Year: 2019

Open to business 3

Τετάρτη 6 Νοέμβρη. Μια πασίγνωση στον πλανήτη (αν όχι και στον γαλαξία) επιχειρηματική ανοικτοσύνη είναι η «χρυσή βίζα». Δεν είναι, βέβαια, ελληνική πρωτοτυπία. Υπάρχουν κι άλλα ευρωπαϊκά κράτη που κάνουν την ίδια δουλειά. Απλά η ελληνικής προέλευσης «χρυσή βίζα» είναι η πιο φτηνή. Πράγμα που, όσο νάναι, μαζί με τον ήλιο και την θάλασσα, της δίνει ιδιαίτερη ελκυστικότητα.

Περί τίνος πρόκειται; Τυπικά, στην αρχική μορφή της business, όποιος αγοράσει ακίνητο αξίας 250.000 ευρώ στο ελλαδιστάν, αγοράζει μαζί “άδεια παραμονής” εδώ (για 5 χρόνια, που μπορεί να ανανεώνεται…), plus όλα τα έγγραφα για να ταξιδεύει στη «ζώνη Σέγκεν», όχι μόνον αυτός αλλά και όλοι οι συγγενείς πρώτου βαθμού, ανιόντες και κατιόντες. Άνετα καθαρίζουν σύζυγοι, γονείς και πεθερικά, συν τα όσα παιδιά. Πρόσφατα το κόλπο εμπλουτίστηκε: με 400.000 ευρώ για αγορά ελληνικών μετοχών εξασφαλίζει κανείς τα ίδια καλούδια… Και γλυτώνει τον ενφια…

Υπάρχει ακόμα περισσότερο «γλυκό»: μετά από κάποια χρόνια ο «επενδυτής» μπορεί να μετατρέψει την «άδεια παραμονής» την δική του και του σογιού του σε κανονική υπηκοότητα, με κανονικά ελληνικά / ευρωπαϊκά διαβατήρια, κλπ κλπ.

Πρόκειται για κόλπο υποδοχής «μαύρου χρήματος» (και ξεπλύματός του, φυσικά) – διεθνώς γνωστή και διεθνώς χειροκροτούμενη. Φυσικά, για να είναι τυπικά εντάξει, οι ελληνικές (και οι λοιπές ευρωπαϊκές) τράπεζες, «απαιτούν» η πληρωμή / μεταφορά χρήματος να γίνει διατραπεζικά. Που σημαίνει ότι ο μεξικάνος ή ο σαουδάραβας αγοραστής θα καταθέσει τους παράδες του σε μια μεξικάνικη ή σαουδαραβική τράπεζα, που αυτή είναι υπεύθυνη για να ερευνήσει την προέλευσή τους… Εντάξει τότε…

Πρακτικά τόσο οι ηπα όσο διάφορα ευρωπαϊκά κράτη έχουν αποφασίσει πως είναι κρίμα τόσα δις και τρις «εσόδων» του παγκόσμιου οργανωμένου εγκλήματος να μένουν κλειδωμένα σε χρηματοκιβώτια… Οπότε προσφέρουν κάτι τις (η ευρωπαϊκή άδεια παραμονής ή/και το αντίστοιχο διαβατήριο έχει αξία για ανθρώπους με έφεση στην επιχειρηματική περιπέτεια) για να τραβήξουν dirty παράδες στους δικούς τους clean καπιταλισμούς…

Η γνωστή σαν business friendly νότια κύπρος πήγε το κόλπο όσο μακριά γινόταν· και έχει εκτεθεί («κάπως»). Ένας μαλαισιανός μαφιόζος, ονόματι Taek Jho Low, αγόρασε την υπηκοότητα κι όλα της τα καλούδια – λαδώνοντας («επενδυτικά πάντα»….) όχι μόνο τον αρχιτράγο της Λευκωσίας αλλά πιθανότατα και «ισχυρούς παράγοντες της πολιτικής ζωής». Αν το όνομά αυτών των ισχυρών παραγόντων αρχίζει από Αν… και τελειώνει σε …άδης, τότε το πρόβλημα είναι σοβαρό. (Φυσικά υπάρχει τεκμήριο αθώωτητας των θρησκευτικών και πολιτικών ανδρών: όταν ο Law έκανε τις «επενδύσεις» του στο χρυσοπράσινο – φύλλο – ριγμένο – στο – πέλαγο, δεν ήταν wanted σ’ όλο τον γαλαξία· αυτό προέκυψε πρόσφατα).

Για το καλό του επιχειρείν όμως, μην πεταχτούν μαζί με τα απόνερα και τα μωρά!!!

Η παγκοσμιοποίηση πάει ανατολικά…

Τετάρτη 6 Νοέμβρη. Ινδονησία, ταϋλάνδη, σιγκαπούρη, φιλιππίνες, μαλαισία, βιετνάμ, μπρουνέι, καμπότζη, λάος, μυαμάρ (: τα κράτη μέλη της «ένωσης νοτιοανατολικών ασιατικών κρατών» ASEAN) plus κίνα, ιαπωνία, νότια κορέα, αυστραλία, νέα ζηλανδία: το μόνο που μπορεί να σας λένε κάποια απ’ αυτά τα ονόματα είναι «εξωτισμός». Δεν πειράζει: η καπιταλιστική ιστορία δεν ασχολείται μ’ αυτά… (Ούτε με το θρήσκευμα, ε;)

Πριν 3 μέρες, στην Bangkok (πρωτεύουσα της ταϋλάνδης) υψηλόβαθμοι αξιωματούχοι αυτών των 15 κρατών συναντήθηκαν για να υπογράψουν την πλήρη περιφερειακή οικονομική συνεργασία (RCEP) μεταξύ τους. Η συμφωνία δεν υπογράφτηκε μόνο και μόνο επειδή υπήρχε και 16ος καλεσμένος, η ινδία· που την τελευταία στιγμή «θυμήθηκε» ότι δεν την βολεύει. Θα υπογραφτεί όμως τον ερχόμενο Φλεβάρη, στην επόμενη σύνοδο της ASEAN, στο Hanoi του βιετνάμ. Τα 15 κράτη έχουν συμφωνήσει. Ακόμα κι αν αποσυρθούν κάποια την τελευταία στιγμή, το deal θα γίνει με τα υπόλοιπα.

Με βάση τα τωρινά μεγέθη πρόκειται για την μεγαλύτερη συμφωνία ελεύθερου εμπορίου ever – στην καπιταλιστική ιστορία. Αφορά σχεδόν το 30% του παγκόσμιου εμπορίου (με τα σημερινά δεδομένα) και πάνω από 3,5 δις υπηκόων. Στην πράξη αυτό σημαίνει ότι οι κινεζικοί «δρόμοι του μεταξιού» στη νοτιοανατολική ασία «εμπλουτίζονται»· και η καπιταλιστική «ανάπτυξη / αναδιάρθρωση» όλης αυτής της περιοχής θα περιστραφεί γύρω απ’ το Πεκίνο, το Τόκιο και την Σεούλ – και τους μεταξύ τους ανταγωνισμούς.

Όμως το ιστορικά (και γεωπολιτικά, αν σας αρέσει…) σημαντικό είναι ότι σ’ αυτήν την «μεγαλύτερη συμφωνία ελεύθερου εμπορίου ever» δεν υπάρχουν λευκά, χριστιανικά κράτη! Ούτε ηπα, ούτε αγγλία, ούτε γαλλία, ούτε ολλανδία. Οι ιστορικοί «δυτικοί» αποικιοκράτες / ιμπεριαλιστές βρίσκονται, σαν κράτη (δηλαδή σαν γενικά κόμματα των αφεντικών) για πρώτη φορά στην ιστορία των τελευταίων 500 χρόνων ΈΞΩ απ’ αυτό το τεράστιο μέρος του καπιταλιστικού πλανήτη! Δεν αποφασίζουν την «τύχη» του· σίγουρα όχι με τους τρόπους που ήξεραν. Αν αυτό θεωρείται «σημάδι», σημειώστε το: το ψοφιοκουναβιστάν έστειλε σαν αντιπρόσωπο του… τον «σύμβουλο εθνικής ασφαλείας» Robert O’Brien!! Μόλις τον είδαν οι ασιάτες, του γύρισαν την πλάτη: είναι προσβλητικό να στέλνεις τον ασφαλίτη σου σε ραντεβού πρωθυπουργών…

Το προηγούμενο σχέδιο της αμερικανικής διοίκησης (επί Obama) ήταν να υπογραφτεί μια τέτοιας έκτασης και γεωγραφίας συμφωνία με την συμμετοχή – και αρκετούς όρους – της Ουάσιγκτον, ώστε να ανασχεθεί η επέκταση του κινέζικου καπιταλισμού… Το ψόφιο κουνάβι το ακύρωσε, θεωρώντας ότι μπορεί να βγάλει περισσότερα σε deal με κάθε κράτος χωριστά, παρά μέσω «πολυμερών συμφωνιών». Αποδείχθηκε πανηγυρικά ότι δεν ήταν «ένα βήμα μπροστά» υπέρ της ενίσχυσης της αμερικανικής ηγεμονίας, όπως νόμιζε, αλλά «δύο βήματα πίσω». Το μόνο που μπορεί να κάνει τώρα το ψοφιοκουναβιστάν είναι ένας πόλεμος φθοράς τους επόμενους μήνες, με απειλές στο Τόκιο και στην Καμπέρα να βγουν απ’ την συμφωνία. Αλλά αν συμβεί αυτό, τότε ολόκληρη η νοτιοανατολική ασία θα γίνει «κινέζικη» (απ’ την άποψη της οικονομικής και τεχνολογικής ηγεμονίας), δια περιπάτου…

Αντίθετα, ο ρώσος πρωθ. Medvedev που ήταν παρών στη σύνοδο, χάρηκε πολύ: η Μόσχα διαπραγματεύεται ήδη τις σχέσεις της “ευρασιατικής ένωσης” με αυτό το καινούργιο οικονομικό μπλοκ…

Πέρα απ’ την μοναξιά των άλλοτε ηγεμόνων υπάρχει και ο καπιταλισμός – ε;

«Ταραχές»

Τρίτη 5 Νοέμβρη. Μπορεί να το έχετε προσέξει, μπορεί όχι, αλλά η τελευταία μόδα στη διεθνή δημαγωγία είναι ότι ζούμε «την εποχή των εξεγέρσεων». Για να πάρει μορφή αυτό το θεώρημα, μπαίνουν στο τσουβάλι οι διαδηλώσεις (συνήθως βίαιες) στην χιλή, στην καταλωνία, στον λίβανο, στο ιράκ, στο Χονγκ Κόνγκ… Αν και το μόνο κοινό σ’ αυτές τις εξεγέρσεις είναι η χρονική τους σύμπτωση, κάποιοι – όχι και τόσο άδολα – προσπαθούν να εκμαιεύσουν ενιαία, παγκόσμια συμπεράσματα.

Κανείς δεν λέει ότι ζούμε μια επανάληψη του «παγκόσμιου ‘68»!!! Αν, μάλιστα, υπήρχε πράγματι μια πολιτική ή ιδεοπολιτική συσχέτιση ανάμεσα σ’ αυτές τις εξεγέρσεις, οι πρώτοι που θα φρόντιζαν να πείσουν για το αντίθετο θα ήταν εκείνοι που τώρα τις τσουβαλιάζουν!

Το να υποδείξει κανείς ότι υπάρχει μια σχετικά πιο έντονη αίσθηση της αδικίας, της ατομικότητας και του μαζικού «έχουμε δίκιο» εξαιτίας της σε επιτάχυνση κυκλοφορίας των εικόνων των εξεγέρσεων παγκόσμια (λόγω διαδικτύου) θα ήταν μεν «κοινωνιολογικά» ασφαλές, αλλά πολιτικά κοινότοπο. Στα 2011 μας ζάλισαν τα genitals με το θέωρημα ότι τις εξεγέρσεις στις αραβικές κοινωνίες τις προκάλεσαν τα … social media, και όχι η καταπίεση και η φτώχια που είχαν επιβάλει οι φιλικές προς την δύση δικτατορίες… Τώρα, παραδόξως, δεν είναι τα social media που «πρωταγωνιστούν» στην «εποχή των εξεγέρσεων»… Ίσως επειδή δεν χρειάζονται διαφήμιση πια…

Ο μόνος κοινός τόπος που αξίζει να τονιστεί, κι όχι μόνο για φέτος αλλά με ένα χρονικό εύρος τόσο προς τα πίσω, προς το παρελθόν όσο και προς τα μπροστά, προς το μέλλον, είναι ότι η καπιταλιστική κρίση / αναδιάρθρωση και η Αλλαγή Παραδείγματος είναι, πράγματι, παγκόσμια! Ωστόσο διαφορετικοί καπιταλισμοί σχηματισμοί / κράτη / παρακράτη κτυπιούνται διαφορετικά απ’ αυτές. Ανάλογα με τις δυνατότητες (ή μη) αναδιάρθρωσης, ανάλογα με την θέση που είχαν στον καπιταλισμό του 20ου αιώνα και την θέση που μπορούν (ή δεν μπορούν) να έχουν στον παγκόσμιο καταμερισμό στη διάρκεια της 4ης βιομηχανικής επανάστασης, ανάλογα με την ιστορία, την γεωγραφία, τους ιδεολογικούς συσχετισμούς στο εσωτερικό τους· ακόμα και την «ποιότητα των στελεχών» του κράτους / παρακράτους / κεφάλαιου.

Κατά τα υπόλοιπα δεν μπορεί να έχει, και δεν έχει, καμμία σχέση η υποκειμενική σύνθεση και η πολιτική διάταξη των εξεγερμένων (και, απ’ την άλλη μεριά, της εξουσίας) στη χιλή με εκείνες του λιβάνου. Ή του ιράκ με εκείνες του Χονγκ Κονγκ (!!!!) Ποιό, μα τις χίλιες καλοκαβουρντισμένες τράπεζες, θα μπορούσε να είναι το κοινό ανάμεσα σε μια υλικά τσακισμένη κοινωνία που ζει και υποφέρει από πόλεμο εδώ και 28 χρόνια (ιράκ), με την καλοθρεμμένη κοινωνία ενός παγκόσμιας εμβέλειας χρηματοπιστωτικού κέντρου (χονγκ κονγκ) που δεν έχει ιδέα τι γίνεται πέρα απ’ την μύτη της, ε; Και γιατί το επί χρόνια ανταγωνιστικό πληβειακό χιλιανό κίνημα (συχνά με κέντρο τα ζητήματα της ιδιωτικοποίησης της εκπαίδευσης) πρέπει να έχει σχέση με την λιβανέζικη εξέγερση, δίπλα ακριβώς στο πάντα ετοιμοπόλεμο πάνω και κάτω απ’ το τραπέζι απαρτχάιντ ισραηλινό καθεστώς;

Κάθε μία εξέγερση (χθεσινή, σημερινή, αυριανή) έχει τα δικά της χαρακτηριστικά και τις δικές της αιτίες. Κι όταν δεν υπάρχουν αυθεντικές εκδηλώσεις αλληλοαναγνώρισης των μεν εξεγερμένων απέναντι στους δε, το τσουβάλιασμα είναι μια ακόμα εκδήλωση της σύγχισης για την οποία πληρώνονται οι «λειτουργοί του Θεάματος».

Μια αναπαράσταση «κρίσης κυβερνησιμότητας» στην περίμετρο, που έχει σκοπό να επιταχύνει τους μετασχηματισμούς κυβερνησιμότητας στο «κέντρο»…

Προβληματισμοί…

Τρίτη 5 Νοέμβρη. Σε επίπεδα «προβληματισμού και διαχείρισης» του καπιταλισμού, του είδους δντ, «λέσχη Bilderberg», παγκόσμια τράπεζα, οηε, διάσημα και λιγότερο διάσημα think tank, κλπ (όλα «δυτικά», καθόλου συμπτωματικό) έχει γίνει της μόδας μεταξύ των ειδικών και λοιπών λακέδων των αφεντικών το θέμα της «διευρυνόμενης ανισότητας» (στην κατανομή του πλούτου). Όχι, δεν έγιναν πονόψυχοι! Δεν έγιναν ούτε κομμουνιστές ούτε σοσιαλιστές!

Εκείνο που συμβαίνει κατά την άποψη της ασταμάτητης μηχανής είναι η αναγνώριση (εκ μέρους των αφεντικών) μιας κρίσης αφοσίωσης (στο σύστημα) στα μαζικά, κοινωνικά μετόπισθεν. Στις τάξεις των πληβείων. Για να το πούμε παραδειγματικά: είναι ως εάν εκείνοι που καθιέρωσαν το «one euro job» (δουλειές πληρωμένες με ένα ευρώ την ώρα…), το “zero hours contact “ (συμβόλαιο εργασίας που δεν λέει ποιο είναι το ωράριο, επειδή αυτό αποφασίζεται οποιαδήποτε στιγμή απ’ το αφεντικό…) ή τα νεοφιλελεύθερα «επιδόματα επιβίωσης», αυτοί λοιπόν, σε μια «έκλαμψη» να αναγνωρίζουν ότι με τέτοιες συνθήκες είναι πολύ δύσκολο να εξασφαλιστεί, αν και όποτε χρειαστεί, η μαζική κοινωνική συναίνεση σ’ αυτό που γίνεται όλο και πιο απαραίτητο για την παγκόσμια υγεία του καπιταλισμού: την τεράστιας έκτασης «δημιουργική καταστροφή».

Θα ήταν εντελώς λάθος να υποστηρίξει κανείς ότι οι εξεγέρσεις των τελευταίων χρόνων, όπου κι αν έγιναν, ξεθεμελειώνουν την ιδεολογική, οικονομική και πολιτική ορθότητα 3 ή 4 δεκαετιών… Το αντίθετο, ακριβώς, είναι πιο αληθινό. Η κρίση των νεοφιλελεύθερων δογμάτων στο «κέντρο» της διαχείρισης της κρίσης, απ’ το 2008 και μετά, σπρώχνει τον καπιταλιστικό κόσμο στο υποχρεωτικά επόμενο στάδιο. Στο στάδιο όπου ο έλεγχος των αγορών εργασίας, πρώτων υλών και εμπορευμάτων δεν μπορεί να γίνει άλλο με pure «οικονομικά» μέσα, με όρους «παγκόσμιας αγοράς», αλλά θα χρειαστούν ρόπαλα… Και σ’ αυτό το στάδιο, αν όχι η άμεση επιστράτευση σίγουρα η αφοσίωση των υποτελών (ειδικά των πληβείων) στο κράτος και τα αφεντικά παύει να είναι ζήτημα τυχαίου δαρβινισμού και γίνεται ζήτημα κυριαρχίας. Εθνοκρατικής δύναμης που προορίζεται να κατατεθεί στην μία ή στην άλλη συμμαχία («δημιουργικής καταστροφής») εν όψει μελλοντικών ωφελειών.

Η μεγάλη, δίχρονη εξέγερση / απεργία των ανθρακωρύχων στην αγγλία, στα ‘80s, δεν ξεθεμελείωσε τον αγγλικό νεοφιλελευθερισμό (της Θάτσερ): στην άνοδό του αυτό το ιδεολογικό, οικονομικό, πολιτικό δόγμα είχε τέτοια και τόσα στηρίγματα ώστε μπόρεσε να αντέξει ακόμα κι αυτό το (με τα μέχρι τότε δεδομένα) πρωτοφανές κίνημα. Αντίστροφα, οι τωρινές εξεγέρσεις (είτε το έχουν συνείδηση οι εξεγερμένοι είτε όχι) γίνονται στη δύση του δόγματος, επιβεβαιώνοντας με τον ένα ή τον άλλο τρόπο ότι “έφαγε τα ψωμιά” του.

Φυσικά αυτές οι παρατηρήσεις είναι τόσο γενικές ώστε είναι αδύνατο να βρει κανείς τα ίχνη της αλήθειας τους (αν έχουν τέτοια…) στη Βαγδάτη – για παράδειγμα. Πράγματι. Αλλά στο Σαράγεβο, στο Μογκαντίσου, στη Βαγδάτη και στην Καμπούλ είναι που ξεκίνησε η “δημιουργική καταστροφή” του 4ου παγκόσμιου, σαν “περιφερειακό συμβάν”. Και από την Βαγδάτη, την Καμπούλ, την Δαμασκό, τις αφρικανικές κοινωνίες, είναι που – κατά έναν τρόπο όχι επιφανειακό – έρχονται τα μηνύματα απ’ το μέλλον… (Ένα μέλλον όπου η καπιταλιστική γεωπολιτική μπορεί να «υπερκωδικοποιεί» τις κοινωνικές ανάγκες…)

Παρ’ όλα τους τα δίκια αυτές οι εξεγέρσεις δεν θα αναποδογυρίσουν τον κόσμο της εκμετάλλευσης. Μπορεί να έχουν πάμπολλες διαφορές μεταξύ τους αλλά μπορούμε να τους αναγνωρίσουμε ένα κοινό: πολλοί σ’ αυτές μισούν αυτόν τον κόσμο για διάφορους εμπειρικούς, πραγματιστικούς λόγους· αλλά καταλαβαίνουν ότι είναι στα όρια του ονείρου το να μαστορέψουν ένα αντίθετο μέλλον.

Οι φίλοι απ’ τα εξωτικά μέρη

Τρίτη 5 Νοέμβρη. Αν η κίνα είναι το καινούργιο κέντρο του κόσμου (πράγμα που ισχύει, προς λύπην μερικών εκατοντάδων εκατομμυρίων πρωτοκοσμικών), είναι λογικό διάφορα μη – ασιατικά μέρη του κόσμου να είναι τα «μακρινά». Τα εξωτικά.

Αυτό πρέπει να είναι το μήνυμα αυτής της χθεσινής αναμνηστικής φωτογραφίας απ’ την διεθνή έκθεση εισαγωγών στην Σαγκάη. Κοιτώντας, λοιπόν, απ’ τα αριστέρα προς τα δεξιά, ιδού οι πολιτικές βιτρίνες αυτών εξωτικών τόπων. Η πρωθ. της σερβίας, ο πρωθ. της τζαμάικα μετά συζύγου, ο οικοδεσπότης μετά συζύγου, ο εντελώς εξωτικός «είμαι η ατμομηχανή της ευρώπης» βασιλιάς Macron μετά συζύγου· και ο ρημαδοΚούλης μετά συζύγου.

Φυσικά στα μέρη μας θα διατυμπανιστεί η «μεγάλη επιτυχία» αυτής και άλλων φωτογραφιών του ρημαδοΚούλη, καθώς και του γεύματος με τον αυτοκράτορα Xi. Αν μπορεί κάποιος, λοιπόν, ας τον ρωτήσει γιατί τους έβαλαν να κάνουν αυτόν το γελοίο χαιρετισμό bye bye, σαν να είναι σε τραίνο. Φεύγουν;;

Μπα… Ίσως φεύγουμε εμείς… Εν τω μεταξύ έρχεται κι άλλη, ακόμα μεγαλύτερη «επιτυχία»… Αλλά γι’ αυτήν αύριο.

A whiter shade of pale

Δευτέρα 4 Νοέμβρη. Δεν είναι και το πιο συνηθισμένο το πρώτο τραγούδι μιας μπάντας να σημαδεύει όχι μόνο αυτήν αλλά και την ιστορία. Αυτό έγινε με τους Procol Harum τον Μάη του ’67. Ο κόσμος καιγόταν, και το να είσαι 20 χρονών σήμαινε πως είσαι αρκετά μεγάλος ώστε να αναλάβεις τις ευθύνες σου στα σοβαρά: να γκρεμίσεις τον παλιό κόσμο… (Μετά από μισό αιώνα, κι αφού ο παλιός κόσμος κατάφερε να ανανεωθεί, ακόμα και στα 40 επιτρέπεται – ή μήπως επιβάλλεται; – να είσαι ανήλικος… Είναι κάτι σαν bonus…)

Πίσω στο ’67 και στους Procol Harum. Ψυχεδέλεια 110% χωρίς υποκρισίες και πόζες. Αλλά ο καιρός περνάει. Η λευκότερη απόχρωση της ωχρότητας είναι τόσο ξένη πια. (Για όποιον δεν το καταλάβει, τα πολεμικά πλάνα είναι απ’ το βιετνάμ…)

Τα ξωτικά χάθηκαν. Οι πληγές κρύφτηκαν. Οι επιφάνειες είναι παντού.

Jusqu’ici tout va bien. (L’ important c’est pas la chute, c’est l’atterrissage…) 

Το βόρειο γκάζι

Δευτέρα 4 Νοέμβρη. Η κυβέρνηση της Κοπεγχάγης στεκόταν για πολύ καιρό εμπόδιο· κι αυτή ήταν ίσως η τελευταία ελπίδα του ψοφιοκουναβιστάν, ότι ο θρυλικός πλέον αγωγός nordstream 2 δεν θα ολοκληρωθεί ποτέ. Το δανέζικο κράτος προέβαλε διάφορους λόγους (ας τους πούμε «οικολογικούς») για να εμποδίσει το πέρασμα του nordstream 2 στα νοτιοανατολικά του νησιού Bornholm (στη φωτογραφία, η σήμανση με την έλλειψη)· παρότι απ’ την ίδια διαδρομή περνάει ο ήδη λειτουργικός nordstream 1.

Εν τέλει, πριν 5 ημέρες, η δανία ανακοίνωσε ότι εγκρίνει την διέλευση του nordstream 2 απ’ τον βυθό της αοζ της. Απ’ τα σχεδόν 2.100 χιλιόμετρα του μήκους του, ουσιαστικά έλειπαν αυτά τα 147 χιλιόμετρα που «πατάνε» στα νότια του Bornholm. Τώρα η gazprom λέει ότι θα τα έχει στρώσει μέσα σε 5 εβδομάδες. Με τις εγκαταστάσεις εδάφους στη ρωσία και στη γερμανία, στις δύο άκρες του σωλήνα, να είναι σχεδόν έτοιμες, τα έξτρα 55 δις κυβικά μέτρα (τον χρόνο) ρωσικού φυσικού αερίου θα αρχίσουν να διοχετεύονται στον γερμανικό καπιταλισμό στις αρχές του 2020.

Κάποιοι είπαν ότι η Κοπεγχάγη άλλαξε στάση επειδή στράβωσε που το ψόφιο κουνάβι δήλωσε ότι θέλει να αγοράσει την Γροιλανδία. Αν ισχύει κάτι τέτοιο, η έγκριση της διέλευσης του nordstream 2 θα είναι η πιο ακριβοπληρωμένη μη-αγορά στην παγκόσμια ιστορία της αγοραπωλησίας ακινήτων: ο real estater πρόεδρος την πάτησε! (Ωστόσο μπορεί οι λόγοι να είναι διαφορετικοί).

Η ολοκλήρωση και η λειτουργία του nordstream 2 και η υπό κατασκευή προέκταση του turkstream 2 προς την κεντρική ευρώπη μέσω βουλγαρίας και σερβίας έχουν σοβαρές παρενέργειες, εφόσον η Ουάσιγκτον έχει επιλέξει να κηρύξει, μεταξύ άλλων, και «ενεργειακό πόλεμο» στην ε.ε. – και ειδικά στο Βερολίνο.

Πρώτον, αδειάζει την ουκρανική επικράτεια: η Μόσχα θα την έχει ανάγκη από ελάχιστα έως καθόλου για να πουλάει το φυσικό της αέριο στην ευρώπη. Χάνοντας αυτόν τον ως πρόσφατα σημαντικό γεωπολιτικά προσοδικό ρόλο το ουκρανικό καθεστώς (και οι σύμμαχοί του στην Ουάσιγκτον) θα μείνει με τους φασίστες και το παπαδαριό του. Χωρίς σπουδαία αξία, εκτός αν κάποιοι σκαρφιστούν κάποιο καινούργιο κόλπο.

Δεύτερον, μειώνει τις προοπτικές του αμερικανικού υγροποιημένου αερίου (LNG). To ελλαδιστάν, σαν καλός σύμμαχος, είναι πρόθυμο να δώσει την Αλεξανδρούπολη για να ξεπαγώνει το αμερικανικό LNG (που θα μεταφέρουν έλληνες εφοπλιστές…) για να πάει προς τα βόρεια, όταν φτιαχτούν οι σχετικοί αγωγοί. Αλλά από μόνος του ο nordstream 2 χαλάει αυτά τα προξενιά, αφού ό,τι περισσεύει απ’ τις γερμανικές ανάγκες θα μοιράζεται στο κέντρο της ευρώπης. Αν προσθέσει κανείς και τον turkstream 2, τότε…

Το ψόφιο κουνάβι και οι σωματοφύλακές τους λύσσαξαν κατά του nordstream 2 και γι’ αυτό το λόγο: για να πουλάνε το αμερικανικό LNG στην ευρώπη. Δυστυχώς για το αμερικανικό εμπορικό δαιμόνιο το κονσερβαρισμένο γκάζι του είναι σαφώς ακριβότερο απ’ το τρεχούμενο μέσω αγωγών ρωσικό· και μόνο πιστοί σύμμαχοι (τύπου Βαρσοβία για παράδειγμα) είναι διατεθειμένοι να πληρώνουν αισθητά παραπάνω για να είναι «ανεξάρτητοι». (Ούτε λόγος ότι τα κερατιάτικα της «ανεξαρτησίας» τα πληρώνουν οι απλοί πολωνοί…).

Μ’ αυτά τα δεδομένα αναμένεται το ξέσπασμα του θυμού του ψόφιου κουναβιού. Κυρώσεις βέβαια, όχι πύραυλοι – ελπίζουμε… Αλλά πόσο να αντέξει κι αυτός ο παλιοκαπιταλισμός το κρυφτούλι πίσω απ’ τις «οικονομικές τιμωρίες»;

Αν είναι να πυροβολήσεις πυροβόλα… Μην μιλάς.

Συρία: παίζουν «ψιλές»

Δευτέρα 4 Νοέμβρη. Καθώς το κομβόι με νταλίκες φορτωμένες με αμερικανικά στρατιωτικά οχήματα και λοιπά υλικά περνούσε έξω απ’ την συριακή Tel Tamer, στα βορειοανατολικά, προχωρώντας στον highway M4 προς το ιράκ (το σχέδιο «φεύγουμε – αλλά θα ξανάρθουμε»…) το συριακό πεζικό της Άγκυρας είδε τις αμερικανικές σημαίες και υποτροπίασε. Οπότε έριξε κάτι κανονιές προς την μεριά τους… (στην ελληνική δημαγωγία αυτό θα μπορούσε να σερβιριστεί σαν «ξεκίνησε ο αμερικανοτουρκικός πόλεμος!)

Το πιθανότερο είναι ότι οι βολές ήταν εκτός γραμμής. Σε αντίθεση με τις αμερικανικές επιθέσεις στον συριακό στρατό στην Deir ez Zor. Το είπαμε ωστόσο χτες: πολλοί μάγκες έχουν μαζευτεί στο συριακό σαλόνι.

Έχει γίνει εντελώς postmodern η κατάσταση, πράγμα που διευκολύνει το ψοφιοκουναβιστάν και τους ypg proxies του. Δεν υπάρχουν καθαρές «γραμμές αντιπαράθεσης». Το ποιος είναι που πάει, σχεδόν, στρέμμα στρέμμα σε διάφορα σημεία. Αυτά σε ότι αφορά το έδαφος.

Σε ότι αφορά τον αέρα τα πράγματα είναι κάπως απλούστερα, με την έννοια ότι είναι λιγότεροι αυτοί που είναι «σε θέση να…». Έχουν, πάντως, την δική τους σοβαρότητα.

Να, για παράδειγμα. Γιατί συνόδεψαν το αμερικανικό «στρατηγικό βομβαρδιστικό» B–52 τα δύο ελληνικά (καμάρια μας!) f-16; Διατυπωμένο αλλιώς: που πήγαινε το ρημάδι και ακολούθησε αυτήν την πορεία, όρτσα προς τα ανατολικά;

Το συγκεκριμένο ρημαδοβομβαρδιστικό, λοιπόν, φαίνεται ότι έχει συμμετάσχει και στο παρελθόν σε άσκηση κτυπήματος της ρωσικής αεροπορικής βάσης Khmeimin, στο συριακό έδαφος. Και στην συγκεκριμένη πτήση προς τα εκεί πήγε· αν και ο τελικός του προορισμός ήταν αμερικανική βάση στην ιορδανία. Αν πήγαινε κατευθείαν προς τα εκεί (προς την ιορδανία) θα ήταν μάλλον αιγυπτιακά τα καμάρια (και όχι ελληνικά) που θα το «συνόδευαν», για να μην κρυώνει μόνο του.

Αλλά όχι. Πήγαινε να ρίξει μια ματιά στη ρωσική βάση. Δηλαδή να τσεκάρει συστήματα εντοπισμού, κλπ κλπ. Και επειδή το ελλαδιστάν είναι σύμμαχος και φίλος, προφανώς και ήξερε την αιτία που έστειλε μπράβους συνοδείας γι’ αυτήν την πτήση.

Θα πείτε: Ντάξει… αλλά αυτά είναι “ψιλά”. Σωστά… Το ότι ο ρημαδοΚούλης, συνεπέστερος των συνεπών στον άξονα τελικά, προσπαθεί να χαρίσει τις ελληνικές χρεωκοπημένες πολεμικές βιομηχανίες στο απαρτχάιντ ισραηλινό καθεστώς θα μπορούσε να είναι ένα απ’ τα “χοντρά”…

Ευτυχώς που από πεποίθηση η ντόπια μικροαστική μάζα είναι ειρηνόφιλη (χα!). Γιατί αλλιώς μπορεί και να ανησυχούσε για το πόσο μακριά θα πάει το τράβηγμα απ’ το μανίκι με τέτοια (και άλλα) κόλπα. Ευτυχώς, επίσης, που τα ντόπια γομαρόπαιδα “φίλοι του Τελ Αβίβ”, που κοιμούνται και ξυπνάνε με τον βορΒορίδη αγκαλιά, έχουν πάψει να πουλάνε “ανθελληνισμό”. Ό,τι βγάλανε βγάλανε…

Γενικά μιλώντας: μακάριοι οι πτωχοί τω πνεύματι…

Συρία: άσκηση σκέψης

Δευτέρα 4 Νοέμβρη. Εδώ λοιπόν, στο συριακό / μεσανατολικό πεδίο μάχης, για το οποίο υποστηρίζουμε πάντα πως είναι δευτερεύον στον σε εξέλιξη 4ο παγκόσμιο πόλεμο· εδώ που η χρήση εργολάβων, proxies, έγινε κοινοτοπία ακριβώς επειδή φαινόταν η φτηνή λύση σ’ ένα φτηνό πρόβλημα· εδώ που ωστόσο οι περιφερειακές ηγεμονίες βαραίνουν στους παγκόσμιους συσχετισμούς και όπου τώρα πυκνώνουν και επισημοποιούνται οι επίσημες στρατιωτικές «παρουσίες» των αντίπαλων, του μπλοκ της Αστάνα απ’ την μια μεριά και της Ουάσιγκτον με τους λακέδες της απ’ την άλλη, εδώ θα πρέπει να ετοιμαστούμε γι’ αυτό το ενδεχόμενο: οι διπλές και τριπλές ατζέντες τακτικής (για όσους τις είχαν) σταδιακά να «συμπυκνωθούν»… Αφού όμως πρώτα ενταθεί η σύγχιση.

Το γεγονός ότι η Ουάσιγκτον ωμά και καθαρά δηλώνει ότι θα κατσικωθεί στα συριακά πετρελαιοπήγαδα απλά επειδή έτσι γουστάρει (και είναι σίγουρη ότι κανείς δεν θα την κουνήσει) αλλάζει εντελώς τις νομιμοποιητικές ρητορίες της σύγκρουσης. Και, κατά συνέπεια, σπρώχνει ήδη σε επανεξέταση τα μέσα που χρησιμοποιούνται εναντίον του αμερικανικού ιμπεριαλισμού.

Απ’ την μεριά της Ουάσιγκτον τα πράγματα είναι τόσο φανερά ώστε το μόνο σχετικό που μπορεί να γίνει είναι η ανάλυση του πόσοι είναι πράκτορες και πόσοι ηλίθιοι απ’ αυτούς που την υποστηρίζουν άμεσα ή έμμεσα. Απ’ την μεριά του μπλοκ της Αστάνα τα επιχειρήματα της «αντιτρομοκρατίας» (ακόμα και στην τουρκική εκδοχή τους) φτάνουν στο όριό τους. Ισχύουν ακόμα για τον θύλακα του Idlib· με την διαφορά ότι ο θύλακας «επικοινωνεί» υπόγεια με το τι συμβαίνει στην ανατολικά του Ευφράτη συρία. Αλλά σε ότι αφορά το «θέλω τα πετρέλαια και θα τα πάρω» η «αντιτρομοκρατική» ρητορική είναι ξεπερασμένη.

Ο αμερικανικός στρατός και οι ypg υπάλληλοί του ετοιμάζονται να «αξιοποιήσουν» μια εκ των πραγμάτων εγκαταλειμένη συριακή βάση (της 113ης ταξιαρχίας) στην ανατολική μεριά του Ευφράτη, απέναντι απ’ την Deir ez Zor. (Μια ακόμη βάση, για ακόμα καλύτερες μέρες!). Προχτές έσκασε το αμερικανικό «μηχανικό» για να κάνει την «αποτύπωση της υφιστάμενης κατάστασης». Το μαχαίρι στο λαιμό του μπλοκ της Αστάνα δεν είναι λόγια: αν, μ’ αυτήν την έξω απ’ τα δόντια «δικαιολογία» (θέλουμε τα πετρέλαιά σας για να βγάζουν παραδάκι μέσω λαθρεμπορίου οι φίλοι μας), ο αμερικανικός στρατός σταθεροποιήσει την κατάκτηση της ανατολικής συρίας, θα φύγει απο εκεί μόνο με την λήψη του 4ου παγκόσμιου. Αυτό που εννοούμε είναι απλό: Θεωρητικά ο «πόλεμος κατά της τρομοκρατίας» θα μπορούσε να έχει ένα κάποιο χρονικό τέλος, του είδους mission accomplished… Η ωμή κατοχή εδάφους «για το πετρέλαιο» (ή για οτιδήποτε άλλο) το μόνο τέλος που μπορεί να έχει είναι η καθαρή στρατιωτική ήττα.

Μιας και είναι λίγα αυτά που έχει εντοπίσει η ασταμάτητη μηχανή για την στάση του μπλοκ της Αστάνα απέναντι σ’ αυτήν την πρόκληση (περί πρόκλησης πρόκειται), είναι σε αναμονή. Είναι βέβαιο ότι Μόσχα και Δαμασκός συγκεντρώνουν στρατό στη δυτική όχθη του Ευφράτη, στη Deir ez Zor… Αλλά “διαβεβαίωσαν” (;) υποτίθεται τους αμερικανούς ότι δεν θα περάσουν το ποτάμι… Ο “ειδικός απεσταλμένος” του ψόφιου κουναβιού για την συρία Jim Jeffrey το ομολόγησε μ’ αυτά τα λόγια συνεντευξιαζόμενος πριν 3 ημέρες με θέμα την αναδιάρθρωση της αμερικανικής κατοχής στη συρία:

… Ανησυχούμε πολύ για συγκεκριμένες εξελίξεις στο νότο, ειδικά στην περιοχή της Deir ez Zor. Μίλησα με τον ρώσο συνάδελφό μου για το θέμα και είχαμε επαφές και με άλλους ρώσους γι’ αυτό. Νομίζουμε ότι τώρα το ελέγχουμε το θέμα…

Σιγά μην τους δώσει λογαριασμό το Astana bloc (θα λέγαμε)… Σε κάθε περίπτωση, απ’ τα χαρακτηριστικά της τα ίδια, η κατοχή επειδή «I like oil» βάζει εντελώς διαφορετικά ζητήματα τακτικής. Ως πρόσφατα, Μόσχα και Ουάσιγκτον είχαν υποτίθεται κοινό συμφέρον να μην πλακωθούν άμεσα μεταξύ τους στο συριακό πεδίο μάχης· άφηναν την δουλειά στους υπόλοιπους. Όμως τώρα, αν το μπλοκ της Αστάνα δεν κινηθεί τόσο γρήγορα «αυτοπροσώπως» ώστε να προλάβει το επιπλέον αμερικανικό μπαστάκωμα (ή αν η ανεγκέφαλη αλεπού Putin δεν «πείσει» το ψόφιο κουνάβι ότι δεν αξίζει το κόπο η αγάπη του για το συγκεκριμμένο πετρέλαιο…), είναι δύσκολο να φανταστούμε πώς θα φύγουν «ειρηνικά» οι αμερικάνοι πεζοναύτες απ’ αυτό το συριακό νοτιοανατολικό τρίγωνο τα επόμενα χρόνια. Κι αν μείνουν εκεί, δεν θα είναι βέβαια για καλό.

Συνεπώς η τωρινή κάπως «χύμα» κατάσταση στη βόρεια και στην ανατολική συρία δεν είναι απλά «μεταβατική». Είναι υποχρεωτικά δυναμική. Το πόσο θα διαρκέσει το «χύμα» δεν μπορούμε να το προβλέψουμε: όλοι να φτιάχνουν βάσεις χωρίς να τους νοιάζει αν οι αντίπαλοί τους φτιάχνουν παραδίπλα, λες και κτίζουν εξοχικά… Όχι, δεν στέκει.

Δεν είναι εξοχή· και δεν υπάρχει συμφωνημένη «μοιρασιά».

Όλα τάχε η Μαργιορή, το παπαδαριό της έλειπε!

Κυριακή 3 Νοέμβρη. Όχι ότι η ασταμάτητη μηχανή δεν το είχε καταλάβει· το εντόπισε έγκαιρα το θέμα. Όμως τεκμηριώνεται πια ότι η ιστορία με το σχίσμα στο ουκρανικό παπαδαριό και τον ρόλο τόσο του αρχιαρχιτράγου Istanbul όσο και του αρχιτράγου Αθηνών είναι πιο βρώμικη και γεωπολιτικά εμπόλεμη απ’ όσο έχουμε ήδη πει. Είναι «πολλών θαλασσών» οι κινήσεις.

Το βάρος το προσθέτει η συστηματική εμπλοκή της Ουάσιγκτον σ’ αυτήν την ιστορία. Ίσως κάτι παραπάνω από «εμπλοκή»: σχεδιασμός και καθοδήγηση θα ήταν πιο σωστοί χαρακτηρισμοί.

Το σχίσμα (εναντίον του αρχιαρχιτραγάτου Μόσχας) έγινε επίσημα στις 5 Γενάρη του 2019, όταν ο αρχιαρχιτράγος Istanbul «αναγνώρισε επίσημα» την σχισματική ουκρανική κλίκα με το όνομα «ορθόδοξη εκκλησία της ουκρανίας». Είκοσι μέρες νωρίτερα, ο σχισματικός «Φιλάρετος», που είχε αυτοανακηρυχθεί αρχιαρχιτράγος Κιέβου, παρασημοφόρησε με το μετάλλιο του «Αγίου Ανδρέα του πρωτόκλητου» τον Jack Devaine, πρώην εκτελεστικό διευθυντή της cia και υπεύθυνο για τις επιχειρήσεις της cia εκτός ηπα. Ο Devaine άξιζε αυτό το μετάλλιο. Έχει σημαντικές επιτυχίες στη διάρκεια της πολλών δεκαετιών καριέρα του στη cia: την χούντα στη χιλή και την δολοφονία του Αλλιέντε το 1973· την υπόθεση «ιράν – κόντρας» κατά των Σαντινίστας στη νικαράγουα στα μέσα της δεκαετίας του ’80· και τον πόλεμο κατά των σοβιετικών στο αφγανιστάν, και πάλι την δεκαετία του ’80. Το ότι ο «Φιλάρετος» τον παρασημοφόρησε τώρα στα γεράματα είναι ισοδύναμο με το να φυλάει δημόσια το χεράκι της υπηρεσίας. Και όποια άλλο χεράκι υπηρεσίας βρει μπροστά του.

Αλλά ο Devaine έχει μπαγιατέψει πια. Το πραγματικά «φρέσκο αίμα» ήταν και είναι ο Samuel Brownback, «πρεσβευτής των ηπα για τις διεθνείς θρησκευτικές ελευθερίες». Ο Brownback όργωσε τα βαλκάνια και το ελλαδιστάν τους περασμένους μήνες, για να πείσει τους διάφορους αρχιτράγους να «αναγνωρίσουν» την σχισματική ο.ε.ουκ· και να κάνουν τα μούτρα κρέας του αρχιαρχιτραγάτου Μόσχας – και της ανεγκάφαλης αλεπούς της ίδιας. Η εκστρατεία του Brownback δεν ήταν 100% πετυχημένη. Ακόμα και στο παπαδαριό Αθηνών και πάσης ελλάδας (εννοείτε ότι τα είπαν με τον Jeronimo!) που τήρησε την εθνική γραμμή και αναγνώρισε τους σχισματικούς της ουκρανίας, υπάρχει ισχυρό «ρωσικό κόμμα», που διαφώνησε. Κάτι φασιστόμουτρα δηλαδή, ανάμεσα στα υπόλοιπα φασιστόμουτρα… (Συμβαίνουν και στις καλύτερες φαμίλιες!).

Never mind: τέτοιες διαφωνίες είναι ανεκτές. Οι έλληνες είναι «εκ φύσεως» φανατικοί δημοκράτες…

(φωτογραφίες, από πάνω προς τα κάτω.

– Το χαμογελαστά αιμοβόρο ύφος του αριστερά παραπέμπει στις δουλειές του κάνει: είναι ο συνδιοργανωτής της σφαγής στην πλατεία Maidan του Κιέβου, τότε πρεσβευτής στην ουκρανία και τώρα στο ελλαδιστάν, Geoffrey Pyatt. Την ουκρανία την κουβαλάει στις αποσκευές και στο αίμα του. Ο δεξιά, με το ύφος πασόκου στελέχους δεκο στα late ‘90s, είναι ο Samuel Brownback – περισσότερα πιο πάνω. Και ο μεσαίος; Κάτι θυμίζει, κάτι θυμίζει… Ποιός είναι; Ρεεε: είναι ο Μάρκος ο Μπόλαρης, βεριτάμπλ χριστιανο-πασοκ, απ’ αυτούς που είδαν φως στην Κουμουνδούρου και μπήκαν. Και ανταμοίφθηκαν για την πίστη τους. Οπότε η χάρη του βρίσκεται εν μέσω των πυλώνων της ελληνοαμερικανικής συμμαχίας ως χάρη υφυπουργού εξωτερικής πολιτικής, υπό τον ογκόλιθο Nick the greek. Των φαιορόζ κυβερνητών βέβαια – το επιβεβαιώνει η ημερομηνία πάνω αριστέρα. Για να μην λέτε ότι δεν υπάρχει κρατική συνέχεια εκεί που πρέπει.

– Ο «Samuel ο προστάτης των εν χριστώ αδελφών» πέρασε και απ’ το ιερό βουνό, για κονσομασιόν και ψάρεμα. Αφενός για να βρει πρόθυμους να στηρίξουν το ουκρανικό σχίσμα· αφετέρου να κόψει φάση με κάτι ρωσόφιλους μαφιόζους τύπου Εφραίμ και σία…)