Year: 2019

Ένα φινλανδικό όνειρο

Τρίτη 12 Νοέμβρη. Ο κόσμος (οι υπήκοοι του καπιταλιστικού κόσμου) δεν έχουν καταλάβει καν και καν τις αλλαγές (μερικές απ’ αυτές ριζικές) που έφεραν στις συμπεριφορές, στις ζωές, στις απόψεις τους οι 3G και οι 4G επικοινωνίες. Η ασταμάτητη μηχανή έχει καταλάβει λίγα (αν και βασικά) για το τι επιφυλάσσουν οι 5G επικοινωνίες, που μόλις τώρα εξαπλώνονται. Ποιές εφαρμογές; Πόσο δημοφιλείς; Με τι συνέπειες; Επ’ αυτού μπορούμε να κάνουμε βάσιμες υποθέσεις· αλλά προς το παρόν μόνο υποθέσεις εργασίας….

Για τις 6G επικοινωνίες (τις οποίες ανακοίνωσαν κινεζικές εταιρείες και το κράτος τους ότι ετοιμάζουν) ούτε λόγος!!! Ούτε λόγος; Ποτέ μην λες ποτέ! Το φινλανδικό πανεπιστήμιο του Oulu, ένα απ’ τα μεγαλύτερα και καλύτερα στην φινλανδία, θέωρησε υποχρέωσή του να παρουσιάσει αυτό το 6G μέλλον. Όπως το καταλαβαίνουν οι τεχνοεπιστήμονές του:

Να λοιπόν μια ευκαιρία (μικρής διάρκειας) να γίνει κατανοητό (σε όποιον ενδιαφέρεται) το τι είναι η ιδεολογία· ειδικά, εν προκειμένω, η τεχνο-ιδεολογία.

Αν δείτε το 4λεπτό video θα διαπιστώσετε πως έχει ένα, και μόνο ένα «μήνυμα»: μην ανησυχείτε, όλα θα πάνε καλά!!! Αυτό παίρνει συγκεκριμένη μορφή με το πως παρουσιάζονται οι άνθρωποι / πρωταγωνιστές: εντελώς ‘80s, οικείοι, και σε καμμία περίπτωση μισο-cyborg, όπως διαμορφώνεται ήδη το είδος μας…. Μ’ ένα αγαπησιάρικο φινάλε, όλα τα προηγούμενα εντάσσονται στο «πλαίσιο»: γίνονται απλά για την διευκολύνσή μας (σας)….

Δεν θα σχολιάσουμε το γεγονός ότι η περιορισμένη φαντασία (;) των κατασκευαστών αυτού του καθησυχαστικού video δείχνει τους πάντες «να πατάνε» τις «εντολές» – ενώ οι φωνητικές εντολές είναι το άμεσο μέλλον. Πρέπει όμως να σημειώσουμε το πόσο γλυκά σερβίρεται η μηχανοποίηση των πάντων – μέσω των σύνθετων αλγορίθμων. Το αποφάσισε κανείς; Ήταν μια μεγάλη έλλειψη στην καθημερινή ζωή που, ευτυχώς, ήρθε η τεχνοεπιστήμη στην φάση της 6G (ή και της 5G) επικοινωνίας, παραγωγής και διαχείρισης data να την καλύψει;

Όχι! Χωρίς κανένα ίχνος συνωμοσίας, απλά και μόνο εξαιτίας της δυναμικής της διαρκούς καπιταλιστικής αναδιάρθωσης, το Βιοπληροφοριακό Παράδειγμα κάνει κατά κύματα αιφνιδιασμούς: μόνοι τους οι τεχνικοί και οι επιχειρηματίες «βάζουν τα ερωτήματα», μόνοι τους τα απαντούν… Και οφείλουμε να τους υποδεχτούμε, κι αυτούς, και τις επιχειρήσεις τους, και τις «απαντήσεις» τους, σαν λύτρωση – απ’ τον πρωτογονισμό της μόλις προηγούμενης βιομηχανικής επανάστασης…. Ο καπιταλισμός είναι στα καλύτερά του: κατασκευάζει τις κοινωνικές ανάγκες και, φυσικά, τις «ικανοποιεί»!

Ήδη, στο ερώτημα «τι είναι η ζωή» η απάντηση είναι «η τεχνικά μεσολαβημένη»… Το «τεχνικά» είναι ψηφιακές μηχανές· το πάγιο κεφάλαιο. Τα υπόλοιπα;

Ω τα υπόλοιπα!!! Τι σημασία έχουν αν δεν αυτοπροσδιορίζεσαι σοβαρά, εμπειρικά, γνωσιοθεωρητικά, τεμηριωμένα και καθόλου ιδεολογικά σαν δημιουργός του πλούτου;

Βολιβία

Τρίτη 12 Νοέμβρη. Έχει ο ρημαδοΓου(αι)δοΝικόλας κανέναν έτοιμο για αναγνώριση στη βολιβία, ή περιμένει τηλέφωνο απ’ τον Pyatt για οδηγίες; Εν ανάγκη μπορεί να αναγνωρίσει τον Guaido για πρόεδρο στη La Paz – έτσι κι αλλιώς στο Caracas τον έχουν ξεχάσει ακόμα και οι συγγενείς του…

Η «μαύρη επανάσταση» (το πραξικόπημα δηλαδή) κατά του Morales και η παραίτησή του προκαλεί μια κάποια αμηχανία στην ασταμάτητη μηχανή. Κι αυτό επειδή τα δεδομένα (σε ότι αφορά τη νότια / λατινική αμερική) είναι τόσο σαφή εδώ και πολύ καιρό ώστε θα περιμένε κανείς ότι ο Morales τα έχει λάβει υπόψη του και έχει φροντίσει για την αντιμετώπιση εκείνου που ήταν προβλέψιμο.

Η Ουάσιγκτον, καθώς υποχωρεί διεθνώς, έχει επιστρέψει με νύχια και με δόντια στο «δόγμα Μονρόε»… Δοκίμασε την ανατροπή του Maduro (που θα έπρεπε να έχει αντικατασταθεί από τους ρεφορμιστές συντρόφους του εδώ και πολύ καιρό…), απέτυχε, αλλά δεν ύψωσε λευκή σημαία… Η προτιμητέα μέθοδος του «δόγματος Μονρόε» πριν το plan B (: ένοπλες συμμορίες που προκαλούν εμφύλιο) είναι «λαϊκές εξεγέρσεις»… Τι απ’ αυτά αγνοούσε ο Morales;

Θα μπορούσαμε να υποθέσουμε ότι η παραίτησή του είναι ένας ελιγμός. Και ότι αν γίνουν εκλογές θα φροντίσει να επιστρέψει δριμύτερος. Αυτό, πάντως, δεν σημαίνει ότι θα το πετύχει. Στην πράξη, η παραίτηση ενός εκλεγμένου άρχοντα είναι έμμεση παραδοχή αδυναμίας. Και οι πραξικοπηματίες δεν αφήνουν τέτοιες ευκαιρίες να πάνε χαμένες. Ειδικά αν έχουν πλάτες «ειδικευμένες» σε πραξικοπήματα στην «πίσω αυλή» τους…

Ο Morales έχει εγκατασταθεί στην Cochabamba, όπου διαθέτει ισχυρή υποστηρίξη. Ανήγγειλε ότι “θα επιστρέψουμε και θα είμαστε εκατομμύρια ως Tupac Amaru 2”. O Tupac Amaru ήταν ο τελευταίος βασιλιάς των Ίνκας. Ενώ ο Tupac Amaru 2 (πλήρες όνομα Jose Gabriel Tupac Amaru, 1738 – 1781) ήταν ο επικεφαλής μιας μεγάλης εξέγερσης των ιθαγενών των Άνδεων, κατά των ισπανών – έγινε θρύλος από τότε. Επαναστατικό κίνημα Tupac Amaru ονομαζόταν και μια μαρξιστική / λενιστική οργάνωση αντάρτικου στο περού, απ’ τις αρχές της δεκαετίας του ’80.

Σε έναν κόσμο σκληρά πραγματιστικό, σ’ έναν κόσμο που συνθλίβεται ήδη απ’ τον 4ο παγκόσμιο πόλεμο, οι αναφορές στον Tupac Amaru 2 μπορεί να προσφέρουν συναισθήματα και μια έννοια ιστορικής συνέχειας. Αλλά, τολμάμε (έξω απ’ τον χορό): όχι απαντήσεις. Αν ο Morales, όντας εξουσία, δεν κατάλαβε σωστά τα δεδομένα, θα πρέπει να τα καταλάβουν κάποιοι άλλοι. Επειγόντως.

Διαφορετικά ο Tupac Amaru 2 μπορεί να παραμείνει επ’ αόριστον ένας μαρμαρωμένος επαναστάτης…

Ο νότος παντού

Τρίτη 12 Νοέμβρη. Το ουσιαστικό ερώτημα, ωστόσο, δεν είναι τι καταλαβαίνει και τι όχι ο Morales (ή ο μόλις αποφυλακισμένος, ίσως για λίγο, Lula στην βραζιλία). Οι «ηγετικές φυσιογνωμίες», στη λατινική αμερική όπως και στα περισσότερα μέρη του καπιταλιστικού κόσμου, ασκούν (θέλοντας ή μη, μάλλον το πρώτο) μια πατερναλιστική λειτουργία· ακόμα χειρότερα όταν πιάνουν τα επίσημα πόστα της κρατικής εξουσίας. Ακόμα κι αν είναι «θετική» αυτή η λειτουργία για τους πληβείους / προλετάριους των αντίστοιχων κοινωνιών, δεν παύει να είναι πατερναλιστική. Το ερώτημα, λοιπόν, είναι διαφορετικό: τι κάνουν τα εκατομμύρια πληβείων / προλετάριων ώστε να είναι κατάλληλα οργανωμένοι ακόμα κι αν ο «πρόεδρός τους» ανατραπεί, δολοφονηθεί ή εξατμιστεί;

Αυτό είναι το ερώτημα της εργατικής αντι-εξουσίας· όχι σαν ιδεολογίας αλλά σαν πρακτικού μέτρου άμυνας / επίθεσης. Είναι ένα ερώτημα για τον 21ο αιώνα, που στη λατινική Αμερική (και όχι μόνο) έχει πίσω του την βαριά, δύσκολη, αιματηρή και πολύτιμη εμπειρία του 20ου. Αλλά δεν είναι ερώτημα / πολυτέλεια!

Δεν ξέρουμε την απάντηση! Οι γνώσεις μας για την λατινική Αμερική είναι περιορισμένες. Βλέπουμε ωστόσο τις ανύπαρκτες απαντήσεις αλλού στον πλανήτη. Παράδοξο ή όχι τα σύγχρονα εργατικά συμβούλια είναι στις αρχές του 21ου αιώνα τόσο σημαντικά όσο εκείνα των προγόνων μας. Κι ακόμα περισσότερο… Ούτε κόμματα προσοδικά, ούτε ηγέτες φωτισμένοι, ούτε μηντιακή αλλοτρίωση… Εργατικά συμβούλια!

(Αδυνάτο; Όχι ακριβώς…)

Το τετράγωνο της σοφίας

Τρίτη 12 Νοέμβρη. ΑΘΗΝΑ, 11 Νοέμβρη – Ο κινέζος πρόεδρος Xi Jinping και ο έλληνας συνάδελφός του Prokopis Pavlopoulos, συμφώνησαν σήμερα να συμβάλλουν με την σοφία των αρχαίων Ανατολικών και Δυτικών πολιτισμών για να δημιουργηθεί μια κοινότητα κοινού μέλλοντος για το ανθρώπινο είδος…

Έτσι ξεκινάει η χθεσινή ανταπόκριση του κινέζικου καθεστωτικού xinhua. Υπάρχει ακόμα πλανήτης, ηλιακό σύστημα, γαλαξίας, σύμπαν; Ο αυτοκράτορας (Xi) εξασφάλισε την συμμετοχή ενός ανθυποϋπάλληλου (Prokopis) στην πολιτιστική ένωση Ανατολής και Δύσης – κι εσείς ακόμα ασχολείστε με τιποτένια πράγματα όπως η ασταμάτητη μηχανή;

Τον είχαμε υποτιμήσει τον Pakis. Μπορεί οι επενδύσεις να είναι λεφτά, αλλά από πολιτιστική άποψη οι νεοέλληνες είναι υπεράνω χρημάτων… Δεν ξέρουμε πόση ενέργεια θα απελευθέρωνε η τρομακτική σύντηξη του Κομφούκιου με τον Αριστοτέλη. Ξέρουμε όμως ότι στο εμπόριο (και ειδικά στο λαθρεμπόριο) οι ελληνικές επιχειρηματικές επιδόσεις είναι καλές.

Που σημαίνει το εξής απλό (για τους νεοέλληνες): όταν έρθουν οι 500.000 κινέζοι τουρίστες θα πετάξουν τους 50.000 μετανάστες / πρόσφυγες στη θάλασσα – και θα υψώσουν το μεσαίο δάκτυλο στους ρωσόδουλους ορθόδοξους…. Για να ανοίξει χώρος για την ένωση των πολιτισμών· πάντα «για το καλό του ανθρώπινου είδους».

Και τσατσάρες έχουμε, και κυλοτάκια έχουμε…

Μade in Medina

Δευτέρα 11 Νοέμβρη. Άλλη μια φορά…. Respect. Οι στίχοι είναι της θλίψης. Αλλά η μουσική; Αυτός ο απίθανος αλγερίνος;

Έξω, έξω! – Λύπη, μίσος και το βασίλειο της αυθαιρεσίας. Έξω, έξω! – καταστροφή, ζήλεια, δεν έχει απομείνει εμπιστοσύνη. Έξω, έξω! – δίψα, και οι άνθρωποι είναι άτυχοι, καμμία αξιοπρέπεια, μόνο καταπίεση και σκλαβιά. Έξω, έξω! – τα ποτάμια στέγνωσαν και οι θάλασσες κατέστρεψαν τα πάντα. Έξω, έξω! – τα αστέρια έσβησαν και ο ήλιος έδυσε. Έξω, έξω – δεν έχουν μείνει δέντρα και τα πουλιά δεν κελαηδούν. Έξω, έξω – δεν υπάρχουν ούτε μέρες ούτε νύχτες, μόνο σκοτάδι. ‘Εξω, έξω – κόλαση, δεν απέμεινε καμμία ομορφιά.

Έξω, έξω… ΕΞΩ!!!

Ο Rachid Taha και το Barra Barra – με τις κάπως πιο αισιόδοξες ευχές μας για την εβδομάδα…

(Ο Ridley Scott έκανε αυτό το τραγούδι soundtrack στην ταινία του «Black Hawk Down» (2001). Αδικία και για το τραγούδι και για τον Taha – ωστόσο πάντα υπάρχουν τα λεφτά και η περιορισμένη αντίληψη για τις καταστάσεις.

Το «Black Hawk Down» αναφέρεται στον (αδιέξοδο…) «ανθρωπιστικό αλτρουϊσμό» των αμερικάνων πεζοναυτών στην επέμβασή τους στη σομαλία – μια επέμβαση που κατέληξε σε συντριβή, αφού η ζωή ενός πρωτοκοσμικού αξίζει όσο χιλιάδων αφρικάνων, ένοπλων ή άοπλων… Ήταν το τέλος των «ανθρωπιστικών αποστολών» του αμερικανικού ιμπεριαλισμού που, για μια σύντομη ιστορική περίοδο, στα ‘90s, φαντάστηκε ότι θα κρατήσει την παγκόσμια ηγεμονία του σαν ένοπλος ιεραπόστολος… Μετά έφτιαξε την “τρομοκρατία”…

Ωστόσο δεν θα πρέπει να ακούμε και να καταλαβαίνουμε ένα τραγούδι με βάση την χρήση του. Όχι, σίγουρα, από τότε που το «The End» των Doors έγινε (μαστόρικα μεν αλλά εκτός «context» της μπάντας) soundtrack στο εντυπωσιακό απο πολλές απόψεις «Apocalypse Now» του Coppola.

Για χάρη της ιστορίας (μας) θυμίζουμε αυτή την μουσικοκινηματογραφική σύζευξη, με το δεύτερο στη σειρά video… (Για όποιον το αντέχει ακόμα να θυμάται χωρίς μηχανική υποστηρίξη… Για τους άλλους; Δεν έχουμε…)

Η ελληνική εθνική γραμμή στον χάρτη – 1

Δευτέρα 11 Νοέμβρη. Όταν ο ελληνικός ιμπεριαλισμός ήταν στα φόρτε του, στη δεκαετία του ’90, είχε φτιάξει την «γραμμή άμυνάς του»… Ήταν γραμμή επίθεσης που προβαλλόταν σαν «αμυντική» μόνο για χάρη των ηλίθιων υπηκόων: Έβρος – Κύπρος. Πρακτικά αυτή η γραμμή συμπληρωνόταν απ’ την συμμαχία με το pkk («η ειρήνη στο Αιγαίο κρίνεται στα βουνά του Κουρδιστάν» ήταν το σλόγκαν…) και με το αρμενικό κράτος: επρόκειτο για την ιδέα της «στρατηγικής περικύκλωσης της τουρκίας» ώστε όταν διαλυθεί (έτσι πήγαινε το σχέδιο) το ελλαδιστάν να φάει το μικρασιατικό κομμάτι… Φρούδες ελπίδες, που ωστόσο δεν έχουν πεθάνει…

Τα χρόνια πέρασαν και οι συσχετισμοί δύναμης μεταξύ Αθήνας και Άγκυρας έγιναν συντριπτικοί σε βάρος της πρώτης. Ο ελληνικός ιμπεριαλισμός ούτε στα πιο ροζ (δηλαδή: συ.ριζ.α.) ονειρά του δεν μπορεί να φανταστεί πια (όπως φανταζόταν στα ‘90s) ότι είναι «μούρη» και θα δράσει αυτοτελώς. Θέλει επειγόντως συμμάχους, ισχυρούς συμμάχους. Και τους ψάχνει όπου υπάρχουν φασιστικά καθεστώτα (στο Κάιρο και στο Τελ Αβίβ). Αλλά, φυσικά και κυρίως, στον «μεγάλο σύμμαχο». Μπορεί αυτός να βουλιάζει στην παρακμή, αλλά το νο 1 εθνικό κεφάλαιο, που καθορίζει αυτές τις συμμαχίες (οι εφοπλιστές) δεν έχει, ούτε πρόκειται να βρει, καλύτερο “εταίρο”….

Έτσι η «γραμμή εθνικής άμυνας» που στα ‘90s ήταν «Έβρος – Κύπρος» έχει μετατοπιστεί βορειότερα. Τώρα έχει γίνει Καστελόριζο – Constanta…

Καστελόριζο – Constanta; Πού στο διάολο είναι αυτή; Και τι σχέση έχει με την «εθνική άμυνα» (δηλαδή τον εθνικό ιμπεριαλισμό), ε;

Η ελληνική εθνική γραμμή στον χάρτη – 2

Δευτέρα 11 Νοέμβρη. Δεν είναι αμιγώς «εθνική» αυτή η «γραμμή άμυνας». Όμως αυτό προκύπτει υποχρεωτικά απ’ το γεγονός ότι είναι η «γραμμή» μιας συμμαχίας, και όχι ενός αμιγώς «εθνικού σχεδίου», μοναχικού σε μεγάλο βαθμό, όπως τότε, στα ηρωϊκά ‘90s. Απ’ αυτή την άποψη το τωρινό ελληνικό ιμπεριαλιστικό σχέδιο, δηλαδή τα αφεντικά του, θα έλεγαν ότι είναι πιο ρεαλιστικό από άλλοτε: πατάει σε συμμαχίες… Αν σχεδιάζεις μαζί με τους συμμάχους σου, πρέπει να αποδεχτείς και τα δικά τους συμφέροντα· προσαρμόζοντας ανάλογα τα δικά σου.

Ένα απ’ τα κρίσιμα κέντρα αυτής της νέας «γραμμής άμυνας» είναι η Αλεξανδρούπολη. Η Αλεξανδρούπολη, στη γραμμή Έβρος – Κύπρος, ήταν στην άκρη, και μάλλον καταδικασμένη. Όπως παραδέχονται όλα τα ντόπια καραβοεπιτελεία, εάν επρόκειτο τουρκικά τανκς να περάσουν ποτέ το ποτάμι, δεν θα τα σταματούσε τίποτα για πολλές δεκάδες χιλιόμετρα. Το Δεγεαγάτς θα χανόταν…

Τώρα η Αλεξανδρούπολη βρίσκεται στο «κέντρο» της γραμμής Καστελόριζο – Constanta! Πήρε προαγωγή! Εκεί φορτώνει και ξεφορτώνει το ψοφιοκουναβιστάν πεζοναύτες, υλικά επιμελητείας, ελικόπτερα, πυρομαχικά κλπ, προς τις βάσεις στη βουλγαρία και στη ρουμανία. Γι’ αυτό, άλλωστε, το γνωστό φασιστόμουτρο Pyatt, πρώην αμερικάνος πρεσβευτής στο Κίεβο και τώρα, με «παράταση» μάλιστα, στην Αθήνα, κάθε τρεις και λίγο βρίσκεται στην Αλεξανδρούπολη.

Μεγάλα πανηγύρια, λοιπόν, γι’ αυτές τις εξελίξεις! Τι σημαίνουν όμως πρακτικά και μεσοπρόθεσμα;

Η ελληνική εθνική γραμμή στον χάρτη – 3

Δευτέρα 11 Νοέμβρη. Ο αμερικανικός στρατός στα ανατολικά βαλκάνια, με τις μόνιμες και on demand βάσεις του, δεν σημαδεύει ούτε τον isis, ούτε τα συριακά πετρέλαια!! Την Μόσχα σημαδεύει, με τρία συγκεκριμμένα υπο-πεδία: το Αιγαίο, την Μαύρη Θάλασσα και την Ουκρανία. Συνεπώς η ελληνική ιμπεριαλιστική «γραμμή άμυνας» έχει ενταχθεί με χαρά σ’ αυτόν τον σχεδιασμό. Όπως απ’ τη Σούδα το ελλαδιστάν διευκολύνει τις αμερικανικές επιχειρήσεις στη μέση Ανατολή, έτσι τώρα πια απ’ την Αλεξανδρούπολη διευκολύνει τις αμερικανικές επιχειρήσεις φάτσα κάρτα σε μια θάλασσα που ούτε η Μόσχα ούτε η Άγκυρα σκοπεύουν να μοιραστούν με έναν στρατό (και ένα κράτος / παρακράτος / κεφάλαιο) που έρχεται απ’ του διαόλου τον κώλο.

Το γεγονός ότι τα ελληνικά αφεντικά έχουν μπει στο αμερικανικό κόλπο, η «διεθνιστική» δηλαδή μετατόπιση της ιμπεριαλιστικής ελληνικής «εθνικής γραμμής άμυνας» ώστε να φτάνει ως την Constanta, δεν είναι ένα αστείο που μπορείτε να θάψετε κάτω απ’ το μαξιλάρι σας ενόσω θα βλέπετε όνειρα! Το ψοφιοκουναβιστάν κάνει σχέδια και προετοιμασίες εντελώς διαφορετικού είδους απ’ αυτά που (νομίζετε ότι) κάνει το ελλαδιστάν!

Δεν θα πούμε πως αύριο, ημέρα Τρίτη, θα ξεκινήσει αμερικανο – ρωσικός all out πόλεμος στα βαλκάνια. Θα πούμε ότι γίνονται προετοιμασίες γι’ αυτόν. Και, εν τω μεταξύ, είναι σε εξέλιξη πόλεμος «χαμηλής έντασης». Παπάδες, μπάλα, ιδεολογία, εξαγορές και δωροδοκίες εκατέρωθεν, κλπ. Όταν, όμως, σας (μας) σέρνουν σε τέτοιου είδους προετοιμασίες (εν όψει…) δεν σας διαπερνάει ηλεκτρικό ρεύμα; Δεν νοιώθετε οι ηλίθιοι της Ιστορίας;

Αν όχι κρίμα. Κρίμα στα εγκεφαλικά σας κύτταρα. Καμμένα δείχνουν.

Η ελληνική εθνική γραμμή στον χάρτη – 4

Δευτέρα 11 Νοέμβρη. Μέχρι πρόσφατα η ελληνική ιμπεριαλιστική «εθνική γραμμή» ήθελε να πιστεύει ότι θα περικυκλώσει την Άγκυρα αρχίζοντας απ’ την Μεσόγειο… Οι διάφορες φασισοτριμερείς συμμαχίες, πάντα με το όλο αφρούς ξεπλύματος νοτιοκυπριακό καθεστώς, την μία με το Τελ Αβίβ και την άλλη με το Κάιρο, αποσκοπούσαν στην αμερικανική στρατιωτική ομπρέλλα, έτσι ώστε το τουρκικό καθεστώς να πάθει νίλα.

Αλλά η Ουάσιγκτον δεν θέλει να μπει στο μάτι της Άγκυρας· και σε καμμία περίπτωση δεν ονειρεύεται ναυμαχίες εναντίον της στην ανατολική Μεσόγειο, όπως θα ήθελαν να ελπίζουν τα αφεντικά του ελληνικού ιμπεριαλισμού. Έτσι η ελληνική εθνική γραμμή έχασε την θαλάσσια συνέχεια μεταξύ Καστελόριζου και νότιας κύπρου· τις θρυλικές σιαμαίες αοζ… Πρέπει να κινηθεί πλέον χωρίς «περικύκλωση της ανατολικής Μεσογείου»….

Μετά απ’ αυτήν την ήττα, και επειδή στηρίζεται πάντα στον μεγάλο σύμμαχο, η ελληνική ιμπεριαλιστική γραμμή μετακόμισε βορειότερα. Απ’ το Καστελόριζο ως την ρουμανική Constanta. Με την ελπίδα (;) ίσως (;) ότι δεν θα χρειαστεί αίμα· το πράγμα θα μείνει αιώνια σε ανώδυνες «διευκολύνσεις»… Είναι αυτό ρεαλιστική προσδοκία;

Η εκτίμηση της ασταμάτητης μηχανής είναι πως όχι, δεν είναι καθόλου ρεαλιστική. Πρέπει να θυμίσουμε (αν αυτό έχει κάποια αξία…) ότι στη διάρκεια του 3ου (ψυχρού λεγόμενου) πολέμου η Ουάσιγκτον, που ήταν στα ντουζένια της, δεν είχε βάσεις ούτε στη βουλγαρία ούτε στη ρουμανία, ούτε πουθενά αλλού στα βαλκάνια εκτός απ’ το ελλαδιστάν… Αυτό σημαίνει ότι θα αντιμετώπιζε τον «κόκκινο στρατό» (που θα εισέβαλλε για να κατακτήσει την ευρώπη…) με όπλα και λοιπά μέσα αισθητά μακριά απ’ τα τωρινά σύνορα της «ρωσικής ομοσπονδίας».

Οι αμερικανικές βάσεις στην ρουμανία και στην βουλγαρία (άρα και οι ελληνικές «διευκολύνσεις») έχουν από μικρή έως ελάχιστη στρατιωτική αξία σαν τέτοιες. Έχουν, όμως, «πολιτικοστρατιωτική»: να δεθούν οι ρουμάνοι και οι βούλγαροι καραβανάδες στο αμερικανικό πεντάγωνο, με όλους τους γνωστούς και άγνωστους τρόπους. Από λεφτά μέχρι γυναίκες. Σ’ αυτό το κόλπο όμως οι ελληνικές «διευκολύνσεις» δεν μπορούν να βγάλουν πολλά απ’ τον αμερικανικό σχεδιασμό. Απ’ την άλλη μεριά εάν, όμως, «ζεσταθεί» τόσο πολύ η αντίθεση ώστε να πάρει τροπή all out πολέμου, η Ουάσιγκτον ΔΕΝ πρόκειται να αμυνθεί στις επικράτειες των proxies της! Ακόμα και τεχνικά θα είναι αδιάφορο – με τόσους και τέτοιων ειδών διηπειρωτικούς πυραύλους… Οι βαλκανικές βάσεις του ψοφιοκουναβιστάν απλά θα σβηστούν απ’ τον χάρτη στα πρώτα 5 λεπτά ενός τέτοιου all out πολέμου…. Το Δεγέαγατς; Το καινούργιο στρατιωτικής χρήσης λιμάνι του; Ωωωωω… Θα “πέσει ηρωϊκά”…

Τα αφεντικά του ελληνικού ιμπεριαλισμού μας (σας) σέρνουν, λοιπόν, στις συμμαχίες τους που πρακτικά ένα νόημα μόνο έχουν: κρέας. Φυσικά δεν θα έπρεπε να περιμένει κανείς απ’ το νο 1 «εθνικό κεφάλαιο» (τους εφοπλιστές) κάτι διαφορετικό. Όπως συμβαίνει πάντα και παντού, μόνο για κρέας σας (μας) έχουν τα αφεντικά. Κρέας εργασίας καθημερινά. Και κρέας πατριωτισμού όποτε χρειαστεί…

Ο χάρτης…

Δευτέρα 11 Νοέμβρη. Αν δεν έχετε πάει στο Καστελόριζο να πάτε (μέσω τουρκίας είναι πολύ εύκολο…). Είναι όμορφο μέρος (η ασταμάτητη μηχανή έχει πάει…) Ένα απ’ τα ενδιαφέροντα χαρακτηριστικά του νησιού, πέρα απ’ την ιταλική αρχιτεκτονική του, είναι ότι μπορεί κάποιος να πάει κολυμπώντας στις τουρκικές ακτές απέναντι, στο Kas. Όπως συμβαίνει με όλες τις συνοριακές περιοχές του πλανήτη, οι πληθυσμοί είναι γείτονες, φίλοι, και το εννοούν. Εμπειρικά δεν υπάρχει σύνορο αν πλέεις στη θάλασσα· δεν το βλέπεις πουθενά όπως στην ξηρά. Κι αν υπάρχει σύνορο μεταξύ Καστελόριζου και Kas, είναι τόσο αισθητό όσο θα ήταν δυνατόν να εντοπιστεί ανάμεσα στο Ρίο και στο Αντίρριο… Οι καστελοριζιώτες ψωνίζουν τα μαναβικά, τα μπακαλικά τους, και ότι άλλο χρειάζονται καθημερινά, από απέναντι, απ’ το τουρκικό Kas. Είναι πιο φτηνά και, σε κάθε περίπτωση, είναι πολύ πιο κοντά από οποιοδήποτε άλλο σημείο της ελληνικής εθνικής επικράτειας… Αν περίμεναν να ζήσουν με εμπορεύματα καθημερινής ανάγκης / χρήσης απ’ την Ρόδο, θα είχαν πεθάνει προ πολλού….

Εκεί, λοιπόν, έκανε τις προάλλες ασκήσεις ο ελληνικός στρατός. Λογικό θα φαινόταν, αλλά υπάρχει κι αυτό: όλα τα Δωδεκάνησα – άρα και το Καστελόριζο – είναι αποστρατιωτικοποιημένα με βάση την συνθήκη παράδοσής τους απ’ τους ιταλούς (συνθήκη των Παρισίων, 1947…), που έχει υπογράψει φαρδιά πλατιά και το ελληνικό κράτος. Κι όσο κι αν φαίνεται παράξενο, η αποστρατιωτικοποίηση των Δωδεκανήσων (το ότι, δηλαδή, απαγορεύεται να υπάρχει εκεί στρατιωτικό έστω και ρουθούνι, δηλαδή στρατόπεδα, όπλα, στρατιωτικά αεροδρόμια και λιμάνια, αποθήκες όπλων, κλπ) δεν ήταν απαίτηση της Άγκυρας – αλλά της Μόσχας…. Ελπίζουμε να καταλαβαίνετε το γιατί…

Η Αθήνα γράφει στα αχαμνά της τις διεθνείς δεσμεύσεις της, αυτό είναι σαφές. Έστω. Αλλά ας σταματήσουν να βγαίνουν τα εθνικά καθάρματα για να καταγγείλουν την Άγκυρα ότι παραβιάζει την “διεθνή νομιμότητα” ενώ αυτά, και καλά, την υπερασπίζουν! Ας σταματήσουν! Ας μας πουν: ακούστε παλιομαλάκες, δεν υπάρχει “διεθνής νομιμότητα”, όπως δεν υπάρχει καν “νομιμότητα” γενικά, πουθενά… όλα είναι παραμύθια… όποιος προλάβει και φάει, κι έχει και τα όπλα για να μην τον φάνε… τόσο απλά…

Θα ήταν στοιχειωδώς τίμιο… (Θα ήταν και “αντεθνικό”!!!)

Δεν θα το κάνουν… Κάτι “υψηλό” πρέπει να υπερασπίζονται οι κανάγιες, ακόμα κι αν μ’ αυτό τρέφεται μόνο το μελλοντικό εθνικά χρήσιμο κρέας. Λίγο είναι το εθνικό χόρτο; Και σε χάπια παίζει ο εθνικισμός, και σε σκόνες…

Κι αλλοίμονο στους “ναρκοφοβικούς” – νέα λέξη στο political correct λεξικό…: θα φάνε μια ξεγυρισμένη καταγγελία απ’ το “νέο κοινωνικό δουλοπρεπές υποκείμενο”, που θα είναι όλη δική τους!