Year: 2019

Negative attitude forbidden…

Δευτέρα 7 Γενάρη. Την ίδια ώρα που στο ψοφιοκουναβιστάν υπάρχει μια κάποια αμφιθυμία σε σχέση με την κατασκευή ενός «ισραηλινού τύπου» τείχους στα σύνορα με το μεξικό (το ψόφιο κουνάβι ίσως κάνει μια μικρή υποχώρηση, και αντί για μπετόν βολευτεί με συρματόπλεγμα, με φράχτη δηλαδή – αλλά με όλα τα υπόλοιπα γκάτζετ στη θέση τους), το αμερικανικό νομοθετικό ετοιμάζεται να ψηφίσει διακομματικά (αν και όχι με εντυπωσιακή πλειοψηφία) ένα νόμο που θα επιτρέπει στην αμερικανική κυβέρνηση να κόβει τις σχέσεις της (οικονομικές προφανώς) με όποια εταιρεία συμμετέχει στο μπουκοτάζ κατά του απαρτχάιντ ισραηλινού καθεστώτος. Φαίνεται πως από πολλές απόψεις αυτό θεωρείται σημαντικότερο απ’ την μερική παράλυση των δημόσιων υπηρεσιών στις ηπα – κι έτσι οι «συμμαχία των προθύμων» σπεύδει ώστε αυτός να είναι ο πρώτος act του 2019.

Κάποιος θα έλεγε “και τι μας νοιάζει τι κάνουν και τι παθαίνουν οι αμερικανικές επιχειρήσεις;” Αστείο! Τίποτα δεν θα πάθουν!!! Προφανώς το ζήτημα αφορά πολύ περισσότερα απ’ τις επιχειρήσεις! Αφορά πανεπιστήμια, αφορά δήμους… Αφορά τον αμερικανικό ιμπεριαλισμό – για όποιον δεν το κατάλαβε! Αν ο νόμος περάσει (όλα δείχνουν ότι έτσι θα συμβεί) θα είναι κάτι σαν την «μητέρα όλων των απαγορεύσεων» κατά του κινήματος BDS. Φυσικά υπάρχουν μαχητικοί αντίπαλοι μιας τέτοιας νομοθεσίας και εκτός BDS. «Επώνυνοι» και «ανώνυμοι» – και όχι λίγοι. Οπότε η υπεράσπιση ενός εξώφθαλμα ρατσιστικού καθεστώτος σαν το ισραηλινό, γίνεται ήδη κεντρικό σημείο αναφοράς· αναφοράς και «σχάσης» στο εσωτερικό της αμερικανικής κοινωνίας.

Δεν είναι η πρώτη φορά που συμβαίνει κάτι τέτοιο στο usa. Φαίνεται όμως ότι τώρα, σε μια κλυδωνιζόμενη και με όλο και λιγότερη «αυτοπεποίθηση» πρώην μόνη υπερδύναμη, η ίδια η απαγόρευση της έμπρακτης κριτικής σ’ ένα φασιστικό καθεστώς (αντίθετη με την συνταγματική ιστορία των ηπα, με την οποία οι αμερικάνοι έχουν κόλλημα…) θα έχει τα αντίθετα αποτελέσματα απ’ ότι επιδιώκει. Θα συμβάλει, δηλαδή, στην αντι-ιμπεριαλιστική ριζοσπαστικοποίηση ενός τμήματος των αμερικάνων· που ως τώρα ήταν απλά «ανθρωπιστές» σε ότι αφορά τους παλαιστίνιους.

Κάποιοι μιλάνε για «νέο μακαρθισμό». Υπάρχουν τέτοια στοιχεία, αλλά είναι σ’ ένα διαφορετικό ιστορικό περιβάλλον…

Η εφεύρεση της “μεσαίας τάξης” (ειδική αναφορά)

Κυριακή 6 Γενάρη. Στα τέλη της δεκαετίας του ’80 και ακόμα εντονότερα απ’ τις αρχές της δεκαετίας του ’90 και μετά, σημαντικοί ιδεολογικοί (και όχι μόνο) μετασχηματισμοί άρχισαν να γίνονται (μερικές φορές επιβλήθηκαν ακαριαία) στο βόρειο ημισφαίριο του καπιταλιστικού κόσμου. Ειδικά στην (δυτική) ευρώπη, στην (βόρεια) αμερική, και στην ιαπωνία. Η προσεκτική έρευνα μπορεί να δείξει την αλυσίδα των εξελίξεων και μέσα σ’ αυτήν τι ήταν αιτία και τι αποτέλεσμα. Ωστόσο, λόγω μεγέθους, μια τέτοια ανάλυση ξεπερνάει τα περιθώρια χώρου της ασταμάτητης μηχανής.

Επι τροχάδην ένας κατάλογος, χωρίς αιτιακή αξιολόγη: Η ανάπτυξη του τριτογενούς καπιταλιστικού τομέα, δηλαδή πολλών ειδών εξαρτημένης, μισθωτής εργασίας που έμοιαζαν να διαφέρουν (αισθητικά αλλά και, κάποιες φορές, οργανωτικά) απ’ τις δουλειές στον πρωτογενή (αγρο/κτηνοτροφία) και στον δευτερογενή (βιοτεχνία, βιομηχανία, ορυχεία, λιμάνια, μεταφορές, κατασκευές)… Η κατάρρευση του “ανατολικού μπλοκ” και, σύμφωνα με τις κυρίαρχες αναπαραστάσεις, η εξαφάνιση του “κομμουνιστικού κινδύνου” (ο οποίος, ρητά ή άρρητα, ήταν εργατικός)… Η “νίκη του νεο-φιλελευθερισμού” (άρα και όλων των ιδεολογικών του αποσκευών) και, επιπλέον, η ανιστόρητη διάδοση της “είδησης” περί τέλους της ιστορίας… Η εκτόξευση της κατανάλωσης ως δημιουργού “ταυτότητας” (ατομικής κατά κύριο λόγο) ακόμα κι αν επρόκειτο για κατανάλωση με δανεικά… Η μαζική είσοδος στην ευρωπαϊκή αγορά εργασίας μεταναστών / μεταναστριών απ’ το πρώην “σοσιαλιστικό μπλοκ”, εκατομυρίων ανδρών και γυναικών που αντιμετωπίστηκαν όχι σαν εργάτες / εργάτριες αλλά σαν οι φουκαράδες ηττημένοι του 3ου παγκόσμιου (“ψυχρού πολέμου”)… Διάφορες θεωρητικές κατ’ αρχήν δοξασίες για το “τέλος του προλεταριάτου” εξαιτίας των (αναμενόμενων) τεχνολογικών εξελίξεων…

Όλα αυτά μαζί (ας το επαναλάβουμε: τα αναφέρουμε επιγραμματικά!) απετέλεσαν βασικά συστατικά της κατασκευής (ή της ανακατασκευής) δύο εννοιών – ζήτημα που ήταν, και αποδεικνύεται ως σήμερα, στρατηγικής σημασίας για την καπιταλιστική ευρρυθμία. Ο ένας ήταν η επέκταση της έννοιας “μεσαία τάξη”. Ιστορικά η “μεσαία τάξη” ήταν το μεγαλύτερο μέρος της αστικής τάξης και συναπαρτιζόταν από σπουδαγμένους σε πανεπιστήμια ελεύθερους επαγγελματίες διαφόρων ειδών, υψηλόβαθμα στελέχη του κρατικού ή του ιδιωτικού τομέα, και διαφόρων ειδών “μεσαίου” μεγέθους εργοδότες. Και πάλι ιστορικά διακριτοί απ’ την “μεσαία τάξη” (ή “μεσαίο στρώμα της αστικής τάξης”) ήταν οι μικροαστοί· και, φυσικά, η εργατική τάξη.

Με την ανακατασκευή της η (νέα) “μεσαία τάξη” ορίστηκε έτσι ώστε να συμπεριλαμβάνει σχεδόν τους πάντες. Όχι, υποχρεωτικά, με οικονομικά κριτήρια (επειδή κάτι τέτοιο θα ήταν χοντροκομμένο). Σίγουρα με ιδεολογικά. Για παράδειγμα ο μικροαστός του τέλους του 20ου αιώνα (ας πούμε: ιδιοκτήτης ενός επαρχιακού συνεργείου επισκευής αυτοκινήτων· ή ενός φορτηγού μεταφορών· ή, ακόμα πιο απλά: ο μισθωτός ιδιοκτήτης ενός ι.χ. και ενός σπιτιού προς ιδιοκατοίκηση) “βαφτίστηκαν” μεσαία τάξη επειδή, κυρίως, ιδεολογικά και πολιτιστικά ήταν (ή έπρεπε, ή ήθελαν να είναι) καταναλωτές των status symbols, των ηθών και των συμπεριφορών της “μεσαίας τάξης”.

Έτσι ορισμένη η post modern «μεσαία τάξη» δεν έπαψε να διογκώνεται στα ‘90s, ακόμα και (συχνά κυρίως με) δάνεια διαφόρων ειδών: εφόσον μπορούσε κανείς να φτάσει ή να αγγίξει ένα «ικανοποιητικό» επίπεδο κατανάλωσης, ήταν (αυτονόητα!) «μεσαία τάξη» – ακόμα κι αν για να φτάσει σ’ αυτήν την επιτυχία είχε υποθηκεύσει το σύνολο της ζωής του και των όποιων ισχνών ιδιοκτησιών του… Ταυτόχρονα ανακηρύχτηκε πανηγυρικά και με κάθε επισημότητα (οι σχετικές δηλώσεις «ειδικών» και «πολιτικών» ήταν η μόνιμη χρυσή βροχή…) σαν «η σπονδυλική στήλη της δημοκρατίας»: αυτή η μυθική «μεσαία τάξη» ήταν που ευνοούσε την πολιτική σύγκλιση των καθεστωτικών κομμάτων γύρω από ένα εξίσου μυθικό «κέντρο». Το «κέντρο» έγινε για τα ‘90s και τα ‘00s ο πολικός αστέρας της “δημοκρατικής πολιτικής ζωής”. Και τα κόμματα του “δημοκρατικού τόξου” αυτής της “πολιτικής ζωής” έπρεπε, με τις μικροδιαφορές / μικροπαραλλαγές μεταξύ τους, να ορκίζονται σ’ αυτό το “κέντρο”. Έτσι, στη θέση των πολιτικών όρων “δεξιά” και “αριστέρα” (που ήταν, υποτίθεται, αντίπαλες μεταξύ τους) κατασκευάστηκαν οι όροι “κεντροδεξιά” και “κεντροαριστέρα”. Με προσανατολισμό και σταθερό σημείο αγκύρωσης το “κέντρο”… Σαν κυβερνητικές αποφύσεις του.

(φωτογραφία: Χθες, καμαρωτοί. Με τους μπερέδες τους, τα μπάτσικα στο κεφάλι… Τώρα το που τα πήραν τα παράσημα μη ρωτήσετε…)

Η εξαφάνιση της εργατικής τάξης (ειδική αναφορά)

Κυριακή 6 Γενάρη. Συμπληρωματική και στρατηγικής σημασίας ήταν η εξαφάνιση του όρου “εργατική τάξη”. Στην ιστορική φάση που άρχιζαν ή/και εντείνονταν οι μετασχηματισμοί της 3ης βιομηχανικής επανάστασης, ό,τι συνέχισε να εννοείται (όλο και λιγότερο…) σαν “εργατική τάξη” στον καπιταλιστικό βορρά ήταν οι βιομηχανικοί εργάτες που συρρικνώνονταν σταθερά, τόσο σαν αριθμός όσο και σαν “βάρος” μέσα στη νέα σύνθεση της (υπαρκτής και πραγματικής μεν αλλά και ανομολόγητης) εργατικής τάξης, εξαιτίας της μετακόμισης πολλών βιομηχανιών στην μακρινή ασία· αλλά και της γενικής τριτογενοποίησης, του “τογιοτισμού” (όπως και όσο εφαρμόστηκε).

Αντίθετα, επανεμφανίστηκε δυναμικά ένας παλιός, γνωστός όρος, και διακριτικά ένας κάπως καινούργιος. Ο πρώτος ήταν η φτώχεια. Οι μόνιμες και επίμονες αναφορές στα “όρια φτώχειας” και στα ποσοστά “πάνω ή κάτω απ’ αυτά” ήταν κρίσιμο ιδεολογικό συμπλήρωμα της κατασκευής της διευρυμένης έννοιας της “μεσαίας τάξης”. Οι “φτωχοί” όχι μόνο δεν είναι “κοινωνική τάξη” αλλά ούτε θα έπρεπε να εννοούν τους εαυτούς τους έτσι! Θα ήταν σα να θέλουν να καθηλωθούν στη φτώχεια!!! Όχι. Οι “φτωχοί” και τα “όρια φτώχειας” έγιναν βασικά ιδεολογικά εργαλεία εκκαθάρισης του υποκειμενισμού της εργατικής τάξης, έγιναν “αντικειμενικές μετρήσεις” για να την μετατρέψουν σ’ ένα είδος “κοινωνικού θερμόμετρου”, μέσα στο οποίο ο καθένας και η καθεμιά μια έγνοια μόνο θα έπρεπε να έχει: το πως θα “ανέβει” ξεφεύγοντας (ατομικά / οικογενειακά) απ’ τις “παγίδες φτώχειας” (έτσι μας έλεγαν ξανά και ξανά) ώστε να πηδήσει στη “μεσαία τάξη”… Οι όροι “φτώχεια” κλπ ήταν το απαραίτητο συμπλήρωμα του πυρετού του (νεο)φιλελευθερισμού… Η “υποθερμία” του…

Ο καινούργιος όρος (γαλλικής προέλευσης αν δεν κάνουμε λάθος) ήταν “υποτάξη”. Αν και ποτέ δεν ορίστηκε με ακρίβεια, η “υποτάξη” είχε έμφαση στο “υπό-“. Και πρακτικά αφορούσε τους μετανάστες / τις μετανάστριες εργάτες / εργάτριες, ειδικά αν δεν “ενσωματώνονταν” (ούτε “συνδικαλιστικά”, ούτε “κομματικά”) ώστε να προσβλέπουν στο μεγάλο πλατώ της “μεσαίας τάξης” (ακόμα κι αν δυσκολεύονταν να το φτάσουν). Το “υπό-“ παρέπεμπε στο “υπόγειο”, δηλαδή σε θολές, μισοσκοτεινές κοινωνικές φιγούρες στις οποίες επ’ ουδενί δεν θα έπρεπε να αναγνωριστεί “νόμιμη” ταξική θέση! Ακριβώς επειδή την είχαν (: εργατική) αλλά, μέχρι να “βαπτιστούν” στα νάματα της όποιας (εθνικής ή παγκόσμιας) “μεσαίας τάξης”, θα έπρεπε να παραμένουν λίγο ή πολύ allien…

Για όσες / όσους αυτά τα έχουν ζήσει και τα ξέρουν στο πετσί τους το γενικό κοινωνικό σχήμα είναι εύκολα αντιληπτό: μια μαζική, εκτεταμένη “μεσαία τάξη” στο κέντρο του κοινωνικού χάρτη, που περιελάμβανε το μεγαλύτερο μέρος της παλιάς και της νέας εργατικής τάξης (μικροαστικοποιημένης μέσα απ’ την κατανάλωση όμως!!!), όλη την παραδοσιακή μεσαία τάξη (που, εν τω μεταξύ πύκνωνε από νεόπλουτους μικροαστούς)· στην μια μεριά η “ανώτερη τάξη” που αποτελούνταν όχι μόνο από τους ιδιοκτήτες επιχειρήσεων, αλλά και μετόχους τους, υψηλόμισθα στελέχη, τους πετυχημένους καλλιτέχνες / περσόνες, κλπ· και στην άλλη ένα ασαφές μόρφωμα, γεμάτο “ξένους”, “αποτυχημένους” (της κοινωνικής ανόδου), “παραβατικούς”, “ασύμβατους”, “ξεπερασμένους” και, εδώ ή εκεί, σταθερά μειούμενους βιομηχανικούς εργάτες και εργάτες κατασκευών, συνήθως “ανειδίκευτους” (σε σημαντικό βαθμό μικροαστικοποιημένους μέσα απ’ την πίστη τους στα εμπορευματικά είδωλα).

Το σχήμα αυτό, που διαδόθηκε μαζικά και επίμονα και έγινε ευχάριστα δεκτό απ’ τις μάζες των πρωτοκοσμικών, αν και ήταν βλακώδες για οποιαδήποτε σοβαρή ανάλυση, ήταν απλό, ελκυστικό, “περιεκτικό”. Και, κυρίως, ξεμπέρδευε με την “κομμουνιστική απειλή” όχι ελέω εξαφάνισης της ε.σ.σ.δ. και των δορυφορικών καθεστώτων της αλλά ελέω εξαφάνισης της αυτοτελούς υποκειμενικότητας της εργατικής τάξης. Εργάτες και εργάτριες συνέχισαν φυσικά να υπάρχουν, κατά εκατομμύρια, και μάλιστα να αυξάνονται (συμπεριλαμβάνουμε και τους λεγόμενους “υπάλληλους”) – μαζί με τις “νέες σχέσεις εργασίας”. Αν, όμως, ατομικά και συλλογικά ένοιωθαν “κάτι άλλο”, τότε η εργατική τάξη δι’ εαυτήν είχε εξαφανιστεί!

Ε, δεν χρειάζεται κάτι παραπάνω για την καπιταλιστική ευστάθεια!

Η κρίση… (ειδική αναφορά)

Κυριακή 6 Γενάρη. Το σχήμα έμοιαζε συμπαγές και ανθεκτικό, μια “αυταπόδεικτη αλήθεια” , όσο τέλος πάντων συμπαγή, ανθεκτικά και “αλήθειες” είναι τα καπιταλιστικά ιδεολογήματα…

Τότε δεν υπήρχε βέβαια ασταμάτητη μηχανή, υπήρχε όμως “σαμποτάζ” και “3η γενιά”. Ήταν εντελώς μοναχική δραστηριότητα (στα όρια της παρανομίας / εξόριας) το να ασχολείται κάποιος με την “αποδιάρθρωση” αυτής της “αυταπόδεικτης αλήθειας” μελετώντας τόσο την τότε (στα ‘90s …) υπόγεια εξελισσόμενη κρίση / αναδιάρθρωση όσο και την επερχόμενη κλιμάκωσή της. (Τα γραπτά ίχνη έχουν απομείνει σκόρπια σε διάφορες κούτες ανά την επικράτεια που απέξω γράφουν «παλιά έντυπα»….Ή «για ανακύκλωση»…)

Εκείνο που ήταν εφικτό να δει όποιος ενδιαφερόταν ήταν ότι αυτό το ιδεολογικό παραμύθι της «πλατιάς μεσαίας τάξης» διατρεχόταν από εσωτερικά χάσματα. Χάσματα – όχι «αντιθέσεις» με την συνειδητή έννοια. Χάσματα πολιτιστικά, ιδεολογικά, κλπ. Κυρίως όμως απ’ αυτό: μέσα στο ίδιο «κοινωνικό δοχείο», με τα ίδια υποτίθεται «χαρακτηριστικά», βρισκόταν δύο εντελώς διαφορετικές κοινωνικές καταστάσεις: αυτοί κι αυτές που μπορούσαν να συσσωρεύσουν (πλούτο, ιδιοκτησίες, προοπτικές, «άκρες») κι αυτοί κι αυτές που δεν μπορούσαν να συσσωρεύσουν (κατά κύριο λόγο μισθωτοί στα χαμηλά ή στη μέση της μισθωτής ιεραρχίας), αλλά ήταν, με διάφορους τρόπους, «καταναλωτές της στιγμής» και «αισιόδοξοι οραματιστές του μέλλοντος». Η διαφοροποίηση αυτή έγινε ακόμα πιο έντονη στο φόντο του μαζικού δανεισμού (καταναλωτικού, στεγαστικού, επιχειρηματικού, σπουδαστικού, κλπ). Δεν χρειαζόταν ιδιαίτερη φιλοσοφία (χρειαζόταν, πάντως, η εργατική παρατηρητικότητα): οι συνεπιβάτες στον «ιπτάμενο δίσκο» της «μεσαίας τάξης» θα διαλύονταν εξαιτίας των χρεών τους (απέναντι στο χρηματοπιστωτικό κεφάλαιο)· και του τρόπου που θα μπορούσαν να διαχειριστούν ή να μην διαχειριστούν όχι μόνο αυτά τα χρέη, αλλά και (κυρίως) όλες τις «επενδύσεις μέλλοντος» που είχαν κάνει πάνω σ’ αυτά!!!

Μ’ άλλα λόγια η περίφημη «μεσαία τάξη» είχε στο εσωτερικό της πολλή, πάρα πολλή εργασία· πολλή, πάρα πολλή εργατική τάξη· πολύ, πάρα πολύ απ’ αυτό που λέγεται «δεν έχω τίποτα άλλο εκτός απ’ την εργατική μου δύναμη» (σωματική ή/και διανοητική). Και απεριόριστη υποθήκευση όλων αυτών, ατομικά αλλά και μαζικά… Τα περιελάμβανε όμως τόσο καλά καμουφλαρισμένα ιδεολογικά, «διανοητικά», «αισθητικά», «ηθικά», ώστε όταν θα ερχόταν η στιγμή του «ξεκαθαρίσματος» θα συνέβαινε….

Τι θα συνέβαινε άραγε; Η αποκάλυψη, το ξεμασκάρεμα της πραγματικότητας; Ή μια ακόμα πιο συντριπτική, συνθλιπτική απόκρυψή της;

Η σκληρή πραγματικότητα 1 (ειδική αναφορά)

Κυριακή 6 Γενάρη. Από επιλογή και όχι από “τύχη” μιλήσαμε δημόσια κάποτε (σαν μητροπολιτικά συμβούλια αυτόνομων) για εκείνο που συνέβαινε ήδη: την προλεταριοποίηση τμημάτων της “μεσαίας τάξης”. Αν, μάλιστα, ήθελε να είναι κανείς ακριβέστερος θα μιλούσε, κυρίως, για την επανα-προλεταριοποίηση της επόμενης γενιάς μικροαστών (: μικροαστικοποιημένων μισθωτών / εργατών…) που είχαν σκαρφαλώσει σαν “λαθρεπιβάτες” (ας μας επιτραπεί ο όρος!) στον ιπτάμενο δίσκο της διευρυμένης “μεσαίας τάξης” – αλλά έτρωγαν πια κλωτσιές. Η κυρίως (αν και όχι η μοναδική) σκάλα της “λαθρεπιβίβασης” είναι βέβαια γνωστή: η μαζική “ανώτατη εκπαίδευση” με όλους τους αποπάνω ορόφους της, τις υποσχέσεις της…

Τι θα έκανε λοιπόν αυτό το μαζικό υποκείμενο που ποτέ στην ιστορία δύο αιώνων δεν υπήρξε σταθερά “αστικό” (και “δημοκρατικό”) με καμία σοβαρή έννοια, μόλις θα έχανε την “κοινωνική θέση” – ή, πράγμα που από πολλές απόψεις είναι ακόμα χειρότερο, την προοπτική μιας καλής και σταθερής θέσης στη “μεσαία τάξη”; Τι θα έκανε;

Θεωρητικά (για την όποια αναλυτική, πολιτική, και πάντα εργατική έρευνα που εξελίχθηκε, κάποια στιγμή, σε Sarajevo) δύο ήταν τα ενδεχόμενα. Είτε αυτό το υποκείμενο θα ξεφορτωνόταν, γρήγορα, ατομικά και συλλογικά, την φρικτή εσωτερίκευση της έκπτωσης· της “ματαίωσης των προσδοκιών”… Οπότε θα μελετούσε τις διαδικασίες “κοινωνικής ανόδου και καθόδου” κοιτώντας τες απ’ την καινούργια (έστω και ανεπιθύμητη…) εργατική, προλεταριακή κατάσταση… προκειμένου να συμβάλει στην ανασύνθεση των εργατικών / αντικαπιταλιστικών αρνησικυριών… Είτε θα κρατούσε και θα ανανέωνε (ενισχυόντάς τα μάλιστα) τα original ιστορικά μικροαστικά χαρακτηριστικά, παράγοντας και αναπαράγοντας «συγκινήσεις»: φθόνο, μνησικακία, φοβίες, ανασφάλειες, αδιαφορίες, επιθετικότητα κατά των πιο αδύναμων… κλπ.

Αρχές του 2019 πια και ξέρουμε τι έγινε και τι γίνεται ως τώρα. Το δεύτερο. Απ’ τα μαζικά φαινόμενα (τύπου «αγανακτισμένοι» α λα ελληνικά ως τα πρόσφατα «κίτρινα γιλέκα») που εκτοξεύονται στην υπόδειξη όχι «ζητημάτων εξουσίας» έτσι γενικά αλλά ζητημάτων πατερναλισμού της εξουσίας ειδικά έως αποκλειστικά… από τον μαζικό πρωτοκοσμικό ρατσισμό (απέναντι, φυσικά, στην Άλλη εργατική τάξη) και εθνικισμό, ως τις πολιτικές τους εκφράσεις, είναι ο «πληγωμένος μικροαστισμός» που εκδηλώνεται – ή ξερνάει. Ακόμα και των μισθωτών…

Η σκληρή πραγματικότητα 2 (ειδική αναφορά)

Κυριακή 6 Γενάρη. Θα πρέπει να παραδεχτούμε, πικρά, ότι οι ιδεολογικοί μηχανισμοί του κράτους και του κεφάλαιου έκαναν “καλή δουλειά” επί 3 τουλάχιστον δεκαετίες· εδώ και μια γενιά τουλάχιστον. Η τελευταία τους επιτυχία είναι ότι διαφήμισαν και διαφημίζουν σαν “αντισυστημικές” τις ακροδεξιές εκφάνσεις του πληγωμένου μικροαστισμού – για να του δώσουν αυτοπεποίθηση κολακεύοντάς τον, και να του δώσουν ένα νόημα “επαναστατικό”, έξω και πέρα απ’ τα όρια της δομικής ιδιοτέλειάς του. Εννοείται πως οι μικροαστοί (συμπεριλαμβανομένων των μικροαστικοποιημένων μισθωτών) δεν έχουν ιδέα για το τι είναι το “σύστημα”· και σε κάθε περίπτωση ενστικτώδικα εκείνο που θέλουν είναι να επωφεληθούν απ’ αυτό – όχι να το καταστρέψουν! (Δεν χώθηκαν, στα μέρη μας, στο χρηματιστηριακό κόλπο;) Κολακεύονται όμως όταν ακούνε ότι η συγκινησιακή τους πανούκλα είναι κάτι “καινούργιο” ευρύτερης αξίας κι όχι το ίδιο που έβγαζαν πάντα όταν δεν υπήρχε ισχυρός εργατικός / ταξικός ανταγωνισμός για να τους βάζει στη θέση που ανήκουν κι αυτοί και οι προσδοκίες τους, δηλαδή … στο σύστημα!

Επιπλέον οι μικροαστοί, απ’ την θέση τους στον καπιταλιστικό κοινωνικό καταμερισμό της εργασίας και της εξουσίας δεν ήταν ποτέ (ποτέ!) ικανοί να συνθέσουν οποιοδήποτε σχέδιο γενικής (κρατικής / καπιταλιστικής) χρήσης. Οι αστοί (όταν υπήρχαν) ναι, μπορούσαν να κάνουν και να επιβάλλουν σχέδια. Η τάξη μας (οργανωμένη) ναι, μπορούσε να κάνει αντι-σχέδια. Οι μικροαστοί ποτέ: σαν «ενδιάμεσοι» πάντα κοιτούσαν προς τα πάνω, και πάντα πατούσαν τους κάτω. Κι όταν αυτή η ατομική / οικογενειακή / συλλογική «στάση του μικροαστικού σώματος» έχανε την ισορροπία της λύσσαγαν.

Όταν οι μικροαστοί ασχολούνται με την μορφή κράτος «πληγωμένοι, θυμωμένοι, αγανακτισμένοι», είναι για να αναζητήσουν έναν πιο ευνοϊκό πατερναλισμό – απ’ την μεριά του κράτους και του κεφάλαιου. Όταν οι φασιστικές πολιτικές τους εκφράσεις λένε ότι «νοιάζονται για τους φτωχούς και τους άνεργους» εννοούν αυτό ακριβώς που κάνουν οι φασιστοκυβερνήσεις στην αυστρία και στην ουγγαρία: να δουλεύετε περισσότερο («για να περάσετε πάνω απ’ τα όρια φτώχιας»…) ή να δουλεύετε υποτιμημένοι μεν αλλά με «κρατική εγγύηση» – και έλεγχο. Κι όταν οι μικροαστοί κατηγορούν τις κυβερνήσεις ότι «υπηρετούν τις μεγάλες επιχειρήσεις» εννοούν: κάντε κάτι για να ξανα-ανέβουμε στον ιπτάμενο δίσκο της «μεσαίας τάξης». (Αφού, ως γνωστόν, όταν ήταν καθισμένοι εκεί, τις περσόνες αυτών των μεγάλων επιχειρήσεων είχαν σαν ινδάλματα: ήταν οι «πετυχημένοι»!..)

Γίνεται, λοιπόν, μια (όχι και τόσο κρυφή) ταξική επίθεση όταν οι πληγωμένοι και προδομένοι μικροαστοί εκδηλώνονται μαζικά· και είναι τέτοια η επίθεση (ταξική) ακόμα κι αν η δική μας τάξη είναι «ανύπαρκτη» (σα συλλογικό και αυτόνομο υποκείμενο). Οι στόχοι είναι δύο. Αφενός να μην συνειδητοποιήσει κανένα τμήμα των «ξεπεσμένων» και των «φουκαράδων» ότι ανήκουν στη νέα εργατική τάξη αφού ο καπιταλισμός είναι που την δημιουργεί αυτήν την τάξη κι όχι τα γούστα, οι «ατυχίες» ή οι φιλοδοξίες του καθενός! Αντίθετα, να μείνουν όλοι και όλες προσδεδεμένοι (και οι προσδοκίες τους επίσης) στο κράτος, σε κάποια πιο αυστηρή πατερναλιστικά (άρα και πιο βίαιη) μορφή του. Να μείνουν προσδεδεμένοι σ’ αυτό ακόμα κι αν είναι ανοικτά πολεμικό, ιμπεριαλιστικό…

Αφετέρου να απαγορευτεί (ακόμα και προληπτικά) ιδεολογικά και όπου χρειαστεί αστυνομικά οποιαδήποτε μορφή επανεμφάνισης, εν μέσω παρατεταμένης κρίσης / αναδιάρθρωσης, της εργατικής αυτονομίας· έστω και εν σπέρματι. Γιατί είναι αυτή που μπορεί να «λύσει όλα τα μάγια» της ιδεολογικής και πολιτικής καθήλωσης…

Όταν μια πεταλούδα φταρνίζεται

Σάββατο 5 Γενάρη. Τα smart τηλεχειριστήρια iphone της smart apple, εκτός από αμερικάνικα (σύμφωνα με το σήμα κατατεθέν…) είναι ελκυστικά (και) στους κινέζους καταναλωτές…

Όχι, όμως, και χωρίς ισάξιους ανταγωνιστές. Έτσι, ένας μικρός αριθμός τέτοιων (κινέζων) καταναλωτών, ας πούμε λίγα εκατομμύρια (όντως μικρός αριθμός…) ίσως σκέφτηκε τους τελευταίους μήνες ότι δεν θα αγοράσει το τελευταίο μοντέλο της apple. Όχι επειδή δεν έχει λεφτά, αλλά να… Επειδή αυτός ο ψοφιοκούναβος νομάρχης των ηπα όλο βρίζει και απειλεί…

Έπειτα… Η αμερικανική εταιρεία είχε πρόβλεψη για τζίρο το 4ο τρίμηνο του ’18 στα 90 με 95 δις (δολάρια). Αλλά έπιασε «μόλις» 85. Πέντε ή δέκα δισεκατομύρια δολάρια λιγότερα, λόγω μείωσης των πωλήσεων στην κίνα, δεν χρεωκοπούν ένα εταιρικό κτήνος σαν την apple. Ρίχνουν όμως κατακόρυφα την τιμή της μετοχής της. Και επειδή στον κόσμο του πεπιεσμένου αέρα (: χρηματιστήρια) τα εταιρικά δοχεία συγκοινωνούν μεταξύ τους, ένα γκρεμοτσάκισμα της μετοχής της apple αυξάνει τη νευρικότητα των bots και των χειριστών τους γενικά. Οπότε (χτες) η μετοχή της apple έπεσε 10%, ο γενικός δείκτης των τεχνολογικών εταιρειών (nasdaq) έπεσε 3%· και υπήρξαν πολλές ακόμα παράπλευρες απώλειες του ίδιου τύπου. Όχι κραχ βέβαια, αλλά μια κάποια βύθιση…

Φυσικά στο πεπιεσμένο και αέρινο οικοσύστημα των χρηματιστηρίων αυτά τα ξεφουσκώματα (και τα ανάποδα φουσκώματα) είναι συνηθισμένα· η χαρά των τζογαδόρων. Απ’ την άλλη, όταν υπάρχουν παρατεταμένα «κακά νέα» πάνε και κολλάνε πάνω τους κι άλλα «κακά νέα»· κι έτσι βγαίνουν στο μεϊντάνι οι μοιρολογήστρες: φταίει ο εμπορικός πόλεμος (του ψόφιου κουναβιού) λένε…

Θα μπορούσε να είναι μια αναπόφευκτη εξέλιξη στον global καπιταλισμό… Ένα περιστατικό ρουτίνας ή κάτι χειρότερο. Ή, ίσως, ένα μικρό (πολύ μικρό…) δείγμα «ασύμμετρης απάντησης» απ’ την μεριά του Πεκίνου στους εκβιασμούς της Ουάσιγκτον… Και στη σύλληψη της αρχιστελέχους της huawei…

Το γράψαμε με αφορμή το «ζήτημα ταϊβάν» αλλά έχει γενικότερη αξία: αρκεί να κτυπήσουν λίγοι (μερικά εκατομμύρια δηλαδή) κινέζοι τα πόδια τους στη θάλασσα· θα σηκωθεί πολύ μεγάλο κύμα…

Πως είναι το motto της «θεωρίας του χάους»; Όταν φταρνιστεί μια πεταλούδα παθαίνει πλευρίτη μια αγέλη ψόφια κουνάβια;

Κάπως έτσι..

Όταν η θάλασσα δεν κάθεται ήσυχη…

Σάββατο 5 Γενάρη. Τα πιο πάνω είναι αποσπάσματα επικά (από εθνική άποψη) των μέσων του περασμένου Οκτώβρη. Στη συνέντευξη που είχε ακολουθήσει την αγαπητική συνάντηση του τενεκεδένιου δεξιού έλληνα πρωθ, του άλλου δεξιού ελληνοκύπριου προέδρου με τον χασάπη της αιγύπτου, ο έλληνας το είχε δηλώσει με τον στόμφο ερασιτέχνη τοπογράφου: το αργότερο ως το τέλος της χρονιάς θα έχει οριοθετηθεί η αοζ Αθήνας / Καΐρου…

Το 2018 τέλειωσε (όπως και ο ογκόλιθος, που τότε, στις 15 Οκτώβρη, ήταν ακόμα υπ.εξ.) αλλά η οριοθέτηση “αντιστέκεται”. Επειδή – σύμφωνα με την καθεστωτική αργκώ – υπάρχουν κάποιες “τεχνικές δυσκολίες”. Τι είδους άραγε νάναι αυτές; Δεν κάθεται καλά ο χάρακας πάνω στο νερό;

Πέρα απ’ το γνωστό (με βάση τις αποφάσεις του διεθνούς δικαστηρίου της Χάγης για πολλές παρόμοιες περιπτώσεις) ότι, δηλαδή, το Καστελόριζο ανήκει στον γεωλογικό φλοιό της τουρκίας και δεν δικαιούται αοζ, ή, πιο σωστά, στη βάση αυτού του γεγονότος, ο Μουμπάρακ, ο προηγούμενος χουντικός χασάπης του Καΐρου (του οποίου διάδοχος είναι ο τωρινός, ο Sisi) είχε ξεκινήσει το καλοκαίρι του 2009 διαπραγματεύσεις με την Άγκυρα, για την οριοθέτηση των μεταξύ τους ζωνών “αποκλειστικής εκμετάλλευσης” στην ανατολική Μεσόγειο. Εν γνώσει, και με σιωπηλή συμφωνία του τότε ελληνικού γκουβέρνου…

Το να γίνονται (από το 2009 ως το 2011) τέτοιες διαβουλεύσεις μεταξύ Καΐρου και Άγκυρας σημαίνει ένα απλό πράγμα: το αιγυπτιακό καθεστώς δεν λάμβανε στα σοβαρά υπόψη του την ελληνική φαντασίωση για ύπαρξη “αοζ Καστελορίζου”! Γιατί αν το έκανε, το τουρκικό καθεστώς θα είχε ελάχιστη αοζ στη Μεσόγειο, και καθόλου σύνορα με την αιγυπτιακή! Εννοείται ότι ανάλογη ήταν η άποψη και του Μόρσι (του μόνο εκλεγμένου προέδρου της αιγύπτου, μετά την επανάσταση του 2011, που ανέτρεψε με πραξικόπημα ο Sisi το καλοκαίρι του ’13).

Αυτή είναι ιστορικά η άποψη του Καΐρου για το θέμα… Για λόγους που αφορούν μόνο την ελληνική εθνικιστική παράνοια (και τους ιμπεριαλιστικούς σχεδιασμούς ή και φαντασιώσεις του ελληνικού κράτους / παρακράτους) οι φαιορόζ εμφανίζονται να πιστεύουν ότι ο Sisi είναι τόσο «αντι-τούρκος» ώστε να κάνει την χάρη στην Αθήνα να αποδεχτεί τα δικά της θεωρήματα για τις αοζ στην ανατολική Μεσόγειο… Και να συμφωνήσει σε μια «οριοθέτηση» που θα είναι αφενός εκτός διεθνούς νομοθεσίας και αφετέρου (στην ουσία) κήρυξη πολέμου στην Άγκυρα! Χωρίς να κερδίσει κάτι, εκτός απ’ την χημεία μ’ έναν ογκόλιθο (που πάει κι αυτός…)

Χμμμ… Υπάρχει, όντως, μια «τεχνική δυσκολία»! Ο Sisi είναι φασίστας, είναι εγκληματίας, είναι κατά συρροή φονιάς – αλλά ηλίθιος δεν είναι! Η ελληνική φαεινή ιδέα «μαζεύουμε όλους τους αντι-τούρκους της περιοχής, συμμαχούμε μαζί τους, και η ανατολική Μεσόγειος θα γίνει δική μας» είναι κατάλληλη σαν ιδεολογικό κουτόχορτο εσωτερικής κατανάλωσης – δεν έχει σχέση, όμως, με την πραγματικότητα. Ο Sisi και η χούντα του είναι, πράγματι, στα μαχαίρια με το τουρκικό καθεστώς, μιας και αυτό το τελευταίο υποστηρίζει την (απαγορευμένη αλλά μαζική) μουσουλμανική αδελφότητα στην αίγυπτο… Επειδή, όμως, τα πράγματα έχουν έτσι, και επειδή ο Sisi και οι χουντικοί του Καΐρου είναι υποχρεωμένοι να κοιτάνε μόνιμα πίσω απ’ την πλάτη τους (για να προλάβουν την ανατροπή τους), το τελευταίο που θα ήθελε είναι να κηρύξει «θαλάσσιο πόλεμο» στην Άγκυρα, για τις αοζ, μόνο και μόνο επειδή οι φαιορόζ εκπροσωπούν το εθνικό εφοπλιστικό τους κεφάλαιο! Μάλλον το αντίθετο είναι στα συμφέροντά του: αποφυγή έξτρα περιττών τριβών με οποιονδήποτε, και σίγουρα με την Άγκυρα – ειδικά τώρα πια…

Η ελληνική ιμπεριαλιστική εθνικοφροσύνη έχει πολλά και σημαντικά χαρακτηριστικά παραφροσύνης. Τα έχει επιδείξει ξανά και ξανά σ’ όλη την ιστορία της – ας μην αρχίσουμε εδώ τα παραδείγματα… Δουλεύει συνήθως (αν και όχι πάντα) πολύ καλά «προς τα μέσα», ειδικά όταν δεν έχει σοβαρό ταξικό αντίπαλο.

Προς τα έξω όμως…. Σκοντάφτει πάνω σε «τεχνικές δυσκολίες»…

… συντηρεί την ένταση!

Σάββατο 5 Γενάρη. Η φράση είναι κλισέ εδώ και χρόνια. “Η τουρκία συντηρεί την ένταση”… Το εθνικό κοπάδι νανουρίζεται όταν μαθαίνει ότι “η τουρκία συντηρεί την ένταση…” Είναι κάτι σαν “ο δίπλα ξανα-ροχαλίζει”: σε εκνευρίζει μεν, αλλά έχεις αποκτήσει μια σχέση οικειότητας με το αναπνευστικό του…

Θυμάστε μήπως ότι στις 17 Δεκέμβρη (ημέρα Δευτέρα) έγινε σε θάλασσα που η Λευκωσία θα ήθελε να θεωρεί “στη δικαιοδοσία” της μια τουρκο-αμερικανική άσκηση, χωρίς να ερωτηθεί (η Λευκωσία); Η οποία, κατά το ελληνοκυπριακό γκουβέρνο, ήταν fake, καρα-fake, και ποτέ δεν έγινε, και σιγά μην έγινε, και οι σχετικές φωτογραφίες ήταν ένα άθλιο κόπε – πάστε της μοχθηρής Άγκυρας;

Φυσικά η άσκηση εκείνη είχε γίνει – «ανέλαβε την ευθύνη» ο αμερικανικός 6ος στόλος, διοχετεύοντας επιπλέον φωτογραφίες. Οι οποίες κάπου καταχωνιάστηκαν απ’ τα πατριωτικά δημαγωγικά μέσα… Τελικά, χτες, η «τελευταία τιμή» που ήταν διατεθειμένο να παραδεχτεί το ελληνικό κράτος / παρακράτος για εκείνο το «περιστατικό» είναι το πιο πάνω απόσπασμα απ’ την καθεστωτική «καθημερινή» (και τον αρμόδιο εκπρόσωπο του υπ.αμ…. – φωτογραφία πάνω): μια τυπική συνάντηση έγινε τότε…

Όμως δεν ήταν αυτό το τέλος του μαρτυρίου. Προχτές ξανάγινε τέτοια τουρκο-αμερικανική ναυτική άσκηση (ή “τυπική συνάντηση”). «Παράνομη» φυσικά… Πού νομίζετε; ΚΑΤΩ ΑΠ’ ΤΟ ΚΑΣΤΕΛΟΡΙΖΟ!!! ΑΚΡΙΒΩΣ ΑΠΟ ΚΑΤΩ!!! (2η και 3η φωτογραφία).

Ω θεοί!!! Σε περιοχή (που υποτίθεται) ανήκει στο ελλαδιστάν· στην δικαιοδοσία του και, φυσικά, στην αοζ του!!! Χωρίς να ερωτηθεί η Αθήνα! Ωωωωω! Δηλαδή ο ατλαντικός σύμμαχος, που τόσα έχουν επενδυθεί επάνω του για το σχέδιο «η ανατολική Μεσόγειος δεν χωράει την τουρκία», κάνει τα αντίθετα;;; Οιμέ!!!

Ναι, έτσι ακριβώς έχουν τα πράγματα! Αν, στην εκτός διεθνούς νομοθεσίας διεκδίκηση μιας «ελληνικής αοζ» που (να) συνορεύει με μια «νοτιοκυπριακή αοζ» αποκλείοντας το τουρκικό καθεστώς απ’ την Μεσόγειο, το βαρύ χαρτί, η «πιστοποίηση», ήταν ο αμερικανικός 6ος στόλος, ε, αυτό δεν παίζει! Μέσα σε δυο βδομάδες, μία στα δυτικά της κύπρου και μία στα νότια του Καστελόριζου, αυτός ο θρυλικός 6ος στόλος επιβεβαίωσε τ’ αντίθετα. Λογικό, για όποιον έχει σχέση με την πραγματικότητα. Προδοτικό για τους υπόλοιπους.

Συνεπώς; Βρισκόμαστε σε ένα «σημείο καμπής»; Θα ξαναγίνουν οι αμερικάνοι «φονιάδες των λαών»; Θα φύγουν οι βάσεις του θανάτου; Κι αν υπάρχει τέτοιος πειρασμός ποιοί θα υιοθετήσουν τον ορφανό ελληνικό ιμπεριαλισμό στην ανατολική Μεσόγειο; Η Μόσχα; Αποκλείεται… Το Βερολίνο; Ούτε γι’ αστείο… Το Παρίσι; Σιγά… Το Πεκίνο; Αστείο…

Καλύτερα να το καταπιεί η πατρίς: ο αμερικανικός ιμπεριαλισμός είναι η μόνη λύση συμμαχίας. Και ο ισραηλινός φυσικά… (Είναι ο Pence μια τελευταία ελπίδα;)

Μόνο που αν μαζευτούν σε μια παρέα οι χρεωκοπημένοι δεν φτιάχνουν τράπεζα…

Αλί και τρισαλί! Πούναι ο έλληνας υπ.εξ. να αναλάβει καταιγιστική δράση; Ογκόλιθε!!! Πάρε τηλέφωνο τον φίλο σου τον Πομπηία!

Η καθεστωτική πολιτική σαν τέχνη

Παρασκευή 4 Γενάρη. Εκδοτήρια εισιτηρίων ζωγραφιστά. Γιατί όχι και σταθμοί ζωγραφιστοί; Γιατί όχι και τραίνα ζωγραφιστά;

Ο τενεκεδένιος πρωθυπουργός ανέβηκε πίστα. Είπε ότι έκανε εγκαίνια του metro στη Σαλονίκη. Αλλά έκανε εγκαίνια σε μια (εφήμερη) έκθεση ζωγραφικής με θέμα «σταθμός μετρό». Η φιγούρα του παλιού πολιτευτή (που έταζε γεφύρια μαζί με τα ποτάμια τους και σχολεία μαζί με τα παιδιά τους) αναβαθμίστηκε. Τώρα έχει και ντεκόρ. Σκηνοθεσία.

Έγινε post – post modern. Δεν υπάρχει πραγματικότητα, ή δεν υπάρχει μόνο μία τέτοια. Υπάρχουν και οι «εναλλακτικές πραγματικότητες» – που θα έλεγε και το ψόφιο κουνάβι (πρωτοπόρο!). Τί σημασία έχει τι είναι τι; Σημασία έχει τι πουλιέται.

Κάθε εμπόριο για καλό…

(φωτογραφία: Μπροστά η λινάτσα με τα ζωγραφιστά εκδοτήρια, για τις ανάγκες των εγκαινίων – και πίσω το γιαπί.

Το τραίνο δεν θα σφυρίξει τρεις φορές. Σφυρίζει αδιάφορα…)