Year: 2019

Το “πλήθος” σαν τέτοιο: σαν στιγμή της εξουσίας (3)

Τετάρτη 9 Γενάρη. Οι “απλοί άνθρωποι” στις αναπτυγμένες κοινωνίες του ύστερου καπιταλισμού, στα τέλη του 20ου ή τώρα, στον 21ο αιώνα, τονίζουν ξανά και ξανά την “απλότητά” τους επειδή στην ιδιωτική τους ζωή έχουν εφαρμόσει πολλές φορές αυτήν την τακτική: όπου τα βρω σκούρα θα αναδιπλωθώ στο (υποτιθέμενο) οχυρό της άγνοιας. Χωρίς, πάντως, να τσαλακώσω την “Μεγάλη Ιδέα για τον Εαυτό Μου”. Δεν δικαιούται ένας “απλός άνθρωπος” που εμφανίζεται να ξέρει τα πάντα, “να μην ξέρει” (όταν πρόκειται να κρυφτεί απ’ τις ευθύνες του);

Το “δεν ήξερα”, το “ξεγελάστηκα” – χωρίς πλήρη ανάληψη της ευθύνης των συνεπειών, ό,τι κι αν σημαίνει αυτή – για ανθρώπους ηλικίας άνω των 30 (στις πρωτοκοσμικές κοινωνίες η ενηλικίωση αργεί…) είναι το καταφύγιο της επιτηδευμένης αλλά και πρόστυχης μικροαστικής “αθώας ανευθυνότητας”. Όταν, για παράδειγμα, συγκεντρώνεσαι δίπλα ή διαδηλώνεις πίσω από πατενταρισμένους φασίστες οφείλεις να ξέρεις τι συμβαίνει· οφείλεις, επίσης, να ξέρεις ότι πρέπει να αντιμετωπίσεις αυτό που συμβαίνει – άμεσα! Όταν κυκλοφορούν στα πόδια σου διάφοροι Victor Lenta, δεν καθαρίζεις λέγοντας “πάντως εγώ δεν συμφωνώ μαζί του – έχω άλλο Εγώ”! Το μαλθακό “ε, τι να κάνουμε τώρα;” είναι η απώθηση των ευθυνών σου. Κι αυτό, επίσης, είναι μέρος του προγράμματος εξουσίας. Απ’ την οικογένεια ως το κράτος, και απ’ την δουλειά ως τον δρόμο. Αφού κάθε πρόγραμμα εξουσίας μοιράζει και αποσύει ευθύνες πάνω σ’ ένα σχέδιο ελέγχου – και η “ανευθυνότητα του απλού ανθρώπου” είναι μια χαρά όταν αφήνει τα φασιστόμουτρα να παράγουν “κεντρική πολιτική”!

Συνεπώς: είναι φασίστες όλοι αυτοί που λένε μεν ότι δεν είναι τέτοιοι αλλά αφήνονται να ηγεμονεύονται από φασίστες; Αντί για απάντηση θα προτείνουμε μια εναλλακτική, που είναι η μοναδική πραγματική: αν δεν είναι φασίστες είναι χρήσιμοι ηλίθιοι…

Διαλέγει ο καθένας και παίρνει… Όμως δεν υπάρχει ούτε αθωώτητα ούτε «δωρεάν» δίκιο.

Ο καπιταλιστικός κόσμος είναι σκληρός. Και δεν ανήκουμε σ’ αυτούς που προσπαθούν να διασωθούν μαλακώνοντάς τον…

Ιδεολογία 1 (ειδική αναφορά)

Τρίτη 8 Γενάρη. Διαπιστώνουμε, με μεγάλη ανησυχία, πως γίνεται όλο και πιο δύσκολο μεταξύ ανθρώπων με κατ’ αρχήν ανταγωνιστικές διαθέσεις, να αναγνωρίσουν (και στη συνέχεια να αναλύσουν και να αντιμετωπίσουν) αυτό που λέγεται ιδεολογία· και ιδεολογικές επιθέσεις απ’ τη μεριά του κράτους, των αφεντικών, των ειδικών δημαγωγών τους… Μοιάζει όλο και πιο δύσκολο (στα όρια του αδύνατου) να διαχωριστεί η ιδεολογική επένδυση της πραγματικότητας απ’ την πραγματικότητα την ίδια· ως το (αυτο)καταστροφικό σημείο να γίνεται αποδεκτή η ιδέα ότι δεν υπάρχει πραγματικότητα… Γίνονται όλο και πιο εύκολα τα διανοητικά βραχυκυκλώματα που προκαλούν οι (συχνά χοντροκομμένοι) προπαγανδιστές… Κι αυτά σε μια μεγάλη γκάμα ζητημάτων. Έτσι ώστε στο τέλος να απομένει, σαν μόνο εφόδιο / σωσίβιο μια μανιχαϊστική διπολικότητα “καλού / κακού” – την οποία τα αφεντικά σούρνουν απ’ τη μύτη.

Αν και η αντιμετώπιση αυτής της καταστάσης ξεπερνάει τις δυνατότητες της ασταμάτητης μηχανής, δεν θα μείνει άπραγη. Το είδος και ο ρυθμός των κειμένων εδώ απαιτεί βέβαια μια προσοχή που δεν είναι ο συνηθισμένος κανόνας (σερφαρίσματος) στον κυβερνοχώρο – αλλά αυτό αφορά λιγότερο την ασταμάτητη μηχανή και περισσότερο όσους / όσες φτάνουν σ’ αυτήν.

Μετά απ’ αυτήν την σύντομη εισαγωγή, στο θέμα αυτής της σπονδυλωτής ειδικής αναφοράς: ο αντισημιτισμός. Αν μας ενδιαφέρει έντονα τόσο ο (πραγματικός) αντισημιτισμός / φασισμός όσο και η κρατική αντιστροφή του, δεν είναι μόνο επειδή είναι η ασπίδα ενός αποικιοκρατικού καθεστώτος για την εξόντωση των παλαιστινίων. Αυτό είναι πολύ σοβαρό από κάθε άποψη· αλλά δεν είναι το μόνο.

Η αντιστροφή πολιτικών εννοιών / πρακτικών / όπλων του ανταγωνιστικού κινήματος επί δεκαετίες (και το να στρέφονται εναντίον του) είναι μια διαδεδομένη πρακτική κρατών και αφεντικών στην post modern καπιταλιστική φάση. Δείτε, για παράδειγμα, μια άλλη εντόπια, μικροαστική αντιστροφή: ζητούν οι εργάτες απ’ τα αφεντικά τους τα δεδουλεμένα τους, τις αποζημιώσεις τους, κλπ; Τα αφεντικά κάνουν μηνύσεις (με ψευδομάρτυρες) για «εκβιασμό»! Πονήρεψαν και τα μικροαφεντικά – έχουν, όμως, τους κατάλληλους δικηγόρους για καθοδήγηση…

Η αντιστοφή του αντισημιτισμού απ’ την μεριά του ισραηλινού κράτους, των συμμάχων και των τσατσορούφιανών του, είναι λοιπόν ένα φαινόμενο με δύο διαστάσεις. Μια πιο στενή και μια πλατύτερη. Η στενή αφορά την στόχευση της συγκεκριμένης αντιστροφής: την προστασία του απαρτχάιντ ισραηλινού καθεστώτος. Η πλατύτερη είναι εξίσου σημαντική αλλά αόρατη: πρόκειται για έναν ακόμα «κόμπο», σημαντικό, σ’ ένα μεγάλο δίκτυ παρόμοιων αντιστροφών, ιδεολογικών και όχι μόνο, που έχει σκοπό να παγιδεύσει και να ξεδοντιάσει όλη την ανταγωνιστική παράδοση του 20ου αιώνα. Εξασφαλίζοντας κρίσιμο χώρο και χρόνο στα αφεντικά κάθε είδους.

Ιδεολογία 2 (ειδική αναφορά)

Τρίτη 8 Γενάρη. Ο (πραγματικός) αντισημιτισμός, αυτό θα έπρεπε να είναι κοινότοπη γνώση, είναι έργο του χριστιανικού κόσμου, αποκλειστικά και μόνο! Και δεν είναι ένα στιγμιαίο έργο. Είναι έργο αιώνων. Το Ολοκαύτωμα ήταν η φρενιασμένη κορύφωση ενός μαζικού εγκλήματος που έκαναν χριστιανοί εναντίον εβραίων στην ευρώπη επί τουλάχιστον 10 αιώνες.

Αντίθετα, οι μουσουλμάνοι, ποτέ δεν ήταν αντισημίτες! Το αντίθετο: όχι μόνο οι επικράτειές τους (π.χ. η οθωμανική αυτοκρατορία) υπήρξαν καταφύγιο διωκώμενων εβραίων, αλλά ακόμα και διωκώμενων χριστιανών (όπως οι μονοφυσίτες). (Γι’ αυτό, ακριβώς, το Τελ Αβίβ βγάζει το Εβραϊκό Μουσείο του Βερολίνου στην παρανομία – δες παλιότερη αναφορά).

Το γεγονός, λοιπόν, ότι ο αντεστραμμένος αντισημιτισμός προσπαθεί να αθώωσει τους φασίστες λευκούς χριστιανούς και να ενοχοποιήσει τους μουσουλμάνους γενικά (ή τους άραβες παλαιστίνιους ειδικά) είναι ιδεολογική επίθεση / αντιστροφή· μεγάλης κλίμακας η ίδια, τμήμα επιπλέον μιας ακόμα μεγαλύτερης ιδεολογικής επίθεσης / αντιστροφής σε πολλά επίπεδα και επιμέρους ζητήματα.

Θα καταφύγουμε στην Ιστορία. Και σε λίγα επιλεγμένα αποσπάσματα απ’ το πολύ χρήσιμο βιβλίο του Νόρμαν Κον (εκδόσεις Νησίδες) Αγώνες για την έλευση της χιλιετους βασιλείας του θεού: επαναστάτες χιλιαστές και μυστικιστές αναρχικοί του μεσαίωνα. Το θέμα του Κον δεν είναι ούτε οι εβραίοι ούτε ο αντισημιτισμός (που σαν ορολογία είναι δημιούργημα των μέσων του 19ου αιώνα). Το θέμα του Κον είναι οι ευρωπαίοι χριστιανοί στον 8ο, στον 9ο, στον 10ο, στον 11ο, στον 12ο αιώνα….

… Τον δρόμο είχε ετοιμάσει η Καθολική διδασκαλία. Η Εκκλησία εμφάνιζε πάντα την τάση να θεωρεί την Συναγωγή επικίνδυνη επιρροή και μέχρι δυνητικό αντίπαλο, και ποτέ δεν έπαψε να καταπολεμά με μένος τον εβραϊσμό. Επι γενιές ολόκληρες οι λαϊκοί είχαν συνηθίσει ν’ ακούν από άμβωνος βαριές καταδίκες των Εβραίων – ήταν διεστραμμένοι, ξεροκέφαλοι και αχάριστοι, επειδή αρνούνταν να παραδεχτούν την θεϊκότητα του Χριστού, ήταν και φορείς μιας τερατώδους κληρονομικής ενοχής για την δολοφονία του Χριστού.

Επιπλέον, η εσχατολογική παράδοση είχε από πολύν καιρό συνδέσει τους Εβραίους με τον Αντίχριστο. Ήδη κατά τον 2ο και 3ο αιώνα, πολλοί θεολόγοι προέλεγαν ότι ο Αντίχριστος θα ήταν Εβραίος της φυλής του Δαν· και η άποψη αυτή έγινε τόσο πλατιά αποδεκτή, ώστε κατά τον Μεσαίωνα την δέχονταν ως και οι σχολαστικοί, όπως ο Θωμάς ο Ακινάτης. Έλεγαν ότι ο Αντίχριστος θα γεννιόταν στην Βαβυλώνα· θα μεγάλωνε στην Παλαιστίνη και θ’ αγαπούσε πάνω απ’ όλους τους λαούς τους Εβραίους· θα ξανάκτιζε τον Ναό γι’ αυτούς και θα τους συγκέντρωνε από την Διασπορά τους. Από την μεριά τους οι Εβραίοι ήταν οι πιστότεροι οπαδοί του Αντίχριστου, που τον δέχονταν ως Μεσσία ο οποίος θ’ ανασυγκροτούσε το έθνος τους.

Και αν ορισμένοι θεολόγοι προσδοκούσαν έναν γενικό προσηλυτισμό των Εβραίων, άλλοι υποστήριζαν ότι η τύφλα τους θα κρατούσε μέχρι το τέλος και ότι, κατά την Έσχατη Κρίση θα στέλνονταν, μαζί με τον Αντίχριστο, παντοτινά στα μαρτύρια της κόλασης. Στην σύνοψη της Αντιχριστιολογίας, που έκανε τον 10ο αιώνα ο Άντσο του Μοντιέρ-αν-Ντερ και που παρέμεινε η κλασσική αυθεντία κατά τον Μεσαίωνα, ο Αντίχριστος, ενώ παρέμενε Εβραίος της φυλής του Δαν, έγινε ακόμα πιο μυστηριώδης και ολέθριος. Τώρα ήταν γόνος μιας πόρνης και ενός ταλαίπωρου ακαμάτη…

Ιδεολογία 3 (ειδική αναφορά)

Τρίτη 8 Γενάρη. … Όταν παρέλαβαν τις παλιές εσχατολογικές προφητείες τα πλήθη του ύστερου Μεσαίωνα, όλες αυτές οι φαντασιώσεις αντιμετωπίστηκαν με άκρα σοβαρότητα και εξελίχθηκαν σε μιαν αλλόκοτη μυθολογία. Γιατί, όπως ακριβώς η ανθρώπινη μορφή του Αντίχριστου εμφάνιζε την τάση να συγχωνευτεί με την παντελώς δαιμονική μορφή του Σατανά, έτσι και οι Εβραίοι εμφάνιζαν την τάση να θεωρηθούν δαίμονες που υπηρετούν τον Σατανά. Στα θεατρικά έργα και τις εικόνες παρουσιάζονταν συχνά σαν διάβολοι με γεννειάδα και κέρατα τράγου, ενώ στην πραγματική ζωή οι εκκλησιαστικές και κοσμικές αρχές επιχείρησαν να τους αναγκάσουν να βάλουν τα κέρατα στα καπέλα τους. Όπως στους άλλους δαίμονες, τους φαντάζονταν κι αυτούς και τους απεικόνιζαν μαζί με πλάσματα που συμβόλιζαν λαγνεία και βρομιά – κερασφόρα κτήνη, γουρούνια, βατράχους, σκουλίκια, φίδια και σκορπιούς. Αντιστρόφως, ο Σατανάς είχε κατά κανόνα εβραϊκά χαρακτηριστικά και ονομαζόταν “πατέρας των Εβραίων”.

Ο λαουτζίκος ήταν πεπεισμένος ότι στην Συναγωγή οι Εβραίοι λάτρευαν τον Σατανά με την μορφή γάτας ή φρύνου και ζητούσαν την βοήθειά του για να κάνουν μαύρη μαγεία.

… Γράφηκαν θεατρικά έργα, που έδειχναν πως οι εβραίοι δαίμονες θα βοηθούσαν τον Αντίχριστο να κυριεύσει τον κόσμο ώσπου, λίγο πριν από την Δευτέρα Παρουσία και τις απαρχές της Χιλιετούς Βασιλείας του Θεού, Αντίχριστος και Εβραίοι θα αφανίζονταν φέρνοντας αγαλλίαση στους χριστιανούς. Όταν παίζονταν τέτοια θεατρικά έργα, ένοπλοι ορίζονταν να προστατεύουν τις εβραϊκές συνοικίες από τον εξοργισμένο όχλο. Πάπες και Συμβούλια μπορεί να επέμεναν ότι, καίτοι οι Εβραίοι έπρεπε ν’ απομονώνονται και να εξευτελίζονται μέχρι να γίνουν χριστιανοί, δεν έπρεπε βέβαια να δολοφονούνται – τέτοιες λεπτότητες άφηναν παντελώς αδιάφορες τις αναστατωμένες μάζες, που τις σάρωναν εσχατολογικές ελπίδες και φόβοι και που, όπως νόμιζαν, είχαν ήδη ξεκινήσει τους φοβερούς αγώνες των Τελευταίων Ημερών…

Ιδεολογία 4 (ειδική αναφορά)

Τρίτη 8 Γενάρη. … Το μίσος για τους Εβραίους αποδόθηκε τόσο συχνά στον ρόλο τους ως τοκογλύφων δανειστών, ώστε αξίζει να τονίσουμε πόσο λίγο συνδεόταν μ’ αυτόν. Η φανταστική εικόνα του δαιμονικού Εβραίου υπήρχε πριν την πραγματικότητα του τοκογλύφου δανειστή Εβραίου και συνέβαλε στην δημιουργία της. Καθώς, κατά τους χρόνους των σταυροφοριών, η θρησκευτική μισαλλοδοξία ολοένα μεγάλωνε, η οικονομική κατάσταση των Εβραίων γοργά χειροτέρευε.

Η Σύνοδος του Λατερανού το 1215, απαγόρευσε στους Εβραίους ν’ ασκούν πολιτικά και στρατιωτικά λειτουργήματα και να κατέχουν γη· οι αποφάσεις αυτές εντάχτηκαν στο Κανονικό Δίκαιο. Και ως έμποροι οι Εβραιοι ήταν σε ακόμα μειονεκτικότερη θέση, γιατί δεν μπορούσαν πια να ταξιδέψουν χωρίς να φοβούνται μη δολοφονηθούν. Άλλωστε, οι ίδιοι οι χριστιανοί άρχισαν να στρέφονται στο εμπόριο και πολύ σύντομα ξεπέρασαν του Εβραίους, που είχαν αποκλειστεί από την Χανσεατική Λίγκα και δεν μπορούσαν βέβαια ν’ ανταγωνιστούν τις ιταλικές και τις φλανμαδικές πόλεις.

Για τους πλουσιότερους Εβραίους ο δανεισμός χρημάτων ήταν το μοναδικό πεδίο οικονομικής δραστηριότητας, που έμενε ανοιχτό. Όντας δανειστές χρημάτων μπορούσαν να μένουν στο σπίτι τους και να μην επιχειρούν επικίνδυνα ταξίδια· και κρατώντας σε ρευτό στα πλούτη τους, μπορούσαν, αν χρειαζόταν, να φύγουν δίχως να χάσουν τα πάντα. Επι πλέον, στην ραγδαία επεκτεινόμενη οικονομία της δυτικής Ευρώπης ήταν μόνιμη και επιτακτική η ανάγκη για πίστωση. Το Κανονικό Δίκαιο απαγόρευε στους χριστιανούς να δανείζουν χρήματα με τόκο – πράγμα που στιγματίστηκε με τ’ όνομα τοκογλυφία. Οι Εβραίοι, που φυσικά δεν τους αφορούσε η απαγόρευση, ενθαρρύνονταν και μέχρι αναγκάζονταν από τις αρχές να δανείζουν τα χρήματά τους με εγγυήσεις και τους συστηνόταν να εκτελούν την απαραίτητη αυτήν λειτουργία.

Ο δανεισμός χρημάτων από τους Εβραίους, όμως, είχε μόνο παροδική σημασία για την μεσαιωνική οικονομική ζωή. Καθώς αναπτυσσόταν ο καπιταλισμός, οι ίδιοι οι χριστιανοί ολοένα και πιο αποφασιστικά αγνοούσαν την απαγόρευση να δανείζουν χρήματα. Ήδη περί τα μέσα του 12ου αιώνα, οι κεφαλαιοκράτες των Κάτω Χωρών έκαναν μεγάλα δάνεια με τόκο και οι Ιταλοί ήταν εξαίρετοι τραπεζίτες. Τους ανθρώπους αυτούς αδυνατούσαν να τους ανταγωνιστούν οι Εβραίοι.

Πόλεις, φεουδάρχες και βασιλείς φορολογούσαν βαριά τους Εβραίους – συχνά η συνεισφορά των Εβραίων στο βασιλικό θησαυροφυλάκειο ήταν δεκαπλάσια απ’ όση δικαιολογούσε ο αριθμός τους. Για μιαν ακόμα φορά, οι Εβραίοι βρέθηκαν σε απελπιστικά μειονεκτική κατάσταση. Μονολόγοι εβραίοι δανειστές χρημάτων ως άτομα κατόρθωναν κάθε τόσο, ιδίως στις καθυστερημένες χώρες, να μαζέψουν πολύ μεγάλες περιουσίες, η αυθαίρετη φορολογία πολύ σύντομα τους ξανάριχνε στην φτώχεια. Και οι πλούσιοι Εβραίοι δεν ήταν ποτέ πολλοί: οι περισσότεροι ήταν αυτό που θα λέγαμε σήμερα κατώτερη μεσαία τάξη, ενώ πολλοί ήταν γνήσιοι φτωχοί. Περί τα τέλη του Μεσαίωνα, υπήρχε πολύ λίγος εβραϊκός πλούτος στην βόρεια Ευρώπη για να συμμετάσχει στην τρομερή ανάπτυξη που ακολούθησε την ανακάλυψη του Νέου Κόσμου…

Ιδεολογία 5 (ειδική αναφορά)

Τρίτη 8 Γενάρη. Τι σημασία έχουν αυτά τα “παλιά” σήμερα; Μεγάλη. Κατ’ αρχήν σκιαγραφούν πειστικά αφενός τον παρανοϊκό πυρήνα του χριστιανισμού σαν θρησκείας· και αφετέρου το μεγάλο χρονικό / ιστορικό βάθος των μαζικών εγκλημάτων κατά των ευρωπαίων εβραίων.

Επιπλέον, θα χρειαζόταν μικρή μόνο προσπάθεια για να αντικατασταθούν οι παλιές κατηγορίες κατά των εβραίων με τις τωρινές κατηγορίες κατά των μουσουλμάνων. Ο πραγματικός αντισημιτισμός αιώνων διευρύνθηκε ή μετασχηματίστηκε (επειδή έχει πάντα την ίδια καταγωγή: την χριστιανική, λευκή, πρωτοκοσμική ιδεολογική παράνοια) και τώρα πια, με την ίδια αυθαιρεσία που κατηγορούσε άλλοτε τους εβραίους ότι “πίνουν αίμα παιδιών”, κατηγορεί τους μουσουλμάνους ότι “δέρνουν τις γυναίκες τους”.

Ο πρακτικός ρόλος (και η βία) των πρωτοκοσμικών ιδεολογιών (παραφυάδες ενός γενικά κοινού ρεύματος) δεν έχει εκλείψει καθόλου. Και ο αντεστραμμένος αντισημιτισμός είναι, ακριβώς, μια τέτοια παραφυάδα.

Perota Chingo

Δευτέρα 7 Γενάρη. Θα κάνει ψοφόκρυο σήμερα (κι όσοι δουλεύουμε έξω ξέρουμε τι σημαίνει αυτό). Οπότε η ασταμάτητη μηχανή σκέφτηκε μπας και ανεβάσει λίγους βαθμούς την εσωτερική, συναισθηματική θερμότητά σας, με κάτι εντελώς θερινό, απ’ το νότιο ημισφαίριο.  Το τραγούδι είναι special αφιερωμένο για την επιστροφή – ξέρουν αυτές καλύτερα.

Η Dolores Aguirre και η Julia Oritz, αργεντίνες, ξεκίνησαν σαν φωνητικό ντουέτο με μια κιθάρα στο Buenos Aires το 2011. Αλήτεψαν παίζοντας μουσική on the road στην ακτογραμμή της ουρουγουάης. Αγάπησαν και αγαπήθηκαν, και το 2012 προστέθηκαν στο σχήμα ο ουρουγουανός κιθαρίστας Diego Cotelo και ο βραζιλιάνος περκασιονίστας Martin Dacosta. Μ’ αυτήν την σύνθεση διαμορφώθηκε το σχήμα Perota Chingo, ιδιαίτερα γνωστό πια σε μεγάλο μέρος της λατινικής Αμερικής – και όχι μόνο.

Σφίγγουμε τα δόντια και: Καλημέρα, καλή χρονιά (δεν την είπαμε απο ‘δω), και καλή δύναμη.

Τείχη – όχι τύχη…

Δευτέρα 7 Γενάρη. Τι είναι τόσο σημαντικό στο ψοφιοκουναβικό τείχος κατά μήκος των αμερικανο-μεξικανικών συνόρων, ώστε να καταλήγει σε ένα μελόδραμα (ήδη 2 βδομάδων) κυβερνητικής μισοπαράλυσης; Προφανώς οι υποστηρικτές του τείχους προσπαθούν να εκβιάσουν την συμπαράσταση των αμερικάνων δημόσιων υπάλληλων που βρίσκονται σε υποχρεωτική άδεια εξαιτίας των διακομματικών διαφωνιών. Όμως και πάλι: τι είναι αυτό που αξίζει τόσο μελόδραμα;

Το ψόφιο κουνάβι δείχνει προς τα ισραηλινά τείχη στη δυτική Όχθη, και την αποτελσματικότητά τους. Ίσια ίσια για να θυμίζει (σ’ όσους βολεύονται να το ξεχνάνε) ότι στην Παλαιστίνη δρα, σε βάρος των ιθαγενών, ένα είδος “εργαστηρίου” παγκόσμιας απεύθυνσης. Ωστόσο δεν είναι τα ισραηλινά τείχη μοναδικά στον καπιταλιστικό πλανήτη. Απ’ τα τουρκοσυριακά ως πολλά απ’ τα ευρωπαϊκά (και ενδοευρωπαϊκά) σύνορα, “έξυπνα” τείχη ή/και “έξυπνοι” φράκτες σηκώνονται – έναντι ενός “εχθρού” για τον οποίο η πρέπουσα αναπαράσταση είναι “στίφη βαρβάρων”…

Υπάρχει μια ασυμμετρία εδώ, που έχει προεκτάσεις. Τα πιο υπερεξοπλισμένα από στρατιωτική, αστυνομική, ιδεολογική και νομική άποψη καπιταλιστικά καθεστώτα του πλανήτη παριστάνουν πως κινδυνεύουν από “εισβολές” πεζών· μερικές φορές και ξυπόλυτων. Για παράδειγμα, την ίδια ώρα που η Ουάσιγκτον δηλώνει θορυβημένη απ’ το πυραυλικό πρόγραμμα της Μόσχας ή και της Τεχεράνης (άρα για έναν θανάσιμο κίνδυνο που θα έρθει “από ψηλά”, αόρατος, με υπερηχητικές ταχύτητες) προσπαθεί να πουλήσει στο πόπολο μια απειλή στεριανή, που έρχεται με τα πόδια, φορτωμένη με τα ελάχιστα χρειώδη, κρατώντας στην αγκαλιά μωρά…

Πρόκειται για την κατασκευή ενός “κινδύνου”, μιας “απειλής” αρχαϊκού είδους. Που έχει στόχο να κουρντίσει τα πιο ανεπεξέργαστα, πρωτόγονα ένστικτα “εδαφικής απειλής” (ή, ανάποδα, εδαφοκυριαρχίας) μέσα στους υποτιθέμενα υπεραναπτυγμένους (και απο κάποιες απόψεις απο-εδαφικοποιημένους) πρωτοκοσμικούς πληθυσμούς. Οι οποίοι αν κινδυνεύουν από κάτι πραγματικά είναι τα τροχαία, οι ηλεκτρονικοί ιοί και οι υποκλοπές των προσωπικών δεδομένων τους… Η αναπαράσταση μιας τέτοιας “εισβολής” (και μάλιστα από άοπλους) πάει πίσω πολλούς αιώνες – στις προκρατικές εποχές των μετακινήσεων πληθυσμών.

Γίνεται εδώ μια βρώμικη αλλά λεπτή ιδεολογική εκστρατεία: αν τα τείχη ή οι φράκτες είναι η μορφοποίηση της «ασφάλειας» τότε τα κριτήρια των πληθυσμών για το τι είναι «ασφάλεια» και τι όχι πρέπει να γυρίσουν πίσω πολλούς αιώνες, στην κατάσταση των ανθρώπινων κοπαδιών, της αγέλης, και των αγελαίων πανικών. Αν ο κίνδυνος μορφοποιείται στον ξυπόλυτο πεζό, τότε μέχρι αυτήν την αναπαράσταση επιτρέπεται να φτάνει η «ίδια» αντίληψη των πρωτοκοσμικών για το τι τους απειλεί. Όλα τα υπόλοιπα πρέπει να αφεθούν, χωρίς γνώμη και χωρίς συνείδηση, στα χέρια των κρατικών, παρακρατικών, επιχειρηματικών μηχανισμών.

Πρόκειται, λοιπόν, για μια επίμονη (και μέσα απ’ την επανάληψη διδακτική) υποτίμηση της ατομικής και συλλογικής αντίληψης των σύγχρονων απειλών. Μια σχεδιασμένη και εκβιασμένη οπισθοχώρηση στο νηπιακό στάδιο της σκέψης (ατομικής και συλλογικής), όπου τα κάγκελα του κρεβατιού προσφέρουν σιγουριά.

Πρόκειται για την ασφαλίτικη, μπάτσικη εκδοχή / συμπλήρωμα του tittytainment…

Πίσω απ’ τα διπλά και τριπλά τείχη

Δευτέρα 7 Γενάρη. Καταλαβαίνουμε ότι κινδυνεύουμε να ξαναπέσουμε στο θανάσιμο αμάρτημα του (αντεστραμμένου) “αντισημιτισμού” – αλλά αν υπάρχει θεός, όπως υποστηρίζουν οι κατασκευαστές και οι υποστηρικτές αυτού του εγκληματικού κρατικού, ρατσιστικού δόγματος, ίσως μας καταδικάσει με ελαφρυντικά.

Την ίδια ώρα που τα τείχη είναι ο διεθνής mainstream αντιπερισπασμός, το ισραηλινό φασιστικό κράτος αποφασίζει ότι τέλειωσε το πάρτη στις φυλακές του. Όπου υπάρχουν 4.500 παλαιστίνιοι πολιτικοί κρατούμενοι, εκ των οποίων πάνω από 300 χωρίς συγκεκριμένο κατηγορητήριο, και χωρίς δικαίωμα να δικαστούν… Είναι, προφανώς, τα καλύτερα μαθήματα απ’ το νοτιοαφρικάνικο απαρτχάιντ που εμπνέουν την αυτοχαρακτηριζόμενη «μόνη δημοκρατία στη μέση Ανατολή» – με την άδεια και την έγκριση, φυσικά, όλων των υπόλοιπων αυτοχαρακτηριζόμενων δημοκρατιών του καπιταλιστικού πλανήτη.

«Το πάρτυ τέλειωσε» λοιπόν για τους αιχμάλωτους της παλαιστινιακής αντίστασης. Τέρμα τα κοκτέιλ, τέρμα η μουσική στο διαπασών μέχρι το πρωΐ, τέρμα οι διαγωνισμού χορού, τέρμα το ρεμπελιό στις εύφορες και σκιερές κοιλάδες των ισραηλινών κάτεργων… Ή όχι;

«θα τους κάνουμε την ζωή χειρότερη…» ανήγγειλε ο Gilad Erdan, ισραηλινός υπουργός στρατηγικών υποθέσεων και κρατικής ασφάλειας. Που σημαίνει ότι:

– Θα απαγορευτεί στους πολιτικούς κρατούμενους να μαγειρεύουν το φαγητό τους, όπως τώρα. «Αυτό είναι άδικο» είπε ο φασίστας υπουργός «γιατί τρώνε φαγητό καλύτερης ποιότητας απ’ ότι οι ποινικοί κρατούμενοι». Τα ίδια σκατά για όλους – να κάτι αληθινά δημοκρατικό!

– Θα περιοριστούν σημαντικά τα κουπόνια σίτισης που λαμβάνουν οι πολιτικοί κρατούμενοι από διάφορες διεθνείς οργανώσεις ανθρωπίνων δικαιωμάτων (για να ψωνίζουν απ’ τις καντίνες των φυλακών). Το πλαστικό χρήμα απαγορεύεται στις ισραηλινές φυλακές!

– Θα περιοριστεί σημαντικά η παροχή νερού στις πτερυγές τους. Θα περιοριστεί επίσης σημαντικά η πρόσβασή τους στα λουτρά. Οι ντουζέριες θα απομακρυνθούν απ’ τις πτέρυγες (ίσως μεταφερθούν σε ζωολογικούς κήπους…) «Αφήνουν επίτηδες συνέχεια ανοικτό το νερό στις βρύσες σαν μορφή διαμαρτυρίας» – επιτέλους, λίγη οικολογική συνείδηση δεν θα έβλαπτε ω παλιοτρομοκράτες!

– Θα τους απαγορευτεί να βλέπουν στην τηλεόραση διεθνή ποδοσφαιρικά παιχνίδια. Έλεος! Το ποδοσφαιρικό θέαμα διαφθείρει! Απο ‘δω και πέρα μόνο παιδαγωγικά ισραηλινά μιλιταριστικά κόμικς.

– Θα περιοριστούν τα επισκεπτήρια. Οι επισκέψεις αράβων βουλευτών του ισραηλινού κοινοβουλίου θα απαγορευτούν εντελώς. (Όχι να κάνουμε και παράπονα για τις συνθήκες κράτησης, ε;)

– Θα καταργηθεί η κατανομή της κράτησης των πολιτικών κρατουμένων σε διαφορετικές πτέρυγες με βάση την πολιτική τους ένταξη. Απο ‘δω και στο εξής οι αιχμάλωτοι της Hamas και της Fatah θα είναι φυλακισμένοι μαζί – με την ελπίδα ότι θα σκοτωθούν μεταξύ τους (ναι, αυτό ακριβώς υπονοήθηκε!).

Δεν είμαστε προφήτες, αλλά κάτι μας λέει ότι οι πολιτικοί κρατούμενοι της Hamas και της Fatah θα προτιμήσουν να μην σκοτωθούν, παρά τις όποιες διαφωνίες τους. Μπορεί, μάλιστα, να προκύψουν και βήματα προσέγγισης που δεν θα αρέσουν καθόλου στο φασιστικό ισραηλινό καθεστώς. Ωστόσο δεν πρέπει να το αδικήσουμε. Όταν το «συλλογικό εγώ» σου είναι ένα σφυρί κι όταν θέλεις όλα τα «προβλήματα» να είναι πρόκες, ένα μόνο μπορείς να κάνεις. Να καρφώνεις και να βαράς ξανά και ξανά. Ακόμα και στον αέρα.

Δεν περιμένουμε απ’ τα ντόπια καλόπαιδα / τσατσορούφιανους του ισραηλινού απαρτχάιντ να διαμαρτυρηθούν γι’ αυτήν την κρατική βία, από «αντιφασιστικές» θέσεις. Έτσι κι αλλιώς ο «αντιφασισμός» τους είναι μια απάτη που έχει αποκαλυφθεί πλέον. Πέφτει στην ευθύνη όλων των υπόλοιπων να προσθέσουν την κατάσταση των πολιτικών κρατουμένων στις ισραηλινές φυλακές στο λογαριασμό της έχθρας τους τόσο σ’ αυτό το ρατσιστικό καθεστώς όσο και στην ελληνο-ισραηλινή φιλία και συμμαχία.

Το γρηγορότερο. Πριν ξεμείνουμε από «αριστερούς» καραγκιόζηδες στο γκουβέρνο.

Θα τους κάνουμε την ζωή χειρότερη

Δευτέρα 7 Γενάρη. Το ουρλιαχτό των δολοφόνων ακούγεται πέρα δώθε πολύ κοντά στ’ αυτιά μας για να παριστάνουμε τους κουφούς (παρότι η κουφαμάρα θεωρείται προσόν στις ημέρες μας).

Σαράντα εννιά μετανάστες / πρόσφυγες παραμένουν “φυλακισμένοι” στο πλοίο Sea-Watch 3 που τους έσωσε στην κεντρική Μεσόγειο, εδώ και πάνω από 10 ημέρες… επειδή κανένα «πολιτισμένο» και «δημοκρατικό» κράτος της νότιας ευρώπης δεν επιτρέπει στο Sea-Watch 3 να καταπλεύσει σε λιμάνι του. Καθώς τα τρόφιμα και το νερό τελειώνουν, και το πλοίο είναι λίγα μίλια ανοικτά της Μάλτας, κάποιοι απ’ αυτούς τους αιχμάλωτους – στη – θάλασσα έχουν αρχίσει ήδη να εμφανίζουν συμπτώματα αφυδάτωσης.

Εδώ το τείχος είναι από νερό. Δεν έχει καμία σημασία που η διεθνής νομοθεσία (αλλά και η ναυτική ηθική) απαγορεύει το να μην επιτρέπεται σε ναυαγούς να βγουν στη στεριά. Σημασία έχει αυτό: ενώ η φασιστική πανούκλα προελαύνει, δεν έχουν σηκωθεί και οι πέτρες.

Το ψόφιο κουνάβι θα νοιώθει, ξαφνικά, βαθιά αισθήματα αγάπης για τους ευρωπαίους ομοϊδεάτες του. Αλλοίμονο σε όλους εμάς που τους ανεχόμαστε.