Year: 2019

Ποιος μπορεί να παίξει με το μπλοκ του Βλαδιβοστόκ;

Δευτέρα 25 Φλεβάρη. Δυο μέρες μόνο πριν το δεύτερο ραντεβού τους, αυτή τη φορά στην πρωτεύουσα του βιετνάμ, και ενώ ο “little rocket man” Kim ταξιδεύει ήδη προς το Hanoi σιδηροδρομικά (μόνο 4.000 χιλιόμετρα η μία διαδρομή, σχεδόν τρία μερόνυχτα ταξίδι…), το τι ακριβώς σκοπεύει να κάνει το ψόφιο κουνάβι (και πίσω απ’ αυτό οι σωματοφύλακες του αμερικανικού ιμπεριαλισμού) κινείται στη σφαίρα των εικασιών.

Σύμφωνα με την επίσημη ενημέρωση του ψοφιοκουναβιστάν, η Ουάσιγκτον θέλει να προτείνει στην Πγιονγκγιάνγκ ένα ωραίο πακέτο μαστιγίων – και – καρότων (όπου τα δεύτερα είναι «αμερικανικές επενδύσεις» στη βόρεια κορέα…) προκειμένου να εξασφαλίσει μια συμφωνία με συγκεκριμένα βήματα αποπυρηνικοποίησης. Ο αξιωματούχος επί της σχετικής προπαγάνδας δεν άφησε να εννοηθεί ότι θα πρόκειται για μια «βήμα βήμα» διαδικασία, αλλά μάλλον ένα πακέτο take it – or leave it.

Άλλοι, πιο ρεαλιστές, εκτιμούν πως ακόμα κι αν είναι έτσι, το ψόφιο κουνάβι θα επιδιώξει στο Hanoi ένα «πρώτο βήμα», που θα είναι το επίσημο μορατόριουμ πυραυλικών και πυρηνικών δοκιμών· κάτι που το καθεστώς Kim κάνει ήδη εδώ και ένα χρόνο…

Η ασταμάτητη μηχανή έχει την εντύπωση ότι ο συγκερασμός των ατομικών φιλοδοξιών του ψόφιου κουναβιού και την μεσομακροπρόθεσμης τακτικής της αμερικανικής ηγεμονίας στην ανατολική ασία ίσως βρίσκεται σε κάτι που θα μπορεί να πουληθεί διεθνώς σαν «προκαταβολή εν όψει…» – προκαταβολή εκ μέρους του βορειοκορεατικού καθεστώς. Αυτό είναι απαραίτητο για να δικαιολογήσει την ψοφιοκουναβική υποψηφιότητα για το νόμπελ ειρήνης· χωρίς, όμως, να υπονοεί έστω και στο ελάχιστο ότι η Ουάσιγκτον θα συμβιβαστεί με την μη «πλήρη αποπυρηνικοποίηση» της βόρειας κορέας. Το τι θα μπορούσε να είναι το αμερικανικό αντάλλαγμα γι’ αυτήν την προκαταβολή δεν το ξέρουμε. Όμως η άρση ορισμένων κυρώσεων (για την οποία πιέζει ο νοτιοκορεάτης Moon) είναι απ’ αυτά τα «μέτρα οικοδόμησης εμπιστοσύνης» που οποιαδήποτε στιγμή μπορούν να ακυρωθούν. Θέλουμε να πούμε: δεν στοιχίζουν τίποτα από γεωπολιτική άποψη.

Θα ξέρουμε σε λίγες ημέρες. Ωστόσο δύσκολα θα διαφωνούσε κανείς στο ότι σ’ αυτήν την φάση η Ουάσιγκτον δοκιμάζει τακτικούς ελιγμούς στην ανατολική ασία· κι όχι, βέβαια, ανοικτή υποχώρηση. Απ’ την άλλη μεριά το μπλοκ του Βλαδιβοστόκ δεν συγκροτείται από ανήλικους…

Παρά την όποια ταλαιπωρία, το ταξίδι με το τραίνο του Kim δικαιολογεί κι αυτό: στην επιστροφή του απ’ το Hanoi να κάνει και μια στάση στο Πεκίνο. Να πει δυο (ενημερωτικές) κουβέντες με τον σύντροφο Xi Jinping, πίνοντας ένα νερό στο σταθμό…

Με το μπλοκ του Καράκας ίσως;

Δευτέρα 25 Φλεβάρη. Μπορεί τα καθεστωτικά διεθνή μήντια να παίζουν το βιολί τους, αλλά η πικρή αλήθεια είναι ότι η “επιχείρηση ανθρωπιστική βοήθεια” του περασμένου Σαββάτου, είχε ισχνά αποτελέσματα – αν μπορεί κανείς να μιλήσει καν για τέτοια. Η στρατοαστυνομία του Μαδούρο δολοφόνησε πράγματι 4 άτομα / διαδηλωτές της αντιπολίτευσης. Αλλά αυτό, μαζί με την λιποταξία τριών ή δέκα φαντάρων ΔΕΝ είναι αυτό που επεδίωκε το ψοφιοκουναβιστάν. Είναι λιγότερο από αμελητέο.

Η κακή μέρα φάνηκε απ’ το πρωί. Στην συναυλία «Live Aid» που διοργάνωσε ο Manson την Παρασκευή το απόγευμα ακριβώς δίπλα στα σύνορα και, μάλιστα, δίπλα στο τέλος της «γέφυρας του ανθρωπισμού» (ώστε το πλήθος να είναι διαθέσιμο την άλλη μέρα για ντου / οδομαχίες με την στρατοαστυνομία του Μαδούρο, από πίσω), επεδίωκε να μαζέψει 200 με 250 χιλιάδες άτομα. Μαζεύτηκαν, βαριά βαριά, 20 χιλιάδες. Με τέτοια ανορεξία δεν γίνεται δουλειά…

Μάλλον γίνεσαι ρόμπα. Η καθεστωτική Washington Post στην πρώτη ηλεκτρονική ανάρτησή της την Παρασκευή έκανε λόγο για «μεγάλο πλήθος 200.000 ατόμων»… Στη δεύτερη ανάρτησή της για το ίδιο θέμα (το Σάββατο το πρωί) έκανε αναφορά στη συναυλία, αλλά τα 200.000 άτομα εξαφανίστηκαν. Στη θέση τους εμφανίστηκαν 14 φορτηγά με 280 τόνους ανθρωπιστικής βοήθειας, σταθμευμένα σε αναμονή δίπλα στα σύνορα, ανάμεσα σε χιλιάδες εθελοντές που κοιμήθηκαν εκεί μετά από μια συναυλία υποστήριξης στη βενεζουέλα, που οργάνωσε ο δισεκατομυριούχος Richard Branson… Στην τρίτη και τελική ανάρτηση, το Σάββατο το απόγευμα, δεν υπήρχε ούτε Branson, ούτε συναυλία, ούτε χιλιάδες εθελοντές. Έτσι, απλά: όποιος πρόλαβε πήρε την δηλητηριώδη μηντιακή τζούρα του.

Ο υπ.εξ. Pompeo έκρυψε τους αφρούς που έβγαζε (για την Σαββατιάτικη αποτυχία του κόλπου «ο ανθρωπισμός ενώνει και πορώνει») πίσω από απειλές Οι μέρες του Μαδούρο είναι μετρημένες. Ο ακροδεξιός γερουσιαστής Marco Rubio, που έχει αναλάβει «προσωπικά» την απελευθέρωση της βενεζουέλα (των πετρελαίων και των υπόλοιπων πρώτων υλών της δηλαδή) τιτίβισε ζητώντας ο Μαδούρο να έχει την τύχη του Καντάφι. Λύσσα και απογοήτευση λέγεται αυτό: είναι αμφίβολο αν ακόμα και οι οπαδοί του Guaido θα ήθελαν να οδηγήσουν τα πράγματα σε «λιβύη της Καραϊβικής». Μάλλον δεν είναι στα όνειρά τους το να φεύγουν / μεταναστεύουν με βάρκες προς την Φλόριντα, όπου ο γερουσιαστής της πολιτείας κύριος Rubio θα τους κλωτσάει στα μούτρα.

Κάθε αποτυχημένο βήμα κάνει πιο πιθανό ένα ακόμα αποτυχημένο βήμα· παρά μια ξαφνική επιτυχία. Ένα μήνα μετά την ανακήρυξη του Guaido σε «πρόεδρο», η Ουάσιγκτον και οι σύμμαχοί της εκτός και εντός βενεζουέλα έχουν χάσει τον αιφνιδιασμό· και το momentum. Στην καλύτερη περίπτωση γι’ αυτούς, αντί για πραξικόπημα βρίσκεται σε εξέλιξη μια αγρόσυρτη αναμέτρηση, όπου φοβάται ο Γιάννης το θεριό και το θεριό τον Γιάννη.

Φαίνεται ότι το μπλοκ του Καράκας έχει καλύτερες (και πιο εφαρμόσιμες) ιδέες απ’ τους άξονες γύρω απ’ την Ουάσιγκτον. Αν, όμως, τα πράγματα εξελιχθούν αργά – αργά, τότε όλοι οι πρόθυμοι (της αναγνώρισης του Guaido) θα γίνουν ανέκδοτα…

Σημεία των καιρών…

(φωτογραφία: τα δύο κοντέινερ στο κάτω μέρος της φωτογραφίας, που κλείνουν την γέφυρα, δίνουν ένα μέτρο μεγέθους για το πλήθος της συναυλίας…)

Καϋμένη βρετανία…

Δευτέρα 25 Φλεβάρη. Αν ένας μήνας στη λατινική αμερική μπορεί να περάσει και άπραγος (αλλά οι μέρες σου είναι μετρημένες…) ένας μήνας στην πολιτική ζωή της επικράτειας της αυτού μεγαλειότητας μπορεί να είναι το ίδιο άσφαιρος;

Το Λονδίνο βρίσκεται μόλις 4 μέρες και ένα μήνα απόσταση απ’ την ημερομηνία της εξόδου του απ’ την ε.ε.. 29 Μάρτη – αυτό ισχύει ως τώρα, και θα συνεχίσει να ισχύει εκτός αν η κυρά May ζητήσει μια παρατασούλα (έχουν γίνει όλοι έλληνες εκεί;). Αν υπάρχει κάποια τακτική απ’ την μεριά της (κι αυτό θα κριθεί απ’ το αποτέλεσμα) αυτή είναι να φέρει μια ακόμα ψηφοφορία για την αποδοχή ή την απόρριψη της συμφωνίας που έχει κάνει ήδη με την ε.ε. τόσο κοντά στο σφύριγμα της λήξης, ώστε οι αντιρρησίες και οι hardcore απ’ το κόμμα της να κάνουν πίσω.

Πετώντας χτες προς το αιγυπτιακό θέρετρο Sharm el-Sheikh (όπου θα γίνει η σύνοδος ε.ε. – αραβικής λίγκας) μετατόπισε την ημερομηνία που είχε υποσχεθεί «για να το ξαναδούμε». Απ’ τα τέλη Φλεβάρη, στις 12 Μάρτη. Η αντιπολίτευση απ’ τη μεριά της προωθεί νόμο που θα δίνει στο κοινοβούλιο το δικαίωμα να επιβάλλει στην May να ζητήσει παράταση εξόδου αν στις 13 Μάρτη δεν υπάρχει συμφωνία στην μία και μοναδική υπαρκτή συμφωνία. Αυτός ο νόμος θα ανατρέπει βέβαια προηγούμενη κοινοβουλευτική απόφαση πως «ότι και να γίνει, στις 30 Μάρτη έχουμε φύγει». Τι να κάνεις όμως; Κάπως θα πρέπει να λέγεται στα αγγλικά το «βλέποντας και κάνοντας» (αλλά μην ρωτήσετε τον π.ε.τ.!)

Το (εγγλέζικο) χιούμορ των απο κάτω συνοψίζεται σε σχόλια του είδους “συνεχίστε να κλωτσάτε το τενεκάκι, και στο τέλος θα χειροκροτήσουμε αυτό!” Πράγματι, μετά από 2,5 χρόνια διαπραγματεύσεων για την ηρωϊκή απελευθέρωση απ’ τις αλυσίδες της ε.ε., τι άλλο έχει μείνει για χειροκρότημα;

Ίσως η αγωνία των φασιστών διαφόρων ειδών και προελεύσεων μήπως στις αναπόφευκτα κοντινές επόμενες εκλογές γίνει πρωθυπουργός ο Corbyn…

Θα σας τακτοποιήσουμε κι εσάς!

Κυριακή 24 Φλεβάρη. Η απειλή (ή η προειδοποίηση, ανάλογα με το τι καταλαβαίνει ο καθένας), δια χειλέων Pompeo, είναι η εξής: μόλις αποκαταστήσουμε την δημοκρατία στη βενεζουέλα, θα ασχοληθούμε με την αποκατάστασή της στη νικαράγουα και στην κούβα.

Αν έχουμε καταλάβει καλά, η απάντηση των θιγόμενων είναι απλή: “μόλις…”

Αν κάποιος μελετήσει γλωσσολογικά το ζήτημα θα διαπιστώσει ότι η ψοφιοκουναβική διοίκηση (θέλει να) είναι αντιπολίτευση (στην διοίκηση των δημοκρατικών / Οbama). Πράγμα που δεν θα έπρεπε να ξαφνιάζει κανέναν στα μέρη μας, μιας και το φαιορόζ (παραμένει πάντα τέτοιο!) γκουβέρνο διάγει τον κυβερνητικό του βίο επίσης σαν αντιπολίτευση στους προηγούμενους.

Προσέξτε σοφία πρώην διευθυντή της cia και νυν υπ.εξ. στην Ουάσιγκτον:

…Ναι, η κυβέρνηση του προέδρου Trump κάνει, και θα συνεχίσει να κάνει, όχι μόνο για την βενεζουέλα αλλά και για την νικαράγουα και την κούβα. Και το βλέπετε αυτό. Το βλέπετε στις πολιτικές της. Είναι πολύ διαφορετικές απ’ αυτές της προηγούμενης διοίκησης. Αναγνωρίζουν ότι αυτές οι κυβερνήσεις [σ.σ.: εννοεί στο Καράκας, στη Μανάγκουα και στην Αβάνα] μεταχειρίζονται τον λαό τους βίαια, αντιπροσωπεύουν πραγματικούς κινδύνους, κινδύνους ασφάλειας για τον λαό, απειλές στην ιδιωτικότητα, τους αρνούνται βασικές ελευθερίες. Κι αυτά είναι πράγματα που δεν θα έπρεπε να συμβαίνουν στο δυτικό ημισφαίριο, και οι ηπα υπό τον πρόεδρο Trump εργάζονται συστηματικά όχι μόνο στη βενεχουέλα αλλά και σε κάθε μια απ’ αυτές τις δύο χώρες για να πετύχουν καλά αποτελέσματα για αυτούς τους λαούς. Οι λαοί πρέπει να ηγηθούν αυτών των προσπαθειών. Είμαι σίγουρος ότι είναι αποφασισμένοι να το κάνουν. Ο αμερικανικός λαός θα τους στηρίξει…

Μπαγιάτικες ιδέες! Η «εξαγωγή δημοκρατίας» είναι μοντέλο των ‘90s, και μετράει ήδη τόσες και τέτοιες «επιτυχίες» (αν το δει κανείς ψυχρά) ώστε θα ήταν παράδοξο να την πιστεύουν «λαοί» στα σοβαρά εν έτει 2019 – ακόμα κι αν πράγματι θέλουν (και έχουν κάθε δικαίωμα να θέλουν) αυτήν την (όποια) δυτική δημοκρατία. Είναι μερικά κλικ ζόρι, μόνο, για να έναν νικαραγουανό δημοκράτη να μάθει τι γίνεται, π.χ., στην αραβική χερσόνησο – με τις ευλογίες και τον στρατιωτικό εξοπλισμό των united states. Ή στο αφγανιστάν. Αν δεν πληρώνεσαι, έστω με ταπεινά ποσά (ή ενεργειακά μπισκότα), πως να το φας ότι η Ουάσιγκτον πουλάει σπαρταριστή δημοκρατία με εικοσαετή εγγύηση και πλήθος αξεσουάρ;

Υπάρχει, όμως, κάτι πιο σύγχρονο, που δείχνει την γελοιότητα και την παρακμή των αμερικανικών ιδεολογικών επιχειρημάτων: είναι αμφίβολο πια πόσοι και ποιοί ενδιαφέρονται για οτιδήποτε άλλο εκτός απ’ την δημοκρατία της κατανάλωσης. Τις ελπίδες, δηλαδή, της τοποθέτησής τους μέσα στο φάσμα των status που σηματοδοτεί το επίπεδο αγορών εμπορευμάτων και συμβόλων. Τα πιο mainstream πειστήρια αυτής της τάσης (πειστήρια που έχουν εξαχθεί συστηματικά και επιθετικά για τρεις τουλάχιστον δεκαετίες) βρίσκονται, με βεβαιότητα, στον πρώτο κόσμο, άρα και στις ηπα: οι κοκκινόσβερκοι ψηφοφόροι και υποστηρικτές του ψόφιου κουναβιού δεν χολοσκάνε για την δημοκρατία καν στα μέρη τους – πολύ περισσότερο για να την κάνουν κονσέρβα export. Ένα καλό επίπεδο διαβίωσης θέλουν, και έναν γεμιστήρα στα όπλα τους – κι ας σκοτώνει η αστυνομία τους δέκα δέκα τους κολασμένους «αράπηδες» στα πεζοδρόμια των μητροπόλεων απλά επειδή δεν σταμάτησαν σ’ ένα μπλόκο, ή επειδή πήγαν να τρέξουν… Δημοκρατία; Δημοκρατία είπατε; Τι είναι αυτό; Την ησυχία μας και την κατανάλωσή μας θέλουμε κύριε!!!

Παρότι δεν αγνοούμε την επιρροή της προπαγάνδας, αν λάβει κανείς υπόψη του λίγο περισσότερες παραμέτρους απ’ τις υποσχέσεις ή τις απειλές ενός Pompeo, είναι εύκολο, έστω διαισθητικά, να τον αντιληφθεί (κουβανός, νικαρουγουανός ή οτιδήποτε άλλο) σαν αυτό που είναι: ένας κράχτης που κοροϊδεύει, στο μπαλκόνι ενός μεγάρου που καταρρέει.

Το ότι η Ουάσιγκτον νοιώθει να απειλείται ακόμα και απ’ την γειτονιά της (και όχι επειδή η Αβάνα ή το Καράκας έγιναν υπερδυνάμεις, αλλά επειδή το Πεκίνο, η Μόσχα, και άλλοι έχουν γίνει καλή εναλλακτική για αυτά τα καθεστώτα) είναι σαφές. Το να βγαίνει, όμως, ο κράχτης και να φωνάζει ότι «θα σας κανονίσουμε κι εσάς, μόλις τακτοποιήσουμε τον Μαδούρο» είναι φάρσα.

«Μόλις…»

Yankee go home!

Κυριακή 24 Φλεβάρη. Δεν ξέρουμε αν η μαριονέτα Guaido μάζεψε χτες 600.000 υποστηρικτές του (πεινασμένους μέχρι θανάτου) για να πεθάνουν (μέχρι θανάτου… συγχωρείστε μας, αλλά στην εποχή της 4ης βιομηχανικής επανάστασης όλα είναι δυνατά σαν virtual, κυρίως η ζωή και ο θάνατος). Ξέρουμε με βεβαιότητα όμως ότι σε ένα κράτος με πληθυσμό 32 μύρια, οι 600 χιλιάδες είναι, αναλογικά, λιγότερες από 200 χιλιάδες στο ελλαδιστάν: αρκετοί για να παράξουν εντυπώσεις, λίγοι για εμφύλιο.

Οι δικές μας εντυπώσεις κεντράρουν όμως αλλού. Η μαριονέτα ΔΕΝ μπήκε επικεφαλής της πορείας των υποσιτισμένων συμπατριωτών και οπαδών του, φορώντας το άσπρο κράνος του, έτοιμος να θυσιάσει την ζωή του για τα ενεργειακά μπισκότα του Bolton, του Abrams και του Pompeo – όπως νομίζαμε. Αντίθετα: καβάλησε ένα ελικόπτερο του κολομβιανού στρατού, και την έκανε προς κολομβία μεριά, υπό την προστασία του εκει στρατού – για να κάνει, υποτίθεται, come back / ανθρωπιστική εισβολή προς την μεριά των οπαδών του. Με το συμπάθειο, αλλά εδώ έχει γίνει τερατώδες λάθος στη σκηνοθεσία του πράγματος: «στρατηγός» που εγκαταλείπει τον στρατό του για να πάει με άλλον στρατό είναι, επιεικώς, προδότης.

Το άλλο (χαριτωμένο) που αξίζει προσοχής είναι ότι ο άγγλος δισεκατομμυριούχος Richard Branson (που χάθηκες ρε λεβέντη τόσο καιρό;) οργάνωσε χτες συναυλία στην κολομβιανή πλευρά των συνόρων – μπας και μαζευτεί κόσμος… (Μόλις είχε εκτοξευτεί το διαστημόσκαφος της εταιρείας του για βόλτα γύρω απ’ τη γη, δεύτερη τέτοια εκτόξευση στη σειρά, οπότε γαλήνιος αποφάσισε να ασχοληθεί και με τα ταπεινά του πλανήτη…)

Έχουμε εδώ μια σαφέστατη απόδειξη της παρακμής του αυτά ξέρω, αυτά κάνω. Ή για τόσα είσαστε εσείς οι φουκαράδες… «Live aid concert» τελευταία στιγμή και υπό τις συγκεκριμένες συνθήκες, με το ψοφιοκουναβιστάν να βρυχάται, είναι σα να θέλεις να παρατάξεις Ουρσουλίνες στο Idlib για να προστατέψεις του αγαπημένους σου τζιχαντιστές: καραγκιοζιλίκι πολλών καρατίων! Να όμως που το αυτά ξέρω – αυτά κάνω είναι το επιχειρησιακό δόγμα των ημέρων. Σα να κάνεις τα τελευταία χιλιόμετρα με τη ρεζέρβα, και να ξεμένεις σε νεκροταφείο…

Εννοείται (πως δεν το σκεφτήκατε;): ο Guaido έκανε «εμφάνιση έκπληξη» στη συναυλία! Όχι, δεν τραγούδησε ένα δικό του κομμάτι. Όμως έχει μια τάση που θα δούμε αν ολοκληρωθεί: «αυτοεξόριστος πρόεδρος» – και γλετζές….

Μήπως πάρει υποψηφιότητα για νόμπελ ειρήνης και συγχιστεί το ψόφιο κουνάβι με την αχαριστία του;

Συγγνώμη…

Κυριακή 24 Φλεβάρη. …Που το καταλάβαμε… Για την ακρίβεια: το υποψιαστήκαμε βάσιμα. Λοιπόν: αυτοί οι 200 + 200 αμερικάνοι πεζοναύτες που θα παραμείνουν σε αμερικανικές βάσεις στη συρία, δεν θα πεθάνουν από μοναξιά. Οι 200 – του – βορρά θα έχουν παρέα άγγλους, γάλλους και αυστραλούς ομοίους τους (οι αριθμοί δεν έχουν ανακοινωθεί ακόμα), πέρα από τυχόντες μισθοφόρους. Μια “πολυεθνική δύναμη κατοχής” δηλαδή, που όμως επίσημα δεν θα είναι “κατοχής”. Θα είναι για την εξασφάλιση μιας “ζώνης ασφαλείας” στα συρο-τουρκικά σύνορα….

Συγκινητικό! Σχεδόν ανατριχιαστικό! Υποψιαζόμαστε (καθότι φιλύποπτοι) πως δεν θα το φάνε ούτε η Άγκυρα ούτε το μπλοκ της Αστάνα. Θα ζυγίσουν όμως προσεκτικά τις κινήσεις τους – αν η κατοχή στη βόρεια και βορειοανατολική συρία πάρει τέτοια μορφή.

Οι ένοπλές αραβικές αντικατοχικές οργανώσεις σ’ αυτή τη ζώνη θα κληθούν (εκτιμάμε) να σηκώσουν το βάρος του μεσανατολικού «yankees and friends go home». Δίκοπο μαχαίρι, αφού οι κατοχικές αρβύλες μπορεί να αυξηθούν στην εξέλιξη των πραγμάτων.

Η κατάσταση στη συρία δείχνει να γυρνάει στο σημείο που βρισκόταν πριν το ψόφιο κουνάβι αναγγείλει μεγαλοπρεπώς την «αποχώρηση» του στρατού του.

Αλλά (κάποιος το έχει πει αυτό….) δεν μπορείς να μπεις στο ίδιο ποταμίσιο νερό δυο φορές…

Κατανόηση

Κυριακή 24 Φλεβάρη. Στον ίδιο πρώτο κόσμο ζούμε. Πόσοι και πόσοι έχουν τις δουλειές τους τις Παρασκευές – συμπεριλαμβανόμενων των Παρασκευών για την Παλαιστίνη; Ωωωω! Η ιδιωτικοποίηση είναι πολύ βαθιά εδραιωμένη πια. “Δουλειές”; Ας πούμε καλύτερα: τις καβάτζες τους.

Καμμία σχέση με εκεί. Κι όποιος έχει “δουλειές” εδώ δεν μπορεί να επικαλεστεί το εκεί. Ο κόσμος μας παραείναι γνωστός για να μην καταλαβαίνουμε. Κι αν δεν ήταν η συνείδησή μας που το απαγορεύει, το απαγορεύουν αυτοί και αυτές εκεί.

Τα στιγμιότυπα είναι προχθεσινά. Κοίτα να δεις: υπάρχει ακόμα ένα πολύ ανώτερο είδος ανθρώπων… Που δεν οχυρώνεται πίσω από τους αγαπημένους (στον κόσμο μας) κομφορμισμούς… Που το να σε πυροβολούν δεν είναι λόγος για να “κοιτάξεις την δουλειά σου”… (Ίσως γι’ αυτό πρέπει να πεθάνουν… Έχουμε και δουλειές, ε;)

Αυτοί εκεί συνεχίζουν. Το λιγότερο που θα κάνουμε είναι να ενοχλούν εδώ…

 

Θάνατος από πλήξη

Σάββατο 23 Φλεβάρη. Λοιπόν, εντάξει: υπάρχουν μερικά προβλήματα στη σκηνοθεσία της εφόδου της «ανθρωπιστικής βοήθειας» στη βενεζουέλα: ο Guaidoπρόθυμος της πάνω εικόνας, που έφτασε μαζί με άλλους στα σύνορα με την κολομβία (για να σωθεί…) δεν είναι πειστικός για «πεθαίνω απ’ την πείνα» – το παίζει. Και τον παίζουν: το τιμημένο bbc εν προκειμένω, αλλά όχι μόνο. Σ’ έναν κόσμο (τον πρώτο) που δεν ξέρει εδώ και γενιές τι είναι η πείνα, ακόμα και υπέρβαροι Guaidoπρόθυμοι μπορούν να παριστάνουν τα παιδιά της Biafra…

Υποτίθεται ότι το «σχέδιο 23 Φλεβάρη» πρέπει να έχει διάρκεια. Πρέπει να προκαλέσει παγκόσμια αγανάκτηση που το φονικό καθεστώς Μαδούρο δεν αφήνει τα ενεργειακά μπισκότα να φτάσουν στα στομάχια των πεινασμένων… Πρέπει οι Guaidoπρόθυμοι να το τραβήξουν, ώστε η «παγκόσμια κοινή γνώμη» να υιοθετήσει την ιδέα ότι χρειάζονται τανκς για να διανείμουν την «ανθρωπιστική βοήθεια». Αυτό θα ήθελε ο αμερικανικός σχεδιασμός.

Δεν είναι το «σχέδιο συρία» αλλά το «σχέδιο ουκρανία», ανάποδα. Θα πετύχει; Όχι λέμε. Στην «πίσω αυλή» της η Ουάσιγκτον έχει κάνει τόσα ώστε μόνο άσχετοι θα έπεφταν σε τέτοιες φτηνές παγίδες.

Οι Guaidoπρόθυμοι δεν θα πεθάνουν από πείνα τελικά. Από πλήξη θα πεθάνουν…

Αυτό λέγεται αποτροπή;

Σάββατο 23 Φλεβάρη. Η αργόστροφη αλεπού (a.k.a. Putin) δεν χάνει την ευκαιρία να επιδεικνύει τα καινούργια πολεμικά παιχνίδια της ρωσικής τεχνοστρατιωτικής βιομηχανίας. Η πιο προφανής εξήγηση είναι ότι επιδεικνύοντας την πολεμική της υπεροπλία η Μόσχα ελπίζει ότι η Ουάσιγκτον θα φοβηθεί.

Πόσο πιθανή είναι η αποτροπή μέσω μιας τέτοιας επίδειξης ισχύος; Είναι τόσο πιθανή όσο το να κουρντίζει κανείς ένα ελατήριο κουνώντας του το δάκτυλο για να μην σπάσει. Στην πιο πρόσφατη ως τώρα στροφή αυτού του κόλπου, η αργόστροφη αλεπού απείλησε την Ουάσιγκτον ότι αν εγκαταστήσει πυραύλους μικρομεσαίου βεληνεκούς στην ευρώπη τότε η ρωσική απάντηση δεν θα είναι μόνο μια ανάλογη στόχευση στις βάσεις τους, αλλά και τα επιχειρησιακά κέντρα τους στις ηπα. Αν οι (γνωστοί) αμερικανικοί πύραυλοι χρειάζονται 12 λεπτά για να κτυπήσουν ρωσικούς στόχους από ευρωπαϊκές βάσεις, η αργόστροφη αλεπού απειλεί ότι οι δικοί της πύραυλοι θα χρειαστούν μόνο 5 λεπτά για να απαντήσουν… Δεν είναι μπάσκετ ακόμα, με επιθέσεις στα 30 δευτερόλεπτα…

Το φιλειρηνικό «καπάκι» της αργόστροφης αλεπούς είναι αυτό: … Σίγουρα έχουμε προβλήματα ο ένας με τον άλλον, συγκρουόμενες προσεγγίσεις σε διάφορα θέματα, αλλά δεν υπάρχει λόγος να κλιμακώσουμε την αντιπαράθεση στο επίπεδο της κρίσης στην Καραϊβική στις αρχές της δεκαετίας του ’60…

H «κρίση στην Καραϊβική» είναι ο ευφημισμός της πυραυλικής αντιπαράθεσης στην κούβα. Υπάρχει, δυστυχώς, μια ουσιαστική διαφορά: τότε τα αντίπαλα μπλοκ ήταν οριοθετημένα στον πρώτο κόσμο, συνεπώς η κάθε πλευρά μπορούσε να νοιώθει ασφαλής στα όρια της δικής της στρατιωτικής συμμαχίας (είτε νατο είτε σύμφωνο της Βαρσοβίας). Τώρα δεν υπάρχουν τέτοια σύνορα. Οπότε είναι συζητήσιμο το ποιο θα ήταν το έδαφος της (έστω συμβολικής) υποχώρησης σε μια «κρίση τύπου Καραϊβικής» νο 2.

Είναι συζητήσιμη και η σύγκριση η ίδια. Που υπονοεί το «αν επιμένετε, πάμε πάλι μια κοντρίτσα»…

Συρία

Σάββατο 23 Φλεβάρη. Όταν γράφαμε για «μισο-αποχώρηση» του αμερικανικού στρατού απ’ την συριακή επικράτεια κάποιοι γελούσαν ειρωνικά. Σκεφτόμενοι πως είτε οι αμερικάνοι θα φύγουν εντελώς, είτε δεν θα φύγουν καθόλου. Τι στοιχεία είχαμε για τις αιρετικές προβλέψεις μας;

Πέρασε λίγος καιρός – και χτες το ψοφιοκουναβιστάν ανακοίνωσε την τελική του απόφαση. Θα μείνει «ένας μικρός αριθμός ειρηνευτικού στρατού» στη συρία για «κάποιο καιρό». Πιο συγκεκριμένα: 200 πεζοναύτες στην ypgκρατούμενη ζώνη· και άλλοι 200 στον θύλακα της al Tanf στο νότο, στα σύνορα με την ιορδανία. Για καλό (και «αντιτρομοκρατικό») σκοπό, φυσικά.

Στην mainstream δημαγωγία η απόφαση αυτή χρεώνεται … στους «ευρωπαίους εταίρους». Που δεν συμφωνούν στο να καλύψουν το κενό μιας πλήρους αποχώρησης του αμερικανικού στρατού. Αλλά η ασταμάτητη μηχανή δεν είχε τέτοια κριτήρια όταν εκτιμούσε ότι η Ουάσιγκτον δεν πρόκειται να εγκαταλείψει «με το καλό» αυτά που έχει κατακτήσει στη συριακή (και στην ιρακινή) επικράτεια. Αντίθετα τονίσαμε έγκαιρα το ανομολόγητο: ότι το ψοφιοκουναβιστάν θέλει να προφυλάξει τους πεζοναύτες του απ’ την εμπόλεμη οργή των αράβων στις ζώνες αμερικανικού ελέγχου. Και ένας τρόπος είναι να τους μειώσει, για να μην πολυφαίνονται.

Δεν θα μείνουν, λοιπόν, απλά 200 εδώ και 200 εκεί. Θα μείνουν περισσότεροι, αλλά «εργολαβικοί». Κι αυτό μεταφέρει βάρος στο μπλοκ της Αστάνα.

Όχι ότι πέφτει κανείς απ’ τα σύννεφα…