Year: 2019

Ο λέων έχει σφηνώσει για τα καλά

Κυριακή 10 Μάρτη. Απ’ την ερχόμενη Τρίτη θα ξεκινήσει ένα τριήμερο ψηφοφοριών στο αγγλικό κοινοβούλιο, για τις οποίες η πρόβλεψη είναι ότι θα πέφτουν η μία μετά την άλλη στο ντουβάρι που ο κυρίαρχος αγγλικός λαός έκτισε με τα χεράκια του: ένα brexit αλλά τι brexit;

Την Τρίτη (12 Μάρτη) οι εθνοπατέρες θα κληθούν να ξαναψηφίσουν για την συμφωνία της κυρά May με την ε.ε., που απέρριψαν συντριπτικά τον περασμένο Γενάρη (με 230 ψήφους διαφορά…). Τώρα προβλέπεται η διαφορά να είναι μικρότερη· αλλά η συμφωνία πάει για δεύτερη φορά στον κουβά…

Αν γίνει αυτό, τότε την Τετάρτη οι εθνοπατέρες θα κληθούν να αποφασίσουν αν δέχονται ένα brexit μαλλιοκούβαρα, χωρίς συμφωνία. Οι προβλέψεις συγκλίνουν ότι δεν το αντέχει το στομάχι τους, οπότε κι αυτό το ενδεχόμενο θα απορριφθεί….

Την Πέμπτη θα γίνει η πιο ξεκούδουνη ψηφοφορία. Αφού οι άγγλοι εθνοπατέρες θα έχουν σιγουρευτεί ότι το ένα τους ξυνίζει και τ’ άλλο τους βρωμάει, θα κληθούν να αποφασίσουν αν θα ζητήσουν (απ’ την ε.ε.) μια μικρή παράταση στις «διαπραγματεύσεις». Αντί το θέμα «η συμμετοχή του Λονδίνου στην ε.ε.» να κλείσει στις 29 Μάρτη, να πάει λίγο παρακάτω. Αρχές Ιούνη (αμέσως μετά τις ευρωεκλογές, στις οποίες το Λονδίνο δεν θα συμμετάσχει…)

Η ψηφοφορία είναι ξεκούδουνη, γιατί η ε.ε. σταθερά και επίμονα έχει δηλώσει (και το τηρεί) ότι δεν πρόκειται να δεχτεί αλλαγές στην συμφωνία (που θα έχει απορριφθεί για δεύτερη φορά στις 12 Μάρτη). Τώρα, περιπαιχτικά έως σαδιστικά, διάφοροι ευρωπαίοι απαντούν στο ενδεχόμενο τους αιτήματος μιας μικρής παράτασης «ναι, γιατί όχι, για κανά δυο μήνες… αρκεί να υπάρχει σοβαρός λόγος». Σαν «σοβαρό λόγο» στην ε.ε. εννοούν είτε την προκήρυξη εκλογών, είτε την προκήρυξη νέου δημοψηφίσματος.

Κι εδώ το αγγλικό δράμα γίνεται φάρσα α λα Monty Python: στην ψηφοφορία της Πέμπτης οι άγγλοι εθνοπατέρες θα πρέπει να αποφασίσουν αν θα ζητήσουν παράταση (ή όχι) χωρίς να αποφασίσουν για ποιον «σοβαρό λόγο» θα την ζητήσουν. Δεν θα αποφασίσουν, δηλαδή, ούτε για εκλογές ούτε για δημοψήφισμα…

Τι θα κάνει, λοιπόν, η δόλια κυρά May αν το κοινοβούλιο πει (α λα ελληνικά!) «να το τρενάρουμε»; Θα πάει στις Βρυξέλλες λέγοντας «θέλω ο διαιτητής να σφυρίξει την λήξη με δυο μήνες καθυστέρηση αλλά δεν ξέρω γιατί» – ε; Ή μετά τις 14 Μάρτη το αγγλικό ψυχόδραμα «Τhe Glorious Brexit» θα αλλάξει script και θα γίνει: να πάμε σε εκλογές ή να πάμε σε δημοψήφισμα, ιδού η απορία – χμμ;

Με βαθιά απόγνωση η ασταμάτητη μηχανή κλείνει τα μάτια σ’ αυτό το φρικτό θέαμα: ενώ ο κόσμος καίγεται ο αγγλικός λέων έχει σφηνώσει σε μια πόρτα και δεν μπορεί να πάει ούτε μπροστά ούτε πίσω. Δείχνει μάλιστα έντονα συμπτώματα vertigo…

Και δεν ξέρουμε πως νοιώθει η αυτού μεγαλειότης για όλα αυτά…

(φωτογραφία: Αφίσα πρόσκλησης για κατάταξη στον αγγλικό στρατό, του 1915, στη διάρκεια του Α παγκόσμιου.. Τότε που ο βρυχηθμός του λέοντος ακουγόταν overseas….)

Τι να το κάνεις τ’ όχημα μετά από τέτοιο τράκο 1;

Σάββατο 9 Μάρτη. Καθώς γίνονται γνωστές περισσότερες λεπτομέρειες για την “επιχείρηση ανθρωπιστική βοήθεια στη βενεζουέλα” μοιάζει όλο και πιο πιθανό ότι η Ουάσιγκτον και οι μαριονέτες της δεν έχουν χάσει μόνο “τον αιφνιδιασμό”. Έχουν χάσει τ’ αυγά και τα καλάθια…

Η “επιχειρήση ανθρωπιστική βοήθεια” (στις 23 του περασμένου Φλεβάρη) είχε – σύμφωνα με τα σχέδια που έχουν αρχίσει να αποκαλύπτονται μετά την αποτυχία τους – δύο εναλλακτικές. Στην πρώτη, ο Guaido, θα ξεκινούσε απ’ το Καράκας επικεφαλής ενός τεράστιου κονβόι από φορτηγά και λεωφορεία φορτωμένα με πλήθος «πεινασμένων» για ενεργειακά μπισκότα, για να πάει στα σύνορα βενεζουέλας– κολομβίας, και να εκβιάσει την είσοδο (απ’ την άλλη μεριά των συνόρων) της «ανθρωπιστικής βοήθειας». Ο κύριος στόχος ήταν να γίνουν «σκληρές μάχες του πλήθους με την αστυνομία και τον στρατό του απάνθρωπου Μαδούρο που καταδικάζει τον λαό του σε πείνα», έτσι ώστε να δημιουργηθεί διαγαλαξιακό «ανθρωπιστικό κίνητρο» για κάποιου είδους «διεθνή στρατιωτική αντιμετώπιση της πείνας στη βενεζουέλα»… Η εναλλακτική αυτή απέτυχε όταν τα τσιράκια του Guaido διαπίστωσαν ότι εκτός από μερικές συμμορίες κανένας άλλος στη βενεζουέλα δεν ενδιαφερόταν να παίξει πόλεμο στα σύνορα και να γίνει κρέας στους αμερικανικούς σχεδιασμούς… Συνεπώς η «πορεία των πεινασμένων» εγκαταλείφθηκε…

Η δεύτερη εναλλακτική ήταν αυτή που μπήκε, τελικά, σε κίνηση… Ο Guaido έφυγε απ’ τη βενεζουέλα, και θα έμπαινε επικεφαλής του κομβόι της «ανθρωπιστικής βοήθειας» απ’ την μεριά της κολομβίας. Πολύ μεγάλα πλήθη μεταναστών απ’ τη βενεζουέλα (που, κανονικά, θα έπρεπε να μαζέψει η συναυλία του Branson…) θα «πλαισίωναν» το ανθρωπιστικό κομβόι. Καθώς η στρατοαστυνομία του Μαδούρο θα επιχειρούσε να εμποδίσει την είσοδο στο έδαφος της βενεζουέλα, θα εμφανίζονταν απ’ την μεριά των ανθρωπιστών 200 μισθοφόροι πάνοπλοι, με στολές του βενεζουελάνικου στρατού, λιποτάκτες υποτίθεται, και θα άρχιζε κανονική μάχη. Με σκοπό είτε να «νικηθεί» ο στρατός της βενεζουέλας και να περάσουν τα φορτηγά· είτε, στη χειρότερη περίπτωση, να γίνει ξανά διεθνώς σαφές ότι χωρίς διεθνή στρατιωτική επέμβαση ο λαός (της βενεζουέλα) θα πεθάνει από ασιτία…

Και αυτή η εναλλακτική κατέρρευσε! Γιατί; Κατ’ αρχήν απέτυχε η προσπάθεια δημιουργίας «ανθρώπινης ασπίδας» μέσω της συναυλίας. Αντί για 200 με 250 χιλιάδες που ήταν ο στόχος στη συναυλία μαζεύτηκαν βαριά βαριά 15 με 18 χιλιάδες… Όταν το άλλο πρωί ξεκίνησαν τα 2 πρώτα φορτηγά για να πλησιάσουν τα σύνορα (την γνωστή γέφυρα) τους ακολούθησαν μερικές μόνο εκατοντάδες για «ανθρώπινη ασπίδα», πιθανόν πληρωμένοι. Όταν είδαν την κατάντια τους τα πήραν στο κρανίο, και έβαλαν φωτιά μόνοι τους σε ένα απ’ τα φορτηγά…

Ύστερα, το σχέδιο με τους 200 μισθοφόρους που θα το έπαιζαν «αγανακτισμένοι βενεζουελάνοι φαντάροι» εμποδίστηκε απ’ το κολομβιανό κράτος. Υποτίθεται ότι δεν ήξερε τίποτα και το έμαθε την τελευταία στιγμή. Η ασταμάτητη μηχανή θεωρεί πολύ πιθανότερο ότι οι υπηρεσίες της Μπογκοτά ήξεραν· αλλά χωρίς 200.000 «αγανακτισμένους πολίτες» το πράγμα θα φαινόταν ξεκάθαρα σαν στρατιωτική εισβολή απ’ την μεριά της κολομβίας. Και η Μπογκοτά δεν ήταν διατεθειμένη να εκτεθεί τόσο πολύ.

Το καθεστωτικό διεθνές πρακτορείο ειδήσεων bloomberg έγραψε επί όλων αυτών:

… Οι αμερικάνοι αξιωματούχοι που χειρίζονται την περίπτωση της βενεζουέλα – ο Rubio, ο σύμβουλος εθνικής ασφάλειας John Bolton και ο ειδικός χειριστής της υπόθεσης Elliot Abrams – συνεχίζουν δημόσια να τρίζουν τα δόντια, αυξάνοντας την οικονομική και διπλωματική πίεση, και τιτιβίζοντας καθημερινά για την βέβαιη πτώση του Μαδούρο.

Ωστόσο, πίσω απ’ τις κουρτίνες, υπάρχει ανησυχία και αποθάρρυνση…

Όταν ο Guaido ήταν στην κολομβία, ο πρόεδρός Ivan Duque του εξέφρασε την απογοήτευσή του. Αυτόπτες μάρτυρες της συνάντησης λένε ότι ο Duque παραπομέθηκε για την αποτυχία της υπόσχεσης του Guaido να φέρει δεκάδες χιλιάδες βενεζουελάνους ως τα σύνορα για να πάρουν την ανθρωπιστική βοήθεια…

Έχει αρχίσει να γίνεται όλο και περισσότερο σαφές (αλλά προφανώς όχι παραδεκτό ανοικτά…) ότι ο Guaido είναι ψόφιο άλογο. Στην τουρνέ που έκανε στα «φιλικά» κράτη της λατινικής αμερικής μετά την αποτυχία της «επιχείρησης ανθρωπιστική βοήθεια» συνοδευόταν «στενά» απ’ την Kimberly Breier, αμερικάνα υφυπουργό εξωτερικών για τις υποθέσεις του δυτικού ημισφαιρίου. Δεν είναι το καλύτερο για έναν «λαοπρόβλητο ηγέτη» να μην του έχει κανείς εμπιστοσύνη και να πηγαίνει παντού με την «μαμά» του, έτσι δεν είναι;

Αλλά του άρεσε η βόλτα. Μετά τη λατινική Αμερική ήθελε να κάνει τουρνέ στην ευρώπη – πότε θα ξαναζήσει τέτοια μεγαλεία, να τον υποδέχονται, να τον ταΐζουν και να τον κοιμίζουν σαν πρόεδρο; Αλλά η Ουάσιγκτον, μέσω Breier, του τράβηξε τ’ αυτιά. Αφού απέτυχε η από μέσα και η απ’ έξω έφοδος του “σωτήρα”, το να κόβει βόλτες στον πλανήτη θα υπονομεύσει σοβαρά το κύρος του εντός βενεζουέλας – του είπαν. Τσακίσου γύρνα πίσω, μπας και σε δέσουν και δούμε προκοπή ήταν η διαταγή. Υπάκουσε· τι άλλο να κάνει; Αλλά και πάλι δεν υπήρξε προκοπή. Το καθεστώς Μαδούρο έκανε ότι δεν τον είδε – είδε όμως το γερμανό πρεσβευτή που πήγε να τον υποδεχθεί στο αεροδρόμιο. Και τον απέλασε…

Κάπως «ξέφυγε» η απογοήτευση των επίδοξων πραξικοπηματιών στην Ουάσιγκτον: στην επίσημη ιστοσελίδα του αμερικανικού υπ.εξ. (φωτογραφία επάνω) o Guaido αναφέρθηκε τουλάχιστον δυο φορές σαν «αυτοανακηρυγμένος» πρόεδρος… για κάποιες ώρες, μέχρι να διορθωθεί το «λάθος»…. Πότε πότε, σε αναρτήσεις της «voice of america», αναφέρεται σαν «επικεφαλής της αντιπολίτευσης»…

Ε, δεν γίνεται δουλειά έτσι!!

Τι να το κάνεις τ’ όχημα μετά από τέτοιο τράκο 2;

Σάββατο 9 Μάρτη. Η καινούργια αποστολή που ανέλαβε ο Guaido, αφού το καθεστώς Μαδούρο τον αγνόησε κατά την επιστροφή του στο Καράκας και δεν τον έκανε «ήρωα», είναι να οργανώσει μεγάλες απεργίες στη βενεζουέλα, για να εξασθενίσει το καθεστώς (και «εργατιστές» τα ιμπεριαλιστικά κουνάβια!). Με φιλότιμη προσπάθεια το επιτελείο του Guaido μάζεψε καμιά κατοστάρα συνδικαλιστές του δημόσιου τομέα την περασμένη Τρίτη (είμαστε σίγουροι: οι περισσότεροι ήταν κατάσκοποι του Μαδούρο…) – και καμμιά 500αριά εργάτες όλους όλους. Οι συνδικαλιστές του είπαν ότι τα περί «γενικής απεργίας» είναι πολύ φιλόδοξα και ανεφάρμοστα. Και ότι πρέπει να γίνει συστηματική και αργόσυρτη δουλειά, για να πεισθεί κόσμος να συμμετέχει σε μικρές απεργίες – κατά του Μαδούρο… Σιγά σιγά ψηλέ, μην βιάζεσαι…

Πάει κι αυτό….

Προκύπτει πως είναι βάσιμη η υπόθεση εργασίας που είχαμε κάνει από εδώ προς τα τέλη του Γενάρη. Ό,τι, δηλαδή, η Ουάσιγκτον ξεκίνησε λαχανιασμένη (πιο σωστά: χεσμένη!) να ρίξει τον Μαδούρο εδώ και τώρα, χωρίς σχέδιο και προετοιμασία, μετά την προσγείωση των 2 ρωσικών στρατηγικών βομβαρδιστικών στο Καράκας στις 10 Δεκέμβρη του 2018. Άρον άρον έσπρωξε στις 23 Γενάρη έναν τύπο σχεδόν άγνωστο ακόμα και εντός βενεζουέλας, για τον οποίο ούτε καν η αντιΜαδούρο αντιπολίτευση δεν συμφωνούσε, να αυτοανακηρυχτεί «πρόεδρος». Επιστράτευσε παλιά γνωστά καθάρματα (τον Abrams π.χ.) μπας και κατεβάσουν καμιά καλή ιδέα. Διακήρυξε (και συνεχίζει) ότι η πτώση Μαδούρο είναι ζήτημα ημερών αν όχι ωρών. Και πατάει σε μπανανόφλουδες την μία μετά την άλλη, μόνο και μόνο επειδή το καθεστώς Μαδούρο έχει την αναγκαία διεθνή υποστηρίξη (το «μπλοκ του Καράκας»…) ώστε να αντιμετωπίζει ψύχραιμα και αφ’ υψηλού την φάρσα της ανατροπής του.

Και καλά η Ουάσιγκτον· η παρακμή της αρχίζει και γίνεται ανέκδοτο. Υπάρχουν όμως και μια σειρά ακόμα πολιτικές βιτρίνες πρωτοκοσμικών κρατών, που έτρεξαν να «αναγνωρίσουν» την μαριονέτα της Ουάσιγκτον σαν «πρόεδρο», μήπως και χάσουν στην μοιρασιά της προσδοκώμενης λείας: αυστρία, αγγλία, τσεχία, δανία, εσθονία, γαλλία, γερμανία, πολωνία, πορτογαλία, σουηδία, ισπανία…. Φυσικά (είπαν) ότι θα προτιμούσαν έναν «εσωτερικό διάλογο» στη βενεζουέλα, και όχι εξωτερική στρατιωτική επέμβαση… Αλλά όταν σου πετάνε ένα κόκκαλο (τον Guaido) και τρέχεις να το μαζέψεις κουνώντας την ουρά σου, μόνο για σκύλος κάνεις.

Μήπως οι πρωτοκοσμικοί φόβοι για την παγκόσμια επέκταση του Πεκίνου και των συμμάχων του ξεπερνούν κατά πολύ τις επίσημες δηλώσεις τους; Μήπως τους ξεφεύγουν αυτοί οι φόβοι ανεξέλεγκτα ώρες ώρες, με αποτέλεσμα να αποκαλύπτεται πιο καθαρά το γεγονός ότι έχουν αιφνιδιαστεί απ’ την ταχύτητα της κινεζικής οικονομικής επέκτασης;

(φωτογραφία: ο Guaido έτοιμος να σηκώσει την κόκκινη σημαία της εργατικής επανάστασης στη βενεζουέλα, την περασμένη Τρίτη… Τα κοντινά πλάνα βοηθούν …για να μην φανεί η ανετοιμότητα (ή μήπως η προδοσία;) της εργατικής τάξης στη βενεζουέλα…)

Απλά μαθήματα πολιτικής οικονομίας

Σάββατο 9 Μάρτη. Αχ και νάχε και η Ουάσιγκτον κάποιον που “πιάνει πουλιά στον αέρα”, όπως η Αθήνα!!! Αλλά η δύσμοιρη δεν έχει… Έχει, τουλάχιστον, έναν καλό άνθρωπο (τον έπνιξε τον αετό ο τενεκεδένιος όταν πήγε Ουάσιγκτον!) που προσπαθεί με μια πέτρα να σκοτώσει δυο πουλιά· αλλά αποτυγχάνει και με τα δύο.

Όπως είναι γνωστό ο αμερικανικός καπιταλισμός έχει δύο σοβαρά προβλήματα: ένα τεράστιο δημόσιο χρέος (και τεράστια επιμέρους ιδιωτικά χρέη)· και μεγάλα εμπορικά ελλείμματα στις σχέσεις του με τους κύριους ανταγωνιστές του. Με δεδομένα το επίπεδο παραγωγικότητας (της εργασίας) και το ότι από τεχνολογική άποψη ο αμερικανικός καπιταλισμός δεν έχει κάποιο μονοπώλιο ή κτυπητό πλεονέκτημα, για να αυξήσει τις εξαγωγές του και να μειώσει τις εισαγωγές του θα χρειαζόταν ένα “φτηνό δολάριο”. Αλλά το “φτηνό νόμισμα” είναι δηλητήριο για τον δανεισμό, οπωσδήποτε τον δημόσιο. Τι γίνεται σ’ αυτές τις περιπτώσεις;

Το ψοφιοκουναβιστάν προσπάθησε να φρενάρει τις εισαγωγές (και να μειώσει το εμπορικό έλλειμμα) βάζοντας κυρώσεις (δηλαδή δασμούς) στις εισαγωγές απ’ την κίνα, σε είδη εισαγόμενης αξίας 250 δισεκατομυρίων δολαρίων (απειλεί να κάνει το ίδιο και με την ε.ε.). Για να τα κάνει ακριβότερα. Πέτυχε;

Απέτυχε παταγωδώς. Το 2018 το εμπόρικο έλλειμμα των ηπα απέναντι στην κίνα κτύπησε νέο ρεκόρ: 419,2 δισ δολάρια (έναντι 375,6 δισ το 2017). Όμως το ίδιο – αύξηση του εμπορικού ελλείματος – έγινε και με τους υπόλοιπους ανταγωνιστές: με την ε.ε. πήγε στα 169,3 δισ (έναντι 151,4 δισ το 2017), με το μεξικό στα 81,5 δισ (έναντι 70,9 δισ το 2017), με τον καναδά στα 19,8 δισ (έναντι 17,1). Το συνολικό εμπορικό έλλειμα των ηπα (σε πράγματα και υπηρεσίες) επίσης έκανε ρεκόρ: 622 δισεκατομμύρια, αυξημένο κατά 12,5% σε σχέση με το 2017. Ταυτόχρονα όμως αυξάνεται σταθερά και το αμερικανικό δημόσιο χρέος: το ψοφιοκουναβιστάν, για να κάνει τους πλούσιους πλουσιότερους μείωσε δραστικά την φορολόγησή τους, κι αυτά που χάνει από φόρους τα αναζητάει μέσω δανεικών… Έχει να χρηματοδοτήσει και την αναβάθμιση της πολεμικής του μηχανής…

Πρόκειται για αποτυχία του ψοφιοκουναβικού σχεδιασμού; Ναι. Η ασταμάτητη μηχανή το είχε σημειώσει πέρυσι: όταν το ψόφιο κουνάβι βάζει δασμούς στα κινεζικά εμπορεύματα για να περιορίσει τις εισαγωγές τους, το Πεκίνο ρίχνει κατάλληλα την διεθνή ισοτιμία του γουάν, φροντίζοντας τα made in china να ξαναγίνουν τόσο φτηνά όσο χρειάζεται για να σπάσουν τον δασμολογικό αποκλεισμό.

Τα γενικά μεγέθη, βασικά γι’ αυτά τα κόλπα, είναι σε βάρος της Ουάσιγκτον. Το ετήσιο κινεζικό δημόσιο έλλειμμα έχει προσδιοριστεί για 2,8% του αεπ (για το 2019)· το συνολικό δημόσιο χρέος ήταν το 2018 γύρω στο 47,5% του κινεζικού αεπ, ενώ το αμερικανικό θα είναι το 2019 πάνω απ’ το 105% του αντίστοιχου αεπ. Συνεπώς το Πεκίνο δεν έχει λόγο να φοβάται μια κάποια ελεγχόμενη και χρονικά υπολογισμένη υποτίμηση του γουάν, αν αυτή είναι αναγκαία. Δρώντας έτσι η κεντρική του τράπεζα κάνει ακριβότερες τις εισαγωγές των δολαριακά τιμολογημένων εμπορευμάτων· και απαντάει αποτελεσματικά στον εμπορικό πόλεμο της Ουάσιγκτον χωρίς καν να εκτεθεί με δασμολογικά μέτρα «άμυνας»… Όλα αυτά συμβαίνουν ενόσω η Ουάσιγκτον προσπαθεί να εκβιάσει το Πεκίνο στις συνεχιζόμενες «εμπορικές διαπραγματεύσεις», με το ψόφιο κουνάβι να πανηγυρίζει προκαταβολικά ότι θα νικήσει…

Τι γίνεται, λοιπόν, σε τέτοιες περιπτώσεις; Μερικοί κρουζ να ισοπεδώσουν την κινεζική κεντρική τράπεζα ίσως; Αστειευόματε, αλλά η καπιταλιστική πραγματικότητα είναι σκληρή. Χάνοντας διαρκώς σε «διπλωματική δύναμη», σε ικανότητα αποτελεσματικού σχεδιασμού κατατρόπωσης των αντιπάλων με «soft power» και σε οικονομική ισχύ, τι απομένει σε μια πρώην υπερδύναμη;

Όχι, πάντως, να περιμένει υπομονετικά την μοίρα της… Ούτε να τραβήξει το σπαθί της και να αυτοκτονήσει…

Family affairs…

Σάββατο 9 Μάρτη. Έχει το ενδιαφέρον του, κάθε άλλο παρά κουτσομπολίστικο, το ενδοοικογενειακό “δράμα” στο παλάτι του Ριάντ, ανάμεσα στον πατέρα (και βασιλιά ακόμα) Salman bin Abdulaziz al Saoud και τον τοξικό γυιό (διάδοχο) του· αν τα πράγματα είναι όπως τα παρουσίασε προχτές ο καθεστωτικός guardian. Απ’ την άποψη της παλατιανής τάξης ο πατέρας μπορεί να κάνει στην άκρη τον γυιό, χωρίς να βάψει τα χέρια του με αίμα. Το ανάποδο όμως, το να ξεφορτωθεί ο γυιός τον πατέρα, θα είναι κανονικό πραξικόπημα.

Κατά τον guardian η «κρίση» που υπάρχει εδώ και μήνες, επιδεινώθηκε ραγδαία κατά την διάρκεια της πρόσφατης επίσκεψης του πατέρα (βασιλιά) στο Κάιρο. Ο χουντοSisi φαίνεται ότι προτιμάει τον τοξικό για παρέα… Οι μπιστικοί του βασιλιά τον ειδοποίησαν ότι ενόσω θα βρίσκεται στο Κάιρο κινδυνεύει να χάσει το κεφάλι του από την προσωπική του φρουρά (μιας και κάποιοι είναι «πιστοί» του τοξικού) και να μην το βρει ποτέ, παρά σαν αποκαΐδια κάποιο φούρνο της πρεσβείας… Πράγμα που ανάγκασε τον πατέρα (βασιλιά) να στείλει όλη την ακολουθία του πίσω στο Ριάντ και την αντικαταστατήσει από καρατσεκαρισμένους δικούς του έμπιστους. Όλα αυτά ενώ βρισκόταν στο Κάιρο. Στην επιστροφή διεμήνυσε στο γυιό ότι «δεν θέλει να τον βλέπει στα μάτια του» – με αποτέλεσμα ο τοξικός να μην είναι στην υποδοχή του πατρός βασιλιά, κάτι εξαιρετικά ασυνήθιστο με βάση το πρωτόκολλο.

Μία απ’ τις βασικές αντιθέσεις σ’ αυτό το ενδοοικογενειακό δράμα προκύπτει πως είναι ότι ο τοξικός έχει αποδεχθεί το αμερικανικό και ισραηλινό «deal του αιώνα» για την παλαιστίνη· που απλά νομιμοποιεί το «μεγάλο ισραήλ» (δηλαδή την κατοχή) ελπίζοντας να εξαγοράσει τους παλαιστίνιους με «επενδύσεις» στα λίγα μπαντουστάν που θα τους απομείνουν σαν «κράτος». Ο τοξικός το έχει δείξει ξανά και ξανά: το μόνο που κοιτάει και τον ενδιαφέρει (εκτός απ’ τα γεννητικά του όργανα) είναι οι τσέπες του. Δεν καταλαβαίνει όμως πολλά ούτε καν στο ζήτημα «καπιταλιστικός κόσμος» – ας αφήσουμε τα υπόλοιπα. Είναι ένας άραβας γιάπης, και τίποτα περισσότερο. Σαν πλούσιος κληρονόμος έχει όλα τα χαρακτηριστικά τέτοιων τύπων…

Ο 83χρονος πατέρας απ’ την άλλη, χρόνια στο κουρμπέτι, ξέρει πολύ καλά: αν το Ριάντ περάσει ανοικτά στον γεωπολιτικό στάβλο του Τελ Αβίβ, οι μεγάλες μάζες των πληβείων ή/και των μεσοστρωματικών αράβων που είναι αντίθετες θα κατακτηθούν αργά ή γρήγορα απ’ την Άγκυρα (οι σουνίτες) και απ’ την Τεχεράνη (οι σιΐτες). Αυτό θα είναι δρόμος χωρίς γυρισμό: με τέτοιες κολεγιές το βασίλειο των Σαούντ θα χάσει τη νομιμότητά του στον μουσουλμανικό κόσμο γενικά σαν «προστάτης των ιερών τόπων» (της Μέκκα και της Μεδίνα), και ούτε ο ισραηλινός ούτε ο αμερικανικός στρατός θα τρέξουν να το σώσουν απ’ την διάλυση: την δουλειά τους θα την έχουν κάνει. Με δυο λόγια είναι εύλογο να θεωρεί αυτοκτονία την «πολιτική» του τοξικού. (Δεν θα μας έκανε καμμία εντύπωση αν ο πατέρας έχει μετανοιώσει που έκανε τον τοξικό γυιό του διάδοχο, κι αν έχει αρχίσει να το θεωρεί επικίνδυνα ηλίθιο…)

Είναι, όμως, 83 χρονών. Αν αύριο πάθει συγκοπή και τα κακαρώσει ποιος θα πει «τον έφαγαν τον άνθρωπο»;

Αυτός που θα μπορούσε να τον στηρίξει διακριτικά είναι, παραδόξως, η Άγκυρα. Όπως φαίνεται ότι το καταλαβαίνουν καλά στη Μόσχα, στο Πεκίνο και αλλού, για τα επόμενα δύο ή τρία χρόνια είναι προτιμότερο το συστηματικό ξεδόντιασμα της όποιας ηγεμονίας των ηπα και των συμμάχων της, παρά μια «θερμή» αναμέτρηση. Σ’ αυτή την τακτική τόσο το τουρκικό καθεστώς όσο και το ιρανικό με χαρά θα έβλεπαν τον τοξικό να απολύεται, έτσι ώστε να μην τον έχουν μπροστά τους τα επόμενα χρόνια. Για τον δικό τους σχεδιασμό λίγα χρόνια ρεαλιστικής εξουσίας του τωρινού βασιλιά, που θα φρέναρε τα αμερικανικά και ισραηλινά σχέδια για την μέση Ανατολή, δεν θα ήταν καθόλου άσχημη ιδέα.

Αλλά για να προσφέρει ένα τέτοιο διακριτικό στήριγμα η Άγκυρα στις ενδοΡιάντ κόντρες πρέπει να ξανασηκώσει ψηλά τη σημαία της δολοφονίας του Khashoggi. Η οποία, παρεπιπτόντως, συνεχίζει να ανεμίζει στα νομοθετικά σώματα στην Ουάσιγκτον, καθώς βρίσκεται σε εξέλιξη η προώθηση όχι μόνον ενός αλλά περισσότερων νόμων για να επιβληθούν κυρώσεις κατά του Ριάντ. Όχι μόνο για την για την συγκεκριμένη δολοφονία αλλά και για τον πόλεμο στην υεμένη, τους βασανισμούς και τις δολοφονίες αντιφρονούντων, καθώς και την φυλάκιση και τον βασανισμό αντικαθεστωτικών γυναικών. Κατά την washington post θα πρέπει πλέον να μπει στη σειρά των κατηγορούμενων και το ψόφιο κουνάβι, που συνεχίζει να καλύπτει τον τοξικό…

Ας το θυμίσουμε: απ’ τον Δεκέμβρη η αμερικανική γερουσία έχει αποφανθεί ομόφωνα ότι ο τοξικός διέταξε την δολοφονία του Khashoggi…

Ας θυμίσουμε και το άλλο: εκείνη η υπόθεση με τα 300 (χιλιάδες) βλήματα που έχει θαφτεί;

Η “πολιτική ευθύνη” σαν μπουρμπουλήθρες

Παρασκευή 8 Μάρτη. Είναι πολύ μπανάλ να γίνεται λόγος περί “διαχρονικής πολιτικής ευθύνης” σε καταστάσεις σαν την περσινή καταστροφή στο Μάτι… Και είναι πολύ μπανάλ επειδή γίνεται σαν “συνώνυμο” της μοιραλατρείας: Τι τα θες; Αν δεν είχαν σκοτώσει τον Καποδίστρια το 1831… ίσως κατάφερναν να συνεννοηθούν η πυροσβεστική, η αστυνομία, το λιμενικό και η πολιτική προστασία το 2018…

Όπως, υποθέτουμε, είναι γνωστό το ελληνικό κράτος (πιο περιγραφικά: η ελληνική δημόσια διοίκηση) για τρία πράγματα είναι ικανό: για την οργάνωση της καταστολής, την οργάνωση του παρακράτους (: κρατικοποίηση του εγκλήματος) και την οργάνωση του πολιτικού προσοδισμού. Αυτός είναι ο “σκληρός πυρήνας” (όχι ελληνική αποκλειστικότητα πάντως) που διαθέτει ένα “μοντέλο αποτελεσματικότητας”, και μάλιστα υψηλής. Από κει και πέρα…

Το γιατί συμβαίνει έτσι “απο συστάσεως ελληνικού κράτους” έχει αναλυθεί τόσο εξονυχιστικά, σε διάφορες δόσεις εδώ και δεκαετίες, ώστε δεν χρειάζεται εδώ να υπενθυμίσουμε οτιδήποτε. Εκτός απ’ το ότι ενώ αυτό είναι βαρετή κοινοτυπία για τον ντόπιο πληθυσμό (που στην συντριπτική πλειοψηφία του ακριβώς μια τέτοια δημόσια διοίκηση θέλει να έχει – και την έχει…) εκπλήσσει τους “ξένους” κάθε φορά που αυτό το κράτος χρεωκοπεί, αναγκάζεται σε πολιτικό δανεισμό / σωτηρία, οπότε αυτοί οι “ξένοι” πλησιάζουν πιο κοντά τους ντόπιους μηχανισμούς και τα κυκλώματα εξουσίας.

Το ίδιο έγινε και με τους πιο πρόσφατους τρισκατάρατους. Είτε το υποψιάζονταν είτε όχι, το διαπίστωσαν με απτό τρόπο ότι αυτό που ονομάζεται “δημόσια διοίκηση” στην ελλάδα είναι τοξικά απόβλητα. Πριν απολυθεί οριστικά (και φυσικά θα απολυόταν με τέτοιες πρωτοβουλίες!) ο καψοπρωθυπουργός Παπαντρέου ο Γ, το 2011, ζήτησε την βοήθεια των «ευρωπαίων εταίρων» για την παροχή συγκεκριμένου know how με σκοπό την ριζική αναδιάρθρωση της ντόπιας δημόσιας διοίκησης – κάτι που το υπόσχονταν όλες οι πολιτικές βιτρίνες επί δεκαετίες, αλλά φυσικά δεν συνέφερε κανέναν να κάνουν.

Οι καταραμένοι εταίροι ανταποκρίθηκαν, συγκροτήθηκαν ανά διοικητικό τομέα ομάδες τεχνοκρατών από πολλές ευρωπαϊκές δημόσιες διοικήσεις, ένα είδος «μικτής ευρώπης για την δημιουργία διοίκησης στην ελλάδα», τον Ιούλιο του 2011 συγκροτήθηκε η Task Force for Greece (TFGR) σαν project ανεξάρτητο απ’ τον πολιτικό δανεισμό και την «τρόικα», και στις 12 Οκτώβρη του 2011 έγινε η πρώτη επίσημη συνάντηση μεταξύ «καταραμένων ξένων» μεταρρυθμιστών και ντόπιων εκπροσώπων της δημόσιας διοίκησης. Για να αρχίσει η δουλειά, κατ’ αρχήν την καταγραφής της υπάρχουσας κατάστασης.

Χρειάζεται να το θυμήσουμε; Αυτή η «task force» ανακηρύχτηκε αμέσως σαν ο νο 2 (με νο 1 την «τρόικα») εχθρός του ελληνικού έθνους!

(φωτογραφία: Δεν είναι ότι το ελληνικό κράτος έχει γενική αλλεργία με τα “task” και με τις “forces”. Να, για παράδειγμα, μια αγαπημένη task force των φαιορόζ: νατοϊκή, δηλαδή αμερικάνικη… Οι προτιμήσεις του είναι στη “φύση” του – αν μπορούμε να το πούμε έτσι…)

Του έλληνος ο τράχηλος…

Παρασκευή 8 Μάρτη. O γερμανός σοσιαλδημοκράτης / τεχνοκράτης Horst Reichenbach διορίστηκε επικεφαλής αυτής της «μικτής ευρώπης»· και εύλογα έγινε ο νο 3 εθνικός εχθρός των ελλήνων, μετά την Μέρκελ και τον Σόιμπλε. Εννοείται σαν «κατοχικός» κλπ κλπ.

Αι ημέτεραι δυνάμεις μαχόμεναι του πατρώου εδάφους δεν μπορούσαν να «φτάσουν» την Μέρκελ και τον Σόιμπλε. «Έφτασαν» όμως τον Reichenbach: στις 15 Μάη του 2012 άγνωστοι (με την υπογραφή “οι φίλοι του Λουκάνικου”…) έκαψαν το αυτοκίνητο της συζύγου του στο Potsdam, και πέταξαν μπογιές στο σπίτι. Για λόγους προφανείς (τα άθλια υποκείμενα «γερμανοί»!) ο εμπρησμός θεωρήθηκε τρομοκρατική ενέργεια… Ενώ ήταν, απλά, message in a bottle… Μιας και ο Reichenbach ούτε δάνεια έδινε ούτε προγράμματα δομικής προσαρμογής επέβλεπε, η “προειδοποίηση” ήταν σαφής: Κάτω τα χέρια απ’ την ελληνική δημόσια διοίκηση! Μια χαρά είναι!!! Ουστ κωλοευρωπαίοι!!!

Είναι βέβαιο ότι εκτός απ’ τους δραστήριους “φίλους του Λουκάνικου” και η μεγάλη πλειοψηφία των ελλήνων δημόσιων υπαλλήλων, μαζί με όλα τα κόμματα εξουσίας (τα κόμματά τους σε κάθε περίπτωση…) αντιμετώπισαν την “μεταρρύθμιση της δημόσιας διοίκησης στην ελλάδα” όχι απλά σαν θανάσιμη απειλή αλλά σαν εθνική προσβολή χωρίς προηγούμενο! Τι είναι όλοι αυτοί οι φινλανδοί, οι σουηδοί, οι ολλανδοί, οι γάλλοι και οι γερμανοί που ήρθαν να μας πουν πως οργανώνονται οι δημόσιες υπηρεσίες; Όταν κτίζαμε Παρθενώνες αυτοί ήταν στα δέντρα!

Σε τέτοιους “αντικατοχικούς αγώνες”, όταν δεν είναι εφικτή μια κατά μέτωπο μάχη με προοπτικές νίκης, υπάρχει κι άλλο μονοπάτι: το αντάρτικο. To αντάρτικο (υπέρ του πολιτικού προσοδισμού, του παρακράτους και της καταστολής, υπέρ δηλαδή του μόνου υπαρκτού ελληνικού κράτους) εκτός απ’ τα προφανή πλεονεκτήματά του (π.χ.: μπορεί να σύρει τον εχθρό σε μακρόχρονη και αδιέξοδη «τριβή») είχε κι αυτό: τα τότε (2012, 2013, 2014) κυβερνητικά κόμματα, που συμμερίζονταν απόλυτα τις ανησυχίες του λαού, δεν ήταν υποχρεωμένα να δηλώνουν δημόσια την «αντίστασή» τους. Μπορούσαν ντροπαλά – ντροπαλά να το παίζουν «φιλικά» προς την «μικτή ευρώπης»…

Αποκαΐδια…

Παρασκευή 8 Μάρτη. Αντίθετα, το αντιπολιτευτικό ροζ “τσούρμο” (σύμφωνα με τον Gianis, εκ των υστέρων…) που ετοιμαζόταν ήδη για υπουργικούς μισθούς, μπορούσε να εκδηλωθεί. Τρεις βδομάδες μετά την προειδοποίηση των «φίλων του Λουκάνικου», στις 7 Ιούνη 2012, ο εξοχότατος Τσίπρας δήλωσε ότι «δεν χρειάζεται task force…». Είχε δίκιο αφού είχε το μαγικό ραβδί: αξιοκρατία!

Πες τα χρυσόστομε!!! Αξιοκρατία: τα δικά μας (άξια) παιδιά!

Έπρεπε, όμως, το δημοσιο-υπαλληλικό αντάρτικο να συνεχιστεί ώσπου νάρθει η ελπίδα. Και ήρθε. Νωρίς νωρίς, στις 14 Απρίλη του 2015, στη σκιά της εποποιίας που βρισκόταν σε εξέλιξη υπό τον Γιάνη προκειμένου να γονατίσει η ευρωζώνη ώστε να «μας παρακαλάει για να μας δανείσει» (όπως το είχε προβλέψει έγκαιρα και σωστά ο σοφός τενεκεδένιος και οι σοφότεροι καθοδηγητές του), η task force for greece απαλλάχτηκε απ’ τα καθήκοντά της… «Κούνισε μαντήλι» όπως θριαμβολόγησε τότε η καθεστωτική «εφημερίδα των συντακτών». Και κανείς δεν σκέφτηκε ότι το μαντήλι μπορεί να χρειαστεί…

Όπως το ξεκαθάρισε με αποφασιστικότητα ο τότε «υπουργός εσωτερικών και διοικητικής ανασυγκρότησης» Νίκος Βούτσης ανακοινώνοντας την απόλυση της «μικτής ευρώπης», αυτά τα ζητήματα είναι πολιτικά. Που σήμαινε, στην αργκώ της εξουσίας: “σιγά μην δεν ξέρουμε εμείς τι θα κάνουμε με την δημόσια διοίκηση. Αξιοκρατία ρεεεε!”

Προφανώς και ήξεραν. Όλο το πόπολο ήξερε και ξέρει: αργά αλλά σταθερά τα «πολιτικά ζητήματα» (για την «διοικητική ανασυγκρότηση» του ελλαδιστάν…) προχώρησαν τον δρόμο τους, απαλλαγμένα απ’ τον τεχνοκρατισμό των τρισκατάρατων ευρωπαίων, που δεν ξέρουν τι τους γίνεται.

Τα πράγματα κύλισαν όπως έπρεπε να κυλίσουν: γνήσια ελληνικά και απελευθερωμένα απ’ τον ευρωπαϊκό ζυγό…. Σ’ όλη την ιστορία του ελληνικού κράτους το «περί τίνος πρόκειται» γι’ αυτό το κράτος κι αυτή την δημόσια διοίκηση δεν φαίνεται καθαρά στις ρουτίνες τους. Σ’ αυτές άλλοι στενάζουν κι άλλοι βελάζουν, αλλά η μπίλια κυλάει. Το πράγμα ξεκαθαρίζει ολόλαμπρα στις περιπτώσεις έκτακτης κοινωνικής ανάγκης. Ακόμα κι όταν είναι μικρής, ελάχιστης κλίμακας – πόσο μάλλον αν η ανάγκη είναι μεγάλη. Και δεν έχουν υπάρξει καθόλου λίγα τέτοια αποκαλυπτήρια. Ευτυχώς ακόμα περισσότερο είναι το χώμα (με την ιδεο-πολιτική έννοια…) που τα σκεπάζει γρήγορα.

Η 23η Ιουλίου του 2018, ο κόσμος που κάηκε ζωντανός σε ξηρά και θάλασσα, δεν ήταν το Βατερλώ της ελληνικής δημόσιας διοίκησης… Ήταν το Αούστερλιτς της!! Δεν ήταν, απλά, το «απαύγασμα των χρόνιων παθογενιών»… Το να πετυχαίνεις μέσα σε λίγες ώρες τους περισσότερους νεκρούς από φωτιά στην ευρώπη εδώ και έναν αιώνα, και το δεύτερο σκορ καμμένων σ’ όλον τον πλανήτη και πάλι εδώ και ένα αιώνα, θέλει μεγάλη προσπάθεια και κόπο. Ήταν, κι αυτό θα έπρεπε να αναγνωριστεί (αλλά με τόση ατιμία αποκλείεται) το μεταπολεμικό («αντι-μνημονιακό»…) κατόρθωμα της πετυχημένης απώθησης της πιο πρόσφατης επίθεσης των εχθρών του έθνους, εκείνων των γελοίων που υπέβλεψαν το υπαρκτό ελληνικό κράτος νομίζοντας ότι μπορούν να το φτιάξουν αλλιώς· αλλά δεν ήξεραν με ποιους έχουν να κάνουν! Γατάκια! Ήταν τα ρέστα του εθνικού έπους, ο θρίαμβος του ελληνικού λαού και των διακομματικά φωτισμένων, γενναίων, πανέξυπνων, πουλιαστοαεραπιάνω εκπροσώπων του!

Για να το πούμε πολιτικοποιητικά: ο «στρατηγός άνεμος» πήρε μια μικρή φωτιά από ένα ι.χ. σ’ ένα δρόμο του Πότσδαμ, και την έφερε μετά από 6 χρόνια σ’ ένα παραθεριστικό κέντρο της Αττικής…. Κάποιος τρίτος θα έλεγε «πολύ πετυχημένος ο στρατηγός». Πώς να τον παρασημοφορήσεις όμως που δεν κάθεται;

Δεν μπορούμε να διανοηθούμε κανέναν να αναλαμβάνει την πολιτική ευθύνη γι’ αυτό το ελληνικό, αυθεντικά κρατικό Αούστερλιτς. Αλλά, απ’ την άλλη μεριά, δεν υπάρχει κάποια άλλη πολιτική ευθύνη να αναληφθεί… Οτιδήποτε άλλο είναι τα μυξοκλαψουρίσματα της εξουσίας. Τα τόσο αγαπημένα…

Ας μείνει, λοιπόν, κι αυτή στην ορφάνια που βολεύει το λαό, ακόμα και πάνω απ’ τους τάφους… Δεν είναι η πρώτη φορά. Ούτε η τελευταία.

American millennials

Πέμπτη 7 Μάρτη. Θα το περιμένατε για το ελλαδιστάν… Αλλά για το ψοφιοκουναβιστάν; Και όμως:

… Προσπαθήστε για μια στιγμή να μη σας κατακλύσει το αίσθημα της πίκρας, και σκεφτείτε πόσο ανελέητα είναι τα οικονομικά σας όταν αγωνίζεσθε να τα φέρετε βόλτα σε αυτή τη χώρα σήμερα. Οι μισθοί είναι στάσιμοι, ενώ το κόστος των ακινήτων, της περίθαλψης και της φροντίδας για τα παιδιά έχει εξακοντιστεί. Όπως αναφέρεται στα πορίσματα πρόσφατης οικονομικής ανάλυσης, “για τους Αμερικάνους που είναι κάτω των 40 ετών ο 21ος αιώνας μοιάζει με μια μακράς διαρκείας ύψεση”.

Σύμφωνα με έκθεση του 2018 … περισσότεροι απ’ τους μισούς Αμερικανούς (53%) ηλικίας 21 – 37 ετών έχουν δεχτεί κάποιο είδος οικονομικής αρωγής από γονείς, κηδεμόνες ή συγγενείς από τότε που έγιναν 21 ετών. Αυτό μπορεί να σημαίνει την πληρωμή του κινητού τηλεφώνου (41%), τα ψώνια του σούπερ μάρκετ και τους λογαριασμούς φυσικού αερίου (32%), το ενοίκιο (40%) ή την ασφάλεια ζωής (32%).

… Πέραν της οικονομικής στήριξης, πρέπει να αναφερθεί και η παροχή δωρεάν υπηρεσιών. Η κ. Πάλμερ, 39 ετών, λέει πως το ότι οι γονείς της προσέχουν τα παιδιά της 20 – 25 ώρες δωρεάν τον μήνα, συνέβαλε στο να αποφασίσουν με τον σύντροφό της να κάνουν και τρίτο παιδί. Εάν έπρεπε να πληρώνει μπέιμπι σίτερ, θα σήμαινε δαπάνες 6.000 δολαρίων τον χρόνο….

Αυτά γράφτηκαν στους καθεστωτικούς new york times πριν λίγες μέρες. Δεν αφορούν την καθαρή εργατική τάξη των ηπα, εκείνες και εκείνους που οργανώθηκαν στον «πόλεμο για 15 δολάρια ωρομίσθιο» νικώντας. Δεν αφορούν ούτε τα γκέτο, το προλεταριάτο της οικονομίας του εγκλήματος. Αφορούν τους «σπουδαγμένους», αυτούς με τουλάχιστον ένα τριτοβάθμιο δίπλωμα· ένα σοβαρό κομμάτι της «μεσαίας τάξης» (ή της I gonna be…). Είναι επιβαρυμένοι συχνά με ένα φοιτητικό δάνειο κάποιον δεκάδων χιλιάδων δολαρίων, το οποίο κανονικά ήλπιζαν ότι θα ξεχρεώσουν εύκολα χάρη στους καλούς μισθούς στελεχών που θα έπαιρναν μετά τις σπουδές… Και τώρα είναι εγκλωβισμένοι σ’ αυτήν την «παγίδα χρέους», απ’ την οποία αρκετοί (λένε οι ειδικοί των τραπεζών) μπορεί να μην βγουν ποτέ. Είναι, για να το πούμε με λίγες λέξεις, η υποθηκευμένη πρωτοκοσμική μεσαία τάξη του ψοφιοκουναβιστάν.

Η έρευνα δεν αναφέρεται στην πολιτική και ιδεολογική σύνθεση αυτού του «τρύπιου» (απ’ την άποψη των προοπτικών ανόδου) κοινωνικού στρώματος. Είναι εύλογο να μην είναι ενιαία, όπως άλλωστε συμβαίνει σ’ όλον τον κόσμο. Έχουν κοινά (π.χ. «απεχθάνονται την βία»…), όμως άλλοι μπορεί να είναι συντηρητικοί, και άλλοι liberals (με κάποια «αριστερή» απόχρωση).

Όταν, όμως (από ανάγκη; από ανάγκη…) η σωτηρία έρχεται απ’ τον οικογενειακό πατερναλισμό (χωρίς αυτό να θεωρείται τιμητικό) γιατί αυτά τα εκατομμύρια των αδικημένων, των λίγο πολύ ναυαγισμένων στην «αγορά εργασίας» την οποία οι γονείς τους (baby boomers…) στήριξαν με τον ένα ή τον άλλο τρόπο, να μην αναζητήσουν κάποιου είδους κρατικό πατερναλισμό; Με ανταλλάγματα βέβαια: κάποιες ελευθερίες προς χάρην εγγυήσεων ασφάλειας στην εργασιακή / μισθολογική διαδρομή… Γιατί όχι;

Είναι μια στρατιά πικραμένων, απογοητευμένων, εσωτερικά θυμωμένων υπετροφικών, υπερεπενδεδυμένων Εγώ… Μια εθνικά κατανεμημένη αλλά ουσιαστικά πρωτοκοσμική διεθνής των έκπτωτων αγγέλων…

Είναι «πολιτικό κεφάλαιο»…

(φωτογραφία: Η πολιτειακή κυβέρνηση της Φλόριντα, υπό την πίεση των εταιρειών δανεισμού, ακύρωσε προχτές τις άδειες άσκησης επαγγέλματος σε 1000 γιατρούς και νοσοκόμους / ες επειδή είχαν σταματήσει να πληρώνουν τις δόσεις των φοιτητικών τους δανείων…)

Μillennials γενικά

Πέμπτη 7 Μάρτη. Είναι απίθανο κάποια ταχύρρυθμα αντι-μαθήματα περί καπιταλισμού να τους βοηθούσαν πρακτικά. Επειδή τέτοιου είδους αντι-γνώση θα απαιτούσε απ’ αυτές κι αυτούς να προδώσουν την τάξη τους· να φτύσουν τα όνειρα κοινωνικής ανόδου και ευμάρειας πάνω στα οποία έκτισαν τις ζωές τους (με πτώματα άλλων, αγνώστων, στα θεμέλια). Θα έπρεπε να απεκδυθούν όλα τα στολίδια του νεοφιλελεύθερου Εγωϊσμού τους, όχι για να κάνουν παραχωρήσεις στον ανατέλλοντα νεο-κρατισμό, αλλά για να εξοπλιστούν (συλλογικά) εναντίον του· και όχι μόνον.

Το να κρατούν τόσα εκατομμύρια πρωτοκοσμικών στην ίδια αγκαλιά σπουδαίες ελπίδες και απογοητεύσεις, λαμπρά όνειρα και ματαιώσεις, δεν είναι σωσίβιο. Πολύ πιθανότερο είναι δηλητήριο. Για παράδειγμα ο κυνισμός, που είναι βασικό εργαλείο και συναισθηματικός εξοπλισμός υπέρ της κοινωνικής ανόδου (όταν υπάρχουν τέτοιες προοπτικές) δεν “μαραίνεται” μόλις σπάσει η σκάλα – προς – τα – επάνω. Φωλιάζει και εκδηλώνεται (δαγκώνοντας) όπου βρει· ακόμα και τους ίδιους τους φορείς του.

Αδιέξοδο; Όχι ακριβώς. Τα αντιμαθήματα περί καπιταλισμού δείχνουν τι ακριβώς χρειάζεται για να ξανα-ανοίξουν οι προοπτικές: ένα γερό “ξεκαθάρισμα” τόσο σε “ανθρώπινο κεφάλαιο” όσο και σ’ όλες τις υπόλοιπες μορφές του κεφάλαιου. Ένα “γκρέμισμα” τέτοιας κατάλληλης κλίμακας ώστε οι “προοπτικές” να ξανα-αποκτήσουν, πάνω απ’ τα ερείπια και τους τάφους, ένα “σημείο φυγής” στο βάθος – του – ορίζοντα.

Δεν είναι παρήγορο. Αλλά οι millennials του κόσμου δεν είναι « της γης οι κολασμένοι»· και δεν θέλουν να απασχολούνται με τέτοια φριχτά ενδεχόμενα. Στον πυρήνα του turbo-ατομισμού βρίσκεται πάντα η ελπίδα «εγώ θα τα καταφέρω», κι ας γίνει κόλαση (για τους άλλους)…

Η ελπίδα πεθαίνει τελευταία λέει μια σοφία· σοφία δόλια, επειδή κρύβει το γιατί συμβαίνει έτσι: επειδή η ελπίδα σκοτώνει τα πάντα στο πέρασμά της…