Year: 2019

Φίλοι που καίνε: αυτοί που απλά σκοτώνουν

Τετάρτη 20 Νοέμβρη. Η B’nai B’rith International (: Τα Παιδιά της Διαθήκης – Διεθνής) συστήνεται σαν μια απ’ τις πιο παλιές εβραϊκές εθνικιστικές / θρησκευτικο-συντηρητικές οργανώσεις στις ηπα. Εννοείται πως σαν οργάνωση είναι αφοσιωμένος υποστηρικτής του ισραηλινού κράτους από τότε που δημιουργήθηκε ως σήμερα.

Συνεπώς η πρόσφατη πρωτοβουλία της «… για την δημιουργία ενός ισραηλινο-ελληνικού φόρουμ … με τη συμμετοχή ακαδημαϊκών και δημοσιογράφων για να συσφικτούν οι σχέσεις ελλάδας, ισραήλ και κύπρου και σε επίπεδο κοινωνίας πολιτών…» είναι μια θεάρεστη επιλογή. Υποθέτουμε πως θα υπάρχουν παράδες σ’ αυτήν την σύσφιξη, αφού οι έλληνες πανεπιστημιακοί και δημοσιογράφοι μπορεί να συναγελάζονται ευχάριστα με οτιδήποτε φασιστικό επιβάλλουν τα εθνικά συμφέροντα, αλλά έχουν και «υλικές ανάγκες».

Αυτές οι ελληνοϊσραηλινές συσφίξεις παρουσιάζουν, όπως είναι γνωστό, εντυπωσιακό πληθωρισμό τα τελευταία χρόνια. Απ’ τον στρατό ως την αγορά ακινήτων, απ’ τον τουρισμό μέχρι τις πανεπιστημιακές έρευνες (δηλαδή μπίζνες), και απ’ την δημοσιογραφία / δημαγωγία ως τις μυστικές υπηρεσίες θα έλεγε κανείς ότι δεν υπάρχει τομέας που να μην έχει κατασκευαστεί ένας ωραιότατος ελληνο-ισραηλινός «κόμπος». Ένα «δέσιμο» σα να λέμε που συμπληρώνει τους άλλους, τους ελληνο-αμερικανικούς «κόμπους». Αν, τώρα, αναρωτηθείτε ποιος είναι ο ισχυρός και πιο ο σαφώς λιγότερο ισχυρός «εταίρος» σ’ αυτούς τους «δεσμούς» (σε ότι αφορά τα αντίστοιχα κράτη, παρακράτη, κυκλώματα, κλπ) δεν είναι δύσκολο να βρείτε την απάντηση.

Ανάλογα έχουν εξαφανιστεί ΟΡΙΣΤΙΚΑ ακόμα και οι πιο ελάχιστες, έστω και προσχηματικές αναφορές στην παλαιστινιακή αντίσταση. Έχουν γίνει θαύματα! Και συνεχίζουν, όλο και περισσότερα. Η ελληνική «πολιτική κοινωνία» αποδεικνύεται τόσο κρατικοποιημένη / παρακρατικοποιημένη ώστε μπορεί να συναγωνίζεται στα ίσα την ισραηλινή! Αν για το ισραηλινό απαρτχάιντ καθεστώς η εξαφάνιση των παλαιστινίων είναι ο πυλώνας του ιμπεριαλισμού / ρατσισμού του, για το ελληνικό καθεστώς η εξαφάνιση των παλαιστινίων είναι βασικός όρος του αντι-τουρκικού (και αντι-αραβικού / αντι-μουσουλμανικού) ιμπεριαλισμού του.

(φωτογραφία κάτω: Η κονσομασιόν υπέρ της ελληνο-ισραηλινής συμμαχίας, άσχετα με το ποιος την χρηματοδοτεί, θα οξύνεται και θα γίνεται όλο και πιο επιθετική. Η πρόσφατη ελληνική στρατιωτική συμμετοχή στην πολυεθνική ισραηλινή άσκηση blue flag 2019, την οποία χτες διαφήμιζε πρωτοσέλιδα η καθεστωτική «καθημερινή», δεν ήταν σπουδαία.

Εκείνο όμως που δεν λέγεται – ακόμα – (και πως να λεχθεί αφού υπάρχει “σύσφιξη” και δημαγωγών;) είναι ότι μέρος της άσκησης ήταν η «διάτρηση» του ρωσικού αντιαεροπορικού συστήματος S-400!… Το συγκεκριμένο επεισόδιο της blue flag έγινε, φυσικά, με παραμύθια: τα όσα στοιχεία έχουν εκμαιευτεί απ’ τους ελληνικής ιδιοκτησίας S-300, plus «τεχνικές υποθέσεις» διαφόρων για τις δυνατότητες των S-400· με προσομοίωση … τους αμερικανικούς patriot…

Όμως επρόκειτο για άσκηση επίκαιρου πραγματικού πολέμου… Αυτό ο «λαός» θα το καταλάβει στο τέλος, όταν θα είναι αργά…)

Φίλοι που καίνε : αυτοί που απολυμαίνουν τις γυναίκες

Τετάρτη 20 Νοέμβρη. Έχει ένα ειδικό ενδιαφέρον η υπαγωγή συγκεκριμένων πρωτοκοσμικών «κινημάτων» (στην πραγματικότητα είναι οτιδήποτε άλλο εκτός από «κινήματα»!…) στις αντίστοιχες κρατικές και παρακρατικές επιλογές εναντίον των παλαιστίνιων και υπέρ της πρωτοκοσμικής εποικιστικής αποικιοκρατίας σε βάρος τους. Το γεγονός ότι αυτήν την υπαγωγή μπορούμε να την διακρίνουμε καθαρά απ’ την Αθήνα δεν οφείλεται στην «ειδική σχέση» του ελληνικού και του ισραηλινού καθεστώτος· αλλά μόνο στον πολιτικό μας προσανατολισμό και στα αναλυτικά του μέσα.

Τον περασμένο Αύγουστο το ισραηλινό κράτος ξεκίνησε μια μεγάλη καμπάνια (εντός ισραήλ) για να πείσει τις ισραηλινές (αλλά και τους ισραηλινούς!!!) πως όταν αδιαθετούν είναι μιαρές, και πως για να απαλλαγούν απ’ την «βρωμιά της περιόδου» πρέπει να υφίστανται τελετουργικό, θρησκευτικό καθαρμό…

Αυτή η φαλλοκρατική, θρησκευτική αντίληψη, γνωστή και στον χριστιανισμό, έχει υπάρξει ένα απ’ τα πρώτα ιδεολογικά μέτωπα του ανταγωνιστικού φεμινισμού, απ’ τα μέσα του 20ου αιώνα. Η γυναικεία «μιαρότητα» για κάτι τόσο φυσιολογικό και σωματικό όσο το αίμα της περιόδου, «επαναλαμβανόμενη κάθε μήνα», έχει υπάρξει βάση της ριζικής υποτίμησης του γυναικείου σώματος – συνδεδεμένη με πάμπολλες προκαταλήψεις για το τι επιτρέπεται και το τι απαγορεύεται να κάνουν οι γυναίκες όταν έχουν περίοδο· ακόμα και για το πόσο επικίνδυνες είναι.

Το γεγονός ότι το ακροδεξιό ισραηλινό κράτος, μέσω του υπουργείου «θρησκευτικών υποθέσεων», επανέφερε αυτήν την αντιγυναικεία, σεξιστική ιδέα στην ημερήσια διάταξη μέσω μιας πανάκριβης μηντιακής καμπάνιας , θα ήταν αρκετό όχι μόνο για να αποδείξει τον πραγματικό του χαρακτήρα, αλλά και για να ξεδιπλώσει όλο το κουβάρι του ρατσισμού του…

Είδατε, ακούσατε μήπως κάποια απ’ τις πάμπολλες ομάδες που ορκίζονται στον αντισεξισμό να καταγγείλει με την ένταση που θα έπρεπε το ισραηλινό κράτος για φαλλοκρατία και υποτίμηση των γυναικών; Όχι. Θα προσπαθήσουν να κρυφτούν ίσως πίσω απ’ το «δεν το μάθαμε»… Αστείο… Ο πραγματικός λόγος είναι ότι το Τελ Αβίβ είναι κρατικός σύμμαχος· και η «εθνική γραμμή» απαιτεί πειθαρχία…

(Άλλωστε είναι πάντα εύκολο και συνεπές στον πρωτοκοσμικό φασισμό / αντιμουσουλμανισμό, άσχετα από φύλα και σεξουαλικότητα, να καταγγέλεται παντού και πάντα … η μαντήλα…)

Φίλοι που καίνε: αυτοί που φυλάνε την καθαρότητα του αίματος

Τετάρτη 20 Νοέμβρη. Ένα μήνα πριν την έναρξη της καμπάνιας «καθαρίζουμε την αμαρτωλή βρωμιά των γυναικών», τον περασμένο Ιούλη, ένας άλλος ισραηλινός υπουργός (παιδείας αυτός) ο Rafi Peretz, είχε δηλώσει ότι οι μικτοί γάμοι των εβραίων της διασποράς είναι «σαν ένα δεύτερο Ολοκαύτωμα»…

Η νομοθεσία του ισραηλινού κράτους σε ότι αφορά του γάμους είναι θρησκευτική! Οι γάμοι είναι αποκλειστικά και μόνο θρησκευτικοί – δε νοούνται «πολιτικοί γάμοι», «σύμφωνα συμβίωσης» κλπ. στη «μόνη δημοκρατία στη μέση Ανατολή» που, κατά τα άλλα, πουλάει μούρη διεθνώς με την απαίτηση να γίνεται πιστευτή. Πράγμα που σημαίνει ότι ΑΠΑΓΟΡΕΥΕΤΑΙ σε ισραηλινό ή ισραηλινή να παντρευτεί κάποιον ή κάποιαν που δεν είναι εβραίος. Αυτή η ακροδεξιά νομοθεσία στηρίζεται, φυσικά, στην απαίτηση «διαφύλαξης της καθαρότητας του αίματος» – και μόνο οι ηλίθιοι δεν ξέρουν και δεν καταλαβαίνουν από που κρατάνε την σκούφια τους και τι σημαίνουν όλα αυτά. Το γεγονός είναι ότι πολλά «μικτά» ζευγάρια στο ισραήλ παντρεύονται κρυφά (συνήθως στην κύπρο), αλλά εντός ισραήλ είναι στην «παρανομία», αφού το καθεστώς δεν αναγνωρίζει αυτούς τους γάμους… Αν αυτό δεν είναι ο ορισμός του ρατσισμού τότε ποιός είναι;

Αλλά ο Peretz το πήγε πολύ μακρύτερα, σημαδεύοντας τις ερωτικές σχέσεις των νεαρών εβραίων εκτός ισραήλ, ειδικά στη βόρεια αμερική… Και έχει πολύ μεγάλη σημασία ότι αυτούς τους «απαγορευμένους – μικτούς – γάμους» τους χαρακτήρισε «Δεύτερο Ολοκαύτωμα». Έχει τεράστια σημασία αυτός ο χαρακτηρισμός για δύο λόγους. Πρώτον, επειδή αποδίδει έμμεσα αλλά καθαρά σ’ αυτές τις «ανόσιες ερωτικές επιλογές» την κατηγορία του αντισημιτισμού!!… Και δεύτερον, επειδή αποδεικνύει το πως χρησιμοποιεί το ισραηλινό φασιστικό καθεστώς το Ολοκαύτωμα: σαν ένα φτηνό «επιχείρημα / κατηγορητήριο» γενικής χρήσης, εναντίον οποιουδήποτε δεν πειθαρχεί στις κρατικές προσταγές, είτε είναι εβραίοι είτε όχι. Μ’ άλλα λόγια το κάνει σκουπίδι.

Το να πούμε ότι η κρατική ιδεολογία μπορεί να φτάνει μέχρι το κρεβάτι θα ενοχλούσε όλα τα ρετάλια του μεταμοντερνισμού, που βολεύονται να διυλίζουν τα κουνούπια και να καταπίνουν τις καμήλες. Η ασταμάτητη μηχανή έχει μεγάλη όρεξη για πόλεμο απέναντι σ’ αυτή την postmodern σαπίλα, αλλά θα τον κηρύξει όταν και όπως κρίνει. Εν τω μεταξύ, το «ντούκου» στον κρατικό προωθούμενο σεξισμό, απ’ όπου κι αν προέρχεται, βγάζει τόσο πολύ μάτι, ώστε αναδεικνύονται φαινόμενα πρωτόγνωρα ως προς το πως συγκροτούνται οι διάφορες σύγχρονες «ταυτότητες» με σκοπό αποκλειστικά και μόνο την κατανάλωσή τους. «Αντί-» το ένα, «αντί-» το άλλο… τί ωραία που είναι στα πάρτυ!

Το να πούμε ότι το ακροδεξιό ισραηλινό κράτος δεν έχει σχέση με τους εβραίους και τις εβραίες του πλανήτη που δεν είναι φασίστες θα έπρεπε να είναι κοινοτοπία. Ωστόσο σ’ αυτό το σημείο, το σημείο “άρνησης κρατικής εκπροσώπησης / υπαγωγής” εκ μέρους χιλιάδων εβραίων του κόσμου, βρίσκεται μια σημαντική θέση μάχης (και) για εμάς.

Εν τέλει, αφού «κανείς δεν έμαθε» για το «καθαρτήριο γυναικών» στο ισραήλ, είναι αναμενόμενο που «κανείς δεν έμαθε» για την «αντιεβραϊκή γενοκτονία των μικτών γάμων»… Και τα δύο γεγονότα βέβαια έτυχαν μιας κάποιας (όχι μεγάλης) διεθνούς αναφοράς· κι όποιος / όποια ενδιαφέρεται μαθαίνει. Όπως, υπογραμμίζει ένας σοφός εβραίος, ο Gabor Mate (περισσότερα προσεχώς), … Σημασία δεν έχει το τι νομίζεις ότι ξέρεις… Σημασία έχει το τι επιδιώκεις να μαθαίνεις, για να ξεφορτώνεσαι τις ψευδαισθήσεις σου…

Ακριβώς από εκεί ξεκινάει όχι μόνο η συνενοχή στα σύγχρονα κρατικά εγκλήματα (αυτά σε βάρος των παλαιστινίων και όχι μόνο) αλλά και η πλήρης υπαγωγή των δήθεν «εξτρεμιστών» του πρώτου κόσμου στα κράτη και στο κεφάλαιο: απ’ την τόσο βολική και επιθυμητή άγνοιά τους· που την κουκουλώνουν με την φλυαρία της εθελοδουλείας τους…

Οι ψευδαισθήσεις είναι της μόδας!!

(φωτογραφία κάτω: Ο υπουργός Peretz. Αν νομίζετε ότι «έρχεται απ’ το παρελθόν» σκεφτείτε μήπως η ανοχή και το «δεν ξέρω» απλά προετοιμάζει το όχι μακρινό μέλλον…)

Το ανθρώπινο κεφάλαιο: Hong Kong case

Τετάρτη 20 Νοέμβρη. Την άποψή μας για την πολιτική (με την έννοια της αντι-εξουσίας) ταυτότητα των χονγκ-κονγκoλέζων διαδηλωτών την ξέρετε: επιεικώς ηλίθιοι.

Ωστόσο αυτή η ασχετοσύνη, που τους έχει κάνει proxies της Ουάσιγκτον και του Λονδίνου, εξηγείται. Εκτός απ’ την περίπτωση πραγματικών κομμουνιστών φοιτητών ή και μη (που φυσικά υπάρχουν στον κινέζικο καπιταλισμό – και σαπίζουν στη φυλακή), αυτά τα φαινόμενα «αγανακτισμένων», όπου κι αν εμφανίζονται στον πλανήτη, αποτελούν εκφράσεις της συγκινησιακής πανούκλας των μικροαστών και των μεσοαστών, που νοιώθουν ότι δεν έχουν (ή δεν θα έχουν) το μέλλον της γρήγορης ανόδου πάνω στο οποίο είχαν ποντάρει.

Υπάρχει ωστόσο και η άλλη πλευρά, που κάθε σοβαρός διαλεκτικός υλιστής οφείλει να υποδείξει. Αυτές οι εκατοντάδες (ή και χιλιάδες) χονγκ-κονγκoλέζων διαδηλωτών είναι το απαύγασμα του ανθρώπινου κεφαλαίου. Δηλαδή της διεστραμμένης «επένδυσης» που κατασκευάστηκε στη Δύση, για να ακυρώσει τον ταξικό ανταγωνισμό – και έχει απλωθεί παντού όπου εξελίσσεται “καπιταλιστική ανάπτυξη”.

Συμβαίνει λοιπόν τώρα, μετά από 6 μήνες διαδηλώσεων, ότι αυτό το ασιατικό ανθρώπινο κεφάλαιο των νεαρών φοιτητών και φοιτητριών, ενώ πολιτικά βρίσκεται υπό το μηδέν (κι αυτό είναι αναπόφευκτο αφού όχι μόνο δεν αρνούνται την ταξική τους θέση αλλά αυτήν ακριβώς υπερασπίζονται!) τεχνικά βρίσκεται πιο μπροστά απ’ το δυναμικό καταστολής της διοίκησης του Χονγκ Κονγκ!

Επί έξι μήνες οι διαδηλωτές καινοτομούν – και η αστυνομία του Χονγκ Κονγκ ακολουθεί, μαθαίνει, και προσπαθεί να ρεφάρει· ώστε στη συνέχεια να πάρει κεφάλι. Η θεσμική ρύθμιση «του νόμου και της τάξης» είναι πίσω… Η εκπαίδευση της αστυνομίας το ίδιο… Ο σχεδιασμός αντιμετώπισης μαζικής urban riot ακόμα πιο πίσω…

Δεν είναι η πρώτη φορά που συμβαίνει αυτό στην ιστορία των τελευταίων 150 χρόνων! Οπωσδήποτε, αυτή η «διαφορά ανάπτυξης» μεταξύ του «ανθρώπινου κεφάλαιου» που γίνεται αντιμπατσικό και της αστυνομίας που γίνεται στόχος, οφείλεται σε μεγάλο βαθμό στο ότι το Χονγκ Κονγκ είναι ένα ιδιότυπο άσυλο μέσα στην κινεζική επικράτεια. Οι ρυθμοί εξέλιξης και «ανάπτυξης» της αστυνομίας της επαρχίας είναι σίγουρο πως βρίσκονται πολύ πίσω απ’ τους αντίστοιχους της κινεζικής στρατοαστυνομίας· απλά αυτή η τελευταία δεν έχει ανακατατευτεί άμεσα. (Αν το είχε κάνει το πάρτυ θα είχε τελειώσει προ πολλού, με κάποιο σοβαρό πολιτικό κόστος όμως). Η ίδια η διάρκεια (6 μήνες) της urban riot (που έχει απελευθερώσει την “ανάπτυξη” του αντιμπατσικού “ανθρώπινου κεφάλαιου”) θα ήταν αδύνατη στην κίνα…

Όπου και να οφείλεται η ως τώρα σχετική καθυστέρηση της «ανάπτυξης» του κεφαλαίου της καταστολής απέναντι στην ανάπτυξη του κεφαλαίου της αγανάκτισης της μεσαίας τάξης στο Χονγκ Κονγκ, λέμε ότι: α) Aυτή η καθυστέρηση είναι προσωρινή, στο βαθμό που – άλλωστε – η «αγανάκτιση» της μεσαίας τάξης είναι στην πραγματικότητα μια έκκληση προς το κράτος της να «αναπτυχθεί» κι αυτό όσο χρειάζεται ώστε να υπηρετεί αξιόπιστα τις ανάγκες της. Στην πράξη η περικύκλωση του Πολυτεχνείου δείχνει πως η εφευρετικότητα τακτικής των συγκεκριμένων διαδηλωτών εξαντλήθηκε· κατά συνέπεια η στιγμή της ήττας του δικού τους “ανθρώπινο κεφάλαιου” απ’ εκείνο της αστυνομίας που, εν τω μεταξύ, “αναπτύχθηκε”, πλησιάζει γρήγορα. Και β) έχει ενδιαφέρον, σ’ αυτό το σύντομο «χρονικό παράθυρο», να προσέξει κανείς τι συμβαίνει όταν το «ανθρώπινο κεφάλαιο» ξαναγίνεται εργασία· και ταυτόχρονα την αρνείται!

Το παρακάτω βίντεο, που – προφανώς! – επαινεί τους καταληψίες του πολυτεχνείου του Χονγκ Κονγκ (να το βλέπει ο Χρυσοσεριφίδης και οι παρέες του και να χτυπάνε το κεφάλι τους στον τοίχο!), πέρα απ’ τα υπόλοιπα θα βοηθήσει κάποιους (;) να θυμηθούν (;) ότι το «υψηλότερο επίπεδο τεχνικής και πολιτικής ανάπτυξης» του ανθρώπινου κεφαλαίου μιας ανταρσίας με έδρα διαρκείας το κατειλημένο αθηναϊκό πολυτεχνείο ήταν …το 1990. Τόσο παλιά….

Μετά; Μετά άρχισε η ατομική αποκατάσταση… Η άρνηση του ανθρώπινου κεφαλαίου απέναντι στην (ανταγωνιστική) εργασία μας είναι αφόρητα γνωστή…

Σβέλτη νομιμοποίηση

Τρίτη 19 Νοέμβρη. …Μελετήσαμε όλες τις νομικές πλευρές του ζητήματος. Και συμπεράναμε ότι δεν μπορούν δικαστικές αποφάσεις να δώσουν απάντηση… Συνεπώς η παρούσα διοίκηση θεωρεί ότι η δημιουργία πολιτικών οικισμών στη Δυτική Όχθη απ’ το ισραήλ δεν είναι αυτονόητα ασύμβατη με την διεθνή νομοθεσία… Είναι ένα σύνθετο πολιτικό πρόβλημα που μπορεί να λυθεί μόνο μέσω διαπραγματεύσεων μεταξύ Ισραηλινών και Παλαιστινίων…

Τάδε έφη ο plus one αμερικάνος υπ.εξ. Πομπηίας χτες, ανακοινώνοντας την πλήρη αλλαγή γραμμής (σε επίπεδο δηλώσεων και όχι μόνο) του αμερικανικού κράτους εδώ και δεκαετίες.

Δεν είναι παράξενο που ένας πρόεδρος real estater εκτιμά ιδιαίτερα τις καταπατήσεις, τις (στρατιωτικές) κατοχές (αν υπάρχουν και πετρελαιοπήγαδα στο οικόπεδο ακόμα καλύτερα), και γενικά τις easy αποικιοκρατικές μπίζνες. Εξάλλου το ψοφιοκουναβιστάν έχει ήδη “παραχωρήσει” την ανατολική Ιερουσαλήμ και τα υψώματα του Γκολάν στο φασιστικό, απαρτχάιντ καθεστώς του Τελ Αβίβ. Γιατί να μην του “παραχωρήσει” και το 60% ή το 70% της Δυτικής Όχθης;

Αυτά τα δώρα “έγγυας ιδιοκτησίας” οξύνουν και πολώνουν τη νέα διεθνοποίηση της παλαιστινιακής αντίστασης. Ο “αργός” πόλεμος εξόντωσης των παλαιστινίων (και οπωσδήποτε της νόμιμης, ακόμα και στρατιωτικής, αντίστασης των αράβων ιθαγενών στους λευκούς αποικιοκράτες) έχει γίνει ξανά ένα παγκόσμιο όριο πολιτικής, ανταγωνιστικής, ακόμα και ταξικής οριοθέτησης – είτε το καταλαβαίνουν οι ηλίθιοι κάθε είδους (υπάρχουν άφθονοι, ειδικά στα μέρη μας) είτε όχι. (Και εδώ που τα λέμε, καλύτερα που δεν καταλαβαίνουν…) Κάθε “δωράκι” του ψοφιοκουναβιστάν σ’ αυτό το φασιστικό καθεστώς αφυπνίζει μερικές χιλιάδες ανθρώπων επιπλέον σ’ όλο τον πλανήτη.

Αυτό σημαίνει ότι το ψοφιοκουναβιστάν μπορεί να νομιμοποιήσει όση αποικιοκρατία και όσους φόνους, βασανιστήρια, φυλακίσεις και καταστροφές γουστάρει, υπό έναν αποφασιστικό όρο: ότι αφορά την επικράτειά του, και μόνον αυτήν. Πρέπει, λοιπόν, επιτέλους να ανακηρύξει το απαρτχάιντ ισραηλινό καθεστώς σαν την 51η αμερικανική πολιτεία – και τα υπόλοιπα θα έρθουν φυσιολογικά.

Δεν το κάνει. Κι αφού δεν το κάνει, το ισραηλινό φασιστικό καθεστώς παραμένει απλά ένα προκεχωρημένο φυλάκιο του δυτικού καπιταλισμού στη μέση Ανατολή, που είναι αναγκασμένο να παρακμάσει (και παρακμάζει…) αφενός επειδή το πετρέλαιο χάνει την στρατηγική αξία του, και αφετέρου επειδή «φουσκώνει» απ’ την ανατολή και τον βορρά το ευρασιατικό project. Που δεν χρειάζεται τέτοιους χωροφύλακες, και το έχει δείξει.

Την ώρα, λοιπόν, που το ψοφιοκουναβιστάν θεωρεί ότι «νομιμοποιεί» τον ισραηλινό ιμπεριαλισμό / ρατσισμό με βάση την δική του «νομοθεσία» και τους δικούς του «ειδικούς», πετυχαίνει το ανάποδο: ενισχύει και επιταχύνει την διεθνή απονομιμοποίηση τόσο του ισραηλινού όσο και του αμερικανικού καθεστώτος.

Όχι επειδή υπάρχει κάποια γενικά αποδεκτή «ηθική» στις κρατικές συμπεριφορές! Καθόλου! Απλά επειδή το «δίκαιο και το άδικο», το «νόμιμο και το παράνομο» δεν μπορεί πια να το καθορίσει μονομερώς μια παρακμάζουσα πρώην υπερδύναμη!

Ζήτημα συσχετισμών – τι άλλο;

Το υγρό που καίει 2

Τρίτη 19 Νοέμβρη. Ο Ebrahim Raeisi αποκλείεται να διαβάζει την ασταμάτητη μηχανή. Είναι ιρανός και, κυρίως, ο αρχιδικαστής του καθεστώτος. Να όμως τι δήλωσε χτες:

… Θα έπρεπε να έχουν δοθεί εξηγήσεις τόσο στην κοινή γνώμη όσο και στην ελίτ για το απαραίτητο σχέδιο για την διαχείριση της κατανάλωσης καυσίμων… Το σχέδιο επιβλήθηκε απότομα, και η ανησυχία του κόσμου οφείλεται στο ότι η κοινή γνώμη δεν είχε προετοιμαστεί έγκαιρα…

Α, τότε εντάξει! Τι μένει; Να πείσει και τους ομόβαθμούς του σε άλλα καθεστωτικά πόστα…

Αποβολή και πέναλντι

Τρίτη 19 Νοέμβρη. Τελικά ίσως υπάρχει μια κάποια εξήγηση για την απόδραση του Morales στο μεξικό: η (ανομολόγητη μεν) παραδοχή (δε) ενοχής. Πολιτικής ενοχής. (Ναι, η ασταμάτητη μηχανή δεν διαπραγματεύεται την θέση της. Ωστόσο οι επιλογές και οι συμπεριφορές «ναπολεοντισμού» έχουν σχεδόν πάντα οικτρά αποτελέσματα).

Το «θεμελιώδες πολιτικό αμάρτημα» του Morales χρονολογείται από μετά το δημοψήφισμα που έγινε στη βολιβία, στις 21 Φλεβάρη του 2016 (πριν 3,5 και βάλε χρόνια) για το αν θα του επιτρεπόταν να παρακάμψει τον συνταγματικό περιορισμό που επιβάλει έως 3 προεδρικές θητείες σε οποιονδήποτε (και να ξαναείναι υποψήφιος για 4η φορά στις προεδρικές εκλογές του περασμένου Οκτώβρη), ή όχι. Το αποτέλεσμα του δημοψηφίσματος ήταν κατά 51% «όχι». Για οποιονδήποτε λόγο κι αν βγήκε αυτό το αποτέλεσμα, ο Morales ήταν υποχρεωμένος να το σεβαστεί. Είχε, άλλωστε, 3,5 ολόκληρα χρόνια για να βρει και να αναδείξει έναν άξιο διάδοχο / συνεχιστή…

Δεν την είδε έτσι, όμως. Με διάφορες νομικές μανούβρες που ήταν, το λιγότερο συζητήσιμες και το περισσότερο τυχοδιωκτικές, ο Morales αγνόησε το αποτέλεσμα του δημοψηφίσματος που ο ίδιος είχε προκηρύξει, και ξανακατέβηκε στις εκλογές… Αυτό λέγεται νεποτισμός. Λέγεται, επίσης, «παραβίαση του συντάγματος»: αν κάποιος το κάνει για «αριστερούς λόγους» ας είναι έτοιμος να αντιμετωπίσει εκείνους που θα κάνουν το ίδιο για «δεξιούς λόγους»…

Σε ότι αφορά αυτές καθαυτές τις εκλογές του περασμένου Οκτώβρη (με την το λιγότερο προβληματική συμμετοχή του Morales) οι φασίστες αντίπαλοί του τον κατηγορούν ότι έκανε νοθεία στην καταμέτρηση. Ήθελε οπωσδήποτε να αποφύγει έναν δεύτερο γύρο όπου όλη η αντιπολίτευση θα ενωνόταν, άρα έπρεπε στον πρώτο γύρο να έχει ποσοστό μεγαλύτερο από 40% και διαφορά μεγαλύτερη από 10% απ’ τον δεύτερο κατά σειράν υποψήφιο. Πέτυχε και τα δύο – αλλά, φυσικά, οι φασιστο-αντίπαλοί του δεν θα του χαρίζονταν!! Τα υπόλοιπα, μέσες άκρες, τα ξέρετε.

Ποιό είναι το κρίσιμο ζήτημα; Αν το μέλλον των πληβείων της βολιβίας παιζόταν εντελώς και μόνο στο πρόσωπο του Morales, αν δηλαδή στο κόμμα του δεν υπήρχε κανένας άξιος να συνεχίσει το έργο (;;;) και ο Morales έπρεπε με θεμιτά και αθέμιτα μέσα να μείνει στην προεδρία για μια ακόμα θητεία, όχι για το καλό το δικό του αλλά των ψηφοφόρων του, τότε να ένας ακόμα λόγος να θεωρήσουμε (εμείς εδώ, εκατοντάδες χιλιόμετρα μακριά…) προδοτική την φυγή του, μόλις οι χουντικοί κινήθηκαν εναντίον του. Αν κάποιος είναι αναντικατάστατος μένει στη θέση του μέχρι τελικής πτώσης έχοντας φροντίσει έγκαιρα για την άμυνά του· κι αν πάλι δεν είναι αναντικατάστατος, δεν χαλκεύει τα συνταγματικά του στηρίγματα ανοίγοντας ουσιαστικά δρόμο στους εχθρούς του.

Φαίνεται ότι ο Morales (μαζί με τον στενό κύκλο του) «γλυκάθηκε» απ’ τις χάρες της εξουσίας… Καθόλου πρωτότυπο. Δεν θα αμφισβητήσουμε τα όσα πέτυχε στη διάρκεια των 3 θητειών του. Θα αμφισβητήσουμε όμως την πολιτική του επάρκεια στο να φροντίσει την υπεράσπισή τους με τον πιο αποτελεσματικό και ρεαλιστικό τρόπο – χωρίς να επιδιώξει 4η….

Πρακτικά ο Morales, έχοντας την ιδέα ότι «κανείς δεν τον κουνάει», είχε συγκρουστεί ακόμα και με κοινωνικούς / πολιτικούς συμμάχους του. Από σημαντικές οργανώσεις των πληβείων ιθαγενών αγροτών μέχρι την γυναικεία / φεμινιστική οργάνωση Mujeres Creando· που προωθούσαν πιο ριζοσπαστικά αιτήματα από όσα μπορούσε (ή ήθελε) να ικανοποιήσει ως πρόεδρος.

Σε καμμία περίπτωση δεν του αξίζει το “καλά να πάθει” – εξάλλου, σαν αυτοεξόριστος, δεν παθαίνει κάτι· οι απλοί διαδηλωτές υπέρ του είναι που δολοφονούνται. Πρέπει ωστόσο να θυμίσουμε ότι σ’ έναν πολυεπίπεδο πόλεμο, παγκόσμιο και με πάμπολλες τοπικές παραλλαγές, που είναι ταξικός, είναι κοινωνικός, αλλά είναι και διακρατικός, λάθη σαν αυτά του Morales είναι υπερβολικά χοντρά για τα παρακάμψει κανείς: κρίνουν την εξέλιξη των καταστάσεων εδώ κι εκεί, σε μια εποχή όπου δεν χωράει το «συγγνώμη λάθος, πάμε απ’ την αρχή»…

(φωτογραφία: Οδομαχίες χτες στην Cochabamba. Οι δολοφονημένοι είναι πάντα διαδηλωτές. Έχουν τα κότσια να υπερασπιστούν εαυτούς ενάντια στους πραξικοπηματίες και τους κοινωνικούς τους συμμάχους· πράγμα που σημαίνει: αξίζουν περισσότερα!)

Stand by me

Δευτέρα 18 Νοέμβρη. Καλλίφωνος ο νεαρός μπάτσος που πήρε το μικρόφωνο κάπου στο Μοναστηράκι· χωρίς αμφιβολία. Αλλά το Stand by me, ένα τραγούδι του Ben E. King (του 1961), θρυλικό μετά από πάνω από 400 διασκευές και επανεκτελέσεις, είναι απ’ τα αγαπημένα των μουσικών του δρόμου διεθνώς. Συνεπώς πρέπει να αποδώσουμε τις τιμές στην αφρικάνικη ψυχή του τραγουδιού – δηλαδή στον Κόσμο…

Απ’ την τραυματισμένη αλλά live ‘n’ kicking ασταμάτητη μηχανή: καλή βδομάδα… Και να στέκεσθε στο ύψος των περιστάσεων· όχι των συμβιβασμών…

Το υγρό που καίει

Δευτέρα 18 Νοέμβρη. Ως την περασμένη Παρασκευή όσοι έχουν ι.χ. ή δίκυκλο στο ιράν μπορούσαν να βάζουν ως και 400 λίτρα βενζίνης τον μήνα με φτηνή τιμή λίτρου 0,21 ευρώ (με βάση την επίσημη ισοτιμία ευρώ προς ιρανικό ριάλ: 1 προς 46.530, χτες).

Σε μια πετρελαιοπαραγωγό χώρα σαν το ιράν είναι λογικό τα καύσιμα να είναι πάμφηνα. Ωστόσο η συγκεκριμμένη τιμή δεν ήταν ακριβώς «τιμή κόστους». Ήταν τμήμα της επιδοματικής πολιτικής του ιρανικού καθεστώτος.

Απ’ την περασμένη Παρασκευή έγινε αύξηση· μεγάλη και απότομη. Η ποσότητα επιχορηγούμενης χαμηλής τιμής έπεσε απ’ τα 400 λίτρα στα 60 για τα ι.χ. (30 για τα υβριδικά) – και η τιμή ανέβηκε απ’ τα 0,21 στα 0,32 ευρώ το λίτρο. Για τα ταξί τα φτηνά καύσιμα είναι 400 λίτρα τον μήνα· για τα δίκυκλα (άπειρα στο ιράν!!!) 25 λίτρα· ενώ υπάρχουν ανάλογα όρια για τα φορτηγά. Απ’ αυτά τα όρια και πάνω η τιμή εκτινάσσεται: 0,64 (ευρώ το λίτρο).

Αν οι τιμές φαίνονται χαμηλές (και για τα ευρωπαϊκά δεδομένα είναι!) πρέπει να ληφθεί υπόψη κι αυτό: ο ελάχιστος μηνιαίος μισθός, μετά από αύξηση 36,5% που δόθηκε με κρατική απόφαση, είναι μόλις 33,7 ευρώ (πάντα με βάση την επίσημη ισοτιμία). Το τονίζουμε: ο ελάχιστος, ο κατώτατος. Είναι ποσό που δεν φτάνει καν και καν για την κάλυψη των βασικών αναγκών μιας μικρής οικογένειας. (Αυτό σημαίνει εκτεταμένη έξτρα μαύρη δουλειά.. συν, φυσικά, τα διάφορα κρατικά επιδόματα: στέγης, τέκνων, κλπ)

Το αποτέλεσμα αυτών των μεγάλων και απότομων αυξήσεων; Μια εξέγερση, περιορισμένη προς το παρόν σε επαρχιακές πόλεις, με μεγαλύτερες ανάμεσά τους την Ahvaz, την Shiraz και την Mashhad.

Είναι καιρός για τέτοια σε ένα κράτος με πληθωρισμό 35% τον περασμένο μήνα; Το καθεστώς δικαιολογεί τις αυξήσεις λέγοντας ότι μαζεύει λεφτά για την επιδοματική ενίσχυση των φτωχών. Υπάρχει τέτοια επιδοματική πολιτική στο ιράν· αλλά πόσο πειστικό είναι ότι καταπολεμάει κανείς την φτώχια … μεγαλώνοντάς την;;

Για την ασταμάτητη μηχανή ένα (βασικό) μέρος της εξήγησης μπορεί να προέρχεται απ’ αλλού: απ’ την πρόσφατη ένταξη του ιρανικού καπιταλισμού στην «ευρασιατική ένωση». Όπως συμβαίνει σε κάθε κρατικό μπλοκ που καταργεί τους δασμούς στο εμπόριο μεταξύ των μελών του, έτσι και στη «ευρασιατική ένωση» πρέπει σταδιακά να καταργηθούν (στα κράτη μέλη) οι «εσωτερικές επιδοτήσεις» σε διάφορα βασικά είδη. Στο Ερεβάν της αρμενίας (επίσης μέλος της «ευρασιατικής ένωσης») η βενζίνη πάει 0,83 ευρώ το λίτρο… Αν το εμπόριο καυσίμων μεταξύ ιράν και αρμενίας πρόκειται να γίνεται χωρίς δασμούς, η κρατική επιδότηση που κρατούσε την ιρανική τιμή στα 0,21 θα πρέπει να καταργηθεί… Τα 0,64 ευρώ το λίτρο για πάνω απ’ τις απόλυτα αναγκαίες ποσότητες στο ιράν, πράγματι εμποδίζει την μεταφορά φτηνής βενζίνης στην αρμενία…

Ωστόσο το καθεστώς δεν θέλει να ενημερώσει τους υπηκόους του… Αντίθετα ο αρχιτράγος Khamenei βγήκε για να καταγγείλει τους χούλιγκανς, τους αντεπαναστάτες και τους πράκτορες των εχθρών… Ασφαλώς υπάρχουν και τέτοιοι· ωστόσο δεν ήταν δική τους η απόφαση για τις αυξήσεις στα καύσιμα που (ήταν βέβαιο) θα προκαλούσε οργισμένη αντίδραση σε μια καπιταλιστική κοινωνία με το ¼ της να ζει κάτω απ’ το επίσημο όριο φτώχιας· και με μια νεολαία που θα ήθελε να ανέβει κοινωνικά, παίρνει τα πτυχία της … αλλά δεν χωράει εδώ και καιρό στη μέση της πυραμίδας της ταξικής διαστρωμάτωσης (όπως συμβαίνει σε πολλά άλλα μέρη του καπιταλιστικού κόσμου) – δεν μπορεί όμως και να αναζητήσει την τύχη της αλλού αφού το “αλλού” έχει φράχτες και frontex…

Ο διαρκής εμπορικός πόλεμος της Ουάσιγκτον κατά της Τεχεράνης έχει προκαλέσει πράγματι οικονομική ασφυξία σε διάφορα κοινωνικά στρώματα· αυτός είναι άλλωστε ο στόχος του. Εφόσον η ένταξη του ιρανικού καπιταλισμού στην «ευρασιατική ένωση» είναι επιλογή διεξόδου απ’ την ασφυξία, δεν θα ήταν χαμένος κόπος να ενημερωθούν οι υποτελείς για ορισμένες «λεπτομέρειες» που τους αφορούν. Αν όχι από εντιμότητα σίγουρα από πρόνοια: οι εξηγήσεις και όχι οι «καταγγελίες» απ’ την μεριά της όποιας εξουσίας είναι που κόβουν την «χαρά του λύκου» (που στην αναμπουμπούλα …)

Με «καταγγελίες» απλά παίζει κανείς με την φωτιά· σε μια εποχή διεθνών πυρομανών…

 

Του Χονγκ Κονγκ το κάγκελο

Δευτέρα 18 Νοέμβρη. Δεν ξέρουμε αν (και πόσες) καρδιές θα προτιμούσαν χτες, του αγίου Πολυτεχνείου ανήμερα, να βρίσκονται κάπου αλλού, σ’ ένα άλλο Πολυτεχνείο, στο μακρινό Χονγκ Κονγκ. Ξέρουμε όμως ότι αν ο Χρυσοσεριφίδης ήταν σωστός «σκληρός του νόμου», θα έπιανε τον αυτοκράτορα Xi που ήταν στα μέρη μας τις προάλλες, θα του εξηγούσε τα σατανικά αποτελεσματικά του σχέδια, και στην ανάγκη θα του έστελνε και μερικούς «δελτάδες», να ορμήξουν μέσα στο Χονγκ Κονγκ, να φάνε σίδερα – και ό,τι άλλο. Αλλά, φευ, όχι. Ένας επαρχιώτης είναι, «σεμνός και ταπεινός»…

Η στριφνή ασταμάτητη μηχανή το είχε παρατηρήσει απ’ την αρχή. Ότι αυτό το χονγκονγκνέζικο «black block», που την μια μέρα σήκωνε αμερικάνικες σημαίες και την άλλη αγγλικές, δεν θα μείνει στην ιστορία για την πολιτική σκέψη του. Απ’ την άλλη μεριά πώς να είναι άραγε η ζωή στο Χονγκ Κονγκ για τους νέους; Βαρετή… Μπλιμπλίκια – ναρκωτικά – μπλιμπλίκια – ναρκωτικά… Συνεπώς, απ’ την στιγμή που ανακάλυψαν το αντιμπατσικό παιχνίδι (με τις ευλογίες της Ουάσιγκτον και όχι μόνο…) δύσκολα θα το σταματούσαν. Έτσι ώστε εν έτει 2019, παραμονές 2020, να έχει δημιουργηθεί ο σοβαρός κίνδυνος ο όποιος «επαναστατικός τουρισμός» να απομακρυνθεί απ’ την Αθήνα και να στραφεί εκεί…

Παιχνίδι το παιχνίδι, το χόντρυναν όμως. Έσπασαν κάτι μαγαζιά με αθλητικά είδη, δεν τους γυάλισαν οι μπάλες του μπόουλινγκ αλλά τα τόξα, και ιδού: Οι «ινδιάνοι του Χονγκ Κονγκ» βγήκαν στο κυνήγι.

Χμμμμ… Τους είπε κανείς (γιατί μόνοι τους δεν δείχνουν ικανοί να το σκεφτούν…) πως όταν χρησιμοποιείς θανατηφόρα όπλα τότε και ο οχτρός θα κάνει το ίδιο; Όχι, κανείς δεν τους το είπε. Η κυβέρνηση της επαρχίας όμως έδωσε χτες διαταγή στους μπάτσους της να πυροβολούν (με κανονικές σφαίρες) εάν το κρίνουν απαραίτητο.

Εν αναμονή μιας απόφασης του αμερικανικού κογκρέσσου που θα λέει πως ούτε οι μολότοφ ούτε τα βέλη είναι όπλα (αν χρησιμοποιούνται εναντίον «αναθεωρητικών δυνάμεων», όπως η κίνα ή το ιράν…) μπορούμε να υποθέσουμε τι θα γίνει αν συνεχίσει αυτό που ξεκίνησε σαν παιχνίδι: θα υπάρξουν νεκροί ή τραυματίες από σφαίρες (που ιστορικά νίκησαν τα βέλη, αλλά η «άγρια νεολαία» του Χονγκ Κονγκ δεν ξέρει από far west…)

Κάπως έτσι θα δημιουργηθεί μια εντελώς δυτικότροπη γενιά στο Χονγκ Κονγκ, που εν τω μεταξύ θα έχει παρακμάσει σαν «οικονομικό κέντρο». Για γενιά που θα λέει στα παιδιά της, όταν τα παραλαμβάνει απ’ τις κουβερνάντες: εγώ στην ηλικία σου ξέρεις τί έκανα;

(φωτογραφία κάτω: Κατευθείαν από είσοδο Πολυτεχνείου Χονγκ Κονγκ, μόλις χτες, το βράδυ που πέρασε…

Όχι τίποτα άλλο, αλλά για να σταματήσουν να ξελαρυγκιάζονται διάφοροι εθνικόφρονες για την «ελληνική μοναδικότητα»… Πφφφφ… Ελληνικές μικροαστικές τρίχες!!! Ότι, και καλά, οι έλληνες είναι καλύτεροι σε όλα, ακόμα και στα μπάχαλα… Σιγά! Παίζει εδώ πολυτεχνείο με τέτοια epic είσοδο;)