Year: 2019

Project europe 2

Τρίτη 26 Νοέμβρη. Όταν η καταλανική ανταρσία βρισκόταν στο φόρτε της (με το ψημοψήφισμα για την κρατική ανεξαρτησία, και η ισπανική καταστολή), πριν δύο χρόνια, ο γνωστός Γιούνκερ είχε δηλώσει (για να στηρίξει την άποψη ότι η ε.ε. και η ευρωζώνη δεν πρόκειται να αναγνωρίσουν ένα καταλανικό κράτος) ότι εδώ δεν θα καταφέρνουμε με 28, θα τα καταφέρουμε με 98;

Ο Γιούνκερ είχε δίκιο απ’ την ανάποδη!!! Το πολιτικό (και ιδεολογικό) πρόβλημα του project europe είναι, ακριβώς, το «28»: το ότι, δηλαδή, στα συστατικά του μέρη περιλαμβάνονται όλα τα ιστορικά ιμπεριαλιστικά «έθνη κράτη», με τις αντίστοιχες ιδεολογίες / μυθολογίες για κατανάλωση των υποτελών, και όλα τα (συχνά φαντασιακά) “Plan B” των αφεντικών τους όταν ζορίζονται.

Όταν η «οικονομική σύνθεση» είναι εφικτή – κι αυτό έχει συμβεί σε αρκετό βαθμό στο project europe – η μορφή έθνος / κράτος (εξοπλισμένη με όλα τα «παλιά μεγαλεία»…) είναι αντιδραστική! Δεν είναι τυχαίο ότι η κατάλληλη ιδεολογία για να υποστηρίξει την «εθνικότητα» μέσα στο project europe είναι αυτή του φασισταριού! Η αριστερά (του κράτους και του κεφάλαιου) προσπάθησε φιλότιμα να κολλήσει «αριστερό πρόσημο» σ’ αυτήν την ιστορία· απέτυχε παταγωδώς, και το μόνο που έκανε είναι «να ρίξει νερό στον μύλο της αντίδρασης»…

Αν τα συστατικά του project europe ήταν εφικτό να γίνουν όχι τα «28» ευρωπαϊκά έθνη / κράτη αλλά οι «98» ευρωπαϊκές περιφέρειες, οι «ενωμένες πολιτείες της ευρώπης» θα ήταν ήδη γεγονός.

Φυσικά, το ακούμε ήδη, είναι αρκετοί (που παριστάνουν τους «αντι-ιμπεριαλιστές») που με χαρά θα έβλεπαν την πλήρη διάλυση του project europe. Στα μέρη μας το δήλωναν ανοικτά επί χρόνια. Καθόλου παράδοξο το ότι άλλους τους καβάλησαν οι ντόπιοι φασίστες, και άλλοι έγιναν εξουσία για να κάνουν ένα καλό μέρος της λάτζας της «αντιευρωπαϊκής δουλειάς»: συμμαχία με την Ουάσιγκτον, το Τελ Αβίβ και το Κάιρο· και παραχώρηση βάσεων στους δύο πρώτους.

Επ’ αυτού, επί της εθνικής γραμμής, ο «αντι-εε αντι-ιμπεριαλισμός» κάτι έπαθε… Και κλάταρε…

(Μιας και η ασταμάτητη μηχανή, σαν αυτόνομη εργάτρια, δεν συμμετέχει στα διλήματα των αφεντικών, του είδους «μένουμε ευρώπη» vs «μένουμε άνω τζούτζουλα» – αφίσα επάνω, πριν το θρυλικό “δημοψήφισμα” του ’15 και ενάντιά του – έχει την πολυτέλεια να τα καταλαβαίνει, και να αναλύει το πως αυτά μεταφέρονται στους πληβείους. Κατά συνέπεια θεωρεί γελοίο το «επαναστατικό πάθος» του να πάρει κάνεις θέση υπέρ της μιας ή της άλλης μερίδας του κεφάλαιου.

Αλλά θεωρεί επίσης αυτοκτονικές τις συνέπειες τέτοιων «παθών»: όπως η θρυλική «αντιπαγκοσμιοποίηση» γέννησε το μόνο που μπορούσε, φασιστοεθνικιστικές πολιτικές βιτρίνες, έτσι και η υπεράσπιση του «εθνικού κράτους» στην ευρώπη γεννάει τέρατα· και μόνο τέτοια θα μπορούσε να γεννήσει.

Όσο για το θεώρημα ότι «στην εθνική κλίμακα» οι ταξικοί, εργατικοί αγώνες είναι ευκολότεροι (;;;) πού αποδεικνύεται;)

Θέσεις μάχης

Τρίτη 26 Νοέμβρη. Οι παγκόσμιες αλλαγές, ακόμα και οι ανατροπές που βρίσκονται σε εξέλιξη, είναι σεισμικές. Και θα επηρεάσουν, επηρεάζουν ήδη, και το τελευταίο καλύβι σ’ αυτόν τον πλανήτη…

Μέσα στα ζόρια της Ιστορίας υπάρχει, ευτυχώς, και κάτι χρήσιμο: όλοι / όλες που κολυμπούν στους βάλτους της μικροαστικής σαπίλας (εκατομμύρια…) είναι αδύνατο πια να καταλάβουν· κι ακόμα πιο αδύνατο να σηκώσουν μπόι. Αλλά η αυτόνομη εργάτρια αναρωτιέται: ποιός θα ήθελε συμμαχητές σ’ αυτόν τον πόλεμο, τον ζόρικο, πολυεπίπεδο και αβέβαιο εργατικό πόλεμο που έχει ξεκινήσει, ποιος θα ήθελε λοιπόν συμμαχητές τους ομφαλοσκόπους; Ευτυχώς λοιπόν: τα παραμύθια, τα παχιά λόγια και τα παπατζιλίκια τελειώνουν. Και οι κατεργαραίοι πάνε στους πάγκους τους.

Σημειώστε το κάπου, θα χρειαστεί: αυτό το νόστιμο και νεοφιλελεύθερο ότι «πραγματικότητα είναι ό,τι εγώ και η παρέα μου θεωρεί τέτοια» είναι ένας εξαιρετικός επιτάφιος! Χωρίς θρήνο – με χάχανα…

Με χάχανα – αλλά επιτάφιος!

Και καλή τύχη…

Τρίτη 26 Νοέμβρη. Ποιός, άραγε, δεν θα θαύμαζε τις καλλιτεχνικές διαρρήξεις με πλούσια λεία; Οι «pink panthers» (ένα σχήμα για το οποίο αν ισχύει ότι είχε πάνω από 300 βαλκάνια μέλη, τότε πρόκειται για την πρώτη στην παγκόσμια ιστορία μαζική οργάνωση χρυσοδάκτυλων – και μια ριζική απομυθοποίηση της «βαλκανικής καθυστέρησης»!) έγιναν θρύλος ακριβώς γι’ αυτό: επειδή το μυαλό τους δούλευε τόσο καλά ώστε τα χέρια τους έκαναν θαύματα.

Γράψαμε «έγιναν θρύλος»; Μπορεί να συνεχίζουν. Η χθεσινή διάρρηξη σε μουσείο στην Δρέσδη και η κλοπή βασιλικών κοσμημάτων του 18ου αιώνα, κυρίως διαμαντιών, έχει όλη την ευφυή αύρα των “pink panthers”: μια φωτιά σε κοντινό υποσταθμό κόβει το ρεύμα στην περιοχή, τα κυκλώματα ασφαλείας δουλεύουν με μπαταρίες, κι αυτοί – δύο ή περισσότεροι; – μπουκάρουν σβέλτα. Κόβουν σίδερα, ανοίγουν πόρτες… Όταν σκάει το περιπολικό έχουν γίνει καπνός.

Εντάξει. Τα διαμάντια δεν θα πουληθούν στις upper τάξεις για να δοθούν επιδόματα ανεργίας σε βαλκάνιους προλετάριους… Θέλουμε να πούμε: ακόμα και οι καλλιτέχνες των διαρρήξεων ζουν μια ζωή διαχωρισμένη απ’ τα «βάσανα των πολλών». Ωστόσο ένας σοβαρός λόγος που τέτοιοι παράνομοι γίνονται θρυλικοί στους «πολλούς» είναι επειδή ανασκευάζουν δύο βασικά θεωρήματα του νόμου και της τάξης: ότι οι εγκληματίες είναι ηλίθιοι (σε σχέση με τους διώκτες τους) και ότι είναι αιμοβόροι.

Τίποτα απ’ τα δύο. Ακόμα κι αν το προλεταριάτο θαυμάζει τέτοιους καλλιτέχνες μέσα απ’ τους λάκους του, υπάρχει κάτι αυθεντικό (αν και πικρό) στον θαυμασμό: η ποιοτική ανωτερότητα του παραβάτη απέναντι στη μηχανική και στην ανθρωποαστυνομία του φράχτη…

Αυτό είναι, στην πραγματικότητα, το ελκυστικό… Όχι τα διαμάντια… Το ελκυστικό είναι η τέχνη της αναίμακτης εισόδου στο και της εξόδου από το κάστρο – με το θησαυροφυλάκιο στην πλάτη!

Το ελκυστικό είναι οι Φαντομάδες!

(φωτογραφία: Το μουσείο στη Δρέσδη, αγέρωχο, στη θέση του. Πουθενά δεν διακρίνεται η «είσοδος κινδύνου»….)

Φεύγω, μέρα νύχτα…

Δευτέρα 25 Νοέμβρη. Παράξενες οι ιδιοτροπίες της ακοής. Και της ακρόασης. Αλλά να: σ’ αυτόν τον κόσμο που δεν είναι ο κόσμος μας συμβαίνουν κι αναπάντεχα. Κι έτσι πρέπει να είναι, όσο είναι. Πριν μας ξεράσει εντελώς η τυποποίηση και οι μηχανές της. Πριν μας ξεράσει εντελώς θα έχουμε βρει τόπους εξορίας.

Στην προτελευταία ρουφηξιά, ανάμεσα στα δακτυλίδια του καπνού, στη διαστολή του χρόνου και στη συστολή του εαυτού, μπορεί και να ερωτευτείς – ενόσω καίγεσαι σαν βάτος. Στην τελευταία ρουφηξιά θα ορκιστείς – και θα τηρήσεις τον όρκο σου για πάντα.

Τι να καταλάβουν όμως οι φλώροι απ’ όλα αυτά; Οι άκαπνοι από μέσα κι απ’ έξω; Τίποτα και ποτέ· είναι τόσο κομπλεξικοί και τόσο ανάξιοι. Τι κι αν είναι τώρα πλειοψηφία; Τι κι αν μοστράρονται; Ποτέ δεν θα μπουν σ’ ένα τραίνο για να χαθούν. Και πάντα χαμένοι θα είναι…

Νόμιζουν ότι το πλήκτρο enter θα τους σώσει… Αυτούς και τους θώρακές τους…

Συρία: smoke on the water

Δευτέρα 25 Νοέμβρη. Το ότι ο αμερικανικός στρατός και οι ypg βάσαλοί του ελέγχουν τα πετρελαιοπήγαδα ανατολικά του Ευφράτη δεν σημαίνει μόνο ότι «ο αμερικανικός στρατός και οι ypg βάσαλοί του ελέγχουν τα πετρελαιοπήγαδα ανατολικά του Ευφράτη». Σημαίνει και κάπως περισσότερα.

Χτες η αμερικανική αεροπορία βούλιαξε στον Ευφράτη 4 πλοία που μετέφεραν πετρέλαιο που είχαν αγοράσει απ’ τα προστατευόμενα πετρελαιοπήγαδα. Υποθέτει κανείς ότι το είχαν πληρώσει· δεν θα μπορούσαν να το κλέψουν. Ωστόσο η αμερικανική κατοχική διοίκηση υποστηρίζει ότι θα το πήγαιναν σε μέρος ελεγχόμενο απ’ τον Άσαντ. Τίμιο εμπόριο ή «λαθρεμπόριο»; Μάλλον το δεύτερο, και η Ουάσιγκτον δεν τα γουστάρει αυτά – αν επωφελείται ο Άσαντ.

Κι έτσι βομβάρδισαν τα ποταμόπλοια, και το πετρέλαιο κάηκε. Μαζί του και τα πληρώματα τους – όλο και κάποιοι θα βρίσκονταν on board, για το μεροκάματο. Είπαμε: μην παίρνετε αθώο ύφος για να ξεγελάσετε τους κατοχικούς! Και τα λεφτά θα σας πάρουν, και σάβανα θα σας φτιάξουν…

Πετρέλαιο και θάνατος

Δευτέρα 25 Νοέμβρη. Τον Ιούλη του 2018 η ιταλική πετρελαϊκή eni (την οποία το νοτιοκυπριακό καθεστώς θέλει να κάνει «ασπίδα» των οικοπέδων του) υπέγραψε συμφωνία με την libyan national oil corporation για την δημιουργία μιας κοινής επιχείρησης εκμετάλλευσης και εμπορίου λιβυκών πετρελαίων. Την mellitah oil and gas company.

Η mog εκμεταλλεύεται κοιτάσματα στην επαρχία zawiya, στα δυτικά της Τρίπολης, μια περιοχή που ελέγχεται απ’ την μία απ’ τις δύο «διεθνώς αναγνωρισμένες» κυβερνήσεις στη λιβύη. Η eni, σαν ο φραγκάτος εταίρος, προέλαβε ένοπλους για να προστατεύουν τις εγκαταστάσεις. Αλλά το security δεν είναι η πρώτη, ούτε η μόνη δουλειά αυτών των ένοπλων. Πληρώνονται από το 2017 απ’ το ιταλικό κράτος για να «συντηρούν» στρατόπεδα συγκέντρωσης προσφύγων / μεταναστών σε λιβυκό έδαφος.

Το τι σημαίνουν στρατόπεδα συγκέντρωσης προσφύγων / μεταναστών στη λιβύη δεν θα θέλατε να το ξέρετε… Είναι, σίγουρα, μια επικερδής επιχείρηση άπαξ και μια περιοχή αυτοχαρακτηριστεί σαν «συνοριακή ζώνη» – της ιταλίας ή/και της ε.ε. Υποθέτουμε πως έχετε παρακολουθήσει την ασταμάτητη μηχανή και τις προηγούμενες ημέρες· οπότε μπορούμε να συνεννοηθούμε.

Η δουλειά, λοιπόν, των ένοπλων συμμοριών στο λιβυκό έδαφος, που αν χρειαστεί «ξεπλένονται» σαν φύλακες καθώς πρέπει πετρελαϊκών επιχειρήσεων, είναι να εμποδίζουν αφρικάνους πρόσφυγες / μετανάστες να φύγουν προς λιβύη μεριά. Όσοι «συλλαμβάνονται» είτε στις λιβυκές ακτές είτε στα λιβυκά χωρικά ύδατα, αν είναι «τυχεροί», βασανίζονται με διάφορους τρόπους· προς παραδειγματισμό των υπόλοιπων. Αλλά οι πληρωμένες και απ’ το ιταλικό κράτος συμμορίες έχουν κι άλλη μέθοδο: από τότε που η Ρώμη τους χάρισε μερικά ταχύπλοα «λιμενοαστυνομίας» κυνηγούν τα πλοιάρια των δραπετών και τα βουλιάζουν. Επειδή (έτσι λένε τα συμβόλαιά τους) δεν πρέπει να φτάνουν ούτε τις ιταλικές ακτές ούτε τα πλοία των βορειευρωπαϊκών μκο που προσπαθούν να τους σώσουν…

Καταλαβαίνετε τώρα τι ακριβώς ήταν η «πολιτική» καθαρμάτων σαν τον Salvini: πρόκειται για την ιταλική εφαρμογή της συμφωνίας που έχει γίνει με τις λιβυκές συμμορίες ανθρωποκυνηγών, οι οποίοι μπορεί να χρειαστούν και σαν σεκιουριτάδες της eni· και ό,τι άλλο, μελλοντικά.

(φωτογραφία πάνω: Στη μέση ο Abd Al-Rahman Milad –“Bija”. Γνωστός αρχισυμμορίτης στη λιβύη, απ’ την zawiyah… και επίσημος συνομιλητής του ιταλικού υπ.αμ…

κάτω: Αυτοί είναι όσοι επέζησαν απ’ την βύθιση ενός πλοιαρίου, 5 μίλια απ’ την ακτή της al-Khoms, στις 25 Ιούλη του 2019. Τουλάχιστον 150 άλλοι πνίγηκαν…)

Γεωπολιτική και θάνατος

Δευτέρα 25 Νοέμβρη. Απάνθρωπες συνθήκες, στις οποίες συμπεριλαμβάνονται πολύ έντονος υπερπληθυσμός, ανθυγιεινές συνθήκες, κακής ποιότητας φαγητό και νερό που καταλήγει στον υποσιτισμό, έλλειψη σωστής περίθαλψης… και βία απ’ τους φρουρούς, ξυλοδαρμοί και ηλεκτροσόκ… Αυτές ήταν, περιληπτικά, οι διαπιστώσεις της human rights watch το καλοκαίρι του 2018 απ’ την κατάσταση στα λιβυκά στρατόπεδα συγκέντρωσης. Αν βγάλει κανείς την βία των ανθρωποφυλάκων οι διαπιστώσεις ταιριάζουν απόλυτα και στα ελληνικά στρατόπεδα συγκέντρωσης (σίγουρα επί φαιορόζ γκουβέρνου). Η βία των ανθρωποφυλακων, απλά, δεν χρειάζεται: πώς να φύγουν οι κρατούμενοι απ’ τα νησιά του ανατολικού Αιγαίου; Αντίθετα στον Έβρο οι ξυλοδαρμοί και οι κλοπές σε βάρος προσφύγων / μεταναστών είναι αποδεδειγμένη πρακτική.

Το ελληνικό κράτος συμμετέχει (διακομματικά…) σ’ αυτήν την «μαύρη διεθνή». Σίγουρα δεν μπόρεσε να κάνει outsourcing τα κάτεργα· η τουρκία δεν είναι λιβύη. Τώρα ο ρημαδοΚούλης επιδεικνύει έναν κάποιον «ανθρωπισμό», με την μετακόμιση στην ενδοχώρα, σε κάπως καλύτερες συνθήκες, μερικών χιλιάδων απ’ αυτούς που έχουν ήδη υποφέρει στα ελληνικά κάτεργα. Υπόσχεται όμως και «κλειστά στρατόπεδα» – αυτά είναι το απαραίτητο συμπλήρωμα του δεξιού ανθρωπισμού… Υπόσχεται, επίσης, και «αυστηρή φύλαξη» των θαλάσσιων συνόρων… Κάθε στοιχειωδώς νοήμων καταλαβαίνει τι σημαίνουν αυτά τα δύο.

(φωτογραφία: Δεν τον ξέρετε… Απλά τον έπνιξαν, κάπου στη Μεσόγειο… Και;

Πείτε: Ας αφήσουμε τους συναισθηματισμούς – έτσι κι αλλιώς κρατάνε λιγότερο από φτάρνισμα… Έχουμε τις δουλειές μας…)

Στρίμωγμα; Ελιγμός;

Κυριακή 24 Νοέμβρη. Χτες Σάββατο θα έληγε και τυπικά η συμφωνία «ανταλλαγής πληροφοριών» μεταξύ των στρατών της Σεούλ και του Τόκιο, γνωστή σαν GSOMIA. Τον περασμένο Αύγουστο η Σεούλ ανακοίνωσε ότι δεν σκοπεύει να την ανανεώσει, απαντώντας έτσι σε διάφορα μέτρα εμπορικού πολέμου του Τόκιο εναντίον των βιομηχανιών της.

Κι ενώ όλοι ήταν βέβαιοι και περίμεναν το βράδυ της Παρασκευής να ανακοινωθεί απ’ την Σεούλ και ο τυπικός θάνατος της συμφωνίας, έγινε το ανάποδο. Ο αξιωματούχος Kim Yoy-geun ανακοίνωσε ότι η Σεούλ ΔΕΝ αποσύρεται απ’ την συμφωνία – αν και διατηρεί το δικαίωμα να το κάνει, αν χρειαστεί, μελλοντικά. Μετά απ’ αυτό η GSOMIA ανανεώθηκε «αυτόματα» για μια ακόμα χρονιά… Στην ίδια συνέντευξη ο αξιωματούχος Kim ανακοίνωσε ότι η Σεούλ «παγώνει» την προσφυγή της στον wto κατά των ιαπωνικών δασμών και εμπορικών απαγορεύσεων…

Αν και το τελευταίο θα μπορούσε να εξηγηθεί (επειδή σύντομα δεν θα υπάρχει το συμβούλιο προσφυγών του wto, οπότε μάταιος κόπος) το πρώτο μοιάζει κατ’ αρχήν ανεξήγητο, με δεδομένη την υποστηρίξη που είχε εντός νότιας κορέας ο Moon γι’ αυτήν την απόφαση. Η Ουάσιγκτον πίεζε απ’ το καλοκαίρι την Σεούλ να μείνει στην «συμφωνία κατασκοπείας», πράγμα που κάνει ακόμα μεγαλύτερη την ζημιά για τον Moon. Είναι, μήπως, ενδοτικός στις αμερικανικές πιέσεις;

Κάποιοι υποστηρίζουν πως τώρα ο σοσιαλδημοκράτης Moon κοντράρει απευθείας την Ουάσιγκτον (στις διαπραγματεύσεις για την ανανέωση των αμερικανικών βάσεων, με τους αμερικάνους να ζητουν 5 δις για τα έξοδα του να προσφέρουν «προστασία» στη Σεούλ, και την πλευρά του Moon να λέει, ως τώρα, «ούτε να το σκεφτόσαστε»), και δεν έχει την πολυτέλεια δύο μετώπων ταυτόχρονα. Και Τόκιο και Ουάσιγκτον. Συζητήσιμο.

Συζητήσιμο επειδή το θέμα των κορεατισσών comfort women (των αιχμάλωτων στα ιαπωνικά στρατόπεδα συγκέντρωσης που κατέληξαν να γίνουν «γυναίκες της χαράς» για τον στρατό κατοχής) παραμένει πολύ σοβαρό και ευαίσθητο για την νοτιοκορεατική κοινωνία, οπωσδήποτε την αριστερά της στην οποία ανήκει ο Moon. Και η στάση του Τόκιο σ’ αυτό ήταν η αφορμή (αν και καθόλου η αιτία) της πρόσφατης σύγκρουσης.

Μαθαίνουμε όμως τώρα ότι πριν 4 ημέρες ο πρόεδρος της νοτιοκορεατικής βουλής Moon Hee-sang μετέφερε στο Τόκιο μια ιδέα του, για να λυθεί το «πρόβλημα των αποζημιώσεων»: την δημιουργία ενός κοινού ταμείου που θα συγκεντρώσει εθελοντικές εισφορές ιαπωνικών και νοτιοκορεατικών επιχειρήσεων, καθώς και πολιτών, μέσα απ’ το οποίο θα αποζημιωθούν και οι comfort women και όσοι νοτιοκορεάτες δούλεψαν σαν σκλάβοι στα ιαπωνικά στρατόπεδα καταναγκαστικής εργασίας στη διάρκεια του β παγκόσμιου. Στον φασίστα ιάπωνα πρωθ. Shinzo Abe αρέσει αυτή η ιδέα – όχι άδικα.

Αν τέτοια είναι η βάση κάποιων διαπραγματεύσεων στα παρασκήνια που οδήγησαν τον πρωθυπουργό Moon να αποφασίσει «μένουμε στην GSOMIA», τότε ο σοσιαλδημοκράτης Moon ίσως σκάβει τον λάκο του. Γιατί δεν ήταν τα λεφτά το ζήτημα· ήταν και είναι ο ανανεωμένος ιαπωνικός εθνικισμός / μιλιταρισμός απέναντι στον ανανεωμένο νοτιοκορεατικό εθνικισμό. Αν γίνει δεκτός ο επιχειρηματικός εθελοντισμός, το Τόκιο απαλλάσσεται για το γεγονός ότι αντέδρασε σαν κράτος σε μια νοτιοκορεατική δικαστική απόφαση που αφορούσε ιαπωνικές ιδιωτικές εταιρείες (σχετικά με αναγκαστικές αποζημειώσεις…). Και, έτσι, βγαίνει δικαιωμένο. Αντίθετα η απόφαση του νοτιοκορεατικού δικαστηρίου μένει στον αέρα, αφού εθελοντικά και μόνο εθελοντικά οι ιαπωνικές επιχειρήσεις θα δώσουν τον οβολό τους. Που μπορεί να είναι σημαντικός, δεν λέμε το αντίθετο. Αλλά το δικαστήριο είχε αποφασίσει υποχρεωτικές κατασχέσεις περιουσιακών τους στοιχείων. Οπότε, με λίγο εθελοντισμό, οι ιαπωνικές εταιρείες σώσουν και τα προσχήματα και τις νοτιοκορετικές εγκαταστάσεις τους. Η κυβέρνηση Moon τι θα σώσει;

Αν τσαμπουκαλεύεσαι και μετά κάνεις πίσω χάνεις δυο φορές. Και επειδή δεν κατάλαβες έγκαιρα τους σε βάρος σου συσχετισμούς (αν ήταν πράγματι σε βάρος σου), και επειδή προσπαθείς να πουλήσεις για «αρετή» την υποχώρησή σου. Αν και η ασταμάτητη μηχανή δεν είναι τόσο καλά εξοικειωμένη με τα πολιτικά ήθη και έθιμα στη νότια κορέα, υποψιάζεται ότι ο Moon διακυνδυνεύει να προκαλέσει την οργή των ίδιων των οπαδών του μ’ αυτούς τους «ελιγμούς».

Αν δεν μπορεί να βγάλει σύντομα κάποιον «λαγό απ’ το καπέλο» τότε θα είναι εύκολο να κατηγορηθεί για λιποψυχία. Κακό για την πολιτική κεφαλή του… Καλό για τους ακρο-δεξιούς αντιπάλους του…

Το κράτος σύνορο (η χωρητικότητα)

Κυριακή 24 Νοέμβρη. Να το άλλο φασιστοπαράδειγμα, του είδους «το πλοίο γέμισε». Στην μικρή κλίμακα του γνωστού δεξιού / ακροδεξιού κατά πλειοψηφία νησιού Σάμος. Το σύνολο των κατοίκων του νησιού είναι πάνω από 33 χιλιάδες, και είναι θυμωμένοι επειδή (λένε) 1.000 ή 2.000 πρόσφυγες / μετανάστες (που θα μένουν σε κάποιο στρατόπεδο) είναι too much, και δεν «χωράνε» στο νησί. Εφευρίσκουν κάτι αριθμητικά τρικ, και υποφέρουν.

Το 2019, στη διάρκεια της τουριστικής σαιζόν, «χώρεσαν» στη Σάμο πάνω από 300.000 τουρίστες (ο αριθμός είναι υποεκτιμημένος…), εκ των οποίων οι μισοί έφτασαν αεροπορικά. Όχι όλοι μαζί, αυτό είναι βέβαιο. Αλλά είναι απίθανο να υπήρξε ημέρα που δεν «χωρούσαν» μια χαρά στο νησί 3, 4 ή 5 χιλιάδες τουρίστες· και θα ήταν ευχής έργο να είναι διπλάσιοι. Την τουριστική «χωρητικότητα» και τις ελπίδες της αποδεικνύουν τα καινούργια ξενοδοχεία που φτιάχνονται κάθε χρόνο εκεί….

Απέναντι σ’ αυτούς, κι άλλους τόσους κι άλλους τόσους, η Σάμος δεν είναι αυτό το επίφοβο που σημαίνει «σύνορο» (και μάλιστα εναντίον μοχθηρών Erdogan). Είναι «παράδεισος», είναι το «κέντρο του κόσμου»! Γίνεται «σύνορο» απέναντι στους ανεπιθύμητους. Που είναι τέτοιοι επειδή έρχονται με λαστιχιένιες βάρκες, χωρίς visa cards, φορώντας κάτι φωσφοριζέ γιλέκα και ταλαιπωρημένες εκφράσεις. Αν έρχονταν με κότερα και αέρα πεινασμένου θαλασσόλυκου που τρώει (και πληρώνει) τα πάντα, τότε…

Ωωωω τότε! Τεμενάδες θα τους έκαναν….

Το κράτος σύνορο (το πολιτικό επίτευγμα)

Κυριακή 24 Νοέμβρη. Τα πιο πάνω είναι κοινότοπα. Όσο κοινότοπα ότι το είδος «άνθρωπος» έχει σάρκες, κόκκαλα, αισθητηριακά όργανα, ανάγκες, επιθυμίες και φόβους. Με κοινοτοπίες αναλώνονται οι καθημερινές κουβέντες εκατομυρίων υπηκόων· όχι, όμως, μ’ αυτές που προκαλούν το κράτος και το παρακράτος!

Απ’ την στιγμή που η ιδέα του κράτους / σύνορο εμπεδώθηκε μαζικά από δεξιούς και αριστερούς (φασίστες τους θεωρούμε…), απ’ την στιγμή δηλαδή που οι πολιτικοί και ιδεολογικοί προσδιορισμοί του κράτους, των αφεντικών και των μικροαστών λακέδων τους καθιερώθηκαν σαν τόσο ακλόνητοι όσο είναι τα βουνά και οι θάλασσες, τα υπόλοιπα είναι παιχνιδάκι. Η ορολογία «ροές» έχει υιοθετηθεί τόσο ώστε αν και καθαρόαιμα φασιστική οι πιο ακραίοι ρατσιστές βαριούνται να την χρησιμοποιήσουν. (Προτιμούν το «εισβολή», «σχέδιο κατά της πατρίδας» κλπ). Το ότι, επίσης, πρόκειται για «πρόβλημα» είναι αυτονόητο· τα 30 εκατομμύρια τουριστών όχι, ούτε «ροές» είναι, ούτε «πρόβλημα», ούτε «εκβιασμός του Erdogan». Ούτε, βέβαια, όταν πρόκειται για τουρίστες ή «επενδυτές», ανακοινώνει κανείς κάθε μέρα «πόσοι έφτασαν» με εκείνο τον τόνο βογγητού στη φωνή που σημαίνει «πνιγόμαστε», «αμάν πια»!

Είναι η γενική (και ανομολόγητη συχνά) υιοθέτηση αυτών των βασικών ρατσιστικών θέσεων / προϋποθέσεων που έχει αφήσει στους κατά την γνώμη τους «αντιρατσιστές» ένα ελάχιστο και ευκαιριακό «παραθυράκι», αυτό του ανθρωπισμού. Το οποίο, αφού χλεύασε θανάσιμα το φαιορόζ γκουβέρνο, απαλλοτριώνει τώρα το δεξιό. Όταν φυλάκιζαν μέλη διασωστικών οργανώσεων για «σωματεμπορία» ελάχιστοι νοιάζονταν… Όταν πότε εδώ και πότε εκεί ξυλοφόρτωναν (και ξυλοφορτώνουν) κόσμο στον Έβρο και τον ξαναέριχναν (τον ξαναρίχνουν) στο ποτάμι κανείς δεν ξέρει, κανείς δεν είδε… Όταν πέθαινε κόσμος απ’ το κρύο τα ίδια… Όταν, όταν, όταν…

Εδώ που τα λέμε μ’ αυτήν την πρόσφατη ιστορία δεν είναι δύσκολο για ένα γκουβέρνο που δεν είναι στο μήκος κύματος του Salvini να πουλάει έναν κάποιον ανθρωπισμό την ώρα που θέλει να «σφραγίσει τα σύνορα» – χερσαία και θαλάσσια – όπως κάθε Salvini.

Ο καιρός πέρασε δυστυχώς, με βασανιστήρια άμεσα και έμμεσα· και, επιπλέον, με την συστηματική απανθρωποποίηση / εγκληματοποίηση των προσφύγων / μεταναστών, είτε κρατούνται αιχμάλωτοι στα κάτεργα των νησιών είτε «φιλοξενούνται» στην στεριανή ενδοχώρα. Ταυτόχρονα χάθηκαν (και χάνονται) τα σημαντικά σημεία προσανατολισμού των ανταγωνιστικών κινηματικών σκέψεων και πρακτικών· αν υποθέσουμε ότι υπήρξαν ποτέ στ’ αλήθεια.

Τώρα η μόνη αλήθεια είναι πως είμαστε όλοι αιχμάλωτοι, κρατούμενοι. Των ορατών καιι αόρατων συνοριοφυλάκων.

Μόνο οι «ανεπιθύμητοι ξένοι» το καταλαβαίνουν… Πάντα καταλαβαίνουν περισσότερα…