Year: 2019

Για πόσο μπορείς να κρύψεις την αλήθεια;

Δευτέρα 18 Νοέμβρη. Ο δημοσιογράφος Moath Amarneh «παρακολουθούσε» (κάλυπτε, δηλαδή) την περασμένη Παρασκευή την κινητοποίηση παλαιστινίων στη πόλη Surif, στη Χεβρώνα, ενάντια στην κατάσχεση παλαιστινιακής γης απ’ τον ισραηλινό στρατό. Για την επέκταση της εποικιστικής αποικιοκρατίας που έχει αναλάβει το ισραηλινό φασιστικό κράτος για λογαριασμό δικό του αλλά και της χριστιανικής δύσης: την δημιουργία νέων σπιτιών για τους εποίκους.

Ο ελεύθερος σκοπευτής που τον σημάδεψε σίγουρα θα παρασημοφορηθεί: έριξε την σφαίρα του κατευθείαν στο μάτι του Moath, υπό γωνία. Δεν τον σκότωσε· τον τύφλωσε κατά το ήμισυ.

Μετά από τόσες χιλιάδες δολοφονίες, φυλακίσεις, καταστροφές, εξανδραποδισμούς, επί τόσα χρόνια, το απαρτχάιντ ισραηλινό καθεστώς δεν έκανε, δα, και κάτι σπουδαίο! Ένα μάτι λιγότερο, ένα πόδι λιγότερο, ένας γυιός λιγότερος που δεν θα γυρίσει ποτέ πια στο βραδινό τραπέζι – επί χίλια, επί δέκα χιλιάδες, επί εκατό χιλιάδες… Τι σημασία έχει; Οι σύγχρονοι ναζί μοστράρονται σαν “αντιναζί”, όπως οι πολεμοκάπηλοι μοστράρονται σαν ειρηνοποιοί, κι όπως οι βιαστές μοστράρονται για οικογενειάρχες. Πού είναι το παράξενο ή το εχθρικό;

Τι σημασία έχει να σου κλέβουν το έδαφος κάτω απ’ τα πόδια; Άμα νοιώθεις την πρωτοκοσμική ασφάλεια απολαμβάνεις το ακόμα πιο γρήγορο internet… Κι όλα «θα πάνε καλά»…

Κι αν ο στρατός σου εκπαιδεύεται για πόλεμο με τους φασίστες συμμάχους του, και πάλι, τι σημασία έχει; Όπως μπορεί να πει κάθε «γνήσιος επαναστάτης» στα μέρη μας, εμείς στην ομάδα μας δεν ασχολούμαστε μ’ αυτά – έχουμε άλλα…

(Οι ντόπιοι «αλήτες – ρουφιάνοι – δημοσιογράφοι» είναι τόσο πολύ τσάτσοι της εθνικής πολιτικής, που φυσικά δεν τόλμησαν να θίξουν τον σύμμαχο, ούτε καν ελέω «συναδελφικής αλληλεγγύης»).

Βολιβία 1

Κυριακή 17 Νοέμβρη. Υπάρχει, λοιπόν, ακόμα ελπίδα για τους βολιβιάνους πληβείους; Την κυρία που λέγεται «ελπίδα» την ξέρουμε ελάχιστα. Είναι γνωστό ωστόσο ότι της αρέσει πολύ να κόβει βόλτες σε ερείπια και νεκροταφεία: βαυκαλίζεται με την ιδέα ότι πεθαίνει τελευταία…

Στον μικροαστικό, φαντασιωτικό, second life 21ο αιώνα, το πιο εύκολο και δωρεάν είναι το εμπόριο ελπίδων. Τα κοινωνικά υποκείμενα βρίσκονται στη θέση τους στη βολιβία· όπως βρίσκονται και παντού αλλού… Είναι αυτό αρκετό; Όχι. Ποτέ δεν ήταν. Δεν είναι και τώρα εφόσον ο αντίπαλος (που, ακόμα και στα τελευταία του, δεν πρέπει να υποτιμιέται) έχει όχι έναν αλλά δύο εναλλακτικούς στόχους. Είτε αυταρχικά / ακροδεξιά καθεστώτα, που τοποθετούν το προλεταριάτο στη «σωστή ζώνη» άγριας καπιταλιστικής αξιοποίησης… Είτε αποσταθεροποίηση και «χάος», οπότε την «σωστή τοποθέτηση» αναλαμβάνει το οργανωμένο (κρατικό / παρακρατικό) έγκλημα και οι φράχτες στα κυριλέ σύνορα. Έναντι ενός τέτοιου αντιπάλου με διπλή ατζέντα, οι πληβείοι (στην βολιβία και οπουδήποτε αλλού) έναν μόνο προσανατολισμό θα μπορούσαν να έχουν… Και για να μην εγκλωβιστούν στον «διάλογο ατζεντών» των αφεντικών και των λακέδων τους, είναι όρος αποφασιστικός η ισχυρή οργάνωση. «Ισχυρή» δεν σημαίνει ιεραρχική, αν και η ελεγχόμενη ιεραρχία μπορεί να είναι στοιχείο της ισχύος. Σημαίνει σίγουρα απόλυτα δεσμευτική και συλλογικά ευφυή.

Το ισχυρό χαρτί του αμερικανικού ιμπεριαλισμού είναι ότι κάνει τις δουλειές του και μέσω γενικευμένης και διαρκούς αποσταθεροποίησης. Την δυνατότητα αυτή σαν Sarajevo (και ασταμάτητη μηχανή) την έχουμε αποδώσει στο ότι υποχωρεί: η «καμμένη γη» δεν είναι πλεονέκτημα όσων προελαύνουν αλλά εκείνων που υποχωρούν. Τα παραδείγματα είναι πολύ κοντινά για να τα αγνοήσει κανείς. Στη μέση ανατολή, στο ιράκ και στη συρία, θα ήταν εκτός πραγματικότητας οποιαδήποτε αμερικανική ελπίδα για καθεστώτα φιλικά προς την Ουάσιγκτον για τις επόμενες δεκατίες. Never mind, plan B: αποσταθεροποίηση διαρκείας, isis και λοιπά, και διάσπαρτες (σε καλά επιλεγμένα σημεία) βάσεις «να φυλάνε τα πετρέλαια»… Κι ας σφάζονται πιο κει…

Μπορούν να αντιμετωπίσουν οι βολιβιανοί πληβείοι τους φασίστες; Ακόμα κι αν η «ελπίδα» απαντάει «ναι, μπορούν», υπάρχει και δεύτερη ερώτηση, ακόμα πιο ζόρικη: μπορούν οι βολιβιανοί πληβείοι να αντιμετωπίσουν τον «εμφύλιο», επιβάλλοντας γρήγορα την πολιτική (και στρατιωτική…) ηγεμονία τους στους φασίστες;

Αυτή η δεύτερη (και στρατηγικά κρισιμότερη νίκη) θα είχε ορισμένους βαθμούς δυσκολίας να επιτευχθεί αν ο Morales παρέμενε στη βολιβία, σαν ο μόνος νόμιμος πρόεδρος («κέντρο εξουσίας»), πράγμα που θα ανάγκαζε το φασισταριό να κινείται μόνιμα υπόγεια, αυξάνοντας τις δυσκολίες του («πολιτικές», επιμελητειακές, ακόμα και ιδεολογικές). Θα ήταν ωστόσο αρκετά πιθανή – με κάποιες διεθνείς βοήθειες, όχι μόνο κρατικές. Αλλά μετά την κοπάνα του Morales οι συσχετισμοί σε βάρος των βολιβιάνων πληβείων είναι ακόμα χειρότεροι: πρέπει να ξεκινήσουν ουσιαστικά εκ του πολιτικού μηδενός, εναντίον ενός προετοιμασμένου, αδίστακτου και αιμοβόρου εχθρού, κάνοντας έναν all out πόλεμο, μέχρι να τον αναγκάσουν σε συνθηκολόγηση ή να καταλάβουν στρατιωτικά την La Paz· ενόσω οι αντίπαλοί τους θα ενισχύονται με κάθε τρόπο απ’ την Ουάσιγκτον και τους συμμάχους της.

Τίποτα δεν είναι αδύνατο, παρότι στην ιστορία της λατινικής αμερικής οι περιπτώσεις των μαζικών αντάρτικων που απέτυχαν να μπουν-στη-πρωτεύουσα καταλαμβάνοντάς την είναι πολύ περισσότερες απ’ εκείνες που το πέτυχαν. Έχουμε την σκέψη πως όποιος πει ότι οι αγρότες των Άνδεων είναι τώρα έτοιμοι να γίνουν βιετκόνγκ, αλγερίνοι ή κουβανοί επαναστάτες ή σαντινίστας, κάνει πολλές παρέες με την κυρά ελπίδα – εκεί, στις βόλτες της…

Βολιβία 2

Κυριακή 17 Νοέμβρη. Μήπως είμαστε πεσιμιστές; Όχι. Οι επαναστατικοί στρατοί που δημιουργήθηκαν, οργανώθηκαν και κατάφεραν να προσβάλουν με επιτυχία μια κρατική εξουσία την οποία δεν κατείχαν έχουν σοβαρές διαφορές από κοινωνικές τάξεις (πληβειακές) που χάνουν (πραξικοπηματικά) την κρατική εξουσία που (θεωρούσαν ότι) κατείχαν. Στη δεύτερη περίπτωση πρέπει να πολεμούν όχι μόνο κατά των εχθρών τους, αλλά και κατά των προηγούμενων «επιτυχιών» τους (σε ότι αφορά την κρατική εξουσία και την διαμόρφωσή της).

Θα ήταν ιστορικό μάθημα πρώτου μεγέθους αν τα καταφέρουν οι πληβείοι της βολιβίας. Όπως, με εντελώς διαφορετική αφετηρία, ιστορικό μάθημα πρώτου μεγέθους ήταν οι ζαπατίστας το 1994: ακριβώς επειδή δεν διεκδίκησαν την «κεντρική εξουσία».

Ωστόσο το 2020 δεν είναι το 1994 και το 1995 και το 1996 και το 1997…

Ο πόλεμος αλλιώς

Κυριακή 17 Νοέμβρη. Για πολλά μπορεί να κατηγορηθεί η ανεγκέφαλη αλεπού (aka Putin), όχι όμως για το ότι δεν μετράει τις κουβέντες της. Πριν 1,5 μήνα, έδωσε αυτήν την διάσταση του 4ου παγκόσμιου πολέμου:

…Το δολάριο απολάμβανε μεγάλη εμπιστοσύνη σ’ όλο τον κόσμο. Αλλά για κάποιους λόγους χρησιμοποιείται σαν πολιτικό όπλο, επιβάλλοντας απαγορεύσεις. Πολλές χώρες φεύγουν τώρα απ’ το δολάριο σαν αποθεματικό νόμισμα. Το αμερικανικό δολάριο θα καταρρεύσει σύντομα…

Δεν είπε «φροντίζουμε εμείς γι’ αυτό» – είναι αυτονόητο. Ωστόσο το «σύντομα» έχει άλλη διάσταση για την ζωή των θνητών και άλλη για την Ιστορία. Ο Putin (και όχι μόνο) θα ήθελε να δει την κατάρρευση με τα ματάκια του. Σαν γεννημένος το 1952 μπορεί να περιμένει άνετα μια 20ετία ζωής ακόμα.

Ωστόσο τέτοιου είδους καταρρεύσεις σπάνια (if ever) είναι συμβάντα αμιγώς «οικονομικά», του είδους «ακρίβυνε η βενζίνη». Επειδή συνδέονται άμεσα και οργανικά με το τέλος μιας «μεγάλης ηγεμονίας» που υπερασπίστηκε εαυτόν με κάθε διαθέσιμο τρόπο (ανάλογα με την εποχή και τους συσχετισμούς) απέναντι σε ανταγωνιστές.

Από κάποιες απόψεις ο Putin δεν είπε κάτι καινούργιο. «Επιφανείς» οικονομολόγοι με γερά πόστα, όπως πρόσφατα ο διοικητής της κεντρικής τράπεζας της αγγλίας Mark Carney (μόλις τον περασμένο Αύγουστο) κουβεντιάζουν ανοικτά για τον καπιταλιστικό κόσμο “μετά το δολάριο” όπως άλλοι συζητούν τα κληρονομικά τους πάνω απ’ την ετοιμοθάνατη γιαγιά.

Παρότι οι διαχωρισμένες πλευρές της καπιταλιστικής εξουσίας που ονομάζονται “οικονομία”, “πολιτική”, “στρατός” είναι άμεσα συνδεδεμένες, η ασταμάτητη μηχανή δεν είναι σε θέση να κάνει αναλυτική πρόβλεψη για το πότε ακριβώς πρόκειται να έρθει το «σύντομα» που προφητεύει η ανεγκέφαλη αλεπού. (Καλού κακού κάντε πάντως τις όποιες οικονομίες σας αυτό το γνωστό κίτρινο μέταλλο…).

Μπορεί όμως να εξομολογηθεί το πως θα ήθελε να καταλάβει ότι η στιγμή ήρθε: «συνοριακές» (ανά τον πλανήτη) αποικιακές αμερικανικές φρουρές εξεγείρονται μετά από καθυστέρηση στην πληρωμή των μισθών τους· ή την πληρωμή με χαρτιά (: χαρτονομίσματα) μειωμένης ανταλλακτικής αξίας…

Ίσως δεν είναι τόσο μακρινή αυτή η στιγμή. Όταν το ψοφιοκουναβιστάν ζητάει απ’ τους νοτιοκορεάτες να πληρώνουν αυτοί τους αμερικάνους πεζοναύτες της συνοριακής φρουράς στα μέρη τους, τότε…

(Η αλήθεια είναι ότι το έργο της καπιταλιστικής εξέλιξης εκτυλίσσεται μπροστά στα μάτια σας. Απλά ίσως έχετε ξεμάθει το αργό τέμπο της Ιστορίας, οπότε σας φαίνεται βαρετό…)

(φωτογραφία: Πίνακας της ανόδου και της πτώσης των νομισμάτων παγκόσμιας χρήσης. Από κάτω προς τα πάνω τα κράτη «τραπεζίτες»: πορτογαλία, ισπανία, ολλανδία, γαλλία, αγγλία, ηπα. Το πάνω πάνω («global» νόμισμα) είναι απλά μια ανιστόρητη ιδέα…)

Χονγκ Κονγκ

Κυριακή 17 Νοέμβρη. Αν είχατε την απορία για το πότε θα μπει ο κινεζικός στρατός στο Χονγκ Κονγκ (λέμε: «αν»…), ιδού: μπήκε. Μπήκε ο κινεζικός στρατός χτες στο Χονγκ Κονγκ, μ’ έναν τρόπο που επιβάλει την αναγνώριση της «φαντασίας στην εξουσία»: με ελαφρύ ντύσιμο, σκούπες, κουβάδες, για να καθαρίσει δρόμους της πόλης απ’ τα οικοδομικά υλικά / πολεμοφόδια των αντικινέζων διαδηλωτών. Μπήκε σαν σώμα προσκόπων…

Παρότι ο «ανθρωπισμός» (και οι «οικολογικές ευαισθησίες») όλων των πρωτοκλασσάτων στρατών του καπιταλιστικού πλανήτη είναι ευρύτερα γνωστά (ε;) η περίπτωση του Χονγκ Κόνγκ είναι κάπως διαφορετική. Εκτός απ’ τους μπάτσους που έχουν αρχίσει να σκοτώνουν, σκοτώνουν και οι διαδηλωτές. Με δυο λόγια η πολιτική καθοδήγηση των τελευταίων έχει φέρει τα πράγματα λίγο πριν την κατάσταση «πλατεία Maidan»… Ακριβώς, δηλαδή, σ’ εκείνο το «ποιοτικό σημείο» που το Πεκίνο μπορεί να δικαιολόγησει το γιατί οι σκούπες μπορεί να ξεράσουν και καυτό μολύβι αν χρειαστεί: οι διαδηλωτές έχουν ξεφύγει, η αστυνομία της πόλης δεν μπορεί να τους μαζέψει, οπότε η ειρήνη και η ευνομία πρέπει να επιβληθούν. Για να το πούμε με οικεία γλώσσα: ΟΧΙ ΚΩΛΟΠΑΙΔΑ, ΔΕΝ ΘΑ ΠΑΤΗΣΕΤΕ ΣΤΟΥΣ ΔΡΟΜΟΥΣ ΠΟΥ ΜΟΛΙΣ ΣΦΟΥΓΓΑΡΙΣΕ Ο ΛΑΪΚΟΣ ΣΤΡΑΤΟΣ ΤΗΣ ΚΙΝΑΣ! Πού είναι το παράξενο;

Πριν αποδειχθεί ότι τα αμερικανικά στρατηγεία πέταξαν τα λεφτά τους στηρίζοντας τον «αγώνα για δημοκρατία» στο Χονγκ Κονγκ μπορείτε να απολαύσετε τι έργα ειρηνικά και προκομένα μπορεί να κάνει ένας στρατός σαν το κινέζικο.

Επειδή μάλλον δεν θα τον ξαναδείτε έτσι…

Η άσφαλτος και ο ουρανός

Λόγω, ας το πούμε έτσι, «τεχνικών δυσκολιών», η ασταμάτητη μηχανή είναι πιθανόν να είναι κάπως λακωνική, κάπως λιγόλογη για μερικές ημέρες. Εννοείται πάντως ότι θα είναι στη θέση της, όπως οφείλει. Διότι άδεια απ’ την μισθωτή σκλαβιά δικαιούσαι και μπορείς να πάρεις (π.χ. για τροχαίο / εργατικό…). Αλλά απ’ το καθήκον;

Μόνο όταν μας πέσει ο ουρανός στο κεφάλι!!! Τίποτα λιγότερο…

Κορεατική χερσόνησος

Σάββατο 16 Νοέμβρη. Δεν παιρνούν την καλύτερη εποχή τους οι σχέσεις Σεούλ – Ουάσιγκτον. Μπορεί να περνούν και μία απ’ τις χειρότερες. Απ’ την μια το ψοφιοκουναβιστάν εξακολουθεί να «πιέζει» την κυβέρνηση Moon «να τα βρει» με το Τόκιο, και να μην επιμείνει στον τερματισμό της διακρατικής συμφωνίας «μοιράσματος πληροφοριών» – που, επίσημα, τελειώνει σε μια βδομάδα. Απ’ την άλλη μεριά επιμένει ότι η Σεούλ θα πρέπει να πληρώσει 5 δις δολάρια το 2020, για τα έξοδα του αμερικανικού στρατού («προστασίας; κατοχής;) στη νότια κορέα.

Είναι ένα διπλό πακέτο αμερικανικών απαιτήσεων που έχει μπλοκάρει ακόμα και την παραδοσιακά φιλοαμερικάνικη νοτιοκορεατική δεξιά / ακροδεξιά. Τα ερωτήματα του είδους «είναι μισθοφόροι μας οι αμερικάνοι πεζοναύτες;» δίνουν και παίρνουν, σε μια κοινωνία που έχει το οικονομικό δυναμικό πλέον να γίνει πιο εθνικιστική, είτε απ’ τα «δεξιά» είτε απ’ τα «αριστερά»· χωρίς αμερικάνους φύλακες. Επιπλέον, το γεγονός ότι η Ουάσιγκτον δεν πιέζει το Τόκιο να κάνει πίσω στις αιτίες που προκάλεσαν την διάλυση της κατασκοπευτικής συμφωνίας, δεν επιτρέπει σε καμμία νοτιοκορεατική πλευρά την εκδήλωση συμπάθειας προς τους αμερικάνους… Μιλώντας λίγο πιο γενικά, το νταβατζίδικο στυλ που είναι το προτελευταίο στάδιο της παρακμής κάθε «μεγάλης δύναμης» στην ιστορία δεν είναι καλοδεχούμενο ούτε στη νότια κορέα.

Που θα καταλήξει αυτός ο «χειμώνας» στις σχέσεις των δύο κρατών; Άγνωστο, αν και το μπλοκ του Βλαδιβοστόκ ευχαρίστως θα έβλεπε την πλήρη αποχώρηση του αμερικανικού στρατού απ’ την κορεατική χερσόνησο. Είναι, ωστόσο, προχωρημένο ενδεχόμενο: εδώ το ψόφιο κουνάβι δεν κατάφερε να αποσύρει τους 1000 πεζοναύτες του απ’ το δευτερεύον πεδίο μάχης της συρίας· θα καταφέρει να αποσύρει 28.500 απ’ το πρωτεύον της ανατολικής ασίας;

Ποιό πιθανή θα ήταν η μείωση του αμερικανικού στρατού κατοχής· αντί για την πλήρη απόσυρσή του. Έτσι το ψοφιοκουναβιστάν θα μπορούσε να κάνει «μια καλύτερη τιμή» στη Σεούλ…

Εκτός αν αντικατασταθεί…

Η αύρα του αυτοκράτορα

Σάββατο 16 Νοέμβρη. Φιλότιμη προσπάθεια έκανε η ντόπια δημαγωγία για να πείσει ότι το πέρασμα του αυτοκράτορα Xi απ’ τα μέρη μας ήταν μια «τομή», που θα εκτοξεύσει – τι αλήθεια; Για τις θρυλικές «16 συμφωνίες συνεργασίας» που υπογράφτηκαν δεν ειπώθηκαν πολλά, ίσως επειδή δεν υπήρχε κατι σπουδαίο να ειπωθεί… Η αύξηση στις ελληνικές εξαγωγές σαφράν; Η αύξηση στις εξαγωγές γκρέιπ φρουτ; Χμμμμ…

Το ελληνικό κεφάλαιο / κράτος / παρακράτος έχει διαλέξει τον «στρατηγικό σύμμαχό» του: είναι αυτός στον οποίο προσφέρει στρατιωτικές βάσεις. Απ’ την μεριά του ο κινεζικός καπιταλισμός μορφοποιεί «εμπορικά» εκείνο που έχουμε αναλύσει στο παρελθόν: κανείς, πλέον, δεν αγοράζει «εθνικές επικράτειες». Μόνο σημεία ή διαδρομές. Το Πεκίνο ενδιαφέρεται για το λιμάνι του Πειραιά, τελεία. Αν προσέξετε ωστόσο το είδος του «πάγιου κεφαλαίου» που απαιτείται για να δουλεύει το λιμάνι για την cosco (: γερανογέφυρες και τσιμεντένιες αποβάθρες) μπορείτε να καταλάβετε ότι τουλάχιστον οι πρώτες μπορούν να μεταφερθούν αλλού, σε άλλο λιμάνι, in case of emergency, μέσα σε ελάχιστους μήνες. Υπάρχουν τέτοιες υποψηφιότητες, αρκετά δυνατές. Όπως η Τεργέστη. Σε απλά ελληνικά: η κινέζικη «εύνοια» για το λιμάνι του Πειραιά καθόλου δεν σημαίνει αγνόηση των γεωπολιτικών κινδύνων που μπορεί να προκύψουν στο μέλλον – εξαιτίας των προσανατολισμών του ελληνικού ιμπεριαλισμού….

Απομένει … το γνωστό: ο τουρισμός. Φαίνεται καλή «αρπαχτή», ελληνικό εθνικό ιδεώδες. Μερικές χιλιάδες κινέζοι τουρίστες παραπάνω; Ίσως… Παρ’ όλα αυτά τίποτα δεν είναι σίγουρο ούτε εκεί. Εκτός απ’ το ότι είναι καπιταλισμός έντασης εργασίας και φυσικών πόρων (: νερού) – και σαν τέτοιος δεν σπρώχνει το ελλαδιστάν στον 21ο αιώνα…

Συρία

Σάββατο 16 Νοέμβρη. Ενώ ο αμερικανικός στρατός ενισχύει τις θέσεις του στα ανατολικά του Ευφράτη, το μπλοκ της Αστάνα, εκτός από δηλώσεις δεν φαίνεται να κάνει κάτι άλλο για να αμφισβητήσει την αμερικανική κατοχή.

Σύμφωνα με δηλώσεις της ανεγκεφαλης αλεπούς (Putin ) απ’ την Μπραζίλια, μετά την εξασφάλιση των συρο-τουρκικών συνόρων, η επόμενη προτεραιότητα είναι ο θύλακας του Idlib. Όντως, ο ρωσικός στρατός έχει φτιάξει βάσεις (ή «βασούλες») κατά μήκος των συρο-τουρκικών συνόρων, συμπεριλαμβανόμενων και (μόνιμων;) αεροπορικών. Και όντως, επίσης, οι αεροπορικοί βομβαρδισμοί στα νότια του Idlib είναι καθημερινή ρουτίνα.

Οι καταγγελίες περί «παράνομης εισβολής και κατοχής» δεν σημαίνουν τίποτα – πάντως. Το Τελ Αβίβ ξέρει: σκότωνε, κάνε τις δουλειές σου, κι άσε τους άλλους να σε καταγγέλουν…

Όμοιος ομοίω αεί πελάζει

Σάββατο 16 Νοέμβρη. Η «μεταβατική» της βολιβίας, αφού «έφτιαξε κυβέρνηση» (με καραβανάδες και φασίστες) προχώρησε στο επόμενο βήμα: αναγνώρισε κι αυτή τον Guaido! Το θέμα έχει οπωσδήποτε και ελληνικό («εθνικό») ενδιαφέρον: δεν είναι πλέον ο ρημαδοΓουα(αϊδο)Νικόλας ο τελευταίος και καταϊδρωμένος στη λίστα των «προθύμων». Η «ελλάς ανέβηκε κατά μία θέση» θα μπορούσε να είναι μια τίμια δήλωση επ’ αυτού, και θα έπρεπε να γιορταστεί. Φτάνει πια με τις «επιτυχίες των ομολόγων»! Ζήτω οι «επιτυχίες της εξωτερικής πολιτικής»!!..

Μια μη εξακριβωμένη πληροφορία θέλει το κόμμα του Morales (mas) να έκανε συμφωνία με την «μεταβατική» Anez Chavez για να γίνουν το γρηγορότερο εκλογές. Αλλά η “μεταβατική” και η αγέλη της αποκλείουν την συμμετοχή του Morales σ’ αυτές. Στους δρόμους της La Paz οι υποστηρικτές του διαδηλώνουν καθημερινά, μιλώντας ακόμα και για εμφύλιο. Οι εκλογές που οργανώνουν πραξικοπηματίες είναι νόθες – ποιός δεν το ξέρει; Ο εμφύλιος στη βολιβία είναι έτσι πιθανό να προκύψει χωρίς σχέδιο και προετοιμασία, απ’ τις ανάγκες αυτοάμυνας των ιθαγενών και της αριστεράς απέναντι στην στρατοαστυνομική βία της «μεταβατικής»…

Η Μόσχα και το Πεκίνο (αν από εκεί περιμένει κανείς την σωτηρία) βρίσκονται πολύ μακριά… Η πρώτη προσπαθεί τώρα να δικαιολογήσει τα αδικαιολόγητα, την αναγνώριση δηλαδή της «μεταβατικής». Δεν δικαιολογείται αυτό το λάδι σ’ αυτήν την φωτιά!!!

Ούτε, καν, απ’ την έλλειψη ικανών πρακτόρων της fsb στη βολιβία…