Year: 2019

Το αργό βούλιαγμα στον βούρκο είναι γλυκό

Σάββατο 23 Νοέμβρη. Πάρτε την γραμματολογικά σωστή φράση «μ’ αυτά που περνούσαν στα μέρη τους αυτά που περνάνε εδώ είναι τίποτα». Το βρίσκεται σωστό για την ηθική σας να αποφανθείτε αν την φράση την έχει πει «αριστερός» ή «δεξιός» ανάλογα με το τι τονίζει; Αν, δηλαδή, τονίζει το «μ’ αυτά που περνούσαν στα μέρη τους» πάει να πει ότι είναι γνώστης, διεθνιστής, άρα αριστερός (α λα φαιορόζ γκουβέρνο 2015 – 2019 ας πούμε… ) ενώ αν ο τόνος πέφτει στο «αυτά που περνάνε εδώ είναι τίποτα» είναι ρημαδοΚούλης, πλασιέ (Γεωργιάδης) light; Αυτή η συνειδησιακή (και άρα πολιτική άμεσα ή έμμεσα) τακτοποίηση σας φαίνεται ο.κ.;

Ελπίζουμε όχι. Ωστόσο ένας τέτοιος δεξιοαριστεροδεξιοαριστερός «ρεαλισμός» για την αντιμετώπιση των «ροών» (έχετε ποτέ νοιώσει ότι είστε μόνο ένα μόριο μέσα σε κάποια ροή;) έχει διαβρώσει προ πολλού όχι την «κοινωνία» γενικά, αλλά και τους υποτιθέμενους αντιρατσιστές ειδικά. Σε άλλες εποχές αυτό θα ήταν αδιανόητο – αλλά τις «άλλες εποχές» τις λοιδωρούν τα τσογλανάκια του digital ναρκισσισμού. Συνεπώς συμβαίνει: ο κυνισμός είναι Η “poltical correct” στάση, παρότι δεν έχουν εμφανιστεί ακόμα οι αρμόδιες «ομάδες» για να την διαφημίσουν έτσι ώστε να αρχίσει να καταγγέλεται … ο ψυχισμός! (Θα γίνει κι αυτό, μην αμφιβάλλεται. Capital rules o.k.!)

Προσέξτε την κατά ασταμάτητη μηχανή όχι μόνο «καταγραφή» των γεγονότων, αλλά και την ερμηνεία τους. Λέει ένας κάποιος Δρίτσας («πού είσαι νειότη πούλεγες πως θα γινόμουν άλλος») ότι «ένας βιασμός παδιού το εξάμηνο συμβαίνει (στα κάτεργα που προώθησε και η δική του κυβέρνηση) μην το κάνουμε δα και θέμα…» Εν τη ρύμη του λόγου, γλώττα λανθάνουσα τα αληθή λέγει, κλπ. Γερομαλάκας και αριστεροκυνικός αναμφίβολα, ένας απ’ τους πολλούς. Οι ηθικολόγοι της δεξιάς του την πέφτουν – εύκολη δουλειά. Αλλά γιατί αυτός ο αριστερός καραγκιοζάκος σκέφτεται έτσι; Ποιό είναι το κοινωνικο/πολιτικό έδαφος στο οποίο πατάει;

Στις αρχές του 2018, όταν οι διεθνείς καταγγελίες για βιασμούς στα κάτεργα των νησιών έπεφταν βροχή, εκείνο το «ανθρωπιστικό» κάθαρμα που λέγεται Μουζάλας και ήταν τότε «υπουργός μεταναστευτικής πολιτικής» είχε δηλώσει ούτε λίγο ούτε πολύ ότι περίπου πρόκειται για «ονειρώξεις» των αιχμάλωτων μεταναστριών… και ότι αυτός, σοβαρός ων, δεν μπορεί να ασχοληθεί με τέτοια.

Οι αρχές του 2018 είναι πριν σχεδόν δύο χρόνια· ο ρατσιστικός φαλλοφασισμός του ροζ υπουργού το ίδιο παλιός. Εκείνο που δεν είναι καθόλου παλιό αλλά πάντα φρέσκο και διαρκές είναι ο μικροαστικός κυνισμός: παρότι οι δηλώσεις του καθάρματος προκάλεσαν έναν διεθνή σάλο στιγμιαία (τόσο κρατάνε αυτά…) καμμία ντόπια αντισεξιστική, αντιρατσιστική, κάτι τέλος πάντων ομάδα, παρέα, πυρήνας δεν ασχολήθηκε. Όχι «λόγω άγνοιας» – μην προσπαθήσει κανείς να μας κοροϊδέψει!… Λόγω της μικροαστικής αυτοαπασχόλησης που συνεπάγεται ανοχή / συνενοχή σε ότι δεν είναι μπροστά στη μύτη μας. Τελεία και παύλα.

Πριν δυο χρόνια λοιπόν αποδείχθηκε, επιβεβαιώθηκε περίτρανα, πως όχι στο «εποικοδόμημα» αλλά σίγουρα στη ντόπια μικροαστική «βάση» έχει γίνει ήδη απόλυτα αποδεκτό ότι «αυτοί κι αυτές» είναι σχεδόν ζώα· και ότι θα αντιμετωπίζονται «φιλοζωϊκά». Και, μάλιστα, ότι αυτή η «φιλοζωία» – σε – βάρος – των ανθρώπων θα έχει κάθε δικαίωμα να αυτοχαρακτηρίζεται «αριστερή»!

Γι αυτό τον λόγο δεν σηκώθηκαν οι πέτρες όταν το κάθαρμα Μουζάλας, το φθινόπωρο του 2017 (αν δεν κάνουμε λάθος), δήλωσε «φέτος θα έχουμε νεκρούς» (στα κάτεργα, λόγω καιρού)… Μπορείτε να φανταστείτε τι θα συνέβαινε αν τα αρμόδια υπουργικά καθάρματα έλεγαν παραμονές του αγίου Πολυτεχνείου «φέτος θα έχουμε νεκρούς», ε; Αν μπορείτε να το φανταστείτε (μπορείτε!) έχετε και την απάντηση του γιατί όταν η αναγγελία αφορά τους «Άλλους» δεν τρέχει τίποτα.

Γι’ αυτόν τον λόγο δεν σηκώθηκαν οι πέτρες όταν το φαιορόζ κυβερνοσκουλήκι δήλωσε περίπου ότι «οι βιασμοί είναι φαντασιώσεις» – ο ψευτοφεμινισμός κάθε είδους, κύματος και πλημμύρας ξεβρακώθηκε σωπαίνοντας, άρα συνηγορώντας. Για τον ίδιο λόγο δεν τρέχει τίποτα που ένα άλλο κάθαρμα είπε τις προάλλες «ε, μια φορά το εξάμηνο δεν είναι και τίποτα σπουδαίο» προκειμένου για βιασμούς ανηλίκων. Γιατί όλοι, όλες (και όλα), έχουν στοιχηθεί πίσω απ’ το “πέρα απ’ την πάρτη μου και μακρυά απ’ τον κώλο μου … μ’ αυτά που περνούσαν στα μέρη τους αυτά που περνάνε εδώ είναι τίποτα». Η απανθρωπιά και η ξεφτίλα έχουν γίνει «επαναστατική» νόρμα… (Για πάρτυ…)

Πρέπει να σημειώσουμε εδώ δύο πράγματα. Πρώτον, ότι το να σηκώθει κάποια απ’ τις υποτιθέμενες pure “αντισεξιστικές» σημαίες για τους βιασμούς στα κάτεργα, εναντίον των αρσενικών προσφύγων / μεταναστών, θα ήταν τόσο ρατσιστικό ώστε θα το αγκάλιαζε αμέσως η «δεξιά» του ντόπιου κράτους / παρακράτους / κεφάλαιου. Το δεύτερο, ακόμα χειρότερο: οι συνθήκες ζωής σε εκλεισμό σ’ αυτά τα κάτεργα, συνθήκες προσεκτικά διαμορφωμένες απ’ τα ντόπια αφεντικά και τους λακέδες τους, σπρώχνουν όσο περισσότερο μπορούν στην κάθε είδους εγκληματοποίηση των αιχμάλωτων! Συνεπώς, η γνωμάτευση του καθάρματος «δεν υπάρχουν βιασμοί, είναι φαντασιώσεις» δεν ήταν μια διακήρυξη του είδους «ζήτω οι βιασμοί γενικά!». Σήμαινε ζήτω η απανθρωποποίηση γυναικών και ανδρών, ενήλικων και ανήλικων, ειδικά, ΕΚΕΙ, επειδή είναι αυτοί κι αυτές!

Θέλει προσοχή. Αν χίλια άτομα σαν εσάς και εμάς αποκλειστούν κάπου, κλειδωθούν κάπου, το τι θα συμβαίνει μετά από όχι 6 αλλά 1 μήνα, ούτε να το φανταστούμε δεν θέλουμε! Συνεπώς τα καθάρματα δεν στοιβάζουν ανθρώπους εν αγνοία του τι θα τους αναγκάσουν να κάνουν. Τους στοιβάζουν για να τους αναγκάσουν να τα κάνουν… Αν έφτιαχναν κομμούνες και επαναστατικά συμβούλια, θα τους σκορπούσαν στα πέρατα…
Γι αυτό έχει βολέψει εδώ και χρόνια η συνένοχη σιωπή, γι’ αυτό αυτή σιωπή είναι βαριά, πολύ βαριά πολιτική πράξη. Είναι μαζί διαφορικός ρατσισμός και pure πρωτοκοσμικός ιμπεριαλισμός, απ’ τον οποίο οι καθαρόαιμοι φασίστες δεν έχουν να ζηλέψουν τίποτα. Μα τίποτα. Αν, όμως, μπορεί να συσκευαστεί σαν «ψυχοπονιάρικη μεν αλλά «ρεαλιστική» αριστερή γνώμη», ακόμα καλύτερα!…

Τι χρειάζονται οι ρατσιστές όταν υπάρχουν τέτοιοι «αντιρατσιστές»;

Η αμείλικτη τακτική

Σάββατο 23 Νοέμβρη. Πριν 11 ημέρες, στα καθεστωτικά «νέα» (11 Νοέμβρη), η κυρία Αντιγόνη Λυμπεράκη, κάτω απ’ τον τίτλο «δύσκολες αλήθειες και μύθοι» έδινε, όσο πιο κομψά μπορούσε, το γιατί όλα τα καθάρματα, δεξιά κι αριστέρα, μιλούν την ίδια γλώσσα:

… Εδώ έρχεται ο κρυφός τρίτος μύθος: για να σταματήσουν οι προσφυγικές και μεταναστευτικές ροές θα πρέπει να κάνουν τη ζωή των νεοφερμένων τόσο δύσκολη ώστε να αποθαρρυνθούν οι επομένοι. Αυτη η μισοχωνεμένη πονηριά ίσως ήταν κρυμμένη πίσω από ανοχή σε χώρους όπως η Μόρια. Μισοχωνεμένη, διότι δεν μπορώ να πιστέψω ότι κάποιος συνειδητά επιθυμεί να μετατρέψει τμήμα της πατρίδας μας σε τόπο με συνθήκες χειρότερες από το Αφγανιστάν, πιο απέλπιδες από το Κονγκοό, πιο βίαιες από τις περιοχές της Μπόκο Χαράμ στη Νιγηρία και στο Μάλι…

Ότι και να μπορεί ή να μην μπορεί να πιστέψει η κυρία πρώην βουλευτής του «ποταμιού», σίγουρα ξέρει. Όπως ξέρουν οι πάντες (;). Ξέρει, και γι’ αυτό λέει «μ’ αυτά που περνούσαν στα μέρη τους αυτά που περνάνε εδώ είναι τίποτα – δεν θα τους αποτρέψετε έτσι»!!!

Ούτε κρυφός, ούτε μύθος, ούτε μισοχωνεμένη πονηριά…. Εθνική στρατηγική, δηλωμένη ανοικτά και δημόσια! Εθνική στρατηγική που υπηρετήθηκε φανατικά απ’ το γαλαζοπράσινο κουβέρνο (Σαμαράς / Βενιζέλος), με αιχμή το τους πνίγουμε βουλιάζοντας τις βάρκες τους· εξίσου φανατικάαπ’ το φαιορόζ γκουβέρνο (Τσίπρας / Καμμένος), με αιχμή το (τρώμε τα εοκικά λεφτά και τους αφήνουμε) να πεθαίνουν από κρύο, να γίνονται βιασμοί, να αρρωσταίνουν, να θέλουν να αυτοκτονήσουν, να τους ξυλοφορτώνουμε στον Έβρο· και θα υπηρετηθεί και απ’ το ρημαδοΚουλιστάν (γίνεται σταθερά στον Έβρο), ακόμα κι αν ο ρημαδοΚούλης περνάει μια φάση δεξιού, α λα Μέρκελ αλλά και α λα ελληνικά, «ανθρωπισμού». Που τον φέρνει σε σύγκρουση με φράξιες των ψηφοφόρων του.

«Αποτροπή»! Αυτή η λέξη βρίσκεται στο στόμα κάθε βορΒορίδη, κάθε πλασιέ, κάθε Μουζάλα και κάθε Δρίτσα, κάθε πατριώτη δεξιού κι αριστερού. Βρίσκεται στο στόμα τους επειδή βρίσκεται στο μυαλό τους. Διαφέρουν ως προς τις τακτικές της «αποτροπής»· όχι ως προς τον στρατηγικό στόχο! Συμφωνούν στο βασικό που βρίσκεται από πίσω: το ελλαδιστάν μπορεί να ελπίζει σε γεωπολιτικές (και στενά οικονομικές) προσόδους μόνο αν μοστράρεται σαν μεθοριακή ζώνη! Σαν κράτος / σύνορο!. «Μεθοριακή ζώνη», «κράτος / σύνορο» που διαπραγματεύεται την γεωπολιτική του πρόσοδο με την Ουάσιγκτον σημαίνει επιπλέον βάσεις, συμπεριλαμβανόμενης οπωσδήποτε της Αλεξανδρούπολης. Το ίδιο νταραβέρι με την ε.ε. σημαίνει «αποτροπή μεταναστευτικών / προσφυγικών ροών», κι αυτό συνεπάγεται «Μόριες», κάτεργα του ενός ή του άλλου είδους…

(φωτογραφία: Όποιος νομίζει ότι το project αυτόνομοι είναι του «κεφιού», «ναρκισσιστική φασούλα και έτσι», να γυρίσει να ροχαλίσει κι απ’ την άλλη πλευρά. Ας πούμε πρόχειρα ότι είναι μια χειρονομία / απόκρουση του «δεν με αφορά», όταν δεν υπάρχουν άλλες…)

Ε, και τι να κάνουμε μωρέ εμείς οι καϋμένοι;

Σάββατο 23 Νοέμβρη. Διάφοροι (όχι λίγοι) που το παίζουν δήθεν καλοπροαίρετοι, δείχνουν προς τα τουρκικά παράλια: οι φουκαράδες δεν ξέρουν πως να αντιμετωπίσουν τα σατανικά σχέδια του Erdogan. Όντως: αν δεν ερχόταν κανένας χωρίς χαρτιά δεν θα υπήρχε «πρόβλημα». Αλλά το ιταλικό κράτος δεν έχει απέναντί του κάποιον «μοχθηρό σουλτάνο». Έχει ένοπλες συμμορίες που τις πληρώνει για να φυλακίζουν (και να βιάζουν κυριολεκτικά…) τους πρόσφυγες σε λιβυκό έδαφος. Παρόλα αυτά κάμποσοι δραπετεύουν. Και διακινδυνεύουν ένα πέρασμα πολύ πιο ζόρικο απ’ αυτό ανάμεσα στα μικρασιατικά παράλια και τις ελληνικές νησιωτικές ακτές…

Το καλά κρυμμένο μυστικό του ελληνικού κράτους, μυστικό κρυμμένο με την βοήθεια και των υποτιθέμενων «εσωτερικών εχθρών» του, είναι κατά το ήμισυ η «χρυσή βίζα»… Το ελληνικό κράτος, όπως και κάθε άλλο κράτος μέλος της ε.ε. και της «ζώνης Σέγκεν», έχει ακέραιο το δικαίωμα να εκδίδει πολύχρονες άδειες παραμονής και τα λοιπά ταξιδιωτικά έγγραφα για ελεύθερη κίνηση εντός ε.ε., σε όση ποσότητα κρίνει… Το ότι πουλάει αυτό το δικαίωμά του, το ότι θέλει δηλαδή 250.000 χιλιάρικα (ή κάτι που να φαίνεται σαν αυτό το ποσό) να πέσουν στο ντόπιο real estate, είναι θέμα επιλογής. Όχι ευρω-υποχρεώση! Ούτε «συνθήκη του Δουβλίνου»!!!

Επιπλέον το ελληνικό κράτος έχει το δικαίωμα να δίνει «πολιτικό» ή «ανθρωπιστικό» άσυλο κατά βούληση. Δεν αναφερόμαστε στο «ευρωπαϊκό» τέτοιο, για το οποίο περιμένουν οι χιλιάδες αιχμάλωτοι. Μιλάμε για εθνική / ελληνική απόδοση ασύλου. Με τέτοια χαρτιά, «ελληνικού ασύλου», οι «ξένοι» μπορούν να κινούνται νόμιμα στην ε.ε.· πρέπει μόνο να επιστρέφουν κάθε εξάμηνο στο ελλαδιστάν που θεωρείται η «νόμιμη έδρασή» τους, για μία μέρα… Να σφραγίζονται τα χαρτιά τους είσοδος / έξοδος.

Πιθανότατα υπάρχουν και άλλες νομικές δυνατότητες διευκόλυνσης όλων αυτών των ανθρώπων ώστε, το λιγότερο, να μην εγκλωβίζονται στο ελλαδιστάν και να μην γίνονται φτηνά εργατικά χέρια για την ντόπια βιομηχανία του εγκλήματος. Δυνατότητες που η ασταμάτητη μηχανή αγνοεί. Το βασικό, ωστόσο, είναι η πολιτική επιλογή του κράτους και των αφεντικών, που έχει γίνει απόλυτα αποδεκτή απ’ την μικροαστική μάζα. Απο εκεί αρχίζουν κι εκεί νομιμοποιούνται όλα τα βασανιστήρια.

Η επιλογή μεθοριακή ζώνη, κράτος / σύνορο, συνεπάγεται όλα όσα συμβαίνουν. Ακόμα και βιασμούς ανηλίκων ανά εξάμηνο, με τις ευλογίες κάθε αριστεροδεξιού καθάρματος. Αυτή η επιλογή ταιριάζει στην αναζήτηση γεωπολιτικών προσόδων και απαιτεί την κατασκευή «εχθρών» – μην ξαναπούμε τα ίδια.

Η άλλη στάση, που μόνο απ’ τα κάτω θα μπορούσε να επιδιωχθεί, είναι η απόρριψη αυτού του ρατσιστικού, ιμπεριαλιστικού, γεωπροσοδικού προσανατολισμού. Όχι (αυτό θα έπρεπε να ουρλιάζουν οι αντιρατσιστές αν ήταν πράγματι τέτοιοι, κάνοντας φυσικά και όλη την – κουραστική… – προπαγανδιστική δουλειά που απαιτείται για έναν τέτοιο πόλεμο) δεν είμαστε σύνορο για λογαριασμό κανενός! Είμαστε «γέφυρα»!!! Μπορούν όλοι / όλες να περάσουν, να εξασφαλίσουν κάποιου είδους νομιμοποίηση (συγκεκριμένες προτάσεις!), και να συνεχίσουν τον δρόμο τους σαν άνθρωποι…

Φυσικά κάτι τέτοιο θα προκαλούσε σύγκρουση με διάφορους «εταίρους» στην ε.ε…. Και λοιπόν; Οι παπαριές με το «εθνικό νόμισμα» ήταν ο.κ., ενώ το laissez passer για τους κυνηγημένους φαίνεται «προδοσία»;

(φωτογραφία: Στην ερώτηση “και γιατί θα έπρεπε έτσι να γίνει η κόντρα;” η απάντηση δεν είναι για ανθρωπιστικούς λόγους. Οι ανθρωπιστές κάνουν καλές πράξεις, καλά κάνουν, και πολλές φορές είναι πολύτιμοι. Υπάρχουν όμως και λόγοι εντελώς διαφορετικής τάξης: το τι στήνεται διαρκώς, ιδεολογικά και θεσμικά, πάνω τις πλάτες των φυγάδων· και το που σημαδεύει…)

Απλά μαθήματα πολιτικής (σαν τεχνικής της εξουσίας)

Σάββατο 23 Νοέμβρη. Η φασιστοσυμμορία που έχει πάρει την εξουσία (μπορεί ολόκληρη, μπορεί μισή) στη βολιβία κατηγορεί τον φυγάδα στο μεξικό Morales σαν τρομοκράτη! Εντυπωσιακό και, κυρίως, πρωτότυπο! Πρώτη φορά που πέφτει στον πάγκο τέτοια κατηγορία!

Έχει και αποδείξεις (λέει η φασιστοσυμμορία). Ηχητικό από τηλεφώνημα μεταξύ Morales (ή μιας φωνής που αποδίδεται σ’ αυτόν) και οπαδών του όπου κουβεντιάζεται ο αποκλεισμός διάφορων πόλεων, συμπεριλαμβανόμενης της πρωτεύουσας La Paz.

Να λοιπόν, επί τη ευκαιρία, ποια είναι η διαφορά ανάμεσα στο να κρατάς την θέση σου (σαν εκλεγμένος άρχων) και του να την κάνεις με αεροπορικά πηδηματάκια. Αν ο Morales ήταν στη βολιβία, πάντα ο εκλεγμένος πρόεδρος, ας πούμε στην φιλική Cochabamba ή σε κάποια άλλη πόλη, ποιός θα τολμούσε να τον κατηγορήσει για «τρομοκρατία» επειδή οργανώνει «παλλαϊκές κινητοποιήσεις» και αποκλεισμούς δρόμων; Ενώ σαν έκπτωτος, σαν παραιτημένος, σαν «πρώην», μπορεί να κατηγορηθεί για οτιδήποτε.

Θα πείτε: και ποιοί θα τις πιστέψουν αυτές τις κατηγορίες; Εσείς κι εμείς σίγουρα όχι. Στην πραγματικότητα κανένας. Αλλά το θέμα είναι άλλο: ποιοί θα προσπαθήσουν να τις αξιοποιήσουν. Που σημαίνει: το καθήκον του Morales μεταξύ άλλων ήταν να μην μπορεί ο αντίπαλος να τις ξεστομίσει· ή, αν επιμένει, να το κάνει από θέση φανερής αδυναμίας.

Πώς το λένε; Η σωστή άμυνα της ομάδας αρχίζει απ’ το πρέσινγκ της επιθετικής της τριάδας· δεν εξαρτιέται απ’ τον τερματοφύλακα. Και όποιες επιτυχίες / νίκες καταφέρουν οι εξεγερμένοι κατά της φασιστοσυμμορίας στη βολιβία, θα τις έχουν καταφέρει αποκλειστικά οι ίδιοι / ίδιες· όχι ο Morales.

Στο μεξικό που βρίσκεται («κρυμμένος» απ’ την βολιβιανή «πολιτική ζωή»); Ως και για πράκτορα θα τον κατηγορήσουν…

(φωτογραφία: Είναι αντιχουντικοί, και αυτά που κρατάνε είναι…. χμμμ… Μήπως είναι γαλλικές μπαγκέτες; Ή χριστουγεννιάτικα δέντρα;

Ο Χρυσοσεριφίδης και η παρέα του πρέπει να πάρουν μετάθεση στη βολιβία… Έχει τιγκάρει στα “αναρχικά στοιχεία”…)

Είκοσι χρόνια μετά…

Παρασκευή 22 Νοέμβρη. Ήταν ο τέλειος αποπροσανατολισμός! Τόσο τέλειος που κανένας δεν πρόκειται να αναλάβει ποτέ την ευθύνη γι’ αυτόν! Τόσο τέλειος που κανείς δεν θα ζητήσει ποτέ την ευθύνη από κανέναν! (Και τι περίμενες ρε μαλάκα; – θα έλεγε μια φωνή… Post modern και σαπίλα!)

Αντί να είναι στο στόχαστρο οι καπιταλιστικές σχέσεις παραγωγής (και κλοπής…) του πλούτου (δηλαδή αυτό που λέγεται «σχέσεις εργασίας» και όλα τα σχετικά που δεν είναι λίγα…) σημαδεύτηκαν οι σχέσεις διανομής (των εμπορευμάτων). Και μάλιστα στην πιο «κορυφαία» (δηλαδή: διακρατική…) θέσμισή τους: ο παγκόσμιος οργανισμός εμπορίου (world trade organization – wto)… Το διεθνές εμπόριο μπήκε στο στόχαστρο…

Η μάχη του Seattle (κυρίως: η καταστολή της), στις 30 Νοέμβρη του 1999, είχε στόχο μια σύνοδο του wto. Εγκαινιάζοντας το «φαινόμενο της αντιπαγκοσμιοποίησης» (αρνηθήκαμε τότε τον χαρακτηρισμό «κίνημα», και τον αρνούμαστε πάντα! – είχαμε δίκιο, αλλά μάταια…) ο wto δεν έλειψε σαν βασικός στόχος σε καμμία απ’ τις διαδηλώσεις των επόμενων χρόνων (με αφορμή συνόδους ή παρόμοιες συναντήσεις πολιτικών βιτρινών) σε κανένα μέρος του κόσμου…

Ποιός θα το περίμενε, λοιπόν, ότι τα «καλύτερα» όνειρα όλων αυτών των εκατομυρίων διαδηλωτών γίνονται πραγματικότητα!!! Ποιός θα το περίμενε ότι αυτήν την τεράστια επιτυχία του τέλους του wto δεν θα την πανηγυρίσει κανένας απ’ αυτά τα εκατομύρια! Κι όμως, είναι αλήθεια: ο wto μετράει όχι μήνες αλλά εβδομάδες….

Σε λιγότερο από 3 βδομάδες, στις 10 Δεκέμβρη, ένα απ’ τα βασικότερα όργανα του wto θα πάψει να λειτουργεί. Στα αγγλικά λέγεται «appellate body» – στα ελληνικά, με κάπως ελεύθερη μετάφραση, θα το πούμε συμβούλιο προσφυγών. Το συμβούλιο προσφυγών είναι ένα επταμελές σώμα δικαστών εμπορικού δικαίου, που διορίζονται συναινετικά για 4ετή θητεία απ’ το σύνολο των μελών του wto (164 κράτη). Αυτό το επταμελές συμβούλιο προσφυγών είναι που εξετάζει τις υποθέσεις των κρατών που έχουν εμπορικές κόντρες και προσφεύγουν για μια «λύση» στον wto. Οι αποφάσεις του είναι εφαρμόσιμες μόνο αν τις δεχτούν όλοι οι αντίδικοι. Αν όχι, γίνεται επαναξέταση της υπόθεσης από τρεις εκ των εφτά μελών.

Από τον Σεπτέμβρη του 2017 δεν έχει γίνει καμμία αντικατάσταση μέλους απ’ τα εφτά του συμβουλίου προσφυγών, παρότι έληξε η θητεία τριών και ένας τέταρτος παραιτήθηκε. Η αδυναμία οφείλεται στην έλλειψη συμφωνίας μεταξύ των κρατών μελών του wto… Αυτή τη στιγμή, λοιπόν, το συμβoύλιο προσφυγών έχει μόνο 3 μέλη, ο ελάχιστος αριθμός για να θεωρείται αξιόπιστη η λειτουργία του. Όμως στις 10 Δεκέμβρη λήγει η θητεία άλλων δύο, που επίσης δεν προβλέπεται να αντικατασταθούν. Έτσι, «αθόρυβα» τελειώνει το συμβούλιο προσφυγών, και μαζί του η διαδικασία επίλυσης εμπορικών διαφορών του wto. Δεν μένει και τίποτα σπουδαίο απ’ αυτόν τον οργανισμό που μισήθηκε τόσο πολύ…

Τώρα…

Παρασκευή 22 Νοέμβρη. Ένας βασικός λόγος για την διάλυση του συμβουλίου προσφυγών και, κατά συνέπεια, του μηχανισμού επίλυσης εμπορικών διαφορών του wto, και (πάλι κατά συνέπεια) του wto συνολικά, είναι η απόφαση του ψοφιοκουναβιστάν να τελειώνει με τους πολυμερείς οργανισμούς. Το ψόφιο κουνάβι (και κάποιοι συμμαχοί του στον wto) βάζει απ’ το ’17 βέτο στη στελέχωση του συμβουλίου προσφυγών, απαιτώντας «μεταρρυθμίσεις» στον οργανισμό. Τον οποίο κατηγορεί ότι δεν προστατεύει σωστά τα αμερικανικά συμφέροντα. Η ε.ε., η κίνα και η ρωσία διαφωνούν φυσικά (ο καθένας απ’ την δική του αφετηρία), οπότε οι καρέκλες μένουν άδειες. Και τα λοιπά και τα λοιπά.

Ωστόσο το ζήτημα δεν είναι οι «μεταρρυθμίσεις». Η Ουάσιγκτον έχει αποφασίσει – και το έδειξε ήδη απ’ το 2003 όταν ήθελε να εισβάλει στο ιράκ – ότι οι «πολυμερείς οργανισμοί», κάτι οηε, κάτι ποε, κάτι συμφωνία για το κλίμα, κάτι πολυμερείς περιφερειακές συμφωνίες ελεύθερου εμπορίου, δεν βολεύουν τον αμερικανικό καπιταλισμό. Το πολύ πολύ αυτό που επιδιώκει η Ουάσιγκτον είναι «συμμαχίες προθύμων», ανά περίπτωση. Η θρυλική «παγκοσμιοποίηση» που είχε τόσους εχθρούς (ανάθεμα κι αν κατάλαβαν ποτέ ότι ήταν απλά ένα στάδιο της καπιταλιστικής αναδιάρθρωσης…) βόλευε την Ουάσιγκτον και το Λονδίνο για όσο είχαν το πάνω χέρι , στις τεχνολογικές εφαρμογές, στον χρηματοπιστωτισμό και στο εμπόριο. Απ’ την στιγμή που τα έχασαν (κυρίως λόγω της κίνας, της ε.ε., και της εξελισσόμενης αποδολαριοποίησης) «παγκοσμιοποίηση γιοκ!»

Οι κυρώσεις κατά του Πεκίνου (και της ε.ε.) και ο «εμπορικός πόλεμος» που έχει κηρύξει το ψοφιοκουναβιστάν εξελίσσονται εκτός wto – δεν το έχετε καταλάβει; Η γραμμή του αμερικανικού ιμπεριαλισμού είναι «πυροβολάμε πρώτοι (όσο έχουμε ακόμα σφαίρες) – και δεν μπορεί, κάποιους θα τους φάμε…» Αυτά τα δικαστικά και δήθεν αμερόληπτα συμβούλια προσφυγών είναι περιττό βάρος· όσο περιττοί θα ήταν οι δικαστές στην μονομαχία στο Ελ Πάσο ή στον καλό, τον κακό και τον άσχημο.

Ο wto (έχει το ενδιαφέρον του, οι ιστορικοί του μέλλοντος ασφαλώς θα ασχοληθούν) δεν είναι τέκτο του «ψυχρού πολέμου». Δεν έχει την γενεαλογία του οηε. Ο wto διαδέχτηκε την gatt, ιδρύθηκε το 1995, και είναι καθαρόαιμο τέκνο της αμερικανο-αγγλικής βεβαιότητας ότι «τώρα, σαν νικητές, ελέγχουμε τον κόσμο». Οπότε δεν χρειάζονται εξάσφαιρα· απ’ τα 10 που θα αποφασίζουν οι δικαστές και οι τεχνοκράτες τα 7 θα είναι «αντικειμενικά» υπέρ μας.

Δεν βγήκε… Δεν θα έβγαινε – το λέγαμε από τότε (μάταια…). Το πολυμερές «να το κουβεντιάσουμε ρε παιδί μου» ήταν εκ των πραγμάτων παραμύθι – ο καπιταλισμός ζει, αναπνέει και εξελίσσεται μέσα απ’ τον ανταγωνισμό, τον σκληρό ανταγωνισμό, τον θανατηφόρο ανταγωνισμό. Ή, από ιστορική άποψη, η «παγκοσμιοποίηση» (θα) ήταν ένα σύντομο μεταβατικό στάδιο.

Τώρα που έχει τελειώσει κανείς δεν πανηγυρίζει. Μήπως διατίθεται κανείς για αυτοκριτική;

Φόλες

Παρασκευή 22 Νοέμβρη. Η βασική φόλα, απ’ την αρχήν, ήταν η ηλίθια ιδέα ότι αν το κράτος του κονγκό (π.χ.) ή το αμερικανικό κράτος δεν συμμετέχει σε «πολυμερείς οργανισμούς και συμφωνίες», τότε οι αγρότες (του κονγκό) ή οι βιομηχανικοί εργάτες (των ηπα) θα περνάνε καλύτερα. Η ιδέα του «φαινομένου της αντιπαγκοσμιοποίησης» ήταν τόσο άσχετη με την πραγματικότητα ώστε ήταν εξ’ αρχής αντιδραστική: αν, αντί για διεθνείς συμφωνίες και δεσμεύσεις κάνουν κουμάντο τα εθνικά κράτη στο διεθνές εμπόριο (φενάκη!!!), με δασμούς και υποτιμήσεις των εθνικών νομισμάτων τους, τότε οι εργατικές τάξεις και οι πληβείοι θα έχουν όφελος (φενάκη υψωμένη εις την Ν!!!). Μα τα περιβόητα «εθνικά κράτη» ήταν τα κύτταρα της «παγκοσμιοποίησης», και ιστορικά προηγήθηκαν… Λοιπόν; Οι αγρότες του κονγκό και οι αμερικάνοι εργάτες πως όριζαν την «τύχη» τους (την τιμή της εργατικής τους δύναμης) πριν;
Πέρασε ο καιρός και η φόλα άνθισε και έκανε σπόρους: ψόφιο κουνάβι, Trump. Η φάτσα του είναι συμβολική – όχι όμως το «πρόγραμμα» με τα ρεβόλβερ. Όπως συμβολική ήταν η συμμετοχή του ακροδεξιού («παλαιοσυντηρητικού») Patrick Buchanan (σύμβουλος του Nixon και του Reagan…) και των όχι αμελητέων κοκκινόσβερκων οπαδών του στη «μάχη του Seattle», το 1999 – όχι όμως και η εθνικιστική προοπτική των αντιδράσεων στη σφαίρα της διανομής / κυκλοφορίας των εμπορευμάτων.

Οι ηλίθιοι θα πουν ότι η κριτική μας είναι «εργατίστικη». Λάθος! Είναι, απλά, ρεαλιστική. Αν οι υποτελείς γκρινιάζουν ότι «νοιώθουν φτωχοί» από εμπορεύματα μπορείς σαν συλλογικό αφεντικό να κάνεις τρία πράγματα: πρώτον «εκπτώσεις» στην κατανάλωση (πάρτε «μαύρες Παρασκευές μαλάκες!»…)· δεύτερον κατανάλωση με δανεικά· τρίτον δωρεάν κατανάλωση συμβόλων… Αν, όμως, θεωρούν ότι τους κλέβεις όταν δουλεύουν; Χμμμμ… Εκεί τα πράγματα ζορίζουν.

Το «φαινόμενο της αντιπαγκοσμιοποίησης» καθοδηγήθηκε έτσι ώστε να προετοιμάζει τις εθνικιστικές κρατικές πολιτικές όταν – θέμα χρόνου… – οι πολυμέρειες θα τέλειωναν. Οι πολύχρωμοι διαδηλωτές ήταν (και συγγνώμη…) οι χρήσιμοι ηλίθιοι που τράβηξαν το κάρο της καπιταλιστικής εξέλιξης. Απ’ την αρχή ξέραμε ότι το γαλλικό κράτος χρηματοδοτούσε το «φαινόμενο της αντιπαγκοσμιοποίησης». Και δεν ήταν καθόλου δύσκολο να σκεφτούμε ότι το ίδιο έκαναν διάφορα αφεντικά στις ηπα και όχι μόνο – τί στο διάβολο;

Κάπως έτσι τελειώνει ο wto…. Αλλά η κηδεία του θα γίνει «σε κλειστό κύκλο»… Οι «εξτρεμιστές της αντιπαγκοσμιοποίησης», αν το πάρουν χαμπάρι, ας στείλουν κανά στεφάνι…

(φωτογραφίες: Με το μεταφυσικό σύνθημα «ένας άλλος κόσμος είναι εφικτός» – χωρίς αίμα, χωρίς πόνο, χωρίς δάκρυα, κυριλέ, «φασούλα» ρε παιδί μου! – πολλοί μικρο- και μεσο-αστοί παραμυθιάστηκαν. Και κάποιοι έβγαλαν το κάτι τις τους· όχι το ψωμί αλλά το παντεσπάνι τους.

Αλλά έτσι είναι, και έτσι ήταν πάντα το παπαδαριό, άσχετα από μορφή και συνθήματα. Έτσι θα συνεχίσει να είναι. Πάντα υπάρχει ένας «άλλος κόσμος» – στον άλλο κόσμο…

Όσοι λιγουρεύονται παραμύθια, παραμύθια θα φάνε. Κι όσοι φοβούνται να ματώσουν και να ξαναματώσουν κυριολεκτικά, με φόλες θα χορταίνουν.

Στον αιώνα των αιώνων αμίν…)

Για τον φόβο του στιγματισμού

Πέμπτη 21 Νοέμβρη. Το ότι το νεαρό φοιτηταριάτο της ασοεε έχει μπερδέψει την ψήφο του σε γενικές συνελεύσεις με τα like στα social media είναι κάτι που ταιριάζει στα ήθη της εποχής του. Μπορεί όποιος θέλει να ελεεινολογήσει την απόφασή τους υπέρ των «ηλεκτρονικών ψηφοφοριών», αλλά θα έχει γύρω στο 60% άδικο. Η φαντασμαγορία των εμπορευματικών επιλογών έχει κατακτήσει και τις κοινωνικές σχέσεις σαν τέτοιες… Αυτά τρώνε τα παιδιά, αυτά χέζουν. Πώς αλλιώς;

Το φοιτηριάτο της ασοεε, πρωτοπόρο του νόμου και της τάξης (από ατύχημα ή σύμπτωση), απαρριθμεί τα πλεονεκτήματα του ηλεκτρονικού wish you were not here, ζητώντας “την καθιέρωση ηλεκτρονικής πλατφόρμας μέσω της οποίας όλοι οι φοιτητές θα μπορούν να ψηφίζουν για τις φοιτητικές συνελεύσεις”: ψηφοφορία από απόσταση, σβελτάδα, αποφυγή λαθών στην καταμέτρηση (αχ αυτοί οι αλάθητοι αλγόριθμοί!), ανωνυμία… και: χωρίς τον φόβο του στιγματισμού.

Πριν σηκωθούν οι πέτρες του αναθέματος, θα πρέπει να ασχοληθούν όσοι / όσες ενδιαφέρονται για την πραγματικότητα και όχι για τις φαντασιώσεις τους, με το πως (και γιατί) η γενιά που (νομίζει ότι) ζει κάνοντας απλά μπανιστήρι ο ένας στον άλλον, φοβάται, φοβάται, και μόνον φοβάται. Όχι, δεν φταίνε οι αναρχικοί – το φαινόμενο είναι τόσο διεθνές ώστε δεν χωράνε οι ελληνικοί μικροαστικοί επαρχιωτισμοί… Όχι, δεν πρέπει να εφευρεθεί επειγόντως ένα αντι-φοβικό εμβόλιο· ακόμα κι αν κάτι τέτοιο ήταν εφικτό θα το πατεντάριζε αιώνια κάποια φαρμακοβιομηχανία. Στα σίγουρα: αυτό που ονομάζεται «πολιτικό περιβάλλον» διαμορφώνεται πια τόσο φοβικά ώστε η μόνη επιλεκταία μέθοδος «συμμετοχής στη δημοκρατία» είναι να κρύβεται ο καθένας (να νομίζει ότι κρύβεται) going digital.

Πού να σκεφτούν τα καημένα τα παιδιά (της ασοεε και όχι μόνο) πως όσο περισσότερο μεσολαβούν τις πράξεις τους με τις ηλεκτρονικές μηχανές «χωρίς τον φόβο του στιγματισμού» τόσο περισσότερο παραδίδονται στις εταιρείες ψηφιακής μεσολάβησης και πακετάρονται ανάλογα; Πού να καταλάβουν τα δύστυχα ότι η «ξεκούρασή» τους μεταφράζεται σε αλυσίδες, τις οποίες αν και όποτε αντιληφθούν (δεν είναι απαραίτητο: μακάριοι οι πτωχοί τω πνεύματι…) θα είναι αργά, πολύ αργά, και θάχουν κουραστεί;

Οι «ασφαλίτες» βρίσκονται ήδη στους λογαριασμούς τους στα social media. Και τα καημένα τα παιδιά δείχνουν ότι τους αγαπούν. Χωρίς τον φόβο του στιγματισμού: δύσμοιρα, όλοι οι μελλοντικοί εργοδότες σας έχουν ήδη τον «φακελό» σας! Κι εσείς παρτάρετε…

Δύσμοιρα και ήδη κατεστραμμένα φοιτηταριάτα αυτού του επίκαιρου είδους: η ασταμάτητη μηχανή λυπάται για εσάς· αλλά η κάθε google, σημερινή και αυριανή, σας συγχαίρει!

Καμαρώστε! (Όσο προλαβαίνετε…)

Για την “προστασία της δημοκρατίας”

Πέμπτη 21 Νοέμβρη. Το 1996 έληγαν τα 100 χρόνια διάρκειας της συμφωνίας ανάμεσα στην τότε βρετανική αυτοκρατορία και στην τότε κινεζική, με βάση την οποία το Λονδίνο είχε ουσιαστικά «νοικιάσει» το Χονγκ Κονγκ. Το 1896 η «κυβέρνα βρετανία» μπορεί να λογάριαζε (με βάση τους συσχετισμούς δύναμης που είχε υπόψη) ότι μετά από 100 χρόνια μπορεί και να μην υπάρχει κίνα…

Δυστυχώς για τα αγγλικά μεγαλεία κίνα υπήρχε. Και το Χονγκ Κονγκ της αποδόθηκε (αφού δεν ήθελε την ανανέωση της ενοικίασης), με τον όρο να διατηρήσει το καθεστώς των οικονομικών λειτουργιών του. Το Πεκίνο είχε την απαραίτητη εφευρετικότητα για να το δεχτεί: ένα κράτος, δύο συστήματα. Αν δεν το καταλαβαίνετε, υπάρχει κάτι πιο οικείο: «ειδική οικονομική ζώνη»….

Τέσσερα χρόνια νωρίτερα, το 1992, το αμερικανικό καθεστώς, προσπαθώντας να πάρει θέση μέσα στην ασιατική ομίχλη, ψήφισε ένα νόμο που αφορούσε το Χονγκ Κόνγκ.. Απο πού ως πού; Έτσι· η μόνη υπερδύναμη σήκωνε στους φαρδιούς ώμους της την φροντίδα για την «δημοκρατία» σ’ όλο τον πλανήτη! Ο «νόμος για την πολιτική σχετικά με το Χονγκ Κόνγκ» επέτρεπε στην κάθε αμερικανική κυβέρνηση να ελέγχει μια φορά τον χρόνο αν η περιοχή συνέχιζε να είναι μια καπιταλιστική όαση μέσα στην (τότε) κινεζική κομμουνιστική έρημο, αναπροσαρμόζοντας αν χρειαζόταν τις εμπορικές και τουριστικές σχέσεις μαζί της.

Τα χρόνια πέρασαν, και το «κομμουνιστικό» Πεκίνο αποδείχθηκε τόσο ικανό καπιταλιστικά ώστε στην Ουάσιγκτον όλοι οι υπεύθυνοι φλέγονται απ’ τον πυρετό πως (και αν) μπορούν να σταματήσουν αυτό το πολλαπλό υπεμαγνητικό τραίνο. Πατώντας πάνω στο νόμο του 1992, ομόφωνα η αμερικανική γερουσία (πιο ομόφωνα από ένα σκορ 417 – 1 δεν γίνεται!) ψήφισε χτες δύο καινούργιους νόμους «για τα ανθρώπινα δικαίωματα και την δημοκρατία στο Χονγκ Κονγκ». Είχαν ήδη εγκριθεί δια βοής απ’ την βουλή στις 15 του περασμένου Οκτώβρη.Ο νόμος δεν προβλέπει την αποστολή πυραύλων patriot και λίγων χιλιάδων πεζοναυτών στους νεαρούς διαδηλωτές – σταματάει πριν απ’ αυτό. Βοά όμως ότι το ψοφιοκουναβιστάν θέλει να βοηθήσει αυτούς τους νέους.

Πριν 4 ημέρες (Δευτέρα 18 Νοέμβρη Του Χονγκ Κόνγκ το κάγκελο) γράφαμε μεταξύ άλλων: Εν αναμονή μιας απόφασης του αμερικανικού κογκρέσσου που θα λέει πως ούτε οι μολότοφ ούτε τα βέλη είναι όπλα (αν χρησιμοποιούνται εναντίον «αναθεωρητικών δυνάμεων», όπως η κίνα ή το ιράν…). Ε, ο νόμος της συνόδου νο 1838 κάνει ακριβώς αυτό. Κρίμα μωρέ: μπήκε προς συζήτηση τον περασμένο Ιούνη, λίγες ημέρες μετά τις πρώτες διαδηλώσεις στο Χονγκ Κονγκ (λες και το ήξεραν στην Ουάσιγκτον). Και εγκρίνεται ταυτόχρονα με το τέλος της εμβληματικής κατάληψης του χονγκ-κονγκονέζικου πολυτεχνείου. Πόρνη δημοκρατική γραφειοκρατία!

Αν διαβάσει κανείς τα δημοσιευμένα πρακτικά της συζήτησης στην αμερικανική γερουσία καταλαβαίνει το προφανές: στο ψοφιοκουναβιστάν, ψάχνοντας να φρενάρουν το κινεζικό τραίνο, πιστεύουν ότι επιβάλλοντας «κυρώσεις» στο Χονγκ Κονγκ κάτι θα κάνουν. Φυσικά, μετά την οριστική ψήφιση του νόμου, εξαρτώνται απ’ το ψόφιο κουνάβι (ή όποιο μελλοντικό άγριο θηρίο στο άσπρο σπίτι) πρώτον να τον υπογράψει, και ύστερα το τι, πως και πότε της εφαρμογής του.

Εκείνο που είναι ανεξάρτητο απ’ το ψοφιοκουναβιστάν είναι η αντίδραση του αυτοκρατορικού Πεκίνου. Μετά από σχεδόν 6 μήνες καταγγελιών ότι η Ουάσιγκτον είναι πίσω απ’ την urban riot στο Χονγκ Κονγκ, το Πεκίνο έχει στα χέρια την πιο επίσημη απόδειξη των ισχυρισμών του που θα μπορούσε να φανταστεί. Κατά συνέπεια έχει έναν λόγο παραπάνω να επιταχύνει το σφίξιμο της θηλειάς γύρω απ’ τον λαιμό του αμερικανικού high tech καπιταλισμού – ακόμα κι αν το φευγάτο ψόφιο κουνάβι το παίξει «hold». Και το σφίξιμο λέγεται «ενδιάμεση εμπορική συμφωνία; ναι, παρακαλούμε περιμένετε λίγο…»

Θα αναρωτιόταν κανείς: τι είδους και πόσο μεγάλη είναι η αμερικανική αδυναμία που αναγκάζει το us imperium να βγαίνει τόσο ανοικτά και τόσο φόρα μόστρα για να «υπερασπιστεί» μια νεολαιίστικη εξέγερση (περιορισμένη για τα κινεζικά δεομένα) υπονομεύοντάς την τελικά; Μπορεί να φανταστεί κανείς έναν παρόμοιο νόμο προς υπεράσπιση των «κίτρινων γιλέκων»;

Η απάντηση είναι εύλογη και σύντομη: πολύ μεγάλη η αδυναμία!

(φωτογραφίες: Έχοντας εφεύρει την μηχανή «αντίστροφης πορείας στο χρόνο» το Πεκίνο αποφασίζει να ψηφίσει σήμερα το «νόμο για τα ανθρώπινα δικαιώματα και την δημοκρατία στο Los Angeles», καταδικάζοντας χωρίς δεύτερη σκέψη την αθώωση των μπάτσων που ξυλοφόρτωσαν τον Rodney King. Ο νόμος έχει άμεση εφαρμογή απ’ τις 30 Απρίλη του 1992 και περιλαμβάνει: την άμεση αποστολή όπλων και πυρομαχικών στους εξεγερμένους, την προετοιμασία του κινεζικού στρατού για προειδοποιητικά κτυπήματα κατά του αμερικανικού στην Καλιφόρνια, και την καθημερινή ενημέρωση του κινεζικού υπουργικού συμβουλίου για τις εξελίξεις.

Καθώς μέρα με την ημέρα οι νεκροί αυξάνουν στο L.A. στη χρονομηχανή μπαίνουν κι άλλες δημοκρατικές δυνάμεις. Το ιράν στέλνει ένα αεροπλανοφόρο του να περιπολεί έξω απ’ το Long Island, ενώ η αρχικά διστακτική Μόσχα στέλνει στρατηγικά βομβαρδιστικά στις βάσεις της στην κούβα. Όλος ο πολιτισμένος κόσμος, με μια φωνή, λέει το ίδιο: αν δεν αποκατασταθεί άμεσα η δημοκρατία και η δικαιοσύνη στις ηπα, θα επιβληθεί δια των όπλων…)

Το τέλος του δρόμου…

 

Πέμπτη 21 Νοέμβρη. Μπορεί στα μέρη μας, όχι από διακριτικότητα αλλά απ’ αυτήν την γνήσια συμμαχική έφεση που κάνει τους έλληνες αληθινούς τσατσορούφιανους των αφεντικών τους, να μη δίνεται ιδιαίτερη σημασία στην αμερικανική κοινοβουλευτική ανακριτική επιτροπή για το ukraine-gate. Διεθνώς όμως το θέμα παρακολουθείται απ’ αυτούς που πρέπει… Τώρα ειδικά που το ψόφιο κουνάβι κάνει αναγκαστικά και δύσθυματην τελευταία σύντομη ευθεία της προεδρίας του – πράγμα που σημαίνει κάποια σοβαρά πράγματα.

Χθες κατέθεσε στην «προανακριτική» ο Gordon Sondland, ειδικός εκπρόσωπος / πρέσβης του ψόφιου κουναβιού για την ευρώπη. Το έδωσε (το ψόφιο κουνάβι) χωρίς οίκτο, για τα νταραβέρια του (τους εκβιασμούς του δηλαδή) προς τον ουκρανό πρόεδρο Ζelensky. Και δεν έδωσε μόνο το ψόφιο κουνάβι. Έδωσε και τον plus one Πομπηία και άλλους υπουργούς. Αν αυτό το τελευταίο προχωρήσει, βλέπουμε τον Πομπηία να αγοράζει ακίνητο στο ελλαδιστάν (τι είναι 250 ψοροχιλιάρικα;) και να γίνεται μόνιμος κάτοικος Αιγίνης – εκεί, παρεάκι… Και να σκεφτεί κανείς ότι ο Sondland είναι (ήταν…) απ’ τους πιο στενούς συμμάχους και έμπιστους του ψόφιου κουναβιού – επιπλέον: και χορηγός του. Όταν η «μεταστροφή» των πρώην συμμάχων αρχίζει να σκαρφαλώνει ψηλά, η απόλυση περιμένει στο λογιστήριο…

Θα έλεγε κανείς ότι μετά την κατάθεση και του Sondland οι κατηγορίες κατά του ψόφιου κουναβιού (για «παράβαση καθήκοντος» κλπ) έχουν ήδη στοιχειοθετηθεί. Ίσως όμως υπάρχουν μερικές ακόμα «σταγόνες» σ’ αυτό το κινέζικο μαρτύριο, αφού το να «μιλάει ο Sondland» θα λύσει κι άλλων τις γλώσσες.

Όλα δείχνουν ότι το 2020 θα είναι (διεθνώς) αλλιώς. Και – λυπούμαστε – όχι καλύτερο απ’ το 2019…