Year: 2019

Λίβανος

Σάββατο 26 – Κυριακή 27 Οκτώβρη. Οι διαδηλωτές ζητούν την παραίτηση των πάντων. Το σύνθημά τους «όταν λέμε όλοι εννοούμε όλοι» είναι σαφές: οι συνεχιζόμενες διαδηλώσεις στο λίβανο είναι το σημείο έκρηξης μιας κρίσης με πραγματικές αιτίες.

Ο Nasrallah της Χεζμπ’ αλλάχ μπορεί να βλέπει το ζήτημα πιο «γεωπολιτικά», αλλά αποτελεί, κι αυτός και το κόμμα του, μέρος του προσωπικού της εξουσίας στο Βηρυττό. Η προσπάθειά του χτες να φοβίσει τους διαδηλωτές ώστε να αποδεχτούν ένα μάλλον μικρό «πακέτο μέτρων» της λιβανέζικης κυβέρνησης, με τις καταγγελίες ότι «ξένοι πράκτορες» έχουν διεισδύσει στις διαδηλώσεις για να προκαλέσουν εμφύλιο, δεν έπεισε. Και δεν έπεισε επειδή υπάρχουν δομικά προβλήματα στο λιβανέζικο καθεστώς.

Είναι γεγονός ότι οι διαδηλωτές δεν ξέρουν που το πάνε. Μοιάζουν σαν μια ακόμα έκφραση του πασίγνωστου «κάνε κάτι τώρα ακόμα κι αν δεν ξέρεις τι» του πασίγνωστου Zizek. Μεταξύ του να έχεις δίκιο και του να ξέρεις πως να το βρεις χρειάζεται απαραίτητα εκείνο που ονομάζεται οργάνωση. Όμως σύμφωνα με όσα μπορεί να καταλάβει η ασταμάτητη μηχανή μετά από 9 μέρες μαζικών διαδηλώσεων, αυτό το πράγμα, η «οργάνωση», δεν υπάρχει. Δεν είναι λιβανέζικη ιδιαιτερότητα: το είδος «αγανακτισμένοι» μπορεί να εμφανιστεί οπουδήποτε, απ’ το Χονγκ Κονγκ ως την χιλή, κάθε φορά με διαφορετικά ταξικά χαρακτηριστικά αλλά παντού σαν «αυθορμητισμός». Δικαιολογημένος – και τυφλός. Τελικά χειραγωγήσιμος.

Σαν υπαρκτή οργάνωση / κόμμα η Χεζμπ’ αλλάχ (το μεγαλύτερο στο λίβανο…) – τα οργανωμένα μέλη της δηλαδή – έχει στραφεί εναντίον αυτών των διαδηλώσεων. Ο Nasrallah έχει ζητήσει αυτοσυγκράτηση. Εκτός απ’ το ενδεχόμενο ενός εμφύλιου (που προς το παρόν δεν φαίνεται ορατό) υπάρχει και ένα άλλο, πιο άμεσο: η αποσάρθρωση ενός συστήματος εξουσίας που δεν μπορεί να διαχειριστεί το μερδικό του στην (παγκόσμια) κρίση / αναδιάρθρωση.

Τι συμβαίνει λοιπόν στο λίβανο; Ένας συνδυασμός παραγόντων, μεταξύ των οποίων και οι αμερικανικές κυρώσεις σε μια τράπεζα, έχουν οδηγήσει σε μια τραπεζική κρίση και στον κατήφορο την λιβανέζικη λίρα· με αποτέλεσμα την απότομη αύξηση των τιμών σε όλα τα εισαγόμενα, μεταξύ των οποίων και βασικά για την καθημερινή ζωή. Αφορμή για την εξέγερση ήταν η αύξηση των φόρων στη βενζίνη, στα τσιγάρα και στην εφαρμογή whatsapp – σαν προσπάθεια του κράτους να αυξήσει τα έσοδά του ώστε να συγκρατήσει στη συνέχεια το νόμισμα. Αιτία είναι τα δομικά χαρακτηριστικά του λιβανέζικου καπιταλισμού. Με μια κάστα βαθύπλουτων εμπόρων, επιχειρηματιών και μαφιόζων που ζουν μεταξύ Βηρυτού και Λονδίνου και ξεπλένουν τα κέρδη τους στη νότια κύπρο και στα νησιά κεϋμάν, ο λιβανέζικος καπιταλισμός έχει όλα τα χαρακτηριστικά του πολιτικού και γεωπολιτικού προσοδισμού. Που στις δύσκολες περιόδους πολώνει υποχρεωτικά την ταξική διαστρωμάτωση.

Με τέτοια δεδομένα ένα ριζικό μεταρρυθμιστικό (ρεφορμιστικό) πρόγραμμα θα ήταν ισοδύναμο με επανάσταση· εξού και η αδιαπραγμάτευτη σημασία της οργάνωσης. Οτιδήποτε λιγότερο είναι δικαιολογημένη μεν, γκρίνια δε. Οι διαδηλωτές και οι διαδηλώτριες βρίσκονται σ’ αυτήν την δεύτερη κατάσταση: “κάτω όλα”…

Αν αυτά συμβαίνουν στη χιλή δεν υπάρχουν γεωπολιτικές επιπλοκές. Αλλά στη μέση Ανατολή υπάρχουν – τόσο το χειρότερο για όλους. Αν το να μπορείς να αντιμετωπίσεις τον ισραηλινό στρατό είναι σημαντικό, άλλο τόσο σημαντικό είναι να μπορείς να αντιμετωπίσεις όχι βέβαια τους διαδηλωτές αλλά την χρεωκοπία ενός συστήματος διεύθυνσης.

Στο κάτω κάτω της γραφής, επειδή το καθεστώς Άσαντ ήταν ανίκανο (και δεν ήθελε) να μεταρρυθμιστεί σύμφωνα με βασικές κοινωνικές προδιαγραφές και εύλογες απαιτήσεις, ενώ, αντίθετα, ήταν ικανό μόνο στο να σκοτώνει, έφτασε η συρία εκεί που είναι τώρα…

Ζηλεύει κανείς το “συριακό παράδειγμα”;

Η φτώχια φέρνει γκρίνια 1

Παρασκευή 25 Οκτώβρη. «…Νομίζω, ότι οι τελευταίες εξελίξεις στη Συρία και στην Αποκλειστική Οικονομική μας Ζώνη, θα έπρεπε να στείλουν ένα ισχυρό μήνυμα σ΄ όλους μας. Ότι είναι αφέλεια να νομίζουμε, ότι η Τουρκία είναι μια χώρα, την οποία κάποιος εύκολα μπορεί να αποκλείσει από τις οποιεσδήποτε συζητήσεις για συνεργασίες για την εκμετάλλευση του φυσικού αερίου…» Αυτό δήλωσε μεταξύ άλλων ο Άντρος Κυπριανού, γ.γ. του νοτικοκυπριακού κόμματος ακελ συνεντευξιαζόμενος πριν 4 μέρες σε νοτιοκυπριακό κανάλι. Στα “μεταξύ άλλων” περιλαμβανόταν κι αυτό: …Σε ότι αφορά τον αγωγό EastMed, αυτός είναι ασύμφορος και δεν πρόκειται ποτέ να γίνει…

Το ακελ παριστάνει το “κομμουνιστικό”, αλλά είναι απλά ένα “αριστερό” πολιτικά προσοδικό κόμμα στη νότια κύπρο, που στις κρίσιμες στιγμές συντάσσεται με την “εθνική γραμμή”. Μιας και είναι στην αντιπολίτευση, ο κύριος γ.γ. μπορεί να παριστάνει τον ρεαλιστή. Το πρόβλημα ωστόσο είναι ότι ταυτόχρονα με τις εξελίξεις στη συρία ο τουρκικός στόλος πλέει γύρω γύρω απ’ την κύπρο προστατεύοντας τρυπάνια ή, απλά, κάνοντας επίδειξη δύναμης. Όλα αυτά μαζί έχουν προκαλέσει σύγχυση στην “εθνκή γραμμή” σε Λευκωσία και Αθήνα· ο ρεαλισμός του κυρ γ.γ. είναι απλά ένα καταφύγιο μέσα σ’ αυτήν την σύγχυση.

Πόσο έχουν επηρεάσει οι εξελίξεις στη συρία αυτήν την “εθνική γραμμή” Λευκωσίας και Αθήνας; Πολύ, πάρα πολύ. Η στρατηγική ήταν να θεωρείται (και να προβάλλεται, ει δυνατόν διεθνώς) το τουρκικό καθεστώς σαν ταραξίας στην ανατολική Μεσόγειο, αποκομένο απ’ τις διεθνείς συμμαχίες του. Ήταν κομβική, κατ’ αρχήν για εσωτερική κατανάλωση και ύστερα σα στόχος της “εθνικής εξωτερικής πολιτικής”, η “απομόνωση” της Άγκυρας. Την ίδια στιγμή που μέσα από τις τριγωνικές συμμαχίες τους Αθήνα και Λευκωσία, πότε με το Τελ Αβίβ και πότε με το Κάιρο, θα έπρεπε να εμφανίζονται (και να νομίζουν πως είναι) “δημοφιλείς” στην ανατολική Μεσόγειο και, φυσικά, “πυλώνες σταθερότητας” για λογαριασμό… της παγκόσμιας ειρήνης (δηλαδή της Ουάσιγκτον, του Λονδίνου, του Τελ Αβίβ και των συμμάχων τους). Μ’ άλλα λόγια το επιλεγμένο σχήμα της “εθνικής γραμμής” ήταν η Άγκυρα μόνη της κι εμείς οι γενναίοι ειρηνόφιλοι όλοι μαζί εναντίον της.

Τα κτυπήματα κατά αυτής της εθνικιστικής ψευδαίσθησης άρχισαν να έρχονται όταν η Άγκυρα αψηφώντας δηλώσεις και καταγγελίες προχώρησε στην αμφισβήτηση της έτσι κι αλλιώς παράλογης νοτιοκυριακής αοζ αλλά και του αποκλεισμού των τουρκοκυπρίων απ’ τη νομή των όποιων κοιτασμάτων. Παρ’ όλα αυτά υπήρχε η κρυφή (;) ελπίδα ότι αν όχι στην ανατολική Μεσόγειο σίγουρα στο συριακό πεδίο μάχης ο τουρκικός ιμπεριαλισμός θα “σπάσει τα μούτρα του”, αδυνατίζοντας την διεθνή θέση της Άγκυρας. Όλα αυτά θα συνέβαιναν ερήμην των υπόλοιπων μελών του μπλοκ της Αστάνα…

Η φτώχια φέρνει γκρίνια 2

Παρασκευή 25 Οκτώβρη. Παραήταν βολικό! Το ότι το ψόφιο κουνάβι, με το κατάλληλο μασάζ, “έδωσε άδεια” στον Erdogan να εισβάλει στη βόρεια συρία μαζεύοντας τον αμερικανικό στρατό απ’ την περιοχή, έσπασε εντελώς τα νεύρα και τον τσαμπουκά του ελληνικού και ελληνοκυπριακού εθνικισμού / ιμπεριαλισμού. Πρώτον επειδή δεν είχε προβλεφτεί, και δεύτερον επειδή μπορεί να ερμηνευτεί με πάνω από έναν τρόπους. Άσχετα όμως με τις ψοφιοκουναβικές κινήσεις, η ελληνική «εθνική γραμμή» αναγκάζεται τώρα να παραδεχτεί (έστω και σιωπηλά…) πως βρίσκεται μπροστά όχι σε μια μιλιταριστική προβοκάτσια και έναν δακτυλοδεικτούμενο αλλοπρόσαλλο «σουλτάνο», αλλά σε μια συμμαχία κρατών, με σχέδιο, μέθοδο – και επιτυχίες. Που αυτή τη στιγμή φαίνεται να ηγεμονεύει στο συριακό πεδίο μάχης, άρα και στα πέριξ, άρα και στο χείλος της ανατολικής Μεσογείου…

Παρότι οι νοτιοκυπριακές «επιχειρηματικές» σχέσεις με το ρωσικό ξέπλυμα δεν έχουν διακοπεί, όλη η στρατηγική «ανάσχεσης» της Άγκυρας στηριζόταν είτε στην Ουάσιγκτον και το Τελ Αβίβ είτε, σαν υποκατάστατο, στην ε.ε. και το Παρίσι. Μ’ άλλα λόγια στηριζόταν και στηρίζεται στην «παροχή υπηρεσιών» εναντίον της Μόσχας, έστω με διακριτικό τρόπο.

Απ’ αυτήν την θέση και κατάσταση δεν φαίνεται να υπάρχει έτοιμο σχέδιο «διορθώσεων». Και, το κυριότερο, είναι όλο και πιο αμφίβολο αν στην Μόσχα ή στην Άγκυρα θα ενδιαφερόταν κανείς να αγοράσει την νοτιοκυπριακή (και δευτερευόντως την ελληνική) «μεταμέλεια», εφόσον α) φαίνεται πόσο αγχωμένη είναι· β) φαίνεται πόσο προσχηματική θα ήταν αν εκδηλωνόταν αφού γ) προέρχεται από θέση ήττας.

Με την εκκρεμότητα του για πόσο καιρό το ψόφιο κουνάβι θα μείνει στο άσπρο σπίτι, η ελληνική εθνική γραμμή έχει ακόμα μια ύστατη ελπίδα: τον Pence. Ο σχετικός υπολογισμός είναι ότι αφού ένας τέτοιος οριτζινάλ φασίστας δεν θα μπορούσε να ξαναγεμίσει το συριακό πεδίο με στρατό ή να αμφισβητήσει τις ως τώρα εξελίξεις εκεί, θα «οχύρωνε» τουλάχιστον τους πιστούς συμμάχους του (το ελλαδιστάν, το ισραήλ, τη σαουδική αραβία και τη νότια κύπρο) προετοιμάζοντας κάποιου είδους αντεπίθεση.

Φυσικά κάτι τέτοιο δεν θα βοηθούσε την εξόρυξη φυσικού αερίου… Αλλά στην γεωπολιτική αναβροχιά καλό είν’ και το χαλάζι….

Οι «αυτοκέφαλοι» 1

Παρασκευή 25 Οκτώβρη. Δυο φορές, όταν ο αρχιαρχιτράγος Istanbul «κήρυξε» το αυτοκέφαλο μιας κάποιας «ουκρανικής εκκλησίας» στις αρχές Γενάρη του 2019, και όταν το ελληνική «συμμορία με τα μαύρα» αναγνώρισε αυτήν την αυτοκεφαλία (στα μέσα Οκτώβρη του 2019) είχαν προηγηθεί επαφές με τις ελληνικές πολιτικές βιτρίνες. Την πρώτη φορά ο αρχιαρχιτράγος Istanbul είχε συναντηθεί με τον ογκόλιθο Nick the Greek. Την δεύτερη φορά ο αρχιτράγος Αθηνών συναντήθηκε με τον ρημαδοΓου(α)δοΝικόλα. Και τις δύο φορές δόθηκε η πολιτική έγκριση απ’ την μεριά των εκπροσώπων του ελληνικού βαθέος κράτους / κεφάλαιου / παρακράτους.

Είναι μπελάς να ασχολείται κανείς με τα οργανωτικά του παπαδαριού. Όμως εδώ δεν πρόκειται γι’ αυτό. Πρόκειται για πολιτικές επιλογές, κινήσεις, αποφάσεις – εξού και οι αρχιτράγοι προχώρησαν πάνω στην ελληνική εθνική γραμμή. Η αναγνώριση μιας κάποιας «ορθόδοξης εκκλησίας της ουκρανίας» σαν αυτοκέφαλης είναι, στην πράξη, η έγκριση της διάσπασης του ουκρανικού ορθοδοξοχριστιανικού ποιμνίου, με δεδομένο ότι υπάρχει (και προϋπήρχε) εκεί η «ουκρανική ορθόδοξη εκκλησία», που υπάγεται στο πατριαρχείο Μόσχας. Οι «ευλογίες», λοιπόν, τόσο του αρχαρχιτραγάτου Istanbul όσο και του αρχιτράγου Αθηνών αφορούσαν την δημιουργία «εκκλησιαστικού σχίσματος» στην ουκρανία. Εναντίον της Μόσχας.

Το “πολιτικό επίδικο” είναι η προσπάθεια τραβήγματος των “πιστών” απ’ την εκκλησιαστική επιρροή της Μόσχας· δηλαδή του Putin. Αυτή είναι μια παλιά τακτική εφεύρεση του αγγλικού ιμπεριαλισμού. Από στενά εκκλησιαστική άποψη η δημιουργία «αυτοκέφαλων» εθνικών μαγαζιών θεωρείται ανάθεμα εφόσον ο χριστιανισμός θεωρεί εαυτόν οικουμενική θρησκεία / εκκλησία. Η δημιουργία αυτοκέφαλης ελληνικής εθνικής εκκλησίας μετά την δημιουργία του νέου ελληνικού κράτους ήταν αγγλικό σχέδιο, με σκοπό να περιοριστεί ο έλεγχος πάνω στο ελληνικό κοπάδι του αρχιαρχιτράγου, που είχε πάντα έδρα μέσα στην τότε οθωμανική επικράτεια. Το σχέδιο πέτυχε αρχικά. Στη συνέχεια όμως, καθώς το ελληνικό κράτος επεκτεινόταν, τόσο οι “νέες χώρες” (βόρεια ελλάδα) όσο και η Κρήτη παράμειναν στην (οικονομική και οργανωτική) αρμοδιότητα του αρχιαρχιτράγου Istanbul.

Οι «αυτοκέφαλοι» 2

Παρασκευή 25 Οκτώβρη. Υπάρχει, όμως, και η οικονομική διάσταση. Οι χριστιανικές εκκλησίες και τα μοναστήρια, στην ουκρανία όπως και παντού, έχουν μεγάλη περιουσία κινητή (χρήμα, χρυσάφι) και ακίνητη (κτίρια, εκτάσεις γης).

Τα λεφτά είναι το υποχρεωτικό “υλικό αντάλλαγμα” για τέτοιες “αυτοκεφαλίες”. Ο εμφύλιος ανάμεσα στην καινούργια «ορθόδοξη εκκλησία της ουκρανίας» και το κράτος / παρακράτος του Κιέβου απ’ την μια μεριά, και την παλιά «ουκρανική ορθόδοξη εκκλησία» και την Μόσχα απ’ την άλλη, με σκοπό το πλιάτσικο, θα είχε ξεκινήσει ήδη απ’ τις αρχές του 2019, αν δεν συνέβαινε ένα «ατύχημα» στους νέους και ορεξάτους: μόλις αναγνωρίστηκαν απ’ τον αρχιαρχιτράγο Istanbul διασπάστηκαν! Το «ουκρανικό πατριαρχείο του Κιέβου» (ναι, υπάρχει και τέτοιο) που αρχικά συμμετείχε στο σχίσμα, δεν τα βρήκε με άλλους τράγους, και αποχώρησε. Έτσι οι «νέοι», υπό κάποιον Επιφάνειο, έχασαν σε δύναμη και επιρροή.

Τώρα ο Επιφάνειος επανέρχεται – με δηλώσεις. Ότι «η ουκρανία βρίσκεται υπό πνευματική κατοχή» – και σκοπεύει να αρχίσει «απελευθερωτικό αγώνα». Τις γενναίες αυτές δηλώσεις ο Επιφάνειο δεν τις έκανε ωστόσο από ουκρανικό έδαφος, αλλά απ’ την Ουάσιγκτον, πριν 5 ημέρες (20 Οκτώβρη). Το τι ετοιμάζει (αν πράγματι ετοιμάζει κάτι) δεν το ξέρει η ασταμάτητη μηχανή. Θα έχει αεροπλάνα και τανκς η «απελευθέρωση» ή μόνο προσευχές και σταυροκοπήματα; Σίγουρα, πάντως, δεν θα πρόκειται για «επιθέσεις αγάπης»…

Συμμαχώντας διακομματικά (άρα πάνω σε εθνική γραμμή) το ελληνικό κράτος / κεφάλαιο / παρακράτος σ’ αυτήν την επίθεση με τους αντίπαλους της Μόσχας, επιφανειακά εκκλησιαστικούς αλλά ουσιαστικά πολιτικούς / γεωπολιτικούς και στρατιωτικούς, σέρνει (όχι το θρησκευτικό αλλά) το πολιτικό κοπάδι, όλους τους υπηκόους δηλαδή, στη δίνη του 4ου παγκόσμιου.

Η Μόσχα δεν πρόκειται να μείνει με σταυρωμένα χέρια. Το αρχιαρχιτραγάτο της Ιερουσαλήμ, που ελέγχεται απ’ την Αθήνα αλλά έχει προκαλέσει εδώ και χρόνια την οργή των παλαιστίνιων χριστιανών για τα νταραβέρια του με το Τελ Αβίβ (πωλήσεις παλαιστινιακής γης σε ισραηλινές εταιρείες…), είναι ένα σημείο όπου κάποια στιγμή το «μπουμ» θα ακουστεί πολύ δυνατά…

Απαρτχάιντ

Πέμπτη 24 Οκτώβρη. Νοιώθεις στα σωθικά σου καθημερινά τι είναι η εργατική κατάσταση; Κυκλοφοράει στις φλέβες σου το υπόκωφο μίσος για τα αφεντικά και τους τσατσορούφιανούς τους; Να, λοιπόν, ένας ακόμα λόγος, απτός και άμεσος, να είσαι πρακτικά υπέρ της παλαιστινιακής αντίστασης:

…Απ’ τις 6 ή τις 6.30 το πρωί τους βλέπεις σε ομάδες να περιμένουν. Μισή ώρα νωρίτερα κατάφεραν να διαβούν ένα πέρασμα απ’ την Δυτική Όχθη στο ισραήλ· που σημαίνει πως πήραν την άδεια να περάσουν. Η ώρα που τους βλέπεις σημαίνει ότι είναι εργάτες, και το ότι περιμένουν σημαίνει δύο πράγματα: είτε πως έχει αργήσει ο εργολάβος να περάσει να τους μαζέψει, είτε ότι περιμένουν κάποιον να τους προτείνει ένα μεροκάματο….

Κάπως έτσι ξεκινάει ένα χθεσινό άρθρο της ισραηλινής ha’aretz. Για να συνεχίσει:

… Οι παλαιστίνιοι αναγκάζονται να αγοράζουν την άδεια για να δουλέψουν στο ισραήλ. Μια πρόσφατη έρευνα της Τράπεζας του Ισραήλ εκτιμά ότι περίπου το ένα τρίτο των εργατών απ’ την Δυτική Όχθη στο ισραήλ αναγκάζονται να κάνουν κάτι τέτοιο, που σημαίνει ότι το 2018 πάνω από 20.000 άνθρωποι πλήρωσαν τουλάχιστον 140 εκατομμύρια δολάρια σε ενδιάμεσους και σε ισραηλινές επιχειρήσεις και εργοδότες – για να δουλέψουν…

Δεν είναι δύσκολο να καταλάβει κανείς τι συμβαίνει. Όντας ρατσιστικό το ισραηλινό καθεστώς, έχοντας φράξει την παλαιστινιακή εργατική τάξη με πολλαπλούς, χωροτακτικούς και θεσμικούς φράκτες και εμποδίζοντας την κίνησή της, έχοντας εξελίξει την διαχείριση των εργατών που εφηύραν οι λευκοί αποικιοκράτες στα άλλοτε νοτιοαφρικανικά μπαντουστάν, επιβάλλει στην παλαιστινιακή εργατική τάξη της Δυτικής Όχθης (για την Γάζα δεν υπάρχει θέμα: είναι μόνιμα φυλακισμένη…) να πληρώνουν απ’ το ένα τρίτο ως το μισό των μισθών της στους ισραηλινούς νταβάδες και στα ισραηλινά αφεντικά. Για να της επιτρέψει να την εκμεταλλευτούν…

Η ερώτηση «και γιατί οι παλαιστίνιοι εργάτες και εργάτριες αποδέχονται αυτήν την βίαιη υποτίμηση;» είναι ηλίθια. Και μικροαστική. Δεν υπάρχει καμμία «αποδοχή». Υπάρχει μόνο η ανάγκη. Και είναι μεγάλη η ανάγκη αφού το φασισταριό των ένοπλων ισραηλινών εποίκων, μαζί με τον επίσημο στρατό του, καταστρέφει συστηματικά τις παλαιστινιακές καλλιέργειες στη δυτική Όχθη. Είναι ένας απ’ τους βραχίονες της βίαιης προλεταριοποίησης των Παλαιστίνιων· και της «οικονομικής» υποτίμησής τους αμέσως μετά.

Εκτός απ’ την περίπτωση που η εργατική τάξη θα τρέφεται, θα ντύνεται, θα διασκεδάζει και θα ζει καθημερινά με αέρα κοπανιστό, πρέπει να δουλεύει, να έχει έναν κάποιο μισθό, για να μπορεί να αγοράζει τα απαραίτητα εμπορεύματα. (Αν, παρόλα αυτά, κατάφερνε να την βγάζει μόνο αναπνέοντας θα υποχρεωνόταν να πληρώνει τον αέρα…)

Το «πρόστιμο», το «νταβατζιλίκι» που είναι αναγκασμένοι να πληρώνουν οι παλαιστίνιοι εργάτες και εργάτριες στα ισραηλινά κρατικά και παρακρατικά αφεντικά (αφού ο αέρας δεν φτάνει για να ζήσουν) είναι η πρακτική εφαρμογή της θεσμικής, νομικής απαγόρευσής τους. Το να είσαι παλαιστίνιος εργάτης στον απαρτχάιντ ισραηλινό καπιταλισμό έχει κηρυχτεί «παράνομο», τόσο όσο χρειάζεται για να πληρώνεις για την σύντομη «νομιμότητα» του σημερινού μεροκάματου. Και αύριο πάλι απ’ την αρχή. Συμβαίνει εκεί, σε επίπεδο «διδακτορικού», το ίδιο που συμβαίνει σε επίπεδο «λυκείου» με την απαγόρευση των μεταναστών εργατών στον πρώτο κόσμο. Στη δεύτερη περίπτωση η «πληρωμή» είναι αόρατη, μέσα απ’ το τσάκισμα των μισθών. Στην ισραηλινή περίπτωση είναι φανερή: πληρώνεις για να δουλέψεις, και το ξέρουν οι πάντες. Μέχρι και την κεντρική τράπεζα του καθεστώτος το ξέρει, που μπορεί να μετρήσει την πρόοδο της ρατσιστικής υποτίμησης / εκμετάλλευσης.

Υπάρχει κάτι που δεν καταλαβαίνετε; Μήπως δεν καταλαβαίνετε το νόημα της ελληνο-ισραηλινής συμμαχίας, τον βαθμό της σιωπηλής συνενοχής του καθενός μας; Τί στην ευχή; Για να «δουλεύουν» αυτά τα συστήματα άγριας καπιταλιστικής συσσώρευσης χρειάζεται πολύ διεθνής σιωπή (και αρκετή αποπροσανατολιστική παπαρολογία…)

Σκάσε εσύ, κι άσε τα αφεντικά να κάνουν τις δουλειές τους…

(φωτογραφία κάτω: Παλαιστίνιοι εργάτες περιμένουν να περάσουν τον ρατσιστικό έλεγχο για να τους επιτραπεί να δουλέψουν στην Jenin. Η φωτογραφία είναι απ’ τις 2 Μάη του 2019, αλλά και από σήμερα. Εννοείται: αν τολμήσουν να ανακατευτούν σε κανά πετρίδι προς τον ισραηλινό κατοχικό στρατό δεν θα ξαναδουλέψουν ποτέ. Κάπως έτσι οι ανήλικοι παλαιστίνιοι και παλαιστίνιες, καθώς είναι «εκτός αγοράς εργασίας», βρίσκονται εντός αντίστασης…

Μπορείς να φανταστείς τον εαυτό σου εκεί; Αν όχι σταμάτα να φαντάζεσαι ότι το «εκεί» δεν σε αφορά: πληρώνεις άμεσους και έμμεσους φόρους, που σημαίνει ότι πληρώνεις το ελληνικό κράτος για να υποστηρίζει αυτό το «εκεί»!)

Συρία 1

Πέμπτη 24 Οκτώβρη. Πιθανότατα έχει διαβάσει ή θα διαβάσετε διάφορες (διεθνείς) αναλύσεις για τις πιο πρόσφατες εξελίξεις στο συριακό πεδίο μάχης. (Η ασταμάτητη μηχανή το κάνει υποχρεωτικά). Δεν θα μπούμε στον κόπο μιας γενικής αποτίμησής τους – δεν θα είχε νόημα. Πρέπει όμως να έχετε υπόψη δυο τρία απλά και βασικά στοιχεία αυτών των εξελίξεων που είναι τόσο «ταπεινά» ώστε είναι εύκολο να αγνοούνται. Κι αυτό συμβαίνει συστηματικά.

Το πρώτο είναι αυτό που λέγεται «συριακός στρατός» – του Άσαντ. Παρότι τώρα, εκ των υστέρων, διαφημίζεται σαν εξαιρετικά αξιόμαχος, δεν είναι ακριβώς έτσι. Το βασικό του πρόβλημα είναι η λειψανδρία. Με τον μισό περίπου πληθυσμό της συρίας να έχει φύγει, και ειδικά στην αρχή του πολέμου, όταν ξεκίνησε σαν «εμφύλιος», με μεγάλο αριθμό στρατιωτών και αξιωματικών να έχουν λιποτακτήσει, ο στρατός του Άσαντ δεν έχει το μέγεθος να αναλάβει μόνος του την «περιφρούρηση» της συριακής επικράτειας.

Σ’ όλη την διάρκεια της αντεπίθεσης του μπλοκ της Αστάνα, δηλαδή απ’ το φθινόπωρο του ’15 και μετά, οι ένοπλοι της λιβανέζικης Χεζμπ’ αλλάχ και οι ιρανοί φρουροί της επανάστασης (κυρίως σαν αξιωματικοί) μαζί με τους μισθοφόρους της Τεχεράνης, συν τους μισθοφόρους της ρωσικής wagner group, συμπλήρωσαν σε μεγάλη έκταση την έλλειψη σύρων στρατιωτών· πέρα απ’ το να εκπαιδεύουν αυτούς που ήταν διαθέσιμοι για κατάταξη σαν «φιλο-Άσαντ».

Τα όρια του συριακού στρατού φάνηκαν στην πρόσφατη επιχείρηση για την ανακατάληψη του νότιου τμήματος του θύλακα του Idlib, το περασμένο καλοκαιρι. Οι σκληροτράχηλοι αντικαθεστωτικοί της HTS τον καθήλωσαν στο έδαφος, παρότι η ρωσική αεροπορία τους βομβάρδιζε συστηματικά. Χρειάστηκε να στείλει η Μόσχα όχι μόνο «υλικό» (όπλα, τεθωρακισμένα…) αλλά και στρατιώτες (πιθανόν μισθοφόρους) και να ξανασχεδιαστεί η επιχείρηση από ρώσους αξιωματικούς, για να ξεπεραστεί η χερσαία άμυνα των αντικαθεστωτικών.

Στο νότο, στα σύνορα με το ιράκ γύρω απ’ τον Ευφράτη, έχει χρειαστεί κάμποσες φορές να περάσουν στο συριακό έδαφος οι έμπειρες ιρακινές πολιτοφυλακές pmu για να αντιμετωπίσουν κάποιους μικρούς πυρήνες του isis που δρουν εκεί. Και στην ευρύτερη περιοχή της Deir ez Zor οι «φρουροί της επανάστασης» εκπαιδεύουν αυτόν τον καιρό ντόπιους σιίτες εθελοντές, για την δημιουργία έμμισθων πολιτοφυλακών που θα συμπληρώσουν τον συριακό στρατό αντικαθιστώντας τον εκεί που δεν χρειάζεται οπωσδήποτε η παρουσία του.

Ακόμα κι αν, λοιπόν, η Άγκυρα αναδιπλωνόταν στο έδαφός της, ο συριακός στρατός / αστυνομία μόνος του δεν αρκεί για να φυλάει τα συροτουρκικά σύνορα· ειδικά όταν εκκρεμεί το ζήτημα του Idlib, που απορροφά εξοπλισμό και αρβύλες. Είναι αμφίβολο αν τα επόμενα χρόνια θα καταφέρει ο συριακός στρατός να φτάσει στο μέγεθος που θεωρείται απαραίτητο. Όχι μόνο θα χρειαστεί να επιστρέψει μεγάλος αριθμός προσφύγων, αλλά θα πρέπει επίσης τα νεαρά αρσενικά άτομα αυτών των προσφύγων να δέχονται να υπηρετήσουν τον στρατό του Άσαντ. Πράγμα αμφίβολο…

Ερχόμαστε έτσι στο δεύτερο «ταπεινό» ζήτημα.

(φωτογραφία: Στρατιώτες του συριακού αντι-Άσαντ πεζικού της Άγκυρας ποζάρει σε πλατεία της Ras al-Ain, στα συρο-τουρκικά σύνορα…)

Συρία 2

Πέμπτη 24 Οκτώβρη. Θεωρείται γενικά αδιάφορο το γεγονός ότι και στον θύλακα της Afrin και στην πιο πρόσφατη εισβολή, το μεγαλύτερο μέρος των πεζικάριων είναι σύριοι. Πρόκειται σε μεγάλο βαθμό γι’ αυτούς που έφυγαν απ’ την συρία σαν αντι-Άσαντ, έμειναν, εκπαιδεύτηκαν και εξοπλίστηκαν σε τουρκικά στρατόπεδα, και σε διάφορες φάσεις αυτού του πολέμου είχαν διάφορα ονόματα (π.χ. «ελεύθερος συριακός στρατός»…) και δρούσαν κυρίως στη βόρεια συρία, σαν proxies της Άγκυρας και όποιου άλλου πλήρωνε· μέχρι που το τουρκικό καθεστώς άλλαξε γραμμή, με την εμφάνιση της Μόσχας στο πεδίο της μάχης.

Πρόκειται για πολλές χιλιάδες άτομα. Είναι σύριοι αλλά παραμένουν αντι-Άσαντ. To συριακό καθεστώς θα τους χρειαζόταν (για τον στρατό του, για την αστυνομία του, αλλά – επίσης – για την «ανάσταση» της παραγωγικής / καπιταλιστικής του βάσης!). Οι ίδιοι ξέρουν πολύ καλά ότι τώρα πια δεν πολεμούν εναντίον του Άσαντ αλλά «ασύμπτωτα» μαζί του· ωστόσο αυτό δεν σημαίνει πως έχουν γίνει και «φίλοι»!

Προσθέστε τώρα κι αυτό: τα εκατομμύρια των σύρων προσφύγων στην τουρκική επικράτεια είναι επίσης αντι-Ασαντ. Πράγμα που σημαίνει πως με βάση τα βιώματά τους, η επιτροφή τους στη συριακή επικράτεια θα μπορούσε να γίνει μόνο υπό την προστασία των αντι-Άσαντ ενόπλων (προφανώς φίλων, συγγενών τους…), που κι αυτοί δρουν υπό την προστασία κατ’ αρχήν της Άγκυρας.

Αυτό σημαίνει πως μέχρις ότου επιτευχθεί μια πολιτική διευθέτηση για το συριακό καθεστώς (διαμόρφωση νέου συντάγματος, νέα διοικητική διάρθρωση, «καθαρές» εκλογές, κλπ) και μέχρις ότου αυτή η διευθέτηση εφαρμοστεί και ωριμάσει πρακτικά μέσα στο χρόνο (ώστε να παρέλθει ο φόβος απέναντι στον Άσαντ) αυτές οι εκατοντάδες χιλιάδες σύρων, είτε ενόπλων είτε αμάχων, μόνο μ’ έναν τρόπο θα είναι να δυνατόν να μένουν και να ζουν στη συριακή επικράτεια: υπό την υψηλή εποπτεία και τις εγγυήσεις κατ’ αρχήν της Άγκυρας. Ακόμα καλύτερα και της Μόσχας.

Αυτά τα δύο θέματα, απ’ την μια η πρακτική αδυναμία του στρατού του Άσαντ να ελέγξει όλη την επικράτεια, και απ’ την άλλη το γεγονός ότι η επιστροφή μεγάλου μέρους των προσφύγων θα σημαίνει υποχρεωτικά, για αρκετό καιρό, τον έλεγχο συριακού εδάφους από (πρώην; «ήπια»;) αντι-Άσαντ ενόπλους (χωρίς βαριά όπλα – αυτά τα βάζει η Άγκυρα, για να μπορούν να αποσυρθούν συντεταγμένα όταν και αν έρθει αυτή η στιγμή), καθορίζουν με αόρατο τρόπο το πως κινούνται τα μέλη του μπλοκ της Αστάνα. Γιατί είναι ένα πράγμα να ηττηθεί το σχέδιο του άξονα, και είναι εντελώς διαφορετικό το να ξαναϋπάρξει μια λειτουργική συριακή κοινωνία μετά από τόσο αίμα, χωρίς να βρίσκεται μόνιμα στα πρόθυρα ενός ακόμα εμφυλίου.

Η διαδικασία της αποστρατιωτικοποίησης της αντιπολίτευσης στον Άσαντ, όταν μάλιστα υπέρ της στρατιωτικοποίησής της «δούλεψαν» κράτη σαν το αμερικανικό, το ισραηλινό και το σαουδαραβικό, είναι δύσκολη, σύνθετη και χρονοβόρα διαδικασία. Η διαδικασία αποστρατιωτικοποίησης του ίδιου του καθεστώτος Άσαντ είναι δύσκολη και σύνθετη υπόθεση επίσης, ειδικά αν ληφθεί υπόψη πως ό,τι έμεινε απ’ αυτόν τον στρατό μετά τις μαζικές λιποταξίες και την προσφυγιά θεωρείται εχθρικό απο εκείνους κι εκείνες που έφυγαν απ’ την συρία.

Μετά απ’ αυτά «απορίες» του είδους αν η τουρκία θα προσαρτήσει τα συριακά εδάφη που ελέγχει τώρα ή γιατί ο Putin «αναγνώρισε» την τουρκική παρουσία μετά την εισβολή στη βόρεια συρία, είναι, επιτρέψτε μας, βλακώδεις όταν η διακύβευση (και για την Άγκυρα) είναι το να αποφευχθεί τα επόμενα χρόνια και δεκαετίες ένας «δεύτερος γύρος» πολέμου δίπλα της…

(φωτογραφία: Μια ρωσική χαρτογραφική περιγραφή της συνεργασίας του μπλοκ της Αστάνα στη βόρεια συρία. Η διαγραμμισμένη περιοχή είναι αυτή που παραμένει στην ευθύνη της Άγκυρας. Τα τρίγωνα είναι τα μεθοριακά φυλάκια που θα φτιάξει ο στρατός του Άσαντ.

Γύρω και κάτω απ’ αυτά, σε πλάτος 10 χιλιομέτρων – διακεκομένη γραμμή – θα σουλατσάρουν κοινά ρωσο-τουρκικά περίπολα. Σύριοι φιλο-Άσαντ, ρώσοι, τούρκοι, σύριοι αντι-Άσαντ ένοπλοι all together: γεωπολιτική consommation, σκέτη υπερπαραγωγή του μπλοκ της Αστάνα! To know us better…

Μόνο η Τεχεράνη λείπει απ’ αυτήν την γεωγραφία· αλλά δεν είναι εκεί η θέση της. Δεν έχει δουλειά εκεί…)

Συρία 3

Πέμπτη 24 Οκτώβρη. Εδώ έχει την θέση του το ζήτημα των σύρων κούρδων. Αν είναι αληθινός ο αριθμός των 11.000 νεκρών κούρδων στη διάρκεια των 3 – 4 τελευταίων χρόνων, τότε πρόκειται για ένα αιματηρά κολοσσιαίο ζήτημα αναζήτησης και απόδοσης των ευθυνών απ’ τους πληβείους κούρδους της συρίας γι’ αυτό το μακελιό. Αυτοί οι άνθρωποι δεν σκοτώθηκαν πολεμώντας τον isis! Σκοτώθηκαν πολεμώντας τον isis με τον τρόπο που βόλευε τους σχεδιασμούς της Ουάσιγκτον, του Τελ Αβίβ και του Ριάντ! Σκοτώθηκαν, δηλαδή, για να έχει η Ουάσιγκτον βάσεις στο συριακό έδαφος!! Πόσες μανάδες θρήνησαν; Τόσες όσες χρειαζόταν η λίπανση των σχεδίων του άξονα…

Ο έντιμος πόλεμος κατά του isis, δηλαδή ο έντιμος πόλεμος κατά του σχεδίου μόνιμης διάλυσης και αποσταθεροποίησης της “εύφορης ημισελίνου”, επέβαλε ότι οι ένοπλοι κούρδοι θα έπρεπε να πολεμήσουν δίπλα δίπλα με τον συριακό στρατό ‘n’ friends. Αν έκαναν αυτό, αν έκαναν το σωστό, τότε δεν θα γίνονταν «κρέας για τις σφαίρες» του isis ούτε στη Raqqa ούτε στην Manbij. Το μπλοκ της Αστάνα δεν θα τους αντιμετώπιζε σαν αναλώσιμους. Το μπλοκ της Αστάνα δεν θα έβγαζε την ουρά του απέξω αφήνοντας τους κούρδους ένοπλους να σκοτωθούν μόνοι τους στις αντι-isis εκστρατείες του. Το μπλοκ της Αστάνα, και ειδικά η Χεζμπ’ αλλάχ και οι καραβάνδες plus μισθοφόροι της Τεχεράνης, μάτωσαν δίπλα στον συριακό στρατό του Άσαντ – δεν έψαχναν να βρουν “πρόθυμους” για τον πάγκο του χασάπη με υποσχέσεις για “ημικράτος”…

Και, φυσικά, αν έκαναν το σωστό, οι ένοπλοι κούρδοι δεν θα γίνονταν στόχος τουρκικών εκστρατειών ούτε στην Afrin ούτε στην Ras al-Ayn. Με δυο λόγια αν δεν θα είχαν δράσει σαν κατοχικός στρατός στη βορειοανατολική συρία δεν θα είχαν υπογράψει συμβόλαιο θανάτου με την Ουάσιγκτον, το Τελ Αβίβ, το Ριάντ με το αίμα 11.000 δικών τους – άδικα χαμένων!

Υπάρχει λοιπόν κι εδώ ένα καίριο πολιτικό ζήτημα. Το ένα σκέλος του αφορά τις ίδιες τις κουρδικές κοινότητες, και το κατά πόσο μπορούν να ξεφορτωθούν τον σωβινισμό (μαζί με τους πολιτικούς εκφραστές του) όπως κι αν μασκαρεύεται, που οδηγεί τη νεολαία τους στο σφαγείο, σαν ενεργούμενο της Ουάσιγκτον, με φτηνό αντάλλαγμα το λαθρεμπόριο πετρελαίου. Το άλλο σκέλος του αφορά όμως τις δύσκολες ισορροπίες στη συρία συνολικά. Γιατί αν αυτοί που πουλήθηκαν στην Ουάσιγκτον, στο Τελ Αβίβ και στο Ριάντ παραμείνουν στις θέσεις τους, αν συνεχίσουν να αναγνωρίζονται (ή να επιβάλλονται) σαν «οι ηγέτες των κούρδων της συρίας», όσο κι αν τώρα παριστάνουν τους «προδομένους» και τους «εγκατελειμένους», θα ξαναπουληθούν. Μια φορά τσάτσος, πάντα τσάτσος!!! Ο «τουρκικός μπαμπούλας» για λογαριασμό του μπλοκ της Αστάνα θα χρειάζεται απέναντί τους όσο δεν θα υπάρχει «συριακός μπαμπούλας»· και για όσο καιρό αυτοί θα νοσταλγούν φανερά ή κρυφά να γίνουν μια ακόμα αμερικανική πολιτεία…

(φωτογραφία: Χάρτης με τα υποθέματα υδρογονανθράκων στη συριακή επικράτεια. Εντελώς συμπτωματικά το pkk/ypg έχει ανακηρύξει «δικές του περιοχές» όχι απλά εκείνες που κατοικούνται από κούρδους στον βορρά αλλά κυρίως εκείνες που έχουν κοιτάσματα. Τα οποία, ακόμα, το ψοφιοκουναβιστάν δηλώνει υποχρεωμένο να «προστατεύει»…)

Μπλοκ της Αστάνα 1

Τετάρτη 23 Οκτώβρη. Για πάνω από έξι ώρες συζήτηση (μεταξύ Putin και Erdogan) τα 10 σημεία της συμφωνίας που ανακοινώθηκαν είναι πολύ λίγα. Μπας και μετά το φαγητό έριξαν και κανάν υπνάκο; Μήπως έπαιξαν μπιρίμπα, σε ζευγάρια με τους υπ.εξ. τους; Ή μήπως συζήτησαν και άλλα που τα κράτησαν για τον εαυτό τους;

To «μνημόνιο κατανόησης μεταξύ τουρκίας και ρωσικής ομοσπονδίας – Sochi, 22 Οκτώβρη 2019» (να άλλο ένα «μνημόνιο» που σίγουρα θα συγκεντρώσει τις κατάρες πολλών ντόπιων «αντιμνημονιακών»!!!) απλά επισημοποιεί από πολιτικο-στρατιωτική άποψη την ως τώρα «κρυφή σχέση» ανάμεσα στην Άγκυρα και στη Δαμασκό. Απομένει, βέβαια, μια χειραψία μπροστά σε φακούς…

Το σημείο 3, για παράδειγμα, που αναγνωρίζει (προσωρινά προφανώς) την παρουσία τουρκικού στρατού (και πολύ περισσότερων σύρων αντικαθεστωτικών – να τους λέμε από τώρα «πρώην»;) στη λωρίδα ανάμεσα στην κωμόπολη Tel Abyad και την κωμόπολη Ras al-Ayn (μια περιοχή κατοικούμενη κυρίως από σύρους άραβες) σημαίνει πως η Δαμασκός επίσημα δεν θεωρεί την Άγκυρα εχθρό, κατακτητή κλπ. Ότι κι αν λέει ο Άσαντ. Απλά αφήνει τον Putin να κάνει αυτά που ακόμα δεν επιτρέπεται να κάνει ο ίδιος… Μάλιστα, το έδαφος που “παραχωρείται” κατά κάποιον τρόπο μ’ αυτήν την συμφωνία είναι περισσότερο απ’ όσο έχει “κατακτηθεί” πρακτικά απ’ τον τουρκικό στρατό και το συριακό πεζικό του. Είναι μια συνεχής περιοχή με πολλές δεκάδες χωριά, πράγμα που σημαίνει πως αν βρεθούν τα λεφτά, η επέκταση αυτών των χωριών με την κατασκευή επιπλέον κατοικιών και λοιπών υποδομών είναι εφικτή – σημείο 8 της συμφωνίας. (Το αν θα είναι και επιθυμητή απ’ τους σύρους πρόσφυγες στην τουρκία μένει να φανεί, όταν και αν…)

Παρά την ως τώρα επιτυχία, η αποχώρηση του αμερικανικού στρατού απ’ τη συρία εξακολουθεί να είναι μερική. Αν καταλάβουμε ότι ένα μέρος απ’ αυτά που κουβεντιάστηκαν και δεν ανακοινώθηκαν είναι το πως και πότε θα απαγορευτεί στον αμερικανικό στρατό “να φυλάει πετελαιοπηγές” στη συρία, δεν θα ξαφνιαστούμε.

(φωτογραφία κάτω: Η περιοχή του σημείου 3 εκτείνεται απ’ το σημείο όπου στον χάρτη αριστέρα φαίνεται το όνομα της τουρκικής συνοριακής Ceylanpinar – απέναντι και δίπλα απ’ την Ras al-Ayan – ως το σημείο στα δεξιά της επίσης συνοριακής τουρκικής Akcakale – απέναντι απ’ την Tel Abyad. Σ’ όλη την συροτουρκική μεθόριο απ’ τον Ευφράτη ως το τριεθνικό με το ιράκ, δεν υπάρχουν άλλες τουρκικές πόλεις ή κωμοπόλεις εκτός απ’ την Nusaybin, που βρίσκεται απέναντι και δίπλα απ’ την συριακή Qamishly.

Η εξαίρεση αυτής της τελευταίας απ’ τις κοινές τουρκο-ρωσικές συνοριακές περιπολίες σε βάθος 10 χιλιομέτρων οφείλεται στο ότι ήδη ελέγχεται απ’ τον επίσημο συριακό στρατό).