκό αλλά απ’ το σύνολο των μέχρι τότε υποστηρικτών του: την Μόσχα, την Ουάσιγκτον, την ε.ε – και την Αθήνα… (Το γιατί έγινε αυτή η “αλλαγή γραμμής” τότε το έχουμε γράψει στο χάρτινο Sarajevo – ξεπερνάει τα περιθώρια της ασταμάτητης μηχανής). Η επαίσχυντη λιποταξία και η περιπλάνηση του Οτσαλάν για να σώσει το τομάρι του στη Μόσχα, μετά στη Ρώμη και τελικά στην Αθήνα που τον παρέδωσε στην Άγκυρα μέσω Ναϊρόμπι, δηλαδή η αναζήτηση εκ μέρους του κρυψώνας σε πρώην συμμάχους του που όμως τον είχαν διαγράψει πια, είναι η πιο εμβληματική πράξη εκείνης της περιόδου… Από τότε, πάντως, οι κούρδοι της συρίας άφησαν τα όπλα – και ζούσαν ειρηνικά και ήσυχα…

Στην εξέγερση του 2011 δεν πήραν μέρος. Δεν είχαν κανένα σοβαρό πρόβλημα απ’ το καθεστώς Άσαντ, ούτε κάποιο λόγο να στραφούν εναντίον του ζητώντας – όπως έκαναν εκατοντάδες χιλιάδες διαδηλωτές – οποιαδήποτε μεταρρύθμιση.

Μετά ήρθαν τα λεφτά…

Το γεγονός είναι τώρα ότι η Άγκυρα θεωρεί (με την συμφωνία όλου του μπλοκ της Αστάνα) ότι η Δαμασκός δεν είναι πρακτικά σε θέση να εφαρμόσει την συμφωνία των Αδάνων – οπότε, προς το παρόν, πρέπει να αναλάβει δράση η ίδια. Έως ότου το συριακό καθεστώς ξανα-αναλάβει αποτελεσματικά τον έλεγχο των συνόρων του με το τουρκικό…

Οι χθεσινές δηλώσεις του Lavrov αποσαφηνίζουν την πραγματικότητα: δεν είναι «μόνη» της η Άγκυρα αλλά είναι το σύνολο του μπλοκ της Αστάνα, που αφού προσπάθησε «με το καλό» να πείσει τους φεουδάρχες των σύρων κούρδων να μην κάνουν παιχνίδια παγκοσμίου πολέμου, κατέληξε ότι δεν καταλαβαίνουν «έτσι». Το να είσαι μισθοφόρος της (πρώην) «μόνης υπερδύναμης» σου δίνει την αίσθηση της … υπερδύναμης… Οπότε… Οπότε το «αλλιώς» έπεσε φυσιολογικά στην Άγκυρα.

Παρασκευή 11 Οκτώβρη. Οι ντόπιοι λιγούρηδες απ’ τον μικροαστικό εθνικισμό τους βγαίνουν φυσικά απ’ τα ρούχα τους μ’ αυτήν την πραγματικότητα. Δεν έχουν οι κούρδοι δικαίωμα να φτιάξουν το δικό τους κράτος;; θα αρχίσουν να ωρύονται, κουνώντας όλα τα δάκτυλα της “αυτοδιάθεσης”, της “δημοκρατίας”, κλπ. Χμμμμ… Ναι. Έχουν ακριβώς το ίδιο δικαίωμα με εκείνο των μουσουλμάνων της Θράκης να φτιάξουν δικό τους κράτος – μετά από δημοψήφισμα φυσικά…. Ή μήπως και οι κρητικοί έχουν το ίδιο ακριβώς δικαίωμα; Τόμπολα! Για το ντόπιο φασισταριό, φανερό ή υπόγειο, αυτά είναι “δικαιώματα” a la carte. Αν είναι αντιτουρκικά ισχύουν· διαφορετικά… Διαφορετικά το Κόσοβο είναι σερβική επαρχία – για παράδειγμα…

Όμως αυτά δεν είναι φιλολογικές ασκήσεις. Είναι ασκήσεις πολεμικής διαθεσιμότητας. Μπορεί κάποιος να τις προσπεράσει σχολιάζοντας «και τι διαφορετικό θα περιμέναμε;» Σωστά. Μόνο που όταν αυτό που «περιμένουμε» κυκλοφορεί ένα γύρω, είναι καθήκον μας (πολύ περισσότερο από «δικαίωμα») όχι μόνο να το παρακολουθούμε προσεκτικά. Αλλά και να κρατάμε στη μνήμη μας ποιοί λένε τι. Για να μπορέσουμε να το αποδιαρθρώσουμε και να το αντιμετωπίσουμε. Αυτό που “περιμένουμε” πρέπει να προκαλεί συναγερμό· όχι εφησυχασμό…

Τώρα η ντόπια έκρηξη «συμπάθειας» προς τους συνεργάτες του αμερικανικού στρατού στη συρία μπορεί να φαίνεται ανώδυνη. Αύριο ή μεθαύριο όμως, τα ίδια μεγάφωνα και τα ίδια τσιράκια τους θα υποδείξουν κάτι άλλο – κοτζάμ «συμφωνία αμυντικής συνεργασίας» με το ψοφιοκουνανιστάν έχει υπογραφτεί.

Και τότε τα πράγματα θα είναι ζόρικα…

(Λογικά θα το έχετε προσέξει. Στα μέρη μας έχουν φουντώσει οι θεωρίες συνωμοσίας, που φυσικά εμφανίζονται σαν εμπεριστατωμένες απόψεις (ουάου!!!), με αφορμή την τουρκική εισβολή στη συρία. Όλες έχουν την ίδια κατάληξη: η τουρκία την πάτησε, η τουρκία θα καταστραφεί, η τουρκία θα διαλυθεί, η τουρκία έπεσε στην παγίδα που της έστησε ο Trump, όχι – την παγίδα την έστησε ο Putin… Και πάει λέγοντας.

Αθεράπευτη περίπτωση η θεία Λίτσα, όποια μορφή κι αν έχει…)

Παρασκευή 11 Οκτώβρη. Ένα χαρακτηριστικό διεθνές παράδειγμα τώρα. Διάφορα κράτη της ε.ε. καταγγέλουν την τουρκική εισβολή. Πράγματι, για εισβολή πρόκειται… Αλλά που; Τυπικά και ουσιαστικά ένα είναι το κράτος που υφίσταται την εισβολή, κι αυτό είναι το συριακό. Με μια συγκεκριμένη εξουσία, τον Άσαντ. Δηλαδή, για να το πούμε με άλλα λόγια, αυτά τα ευρωπαϊκά κράτη (ανάμεσά τους και το ελληνικό) καταγγέλλουν την τουρκική εισβολή στην επικράτεια του καθεστώτος Άσαντ; Υπερασπίζονται, δηλαδή, αυτό το καθεστώς; Από πότε; Πώς τους διέφυγε ότι και ο αμερικανικός στρατός έχει κάνει εισβολή; Πού χάζευαν και δεν το πρόσεξαν αυτό, να το καταγγείλουν με αγανάκτηση;

Χα!!! Καταγγέλουν, αλλά δεν υπερασπίζονται! Σίγουρα δεν υπερασπίζονται τον Άσαντ απ’ την εισβολή του τουρκικού στρατού! Τότε ποιόν υπερασπίζεται η καταγγελία τους; Τα αμερικανικά σχέδια για την μέση Ανατολή; Τους αμερικανικές βάσεις στη συρία; Τί;

Όσο κι αν φαίνεται περίεργο: το μόνο που υπερασπίζονται είναι το δικαίωμα του γαλλικού ιμπεριαλισμού να έχει λόγο για την συρία· εναντίον του μπλοκ της Αστάνα που δεν έχει ζητήσει την άδεια του Παρισιού απ’ το 2015 και μετά… Τόσο απλά… Φυσικά η υπεράσπιση του γαλλικού “δικαίωματος” γίνεται στα λόγια – κανείς δεν πρόκειται να τα βάλει με τον εισβολέα στρατό!

Εν τω μεταξύ (άλλο επεισόδιο αποπληροφόρησης, δηλαδή αποβλάκωσης) τα σημεία εισβολής του τουρκικού στρατού είναι προσεκτικά επιλεγμένα: σε μια ζώνη περίπου 120 έως 150 χιλιομέτρων, όπου οι σύριοι κούρδοι είναι μικρή μειοψηφία σε σχέση με τον ντόπιο συριακό αραβικό πληθυσμό. Μ’ άλλα λόγια σ’ αυτή τη φάση το σχέδιο της Άγκυρας είναι να κόψει τις χερσαίες επικοινωνίες ανάμεσα στα ανατολικά και στα δυτικά της θρυλικής “ζώνης” σε φιλικές, συρο-αραβικές περιοχές, χωρίζοντας μεταξύ τους τις δύο παραδοσιακά πιο πολυκατοιμημένες από σύριους κούρδους περιοχές του συριακού βορρά, το Kobane και την Hasakah.

Καταγγέλουν λοιπόν, αλλά δεν λένε καθαρά τι υπερασπίζονται… Μήπως πρόκειται για ίδια κράτη που έτρεξαν λαχανιασμένα να αναγνωρίζουν σαν “πρόεδρο της βενεζουέλα” έναν καραγκιόζη ονόματι Guaido; Μπααα. Για σύμπτωση θα πρόκειται…

Ίσως πρέπει να σπεύσουν στο μέτωπο μερικές εκατοντάδες «άσπρα κράνη»… Τι λέει το Λονδίνο επ’ αυτού;

Πέμπτη 10 Οκτώβρη. Αν έχετε την απορία: ναι, ο τουρκικός στρατός φυσικά θα σταματήσει την εισβολή του στην ypg/αμερικανοκρατούμενη βόρεια συρία κάποια στιγμή. Και θα την ξαναρχίσει και θα την ξανασταματήσει… Ενόσω ο τουρκικός στρατός (και, κυρίως, το f.s.a. πεζικό του) θα κάνει αυτό το κομμάτι της «δουλειάς», το «βρώμικο», η Δαμασμός και η Μόσχα θα πρέπει να φέρουν σε πέρας το βασικότερο, το «καθαρό»: να πείσουν τις ypg ότι δεν έχουν να περιμένουν άλλο απ’ το Ριάντ και το Τελ Αβίβ, και να αναγκάσουν την ηγεσία του pkk να υπογράψει μια συμφωνία που τα βασικά της σημεία τα καταλαβαίνουμε ήδη:

Α) Παραχώρηση στη Δαμασκό όλων των εδαφών που δεν κατοικούνται από κούρδους, δηλαδή το συντριπτικά μεγαλύτερο μέρος του 1/3 της συρίας που ελέγχουν τώρα.

Β) Αφοπλισμός από όλα τα βαριά όπλα, τα οχήματα, κλπ. Πιθανότατα να τους επιτραπεί να κρατήσουν αυτό που λέγεται «ατομικός οπλισμός» στην προοπτική σχηματισμού μελλοντικά μιας «τοπικής αστυνομίας» στις κουρδικές περιοχές. (Αυτό βρίσκεται εδώ και πολύ καιρό μέσα στις προτάσεις του μπλοκ της Αστάνα, αλλά φυσικά η φιλία με τους αμερικάνους και τους σαουδάραβες και το λαθρεμπόριο των πετρελαίων της ανατολικής όχθης του Ευφράτη είναι πιο προσοδοφόρα…)

Γ) Απόδοση όλων των συνοριακών περασμάτων και ελέγχων, και προς την τουρκία και προς το ιράκ, στο συριακό καθεστώς.

Δ) Κλπ κλπ.

Γιατί η ασταμάτητη μηχανή τολμάει να κάνει τέτοιες υποθέσεις / εκτιμήσεις; Επειδή δίνει μεγάλη σημασία στην ως τώρα στάση της Δαμασκού. Με μεγάλη καθυστέρηση έβγαλε μια «καταδικαστική» ανακοίνωση της εισβολής, αλλά παράλληλα χρέωσε τις ypg γι’ αυτήν την εξέλιξη:

Η συριακή αραβική δημοκρατία θεωρεί υπεύθυνες κάποιες κουρδικές οργανώσεις γι’ αυτό που συμβαίνει τώρα, εξαιτίας της συνεργασίας τους με το αμερικανικό σχέδιο. Στην διάρκεια προηγούμενων πρόσφατων συναντήσεων μαζί τους τις προειδοποιήσαμε για τους κινδύνους αυτού του σχεδίου, και για το να μην γίνουν εργαλεία της αμερικανικής πολιτικής ενάντια στην πατρίδα τους, αλλά αυτές οι οργανώσεις επέμειναν να είναι εργαλεία στα χέρια των ξένων.

Αυτά μετέφερε το συριακό καθεστωτικό ειδησειογραφικό πρακτορείο sana, σαν λόγια «ανώνυμου αξιωματούχου». Εντάξει, συνεννοηθήκαμε… Η Άγκυρα, μέσω του Cavusoglu απ’ το Αλγέρι, δήλωσε ότι θα ενημερώνει την Δαμασκό για κάθε στάδιο της επιχείρησης… Το είχε ξανακάνει: το 2018 είχε ενημερώσει για την εισβολή της στον θύλακα της Afrin… (Κατά τα άλλα υποτίθεται ότι είναι πάντα «εχθροί».)

Εν τω μεταξύ (κανείς δεν πρόκειται να το υποδείξει), η Άγκυρα έχει παραλείψει να ασχοληθεί με την ypg/αμερικανοκρατούμενη περιοχή δυτικά του Ευφράτη. Την περιοχή της Manbij, που είχε στο στόχαστρο για πολύ καιρό! Γιατί την «ξέχασε»; Γιατί δεν έκανε επίθεση εκεί, που είναι και ευκολότερο;

Υπάρχουν πληροφορίες ότι ο συριακός στρατός συγκεντρώνεται στα νότια όρια του «θύλακα της Manbij», και ετοιμάζεται να εισβάλει εκεί! Φυσικά το «εισβάλει» είναι καταχρηστικό. Θα πρόκειται για μια πρώτη συμφωνία των ypg να παραδώσουν την περιοχή στον συριακό στρατό και τους συμμάχους του, «εναντίον της τουρκίας» (που δεν επιτίθεται εκεί…)

Αν συμβεί αυτό, αν δηλαδή το καθεστώς Άσαντ αποκαταστήσει τον έλεγχό του πάνω στην Manbij (κάτι που από καιρό ζητούσε απ’ τις ypg, οι οποίες απλά αδιαφορούσαν κρυμμένες πίσω απ’ τους αμερικάνους πεζοναύτες) θα έχουμε χειροπιαστό το πρώτο αποτέλεσμα της τουρκικής εισβολής: την ενδυνάμωση του συριακού καθεστώτος…

(φωτογραφία πάνω: Στην συρο-κουρδική Ras al-Ayn οι ypg καίνε λάστιχα για να εμποδίσουν τα τουρκικά drones απ’ την αναγνώριση στόχων).

Πέμπτη 10 Οκτώβρη. Κάτι που οι “ειδικοί αναλυτές” (κλασσικοί εγκάθετοι δηλαδή) αγνοούν ή υποτιμούν είναι το τι γίνεται στον θύλακα του Idlib. Λες και έχει περάσει κανάς αιώνας από τότε που οι ίδιοι ακριβώς «ειδικοί» προέβλεπαν ότι ο τουρκικός στρατός θα πολεμήσει κατά του συριακού (γιατί όχι και κατά της ρωσίας;) στο Idlib, αφού αυτός ο τελευταίος θα προέλαυνε προς την πόλη, νέα κύματα προσφύγων θα συσσωρεύονταν στα συρο-τουρκικά σύνορα, κλπ κλπ κλπ…

Τι γίνεται, λοιπόν, στο Idlib; Τίποτα! Μετά την ανακατάληψη της νότιας άκρης του θύλακα απ’ τον συριακό στρατό με την ρωσική αεροπορική συνδρομή στις 20 Αυγούστου, ξανατέθηκε (σε επίπεδο μπλοκ της Αστάνα) το ερώτημα των επιρροών της Άγκυρας στους αντικαθεστωτικούς εκεί.

Εν τω μεταξύ συνέβησαν τα εξής. Πρώτον, διάφοροι αντικαθεστωτικοί οπλαρχηγοί έφυγαν απ’ την HTS (μαζί με τα ντουφέκια τους…), την βασική και μεγαλύτερη οργάνωση στο Idlib, που χρηματοδοτείται απ’ το Ριάντ, καταγγέλοντας την για διάφορα. Δεύτερον, οι αμερικάνοι «καθάρισαν» από αέρα διάφορους οπλαρχηγούς μικρότερων οργανώσεων, για να μην «τα βρουν» με την Άγκυρα (άρα και το μπλοκ της Αστάνα). Τρίτον, η Άγκυρα ενοποίησε όλες τις οργανώσεις που ελέγχει στην περιοχή, υπό ενιαία τουρκική διοίκηση. Και τέταρτον, το μεγάλο πορτοφόλι απ’ το Ριάντ, ο τοξικός, έπαθε απανωτές χοντρές ζημιές απ’ τους Huthis… Σήμερα ο τοξικός θα υποδεχτεί στο παλάτι τον Putin… Ο πρώην καγκεμπίτης θα κάνει στον δυστυχισμένο πρίγκηπα μια πρόταση που αυτός δεν θα μπορεί να αρνηθεί: δεν έχει άλλα περιθώρια…

Απ’ τις αρχές Σεπτέμβρη λοιπόν στον θύλακα του Idlib επικρατεί σχετική ειρήνη (μόνο ο συριακός στρατός κτυπάει που και που). Το κατά πόσον αυτή είναι μια μόνιμη κατάσταση και το κατά πόσον η ηγεσία της HTS έχει ξαναζυγίσει τα δεδομένα και τα συμφέροντά της, αυτά θα φανούν στο αμέσως επόμενο διάστημα. Ωστόσο η ασταμάτητη μηχανή εικάζει (όχι αυθαίρετα…) πως πριν η Άγκυρα ξεκινήσει την εισβολή στην ypg/αμερικανοκρατούμενη βόρεια συρία (για λογαριασμό και του μπλοκ της Αστάνα) θα έπρεπε να έχει βάλει σε μια σειρά την κατάσταση στο Idlib.

Προς το παρόν φαίνεται ότι «κάτι έχει γίνει». Αν ισχύει (αν, δηλαδή, ο τοξικός γίνει ένα “φρόνιμο” ρεμάλι…) τότε η εισβολή στη συρία είναι «προγραμματισμένη» συνολικά απ’ το μπλοκ της Αστάνα πολύ περισσότερο απ’ ότι νομίζουμε, και πάνω σε έναν πιο σύνθετο καμβά απ’ ότι φαίνεται (ή μας δείχνουν…)

(φωτογραφία: Ο Erdogan έδειξε αυτόν τον χάρτη στη γενική συνέλευση του οηε στη Ν. Υόρκη, στις 24 Σεπτέμβη, εξηγώντας τι σκοπεύει να κάνει. Πριν 1,5 μήνα. Δεν έπαιξε κάποια «παγκόσμια κατακραυγή» και «καταδίκη» – αυτό είναι βέβαιο… Μεταξύ των παρόντων ήταν και ο πρεσβευτής της συρίας στον οηε – φωτογραφία κάτω. Όχι, δεν αντέδρασε στα τουρκικά σχέδια…)